پژوهش در پزشکی
سال:1389 | دوره:34 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

توجه روزافزونی که عموم مردم بویژه دانش پژوهان کشورمان در سال های اخیر به طب سنتی نشان داده اند، پرسش های متعددی را در زمینه ها و ابعاد گوناگون ایجاد کرده که بسیاری از آن پرسش ها در ارتباط با میزان ژرف اندیشی، کاوشگری و توان دانشمندان گذشته ما در تولید و پردازش علوم مختلفه به ویژه دانش پزشکی است. تناقض آشکار مطالب متعددی از منابع طب سنتی با همدیگر و با متون پزشکی نوین، این پرسش را مطرح می کند که آیا پدیدآورندگان آن منابع، خود دچار اشتباه و برداشت نادرست در نگارش آثار خود شده اند یا نسخه نویسان و نقل کنندگان، در نسخه برداری و نقل مطالب، این لغزش ها را پدید آورده اند؟برای پی بردن به واقعیت و قضاوت درست، رعایت چندین مورد الزامی است، از جمله اینکه شخص پژوهشگر با انگیزه تحقیق و بیطرفی به این امر بپردازد، تحصیلات رسمی پزشکی داشته، از تسلط و آشنایی به زبان، رموز و اصطلاحات علمی منابع اصیل طب سنتی - یعنی زبان عربی - برخوردار بوده، در ترجمه این متون سابقه و تجربه کافی داشته و قابلیت دسترسی به قدیمی ترین نسخه ها را داشته باشد تا بتواند بر اساس فهم و برداشت مستند و صحیح، قضاوت نماید.در این مقاله به ارزیابی دانش پیشکسوتان طب سنتی-به ویژه رازی و ابن سینا-و بازخوانی محتویات معتبر منابع اصیل آن رشته درباره دانش کالبدشکافی می پردازیم تا ببینیم چقدر می توان به مندرجات آن منابع در حوزه علم تشریح، برای اقدامات تشخیصی و درمانی مراکز علمی و دانشگاه نوین، اعتماد و استناد کرد.

سابقه و هدف: با توجه به اینکه عملکرد دست با حس نوک انگشتان ارتباط بسیار نزدیکی دارد، انتخاب یک روش از میان انواع مختلف روش های بازسازی این ناحیه که بتواند حس نوک انگشت را در آسیب های نوک انگشتان به میزان بیشتری برگرداند، اهمیت زیادی پیدا می کند. دو روش Neurovascular island flap و VY flap روش هایی هستند که امروزه بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. این مقاله با هدف مقایسه این دو روش در برقراری حس نوک انگشتان آسیب دیده انجام گرفت.روش بررسی: تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی روی 70 بیمار 20 تا 40 ساله که دچار آسیب تروماتیک نوک انگشتان دست شده بودند و به صورت تصادفی در دو گروه 35 نفره قرار گرفتند، انجام شد. در گروه اول از روش VY flap و در گروه دوم از روش Neurovascular island flap جهت بازسازی استفاده گردید. تمام افراد مورد مطالعه، پس از یک سال از زمان عمل جراحی تحت معاینه قرار گرفتند و در هر بیمار حس تفکیک دو نقطه ثابت و متحرک اندازه گیری و ثبت گردید و نتایج درمان در انگشتان بیماران دو گروه مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تحقیق روی دو گروه 35 نفری که از نظر عوامل دموگرافیک و نوع آسیب مشابه بودند، انجام گرفت. میزان بروز نکروز و عدم رضایت و محدودیت فلکسیون دو گروه مشابه بود. افزایش حساسیت انگشت گروه اول 54.8 و گروه دوم 93.5 درصد بود (p<0.0005).نتیجه گیری: برای برگرداندن حس نوک انگشتان آسیب دیده، روش Neurovascular island flap بطور معنی داری موفق تر از روش V-Y flap می باشد.

سابقه و هدف: علی رغم اینکه کورتیکوستروئیدها یک گزینه درمانی در درمان رینیت آلرژیک هستند، هنوز در انتخاب نوع کورتیکوستروئید مصرفی برای بهبود علایم اتفاق نظر وجود ندارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر دو نوع کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و ایمونوگلوبین (IgE) E سرم در بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک سالانه انجام گردید.روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی اتفاقی، 86 بیمار در دو گروه 43 نفری مورد بررسی قرار گرفتند. برای گروه اول، قرص پردنیزولون (کورتیکواستروئید سیستمیک) و برای گروه دوم اسپری بینی بکلومتازون (کورتیکوستروئید موضعی) تجویز گردید. سطح سرمی IgE و علایم آلرژی، قبل و بعد از درمان بصورت یک سوکور ارزیابی و ثبت گردید. میانگین IgE سرم در داخل هر گروه با آزمون t زوجی و بین دو گروه پس از درمان با آنالیزکوواریانس؛ تفاوت توزیع افراد از نظر علایم بالینی بین دو گروه با استفاده از آزمون کای دو و Mantel-Haenszel و تغییر وضعیت علایم بالینی در پایان درمان نسبت به قبل از درمان در داخل هرگروه با آزمون McNemar بررسی شد.یافته ها: میزان IgE سرم در هر دو گروه پس از درمان کاهش معنی داری داشت. با تعدیل اثر میانگین IgE قبل از درمان، مقدار IgE سرم بعد از گرفتن درمان، در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی داشت (P<0.05). پس از تعدیل اثر وضعیت متغیرها قبل از درمان، خارش چشم و عطسه در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی (P<0.05) و احتقان بینی در گروه درمان موضعی کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان سیستمیک داشت (P<0.001).نتیجه گیری: کورتیکوستروئیدهای سیستمیک در بهبود علایم عطسه و خارش چشم اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئید موضعی و در بهبود احتقان بینی،کورتیکوستروئیدهای موضعی اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئیدهای سیستمیک دارند.

سابقه و هدف: ایجاد بافت کم اکسیژن از مهم ترین پدیده هایی است که هنگام سکته های قلبی و مغزی و یا سرطان ها اتفاق می افتد. سلول های کم اکسیژن موجود در یک تومور از علل اصلی مقاومت نسبت به رادیوتراپی و شیمی درمانی می باشند. دی استیل بیس - (4-N-متیل تیوسمی کاربازون) یا ATSM، یکی از موادی است که در تصویربرداری از بافت های کم اکسیژن به کار می رود.روش بررسی: این تحقیق در دو مرحله انجام پذیرفت. در مرحله اول تحقیق، به روش اکتشافی، مس - 61، از برخورد پروتون های MeV 22 با روی طبیعی تولید شد. سپس ماده ATSM به فرم قابل نشان دارسازی تهیه گردید و نشان دارسازی نیز انجام گردید تا ترکیب [Cu61] ـ دی استیل بیس ـ (-N-4 متیل تیوسمی کاربازون) ساخته شود. در مرحله دوم تحقیق، به روش تجربی آزمایش های کنترل کیفی جهت ارزیابی آن به عنوان یک رادیودارو صورت گرفت. هم زمان با تصویربرداری، پراکنش زیستی رادیودارو در موش های سوری سالم و مبتلا به فیبروسارکوما از طریق کشتار و دزیمتری از بافت ها، بررسی گردید.یافته ها: آزمایش های کنترل کیفی RTLC و HPLC، خلوص رادیونوکلئیدی، رادیوشیمیایی و شیمیایی بیش از 99 درصد رادیودارو را نشان دادند. در بررسی پراکنش زیستی رادیوداروی Cu]-ATSM61]، علاوه بر تصویربرداری، نسبت هدف به غیرهدف معنی داری نیز مشاهده شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش مورد استفاده در این تحقیق برای تولید و جداسازی شیمیایی Cu61، ساده و مقرون به صرفه باشد و رادیوداروی Cu]-ATSM61] تهیه شده در این مطالعه، دارای خلوص بالایی بوده و در تومور تجمع مناسبی داشت که می تواند برای تصویربرداری از تومورهای کم اکسیژن با استفاده از PET به کار رود.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بیماری های آندومتر و اهمیت تشخیص به موقع و صحیح آنها و نیاز به وجود ابزار مناسب تشخیصی در این زمینه و به منظور مقایسه هیستولوژی حاصل از دو روش pipelle و سیتولوژی به وسیله uterobrush نسبت روش استاندارد در تشخیص نمونه های آندومتر در بیماران کاندید هیسترکتومی، این مطالعه انجام شد.روش بررسی: تحقیق با طراحی تشخیصی بر روی 70 نمونه انجام گرفت. نمونه ها به طور مستمر مراجعه کرده و نمونه گیری به طور تصادفی انجام شد، به این صورت که یک دوم با uterobrush و یک دوم با pipelle به روش استاندارد انجام شد. پس از هیسترکتومی، پاتولوژی آندومتر تعیین گردید و ارزش پیش بینی مثبت و منفی هر یک از دو روش نسبت به گزارش پاتولوژی هیسترکتومی مورد بررسی و قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: از 70 نمونه مورد بررسی، در روش pipelle 9 نمونه و در روش uterobrush 22 نمونه ناکافی بود (p<0.01). ارزش پیش بینی کننده مثبت در روش pipelle 100 درصد و ارزش پیش بینی کننده منفی 84 درصد و در روش uterobrush به ترتیب 100 درصد و 90 درصد بود. نمونه هایی که ابتدا با pipelle و سپس با uterobrush تهیه شدند، در مقایسه با نمونه هایی که ابتدا با uterobrush و سپس با pipelle نمونه گیری شدند به ترتیب 20 درصد و 5.7 درصد عدم کفایت داشتند (NS).نتیجه گیری: به نظر می رسد که نتایج حاصل از دو روش هیستولوژی و سیتولوژی تقریبا مشابه هم هستند و کفایت نمونه در بیمارانی که ابتدا با uterobrush و سپس با pipelle نمونه گیری شوند، بیشتر است. لذا توصیه می شود که در بیماران پرخطر و یا یائسه جهت به دست آوردن نمونه کافی به روش فوق عمل شود.

سابقه و هدف: تکرار عمل خودکشی یکی از مشکلات مهم و شایع در بیماران مسمومیت های دارویی و شیمیایی است و متغیرهای مختلفی می توانند در انجام خودکشی مجدد تاثیرگذار باشند. لذا به منظور تعیین نقش عوامل موثر در اقدام به خودکشی مجدد، این مطالعه بر روی مراجعین به مراکز مسمومین بیمارستان های آموزشی درمانی تهران در سال 1388 انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهدی، 19 بیمار با سابقه اقدام به خودکشی و 54 بیمار بدون این سابقه از بین بیمارانی که به دنبال مسمومیت با مواد دارویی در ماه های شهریور، مهر و آبان سال 1388در مراکز مسمومین بیمارستان های آموزشی درمانی تهران بستری بودند، انتخاب شدند. دو گروه از نظر سن، جنس و درجه سطح هوشیاری مشابه سازی شدند. همه آنها دارای کاهش سطح هوشیاری ناشی از مسمومیت های دارویی بودند. وضعیت دموگرافیکی، ویژگی های ماده دارویی مصرف شده، سابقه بیماری های قبلی و سابقه مصرف مواد غیرقانونی ثبت شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون کای دو استفاده شد.یافته ها: سابقه قبلی اقدام به خودکشی با نوع ماده دارویی منجر به کاهش سطح هوشیاری، ارتباط معنی داری داشت (P=0.04). سابقه بیماری روحی - روانی (100 درصد، P<0.01)، متوسط تعداد قرص مصرف شده (40 عدد)، فاصله زمانی بین مصرف دارو و رسیدن نیروهای اورژانس به محل (4±2.1 ساعت)، شرح حال مسمومیت عمدی توسط خود بیمار (Self Poisoning) (100 درصد، P=0.001)، اصلاح نشدن سطح هوشیاری بعد از اقدامات اولیه اورژانس (51 درصد، P=0.02) و نیاز به مراقبت های درمانی بعدی و پیشرفته (37 درصد، P=0.013) در بیماران با سابقه اقدام به خودکشی قبلی در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود.نتیجه گیری: از این مطالعه نتیجه گیری می شود که در برخورد با بیماران مسمومیت های دارویی باید به سابقه قبلی اقدام به خودکشی توجه ویژه ای شود و آن را به عنوان یک عامل خطر در نظر گرفت، چرا که در بیماران دارای خودکشی مکرر نیاز به اقدامات درمانی ویژه و پیشرفته ای در مقایسه سایرین است.

سابقه و هدف: یکی از مهم ترین عوامل برای شکست پیوند قرنیه که موفقیت آمیزترین پیوند در میان پیوند اعضا انسان است، دفع آن توسط سیستم ایمنی فرد گیرنده می باشد. از آنجایی که در ایران شایع ترین علت پیوند قرنیه بیماری قوز قرنیه (کراتوکونوس) می باشد، در این مطالعه به بررسی عوامل موثر بر دفع پیوند دو طرفه در بیماران قوز قرنیه پرداختیم.روش بررسی: از آنجایی که در پیوند قرنیه درصد قابل توجهی از افراد عضو پیوندی را دفع نمی کنند، با درصد بالای افراد سانسور شده مواجه هستیم و از طرفی در پیوند دو طرفه چشم زمان های دفع پیوند به هم وابسته می باشند، برای تحلیل داده های زمان دفع پیوند دو طرفه در بیماری کراتوکونوس از دو مدل شکنندگی شفایافته و مدل شکنندگی با زمان پیشرفت استفاده شد و برای مقایسه مدل شکنندگی کاکس مبنا قرار گرفت و برای برآورد پارامترها از رهیافت بیزی استفاده شد.یافته ها: از 238 پیوند انجام شده، 54 مورد (22.7 درصد) دفع پیوند رخ داد. میانگین زمان دفع پیوند 13.5±22.8 ماه با میانه 6.9 ماه بود. مهم ترین عامل خطر برای دفع پیوند قرنیه، وجود واسکولاریزاسیون قرنیه و سن بالا بود. در مدل شکنندگی شفایافته، میزان شفایافتگی بدون واسکولاریزاسیون 82 درصد و با واسکولاریزاسیون 38 درصد و در مدل شکنندگی شفایافته با زمان پیشرفت میزان شفایافتگی بدون واسکولاریزاسیون 75 درصد و با واسکولاریزاسیون 31 درصد به دست آمد. در مقایسه مدل های شکنندگی شفایافته که در آنها پارامتری برای نسبت شفایافتگی در نظر گرفته می شود با مدل شکنندگی کاکس که در آن نسبت شفایافتگی صفر در نظر گرفته می شود، مدل های شکنندگی شفایافته برازش بهتری به داده ها داشتند.نتیجه گیری: در تحلیل داده های بقایی که در آنها به دلیل وجود افراد شفایافته سانسور شدگی در پایان مطالعه زیاد است، مدل های شفایافته برازش بهتری به داده ها دارند.

سابقه و هدف: استفاده از شاخص های آنتی ژنیک انتامباهیستولیتیکا مانند آنتی ژن پروتئین غنی از سرین انتامباهیستولیتیکا SREHP)) جهت تهیه واکسن، برسی تنوع ژنتیکی و تشخیص قطعی و افتراق آن از انتامبا دیسپار کاربرد بیشتری پیدا کرده است. این مطالعه با هدف بیان پروتئین نوترکیب غنی از سرین انتامبا هیستولیتیکا به منظور استفاده در کیت تشخیصی الایزا انجام شد.روش بررسی: در این تحقیق که یک روش توصیفی از نوع اکتشافی است، ابتدا ژن SREHP ایزوله ایرانی که قبلا در پلاسمید بلواسکریپت (pBSc) کلون شده بود، با استفاده از آنزیم BamHI جدا گردید و پس از تخلیص از ژل در پلاسمید بیانی pET32a کلون شد. از روش های غربالگری شامل روش سریع (Quick check) با استفاده از محلول Rosconis، PCR با پرایمرهای اختصاصی SREHP و pET و برش آنزیمی با آنزیم های BamHI و HindIII جهت تایید کلونینگ استفاده شد. ترادف نوکلئوتیدهای ژن با روش سکوئنسینگ تعیین گشت و پلاسمید نوترکیب حاوی ژن SREHP جهت تکثیر به سلول پذیرای BL21(DE3) انتقال یافت. در نهایت ازکلنی حاوی پلاسمید نوترکیب کشت انبوه تهیه شد و پروموتور ژن با IPTG القا و وجود پروتئین نوترکیب بر روی ژل SDS-PAGE بررسی گردید.یافته ها: ژن SREHP در پلاسمید بیانی pET32a ساب کلون گردید و صحت کلونینگ با روش های غربالگری سریع (Quick check)، PCR با پرایمرهای اختصاصی SREHP و pET T7 promoter و برش آنزیمی با آنزیم های BamHI و HindIII تایید شد. ترادف نوکلئوتیدهای ژن با اندازه 666 نوکلئوتید تعیین گشت و ژن کلون شده در پلاسمید بیانی در حضور IPTG در مدت زمان 5 ساعت در محیط کشت ابراز شد. وجود پروتئین نوترکیب غنی از سرین انتامبا هیستولیتیکا به انضمام تیوردوکسین (Trx-Tag) موجود در pET32a با وزن ملکولی 44 کیلودالتونی در کنار مارکر بر روی ژل SDS-PAGE مشاهده و مورد تایید قرار گرفت.نتیجه گیری: با توجه به کاربرد زیاد پروتئین نوترکیب غنی از سرین انتامباهیستولیتیکا در تهیه کیت های تشخیصی و تهیه واکسن از آن علیه تک یاخته انتامباهیستولیتیکا، در این مطالعه پروتئین سرین ریچ (SREHP) با موفقیت بیان شد.

سابقه و هدف: سویه بیجینگ مایکوباکتریوم توبرکلوزیس بیشتر از 1.4 موارد توبرکلوزیس در سرتاسر جهان را تشکیل می دهد و از طرفی فسفولیپاز باکتری به عنوان یکی از عوامل بیماریزا گزارش شده است. هدف از انجام این مطالعه، بررسی وجود ژن های فسفولیپاز C در سویه های بیجینگ و غیربیجینگ مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مقایسه پاتوژنز آنها بود.روش بررسی: تحقیق به روش توصیفی انجام گرفت. کشت مثبت 200 مسلول ریوی با استفاده از روش اسپولیگوتایپینگ تعیین سویه گردید. سپس سویه های بیجینگ و غیربیجینگ جدا شده به روش PCR از نظر وجود ژن های فسفولیپاز C مقایسه شدند.یافته ها: از 200 نمونه اسپولیگوتایپینگ، 19 نمونه (9.5 درصد) ژنوتایپ بیجینگ و 181 نمونه (90.5 درصد) غیربیجینگ بودند. با استفاده از روش PCR در نمونه های بیجینگ، 16 نمونه (84.2 درصد) برای plcA، 17 نمونه (89.5 درصد) برای plcB و 17 نمونه (89.5 درصد) برای plcC مثبت شد. در نمونه های غیربیجینگ، 17نمونه (9.4 درصد) برای plcA، 18 نمونه (9.9 درصد) برای plcB و 18نمونه (9.9 درصد) برای plcC مثبت شد. این قطعات با سوش استاندارد مقایسه شده و دارای اندازه مشابهی با آن بودند.نتیجه گیری: به نظر می رسد در اکثریت نمونه های بیجینگ، ژن های فسفولیپاز C وجود داشته و احتمالا می تواند در پاتوژنز مایکوباکتریوم توبرکلوزیس نقش داشته باشد.

سابقه و هدف: مصرف سیگار و دخانیات رفتاری است که عموما از سنین نوجوانی آغاز می گردد و می تواند تحت تاثیر عوامل مختلفی که قابلیت الگو شدن برای آنان را دارند قرار گیرد و وجود رفتار سیگار کشیدن در این افراد باعث شروع و تجربه مصرف برای نوجوان گردد. با توجه به اهمیت الگوی مصرف پزشکان آینده و عدم اطلاع از وضعیت آن، این تحقیق روی دانشجویان شهید بهشتی در سال 1387 انجام گرفت.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، از پرسشنامه های خود اظهاری که از مطالعات سازمان بهداشت جهانی و اتحادیه مبارزه با بیماری های ریوی اقتباس شده بود، استفاده شد. به منظور اهداف مورد بررسی، تغییرات لازم توسط محققین داده شده بود. اعتبار و اعتماد و روایی بودن این پرسشنامه در نمونه های اولیه قبلی مورد سنجش قرار گرفت. شیوع عادت مصرف دخانیات در نمونه ها تعیین و نقش عوامل مربوط با آن با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: 1271 نفر شامل 765 (60.2 درصد) دانشجوی پزشکی و 506 (39.8 درصد) دانشجوی غیرپزشکی ارزیابی شدند. 782 نفر (61.5 درصد) تجربه مصرف دخانیات را ذکر نمودند و از این تعداد 395 نفر (31.1 درصد کل جامعه و 50.5 درصد تجربه کنندگان) 100 نخ سیگار و یا معادل آن از دخانیات را مصرف کرده بودند. با افزایش سال تحصیلی، میزان تجربه و مصرف 100 نخ سیگار به صورت معنی داری افزایش می یافت (p<0.0001). در مقایسه تجربه مصرف سیگار و مصرف 100 نخ سیگار برحسب رشته تحصیلی تفاوت آماری معنی داری بین دانشجویان رشته پزشکی و رشته های غیرپزشکی مشاهده نگردید (NS).نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن تجربه مصرف دخانیات در جامعه فوق نیاز به اجرای برنامه های پیشگیری قبل از ورود به دانشگاه و همچنین به علت افزایش درصد مصرف سیگار در سال های تحصیلی نیاز به مداخلات آموزشی در دانشگاه می باشد.

سابقه و هدف: درد مزمن شکمی مشکل شایعی است که پس از لاپاراتومی دیده می شود. انجام مجدد عمل جراحی لاپاراتومی تشخیصی و درمانی این درد چون همراه با عوارض زیاد و احتمال چسبندگی مجدد بعد از عمل است، اکثر جراحان به روش های غیرجراحی روی می آورند. به منظور تعیین تاثیر لاپاروسکوپی بر میزان درد شکمی بعد از اعمال جراحی لاپاروتومی قبلی در بیرجند انجام گرفت.روش بررسی: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی بیمارانی که قبلا تحت عمل جراحی لاپاراتومی قرار گرفته و از درد مزمن شکمی بعد تغذیه رنج می کشیدند، انجام شد. جراحی تشخیصی- درمانی لاپاروسکوپی در همه آنها بصورت الکتیو انجام شد. در حین عمل علاوه بر تشخیص علت درد شکمی اقدام به آنترولیز شده و تاثیر آن در یک پیگیری 12 ماهه بر میزان درد و چسبندگی داخل شکمی بررسی شد.یافته ها: تحقیق روی 76 بیمار انجام گرفت. در 81 درصد افرادی که تحت عمل جراحی آنترولیز لاپاروسکوپیک قرار گرفتند، در یک دوره 12 ماهه پیگیری هیچ کدام هیچ دردی را بعد از غذا خوردن تجربه نکردند (p<0.0001). 10.8 درصد از آنها چسبندگی داخل شکمی داشتند ولی قابل نسبت دادن به علایم شکمی بیماران نبود و 9.3 درصد بیماران چسبندگی داخل شکمی نداشتند. عوارض خاص ناشی از لاپاروسکوپی وجود نداشت.نتیجه گیری: جراحی لاپاروسکوپی در تشخیص و درمان دردهای مزمن شکمی بعد از لاپاراتومی قبلی، روشی موثر کم خطر و کم هزینه با عوارض کم است.

سابقه و هدف: اپیدرمولیز بولوزا مشتمل بر گروهی از بیماری های هتروژنوس ژنتیکی نادر مربوط به پوست است که همگی ویژگی مشترک تاول زدن در پاسخ به تروماهای مکانیکی خفیف را دارا می باشند. با عنایت به نادر بودن بیماری مذکور و علایم غیر معمول آن، این گزارش ارایه گردید.معرفی مورد: بیمار خانم 22 ساله ای است که از دوران طفولیت تا 13 سالگی در پاسخ به تروماهای خفیف دچار تاول های خود بهبود یابنده می شده و با تابلوی دیس فاژی پیشرونده و ادینوفاژی نسبت به جامدات و مایعات به علت تنگی مری از 2 سال قبل تحت بررسی است. در هیستوپاتولوژی، تاول های ساب اپیدرمال منطبق با تشخیص اپیدرمولیز بولوزای نوع جانکشنال مطرح گردید.نتیجه گیری: پزشکان باید در مواجهه با تنگی راجعه مری به همراه علایم پوستی، احتمال این بیماری را در نظر داشته باشند.