پژوهش در پزشکی
سال:1396 | دوره:41 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

مقدمه: دلیریوم، دگرگونی در هوشیاری با کاهش درتوانایی تمرکز و توجه می باشد و باعث افزایش هزینه ها و زمان ماندن بیماران در بیمارستان می باشد. داروهای خواب آور و هوشبرها با اینکه اضطراب و درد را کم می کنند ولی باتوجه به منابع موجود، یکی از ریسک فاکتورهای ایجاد دلیریوم می باشد. هالوپریدول به جهت فعالیت آنتی کولینرژیکی و تداخل دارویی کم و متابولیتهای محدود بیشتر کاربرد درمانی دارد. نظر به این که مبتلایان به دلیریوم عمدتا بد حال هستند به آسانی نمی توان آنها را وارد تحقیقات بالینی توام با مداخلات دارویی نمود، لذا این مطالعه با کار روی حیوانات طراحی گردید. مواد و روش بررسی: روش این تحقیق مداخله ای تجربی می باشد. 90 موش صحرایی بالغ نر مورد مطالعه قرار گرفتند. بی پریدین 40mg/kg به 42 موش و50mg/kg LPS به 42 موش تزریق شد. تایید دلیریوم با مطالعه رفتاری موشها به مدت 60 دقیقه انجام گرفت. گروه کنترل شامل 6 موش بودند. مقایسه دوز و اثر هالوپریدول و میدازولام بردرمان دلیریوم در گروه های درمانی با مطالعه رفتاری 30 دقیقه پس از تزریق بررسی شد و با روش آماری کروسکال والیس و پس از آزمون من- یو وتنی مورد قضاوت بالینی قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصله به این شرح می باشد: در موش ها 16% هیپراکتیو، 20% هیپواکتیو و بقیه mixed بودند. هر دو داروی هالوپریدول و میدازولام بر روی معیارهای رفتاری هیپراکتیو موثر بودند. p≤0.05 در گروه های هالوپریدول 0.1mg/kg و میدازولام 0.25mg/kg). هالوپریدول در دوزهای پایین بر روی دلیریوم هیپواکتیو موثر بود و دوز 0.5mg/kg اثر معنی داری نداشت. میدازولام در همین مورد در دوزهای پایین اثر معنی دار داشت ولی در دوز 1mg/kg وضعیت را بدتر می کرد. (p≤0.01 در گروه هالوپریدول 0.2mg/kg در مقایسه با گروه میدازولام 0.5mg/kg و 1mg/kg).نتیجه گیری: به نظر می رسد در دلیریوم هیپراکتیو هر دو داروی هالوپریدول و میدازولام موثر بودند و در دلیریوم هیپواکتیو میدازولام وضعیت را بدتر می کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: اختلال افسردگی اساسی یکی از شایع ترین اختلالات روانی است که با نقص در عملکردهای شناختی، از جمله حافظه کاری همراه است. در طی دهه های اخیر تکنیکی غیر تهاجمی و بدون درد به نام تحریک مغناطیسی مغز (TMS) در درمان افسردگی های مقاوم به درمان به کار گرفته شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تکنیک تحریک مکرر مغناطیسی مغز (rTMS) بر حافظه کاری مبتلایان به افسردگی اساسی مقاوم به درمان انجام گرفته است. مواد و روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور بر بروی 20 بیمار مبتلا به افسردگی اساسی مقاوم به درمان صورت گرفت. شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه مورد (10 نفر) و شاهد (10 نفر) تقسیم شدند و تحت 10 جلسه مداخله درمانی با استفاده از دستگاه rTMS در طی 6 هفته قرار گرفتند. حافظه کاری پیش از آغاز مداخله درمانی و همچنین بلافاصله پس از آخرین جلسه درمان، با بکارگیری ابزار n-back مورد ارزیابی قرار گرفت. میانگین و انحراف معیار نمرات هر دو گروه نیز قبل و بعد از درمان با آزمون یو من ویتنی بررسی شد. یافته ها: تحریک مکرر مغناطیسی ناحیه خلفی جانبی کورتکس پیش پیشانی چپ مغز به درمان افسردگی اساسی منجر شد. همچنین حافظه کاری بلافاصله پس از پایان ده جلسه مداخله درمانی در گروه فعال در مقایسه با گروه شم بهبود یافت.نمرات افسردگی در گروه فعال قبل از اجرای 32.90±2.76) rTMS) و بعد از اجرای 24.40±4.50) rTMS) از نظر آماری معنی دار بوده است (p<0.01). نتیجه گیری: تحریک مکرر مغناطیسی مغز یک روش غیر تهاجمی و ایمن در درمان افسردگی های مقاوم به درمان محسوب می گردد. ارزیابی جامع و درمان اثربخش مستلزم توجه به عملکردهای شناختی بیماران در کنار نشانگان خلقی می باشد.

سابقه و هدف: بیماری قلبی در افراد مبتلا به دیابت شایع است.افزایش چربی خون و فشار خون بالا از فاکتورهای خطر اصلی درایجاد آترواسکلرز و بروز بیماریهای قلبی عروقی می باشند. کورکومین (رنگدانه زردچوبه) دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضد آترواسکلروزی است. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر کورکومین بر عوامل خطر بیماری قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 صورت گرفته است. مواد و روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور می باشد. افراد مورد مطالعه 44 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 (40-70 سال) بودند که به طور تصادفی به دو گروه مداخله (21 نفر) و شاهد (23 نفر) تقسیم شدند. افراد گروه مداخله روزانه 3 کپسول 500 میلی گرم مکمل کورکومین و افراد گروه شاهد همان مقدار دارونما به مدت10 هفته دریافت کردند. در ابتدا و انتهای مطالعه از بیماران10 سی سی خون پس از 12-14 ساعت ناشتایی گرفته شد.چربی های خون شامل تری گلیسرید، کلسترول تام، LDL-C و HDL-C مورد ارزیابی قرار گرفتند. پرسشنامه اطلاعات عمومی ، یادآمد خوراک 2 روزه (ابتدا، وسط و انتهای مطالعه) از طریق مصاحبه حضوری تکمیل شد.اندازه گیری های فشار خون و تن سنجی نیز پیش و پس از مداخله انجام شد. آنالیز آماری با استفاده از برنامه SPSS نسخه 22 انجام شد. یافته ها: مواد مغذی دریافتی، نوع داروهای مصرفی و فعالیت بدنی بیماران در طول مطالعه تغییری نداشت. اختلاف آماری معنی داری بین میانگین تری گلیسرید سرم پیش با پس از مداخله در گروه مصرف کننده کورکومین مشاهده شد (30.63±14.21-).در مورد سایر متغیرها از جمله کلسترول، LDL-C و HDL-C و همچنین فشار خون در پایان مداخله تغییر معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که مصرف روزانه 1500 میلی گرم کورکومین به مدت 10 هفته منجر به کاهش تری گلیسرید سرم در گروه دریافت کننده کورکومین در مقایسه با ابتدای مطالعه می شود.گرچه این تفاوت در مقایسه با گروه شاهد معنی دار نبود.

سابقه و هدف: لوسمی میلیوئیدی حاد مزمن (CML) یک اختلال بدخیم سلول های بنیادی خون است که منجربه افزایش سلول های میلوئیدی، سلولهای اریتروئیدی وپلاکت درخون محیطی وهیپرپلازی در مغز استخوان می شود. این تحقیق به منظوربررسی اثرسمیت سلولی وسیتوتوکسیکی پانیسیک اسید روغن هسته اناربرروی رده سلولی (K562) به عنوان مدل لوسمی میلوئیدی مزمن صورت گرفته است. مواد وروش بررسی: دراین مطالعه تجربی آزمایشگاهی، پانیسیک اسید روغن هسته اناراز شرکت کارلاوان کرمان که نمایندگی شرکت LCG درایران می باشدخریداری شد. سلولهای K562 کشت داده شدوبا غلظت های (8 تا 100 ماکروگرم بر میلی لیتر) و در فاصله زمانی (72، 48، 24 ساعت) تحت درمان قرار گرفتند. سمیت سلولی پانیسیک اسید بر علیه سلولهای K562 لوسمی با استفاده از دستگاه الایزا وبه ترتیب MTT، SDH و LDH برآورد شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری t. test و ANOVA و SPSS نسخه 15 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: پانیسیک اسید روغن هسته انار، بالاترین اثر سمیت سلولی را در LC50=50 میکروگرم بر میلی لیتر و 72 ساعت پس از تیمار، از خود نشان می دهد. به عبارت دیگر، پانیسیک اسید هسته انار اثر سمیت سلولی وابسته به دوز را بررده سلولی k562 از خود بروز داده است.نتیجه گیری: با توجه به سمیت سلولی پانیسیک اسید روغن هسته انار بر رده سلولی k562، پانیسیک اسید می تواند به عنوان یک کاندید بالقوه برای مطالعات بیشتر سرطان لوسمی میلوئیدی مزمن وساید سلول های سرطانی در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: افسردگی بعنوان ویروس سرما خوردگی قرن حاضر، امروزه بسیاری از انسان ها را درگیر نموده است. با توجه به گزارش های از موفقیت آمیز بودن درمان افسردگی با هیپنوتراپی در خارج از کشور و کاستی های همچون پژوهش های تجربی در این زمینه در ایران این پژوهش انجام گرفته است. بدین منظور تاثیر هیپنوتراپی در افسردگی اساسی در گروه ازمایش و استفاده از شیوه گفتگو در گروه گواه در یک درمانگاه خصوصی در تهران صورت پذیرفت. مواد و روش بررسی: در قالب یک طرح تجربی پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه، 26 فرد دچار علایم افسردگی به صورت در دسترس و بر اساس مصاحبه بالینی DSM-IV انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش پس ازتعیین بر اساس تئوری خوشه های شخصیتی اشپیگل ها و همچنین بر اساس استعداد و ظرفیت هیپنوتیزم پذیری مقیاس گروهی واترلو- استنفورد (1998) طی پنج جلسه پنج هفته ای هر هفته یک جلسه با تمرینات بین هفته ایبه صورت انفرادی تحت هیپنوتراپی قرار گرفته اند و در گروه گواه نیز با استفاده از گفتگو تحت مراقبت اولیه به شیوه متعارف قرار داده شدند که البته بعد از پنج جلسه این گروه نیز مورد هیپنوتراپی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها در پنج هفته اولیه و مقایسه گروه های فوق از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها: افراد دو گروه 13 نفره مشابه بودند یعنی میزان افسردگی اولیه گروه گواه 5.9±18.08 و در گروه آزمایشی 7.2±17.54 (P<0.9) که پس از پنج هفته در گروه گواه 4.5± 16.5و درگروه آزمایش تحت هیپنوتراپی به مقدار 1.8±2.62 کاهش یافت (P<0.001). نتیجه گیری: به نظر می رسد که هیپنوتراپی می تواند موجب کاهش افسردگی گردد لذا با توجه به اثر بخشی هپینوتراپی در کاهش افسردگی بیماران می توان از نتایج این پژوهش در راستای اهداف درمانی استفاده نمود.

سابقه و هدف: تنوع محصولات دارویی و توسعه روز افزون محصولات جدید در حوزه دارو و هزینه های سنگین در بخش بازاریابی دارویی ایجاب می کند که بنگاه های اقتصادی در حوزه های خاص و محصولات مرتبط و سبد تعریف شده در بازار حضور پیدا کند تا نه تنها از هزینه های سرسام آور بازاریابی بکاهند بلکه در هدف گیری بازار، شناخت مشتری و تحلیل رقبا به سرعت و دقت عمل نماید. در این راستا درصدد هستیم که بازار داروهای قلبی و عروقی را به عنوان یکی از بخش های مهم بازار دارویی در طی 15 سال مورد بررسی قرار دهیم. مواد و روش بررسی: جهت انجام این تحقیق، آمار فروش ریالی و عددی 49 عدد از داروهای قلبی و عروقی در طی 15 سال با استفاده از داده های آماری ثبت شده در آمارنامه رسمی کشور با روش سری زمانی استخراج شدند. سپس برای پیش بینی وضعیت مصرف هر کدام از دسته های دارویی در آینده از روش رگرسیون خطی استفاده شد.در مرحله بعد برای تعیین نوع و درجه رابطه بین متغیرهای مورد بررسی در مطالعه با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون تعیین شد. یافته ها: دو گروه بتابلاکرها و نیترات ها از گروه داروهای قلبی و مهار کننده تجمع پلاکتی و استاتین ها از گروه داروهای عروقی بیشترین میزان مصرف را در بین سایر داروها داشتند. در گروه داروهای قلبی، در 10 سال آینده مصرف داروهای لیزینوپریل، کارودیلول، متوپرولول، آملودیپین، نیتروگلیسیرین، لیدوکائین و پروپافنون سالانه به ترتیب 5.97، 6.37، 6.08، 5.62، 3.70، 5.42 و5.51 درصد افزایش و مصرف داروی قلبی ایزوسورباید دی نیترات سالانه، 5.52 درصد کاهش می یابد. در گروه داروهای عروقی در طی 10 سال آینده، مصرف داروهای وارفارین، آسپرین، کلوپیدوگرل، آتورواستاتین، جم فیبروزیل و هپارین سالانه به ترتیب 3.99، 4.1، 6.37، 6.21، 3.7 و 4.21 درصد افزایش و مصرف داروهای عروقی دی پیریدامول و نیکوتینیک اسید به ترتیب 4.32 درصد و 1.09 درصد کاهش می یابد. همچنین بین میانه سنی و مجموع فروش عددی داروهای قلبی، داروهای عروقی و مجموع داروهای قلبی و عروقی رابطه مثبت با میزان همبستگی به ترتیب 0.976، 0.979 و 0.976 با ضریب اطمینان 95% وجود دارد و بین تولید ناخالصی داخلی و هیچ کدام از 3 متغیر نام برده شده رابطه معنی داری وجود ندارد.نتیجه گیری: با توجه به میزان مصرف 4 دست دارویی بتابلاکرها، نیترات ها، مهار کننده های تجمع پلاکتی و استاتین ها، بهتر است شرکتهای دارویی میزان توجه خود را بیشتر معطوف این 4 دسته دارویی نمایند.

سابقه و هدف: گرلین یک نوروپپتید گوارشی است که نقش مهمی در اشتها و تنظیم وزن بدن ایفا می کند.مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 12 هفته تمرین پیلاتس بر سطح سرمی گرلین و شاخص مقاومت به انسولین زنان دارای اضافه وزن انجام گرفته است. مواد و روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی 28 زن دارای اضافه وزن (میانگین 27.2±1.1 BMI کیلوگرم بر مترمربع) به طور داوطلبانه شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تمرین پیلاتس (14 نفر) و کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی پیلاتس به مدت دوازده هفته (3 جلسه در هفته، 60 دقیقه در هر جلسه) به اجرا درآمد. در این مدت گروه کنترل هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه خونی در حالت ناشتا طی دو مرحله، 48 ساعت قبل و پس از تمرینات گرفته شد. از آزمون آماری تی وابسته جهت بررسی اختلاف درون گروهی متغیرها و از آزمون تحلیل کوواریانس جهت بررسی اختلاف بین گروه های تحقیق استفاده گردید. یافته ها: نتایج تحقیق کاهش معناداری در غلظت گلوکز سرمی (0.003=p)، انسولین (0.02=p) و شاخص مقاومت به انسولین (0.007= p) و همچنین کاهش غلظت سرمی گرلین 0.03= p) را در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (P≤0.05)، اما ارتباط معناداری بین سطوح گرلین سرمی و شاخص مقاومت به انسولین مشاهده نشد (P≥0.05). نتیجه گیری: این یافته نشان می دهد که 12 هفته برنامه تمرینی پیلاتس می تواند با کاهش معنادار وزن در افراد دارای اضافه وزن باعث کاهش گرلین سرمی و همچنین کاهش شاخص مقاومت به انسولین شود.

سابقه و هدف: استفاده از آنتی بادی ها برای درمان هدفمند بیماری ها از زمان توسعه آنتی بادی های منوکلونال از طریق تکنولوژی هیبریدوما مورد توجه قرار گرفت. ScFv (قطعه متغیر آنتی بادی تک زنجیره ای) قطعه کوچکی از آنتی بادی مونوکلونال است که می تواند بصورت اختصاصی به آنتی ژن هدف خود متصل شود. هدف این مطالعه معرفی scFv، راه های تولید آن و نیز کاربرد های آن در زمینه های درمانی و تشخیصی است. مواد و روش بررسی: این مطالعه بصورت مروری و با استفاده از جستجوی کلمات کلیدی از جمله scFv antibody، phage display technology، scFv application و scFv libraries در موتور جستجوگر PubMed Scopus، Google Scholar و Elsevier انجام شده است. حدود 75 مقاله انتخاب شد که بطور کامل بررسی شدند. نتیجه گیری: با وجود اینکه میزان اختصاصیت و تمایل این آنتی بادی به آنتی ژن مشابه آنتی بادی کامل است، اما اندازه آن کاهش یافته است.کاهش اندازه scFv به نفوذ بهتر آن در بافت ها و دستیابی به آنتی ژن مورد نظر کمک می کند. همچنین با کاهش اندازه scFv، دستکاری آن نیز تسهیل شده و اتصال آنتی بادی به انواع ترکیبات دارویی و نانوذرات تشخیصی امکانپذیر می گردد. بنابراین استفاده از scFv در پژوهش های صورت گرفته با موفقیت همراه بوده است.