علوم باغبانی
سال:1399 | دوره:34 | شماره:4 |تعداد مقالات:13

آگاهی نسبت به روند تغییرات حجم حفره بذر میوه خربزه می تواند کمک شایانی به برنامه ریزی مناسب جهت انجام اموری چون کود دهی، آبیاری و غیره در طی فصل رشد میوه نماید. به منظور برآورد حجم حفره بذر میوه خربزه، Cucumis melo L.، دو توده محلی ارزشمند قصری و خاتونی انتخاب شد و تغییرات حفره بذر آن ها در طی فصل رشد، مورد مطالعه قرار گرفت. از روش مقطع نگاری رایانه ای پرتو ایکس به عنوان ابزاری دقیق و غیر مخرب در تعیین اندازه حجم حفره بذر در هر مرحله از آزمایش استفاده شد. اندازه گیری حجم حفره بذر در کنار عوامل درصد مواد جامد محلول، وزن مخصوص، درصد رطوبت گوشت میوه و همچنین مقدار pH در طی سه بازه زمانی 15 روز و 30 روز پس از گلدهی و مرحله رسیدگی کامل میوه انجام شد. نتایج پژوهش همبستگی بین عامل درصد حجم حفره بذر توده قصری با سایر عوامل را نشان داد. از طرفی کلیه عوامل یاد شده تغییرات معنی داری در طی سه بازه زمانی برداشت داشتند، ضمن اینکه این تغییرات تحت تاثیر نوع توده نیز قرار گرفتند، اما رابطه معنی داری بین برهم کنش دو عامل توده و مرحله برداشت مشاهده نشد.

کاهش عملکرد پسته ارتباط نزدیکی با اختلالات میوه و تنش های مختلف محیطی دارد. پلی آمین ها گروهی از تنظیم کننده های رشد گیاهی هستند که تاثیر مثبتی بر رشد و توسعه گل و میوه در برابر تنش ها دارند. بنابراین، هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر پلی آمین ها در شرایط کم آبی محل آزمایش بر صفات رویشی، ویژگی های میوه و عملکرد درختان پرمحصول و کم محصول پسته رقم ̕ اکبری̔ بود. برای این منظور، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در زمان بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و هفت تیمار شامل محلولپاشی پلی آمین های پوترسین، اسپرمیدین و اسپرمین در غلظت های صفر (شاهد)، 1/0 و 1 میلی مولار در دو مرحله زمانی تمام گل و دو هفته بعد از تمام گل در منطقه فیض آباد مه ولات استان خراسان رضوی در سال 1395 انجام شد. نتایج نشان داد که محلول پاشی پلی آمین ها در درختان کم محصول با وجود کاهش درصد پوکی تأثیر معنی داری بر عملکرد پسته نداشت. با این وجود در درختان پرمحصول، کاربرد این تنظیم کننده ها به ویژه پوترسین سبب کاهش ریزش میوه و افزایش شاخص سبزینگی، تعداد دانه در خوشه و عملکرد در مقایسه با شاهد شد. با توجه به نتایج همبستگی، تاثیر مثبت پلی آمین ها بر بهبود عملکرد در درختان پرمحصول عمدتاً به دلیل جلوگیری از ریزش میوه و افزایش تعداد دانه در خوشه بود. به طوری که میزان تولید در شاخه در تیمارهای پوترسین، اسپرمین و اسپرمیدین در غلظت 1/0 میلی مولار به ترتیب 2/46، 6/14 و 2/15 درصد و در غلظت 1 میلی مولار به ترتیب 7/38، 7/24 و 9/19 درصد در مقایسه با شاهد افزایش داشت. همچنین محلولپاشی پلی آمین پوترسین دو هفته بعد از تمام گل نتایج بهتری در افزایش طول شاخه در درختان پرمحصول نشان داد. به طور کلی، نتایج این آزمایش نشان می دهد که محلول پاشی پوترسین در مقایسه با اسپرمین و اسپرمیدین در شرایط کم آبی می تواند بر بهبود صفات رویشی و زایشی و در نتیجه عملکرد درختان پسته رقم ̕ اکبری̔ مؤثرتر باشد.

طی یک آزمایش مزرعه ای دو ساله، اثرات کاربرد سطوح مختلف نیتروژن از منبع اوره (صفر، 100، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار) و گوگرد از منبع ساری کود (صفر، 500 و 1000 کیلوگرم در هکتار) در یک خاک آهکی، بر خصوصیات کمی و کیفی سیر رقم ̕ همدان̔ و برخی خصوصیات شیمیایی خاک مطالعه شد. اثر نیتروژن و اثر گوگرد بر عملکرد، تعداد سیرچه در سیر، وزن تک بوته، وزن سیرچه، ارتفاع بوته و سطح برگ معنی دار بود و موجب ارتقای این صفات گردید. مصرف 1000 کیلوگرم در هکتار گوگرد عملکرد سیر را 31 درصد نسبت به شاهد افزایش داد. مصرف نیتروژن نیز تا سقف 200 کیلوگرم در هکتار موجب افزایش عملکرد سیر به میزان 58 درصد نسبت به شاهد شد. بیشترین عملکرد اقتصادی سیر از تیمار مصرف 1000 کیلوگرم در هکتار گوگرد و 200 کیلوگرم در هکتار نیتروژن به دست آمد که نسبت به تیمار شاهد، 104 درصد افزایش عملکرد داشت. کاربرد 1000 کیلوگرم گوگرد موجب کاهش واکنش خاک نسبت به تیمار شاهد گردید و موجب افزایش غلظت آهن برگ به میزان 88 درصد در مقایسه با تیمار شاهد و افزایش غلظت روی برگ به میزان 110 درصد در مقایسه با تیمار شاهد گردید. محتوای نیترات سیر با کاربرد گوگرد کاهش و با کاربرد نیتروژن افزایش معنی دار یافت. کاربرد گوگرد به میزان 1000 کیلوگرم در هکتار محتوای نیترات سیر را 35 درصد نسبت به شاهد بطور معنی داری کاهش داد. بر اساس نتایج به دست آمده از این پژوهش، برای دست یابی به حداکثر تولید سیر با محتوای نیترات قابل قبول، مصرف 200 کیلوگرم در هکتار نیتروژن +1000 کیلوگرم گوگرد همراه با باکتری تیوباسیلوس توصیه می گردد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثرات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی پیوند در القا مقاومت به تنش خشکی در خیار در شرایط گلخانه ای انجام گرفت. آزمایش فاکتوریل شامل فاکتورهای (گیاهان پیوندی و غیرپیوندی و سطح خشکی بر اساس پتانسیل اسمزی: شاهد، 4/0-و 8/0-مگاپاسکال) در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار اجرا شد. بذور خیار بومی اصفهان به عنوان پیوندک بر روی پایه فرو پیوند حفره ای انجام گرفت. نتایج افزایش مقاومت به تنش و تولید توده زنده بیش تر با افزایش جذب و توسعه ریشه ها در خیارهای پیوند شده را نشان داد. همچنین محتوای پتاسیم در گیاهان پیوندی نسبت به گیاهان غیرپیوندی کاهش یافت. طیف وسیعی از خصوصیات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی تحت تأثیر پیوند و اثرات متقابل پایه × پیوندک قرار گرفتند. برخی از این ویژگی ها سبب بهبود روابط آبی و رشد و نمو گیاه در شرایط تنش گشت. شاخص های تبادلات گازی همانند فتوسنتز، تعرق و هدایت روزنه ای در گیاهان غیرپیوندی از گیاهان پیوندی پایین تر بود. با افزایش معنی دار پرولین در گیاهان پیوندی در مقایسه با گیاهان غیرپیوندی و همچنین افزایش بیش تر پتاسیم در خشکی 8/0-مگاپاسکال در گیاهان پیوندی در مقایسه با گیاهان غیرپیوندی به نظر می رسد که مکانیسم تحمل به خشکی اعمال شده پایه از طریق حفظ تعادل اسمزی و برقراری هموستازی پتاسیم می باشد. درنهایت می توان پیوند را به عنوان یک روش کارآمد جهت القا تحمل به تنش خشکی و افزایش عملکرد خیار توصیه کرد.

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر سطوح تنش رطوبتی و منابع کودهای شیمیایی و آلی بر صفات مورفولوژیکی، عملکرد و ترکیبات فنلی گیاه دارویی سرخارگل طی دو سال زراعی 1395 و 1396 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به صورت کرت های خرد شده در قالب فاکتوریل و در 3 تکرار اجرا گردید. در کرت های اصلی سطوح تنش رطوبتی شامل 3 سطح عدم تنش رطوبتی )6000 متر مکعب در هکتار)، تنش رطوبتی متوسط)4500 متر مکعب در هکتار) و تنش رطوبتی شدید )3000 متر مکعب در هکتار)و در کرت های فرعی 8 تیمار کودی شامل کود شیمیایی کامل NPK20+20+20 (500 کیلوگرم در هکتار)، ورمی کمپوست (6000 کیلوگرم در هکتار)، هیومیک اسید (20 لیتر در هکتار) و تیمار ترکیبی هیومیک اسید (20 لیتر در هکتار)+کود شیمیایی کامل NPK20+20+20 (500 کیلوگرم در هکتار)، تیمار ترکیبی هیومیک اسید (20 لیتر در هکتار)+ورمی کمپوست (6000 کیلوگرم در هکتار)، تیمار ترکیبی ورمی کمپوست (3000 کیلوگرم در هکتار)+کود شیمیایی کامل NPK20+20+20 (250 کیلوگرم در هکتار) و ترکیب سه بخشی کود شیمیایی کامل (250 کیلوگرم در هکتار) +ورمی کمپوست(3000 کیلوگرم در هکتار)+ هیومیک اسید (20 لیتر در هکتار) و شاهد بودند. در این آزمایش بیشترین وزن خشک ساقه، گل و زیست توده در تیمار ورمی کمپوست و عدم تنش و کمترین مقادیر این صفات در تنش شدید و شاهد مشاهده گردید. بیشترین وزن خشک برگ و ریشه در تیمار ورمی کمپوست+ هیومیک اسید و تنش متوسط و کمترین وزن خشک برگ در تیمار تنش شدید و شاهد مشاهده شد. بیشترین عملکرد دانه در تیمار های ورمی کمپوست+هیومیک اسید+کود کامل NPK20+20+20 و تیمار کود کامل NPK20+20+20 هر دو در شرایط عدم تنش مشاهده شدند. با افزایش تنش نسبت ریشه به اندام های هوایی افزایش یافت و بیشترین مقادیر آن در تیمار شاهد و تنش شدید و کمترین مقادیر آن در تیمار ورمی کمپوست و عدم تنش مشاهده شد. بیشترین مقادیر ترکیبات فنلی ریشه در تیمار هیومیک اسید+ورمی کمپوست و تنش شدید و کمترین مقادیر آن در تیمار هیومیک اسید و عدم تنش مشاهده شد لذا تولید این گیاه در شرایط تامین رطوبتی 3000متر مکعب در هکتارو استفاده از تیمارهای کودی حاوی ترکیبات هیومیکی و ورمی کمپوست قابل توصیه است.

کمبود آب یکی از اصلی ترین تنش های غیرزیستی است که بر رشد و عملکرد محصول تأثیر منفی می گذارد. بالنگو (Lallemantia royleana Benth. ) گیاهی از خانواده نعناعیان و دارای کاربردهای دارویی متعددی است. بنابراین تحقیق حاضر به منظور بررسی تغییرات صفات مورفولوژیک، عملکرد دانه و آنزیم سوپراکسید دیسموتاز جمعیت های بالنگو شیرازی تحت تنش خشکی انجام شد. این آزمایش به صورت کرت های خرد شده با دو شامل تنش خشکی (قابلیت رطوبت خاک 5/0-، 5/3-، 5/6-و 5/9-اتمسفر) به عنوان عامل اصلی و جمعیت بالنگو شیرازی (مشهد، کرمان و طالقان) به عنوان عامل فرعی در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سال 94-1393 با سه تکرار در دانشگاه شاهد اجرا گردید. تنش خشکی تأثیر معنی داری بر مؤلفه های رشد، اجزای عملکرد، عملکرد دانه، عملکرد روغن، محتوای نسبی آب و آنزیم سوپر اکسید دیسموتاز داشت. با کاهش مقدار آب خاک، صفات ارتفاع بوته (73/24 سانتی متر)، تعداد شاخه های فرعی (44/5)، وزن تر (36/17 گرم) و خشک بوته (80/3 گرم)، وزن هزار دانه (51/1 گرم)، شاخص برداشت (41/6 درصد)، عملکرد دانه (157 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد روغن (77/37 کیلوگرم در هکتار) کاهش پیدا کردند. صفات طول ریشه و محتوای آنزیم سوپراکسید دیسموتاز به ترتیب افزایش 02/24 و 63/66 درصدی در تنش شدید نسبت به عدم تنش داشتند. بیشترین عملکرد دانه و روغن در جمعیت مشهد تحت عدم تنش خشکی حاصل شد. در شرایط تنش نسبتاً شدید جمعیت طالقان با افزایش عملکرد دانه و روغن به ترتیب با میانگین 75/315 و 5/86 کیلوگرم در هکتار روبرو شد. در سطوح تنش خشکی کمترین کاهش در برخی خصوصیات رشدی، عملکرد دانه و عملکرد روغن بذر در جمعیت کرمان مشاهده شد.

تنش کم آبی به خصوص برای درختان جوان محدودیت هایی را ایجاد می کند که می تواند بر روند رشد رویشی گیاه تأثیرگذار باشد. اسید اسکوربیک یکی از ترکیباتی است که تا حدودی مقاومت گیاهان به تنش را بالا می برد. لذا پژوهشی با هدف بررسی تأثیر غلظت های مختلف اسید اسکوربیک (صفر، 250، 500 و 750 میلی گرم در لیتر) بر نهال های زیتون رقم ̕ باغملک̔ در شرایط کم آبی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام گردید. در این آزمایش تیمارهای آبیاری شامل (100، 66 و 33 درصد آب قابل استفاده) بود. نتایج اثر برهمکنش آبیاری و اسید اسکوربیک نشان داد که در غلظت 250 میلی گرم در لیتر اسید اسکوربیک و تیمار 33 درصد آب قابل استفاده نسبت به شاهد وزن تر ریشه از 11/36 به 79/57 گرم، وزن خشک ریشه از 16/18 به 29/27 گرم، طول ساقه از 33/62 به 68 سانتی متر و سطح برگ از 5958 به 7123 سانتی متر مربع افزایش یافت. همچنین در غلظت 250 میلی گرم در لیتر اسید اسکوربیک و 66 درصد آب قابل استفاده در مقایسه با شاهد وزن تر ریشه از 66/37 به 49/51 گرم، وزن خشک ریشه از 74/21 به 65/22 گرم، وزن تر ساقه از 47/27 به 04/37 گرم، وزن خشک ساقه از 61/23 به 78/25 گرم، طول ساقه از 61 به 67 سانتی متر و سطح برگ از 6722 به 7549 سانتی متر مربع افزایش یافت. اثر متقابل اسید اسکوربیک و تیمار کم آبی نشان داد که غلظت 250 میلی گرم در لیتر اسید اسکوربیک باعث افزایش محتوی نسبی آب در هر سه تیمار آبی به ترتیب 59، 50 و 54 درصد نسبت به تیمار شاهد (حدود 40 درصد) گردید. همچنین پتانسیل آب ساقه در تیمار آبی 33 درصد تا حدود 3/4-مگاپاسکال کاهش یافت درحالی که استفاده از غلظت 250 میلی گرم در لیتر اسید اسکوربیک باعث گردید تا پتانسیل آب ساقه تا حدود 9/3-افزایش یابد. به طور کلی نتایج نشان داد که تیمار اسید اسکوربیک در نهال های زیتون باعث کاهش اثر منفی تنش کم آبی می گردد.

استفاده ازکودهای زیستی افزون بر افزایش بهره وری و افزایش عملکرد گیاهان، به کاهش مصرف کودهای شیمیایی و حفظ محیط زیست کمک می کند. در این راستا، هدف از این پژوهش تأثیر کاربرد کودهای زیستی محتوی باکتری های حل کننده پتاسیم (Pseudomonas koreensis و Pseudomonas vancouverensis)، باکتری های حل کننده فسفر (Pseudomonas putida) و باکتری های تثبیت کننده نیتروژن (Pantoea agglomerans) به عنوان یک نهاده سازگار با محیط زیست بر رشد و عملکرد تربچه قرمز و تأثیر آن بر تحمل این گیاه به تنش خشکی بود. بدین منظور آزمایشی در قالب طرح کاملاَ تصادفی در شرایط گلخانه و در گلدان با 10 تیمار کاربرد کود سولفات پتاسیم، کاربرد کود زیستی باکتری حل کننده پتاسیم و کودهای زیستی باکتری های محرک رشد در سه تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که اعمال تنش خشکی موجب کاهش وزن تر غده به میزان 65 درصد در تیمار شاهد شد ولی در وزن تر بخش هوایی، کاهش ناشی از تنش دیده نشد. در تیمار کاربرد سولفات پتاسیم این مقدار کاهش 55 درصد و در تیمار کود زیستی مقدار کاهش 48 درصد بود. کاربرد توام کود حل کننده پتاسیم و سایر کودهای محرک رشد نسبت غده به بخش هوایی را 34 درصد افزایش داد در حالیکه کاربرد سولفات پتاسیم تاثیر معنی داری بر این مورد نداشت. تنش خشکی غلظت پرولین، آمینواسیدها، قندهای محلول و نشت یونی را در برگ ها افزایش داد اما کاربرد سولفات پتاسیم و کودهای زیستی اثرات تنش خشکی را تعدیل نمود. بر اساس نتایج این پژوهش می توان کاربرد کودهای زیستی فوق را در برنامه تغذیه گیاه تربچه قرار داد.

مطالعه تنوع ژنتیکی ژرم پلاسم های هر گیاهی باعث بهبود برنامه ریزی های اصلاحی می شود. مرکبات نیز به دلیل آنکه یکی از مهم ترین محصولات کشاورزی است از این قاعده مستثنا نیستند. بسیاری از لیموهای مناطق جنوبی بر اساس شکل ظاهری و حدس نام گذاری شده اند که می توان با کاربرد نشانگرهای ریختی و مقایسه آنها با ارقام و گونه های شناخته شده روابط ژنتیکی و شجره نامه آنها را مشخص نمود. بررسی حاضر جهت مطالعه تنوع و روابط ژنتیکی ژنوتیپ های لیمو توسط نشانگرهای مورفولوژیکی صورت گرفت. چهل و یک صفت کمی و کیفی در 23 ژنوتیپ مختلف لیمو از سه منطقه جغرافیایی و هفت رقم شناخته شده مرکبات به عنوان شاهد بر اساس توصیف نامه معرفی شده برای مرکبات بررسی شد. تجزیه خوشه ای توسط نرم افزار Ntsys و تجزیه به مؤلفه های اصلی توسط نرم افزار Past انجام شد. بر اساس ماتریس تشابه محاسبه شده دامنه تشابه مابین ژنوتیپ ها از 141/0 الی 683/0 با متوسط 388/0 بود که دلالت بر وجود تنوع بالا بین ژنوتیپ های موردبررسی دارد. بر اساس نمودار خوشه ای حاصل ژنوتیپ ها در سطح تشابه 32/0 در چهار گروه قرار گرفتند. در تجزیه کلاستر سلطان مرکبات (Citrus grandis) و بالنگ (C. medica) به همراه پرتقال (C. sinensis) به عنوان یکی از اجداد اولیه مرکبات از سایر نمونه ها گروه مجزایی تشکیل دادند. گروه چهارم که بزرگ ترین گروه تشکیل شده بود تمام رقم های لیمو شاهد را در بر داشت که نشان از ارتباط آنها با یکدیگر بود. بر اساس آزمون تجزیه به مؤلفه های اصلی مشخص گردید که ده مؤلفه اول 52/80 در صد از تغییرات را در برگرفتند. بر اساس آزمون تجزیه به مؤلفه های اصلی مشخص می گردد تا مؤلفه دهم 26 صفت از 41 صفت مورد بررسی نقش معنی داری در ایجاد تفاوت ها دارند. به طورکلی با توجه به مجموع نتایج مشخص شد ویژگی های مورفولوژیکی می توانند بین لیموها و دیگر نمونه های مرکبات تفاوت قائل شده و آنها را تشخیص دهند.

اسید هیومیک به عنوان یک اسید آلی، بدون اثرات مخرب زیست محیطی می تواند در جهت تغذیه صحیح سبزی ها و بهبود کمی و کیفی آن استفاده شود. در همین راستا آزمایش حاضر به منظور بررسی کاربرد غلظت های مختلف اسید هیومیک در زمان های مختلف و اثرات آن بر شاخص های کمی و کیفی اسفناج به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه تربت حیدریه انجام شد. تیمارها شامل سه غلظت صفر، 3 و 6 میلی لیتر در لیتر اسید هیومیک و دو زمان کاربرد یک هفته و دو هفته کاربرد آن بود. با کاربرد 3 میلی لیتر در لیتر اسید هیومیک صفات مورفولوژیک گیاه اسفناج شامل تعداد برگ، طول برگ، عرض برگ و ارتفاع بوته به ترتیب 21، 59، 134 و 75 درصد افزایش نسبت به شاهد (غلظت صفر) نشان دادند. همچنین در این غلظت صفات فیزیولوژیک شامل شاخص کلروفیل، کلروفیل a، کلروفیل b، سطح برگ، تاج پوشش، کاروتنوئید و زیست توده به ترتیب 48، 59، 56، 45، 108، 31 و 275 درصد افزایش نسبت به شاهد (غلظت صفر) داشتند. بر اساس نتایج بین غلظت 3 و 6 میلی لیتر اسید هیومیک تفاوت معنی داری وجود نداشت. در بیشتر صفات زمان کاربرد دو هفته نسبت به یک هفته از مقادیر بالاتری برخوردار بود بطوریکه مقدار زیست توده اسفناج در زمان کاربرد دو هفته 156 و در زمان کاربرد یک هفته 74 میلی گرم بود. بر اساس نتایج آزمایش حاضر کاربرد اسید هیومیک در غلظت 3 میلی لیتر در لیتر می تواند باعث بهبود صفات مورفوفیزیولوژیک و تولید گیاه اسفناج شود.

باتوجه به حجم بالای ضایعات محصولات باغبانی و میوه های تازه برش خورده، این تحقیق به منظور معرفی روشی مناسب برای نگهداری سیب تازه برش خورده با استفاده از اسانس گیاه دارویی رازیانه، ژل آلوئه ورا و اعمال میدان مغناطیسی در دو دمای مختلف انجام گرفت. در این مطالعه اثر اسانس رازیانه (Foeniculum vulgare L. ) به همراه ژل آلوئه ورا در 3 سطح صفر، 10 و 25 میلی لیتر بر لیتر و دو میدان مغناطیسی صفر و 60 میلی تسلا در 3 تکرار و هر تکرار 6 تیمار در طی 7 روز و در 2 دمای 8 و 25 درجه سانتی گراد در ﻗ ﺎ ﻟ ﺐ ﻓ ﺎ ﮐ ﺘ ﻮ رﯾ ﻞ ﺑ ﺎ ﻃ ﺮ ح ﭘ ﺎ ﯾ ﻪ ﮐ ﺎ ﻣ ﻼ ً ﺗ ﺼ ﺎ دﻓ ﯽ اﻧ ﺠ ﺎ م ﺷ ﺪ ، که درآن صفاتی از جمله کیفیت رنگ، SSC، pH، کاهش وزن فیزیولوژیک و میزان قهوه ای شدن مورد بررسی قرار گرفت. تمام تیمار ها به غیر از شاهد با ژل آلوئه ورا (Aloe vera) پوشش دار شدند. نتایج نشان داد که وجود میدان مغناطیسی در همه ی نمونه های تیمارشده با ژل آلوئه ورا باعث کاهش تخریب، اکسیداسیون و حفظ شکل ظاهری برش های سیب شد. وجود ژل آلوئه ورا در همه حالات باعث کاهش هدر رفت آب و تغییر کمتر در وزن ثانویه شد. در نمونه های تیمار شده با سطوح مختلف اسانس رازیانه، رشد قارچ و باکتری در آنها دیده نشد ولی از نظر شکل ظاهری بسیار افت کیفیت و قهوه ای شدن را به همراه داشت. در نمونه های موجود در دمای 8 درجه سانتی گراد و 25 درجه سانتی گراد هیچکدام رشد کپک و قارچ مشاهده نشد. از نظر ظاهری سیب های تیمار شده با اسانس 25 میلی لیتر در لیتر، اکسیده و بازارپسندی خود را از دست دادند. استفاده از تیمار آلوئه ورا به تنهایی و بدون اسانس به همراه میدان مغناطیسی 60 میلی تسلا بهترین تیمار مشخص شد. به طور کلی با توجه به نتایج بدست آمده از این تحقیق، اعمال اسانس رازیانه که خواص آنتی اکسیدانی دارد با غلظت کمتر برای جلوگیری از رشد قارچ و باکتری مفید بوده اما از نظر حفظ شکل ظاهری و کاهش تخریبی بافت و اکسید شدن مناسب نیست و باعث اکسید شدن سریع تر آن می شود. ژل آلوئه ورا در همه تیمارها باعث حفظ آب میوه و مانع کاهش وزن شد. با این وجود استفاده از ژل آلوئه ورا و میدان مغناطیسی برای حفظ شکل ظاهری میوه سیب بسیار مفید است و قابلیت استفاده در این صنعت را دارا می باشد.

این پژوهش، به منظور بررسی اثرات پوشش های حاوی گلوتن و زئین (صفر، 2، 4 و 6 درصد)، بر کیفیت پس از برداشت میوه ی انگور رقم رسمی مشکین(Vitis vinifera cv. Rasmi Meshki) به صورت فاکتوریل بر پایه ی طرح کاملاً تصادفی اجرا شد. بدین منظور شاخص های اسیدیته، مواد جامد محلول، اسید کل، نشاسته، آنتوسیانین، مزه، حفظ ظاهر میوه، نسبت مواد جامد محلول به اسید کل، درصد کاهش وزن، ویتامین ث و سفتی میوه در 30 روز بعد از اعمال تیمارها و نگهداری انگور در دمای صفر درجه ی سانتی گراد و میزان رطوبت نسبی 90 تا 95 درصد اندازه گیری شدند. نتایج نشان دادند که کاربرد زئین، بر روی صفات مواد جامد محلول، حفظ ظاهر میوه، ویتامین ث و کاهش وزن در سطح احتمال یک درصد و بر روی شاخص رسیدن (نسبت مواد جامد محلول به اسید کل) در سطح احتمال پنج درصد، اثر معنی داری داشت. کاربرد گلوتن بر روی صفات مواد جامد محلول، آنتوسیانین، حفظ ظاهر میوه، درصد کاهش وزن و ویتامین ث میوه در سطح احتمال یک درصد و بر روی نشاسته ی میوه در سطح احتمال پنج درصد، اثر معنی داری داشت. اثرات متقابل تیمارهای گلوتن و زئین، بر روی صفات مواد جامد محلول، حفظ ظاهر میوه و ویتامین ث در سطح احتمال یک درصد و بر روی درصد کاهش وزن میوه، در سطح احتمال پنج درصد از نظر آماری، معنی دار بودند. براساس نتایج حاصل از این پژوهش، مقدار بیشتری از آنتوسیانین (45/2 میلی گرم در صد گرم) در تیمار 6 درصد گلوتن حفظ شده بود، در شاخص رسیدن میوه بهترین نتیجه (41) از تیمار 6 درصد زئین حاصل شد. مزه میوه در ترکیب تیماری زئین 6 درصد بدون مصرف گلوتن با امتیاز 5/8 جذابیت بیشتری داشت. همچنین بهترین نتایج در حفظ مقدار ویتامین ث (9/17 میلی گرم در صد گرم وزن تازه)، مواد جامد محلول (24 بریکس)، ظاهر میوه (امتیاز 5/9) و کمترین کاهش وزن میوه (5/6 درصد) از ترکیب تیماری گلوتن و زئین 6 درصد حاصل شد. بطور کلی سطوح گلوتن و زئین در تمام سطوح مورد آزمایش (از 2 تا 6 درصد) نسبت به تیمار های شاهد، توانسته اند، کیفیت پس از برداشت میوه انگور را در طول مدت انبارمانی حفظ نمایند. با این وجود بهترین نتیجه در اغلب صفات مورد بررسی از ترکیب تیماری 6 درصد گلوتن و زئین بدست آمد.

به منظور بررسی اثر تیمارهای فنیل آلانین و سولفید هیدروژن بر عمر انبارمانی و کیفیت میوه بادنجان آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تیمارهای فنیل آلانین در سه غلظت (5/2، 5 و 5/7 میلی مولار)، سولفید هیدروژن در سه غلظت (1، 2 و 3 میلی مولار) و شاهد (تیمار آب مقطر) و فاکتور دوم طول دوره انبارمانی (7، 14 و 21 روز) بود. میوه ها پس از تیمار به مدت 7، 14 و 21 روز در دمای هفت درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 90-85 درصد نگهداری شدند. نتایج نشان داد که در میوه های شاهد بعد از 21 روز انبارمانی، محتوای کلروفیل کل کاسبرگ (8/45 درصد)، ویتامین ث (1/34 درصد)، اسیدیته قابل تیتراسیون (8/44 درصد)، آنتوسیانین (2/66 درصد) و سفتی بافت میوه (2/24 درصد) کاهش، و کاهش وزن میوه (5/7 درصد)، مواد جامد محلول کل (3/8 درصد) و شاخص سرمازدگی (3/4 درصد) افزایش یافت. نتایج نشان داد که کاربرد پس از برداشت سولفید هیدروژن و فنیل آلانین تاثیر معنی داری بر حفظ کیفیت و عمر انبارمانی میوه داشتند. در پایان دوره انبارمانی بیشترین سفتی بافت میوه (37/1 و 34/1 کیلوگرم بر سانتی متر مربع)، آنتوسیانین (02/5 و 2/4 میلی گرم در لیتر) و اسید قابل تیتراسیون (66/15 و 67/18 درصد) و کمترین درصد کاهش وزن میوه (67/3 و 7/3) و شاخص سرمازدگی (6/1 و 3/1 درصد) به ترتیب در میوه های تیمار شده با سولفید هیدروژن 3 میلی مولار و فنیل آلانین 5/7 میلی مولار بدست آمد. با توجه به نتایج، تیمار پس از برداشت فنیل آلانین و سولفید هیدروژن می تواند جهت بهبود خواص کیفی و عمر ماندگاری میوه بادنجان، در طول دوره انبارمانی پیشنهاد گردد.