پژوهش در پزشکی
سال:1386 | دوره:31 | شماره:1 |تعداد مقالات:21

استئوپروز به عنوان کاهش توده استخوانی و زوال ریزساختارهای استخوانی (Microarchitectural deterioration) که منجر به افزایش شکنندگی استخوان و در نهایت افزایش احتمال شکستگی شده، تعریف می گردد. بطور متوسط از هر سه زن، یک نفر و از هر 12 مرد، یک نفر در طی زندگی خود دچار شکستگی می گردند. در انگلستان هر سال 000/50 شکستگی مچ دست، 000/40 شکستگی علامت دار مهره ها و 000/60 شکستگی هیپ رخ می دهد.شکستگی منجر به افزایش موربیدیتی، مورتالیتی و تحمیل هزینه های بالا به فرد و جامعه می گردد. حدود20% از شکستگی های علامت دار مهره ها و 30% شکستگی های هیپ در مردها اتفاق می افتد. اگرچه احتمال شکستگی مچ دست در مردها نسبت به زنها کمتر است، اما مردان با شکستگی مچ دست با احتمال بیشتری دچار شکستگی مهره و هیپ می شوند. از طرفی مردانی که دچار شکستگی مچ دست می شوند، دانسیته استخوانی (BMD=Bone mineral density) کمتری نسبت به گروه همسن خود دارند. این امر لزوم علت یابی و درمان و ارایه راهکارهای لازم جهت کاهش احتمالی شکستگی و عواقب ناشی از آن را اجتناب ناپذیر می کند.

سابقه و هدف استان آذربایجان غربی یکی از مناطقی است که در مطالعات قبل از یدرسانی دارای شیوع بالای گواتر آندمیک بوده است. در ایران برنامه کنترل و پیشگیری از بروز این اختلالات از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال 1368 به مرحله اجرا درآمده است. به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید، این بررسی در دانش آموزان 7 تا 10 ساله استان آذربایجان غربـی در سال 1380انجام شد. روش بررسی: . طی یک بررسی توصیفی ـ مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی، تعداد 1200 دانش آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) انتخاب شدند. شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی بررسی و طبق تقسیم بندی سازمان جهانی بهداشت درجه بندی شد. نمونه ادرار از یک دهم نمونه ها اخذ گردید و اندازه گیری ید ادرار به روش هضم انجام شد.یافته ها: درصد کلی گواتر در دانش آموزان استان 2/7 درصد و به ترتیب در دختران و پسران 7/6 درصد و 8/7 درصد بود. میانه ید ادرار در جمعیت مورد مطالعه 6/14میکروگرم در دسی لیتر بود. در 9/83 درصد موارد ید ادرار بیشتر از 10 میکروگرم در دسی لیتر بود و سطح ید ادرار کمتر از 5 میکروگرم در دسی لیتر در 6/2 درصد موارد وجود داشت. هیچ مورد ید ادرار کمتر از 2 میکروگرم در دسی لیتر یافت نشد. تفاوتی در شیوع گواتر و میزان ید ادرار بین دو جنس و نیز بین دانش آموزان شهر و روستا مشاهده نشد.نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان می هد که در مقایسه با بررسی کشوری سال 1375درصد گواتر در دانش آموزان کاهش معنی داری داشته و ید ادرار دانش آموزان استان آذربایجان غربی همچنان در حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت می باشد. لذا استان آذربایجان غربی در زمره مناطق "عاری از کمبود ید" محسوب می شود.

سابقه و هدف: جااندازی باز و فیکساسیون داخلی، درمان استاندارد آسیب لیسفرانک است. یکی از عوارض بلند مدت آن استئوآرتریت می باشد. در این مطالعه، میزان بروز استئوآرتریت به دنبال جااندازی باز و فیکساسیون داخلی شکستگی لیسفرانک و تاثیر عواملی نظیر شکستگی همراه، تشخیص تاخیری شکستگی و باز یا بسته بودن شکستگی بر بروز استئوآرتریت یررسی شد.روش بررسی: بیمارانی که طی سال های 1376 تا 1384 دچار آسیب لیسفرانک شده و به روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی تحت درمان قرار گرفته بودند و حداقل 2 سال از جراحی آنها گذشته بود، از نظر بروز استئوآرتریت در مفصل تارسومتاتارسال مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 94 بیمار عمل شده، 44 بیمار با میانگین پیگیری 36 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار جااندازی آناتومیک داشتند که 12 نفر از آنها دچار استئوآرتریت شدند، در حالی که از 10بیماری که جااندازی غیر آناتومیک داشتند 8 بیمار دچار استئوآرتریت شدند (35% در مقابل80%، 004/0= p. 4 بیمار (9%) در ویزیت اول تشخیص داده نشده بودند و 10 بیمار (22%) با تاخیر به بیمارستان مراجعه کرده بودند. 34 بیمار (77%) شکستگی همراه در اندام تحتانی داشتند. 6 مورد ( 13% ) شکستگی باز مشاهده شد.نتیجه گیری: میزان بالای بروز استئوآرتریت در بیماران با جااندازی غیر آناتومیک، از این نظریه حمایت می کند که جااندازی باز و فیکساسیون داخلی آناتومیک از تغییرات دژنراتیو بعدی مفصل جلوگیری می کند.

سابقه و هدف: به کارگیری فناوری ریزآرایه DNA که امکان بررسی بیان هزاران ژن را به طور هم زمان در حداقل زمان ممکن می سازد، در سال های اخیر موجب تولید حجم انبوهی از داده های بیان ژنی شده است. تحلیل آماری این داده ها شامل مواردی چون نرمال سازی، خوشه بندی، طبقه بندی است. هدف این مقاله بررسی نحوه به کارگیری روش های آماری خوشه بندی در داده های ریز آرایه DNA است. روش بررسی: در این تحقیق داده های سرطان پستان وانت ور و همکاران (2002) مربوط به جهش های ژنتیکی BRCA1 و BRCA2، تحلیل شده است. مجموعه داده ها شامل 18بیمار با جهش BRCA1 و 2 بیمار با جهش BRCA2 است. داده های بیان ژنی سرطان پستان با استفاده از روش های آماری سلسله مراتبی و غیر سلسله مراتبی خوشه بندی گردید. در هر دو روش خوشه بندی، داده ها به دو خوشه تقسیم شدند. روش های مختلف خوشه بندی با توجه به گروه بندی واقعی (BRCA1، BRCA2) مقایسه شدند. نرم افزار R برای تحلیل داده ها استفاده شد.یافته ها: ویژگی روش خوشه بندی سلسله مراتبی در تشخیص ژن BRCA1، 94 درصد و حساسیت آن 100 درصد بدست آمد. ویژگی روش خوشه بندی غیر سلسله مراتبی در تشخیص ژن BRCA1، 89 درصد و حساسیت آن 100 درصد بدست آمد که نشان دهنده عملکرد مناسب دو روش خوشه بندی است. روش خوشه بندی سلسله مراتبی بر اساس ادغام بر حسب میانگین مناسب ترین روش در بین همه روش های بررسی شده است. نمونه شماره 95 طبق نتایج همگی روش های خوشه بندی در گروه BRCA2 قرار گرفت در صورتی که بر اساس یافته های بالینی در گروهBRCA1 قرار دارد.نتیجه گیری: با توجه به انطباق قابل توجه نتایج خوشه بندی با گروه بندی واقعی داده ها، می توان از این روش های آماری در مواردی که اطلاع دقیقی از گروه بندی واقعی داده ها در دست نیست، استفاده کرد. به علاوه نتایج خوشه بندی ممکن است زیر گروه هایی از نمونه ها را به نحوی متمایز کند که برای انطباق آن با یافته های بالینی، پژوهش های آزمایشگاهی یا بالینی جدیدی لازم باشد.

سابقه و هدف: تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی (PONV) یکی از ناخوشایندترین تجربیات توام با جراحی است و از شایع ترین دلایل نارضایتی بیماران در دوره پس از عمل به شمار می آید. PONV در زنان بخصوص پس از عمل جراحی تیروییدکتومی شایع است. با توجه به اثرات مفید دگزامتازون در کاهش بروز و شدت تهوع و استفراغ پس از عمل در گروه های جمعیتی مختلف، در این مطالعه سعی گردید در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده اثربخشی دگزامتازون در کاهش PONV زنان تحت عمل تیروییدکتومی در مقایسه با دارونما ارزیابی شود.روش بررسی: زنان بین 55-25 سال کاندید عمل جراحی تیروییدکتومی که در بیمارستان رسول اکرم بستری بودند، وارد مطالعه شدند. پس از اخذ رضایت کتبی، بیماران به طور تصادفی به دو گروه دگزامتازون با دوز mg 10 و دارونما تقسیم شدند. میزان تهوع و استفراغ تا 24 ساعت پس از عمل جراحی ارزیابی شد. هیچ یک از بیماران و پزشک ارزیابی کننده از نوع گروه بیماران اطلاعی نداشت. یافته ها: مشخصات دموگرافیک دو گروه از لحاظ آماری اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشت. بروز تهوع و استفراغ در گروه دگزامتازون به طور چشم گیری در مقایسه با گروه دارونما کاهش داشت که از لحاظ آماری معنی دار بود (0001/0>p).نتیجه گیری: تجویز یک دوز mg 10 دگزامتازون در زنان تحت تیروییدکتومی به طور چشم گیری میزان تهوع و استفراغ را در مقایسه با دارونما کاهش داده و عارضه جانبی خاصی ندارد. با این وجود به منظور گسترش کاربرد آن در سایر گروه های جمعیتی نیاز به مطالعات تکمیلی است.

سابقه و هدف: نیتریک اکساید در بسیاری از فرآیندهای فیزیولوژیک و پاتولوژیک نقش دارد. اخیرا توجه زیادی به اندازه گیری نیتریک اکساید سرمی معطوف شده است. ما در مطالعه قبلی روشی ساده، ارزان و سریع برای اندازه گیری نیتریک اکساید سرمی را طبق واکنش گریس ارزیابی کردیم. از آنجایی که پروتئین زدایی نمونه ها برای سنجش نیتریک اکساید سرمی با روش گریس ضروری است، در این مطالعه روش های مختلف پروتئین زدایی سرم برای سنجش نیتریک اکساید سرمی مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: ده روش پروتئین زدایی شامل استفاده از متانل، اتانل، سولفات روی، متانل/دی اتیل اتر، استونیتریل، TCA، PCA، تنگستات سدیم و سولفات آمونیوم و فیلتر 10000 دالتونی، روی 42 نمونه سرم انسانی مورد بررسی قرار گرفت و نتایج سنجش نیتریک اکساید در روش های مختلف با روش فیلتر به عنوان مرجع مقایسه شد. همچنین میزان نیتریک اکساید در 60 نمونه سرمی تهیه شده از افراد بالغ داوطلب سنجش گردید.یافته ها: ضریب همبستگی رسوب دهی با متانل، اتانل، سولفات روی، متانل/ دی اتیل اتر، استونیتریل، TCA، PCA، تنگستات سدیم و سولفات آمونیوم با روش فیلتر به ترتیب 84/0، 92/0، 91/0، 79/0، 88/0، 85/0، 93/0، 53/. و 78/0 با 001/0>P بود. متانل، اتانل و متانل/ دی اتیل اتر سبب تخمین بیش از حد و TCA، PCA، تنگستات سدیم و سولفات آمونیوم سبب تخمین کمتر از حد نیتریک اکساید سرمی در مقایسه با فیلتر شدند. نتایج سنجش نیتریک اکساید در سرم افراد بالغ دارای توزیع نرمال با میانگین ± خطای معیار 3/1±33 میکرومول در لیتر بود.نتیجه گیری: اگر چه در مطالعات مختلف از روش های متفاوتی جهت پروتئین زدایی نمونه های سرمی جهت سنجش نیتریک اکساید استفاده می شود، طبق نتایج حاصل از این مطالعه به نظر می رسد استفاده از سولفات روی بهترین انتخاب باشد.

سابقه و هدف: عفونت جدید با ویروس هپاتیت A در بیماران مبتلا به هپاتیت B و C، می تواند سیر بیماری هپاتیت B و C را دستخوش تغییر نماید. هدف از مطالعه حاضر این است که میزان فراوانی آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت A را در بیماران مبتلا به هپاتیت B و C اندازه گیری و از لحاظ برخی عوامل مرتبط با هم مقایسه نماییم.روش بررسی: در مجموع 115 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن B و 56 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن C که در طی سال های 1383 تا 1384 به انجمن هپاتیت استان همدان مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. بیماران پس از ورود به تحقیق، پرسش نامه ای شامل متغیرهای دموگرافیک و سوابق بیماری برایشان تکمیل می شد. سپس آنتی بادی ضد ویروس هپاتیت (A IgM و IgG) به روش ELISA، تعداد گلبولهای سفید (WBC)، میزان هماتوکریت، پلاکت سرم و آزمون های کارکرد کبدی (AST،ALT، Bil،ALP) مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: از 32 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن B، به دلیل عدم همکاری یا مراجعه، آزمایش HAV Ab انجام نشد. تعداد 71 مورد (5/85%) HAV Ab از نوع IgG مثبت گزارش شد. تنها یک مورد از بیماران، مبتلا به هپاتیت حاد (A (IgM anti HAV مثبت بود. در بیماران هپاتیت مزمن C، امکان اندازه گیری IgG anti HAV در 17 بیمار فراهم نگردید و در 39 بیمار آزمایش شده، 36 بیمار (3/92%) از لحاظ IgG anti HAV مثبت بودند.نتیجه گیری: تصمیم گیری برای انجام واکسیناسیون ضد هپاتیت A و یا انجام آزمایش اندازه گیری تیتر آنتی بادی ضد ویروس HAV در بیماران مزمن کبدی منوط به شیوع آن در منطقه و در بیماران هپاتیت مزمن می باشد. به نظر می رسد در مطالعه فعلی، فراوانی بالای این آنتی بادی در بیماران هپاتیت مزمن B و C بیانگر آن است که انجام تست آنتی بادی در این بیماران در مرحله اول سودمندتر از واکسیناسیون تمامی این افراد برعلیه هپاتیت A باشد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع و عوارض پارگی زودرس پرده های جنینی (PROM) و اهمیت تشخیص درست و به موقع آن و میزان بالای مثبت و منفی کاذب روش های تشخیصی موجود، این تحقیق با هدف تعیین اعتبار سنجش HCG ترشحات سرویکوواژینال جهت تشخیص PROM در زنان باردار مراجعه کننده به بیمارستان ولی عصر (عج) شهرستان زنجان در سال 1385 انجام گرفت.روش بررسی: تحقیق به روش کارآزمائی بالینی و از نوع تشخیصی روی 86 خانم باردار مراجعه کننده به اورژانس مامایی و درمانگاه پری ناتال بیمارستان ولیعصر (عج) شهرستان زنجان انجام گرفت. نمونه ها در دو گروه 43 نفری پارگی قطعی پرده های جنینی [دید مستقیم با اسپاکولوم (+)، آزمون فرن(+) و آزمون نیترازین (+)] و گروه کنترل یا پرده های جنینی سالم [دید مستقیم با اسپاکولوم (-)، آزمون فرن (-) و آزمون نیترازین (-)] که از نظر هفته حاملگی همسان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه سرویکوواژینال از طریق شستشوی فورنیکس خلفی با 5 سی سی نرمال سالین و آسپیره کردن آن حاصل شد و با روش ELISA مورد بررسی قرار گرفت. سطح آستانه ای با استفاده از منحنی  ROC (Receiver operating characteristic curve) تعیین و قدرت تشخیصی این روش شامل حساسیت، ویژگی، صحت، ارزش پیشگویی مثبت و منفی در تشخیص پارگی زودرس پرده های جنینی تعیین گردید. یافته ها: حد آستانه ای مناسب جهت سنجش کمی HCG ترشحات سرویکوواژینال جهت تشخیص PROM 22 میلی واحد در میلی لیتر بدست آمد و بر این اساس حساسیت این تست در تشخیص پارگی زودرس پرده های جنینی 3/95درصد، ویژگی آن7/97 درصد، ارزش پیشگویی مثبت آن 6/97 درصد، ارزش پیشگویی منفی آن 5/95 درصد و صحت آن 5/96 درصد بود.نتیجه گیری: قدرت تشخیصی سنجش کمی HCG ترشحات سرویکوواژینال به روش ELISA جهت تشخیص PROM در حد قابل قبولی می باشد.

سابقه و هدف: پروتئینوری یکی از علایم باارزش برای تشخیص پره اکلامپسی و هم چنین تعیین شدت اختلالات ناشی از افزایش فشار خون در حاملگی است. هدف ما از این مطالعه بررسی کارآیی آزمایش ادرار تصادفی در تشخیص پروتئینوری در این بیماران بود.روش بررسی: در این مطالعه گزارش میزان پروتئینوری در نمونه های اتفاقی با مقدار دفع پروتئین در ادرار 24 ساعته به روش استاندارد در 82 خانم مبتلا به افزایش فشار خون حاملگی بستری در بخش زنان و مامایی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد از سال 1380 تا 1381 مقایسه شد.یافته ها: این مطالعه نشـان داد که میـزان پروتئین گزارش شده در نمونه اتفاقی ادرار به مقدار +1≤ ارزش اخباری و پیشگویی کننده مثبت نسبتا بالا (حدود 85%) برای نشان دادن پروتئینوری (پروتئین <300 میلی گرم در ادرار 24 ساعته) دارد. در مقابل مقادیر گزارش شده منفی (جزیی تا +1) نمی توانند برای رد کردن پروتئینوری بکار روند، چرا که ارزش پیشگویی کننده منفی آن در بیماران فشارخونی فقط 28% می باشد. به علاوه صرفا، مقادیر +3 تا +4 نباید برای تشخیص پره اکلامپسی شدید بکار روند، چراکه ارزش اخباری مثبت آنها تنها 26% می باشد.نتیجه گیری: یک نمونه ادراری اتفاقی همیشه نمی تواند پروتئینوری و به خصوص شدت آنرا نشان دهد و این مطالعه اندازه گیری پروتئین ادرار 24 ساعته را به ویژه در بیماران خاصی که نیاز به ختم حاملگی دارند، پیشنهاد می کند.

سابقه و هدف: امتحان بالینی با ساختار عینی یکی از بهترین روش های سنجش ابعاد شناختی، عاطفی و روان حرکتی دانشجویان پرستاری است. پژوهش حاضر به منظور بررسی روایی و پایایی آزمون OSCE (Objective Structured Clinical Evaluation) بر روی دانشجویان سال چهارم پرستاری انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی از نوع همبستگی، طبق اولویت بندی کارشناسانه از بین کلیه مهارتهای پرستاری، 10 مهارت انتخاب و فهرست وارسی برای عملکردهای منتخب تدوین شد. 37 دانشجو طی دو روز متوالی در 10 ایستگاه OSCE این مهارت ها را انجام دادند و در هر ایستگاه دو مشاهده گر، مطابق فهرست های وارسی، آنها را ارزیابی کردند. روایی ملاکی (همبستگی میانگین های نمرات دروس بالینی و نظری پرستاری به تفکیک با نمره به دست آمده از آزمون OSCE) و همسانی درونی (همبستگی نمرات کل دانشجویان در OSCE با نمرات دانشجویان در هر ایستگاه) محاسبه شد. هم چنین پایایی ارزیابان (همبستگی بین نمرات گزارش شده توسط دو مشاهده گر در هر ایستگاه به طور جداگانه) و دو نیمه سازی آزمون (همبستگی نمرات ایستگاه های فرد و زوج) محاسبه گردید.یافته ها: ضریب همبستگی نمرات OSCE با میانگین نمرات نظری و بالینی به ترتیب 38/0 (031/0= p) و 52/0 (005/0=p) بود. در همسانی درونی، بالاترین ضریب همبستگی 77/0بود. کمترین و بیشترین مقدار ضریب همبستگی در پایایی ارزیابان به ترتیب 38/0 و 95/0 بود. در دو نیمه سازی آزمون نیز ضریب همبستگی دو نیمه آزمون 61/0 (05/0>p) بود.نتیجه گیری: استفاده از OSCE، به عنوان روشی معتبر و پایا برای سنجش مهارت های پرستاری توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع بالای دیسمنوره اولیه و پیامدهای نامطلوب آن بر کیفیت زندگی و نیز شواهدی دال برخاصیت زنجبیل در مهار پروستاگلندین، مطالعه اخیر با هدف مقایسه میزان اثر بخشی کپسول زنجبیل با داروهای شناخته شده در درمان دیسمنوره اولیه، مفنامیک اسید و ایبوپروفن، در دانشجویان ساکن خوابگاه های دانشگاه های علوم پزشکی اصفهان و شهید بهشتی تهران انجام گرفت. روش بررسی: تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 150 دانشجو با سابقه دیسمنوره اولیه صورت گرفت. نمونه ها از نظر شدت دیسمنوره مشابه سازی شده و سپس بصورت تصادفی در سه گروه 50 نفری قرار گرفتند. افراد سه گروه از لحاظ سن، سن منارک، وزن، قد، BMI، رشته و سنوات تحصیلی، سمت در شغل پدر، تحصیلات و شغل مادر، ورزش منظم، طول و فاصله و مقدار خونریزی قاعدگی مشابه بودند. برای افراد گروه زنجبیل، کپسولهای محتوی 250 میلی گرم زنجبیل چهار بار در روز به مدت سه روز از شروع خونریزی تجویز گردید و به افراد گروه مفنامیک اسید و ایبوپروفن کپسولهای مشابه با همان دستورالعمل و حاوی به ترتیب 250 میلی گرم مفنامیک اسید و 400 میلی گرم ایبوپروفن تجویز شد. تاثیر داروها بر دیسمنوره پس از پایان دوره درمان به وسیله سیستم امتیازبندی چند بعدی گفتاری بررسی و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. از آزمونهای ANOVA و کای دو برای آنالیز آماری استفاده شد. یافته ها: بهبود شدت دیسمنوره اولیه در سه گروه زنجبیل (64 درصد)، ایبوپروفن (66 درصد) و مفنامیک اسید (58 درصد) تفاوت آماری معنی داری نداشت (NS). به عبارتی کپسول زنجبیل همانند دو داروی شیمیایی مرسوم دردرمان دیسمنوره اولیه موثر بود.نتیجه گیری: کپسول زنجبیل در بهبود شدت دیسمنوره اولیه موثر است. بررسی تاثیرات زنجبیل بر دیگر علایم همراه با دیسمنوره اولیه توصیه می گردد.

سابقه و هدف: افت فشارخون شایع ترین عارضه جدی حین همودیالیز است. به کارگیری محلول دیالیز سرد روشی ساده و بدون هزینه است که با ثابت نگه داشتن دمای بدن باعث ثبات وضعیت همودینامیک در حین دیالیز می شود. در این مطالعه تاثیر به کارگیری محلول دیالیز سرد بر فشارخون حین دیالیز و فراوانی افت فشارخون، با روش معمول مقایسه شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی به روش متقاطع بر روی بیماران مبتلا به نارسایی کلیه که تحت همودیالیز بودند، انجام گردید. ابتدا بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند (22=n). یک گروه با محلول دیالیز سرد و گروه دیگر با روش معمول تحت درمان قرار گرفتند. در مرحله بعد روش درمان در دو گروه جابجا شد و هر گروه از روش گروه دیگر استفاده کردند. یافته ها: فراوانی افت فشارخون با میانگین 14/4 در روش دیالیز با محلول سرد کمتر از روش معمول با میانگین 91/2 بود (007/0=p). میانگین فشارخون سیستولی در حین دیالیز با محلول سرد 8/130 میلی مترجیوه بود، در حالی که میانگین آن در دیالیز با روش معمول 1/120 بود (001/0=p). همچنین فشارخون دیاستولی با میانگین 6/69 در روش دیالیز با محلول سرد بیشتر از روش معمول با میانگین 5/63 بود (03/0=p). فراوانی کل علایم افت فشارخون در روش دیالیز با محلول سرد با میانگین 6/4 کمتر از روش معمول با میانگین 4/8 بود (001/0 =p). میانگین تعداد درمان های انجام شده برای بهبود افت فشارخون، در همودیالیز با محلول سرد (2/6 بار) کمتر از روش معمول (7/13 بار) بود (001/0= p).نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که به کارگیری محلول دیالیز سرد باعث افزایش ثبات همودینامیک، کاهش علایم مربوط به افت فشار خون و نیز کاهش نیاز به تدابیر درمانی جهت درمان افت فشارخون حین دیالیز می شود. لذا استفاده از محلول دیالیز سرد در بخش های همودیالیز توصیه می گردد.

سابقه و هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات مکمل سازی بورون (B) و کلسیم (Ca) بر خواص مکانیکی بافت های استخوانی و محتوای عناصر استخوان های انتخابی در موش صحرایی است.روش بررسی: در این پژوهش تجربی مداخله ای، موش های بالغ نر نژاد Sprague Dowely به مدت چهار هفته ضمن دسترسی به غذای آزاد در سه گروه تقسیم بندی شده و به ترتیب روزانه mg2 بورون، mg300 کلسیم و ترکیبی از این دو عنصر (mg 2 بورون و mg 300 کلسیم) را در آب آشامیدنی دریافت کردند. گروه کنترل از آب آشامیدنی و غذای بدون مکمل استفاده کردند. پس از اتمام کارآزمایی وزن حیوانات ثبت شد و خواص مکانیکی استخوان های تیبیا، فمور و پنجمین مهره کمری با استفاده از تستهای خمش سه نقطه ای و فشاری تعیین شد. محتوای عناصری این استخوان ها نیز به صورت درصد خاکستر محاسبه گردید.یافته ها: در اثر مکمل سازی با بورون خواص مکانیکی بهتری در استخوان ها مشاهده شد. سفتی مهره های کمری در همه گروه های تجربی روند افزایشی داشت و در گروه کلسیم نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری مشاهده شد. حداکثراستحکام معنی دار در گروه بورون در همه استخوان ها بیانگر استحکام بیشتر بود، در حالیکه کمترین استحکام در گروه کلسیم مشاهده شد. این اثر منفی در مهره های کمری در حضور بورون با اصلاح همراه بود. بیشترین میانگین انرژی جذب شده تا قله منحنی نیرو - تغییرطول در گروه مکمل سازی بورون مشاهده شد که در مقایسه با گروه کلسیم معنی دار بود. انرژی جذب شده (سطح زیر منحنی) تا نقطه شکست منحنی نیرو – تغییر طول در گروه ها اختلاف معنی داری را نشان نداد. میزان تغییر طول در نقطه حداکثر استحکام منحنی نیرو - تغییر طول درگروه کلسیم کمترین مقدار را داشت. میزان تغییر طول تا نقطه شکست درگروه ها اختلاف معنی داری را نشان نداد. وزن خاکستر استخوان ها در بین چهار گروه اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: مکمل سازی بورون باعث افزایش خواص بیومکانیکی استخوان ها در مقایسه با گروه های دیگر شده و کارآمدی این اثر در استخوان های مهره کمری برجسته تر است.

سابقه و هدف: گرچه در عصر حاضر بی هوشی و جراحی نسبت به گذشته کم عارضه تر و موفقیت آمیزتر شده است، ولی اضطراب قبل از عمل همچنان به قوت خود باقی است. ما در این مطالعه ویرایش فارسی معیار سنجش اضطراب و نیاز به اطلاعات آمستردام را جهت استفاده در کشور ایران ترجمه و هنجاریابی نمودیم.روش بررسی: ابتدا ویرایش انگلیسی آزمون مورد نظر به زبان فارسی ترجمه شد و ترجمه مجدد نسخه فارسی به انگلیسی مورد تایید نویسنده اصلی ویرایش انگلیسی (آقای تیم ویسوکی) قرار گرفت. سپس پرسش نامه حاصل توسط 130 بیماری که در کلاس 1و2 انجمن بیهوشی آمریکا و در محدوده سنی 18 تا 60 سال بودند، تکمیل گردید. هم چنین بیماران ویرایش فارسی پرسش نامه بیست سوالی معیار سنجش اضطراب وضعیتی اسپیل برگر را به عنوان استانداردی جهت ارزیابی اضطراب قبل از عمل به صورت هم زمان تکمیل نمودند.یافته ها: نسخه فارسی آزمون آمستردام به لحاظ پایایی دارای ضریب کرون باخ 84/0 برای اضطراب قبل از عمل و ضریب 82/0 برای نیاز به اطلاعات قبل از عمل بود. از لحاظ اعتبار هم زمان، معیارهای سنجش اضطراب پرسش نامه آمستردام در مقایسه با آزمون استاندارد سنجش اضطراب وضعیتی اسپیل برگر ضریب هبستگی بالایی داشت (68/0)، ولی ارتباط معیارهای سنجش نیاز به اطلاعات برسش نامه آمستردام با آزمون اضطراب وضعیتی اسپیل برگر در حد متوسط بود (5/0). آنالیز واریانس نشان داد که جنس و نیاز به کسب اطلاعات دو عامل مستقل در تعیین اضطراب قبل از عمل هستند. نتیجه گیری: نسخه فارسی آزمون سنجش اضطراب آمستردام از روایی و پایایی مناسبی برای سنجش اضطراب و نیاز به اطلاعات قبل از عمل برخوردار است.

سابقه و هدف: امروزه جنبه های اخلاقی در سرطان شناسی نسبت به گذشته بیشتر مطرح می شوند. یکی از این جنبه ها دادن اطلاعات به بیماران در خصوص تشخیص و پیش آگهی از بیماریشان می باشد. هدف این مطالعه بررسی وضعیت آگاهی بیماران سرطانی بود.روش بررسی: در این مطالعه 150 بیمار سرطانی که در مدت یک سال به بخش پرتودرمانی و انکولوژی بیمارستان شفای کرمان مراجعه کردند، مورد مصاحبه قرار گرفتند. در این گفتگوها سعی شد موارد زیر مشخص شود: وضعیت آگاهی بیماران از تشخیص، پیش آگهی و علل احتمالی بیماریشان و عوارض و طول مدت درمان و نقش آنان در انتخاب درمان. سپس ارتباط آگاهی بیماران از تشخیص با فاکتورهای مختلف ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون t مستقل و کای دو استفاده شد.یافته ها: از 150 بیمار مورد مطالعه، 53 بیمار (3/35%) از تشخیص بیماری خود اطلاع داشتند. 11 بیمار (3/7%) از پیش آگهی بیماری خود اطلاع درستی داشتند. تعداد بیمارانی که از عوارض درمان، اتیولوژی و طول درمان اطلاع داشتند به ترتیب 63 (42%)، 16(7/10%) و 106(7/70%) بود. 58 بیمار (7/38%) در انتخاب نوع درمان شرکت کرده بودند. آگاهی بیماران از تشخیص با تحصیلات، مکان درمان و نوع درمان ارتباط داشت (P<0.05) ولی ارتباط معنی داری با سن، جنس، وضعیت ازدواج، سابقه خانوادگی سرطان، سابقه بیماری مزمن، هدف درمان (بهبودی یا تسکینی) و مرحله بیماری (با یا بدون متاستاز) نداشت.نتیجه گیری: وضعیت آگاهی بیماران سرطانی ایران از وضعیت بیماریشان مطلوب نیست. شناسایی آنچه بیماران دوست دارند و حق دارند بدانند، در رفع موانع عاطفی جلوگیری کننده از دادن اطلاعات مربوط به بیماری کمک کننده است.

بسیاری از سرطان ها در طی درمان با داروهای شیمی درمانی نسبت به اثرات درمانی داروی مصرفی، مقاوم می شوند. مکانیسم های مختلفی در ارتباط با مقاومت دارویی پیشنهاد شده است. یکی از مهم ترین دلایل مقاومت به دارو، بیان بالای پروتئین های غشایی وابسته به ATP، از دسته خانواده بزرگ ناقلین غشایی (ATP Binding Cassette)  ABCمی باشد. از این خانواده، ناقل غشایی با وزن مولکولی 170KDa با نام گلیکوپروتئین P، نقش مهمی را در مقاومت دارویی بر عهده دارد. دیگر پروتئین های غشایی از خانواده MRP (Multidrug Resistance associated Protein)، نیز در مقاومت دارویی دخیل می باشند. پروتئین های ABC در سلول های طبیعی نیز بیان می شوند. پروتئین های مذکور وظیفه نقل و انتقال سوبستراهای آندوژن را بر عهده دارند. بیان بالای این پروتئین ها در سلولهای سرطانی، مهمترین مانع بر سر راه درمان سرطان به شمار می رود. در این مقاله مروری، مکانیسم های سلولی مقاومت دارویی و نیز خانواده بزرگ پروتئین های ناقل غشایی دخیل در مقاومت دارویی، به اختصار توضیح داده می شوند.

لوسمی پلاسماسل اولیه، بیماری نادری بوده و درمان استانداردی ندارد. لیکن گزارشاتی مبنی بر تاثیر رژیم های چنددارویی، پیوند مغز استخوان و ملفالان با دوز بینابینی ارایه شده است. این بیماران معمولا با آنمی، ترومبوسیتوپنی، هیپرکلسمی و نارسایی کلیه مراجعه می کنند و با بررسی خون محیطی و مغز استخوان تشخیص آن تایید می شود.  بیمار معرفی شده آقای 43 ساله ای با شکایت ضعف، خستگی، کاهش وزن، درد استخوانی و تنگی نفس می باشد که اخیرا به بخش خون و انکولوژی بیمارستان طالقانی مراجعه کرد. تشخیص لوسمی پلاسماسل با بررسی خون محیطی و مغز استخوان تایید شد و بیمار با تک دوز بینابینی ملفالان (60 میلی گرم بر متر مربع بدن به صورت وریدی) و دگزامتازون با حمایت فاکتور رشد گرانولوسیتی (G–CSF) درمان شد. بعد از 3 هفته پاسخ کامل (Complete remission) حاصل شد و 9 ماه بعد از درمان، هنگام نوشتن این مقاله، از نظر بالینی و آزمایشگاهی در حد طبیعی بود. بنابراین ملفالان با دوز بینابینی در این بیماران موثر بوده و در شرایط ما نیز قابل استفاده است.