پژوهش در پزشکی
سال:1390 | دوره:35 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

سابقه و هدف: در سال های اخیر اسفنکتروتومی شیمیایی با استفاده از روش های گوناگونی از جمله تزریق سم بوتولینیوم، به عنوان روش موثر در درمان فیشر آنال مزمن مطرح شده است. هدف از این مطالعه مقایسه اثر تزریق سم بوتولینیوم با اسفنگتروتومی در درمان بیماران مبتلا به فیشر آنال مزمن می باشد.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی آینده نگر تصادفی، 19 بیمار تحت عمل جراحی اسفنکتروتومی قرار گرفتند و 21 بیمار با تزریق سم بوتولینیوم به میزان 30 واحد منقسم در 3 سرنگ انسولین جداگانه (هر کدام حاوی 10 واحد سم بوتولینیوم) به صورت تزریق داخل اسفنکتر داخلی مقعد در قدام و طرفین مقعد، درمان شدند و در یک دوره پیگیری 6 ماهه از نظر التیام و بی اختیاری مدفوع و گاز بررسی و با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: میزان التیام کامل فیشر در هفته دوم تا ماه ششم در گروه بوتاکس به ترتیب 3.33، 2.76، 7.85 و 7.85 درصد و در گروه اسفنکتروتومی به ترتیب 4.47، 5.89، 100 و 7.94 درصد بود (P<0.4) در هیچ یک از بیماران دو گروه بی اختیاری مدفوع مشاهده نشد. بی اختیاری به گاز نیز در هفته دوم تا ماه ششم در گروه بوتاکس به ترتیب 1.38، 19، 8.4 و صفر درصد و در گروه اسفنکتروتومی به ترتیب 2.63، 6.31، 3.26 و 1.21 درصد بود. بی اختیاری به گاز تنها در ویزیت ماه ششم از تفاوت آماری معنی داری برخوردار بود (P=0.04).نتیجه گیری: اسفنکتروتومی شیمیایی با تزریق سم بوتولینیوم به میزان 30 واحد در 3 نقطه از اسفنکتر روشی کار آمد و کم عارضه در درمان فیشر مزمن مقعدی است. به همین دلیل این روش درمانی به عنوان گام نخست درمانی در بیماران مبتلا به فیشر مزمن پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: خرما (Phoenix dactylifera L.) مهم ترین منبع غذایی انسان های ساکن در مناطق بیابانی و نیمه بیابانی می باشد. میوه ها حاوی درصد بالایی کربوهیدرات، چربی، نمک و مواد معدنی، پروتئین، ویتامین و همچنین مقادیر قابل توجهی فیبرهای غذایی و ترکیبات پلی فنلی می باشند. با توجه به اهمیت آنتی اکسیدانی آنها و مطالعات محدود در مورد ظرفیت آنتی اکسیدانی خرمای ایران، دراین مطالعه اثرات آنتی اکسیدانی عصاره های متانولی و آبی خرما (واریته دیری) مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: تحقیق به روش تجربی انجام گرفت. میوه های خرما (واریته دیری) از شهر آبادان واقع در استان خوزستان جمع آوری و عصاره متانولی و آبی به روش ماسراسیون تهیه گردید. تست های DPPH،TEAC و FRAP برای ارزیابی اثرات ضد رادیکال عصاره ها استفاده شد. میزان ترکیبات پلی فنلی عصاره ها به روش فولن سیوکالتو تعیین گردید و ظرفیت آنتی اکسیدانی عصاره های آبی و متانولی میوه خرما در سه تکرار گزارش شد.یافته ها: در تست DPPH، IC50 عصاره متانولی و آبی به ترتیب 4.65 میلی گرم بر میلی لیتر و 76.61 میکروگرم بر میلی لیتر به دست آمد. عدد TEAC عصاره متانولی و آبی در دقیقه 6، 9.39 و 9.06 بوده و میزان EC1 در روش FRAP 36.5 و 2.01 میلی گرم بر میلی لیتر برای عصاره ها به دست آمد. میزان ترکیبات پلی فنلی عصاره متانولی 3.77 و عصاره آبی 17.42میلی گرم معادل اسید تانیک بر گرم عصاره خشک تعیین گردید.نتیجه گیری: عصاره متانولی و آبی میوه خرما درای اثرات آنتی اکسیدانی می باشند. عصاره آبی در تمام تست های بکار رفته دارای اثرات آنت اکسیدانی بهتری بوده که احتمالا می تواند به دلیل میزان ترکیبات پلی فنلی بیشتر عصاره آبی باشد.

سابقه و هدف: نه تنها دانه خشک درخت گردو، بلکه میوه سبز گردو، پوسته گوشت دار، پوست درخت، پوست سبز میوه و برگ های آن در صنایع آرایشی و دارویی کاربرد دارند. در تحقیق حاضر، اثر محافظتی عصاره اتانولی برگ گردو در مسمومیت کبدی ناشی از تتراکلرید کربن در موش های صحرایی مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این تحقیق تجربی، 36 موش صحرایی نر بالغ در 6 گروه در مدت 28 روز به صورت خوراکی با دوزهای مختلف عصاره برگ گردو (50، 100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) روزانه تیمار شدند و هم زمان تتراکلریدکربن (50% به نسبت 1:1 رقیق شده با روغن زیتون، 1 میلی لیتر بر کیلوگرم وزن بدن به صورت درون صفاقی) را دو بار در هفته دریافت نمودند. سپس سطوح آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و پروتئین تام در سرم اندازه گیری گردید و با آزمون ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: تیمار تتراکلریدکربن سبب افزایش سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز در موش ها گردید (P<0.01) تیمار با عصاره اتانولی برگ گردو موجب میزان کاهش شاخص های فوق گردید (P<0.01).نتیجه گیری: عصاره الکلی برگ گردو می تواند کبد را در برابر آسیب اکسیداتیو ناشی از تتراکلریدکربن محافظت نماید و این اثر حفاظتی کبدی احتمالا در برطرف نمودن تغییرات ایجاد شده در آنزیم های سمیت زدا و آنتی اکسیدان و جاروب کردن رادیکال های آزاد موثر است. واژگان کلیدی: گردو، Juglans regia L.، تتراکلریدکربن، سمیت کبدی، محافظت کبدی، موش صحرایی.

سابقه و هدف: بخشی از آنتی بادی های شتر فاقد زنجیره سبک هستند و ناحیه اتصال به آنتی ژن در این نوع از آنتی بادی ها تنها دارای یک دومین می باشد. یکی از پروتئین های درگیر در آنژیوژنز گیرنده 2 فاکتور رشد سلول های آندوتلیال عروق (VEGFR-2) است که در تومورهای مختلف افزایش دارد و بررسی آن در سطح سلول ها با آنتی بادی در تحقیقات انجام می گیرد.روش بررسی: دو شتر نر توسط آنتی ژن VEGFR-2 ایمن شدند. برای بررسی ایمن شدن شترها تست الایزا انجام گرفت. آنتی بادی های شتری توسط ستون های کروماتوگرافی پروتئین A و G تخلیص گردیدند. از آنتی بادی های پلی کلونال جدا شده در تست الایزا بر پایه سلول (Cell-based ELISA) جهت بررسی میزان بیان پروتئین VEGFR-2 در سطح سلول های293/KDR ،HUVECs  و A431 مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: در تست الایزا، سرم شترها تا رقت 1.12800 پاسخ دادند. آنتی بادی های تک زنجیره ای توسط ستون های افینیتی کروماتوگرافی جدا شدند و در SDS-PAGE تایید شدند. در تست الایزا بر پایه سلول(Cell-based ELISA) ، سلول293/KDR  نسبت به سلول  HUVECs جذب نوری بالاتری داشت و در مقابل سلول A431 جذب نوری کمتری را نشان داد که دلیل آن عدم حضور VEGFR-2 در سطح این سلول می باشد.نتیجه گیری: آنتی بادی پلی کلونال تک زنجیره ای می تواند در طراحی کیت الایزا برای تشخیص شکل محلول این پروتئین، استفاده در فلوسیتومتری برای تشخیص سلول های بیان کننده این گیرنده، انجام وسترن بلاتینگ و ایمنوهیستوشیمی بر روی بافت ها استفاده شود.

سابقه و هدف: اندکس مقاومت عروق ریوی (PVR)، متغیر همودینامیک مهمی در تعیین تکلیف بیماری های قلبی– ریوی است که طریق اکوکاردیوگرافی هم اندازه گیری می شود. هدف از این مطالعه بررسی رابطه پارامترهای اکوکاردیوگرافیک عملکرد بطنی با PVR بود.روش بررسی: در این مطالعه، در 40 بیمار، میانگین مقاومت عروق ریوی (PVR) با اندکس های عملکرد بطنی (LVEF)، عملکرد دیاستولیک بطن چپ و فشار سیستولیک شریان پولمونر (SPAP) توسط آزمون رگرسیون خطی و اندکس TAPSE بطن راست با میانگین  PVR توسط آزمون من – ویتنی با استفاده از نرم افزار آماری SPSS Ver.15 بررسی شدند.یافته ها: میانگین PVR با افزایش TAPSE با حدمرزی 1.8 به طور معنی داری کاهش یافت (P=0.026). SPAP (Mean PAP>25mmHg) به طور معنی داری باعث افزایش PVR شد (p<0.0001). بررسی رابطه بین LVEF و PVR نشان داد که با افزایش EF،PVR به طور معنی داری کاهش می یابد (p=0.004). بررسی میانگین PVR در گروه های با اختلال عملکردی دیاستولیک بطن چپ نشان داد که میانگین PVR در گروه با الگوی محدود شدگی به طور معنی داری بیشتر از گروه طبیعی بود (p<0.0001).نتیجه گیری: اندازه گیری اندکس های عملکرد بطنی راست و چپ به دست آمده توسط اکوکاردیوگرافی، ابزار مطمئن و قابل دسترسی برای تخمین و پایش PVR م باشد. به دلیل اهمیت اندازه گیری مقاومت عروق ریوی در روند درمان بیماری های قلبی- عروقی و در ضمن سادگی، در دسترس بودن و غیر تهاجمی بودن اکوکاردیوگرافی، پیشنهاد می شود که از این روش به عنوان روشی قابل دسترس برای تعیین PVR و شاخصی جهت تخمین پیش آگهی استفاده شود.

سابقه و هدف: اضطراب یک حالت روانشناختی و فیزیولوژیکی می باشد که با تغییرات بدنی، هیجانی، شناختی و رفتاری شناسایی می شود. اضطراب واکنش طبیعی نسبت به استرس است، اما وقتی شدید می شود اختلال اضطرابی نامیده می شود. در این مطالعه برهمکنش احتمالی بین نیکوتین و سیستم نیتریک اکساید هیپوکامپ پشتی در زمینه رفتار شبه اضطرابی بررسی شده است.روش بررسی: این مطالعه تجربی بر روی 230 موش سوری نر NMRI انجام شد. موش ها با تزریق درون صفاقی کتامین هیدروکلراید، به علاوه زایلزین بی هوش شدند و سپس در دستگاه استریوتاکسی قرار داده شدند. دو کانول در ناحیه هیپوکامپ پشتی قرار داده شد. تست ماز بعلاوه ای شکل مرتفع برای سنجش رفتارهای شبه اضطرابی مورد استفاده قرار گرفت. آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) و به دنبال آن تست LSD برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: تزریق درون صفاقی نیکوتین (0.5 میلی گرم برکیلوگرم، p<0.05) یا تزریق دوطرفه Lـ آرژنین (1 میکروگرم بر موش، p<0.05) و L-NAME (5 نانوگرم بر موش، p<0.01) به هیپوکامپ پشتی باعث القاء اثرات اضطراب زا شد. تزریق درون صفاقی مقدار کم نیکوتین (0.1 میکروگرم بر کیلوگرم) قبل از مقادیر مختلفL ـ آرژنین یا L-NAME اثرات اضطراب زای L ـ آرژنین یا L-NAME را مهار کرد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که نه تنها هر دو سیستم نیتریک اکساید و نیکوتینی استیل کولین در تعدیل اضطراب در هیپوکامپ پشتی موش های کوچک آزمایشگاهی نقش دارند، بلکه بین آنها برهمکنش پیچیده ای نیز وجود دارد.

سابقه و هدف: با توجه به کاهش AntiHBS با گذشت زمان و نیز شیوع بالای تماس با سر سوزن در بیمارستان ها که منجر به دریافت بی مورد واکسن و ایمونوگلوبولین می گردد، این تحقیق به منظور تعیین سطح AntiHBS خون کارکنان بیمارستان خاتم الانبیا در سال 1389 انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 530 نفر از کارکنان بیمارستان بررسی شدند. با استفاده از کیت آزمایشگاهی Microwen ELISA و به روش آنزیمی ایمونواسی در محیط جامد و به کمک آنزیم نشان دار، سطح سرمی Anti HBS تیتر شد و میزان واقعی آن برآورد و نقش عوامل همراه با آزمون کای دو و E- test مورد قضاوت آماری قرار گرفت. آنتی بادی بیشتر از mIu/Ml 10، پاسخ مناسب به واکسن در نظر گرفته شد.یافته ها: 78 نفر (14.7 درصد) میزان آنتی بادی کمتر از حد طبیعی، 229 نفر (43.2 درصد) پاسخ دهی پایین و 223 نفر (42.1 درصد) آنتی بادی بالاداشتند. میانگین میزان آنتی بادی در 27 نفری که واکسن دریافت نکرده بودند 9.5، در 7 نفری که یک بار واکسن گرفتند 86.6 و در 32 نفری که دو بار واکسن گرفتند 160، در 276 نفری که سه بار واکسن زدند 192 و در 58 نفری که بیش از سه بار واکسن گرفتند 321 بود (P=0.001).نتیجه گیری: واکسن تجویزی به کارکنان بیمارستانی مطالعه ما از سطح ایمنی زایی قابل قبولی برخوردار است. به نظر می رسد افزایش بیشتر از سه بار واکسن هپاتیت B در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی با سطح بالاتری از آنتی بادی هپاتیت B همراه باشد.

سابقه و هدف: لژیونلا پنوموفیلا یکی از 4 دلیل عمده پنومونی اکتسابی از جامعه و عامل بیش از 95 درصد پنومونی لژیونلایی است. جداسازی عامل ایجاد کننده پنومونی از نمونه های خلط و ادرار با کشت، فرایندی بسیار زمان بر می باشد. از طرفی، بعضی از گونه های لژیونلا با وجود زنده ماندن در نمونه های بالینی در محیط کشت قادر به رشد نمی باشند. هدف از این مطالعه، جداسازی لژیونلا از نمونه های خلط با روش های کشت، ایمنوفلورسانس مستقیم و PCR است.روش بررسی: در این تحقیق توصیفی، از 210 بیمار مشکوک به پنومونی لژیونلایی نمونه خلط تهیه شد. نمونه ها از بیمارستان های آموزشی درمانی کودکان شهر تهران جمع آوری شد. نمونه ها بر روی محیط اختصاصی لژیونلا (BCYE) کشت داده شدند. تست ایمنوفلورسانس مستقیم بر روی نمونه های خلط انجام و تمامی نمونه ها با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن mip با روش PCR ارزیابی شدند.یافته ها: از 210 کودک مبتلا به عفونت های حاد تنفسی، 12 نمونه (5.7 درصد) از نظر ابتلا به لژیونلا مثبت بودند. از 12 مورد مثبت مربوط به نمونه های خلط، 3 مورد با کشت و 5 مورد با DFA و 9 مورد با PCR شناسایی شدند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که حساسیت و سرعت روش PCR بسیار بیشتر از کشت و ایمنوفلورسانس مستقیم در نمونه های خلط برای شناسایی لژیونلا پنوموفیلا است. بنابر این روش PCR می تواند روش مناسبی جهت شناسایی و جداسازی لژیونلا از نمونه های خلط باشد.