تولید فرآوری محصولات زراعی و باغی
سال:1398 | دوره:9 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

به منظور امکان سنجی کاهش رشد رویشی و بهبود رشد زایشی در توت فرنگی، پژوهشی با استفاده از پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم روی توت فرنگی رقم پاروس در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار در گلخانه انجام شد. پروهگزادیون کلسیم در سه غلظت شامل صفر، 100 و 150 میلی گرم در لیتر و پاکلوبوترازول در چهار غلظت شامل صفر، 60، 90 و 120 میلی گرم در لیتر در دو نوبت (چهار هفته پس از کاشت و سه هفته پس از نوبت اول) محلول پاشی شدند. نتایج نشان داد که کاربرد پاکلوبوترازول، پروهگزادیون کلسیم و همچنین برهمکنش آنها بر ارتفاع گیاه، وزن تر گیاه، طول دمبرگ، وزن ویژه برگ، نسبت وزنی ریشه، تعداد طوقه، تعداد میوه، عملکرد و شاخص برداشت تأثیر معنی داری داشت. غلظت 120 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول بدون استفاده پروهگزادیون کلسیم کمترین ارتفاع گیاه را داشت. بیشترین تعداد گل و طوقه در تیمار ترکیبی 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم و 60 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول به دست آمد. استفاده از این کندکننده ها بر وزن میوه تأثیر معنی داری نداشت. اثر پروهگزادیون کلسیم و ترکیب آن با پاکلوبوترازول بر تعداد گل و ترکیب پاکلوبوترازول و پروهگزادیون کلسیم بر درصد میوه بندی معنی دار شد. تیمار 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم بدون پاکلوبوترازول مؤثرترین تیمار در افزایش میوه بندی بود. به طورکلی نتایج نشان داد که استفاده از کندکننده ها رشد رویشی را کاهش و رشد زایشی را تسریع می کنند که غلظت 100 میلی گرم در لیتر پروهگزادیون کلسیم و 60 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول مؤثرترین تیمار در افزایش رشد زایشی بود.

به منظور بررسی واکنش 120 ژنوتیپ کلزا (شامل 100 هیبرید به همراه 20 والد) از لحاظ تحمل تنش سرما، آزمایشی نتایج در قالب طرح آلفا لاتیس با دو تکرار در دو تاریخ کشت نیمه اول مهر (نرمال) و نیمه اول آبان (تأخیری) طی دو سال در کرج اجرا شد. نتایج تجزیه واریانس مرکب نشان داد عملکرد دانه ژنوتیپ ها در سطح احتمال یک درصد با یکدیگر اختلاف دارند و تنوع ژنتیکی قابل توجهی بین ژنوتیپ های مورد بررسی وجود دارد. همچنین بین محیط ها (کشت معمول و تأخیری) در هر دو سال آزمایش تفاوت معنی دار در سطح احتمال یک درصد وجود داشت. نتایج نشان داد تأخیر در کاشت باعث کاهش عملکرد دانه کلزا از 4/09 تن در هکتار (در شرایط کشت معمول و بدون تنش سرما) به 2/72 تن در هکتار (در شرایط کشت تأخیری وتنش سرما) شده است. تجزیه به مؤلفه های اصلی با استفاده از شش شاخص تحمل به تنش سرما (MP، GMP، HARM، TOL، SSI و STI) نشان داد دو مؤلفه اول در حدود 99/85 درصد از تنوع موجود در جمعیت را توجیه می کند. بای پلات مؤلفه اول روی مؤلفه دوم ژنوتیپ ها را به چهار گروه مختلف تقسیم کرد و 29 ژنوتیپ پرمحصول و متحمل به سرما را شناسایی کرد. تجزیه کلاستر ژنوتیپ ها را به چهار گروه مختلف تقسیم کرد و گروه بندی ژنوتیپ ها با استفاده از تجزیه کلاستر مطابقت خوبی با نتایج تجزیه به مؤلفه های اصلی نشان داد. نتایج همبستگی بین شاخص های مختلف تحمل به تنش با عملکرد در شرایط تنش (YP) و بدون تنش (YS) نشان داد دو شاخص TOL و SSI با YP (عملکرد در شرایط بدون تنش) دارای همبستگی مثبت و با YS (عملکرد در شرایط تنش) دارای همبستگی منفی هستند. علاوه بر این چهار شاخص MP، GMP، HARM و STI دارای همبستگی مثبت و معنی دار با عملکرد در هردو شرایط تنش و بدون تنش بودند. نتایج این پژوهش نشان داد شاخص STI از کارامدی بالایی به منظور گزینش ژنوتیپ های کلزا برای تحمل سرما برخوردار بوده است و به طور موفقیت آمیزی می تواند در برنامه های اصلاحی به کار گرفته شود.

هدف از تحقیق حاضر، ارزیابی اثر سطوح مختلف رطوبت خاک در زمان آبیاری بر رشد، عملکرد و کارایی مصرف آب خیار گلخانه ای رقم یلدا بود. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار و در سه تکرار در مرکز تحقیقات گلخانه ای اصفهان در سال 1395 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل رطوبت در حد ظرفیت مزرعه، 10، 20، 30، 40 و 45 درصد ظرفیت مزرعه بودند. آبیاری زمانی انجام شد که رطوبت خاک تا حد مقادیر فوق کاهش یافت. در این آزمایش، ارتفاع بوته، تعداد برگ، وزن تر اندام هوایی، متوسط سطح برگ، طول ریشه، وزن ریشه، وزن خشک ریشه، نسبت وزن شاخه به ریشه، تعداد میوه، عملکرد و کارایی مصرف آب اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف رطوبت خاک در زمان آبیاری بر خصوصیات ریشه، عملکرد و کارایی مصرف آب خیار گلخانه ای در سطح پنج درصد اثر معنی داری داشتند. با افزایش محتوای رطوبت خاک، رشد ریشه کاهش یافت. به طوری که تیمار 45 درصد کسر رطوبت ظرفیت مزرعه در زمان آبیاری، بیشترین طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه را به خود اختصاص داد. بیشترین عملکرد از تیمارهای شاهد و 10 درصد کسر رطوبت به دست آمد. نتایج نشان داد که تیمار، 10 درصد کسر رطوبت ظرفیت مزرعه به دلیل بیشترین کارایی مصرف آب (5/28 کیلوگرم به ازای هر مترمکعب آب) و عملکرد (12/3 کیوگرم در مترمربع) بهترین تیمار بود.

با توجه به افزایش تقاضای مصرف کنندگان محصولات آماده مصرف، اخیراً استفاده از فناوری نانو برای بهبود کیفیت و افزایش ماندگاری برش های تازه میوه ها و سبزی ها، مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش، تأثیر ظروف پلی پروپیلن محتوی نانوامولسیون سیلیکونی تهیه شده از شرکت نانوبسپار ایتک، بر شاخص های کمی و کیفی پس از برداشت آریل های انار رقم "رباب-نی ریز" و "ملس-نی ریز" پس از 30 روز نگهداری در دمای پنج درجه سانتی گراد بررسی شد. بدین منظور مقدار مواد جامد محلول، اسیدیته قابل تیتراسیون، فنل، آسکوربیک اسید، فعالیت آنتی اکسیدانی، آنتوسیانین کل، شاخص طعم و ارزیابی حسی (تست پانل) در فاصله زمانی شش روز یک بار ارزیابی شدند. بر اساس نتایج به دست آمده رقم های مورد بررسی از نظر خصوصیات کیفی به ویژه آنتوسیانین تفاوت قابل توجهی نشان دادند. در هر دو رقم محتوای فنل کل، آسکوربیک اسید، آنتوسیانین و ظرفیت آنتی اکسیدانی به تدریج با گذشت زمان کاهش یافت. هر چند از نظر شاخص طعم تفاوت معنی داری بین نمونه های بسته بندی نانو و شاهد مشاهده نشد، اما سایر صفات تفاوت قابل توجهی را نشان دادند. در هر دو رقم آریل های بسته بندی شده حاوی نانوذرات دارای محتوای فنل، آسکوربیک اسید، آنتوسیانین و ظرفیت آنتی اکسیدانی بالاتری بودند. در پایان آزمایش آریل های رقم رباب بسته بندی شده در ظروف نانو دارای بازارپسندی بیشتری بودند. این نتایج نشان می دهد که بسته بندی نانو یک روش امیدبخش در حفظ کیفیت، افزایش ماندگاری و بازارپسندی اناردانه در مدت30 روز نگهداری است.

توسعه و تولید ژنوتیپ های با کیفیت بالا یکی از اهداف مهم در برنامه های اصلاحی است. به منظور ارزیابی صفات کیفی دانه برنج، 77 لاین برنج (نسل F12) به همراه پنج رقم شاهد شامل طارم محلی، سنگ طارم، نوک سیاه، فجر و دیلمانی در آزمایشگاه بیوتکنولوژی دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری در سال 1395 بررسی شدند. نتایج تجزیه واریانس طرح کاملاً تصادفی حاکی از تفاوت معنی دار بین لاین های مورد بررسی از نظر صفات کیفی بود. همبستگی بین صفات کیفی نشان از وجود همبستگی مثبت و معنی دار بین میزان برنج قهوه ای و سفید و راندمان تبدیل بود. از طرفی میزان آمیلوز هم با غلظت ژل (0/79-) همبستگی منفی و معنی داری داشت. نتایج تجزیه به عامل ها، چهار عامل اصلی را استخراج کرد که در مجموع 76/75 درصد از تغییرات کل را توجیه می کردند. پراکنش لاین های مورد مطالعه بر اساس دو عامل اول که در مجموع 51/29 درصد از تغییرات را توجیه می کردند، توانست به درستی لاین های مشابه را در کنار هم و در ناحیه درست پلات دو بعدی قرار دهد. نتایج حاصل از این تحقیق بیان کرد که لاین های 47، 48، 37، 27 و 7، به خصوص دو لاین 58 و 59 به دلیل دارا بودن میزان آمیلوز، درجه حرارت ژلاتینی شدن و غلظت ژل متوسط، به عنوان لاین های با کیفیت پخت مطلوب بودند و با کیفیت تبدیل بالای 67 درصد و طول دانه بالای 7/5 میلی متر در گروه برنج های دانه بلند طبقه بندی شدند و می توانند به عنوان ارقام با کیفیت مناسب معرفی شوند.

بسیاری از محصولات زراعی به طور سنتی در نواحی و یا زمانی کشت می شوند که شرایط اقلیمی در حد مطلوب نیست، در این شرایط با بازده پایین محصول و همچنین عدم استفاده بهینه از نهاده های کشاورزی روبه رو هستیم. با توجه به اینکه گلرنگ بهاره یک محصول فاریاب در استان اصفهان است، دما نقش تعیین کننده ای در عملکرد نهایی آن دارد. به منظور پهنه بندی درجه حرارت کشت گلرنگ بهاره در استان اصفهان، از داده های دمایی 51 ایستگاه سینوپتیک و کلیماتولوژی استان های اصفهان و همجوار آن از سال 1961 تا 2009 میلادی استفاده شد. پهنه استان با استفاده از میانگین دمای شبانه روزی و به روش کریجینگ به سه ناحیه دمایی اول، دوم و سوم تقسیم شد. در هر ناحیه دمایی با توجه به نیاز حرارتی گیاه برای سبز شدن، نقشه های پهنه بندی حرارتی کشت در سامانه اطلاعات جغرافیایی با روش توابع پایه شعاعی ترسیم شدند. بر اساس نتایج به دست آمده در ناحیه دمای اول که عمدتاً قسمت های گرم استان را فرا می گیرد، تاریخ های کاشت مناسب از نیمه اول بهمن شروع و تا نیمه اول اسفند ادامه می یابد. در ناحیه دمایی دوم که به طور عمده مناطق معتدل استان را در بر می گیرد، تاریخ های کاشت مناسب از نیمه دوم اسفند شروع و تا نیمه اول فروردین ادامه خواهد یافت. تاریخ های کاشت مناسب در ناحیه دمایی سوم که قسمت های سرد استان را شامل می شود، از نیمه دوم فروردین شروع و تا نیمه دوم اردیبهشت ادامه می یابد. با توجه به نیازهای حرارتی گلرنگ چنانچه این گیاه در مناطق مختلف اصفهان در تاریخ های کاشت مناسب خود کشت شود با دماهای باز دارنده روبه رو نخواهد شد و در نتیجه از لحاظ اقلیمی بازده مناسب حاصل می شود.

به منظور کاهش اثرات منفی تغییر اقلیم و ثبات تولید منطقه ای، ارزیابی استراتژی های افزایش سازگاری به شرایط تغییر اقلیم ضروری به نظر می رسد. بنابراین هدف از این مطالعه شبیه سازی اثرات تغییر اقلیم بر مراحل فنولوژیک و عملکرد سیب زمینی در شرایط تغییر اقلیم آینده و بررسی امکان تعدیل اثرات منفی تغییر اقلیم بر تولید سیب زمینی با تغییر تاریخ کاشت و استفاده از ارقام مختلف (آگریا، آریندا و سانته) به عنوان راهکارهای مدیریتی در منطقه فریدون شهر اصفهان بود. برای این منظور، دو مدل گردش عمومی IPCM4 وHadCM3، در سه سناریوی A1B، B1 و A2 در سه دوره زمانی 2030، 2060 و 2090 به کار برده شد. برای شبیه سازی پارامترهای اقلیمی و ایجاد فصل رشد احتمالی برای هر دوره از مدل LARS-WG و برای شبیه سازی رشد سیب زمینی از مدل SUBSTOR-Potato در نرم افزارDSSAT استفاده شد. طول دوره کاشت تا گل دهی و عملکرد سیب زمینی تحت تأثیر تغییر اقلیم در بیشتر سناریوهای مورد استفاده کاهش نشان داد. نتایج شبیه سازی ها نشان داد که کاشت دیرهنگام سیب زمینی (15 خرداد)، منجر به افزایش عملکرد غده در مقایسه با تاریخ کاشت رایج منطقه (1 خرداد) در شرایط اقلیمی آینده می شود، درصورتی که کاشت زودهنگام (15 اردیبهشت) اثرات منفی تغییر اقلیم را در بیشتر سناریوها و زمان های مورد بررسی، تشدید خواهد کرد. به ترتیب ارقام آریندا (رقم زودرس)، سانته و آگریا (رقم رایج) در تمام سناریوهای تغییر اقلیم از عملکرد بالاتری برخوردار بودند. بر اساس نتایج به دست آمده کاشت رقم آریندا در تاریخ 15 خرداد به عنوان بهترین راهکار مدیریت زراعی در منطقه به منظور تعدیل اثرات منفی تغییر اقلیم بر عملکرد سیب زمینی معرفی می شود.

به منظور بررسی اثر سطوح آبیاری و باکتری های محرک رشد بر عملکرد و برخی شاخص های فیزیولوژی و بیوشیمیایی کلزا، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی اردبیل با سه تکرار در سال زراعی 1395 اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل سطوح آبیاری در سه سطح (قطع آبیاری در 50 درصد مرحله گل دهی و تشکیل خورجین، قطع آبیاری در 50 درصد مرحله تشکیل دانه، آبیاری کامل به عنوان شاهد) و کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم تلقیح بذر با باکتری، تلقیح با نیتروباکتر (Nitrobacter)، سودوموناس (Psedomonas) و آزوسپریلیوم (Azospirillum) بودند. نتایج نشان داد که محدودیت آبی، عملکرد، عملکرد کوانتومی، هدایت روزنه ای، محتوای کلروفیل و مقادیر لینولئیک، اولئیک، ایکوزنوئیک و پالمیتولئیک اسید را کاهش و محتوای اروسیک اسید، آراشیدیک اسید و پرولین را افزایش داد. مقایسه میانگین ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه (1/62 تن در هکتار)، عملکرد کوانتومی (0/523)، هدایت روزنه ای (14/7 میلی مول بر مترمربع برثانیه)، محتوای کلروفیل (32/9)، اولئیک اسید (69/24 درصد)، لینولئیک اسید (10/45 درصد)، ایکوازانوائیک اسید (1/34 درصد) در حالت تلقیح با آزوسپریلیوم و آبیاری کامل و بیشترین محتوای اروسیک اسید (2/89 درصد) و آراشیدیک اسید (0/94 درصد) در عدم تلقیح و قطع آبیاری در مرحله تشکیل دانه مشاهده شد. بیشترین محتوای پرولین (1/52 میکرو گرم در گرم وزن تر) در حالت تلقیح با آزوسپریلیوم و قطع آبیاری در مرحله گل دهی و تشکیل خورجین به دست آمد. به نظر می رسد کاربرد باکتری های محرک رشد به دلیل بهبود برخی شاخص های فیزیولوژیک مانند عملکرد کوانتومی، محتوای کلروفیل، هدایت روزنه ای و پرولین می تواند برای بهبود تولید کلزا تحت شرایط کم آبی توصیه شود.

به منظور بررسی اثر پوترسین و اکسین (IBA) بر ریشه زایی قلمه های نیمه خشبی پایه هیبرید GN15، آزمایشی در آزمایشگاه بیولوژی گل دهی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز در سال 1394 انجام شد. قلمه های مورد نیاز از پایه های هیبرید مذکور، از ایستگاه تحقیقات باغبانی سهند تهیه شد. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار و پنج تیمار شامل IBA با غلظت 4000 میلی گرم در لیتر به مدت پنج ثانیه، پوترسین در سه سطح 1000، 2000 و 3000 میلی گرم در لیتر به مدت یک دقیقه و همچنین تیمار شاهد انجام گرفت. نتایج نشان داد که تمامی صفات از قبیل درصد ریشه زایی، حجم ریشه، میانگین طول قسمت ریشه دار شده، تعداد ریشه و میانگین طول ریشه تحت تأثیر تیمارها قرار گرفتند. بیشترین درصد ریشه زایی (62/2 7 درصد) در تیمار پوتریسین3000 میلی گرم بر لیتر دیده شد به طوری که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها داشت. برای صفات طول قسمت ریشه دار و حجم ریشه تیمار IBA با غلظت 4000 میلی گرم بر لیتر بیشترین میزان را نشان داد که اختلاف معنی داری با سایر تیمارها دارد. همچنین برای صفات طول ریشه، تعداد ریشه و وزن تر و خشک تیمارهای پوتریسین 3000 و IBA با غلظت 4000 میلی گرم بر لیتر بیشترین بودند و اختلافات معنی داری نسبت به سایر تیمارها نشان دادند، ضمن اینکه تیمار شاهد بیشترین درصد پینه زایی را از خود نشان داد. در کل تیمارهای پوترسین 3000 میلی گرم در لیتر و پس از آن IBA با غلظت 4000 میلی گرم در لیتر بهترین عملکرد را برای صفات یاد شده داشتند و می توانند به عنوان غلظتی مناسب برای ریشه دار کردن قلمه های GN15 معرفی شوند.

در این پژوهش تأثیر محلول پاشی نانو ذره اکسید روی با سه غلظت (صفر، ppm 1000 و ppm 2000) بر پاسخ گیاه فلفل دلمه ای (. Capsicum annuum L) در سطوح شوری متفاوت (صفر، 25، 50 و 75 میلی مولار کلرید سدیم) بررسی و مطالعه شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در شرایط گلدانی انجام شد. نتایج به دست آمده نشان داد سطوح بالای شوری و نانو ذره اکسید روی باعث کاهش میزان کلروفیل، میزان کاروتنوئید، فنل کل، وزن خشک برگ ها، میزان پرولین، کاهش کربوهیدرات محلول کل، ارتفاع گیاه، قطر ساقه و فعالیت آنزیم کاتالاز شد، اما سطوح بالای شوری باعث افزایش میزان مالون دی آلدهید شد. با افزایش شدت تنش شوری (50 میلی مولار)، میزان کربوهیدرات محلول افزایش یافته و با ادامه روند افزایش تنش به 75 میلی مولار شوری در این آزمایش میزان کربوهیدرات محلول کاهش یافت. اثر متقابل شوری و نانو ذره اکسید روی بر میزان کلروفیل، پرولین، مالون دی آلدهید، فنل کل، کربوهیدرات محلول، وزن خشک برگ ها و کاروتنوئید معنی دار بود. نتایج این آزمایش نشان داد که محلول پاشی روی به شکل نانو ذرات تا حدودی آسیب های ناشی از شوری را کاهش می دهد.

آزمایشی مزرعه ای و دوساله (1395-1394) در دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز به منظور ارزیابی اثر اختلاط بقایای گندم با خاک (صفر، 25 و 50 درصد وزنی) بر ویژگی های فیزیولوژیک و عملکرد کنسروی ذرت شیرین (Zea mays L. var. saccharata) در شرایط تنش آبی (تأمین50، 70 و 100 درصد نیاز آبی گیاه) به صورت اسپلیت پلات و در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. سرعت فتوسنتز خالص در شرایط تأمین 50 درصد نیاز آبی گیاه (تنش شدید) نسبت به آبیاری نرمال (تأمین 100 درصد نیاز آبی) در مراحل رویشی، زایشی و رسیدگی ذرت به ترتیب 25/8، 15/8 و 5/5 درصد کاهش یافت. همچنین، اثر سوء تنش آبی بر عملکرد کنسروی در سطح 50 درصد نیاز آبی گیاه بیشتر بود و کمترین عملکرد کنسروی (1/1 تن در هکتار) و شاخص برداشت کنسروی (23/55 درصد) در شرایط تنش آبی شدید و بدون بقایای گندم به دست آمد که نسبت به شرایط آبیاری نرمال و بدون بقایای گندم به ترتیب حدود 71 و 11 درصد کاهش نشان داد. در هر سطحی از تنش آبی، کاربرد بقایا منجر به افزایش عملکرد شد. لذا بیشترین تأثیر در شرایط تنش ملایم با کاربرد 50 درصد بقایا در مقایسه با بدون بقایا با افزایش عملکرد کنسروی تا دو برابر به دست آمد. این افزایش در عملکرد کنسروی می تواند در نتیجه افزایش بیش از 30 درصدی محتوای کلروفیل و 43 درصدی سرعت فتوسنتز خالص و احتمالاً به دلیل بهبود دسترسی ذرت شیرین به آب باشد. به طورکلی به نظر می رسد کاربرد بقایای گندم از طریق تأثیر بر حاصلخیزی خاک و دسترسی به آب، اثر تنش آبی را کاهش داده است. بنابراین در مناطقی که با کمبود آب مواجه هستند، منجر به افزایش کارایی استفاده از آب، کاهش خسارت تنش آبی و تولید عملکرد قابل قبول ذرت شیرین شده و می تواند به عنوان یک راهکار به زراعی مناسب باشد.

عوامل مختلفی شامل شرایط آب و هوایی، نوع پایه، شرایط خاک، عوامل زمین شناسی، تغذیه گیاه و آبیاری بر کمیت و کیفیت میوه پرتقال اثر می گذارند. در این تحقیق ارتباط ویژگی باغ های منطقه داراب و خاک و عناصر برگ پرتقال با کیفیت میوه پرتقال واشنگتن ناول (Citrus sinensis L. Osbeck) بررسی شد. در قالب یک طرح بلوک کامل تصادفی از شش منطقه در شهرستان داراب نمونه برداری خاک، میوه و برگ به صورت تصادفی صورت گرفت. پس از نمونه برداری از خاک، ویژگی های اراضی مانند وضعیت فیزیوگرافی، شیب زمین، مقدار سنگریزه، ارتفاع محل از سطح دریا، درصد شن، سیلت و رس، درصد ماده آلی، کربنات کلسیم، پ هاش و قابلیت هدایت الکتریکی و همچنین قابلیت استفاده نیتروژن، فسفر، پتاسیم، آهن و روی خاک تعیین شد. در میوه های نمونه برداری شده نیز ویژگی های مختلف کمّی و کیفی شامل وزن میوه، وزن پوست، وزن گوشت، ضخامت پوست، طول، قطر و میزان گرانوله شدن میوه ها، شاخص طعم، درصد قند و اسید آب میوه اندازه گیری شد. در نمونه های برگ نیز مقدار نیتروژن، فسفر، پتاسیم، آهن و روی اندازه گیری شد. این پژوهش به صورت نمونه برداری تصادفی با سه تکرار برای هر باغ و هر تکرار شامل یک اصله درخت انجام شد. نتایج این تحقیق نشان داد که وزن میوه در مناطق مورد مطالعه با درصد شیب زمین، پ هاش، قابلیت هدایت الکتریکی، مقدار ماده آلی، نیتروژن، فسفر و پتاسیم خاک و پتاسیم برگ ارتباط معنی داری دارد. ضخامت پوست میوه ارتباط مثبت و معنی داری با شیب زمین، قابلیت هدایت الکتریکی، مقدار ماده آلی، سیلت، رس و نیتروژن، فسفر و روی خاک و نیتروژن و پتاسیم برگ و ارتباط منفی معنی داری با مقدار سنگریزه و شن نشان داد. ارتباط بین گرانوله شدن میوه با کربنات کلسیم، سنگریزه، ماده آلی و پتاسیم خاک معنی دار بود. نسبت قند به اسید آب میوه ارتباط منفی با درصد سیلت، کربنات کلسیم خاک و پتاسیم برگ داشت. به طورکلی ویژگی های خاک اثرات مهمی بر ویژگی های کیفی میوه داشته و به نظر می رسد نقش بافت، ماده آلی، پ هاش، فسفر و پتاسیم بیشتر از سایر ویژگی ها باشد.

به منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی ژنوتیپ های کنجد (. Sesamum indicum L) برای تحمل خشکی، آزمایشی در سال های 1393 و 1394 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شد. در این آزمایش 21 ژنوتیپ انتخاب شده از توده های بومی همراه با هفت رقم خارجی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و با دو تکرار در سال اول و سه تکرار در سال دوم و به طور جداگانه در دو رژیم رطوبتی معمول و کم آبیاری (به ترتیب شامل آبیاری بر اساس 60 و 90 درصد تخلیه رطوبت قابل استفاده خاک)، ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که اثر رژیم رطوبتی بر عملکرد دانه ژنوتیپ ها معنی دار بود و میانگین عملکرد دانه دو سال برای محیط با آبیاری معمول 2186 و برای محیط کم آبیاری 1231 کیلوگرم در هکتار برآورد شد. بر اساس داده های دو سال، بیشترین عملکرد دانه در حالت آبیاری معمول مربوط به ژنوتیپ شیراز 5 و در حالت کم آبیاری مربوط به ژنوتیپ های مرکزی 1 و شیراز 5 بود. با بررسی شاخص های مختلف تحمل و حساسیت به تنش خشکی (TOL، MP، GMP، HARM، SSI، STI، DRI، ATI، SSPI و SNPI) به نظر می رسد که شاخص های STI، MP و SNPI شاخص های مناسب تری برای شناسایی ژنوتیپ های متحمل در کنجد هستند و بر اساس این شاخص ها، ژنوتیپ شیراز 5 در طی دو سال آزمایش به عنوان متحمل ترین و با پتانسیل تولید بالا و ژنوتیپ چینی به عنوان حساس ترین و با پتانسیل تولید کمتر معرفی شدند.

به منظور بررسی اثر کاربرد روغن های گیاهی بر کارایی علف کش ایمازتاپیر در کنترل سوروف، آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار در سال 1395 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند انجام شد. تیمارها شامل غلظت علف کش ایمازاتاپیر در شش سطح (صفر، 25/6، 5/12، 25، 50 و 100 گرم ماده مؤثره در هکتار) و نوع ماده افزودنی گیاهی در شش سطح شاهد (بدون روغن گیاهی) و روغن های گیاهی نارگیل، بادام زمینی، منداب، بادام تلخ و کرچک بودند. نتایج نشان داد که غلظت علف کش، نوع ماده افزودنی و اثر متقابل غلظت در ماده افزودنی بر تمامی صفات اندازه گیری شده شامل ارتفاع، وزن تازه و خشک اندام هوایی و ریشه، حجم و طول ریشه اثر معنی داری دارد. روغن های کرچک و نارگیل به ترتیب بیشترین و کمترین توان را در افزایش کارایی ایمازاتاپیر نشان دادند. در حضور روغن های گیاهی مقادیر ED50 مورد نیاز برای صفات وزن تازه اندام هوایی و ریشه، کاهش بیشتری در مقایسه با وزن خشک اندام هوایی و ریشه نشان داد. مقادیر توانایی نسبی نشان داد که با کاربرد هر کدام از روغن های گیاهی می توان مقدار علف کش مورد نیاز برای کنترل سوروف را به شدت کاهش داد. به طورکلی با توجه به کاهش بیشتر صفات اندازه گیری شده سوروف در تیمارهای دارای روغن گیاهی، به نظر می رسد کاربرد این مواد افزودنی در کاهش ورود علف کش ایمازاتاپیر که دارای پسماند نسبتاً زیادی در خاک است، به محیط زیست بسیار مؤثر باشد.

به منظور بررسی تأثیر کود نیتروژن و کمپوست زباله شهری بر عملکرد، اجزای عملکرد و غلظت برخی عناصر دانه ذرت شیرین، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی زرقان-فارس در سال 1393 اجرا شد. عامل اصلی آزمایش شامل کود نیتروژن در چهار سطح (صفر، 75، 150 و 225 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) و عامل فرعی شامل کمپوست زباله شهری در چهار سطح (15، 30، 45 و 60 تن کمپوست در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که کود نیتروژن و کود کمپوست باعث افزایش صفات تعداد دانه در ردیف، تعداد دانه در بوته و وزن هزار دانه شد. بیشترین عملکرد بلال و دانه کنسروی به ترتیب معادل 21200 و 10140 کیلوگرم در هکتار در تیمار کاربرد 150 کیلوگرم نیتروژن به همراه 45 تن کمپوست در هکتار به دست آمد. با افزایش سطوح کود نیتروژن، میزان نیتروژن دانه بهبود یافت. همچنین با افزایش سطوح کود کمپوست، میزان نیتروژن، فسفر و پتاسیم دانه افزایش یافت. استفاده از کودهای نیتروژنه به صورت تلفیقی با کمپوست، می تواند به عنوان روشی مناسب برای کاهش مصرف کودهای شیمیایی و خطرات ناشی از استفاده بی رویه آن باشد، به طوری که تیمار 75 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به همراه 45 تن کمپوست با تولید 9200 کیلوگرم دانه کنسروی در هکتار، اختلاف معنی داری با تیمار 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به همراه 60 تن کمپوست نداشت. بنابراین با افزودن 45 تن کمپوست در هکتار می توان میزان مصرف کود نیتروژنه را به 75 کیلوگرم در هکتار کاهش داد.