بینا
سال:1384 | دوره:10 | شماره:4 (پی در پی 40) |تعداد مقالات:21

معرفی بیمار: مردی 44 ساله یا شکایت بروز ضایعات متعدد زرد رنگ بر روی لبه پلک فوقانی و تحتانی در هر دو چسم از شش ماه قبل، به درمانگاه اکوپلاستی بیمارستان لبافی نژاد مراجعه کرد. در معاینه، ندول های متعدد زرد رنگ، سفت و غیر متحرک بر روی لبه پلک ها در مجاورت مژه ها مشاهده می شد. ندول ها دردناک یا همراه با قرمزی و گرمی نبودند. دید اصلاح شده هر دو چشم 10/10 بود و معاینه با اسلیت لمپ، تونومتری و فوندوسکوپی، همگی طبیعی بودند ...

هدف: مقایسه بی خطر بودن، کارآمدی و نتایج بینایی لیزیک در درمان نزدیک بینی بین چشم های دارای سابقه جراحی با کلینگ صلبیه و چشم دیگر همان بیماران بدون سابقه با کلینگ صلبیه. روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی، 14 چشم از 7 بیمار داری خطای انکساری نزدیک بینی که قبلا تحت جراحی با کلینگ صلبیه به علت جداشدگی شبکیه در یک چشم قرار گرفته بودند؛ براساس استانداردهای موجود، در هر دو چشم تحت عمل لیزیک قرار گرفتند. دید مرکزی بدون اصلاح (UCVA)، بهترین دید اصلاح شده (UCVA) ، رفرکشن ، توپوگرافی و پاکی متری با اورب اسکن (orbscan) در 1، 3، 6 و 12 ماه پس از لیزیک بررسی شدند. یافته ها: در همه بیماران بدون هیچ عارضه ای انجام شد. هیچ کدام از بیماران در طول پی گیری یک ساله، دچار تغییرات قابل توجه شبکیه و زجاجیه یا جداشدگی شبکیه نشدند. BCVA هیچ کدام از بیماران کاهش نیافت. در چشم های دارای سابقه با کلینک صلبیه (گروه RD)، متوسط معادل کروی قبل از کروی قبل از لیزیک، 67/7 – دیوپتر بود که در 1، 3، 6 و 12 ماه بعد از عمل ، به ترتیب به 17/0، 87/0، 37/1- و 89/1 – دیوپتر رسید. در چشم های بدون سابقه با کلینگ صلبیه (گروه غیر RD) متوسط معال کروی قبل از لیزیک، 25/5، دیوپتر بود که در 1 ، 3 ، 6 و 12  ماه بعد از عمل، به ترتیب به 05/0+، 17/0-، 37/0- و 57/0- دیوپتر رسید. تفاوت بین دو گروه از نظر آماری در زمان های 3 ، 6 و 12 ماه پس از لیزیک، معنی دار بود. چشم های گروه RD میزان بالاتری از برگشت (رگرشن) متوسط معادل کروی را بین 1 و 12 ماه بعد از لیزیک داشتند؛ میانگین 71 /1 – دیوپتر در گروه RD در گروه RD در مقابل 62/0 دیوپتر در گروه غیر (P=0.019) RD هیچ تفاوت قابل توجهی بین دو گره در افزایش ضخامت مرکزی قرنیه در این دوره مشاهده نشد. افزایش قدرت انکساری قرنیه طی یک سال پی گیری در چشم های گروه RDR، 2.44 دیوپتر بود؛ در حالی که میزان این افزایش در چشم های گروه غیر RD، 1.01 دیوپتر بود (P=0.001). نتیجه گیری: عمل لیزیک می تواند برای درمان خطای انکساری پس از جراحی باکلینگ صلبیه مفید باشد. گرچه به نظر می رسد که لیزیک در این چشم ها بی خطر است ولی اثر لیزیک در میزان کاهش شماره انکساری چشم، به اندازه چشم های بدون جراحی باکلینگ صلبیه نیست و برگشت بخشی از نزدیک بینی در این چشم ها بیش تر است.

معرفی بیمار: خانم 17 ساله ای با کاهش تدریجی بینایی چشم راست از 2 ماه قبل، مراجعه نمود. دید چشم راست 10/4 و چشم چپ 10/10 بود. در معاینه با اسلیت لمپ، توده پرعروقی در عنبیه چشم راست با درگیری جسم مژگانی دیده شد. معاینه ته چشم، مشکل خاصی نداشت. بیمار با تشخیص احتمالی مدولواپی تلیوما، تحت ایریدوسیکلکتومی قرار گرفت و توده خارج شده، جهت بررسی آسیب شناسی ارسال گردید ...

هدف: ارزیابی کشت یاخته های بنیادی لیمبوس قرنیه انسانی با حفظ خواص ذاتی و قدرت تکثیری آنها در آزمایشگاه به منظور پیوند در بیماران دچار نقص یاخته های بنیادی ناحیه لیمبوس. روش پژوهش: نمونه های لیمبوس حاوی یاخته های بنیادی، از بانک چشم جمهوری اسلامی ایران تهیه شد. کشت قطعات لیمبوس بر روی پرده آمنیونی بدون یاخته (برهنه) به مدت 21 روز صورت پذیرفت . موفولوژی یاخته ها پس از 13 و 21 روز کشت، توسط ایمونوسیتوشیمی، با استفاده از پادتن های کانکسین 43 کراتین – 3 و پان سیتو کراتین و بیان ژن های اختصاصی قرینه با روش RT-PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: پس از 2 تا 3 هفته یاخته های اپی تلیوم لیمبوس ، صفحه ای در اندازه تقریبی 2×2 cm2 بر روی پرده آمنیونی برهنه تشکیل دادند. مطالعه هیستولوژی صفحه اپی تلیومی تشکیل شده نشان داد که این یاخته ها متشکل از 4-1 لایه یاخته ای بین محل قرارگیری قطعه بافتی و حاشیه کشت می باشند. بررسی های ایمونوسیتوشیمی با استفاده از نمونه های لیمبوس و قرینه طبیعی و لیمبوس کشت شده، نمایانگر بیان کراتین -3 و کانکسین -43 در نمونه های قرنیه طبیعی بود ولی بیان ضعیفی از این نشانگرها در یاخته های کشت شده دیده شد. هم چنین تحلیل داده های RT- PCR نشان داد که ژن P63 وK12  هم در یاخته های لیمبوسی کشت شده و هم در نمونه های لیمبوس طبیعی بیان می گردد؛ در حالی که در قرنیه ، تنها بیان ژن های  K3و k12 دیده شده و بیان P63 مشاهده نشد. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که یاخته های لیمبوسی طی 21 روز کشت خواص بنیادی خود را از نظر موفولوژی و بیان ژن های خاص آن ناحیه حفظ نمودند و می توان از آنها برای درمان بیماران دچار نقص یاخته های بنیادی لیمبوسی استفاده نمود.

هدف: مقایسه نتایج روش های جراحی اصلاح اکتروپیون سیکاتریسی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان لبافی نژاد بین سال های 82-1372 روش پژوهش: مطالعه به روش بررسی داده های موجود در پرونده بیمارستانی بیمارانی انجام شد که با تشخیص اکتروپیون سیکاتریسی  به تنهایی یا همراه با سایر انواع اکتروپیون بین سال های 1382-1372 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. یافته ها: از 84 بیماری که مورد مودر بررسی قرار گرفتند، 92 پلک جراحی شدند و از 9 روش جراحی استفاده شد. بیش ترین فراوانی را روش z – پلاستی داشت و پس از آن ، به ترتیب عمل توام (lateral tarsal strip) LTS + گرافت پوستی، LTS به تنهایی، روش سه بخیه به تنهایی عمل توام سه بخیه + LTS گرافت پوستی تمام ضخامتی، Canthal placation تارسورافی و عمل توام LTS + تارسورافی قرار داشتند. در کل از 92 پلک عمل شده، 60 مورد اصلاح مناسب داشتند که بیش ترین آن ها مربوط به روش توام LTS + گرافت پوستی بودند و بعد گرافت پوستی به تنهایی و به دنبال آن z پلاستی قرار داشتند. نتیجه گیری: نتایج جراجی با استفاده از گرافت پوستی در اصلاح اکتروپیون سیکاتریسی پلک ها بهتر از نتایج جراحی بدون استفاده از آن است.

هدف: تعیین نتایج درمانی و عوارض بلفاروتومی و تارسوتومی در آنتروپیون سیکاتریسی پلک فوقانی و مقایسه دو روش در مراجعه کنندگان به بیمارستان امام حسین (ع) طی سال های 82 – 1381. روش پژوهش: تحیقی به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده (randomized clinical trail) بر روی مبتلایان به آنتروپیون سیکاتریسی با شدت متوسط در پلک فوقانی انجام شد. بیماران به طور تصادفی در دو گروه بلفاروتومی و تارسوتومی قرار گرفتند و طی یک دوره 6 ماهه، از نظر میزان موفقیت عمل جراحی (عدم تماس لبه پلک و مژه با قرنیه) و عوارض، پی گیری شدند. یافته ها: تحقیق بر روی 60 پلک فوقانی از 37 بیمار (10 مرد و 27 زن) انجام شد که 30 پلک تحت عمل جراحی بلفاروتومی و 30 پلک تحت تارسومتی قرار گرفتند. متوسط سن در گروه بلفاروتومی 7±7/68 سال و در گروه تارسوتومی 14+2/61 سال بود (3/0=P). علت همه موارد آنتروپیون، تراخم بود. میزان موفقیت عمل جراحی در گروه بلفاروتومی 3/93 درصد و در گروه تارسوتومی 7/96 درصد بود (5/0=P). از نظر عوارض فقط عارضه دندانه دار شدن (notching) پلک در گروه بلفاروتومی بیش تر بود (7/16 درصد در مقابل صفر) ولی از نظر سایر عوارض، از جمله میزان عود و عفونت زخم، کم اصلاحی، گرانولیشن پیوژنیک و تریکیازیس، اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. نتیجه گیری: عمل جراحی بلفاروتومی و تارسوتومی در آنتروپیون سیکاتریسی با شدت متوسط پلک فوقانی، موفقیت زیادی دارند و با توجه به این که تارسوتومی ساده تر است و نیاز به برش پوست ندارد؛ می تواند به عنوان روش ارجح در درمان آنتروپیون سیکاتریسی متوسط پلک فوقانی مطرح باشد.

هدف: ارزیابی و مقایسه میزان نمایان شدن ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت با دو پوشش مش مرسیلن و صلبیه دهنده. روش پژوهش: در یک مجموعه موارد مداخله ای مقایسه ای آینده نگر، 60 بیمار با مراجعه پیاپی تحت عمل انوکلیشن اولیه با کار گذاری ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت قرار گرفتند و به طور تصادقی در یکی از دو گروه پوشش مش مرسیلن یا صلبیه دهنده قرار گرفتند. سپس در پایان دوره پی گیری که حداق 6 ماه بود، میزان نمایان شدن ایمپلنت بررسی شد. یافته ها: گروه مش مرسیلن شامل 30 بیما (21 مرد و 9 زن) و گروه صلبیه دهنده نیز شامل 30 بیمار (20 مرد و 10 زن) بودند. میانگین سنی در گروه مش مرسیلن 4/36 سال (77 – 10 سال) بود و در گروه صلبیه 5/28 سال (85-8 سال) بود. شایع ترین علت انوکلیشن در هر دو گروه، ضربه بود؛ به ترتیب 3/53 درصد در گروه مش مرسیلن و 6/56 درصد در گروه صلبیه. در گروه مش مرسیلن در طول مدت پی گیری که به طور متوسط 4/10 ماه و از 6 تا 18 ماه بود؛ موردی از نمایان شد ایمپلنت دیده نشد ولی در گروه صلبیه، یک مورد نمایان شدن ایمپلنت در مدت پی گیری که به طور متوسط 4/9 ماه و بین 6 تا 15 ماه بود، دیده شد. نتیجه گیری: میزان عارضه نمایان شدن ایمپلنت هیدروکسی آپاتیت با دو پوشش مش مرسیلن و صلبیه دهنده تفاوتی ندارد و با توجه به در دسترس بودن، عدم نیاز به غربالگری عوامل بمیاری زا و عدم خطر انتقال بیماری پوستی، مش مرسلن به عنوان جایگزین صلبیه دهنده توصیه می گردد.

هدف: ارزیابی نتایج و تعیین میزان فراوانی عود و دیگر عوارض جراحی داکریوسیستورینوستومی بیرونی (EX-DCR) انجام شده در مراکز چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد. روش پژوهش: این مطالعه پیامدپژهی(outcome study)  بر روی بیمارنی که طی سال های 1380 و 1381 در مراکز چشم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد تحت عمل جراحی EC-DCR با یا بدون لوله سایلاستیک قرار گرفته بودند، انجام شد. نمونه ها به روش متوالی انتخاب شده بودند. یافته ها: در مطالعه بر روی 187 بیمار، میزان موفقیت کلی عمل EC-DCR در این مجموعه 4/90 درصد و با حدود اعتماد 95 درصد از 3/86 تا 5/94 درصد بود. این نسبت در زنان 9/90 درصد و در مردان 1/89 درصد بود (P>0.7). میزان موفقیت و سن نیز ارتباط معنی داری نداشتند. موفقیت عمل EC-DCR، در روش با لوله 3/96 درصد و در روش بدون لوله 88 درصد بود (08/0=p). شایع ترین عوارض شامل عود بیماری (اشک ریزش) 6/9 درصد، اسکارغیر معمول محل برش 6/8 درصد  و عفونت محل زخم 3/5 درصد بودند. حین جراحی هیچ عرضه ای مشاهده نشد. نتیجه گیری: با وجود روش های مختلف جراحی EC-DCR روشی نسبتا آسان با موفقیت بیش از 90 درصد و عوارض نسبتاً کم می باشد و به نظر می رسد که در اکثر مراکز چشم پزشکی قابل انجام باشد.

هدف: مقایسه نمایه توده بدنی یا BMI در افراد مبتلا به سندرم اکسفولیشن (XFS) و افراد فاقد این سندرم در مراجعان به درمانگاه چشم مرکز پزشکی شفا در کرمان. روش پژوهش: در یک مطالعه مقطعی، از بین مراجعان مستمر به درمانگاه، 84 نفر از افراد مبتلا به XFS (گروه مورد) به طور متوالی انتخاب شدند و BMI آنها تعیین شد. به ازای هر فرد مبتلا به XFS، یک نفر از افراد فاقد این سندرم (گروه شاهد) داری سن و جنس یکسان با فرد مبتلا انتخاب و تعیین BMI شد. در گروه مورد، افراد مبتلا به XFS اعم از افراد مبتلا یا غیر مبتلا به گلوکوم و افراد مبتلا به عوارض مرتبط به XFS وارد مطالعه شدند. BMI دو گروه با هم مقایسه گردید. یافته ها: سن افراد مورد مطالعه از 47 تا 84 سال و به طور متوسط 1/9±8/62 سال بود. ابتلای یک طرفه به XFS در زنان 78 درصد و در مردان 54 درصد بود. BMI در افراد مبتلا به سندرم اکسفولیشن 94/3±52/20 و در گروه شاهد 55/4±84/22 بود (005/0=P). نتیجه گیری: افراد مبتلا به XFS در مقایسه با افراد غیر مبتلا، دارای BMI پایین تری می باشند. ممکن است عواملی نظیر سوء تغذیه اختلال جذب یا عوامل سیستمیک دیگر در ایجاد XFS نقش داشته باشند.

هدف: مقایسه نتایج دراز مدت روش کراتکتومی زیراپی تلیومی (لازک) و کراتومیلوزیس (لیزیک) در درمان نزدیک بینی خفیف تا متوسط. روش پژوهش: با مطالعه بر روی داده های موجود در پرونده 415 چشم از 212 بیمار تحت درمان با لیزیک و 359 چشم از 194 بیمار تحت درمان با لازک، پیامدهای بینایی دو گروه مقایسه شد. جراحی رفرکتیو در همه موارد توسط یک جراح و به وسیله لیزراگزایمر از نوع flying spot با دستگاه 217 - Technolas انجام پذیرفت. بیماران براساس شدت نزدیک بینی به گروه های خفیف و متوسط تقسیم شدند و به طور داخل گروهی و بین گروهی، قبل و بعد از عمل جراحی اصلاحی مورد مقایسه قرار گرفتند. بهترین دید اصلاح شده، دید اصلاح نشده، میزان رفرکشن و عوارض اولیه ارزیابی شدند. یافته ها: بیماران دارای پراکندگی سنی بین 19 تا 47 سال بودند. همگی مبتلا به نزدیک بینی در محدوده 5/1 – تا 5- دیوپتر و آستیگماتیسم تا حد 75/2 – دیوپتر بودند. پس از یک دره پی گیری دو ساله، دید اصلاح نشده 20/20 یا بهتر در 3/89 درصد چشم ها در گروه لیزیک و 7/90 درصد چشم ها در گروه لازک به دست آمد (P>0.05). چشم های گروه لازک در 3/83 درصد موارد چشم های گروه لیزیک در 7/84 درصد موارد دارای رفرکشن معادل کروی (SE) در محدوده ±0.5 دیوپتر بودند (P>0.05). هیچ موردی از افت بهترین دید اصلاح شده به میزان دو خط یا بیش تر وجود نداشت. نتیجه گیری: لازک یک روش موثر و مطلوب با نتایج عالی در اصلاح نزدیک بینی بدون ایجاد عوارض جدی است. این روش می تواند به عنوان یک روش جایگزین در جراحی های رفرکتیو برای اصلاح نزدیک بینی خفیف تا متوسط، مد نظر قرار گیرد.

هدف: اندازه گیری ضخامت لایه فیبرهای عصبی شبکیه (RNFL) در افراد سالم به وسیله دستگاه (Coherence Tomography Optical) OCT و ارزیابی ارتباط ضخامت RNFL با سن، جنس و عیب انکساری. روش و پژوهش: در این مطالعه، 81 چشم از 45 فرد سالم ارزیابی شد. افراد مورد مطالعه، تحت معاینات چشمی شامل تعیین حدث بینایی ، اندازه گیری فشار داخل چشمی، ارزیابی سگمان قدامی به وسیله اسلیت لمپ و معاینه سر عصب بینایی و RNFL با لنز 78+ دیوپتر قرار گرفتند.هیچ کدام از شرکت کنندگان، سابقه ای از گلوکوم نداشتند. شرایط ورود به مطالعه عبارت بودند از: C/D≤0.5، سلامت حاشیه عصبی دیسک بینایی، Iop≤21 mmhg نداشتن سابقه قبلی جراحی چشم و نداشتن بیماری سیستمیک خاص. ارزیابی نهایی توسط دستگاه 2000- OCT (Humphrey zeiss) انجام شد. از هر چشم 6-3 اسکن دایره ای با قطر 3.4 mm از شبکیه پری پاپیلاری تهیه شد. یافته ها: محدوده سنی افراد 18 تا 52 سال و عیب انکساری آنها بین 1.75+ تا 5.00 – دیوپتر بود. میانگین ضخامت 137.56±16.79 RNFL میکرومتر محاسبه شد. ضخامت در ربع های تحتانی، فوقانی، نازال و تمپورال، به ترتیب 29.39 ± 163.67 و 21.17 ± 161.67 و 21.97 ± 118.38 و 26.35 ± 109.23 میکرومتر به دست آمد.  طبق نتایج به دست آمده تفاوتی در ضخامت RNFL بین زنان (139.02±18.85 µ) و مردان (138.56±4.94 µ) مشاهده نشد (P=0.3). هم چنین بین ضخامت RNFL با سن و عیب انکساری ارتباط معنی داری مشاهده نشد ولی ضخامت لایه فیبرهای عصبی در دو چشم یک فرد، با هم ارتباط معنی داری داشتند P=0.000) و (R=0.67. نتیجه گیری: ضخامت لایه فیبرهای عصبی شبکیه براساس OCT در دو چشم یک فرد، بسیار مشابه است ولی ارتباطی با سن، جنس و رفرکشن ندارد. از نتایج به دست آمده می توان به عنوان پایه ای در جهت کمک به تشخیص زودتر و دقیق تر بیماران گلوکومی استفاده کرد.

هدف: گزارش پنج مورد سندرم و ولفرام متشکل از دیابت شیرین، دیابت بی مزه، آتروفی عصب بینایی و کم شنوایی و مروری بر مقالات مرتبط. معرفی بیماران: همه بیماران دچار دیابت شیرین و آتروفی عصب بینایی بودند. چهار بیمار کاهش شنوایی داشتند. به رغم وجود پرنوشی و پراداری در چهار بیمار، دیابت بی مزه فقط در یک بیمار، از قبل تشخیص داده شده بود و در سه بیمار دیگر، بعد از مشخص شدن وجود دیابت بی مزه اثبات گردید. نکته قابل توجه دیگر در این بیماران، همراهی گلوکوم زاویه باز با سندرم ولفرام در دو برادر بود. نتیجه گیری: گرچه سندرم ولفرام یک بیماری نادر است ولی باید در مبتلایان به دیابت نوع I که به رغم کنترل مناسب قند خون، دچار پرنوشی و پرادراری می باشد و نیز در موارد دیابت نوع I خانوادگی، در نظر گرفته شود. هم چنین وجود آتروفی عصب بینایی در این بیماران از نظر تشخیصی کمک کننده است. انجام فوندوسکوپی در ابتدای تشخیص دیابت نوع  Iدر تشخیص این سندرم موثر است. با تشخیص و درمان به موقع دیابت بی مزه در این بیماران، ممکن است از بسیاری از اختلالات اورولوژیک آن جلوگیری نمود و با فراهم کردن وسایل کمک بینایی و کمک شنوایی، کیفیت زندگی آنها را بهبود بخشید.

هدف: مقایسه فشار داخل چشمی افراد سالم روزه دار در ماه رمضان با یک ماه بعد از آن در سال 1383. روش پژوهش: مطالعه به صورت توصیفی در رمضان سال 1383 بر روی مردان داوطلب شاغل در بیمارستان لبافی نژاد با سن کم تراز 40 سال که روزه دار بودند و سابقه هیچ گونه بیماری سیستمیک یا چشمی نداشتند؛ انجام شد. وزن افراد و فشار داخل چشمی آنها در هفته دوم و چهارم رمضان و یک ماه بعد از پایان رمضان اندازه گیری شد. فشار چشم در ساعت های مختلف روز اندازه گیری می شد. یافته ها: تعداد 28 چشم از 14 مرد سالم با میانگین سنی 4.4± 31.9 سال بررسی شدند. میانگین وزن افراد در هفته چهارم نسبت به هفته دوم رمضان، یک کیلوگرم کاهش (P=0.05) و در یک ماه بعد از رمضان نسبت به هفته چهارم رمضان 1.5 کیلوگرم افزایش (P=0.008) داشت. فشار چشم ها در ساعت 9 و 13 در هفته چهارم نسبت به هفته دوم رمضان، به ترتیب 1.1 و 1.5 میلی متر جیوه کاهش و در یک ماه بعد از رمضان نسبت به هفته چهارم رمضان، به ترتیب 1.4 و 2.1 میلی متر جیوه افزایش یافت که این تغییرات، به لحاظ آماری معنی دار بودند. فشار چشم ها در ساعت 17 نیز در یک ماه بعد از رمضان نسبت به هفته دوم و چهارم رمضان، به ترتیب 1.6 و 1.8 میلی متر جیوه افزایش یافت. فشار چشم ها بین ساعت 17 تا 19 (قبل تا بعد از افطار) در هفته دوم و چهارم رمضان، به ترتیب 0.5 و 0.6 میلی متر جیوه کاهش یافت. نیتجه گیری: تغییرات فشار چشم در روزه داری، در افراد سالم چندان قابل توجه نمی باشد. بررسی تغییرات فشار چشم در روزه داری، در افراد مبتلا به گلوکوم توصیه می شود.  

قرارگیری غیر عادی سر نسبت به محور بدن از علایم بالینی مهمی است که علل چشمی و غیر چشمی دارد. پراکندگی اطلاعات مربوط در منابع و مقالات و اهمیت برخورد بالینی متناسب ، منجر به نگارش این مقاله مروری شده است. به منظور نگارش این مقاله با استفاده از گل واژه های (AHP) abnormal head posture، مروری بر مقالات انتشاریافته از سال 1975 تا سال 2004 و مراجع مربوط صورت گرفت. علل اصلی وضعیت غیر عادی سر، گزارش های موارد بیماری خاص این علامت بالینی، درمان های انجام شده و نکته های با اهمیت، مورد توجه قرار گرفتند. برای رسیدن به تشخیص و درمان مناسب در بیمار مبتلا به AHP، به در نظر گرفتن و اطلاع از تمامی عوامل منجر به ایجاد این علامت بالینی مهم نیاز است. در تمامی موارد باید علل چشمی مربوط به AHP بررسی شوند. وضعیت غیر عادی سر ممکن است با اختلالات حرکتی چشم ها همراه باشد یا این که صرفا جهت بهبود دید و میدان بینایی ایجاد شود. به طور کلی، انحرافات هماهنگ و ناهماهنگ ، فلج های فوق هسته ای، الگوهای انحرافA  و V، نیستاگموس و اختلالات دستگاه عصبی مرکزی از عللAHP با منشا چشمی هستند. عدم تقارن صورت، از تظاهرات دیررس وضعیت غیر طبیعی سر به مدت طولانی است.

هدف: معرفی بیماری که 10 سال پس از پیوند نفوذی قرنیه دچار عود قوز قرنیه شده است. معرفی بیمار: مرد 31 ساله ای که 10 سال پیش به علت قوز قرنیه پیش رفته چشم راست، تحت پیوند نفوذی قرنیه قرار گرفته بود؛ به علت افت تدریجی دید چشم مزبور مراجعه نمود. یافته های بالینی، توپوگرافی و آسیب شناسی و قرنیه چشم راست شامل نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم نامنظم، نازکی مرکزی و فرامرکزی قرنیه و کانون های شکست و خردشدگی در لایه بومن بودند که با تشخیص قوز قرنیه مطابقت دارند. نتیجه گیری: پس از پیوند نفوذی قرنیه در چشم مبتلا به قوز قرنیه ممکن است عود آهسته ویژگی های قوز قرنیه، ناشی از اشغال مجدد کراتوسیت های گیرنده بالا رفتن سن قرنیه پیوندی یا هر دو روی دهد و در ادامه، تهاجم یاخته ای از طرف قرنیه گیرنده به قرنیه دهنده و بازگشت عملکرد یاخته های غیر طبیعی قرنیه گیرنده بروز کند.

هدف: معرفی یک مورد همراهی سندرم دوئن و خشکی چشم (dry eye). معرفی بیمار: دختری 18 ساله به علت محدودیت ابداکشن چشم راست مراجعه نمود. دید اصلاح شده وی 8.10 در چشم راست و 9.10 در چشم چپ بود. در معاینه حرکات چشم راست، 2 پرپزم ازوتروپی در نگاه مستقیم، محدودیت شدید ابداکشن (4-) و محدودیت خفیف اداکشن (1-)، بالاپرش (upshot) متوسط و پایین پرش (downshoot) خفیف در اداکشن وجود داشت. وی اظهار می داشت که موقع گریه کردن، اشک از چشم راست جاری نمی شود. نتایج آزمایش های شیرمر و ترشح پایه اشک، بیانگر خشکی چشم مبتلا به سندرم دوئن بودند.  نتیجه گیری: احتمالا عامل تراتوژن دوره جنینی که باعث بروز سندرم دوئن می شود، موجب اختلال ترشح غده اشکی و بروز توام خشکی چشم و سندرم دوئن شده است.

هدف: معرفی اولین مورد همراهی قطع عصب بینایی با کوریورتینیت اسکلوپتاریا ناشی از گلوله تفنگ بادی. معرفی بیمار: پسر 12 ساله ای با سابقه برخورد گلوله تفنگ بادی به چشم راست از 8 ماه قبل، مراجعه نموده که دچار کاهش شدید دید چشم راست تا حد شمارش انگشتان ار فاصله یک متری شده بود. در معاینه، گلوب سالم به نظر می رسید. مارکوس گان چشم راست 3 و معاینه با اسلیت لمپ در حد طبیعی بود و فقط 1 واکنش زجاجیه ای دیده می شد. در معاینه فوندوس چشم راست، دیسک بینایی کاملا رنگ پریده (pale)  بود و اسکارماکولا همراه با فیبروز وسیع زیر شبکیه در ناحیه ماکولا منطبق با کوریورتینیت اسکلوپتاریا دیده شد. CT- اسکن اربیت، قطع عصب بینایی را به وسیله گلوله تفنگ بادی در راس اربیت نشان می دهد. نتیجه گیری: آسیب ناشی از گلوله تفنگ بادی می تواند موجب قطع عصب بینایی هم زمان با کوریور تینیت اسکلوپتاریا در چشم به ظاهر سالم گردد.

هدف: معرفی یک مورد تومور نخاغی که از طریق افزایش فشار داخل جمجمه ای باعث آدم پاپی و علایم چشمی شده است. معرفی بیمار: بیمار خانم 24 ساله ای است که با شکایت از تاری دید، به چشم پزشک مراجعه نمود. در معاینه اولیه حدت بینایی چشم راست 20.25 و چشم چپ 20,20 بود. سایر معاینات چشمی غیر از فوندوسکوپی طبیعی بودند. فوندوسکوپی نشانگر ادم پاپی دو طرفه واز بین رفتن نبض سیاهرگی بود. میدان بینایی بیمار، بزرگ شدن نقطه کور را نشان می داد. سی تی اسکن به عمل آمده از مغز، نشانگر گشاد شدن بطن ها بود. بیمار با تشخیص هیدروسفالی، تحت عمل شانت گذاری بطنی – صفاقی قرار گرفت که علایم بینایی وی بر طرف شدند. ده هفته بعد بیمار باکمر درد و ضعف اندام های تحتانی مراجعه نمود و NRI لومبوساکرال ، توموری را در ناحیه دم اسبی نشان داد. بیمار تحت عمل جراحی برداشت تومور قرار گرفت. بررسی آسیب شناختی نمونه برداشه شده اپاندیموما از نوع میکسوپاپیلانری را نشان داد. نتیجه گیری: آدم پاپی و افزایش فشار داخل جمجمه ای بدون وجود ضایعه فضاگیر مغزی، ممکن است نشانگر وجود تومور نخاعی باشد.