بینا
سال:1389 | دوره:15 | شماره:3 (پی در پی 60) |تعداد مقالات:13

معرفی بیمارمرد 43 ساله ای اهل کشور عراق با درد شدید چشم راست  و کاهش اخیرحدت بینایی در همین چشم مراجعه نمود. در معاینه دید بدون اصلاح در چشم راست و چپ به ترتیب 20.80 و 20.20 و وحد بینایی اصلاح شده 20.60  و 20.20 بود. التهاب شدید عروق اسکلرای فوقانی همراه با نازکی شدید در چشم چپ وجود داشت. مارکوس گان در هر دو چشم منفی بود.  

هدف: ارزیابی فاکتور اصلاحی هوفر (Hoffer) در اندازه گیری طول قدامی خلفی کره چشم (بیومتری) پس از کارگذاری عدسی داخل چشمی در چشم های فاکیک جهت اصلاح عیوب انکساری.|روش و مواد: در این مطالعه هم گروهی (کوهورت) توصیفی تاریخی، تعداد 24 چشم از 14 بیمار که جهت اصلاح عیب انکساری نزدیک بینی خود تحت عمل کارگذاری عدسی داخل چشمی ارتیزان قرار گرفته بودند، با دو روش بیومتری اولتراسوند و IOL Master در دو حالت متفاوت فاکیک (Phakic) و پسودوفاکیک تحت بیومتری قرار گرفته و اصلاح بیومتری اولتراسوند متناسب با فاکتور هوفر پذیرفت و نتایج به دست آمده از کلیه روش ها با بیومتری اولتراسوند قبل از عمل به عنوان روش استاندارد مقایسه شد.نتایج: میانگین اختلاف ایجاد شده پس از عمل در هر یک از روش های بیومتری بعد عمل، شامل اولتراسوند بدون اعمال فاکتور هوفر (Alpo)، اندازه گیری با IOL Master در حالت فاکیک (AL IOLMp) و پسودوفاکیک (AL IOLMpp) و در نهایت بیومتری اولتراسوند پس از اعمال فاکتور هوفر (ALhc) به ترتیب 0.01، 0.022، 0.13، 0.61 میلی متر و میانگین قدر مطلق این اختلاف ها به ترتیب 0.23، 0.23، 0.26 و 0.25 میلی متر بود. فراوانی مواردی که اختلاف بیش از 0.2 میلی متر (به عنوان اختلاف بالینی با اهمیت) وجود داشت به ترتیب در گروه های فوق 42.3، 37.5، 57.5 و 46.2 درصد بود.نتیجه گیری: فاکتور اصلاحی هوفر قادر به تعیین دقیق بیومتری بیماران نبوده و روش های IOL master و یا اولتراسوند هم چنان روش های قابل اعتمادتری جهت اطلاع از طول قدامی خلفی چشم پیش از عمل جراحی می باشند.

هدف: بررسی نتایج پیوند کراتولیمبال آلوگرافت (KLAL) در بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس.روش پژوهش: در این مجموعه موارد مداخله ای، به صورت آینده نگر بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس با مقادیر طبیعی تولید اشک، وارد مطالعه شدند. تعداد 27 مورد KLAL بر روی 21 چشم از 20 بیمار انجام و پس از آن جهت سرکوب ایمنی سیکلوسپورین و میکوفنولات موفتیل تجویز شد. تمام بیماران از لحاظ بهبود دید، بقای پیوند و عوارض جراحی بررسی شدند.یافته ها: متوسط زمان پی گیری 22.4±11.83 ماه 6.39) ماه) و میانگین دید قبل از عمل و دید نهایی به ترتیب 2.53±0.21 و 1.49±0.77 لوگمار (P<0.001) بود. در 6 مورد بافت اپی تلیوم قرنیه پس از پیوند ایجاد نگردید و به عنوان شکست اولیه در نظر گرفته شد. متوسط بقای پیوند 14.23±1.5 ماه و میزان بقای 12 و 20 ماهه به ترتیب 61.9 و 31 درصد بود. عوارض شامل 6 مورد زخم قرنیه، 2 مورد گلوکوم و 1 مورد نازک شدن اسکلرا بود.نتیجه گیری: در پی گیری میان مدت، پیوند کراتولیمبال آلوگرافت در بهبود دید بیماران مبتلا به کمبود کامل سلول های بنیادی لیمبوس موثر است. البته نتیجه گیری قطعی نیاز به پی گیری طولانی مدت دارد.

هدف: ارزیابی سلول های بنیادی لیمبوس با استفاده از ایمپرشن سیتولوژی (IC) در بیماران مبتلا به کراتوپاتی مزمن و دیررس ناشی از گاز خردل.روش پژوهش: در این مجموعه  موارد توصیفی، 35 چشم از 18 مرد مبتلا به کراتوپاتی مزمن و دیررس ناشی از گاز خردل به روش پی در پی تحت IC قرار گرفتند. وجود سلول های جامی در سمت قرنیه ای نمونه ها به عنوان کمبود سلول های بنیادی در نظر گرفته شد. شدت درگیری به سه گروه خفیف، متوسط و شدید و بر حسب مناطق مختلف قرنیه تقسیم بندی شد. رابطه بین طبقه بندی بالینی و یافته های IC تحت بررسی قرار گرفت.یافته ها: حداقل در یک ربع قرنیه در تمام 35 چشم تحت بررسی، کمبود سلول های بنیادی لیمبوس مشاهده گردید. شدت درگیری قرنیه در ربع نازال و تمپورال (P=0.266) و ربع فوقانی و تحتانی (P=0.263) مشابه بود. شدت درگیری بالینی نواحی افقی (ربع نازال و تمپورال) نسبت به نواحی عمودی (ربع فوقانی و تحتانی) شدیدتر بود (P<0.001). رابطه آماری بین شدت کمبود سلول بنیادی و شدت درگیری بالینی یافت نشد (P=0.893). از نظر نتایج IC (وجود یا عدم وجود سلول های جامی) نواحی مختلف قرنیه تفاوت معنی داری نداشتند (P=0.378).نتیجه گیری: درجات متفاوتی از کمبود سلول های بنیادی در بیماران مبتلا به کراتوپاتی مزمن و دیررس ناشی از گازخردل وجود دارد. علایم بالینی در نواحی نازال و تمپورال شدیدتر است. در این مطالعه شدت کمبود سلول های بنیادی و تظاهرات بالینی، رابطه معنی دار آماری نداشتند.

هدف: بررسی ایمنی مقادیر متفاوت داروی بواسیزوماب در مایع زجاجیه چشم خرگوشروش: تعداد 12 چشم از 6 خرگوش تحت تزریق داخل زجاجیه مقادیر 5، 7.5 و 10 میلی گرم از داروی بواسیزوماب قرار گرفتند. در هر خرگوش در یک چشم بواسیزوماب و در چشم مقابل یا دارونما تزریق شد و یا تنها تحت نظر قرار گرفت. خرگوش ها قبل از تزریق و سپس در روزهای 1، 2، 3، 7 ، 14 و 28 بعد از تزریق تحت معاینه چشم قرار گرفتند. از تمام موارد قبل و 14 روز بعد از تزریق آزمون الکترورتینوگرافی به عمل آمد. در روز 28 تمام چشم ها تخلیه و به وسیله میکروسکوپ نوری و الکترونی مورد مطالعه آسیب شناسی قرار گرفت.یافته ها: در معاینه بالینی در روز اول تا هفتم یک مورد التهاب زجاجیه با مقدار 10 میلی گرم بواسیزوماب ایجاد شد و همین چشم مبتلا به آب مروارید نیز گردید. چشم های دیگر در معاینه بالینی طبیعی بودند و الکترورتینوگرافی پس از تزریق در هیچ چشمی تغییر قابل توجه ای را نشان نداد. در بررسی میکروسکوپی شبکیه، تنها افزایش سلول های شبه مولر در چشم های مورد تزریق (دارونما و دارو) مشاهده شد.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر تزریق داخل زجاجیه مقادیر 5 و 7.5 میلی گرمی داروی بواسیزوماب در چشم خرگوش همراه با عوارض سمی نبود اما با مقدار 10 میلی گرم علایم التهاب مشاهده گردید.

هدف: بررسی نقش کرایوپکسی (Cryopexy)، لیزردرمانی (Laser therapy) و پی گیری بدون اقدام درمانی در سوراخ شدگی اسکلرا حین جراحی استرابیسم در یک مدل حیوانی.روش پژوهش: تعداد 42 خرگوش از نژاد pigmented eye در این مطالعه تجربی وارد شدند. هر دو چشم خرگوش ها با استفاده از سوزن دوبل شماره S-24 متصل به نخ پلی گلاکتین 6-0 در موقعیت مشابه و در ناحیه تحتانی محل اتصال عضله مستقیم، سوراخ و سوزن حین عبور از اسکلرا وارد حفره زجاجیه گردید. جهت ترمیم سوراخ در 22 خرگوش در یک چشم از کرایوپکسی و در 20 خرگوش در یک چشم از لیزر درمانی استفاده شد. در چشم مقابل خرگوش ها هیچ اقدام درمانی صورت نگرفت و به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. نتایج و عوارض در سه گروه بررسی و با یکدیگر مقایسه شد.یافته ها: به طور کلی عارضه کاتاراکت در 8.3 درصد 7) چشم)، کدورت قرنیه در 1.2 درصد 1) چشم) و تجمع موقت مایع در ناحیه خلفی شبکیه در اطراف پارگی در 1.2 درصد موارد 1) چشم) مشاهده شد. به لحاظ بروز عوارض تفاوت معنی داری بین سه گروه مذکور وجود نداشت. هم چنین موردی از عوارض اندوفتالمیت و جداشدگی شبکیه مشاهده نشد.نتیجه گیری: در طی جراحی استرابیسم عوارض تهدید کننده بینایی متعاقب سوراخ شدگی اسکلرا ناشایع بوده و پی گیری طولانی مدت و با فواصل کوتاه روش مناسبی برای بررسی و ارزیابی بالینی عوارض احتمالی می باشد.

هدف: مقایسه نتایج بینایی و میزان اعوجاجات رده بالا (HOA: high-order aberration)، در جراحی کراتکتومی فتورفرکتیو (PRK) قرنیه با دو روش معمول (conventional) و customized.روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 58 چشم از 29 بیمار نزدیک بین کاندید جراحی انکساری PRK، صورت گرفت. پس از ارزیابی کامل، در هر شرکت کننده به صورت تصادفی در یک چشم لایه برداری قرنیه به روش معمول (گروه اول) و در چشم مقابل لایه برداری به روش Customized (گروه دوم) با استفاده از دستگاه اکسایمر Technolas 217 Z صورت گرفت. بعد از عمل تغییرات حدت بینایی، عیب انکساری سیلکوپلژیک، حساسیت کنتراست (CSF)، HOA و شکایات بیماران از قبیل مشاهده هاله نور و خیرگی (glare) بین دو گروه مقایسه شد.یافته ها: میانگین سن بیماران و مدت پی گیری به ترتیب 26.7±6.0 سال و 8.1±3.3 ماه بود. قبل از عمل، میانگین عیب انکساری و آستیگماتیسم انکساری معادل کروی سیلکوپلژیک به ترتیب -4.92±1.6 و +0.91±1.0 دیوپتر محاسبه گردید. دو گروه در زمینه انواع HOA و CSF قبل از عمل اختلاف معنی داری نداشتند. بعد از عمل، مقدار HOA برای مردمک 4 میلی متری در گروه اول به 0.24±0.19 و در گروه دوم به 0.31±0.21 افزایش یافت (P<0.001). این ارقام به همان ترتیب برای مردمک 6 میلی تری 0.34±0.23 (محدوده 0.75 تا (-0.08 و 0.52±0.32 (محدوده 1.43 تا (-0.04 میلی متر بود (P=0.03). افزایش HOA بعد از عمل نسبت به مقادیر قبل تنها در گروه دوم و در محدوده مردمک 6 میلی متری بالاتر بود (P=0.03). مقدار CSF در هر دو گروه کاهش یافت اما در خصوص CSF و عوارض، اختلاف معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: انواع HOA بعد از عمل PRK در هر دو روش لایه برداری اپی تلیوم قرنیه افزایش می یابد که در روش customized به طور معنی دار بیش تر از روش معمول است.

هدف: برآورد شیوع رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP: retinopathy of prematurity) و تعیین عوامل خطر ابتلا در نوزادان در معرض خطر بستری در بیمارستان های واجد بخش مراقبت ویژه نوزادان در شهر اصفهان طی سال های 1382-1387.روش پژوهشی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی گذشته نگر پرونده 604 نوزاد در معرض خطر ابتلا به رتینوپاتی نوزادان نارس مورد بررسی قرار گرفت. سوابق 106 نوزاد مبتلا به ROP با 498 نوزاد فاقد این عارضه در ارتباط با وزن حین تولد، سن داخل رحمی، اکسیژن درمانی، نوع زایمان، ازدواج فامیلی والدین، وضعیت چند قلویی و جنس مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: شیوع ROP در نوزادان مورد بررسی 17.5 درصد بود. در تحلیل تک متغیره زیرگروه ها (ابتلا و عدم ابتلا به ROP)، وزن کم حین تولد (P<0.01)، سن پایین داخل رحمی (P<0.01) و دریافت بیش تر اکسیژن (P=0.01) در گروه مبتلا به ROP از شیوع بالاتری برخوردار بود. در مورد سایر عوامل مورد بررسی اختلاف معنی دار آماری یافت نگردید.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه ضرورت انجام غربالگری نوزادان در معرض خطر را مطرح می نماید. عوامل خطر همراه با ROP، وزن کم حین تولد و سن داخل رحمی پایین بودند.

هدف: این تحقیق به منظور تعیین تظاهرات فراساختاری و تشکیل واکوئل (vacuole) در اندوتلیوم قرنیه افراد دهنده صورت پذیرفت.روش مطالعه: در قرنیه دهنده مشکوک به واکوئله شدن لایه اندوتلیوم، اسلیت لمپ بیومیکروسکوپی و بررسی آسیب شناسی توسط میکروسکوپ کانفوکال و میکروسکوپ الکترونی ترنسمیشن (Transmission) صورت گرفت. یافته های فراساختاری با نتایج بررسی مشابه بر روی اندوتلیوم به ظاهر طبیعی فرد مبتلا به قوز قرنیه مقایسه گردید. یافته ها: میکروسکوپ کانفوکال موارد متعددی از ساختمان های مدور تا بیضوی تیره را در داخل اندوتلیوم قرنیه دهنده نشان داد. در برش نیمه نازک این قرنیه نیز، ساختمان های کیست مانندی با اندازه متغیر داخل سیتوپلاسم اندوتلیوم نزدیک غشای سیتوپلاسمی خلفی نمایان گردید. در برخی نواحی این ساختمان ها به یکدیگر پیوسته و از سلول اندوتلیال خارج شده بودند. در بررسی توسط میکروسکوپ الکترونی ترنسمیشن، مشخص گردید برجستگی غشای سیتوپلاسمی خلفی سلول های اندوتلیال، ناشی از حضور واکوئل های به نسبت بزرگ و شفاف (از نظر الکترونی) در داخل سیتوپلاسم سلول ها می باشد. این تظاهرات در اندوتلیوم به ظاهر طبیعی چشم مبتلا به قوز قرنیه مشاهده نگردید.نتیجه گیری: در این مطالعه تظاهرات میکروسکوپ کانفوکال و فراساختاری و حفره دار شدن سلول اندوتلیوم در قرنیه دهندگان مورد بررسی قرار گرفت. تصاویر میکروسکوپ کانفوکال را می توان به عنوان یک تصویر مرجع از نظر تشکیل واکوئل در اندوتلیوم به کارشناسان فنی بانک چشم معرفی نمود.

نوریت اپتیک به طور معمول افراد جوان را مبتلا می کند و در زنان شایع تر است. درگیری به صورت افت دید تحت حاد بروز می نماید که در اکثر افراد با درد اطراف چشم به ویژه هنگام حرکت چشم همراه است. در دو سوم موارد عصب بینایی قبل از ورود به چشم درگیر می شود و نمای سر عصب بینایی در این موارد طبیعی است. دید مرکزی اغلب مختل می گردد و نقص نسبی آوران مردمک (RAPO) و اختلال دید رنگی وجود دارد. انجام تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) در تمام بیماران مبتلا به نوریت اپتیک توصیه می شود. وجود پلاک در ماده سفید اطراف بطن مهم ترین عامل پیش آگهی ابتلای فرد به مالتیپل اسکلروز در آینده می باشد. به طور معمول در طول مدت یک ماه پس از حمله حاد، بهبود دید آغاز می گردد و استفاده از داروی متیل پردنیزولون وریدی به مقدار 250 میلی گرم هر 6 ساعت به مدت 3 روز و در ادامه 11 روز پردنیزولون خوراکی با مقدار یک میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، سبب تسریع بهبود دید بیماران در مدت 1 الی 2 هفته می شود. پردنیزولون خوراکی به تنهایی خطر عود را دو برابر افزایش می دهد و تجویز آن توصیه نمی گردد.

هدف: گزارش یک مورد بیمار مبتلا به فوندوس فلاوی ماکولاتوس (استحاله آتروفیک ماکولا) هماره با هامارتوم و اپی تلیوم حاوی رنگدانه شبکیه.معرفی بیمار: خانم 26 ساله با سابقه کاهش پیش رونده و تدریجی حدت بینایی هر دو چشم از سنین کودکی که در چشم راست از شدت بیش تری برخوردار بود، به بیمارستان لبافی نژاد مراجعه نمود. در معاینه اخیر، حدت بینایی اصلاح شده براساس چارت اسنلن در چشم راست 20.400 و در چشم چپ 20.200 بود. در بررسی بیومیکروسکوپی، در چشم راست توده برجسته در تمامی سطوح ماکولا رویت شد که سبب نامنظمی ساختار فوندوس و عروق شبکیه گردیده بود. در سطح این ضایعه غشای اپی رتینال فیبروز قابل مشاهده بود. در بررسی چشم چپ در ناحیه مرکزی بازتاب طبیعی فووه آ وجود نداشت و تغییرات لایه اپی تلیوم رنگدانه ای شبکیه در ناحیه فووه آ مشهود بود. بررسی های فلورسین آنژیوگرافی، الکترورتینوگرام و الکترواکولوگرم موید فوندوس ماکولاتوس در مرحله پیش رفته در هر دو چشم و بررسی ایندوسیانین سبز عدم وجود نورگ زایی کورویید را تایید نمود.نتیجه گیری: تاکنون ابتلای هم زمان فوندوس ماکولاتوس و هامارتوم شبکیه و اپی تلیوم حاوی رنگدانه شبکیه گزارش نشده است. اتفاقی بودن این یافته و یا وجود زمینه ژنتیکی مشترک از جهت توارث، هم زمان نیازمند مطالعه مجزا می باشد.