بینا
سال:1386 | دوره:12 | شماره:3 (پی در پی 48) |تعداد مقالات:25

دختری 7 ساله با انحراف چشم و چرخش سر به سمت راست، از یک سالگی، مراجعه نمود. حدت بینایی هر دو چشم 20.20 بود. سر در نگاه رو به رو، 35-30 درجه به سمت راست چرخش داشت (تصویر 1). حرکات چشم در نگاه رو به رو، 10 پریزم دیوپتر اگروتروپی داشت که همراه با محدودیت حرکت چشم چپ به اندازه 3- به سمت داخل و به اندازه 1- به سمت خارج بود. هنگام حرکت چشم به سمت داخل، حرکت پایین زنش (down shoot) و تنگ شدگی شکاف پلکی دیده می شد. معاینات اسلیت لمپ و فوندوسکوپی طبیعی بودند.

نوزاد 7 روزه ای با شکایت قرمزی و تورم قسمت داخل کانتوس داخلی هر دو چشم معاینه شد. در معاینات، تب، زردی و علایم سیستمیک نداشت. رفلکس های نوزاد طبیعی بودند. یک توده قرمز رنگ در قسمت تحتانی کانتوس داخلی هر دو چشم دیده می شد ولی ترشح قابل ملاحظه ای از چشم وجود نداشت. بیمار بستری گردید و با مشاوره گروه عفونی، برای بیمار، شربت گلوکزاسیلین خوراکی آغاز شد. پس از 2 روز، بیمار تحت میل زدن (probing) مجرای اشکی هر دو چشم قرار گرفت و با بهبود کامل، مرخص گردید.

هدف: تعیین شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری –H) پیلوری) در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز اولیه در مقایسه با افراد شاهد.روش پژوهش: در یک مطالعه مورد - شاهدی، 44 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه و 79 فرد مبتلا به آب مروارید وابسته به سن (به عنوان شاهد) از مراجعه کنندگان به بیمارستان چشم پزشکی خاتم الانبیا (ص) - مشهد مورد بررسی قرار گرفتند. پس از معاینه کامل چشم پزشکی، سطح پلاسمایی آنتی بادی ضد –H پیلوری با روش ELISA در هر دو گروه تعیین و مقایسه گردید.یافته ها: بیماران شامل 26 مرد و 18 زن با میانگین سنی 60.8±20.6 سال در گروه مورد و 44 مرد و 35 زن با میانگین سنی 66.0±19.8 سال در گروه شاهد بودند. دو گروه از نظر سن و جنس، تفاوتی نداشتند. میزان مثبت بودن آنتی بادی ضد –H پیلوری در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز اولیه 70.5 درصد و در گروه شاهد 40.5 درصد بود؛ به طوری که نسبت شانس محاسبه شده برای ابتلا به عفونت –H پیلوری در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز اولیه 3.51 (حدود اطمینان 95 درصد: 2.89-4.11) بود (P=0.001).نتیجه گیری: احتمال وجود عفونت –H پیلوری در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز اولیه در این مطالعه بیش تر بوده است که انجام مطالعات بیش تر جهت بررسی ارتباط علت و معلولی بین عفونت –H پیلوری و گلوکوم را ایجاب می نماید.

هدف: تعیین میزان پوشش معاینات غربالگری بینایی پیش دبستانی و عوامل موثر بر آن و تعیین شاخص های اعتبار این معاینات و فراوانی اقدام به درمان عیوب بینایی شناسایی شده.روش پژوهش: یک نمونه تصادفی از کودکان 6 ساله ساکن شهرستان شاهرود که جهت ثبت نام در مدارس مراجعه نموده بودند؛ انتخاب و جهت بررسی دعوت شدند. عقب ماندگان ذهنی و نابینایان ناشی از ضایعات ارگانیک حذف شدند. همه کودکان توسط کارشناس بینایی سنجی، تحت معاینات امتداد چشم ها، حدت بینایی، آزمون پوشش، دید عمق و رتینوسکوپی با سایکلوپلژی قرار گرفتند. سابقه و نتیجه غربالگری به استناد مدارک موجود بررسی شد. سابقه درمان از خانواده پرسیده شد.یافته ها: از 906 کودک دعوت شده برای معاینات بینایی سنجی، 827 نفر (91.3 درصد) مراجعه کردند که 815 نفر از آن ها (98.6 درصد) واجد شرایط و قابل معاینه بودند. از کودکان معاینه شده، 52 نفر (6.4 درصد) مبتلا به عیوب بینایی آمبلیوژن بودند. میزان پوشش غربالگری بینایی پیش دبستانی 85.3 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 82.9 تا 87.7 درصد) بود که این پوشش با جنسیت، سکونت در شهر یا روستا و تحصیلات والدین ارتباطی نداشت ولی در خانواده هایی که وضعیت اقتصادی بالاتر از متوسط داشتند؛ بالاتر بود (87.8 درصد در مقابل 81.9 درصد، (P<0.05. ویژگی و ارزش پیش گویی منفی معاینات غربالگری، به ترتیب 95.4 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 94.1 درصد تا 96.7) و 96.7 درصد (فاصله اطمینان 95 درصد: 95.3 تا 98.1 درصد) بود. تنها 47.5 درصد از مبتلایان به عیوب بینایی آمبلیوژن، در معاینات غربالگری، به درستی مشکوک تشخیص داده شده بودند (حساسیت) و 38.8 درصد از کودکانی که در غربالگری مشکوک شناخته شده بودند؛ به چنین عیوبی مبتلا بودند (ارزش پیش گویی مثبت). همه مواردی که در معاینات غربالگری، به درستی مشکوک تشخیص داده شده بودند؛ تحت درمان قرار داشتند.نتیجه گیری: پوشش و اعتبار معاینات رایج غربالگری پیش دبستانی، ناکافی است و می تواند مانع از شناسایی و درمان به موقع نسبت قابل ملاحظه ای از کودکان مبتلا به عیوب بینایی آمبلیوژن گردد.

هدف: ارزیابی موارد اندوفتالمیت پس از صدمات نفوذی چشم از نظر عوامل خطرساز احتمالی.روش پژوهش: این مطالعه به صورت گذشته نگر با بررسی 67 پرونده از بیمارانی که طی سال های 1381 و 1382 به علت اندوفتالمیت بعد از صدمات نفوذی چشم در بیمارستان خلیلی شیراز بستری شده بودند و هم چنین 65 پرونده به عنوان شاهد از بیماران دچار صدمات نفوذی چشم که اندوفتالمیت نداشتند؛ انجام شد. عوامل خطرساز احتمالی اندوفتالمیت بعد از ضربات نافذ، از جمله جنس، سن، فاصله زمانی بین مصدومیت تا ترمیم اولیه، محل زندگی بیمار، درگیری قرنیه یا صلبیه، درگیری عدسی و وجود جسم بیگانه در چشم، در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: گروه مورد شامل 52 مرد (78 درصد) و 15 زن (22 درصد) با میانگین سنی 26±9.31 سال و گروه شاهد شامل 47 مرد (72 درصد) و 18 زن (28 درصد) با میانگین سنی 24±11.2 سال بودند. دو گروه از نظر توزیع سنی و جنسی تفاوت آماری معنی داری نداشتند. در گروه اندوفتالمیت 33 نفر (49 درصد) و در گروه شاهد 14 نفر (21 درصد) ساکن روستا بودند (P=0.001). وضعیت عوامل خطرساز در گروه اندوفتالمیت و گروه شاهد به ترتیب عبارت بودند از تاخیر بیش از 24 ساعت در ترمیم اولیه 66 درصد در مقابل 11 درصد (P=0.0005)، وجود جسم بیگانه داخل چشمی 13 درصد در مقابل 15 درصد (P=0.46)، پارگی عدسی 57 درصد در مقابل 5 درصد (P=0.0005)، پارگی قرنیه 45 درصد در مقابل 69 درصد (P=0.27) و پارگی صلبیه 55.2 درصد در مقابل 23.1 درصد (P=0.012).نتیجه گیری: پارگی عدسی، تاخیر در ترمیم و زندگی در مناطق روستایی و هم چنین پارگی صلبیه با افزایش وقوع اندوفتالمیت همراهند اما وجود جسم بیگانه داخل چشمی، جنس و سن در شیوع اندوفتالمیت پس از صدمات نفوذی چشم نقشی ندارند.

هدف: شناسایی فلور میکروبی نرمال ملتحمه به وسیله کشت در نوزادان حاصل سزارین و زایمان طبیعی (NVD) و شیرخواران سالم.روش پژوهش: نمونه ملتحمه از هر دو چشم 43 نوزاد حاصل سزارین و 53 نوزاد حاصل NVD و 54 شیرخوار سالم، گرفته شد که به سرعت، در محیط های انتقالی، به آزمایشگاه منتقل گردید و از نظر باکتری های هوازی و بی هوازی و قارچ ها کشت داده شد.یافته ها: شایع ترین باکتری های جدا شده از نوزادان حاصل سزارین، استافیلوکوک اپیدرمیدیس (72.4 درصد) و کورینه باکتریوم ها (10.3 درصد) بودند. شایع ترین باکتری های جداشده از نوزادان NVD، استافیلوکوک اپیدرمیس (26.5 درصد) و استرپتوکوک ویریدانس (17 درصد) بودند. هم چنین افزایش معنی داری در کشت های مثبت بی هوازی نسبت به نوزادان سزارینی، در نوزادان NVD به قرار زیر مشاهده شد: لاکتوباسیلوس (9.5 درصد)، پروپیونی باکتریوم آکنه (7.8 درصد) و فوزوباکتریوم (1.5 درصد). شایع ترین باکتری های جداشده در شیرخواران سالم، استافیلوکوک اپیدرمیدیس (55 درصد) و پروپیونی باکتریوم آکنه (10.5 درصد) بودند. هیچ تفاوت معنی داری بین فلور نرمال ملتحمه در مقایسه شیرخواران و نوزادان سزارینی یافت نشد ولی در مقایسه بین گروه نوزادان NVD با دو گروه شیرخواران یا نوزادان سزارینی تفاوت های معنی داری از نظر بعضی از گونه های باکتریایی مرتبط با مجرای مهبل مانند لاکتوباسیلوس و گونه های استرپتوکوک یافت شد.نتیجه گیری: با توجه به فراوانی بالاتر بی هوازی ها در نوزادان NVD می توان این میکروارگانیسم ها را به عنوان عوامل فرضی دخیل در ایجاد افتالمی نوزادی در این نوزادان در نظر گرفت.

هدف: ارزیابی نقش درمانی پیوند پرده آمنیون در سوختگی های حاد شیمیایی چشم.روش پژوهش: این مطالعه در بیماران با سوختگی شیمیایی درجه 2 تا 4 (تقسیم بندی Roper-Hall) انجام شد. بیمارانی که کم تر از 2 هفته از آسیب شیمیایی آن ها گذشته بود؛ تحت پیوند پرده آمنیون همراه با درمان طبی قرار گرفتند. بیماران از نظر میزان درد، حدت بینایی، بهبود نقص ای تلیومی، ایجاد سیمبلفارون و پیدایش کدورت و نورگ زایی قرنیه ارزیابی شدند.یافته ها: دوازده چشم از 8 بیمار (6 مرد و 2 زن) تحت این جراحی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 28.75±11.8 سال (44-12 سال) و متوسط زمان مراجعه بعد از سوختگی 2.5±3.3 روز (2 ساعت تا 10 روز) بود. بیماران به طور متوسط 11.5±1.5 ماه (10 تا 13 ماه) پی گیری شدند. سوختگی در 6 چشم با اسید و در 6 چشم با قلیا بود. سوختگی در یک چشم درجه 2، در 4 چشم درجه 3 و در 7 چشم درجه 4 بود. درد و ناراحتی در همه بیماران کاهش یافت. حدت بینایی در یک چشم با سوختگی درجه 2، به طور کامل و در چشم های با سوختگی درجه 3، در 3 مورد بهبود یافت و در یک چشم تغییر نکرد. در 2 چشم با سوختگی درجه 4، به دلیل پرفوریشن، پیوند تکتونیک قرنیه انجام شد و 2 چشم نیز به دلیل آسیب شدید، تایزیک (phthisic) شدند. از 3 مورد باقی مانده، دید در 2 مورد کاهش و در یک مورد افزایش یافت. در این 3 چشم، در یک مورد به دلیل عدم ترمیم اپی تلیوم و نازکی شدید قرنیه، عمل جراحی کراتولیمبال آلوگرفت انجام شد و در 2 مورد دیگر، ترمیم اپی تلیوم، 70 و 75 روز به طول انجامید. در چشم دچار سوختگی درجه 2، نقص اپی تلیومی قرنیه بعد از 6 روز ترمیم شد. در چشم های با سوختگی درجه 3، نقش اپی تلیومی به طور متوسط پس از 53.75±5.2 روز ترمیم یافت. نورگ زایی قرنیه در 2 مورد سوختگی درجه 3 و تمام موارد سوختگی درجه 4 ایجاد شد. کدورت قرنیه در تمام موارد سوختگی درجه 3 و 4 روی داد. سیمبلفارون فقط در 4 مورد با سوختگی درجه 4 به صورت خفیف ایجاد شد.نتیجه گیری: پیوند پرده آمینون در کاهش درد و جلوگیری و تخفیف ایجاد سیمبلفارون متعاقب سوختگی های شیمیایی موثر است ولی به نظر می رسد که در جلوگیری از کدورت و نورگ زایی قرنیه موثر نیست. تعیین اثر پیوند پرده آمنیون در تسریع اپی تلیالیزیشن قرنیه و بهبود دید در بیماران با سوختگی درجه 2 و 3 نیاز به یک کارآزمایی بالینی دارد. به نظر نمی رسد که در سوختگی درجه 4 به جز در تخفیف ایجاد سیمبلفارون، نقش قابل توجهی داشته باشد.

هدف: ارزیابی توانایی مهار میکروبی زلالیه چشم غیر ملتهب انسان پس از مصرف خوراکی داروهای سفیکسیم، سفالکسین و سیپروفلوکساسین.روش پژوهش: شصت بیمار مبتلا به آب مروارید با سن بین 40 تا 75 سال، به سه گروه 20 نفری تقسیم شدند؛ به گروه اول سیپروفلوکساسین 500mg خوراکی 24، 12 و 2 ساعت قبل از عمل، به گروه دوم 500 mg سفالکسین 24، 18، 12، 6 و 2 ساعت قبل از عمل و به گروه سوم 400 mg سفیکسیم 24، 12 و 2 ساعت قبل از عمل داده شد. سپس در هنگام عمل جراحی آب مروارید، بلافاصله قبل از باز کردن اتاق قدامی، 0.1 میلی لیتر از مایع زلالیه توسط سرنگ انسولین کشیده شد. هم چنین 4 میلی لیتر از خون بیمار نیز گرفته شد. نمونه ها به آزمایشگاه ارسال شدند. نمونه زلالیه و سرم بیمار به دیسک آغشته شدند و به همراه دیسک استاندارد از آنتی بیوتیک مورد نظر، بر روی یک محیط میکروبی که از قبل نوع باکتری (proteous vulgaris) و حساسیت آن به داروهای فوق شناسایی و مورد تایید قرار گرفته بود؛ انتقال یافتند. پس از گذشت 48 ساعت، میزان مهار میکروبی توسط نمونه های زلالیه و سرم با میزان مهار میکروبی توسط دیسک استاندارد آنتی بیوتیک، مقایسه شدند.یافته ها: در همه محیط های کشت، پس از 48 ساعت، مهار میکروبی بسیار خوبی توسط دیسک های مربوط به آنتی بیوتیک و سرم روی داد اما هیچ گونه مهار میکروبی در هیچ یک از نمونه های مربوط به زلالیه دیده نشد.نتیجه گیری: میزان آنتی بیوتیک مایع زلالیه در چشم غیر ملتهب انسان به دنبال مصرف خوراکی سفیکسیم، سفالکسین و سیپروفلوکساسین، به حد مناسب برای مهار رشد میکروبی نمی رسد و حداقل به صورت خوراکی برای پیش گیری از اندوفتالمیت توصیه نمی شوند.

هدف: تعیین شیوع علایم و نشانه های چشمی در کاربران حرفه ای رایانه در مقایسه با گروه شاهد.روش پژوهش: این مطالعه مورد - شاهدی مقطعی بر روی گروهی از کارکنان بانک که جهت انجام وظایف سازمانی مستقیما با رایانه کار می کردند (به عنوان گروه مورد) و گروهی از کارمندان دیگر بانک که با رایانه سر و کار نداشتند (به عنوان گروه شاهد) انجام شد. علایم بر اساس شکایات چشمی افراد و نشانه ها بر اساس معاینه کامل چشمی تعیین و مقایسه شدند.یافته ها: گروه مورد شامل 57 نفر (34 مرد و 23 زن) با میانگین سنی 30.7±6.8 سال و در گروه شاهد شامل 56 نفر (25 مرد و 31 زن) با میانگین سنی 27.6±7.2 بود. دو گروه از نظر سن و جنس تفاوت آماری معنی داری نداشتند (P=0.63). در گروه مورد و شاهد، به ترتیب سوزش چشم و اشک ریزش 79 درصد در مقابل 45 درصد (P=0.037)، احساس خشکی چشم 66 درصد در مقابل 32 درصد (P=0.023) و خستگی چشم در هنگام کار 64.8 درصد در مقابل 40 درصد (P=0.044) وجود داشت. فراوانی خشکی چشم در گروه مورد (بر اساس آزمایش شیرمر کم تر از 10mm طی 5 دقیقه) 40.3 درصد و در گروه شاهد 10.7 درصد بود (P=0.012). زمان گسست لایه اشکی (TBUT) کم تر از 10 ثانیه، در 43.8 درصد از گروه مورد و 8.9 درصد از گروه شاهد دیده شد (P=0.041). میزان هتروفوریا در گروه مورد 33.2 درصد و در گروه شاهد 5.3 درصد بود (P=0.032). شیوع نزدیک بینی در گروه شاهد 54.3 درصد و در گروه مورد 39.2 درصد بود (P=0.09).نتیجه گیری: شیوع شکایاتی چون سوزش و اشک ریزش چشم، احساس خشکی چشم و احساس خستگی چشم به شکل قابل ملاحظه ای در کاربران رایانه بالاتر است که با توجه به گستردگی روزافزون استفاده از رایانه در محیط اداری و خانگی، به برنامه ریزی پژوهش هایی جهت شناسایی علل ایجاد این اختلالات و تدوین اقدامات پیش گیرانه و درمانی مناسب برای آن ها نیاز است.

هدف: تعیین نتایج و عوارض جراحی آب مروارید با روش فیکوامولسیفیکیشن (PE) به همراه کارگذاری لنز داخل چشمی اتاق خلفی (PCIOL) در بیماران مبتلا به آب مروارید و کولوبوم مادرزادی عنبیه.روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای بر روی 13 چشم از 9 بیمار مبتلا به کولوبوم مادرزادی عنبیه که به علت وجود آب مروارید قابل ملاحظه، تحت PE+PCIOL قرار گرفتند؛ انجام شد. بیماران توسط یک جراح سگمان قدامی و با برش قرنیه شفاف، تحت عمل PE+PCIOL قرار گرفتند. از IOL هیدروفیلیک تاشونده با کارگذاری در کپسول استفاده شد.یافته ها: بیماران شامل 3 مرد و 6 زن با میانگین سنی 46.5±5.7 سال (57-38 سال) بودند. هیچ عارضه خطیری حین عمل ایجاد نشد. مدت پی گیری حداقل 6 ماه بود (6 تا 18 ماه). قبل از عمل، حدت بینایی اصلاح شده در 6 چشم (46.2 درصد) در حد شمار انگشت و در 7 چشم (53.8 درصد) بین 20.100 تا 20.200 بود. در ماه ششم پس از عمل در 11 چشم (84.6 درصد) دید اصلاح شده بین 20.20 تا 20.40 بود (P<0.001). در دو چشم (15.4 درصد)، دید بعد از عمل در حد شمارش انگشتان بود که به علت کولوبوم در سگمان خلفی بود. دوبینی تک چشمی در دو بیمار گزارش شد. پارگی شبکیه طی مدت پی گیری در هیچ بیماری مشاهده نگردید.نتیجه گیری: عمل PE+PCIOL در بیماران مبتلا به آب مروارید همراه با کولوبوم مادرزادی عنبیه، یک جراحی کم عارضه است و می تواند در صورت عدم درگیری دیسک و ماکولا، باعث بهبود قابل توجه دید شود.

هدف: تعیین پیامدهای بینایی و عوارض جراحی آب مروارید همراه با کارگذاری لنز داخل چشمی اتاق خلفی (PCIOL) اکریلیک هیدروفوب در کودکان.روش پژوهش: در این مجموعه موارد مداخله ای آینده نگر، کودکان 6 تا 9 ساله مبتلا به آب مروارید مادرزادی یا تکاملی طی سال های 1384-1382 تحت جراحی لنزکتومی، کپسولوتومی خلفی، ویترکتومی قدامی همراه با کارگذاری PCIOL اکریلیک هیدروفوب قرار گرفتند و حداقل 6 ماه پی گیری شدند. سایر انواع آب مروارید از مطالعه حذف شدند. در معاینه، دید با و بدون اصلاح، معاینه بیومیکروسکوپی، اندازه گیری فشار داخل چشمی (IOP)، بررسی عیب انکساری، کراتومتری و فوندوسکوپی انجام شد. با اتساع مردمک، وضعیت قرارگیری PCIOL و میزان کدورت محور بینایی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سیزده چشم از 10 بیمار (7 پسر و 3 دختر) وارد مطالعه شدند. در 3 بیمار هر دو چشم و در 7 بیمار، یک چشم مورد جراحی قرار گرفت. سن بیماران در زمان جراحی 7.8±1.2 سال (6 تا 9 سال) بود. بیماران به مدت 13.3±7 ماه (6 تا 24 ماه) پی گیری شدند. بهترین دید اصلاح شده قبل از جراحی 1±0.1 لوگمار و در آخرین ویزیت 0.1±0.1 لوگمار بود (P<0.0001). موردی از عارضه حین عمل یا کدورت محور بینایی طی مدت پی گیری مشاهده نشد.نتیجه گیری: لنزکتومی، کپسولوتومی خلفی، ویترکتومی قدامی و کارگذاری PCIOL اکریلیک هیدروفوب در آب مروارید مادرزادی یا تکاملی در کودکان 9-6 ساله، روشی سالم و موثر در بهبود حدت بینایی است.

هدف: تعیین اثر قطره چشمی دیکلوفناک 1 درصد قبل از عمل جراحی آب مروارید بر میزان التهاب پس از عمل.روش پژوهش: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور، همه بیمارانی که طی 6 ماه در بیمارستان فیض اصفهان تحت عمل جراحی آب مروارید به روش فیکوامولسیفیکیشن و کارگذاری لنز داخل چشمی تاشونده قرار گرفته بودند؛ وارد مطالعه شدند. بیمارانی که سابقه بیماری التهابی چشم و مصدومیت چشمی منجر به آب مروارید ( آب مروارید ضربه ای) داشتند و نیز بیمارانی که دچار عارضه حین عمل گردیدند؛ از مطالعه خارج شدند. بیماران به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند؛ گروه شاهد که قبل از عمل داروی چشمی دریافت نمی کرد. گروه دوم، یک روز و گروه سوم، سه روز قبل از عمل قطره چشمی دیکلوفناک 1 درصد دریافت نمودند. پس از عمل، همه بیماران داروی استرویید و آنتی بیوتیک موضعی یکسانی دریافت نمودند و از نظر شاخص های التهابی شامل میزان درد، سوزش چشم، واکنش اتاق قدامی، چشم قرمز، فشار داخل چشمی (IOP) و نیز میدرباز فلجی (آتونیک) ارزیابی شدند.یافته ها: مطالعه بر روی 111 چشم از 111 بیمار شامل 70 مرد (63.1 درصد) و 41 زن (36.9 درصد) با میانگین سنی 61.03±8.30 سال انجام شد. فراوانی و شدت درد در روزهای اول، سوم و چهاردهم در گروه شاهد بیش از دو گروه دیگر بود ولی دو گروه دیگر تفاوت معنی داری از این نظر نداشتند. فراوانی و شدت واکنش اتاق قدامی تنها در روز اول بعد از عمل به طور معنی داری در گروه شاهد بیش از دو گروه دیگر و هم چنین در گروه یک روزه بیش تر از گروه سه روزه بود. فراوانی و شدت قرمزی چشم نیز در روزهای 1، 14 و 30 بعد از عمل در گروه شاهد به طور معنی داری بیش از دو گروه دیگر بود ولی در روز سوم، تفاوت معنی داری بین گروه ها از این نظر وجود نداشت. فراوانی احساس سوزش چشم نیز در روز اول و سوم بعد از عمل در گروه شاهد بیش از دو گروه دیگر بود ولی پس از آن، تفاوتی بین گروه ها از این نظر وجود نداشت. فراوانی میوز نسبی حین عمل، بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت. تغییرات IOP در هر سه گروه در دامنه طبیعی بود و تغییر قابل توجهی نداشت.نتیجه گیری: مصرف قطره دیکلوفناک 1 درصد قبل از جراحی آب مروارید باعث کاهش درد، قرمزی، سوزش چشم و نیز واکنش اتاق قدامی پس از عمل می گردد ولی تاثیری بر میوز حین عمل و نیز میزان IOP ندارد.

هدف: تعیین نتایج بینایی و عوارض عمل جراحی (deep lamellar endothelial keratoplasty) DLEK در مبتلایان به کراتوپاتی تاولی ناشی از اختلالات اندوتلیوم.روش پژوهش: تعداد 9 چشم از 9 بیمار با تشخیص کراتوپاتی تاولی شدید ناشی از اختلالات اندوتلیوم، طی سال های 1382 تا 1384 تحت عمل جراحی DLEK قرار گرفتند. همه جراحی ها توسط یک جراح (ف.ک) انجام شدند. دید اصلاح نشده (UCVA) و بهترین دید اصلاح شده (BCVA) قبل از عمل و یک هفته، یک ماه، 3 ماه و 6 ماه پس از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. در همه بیماران، بخیه ها 3 تا 4 ماه پس از عمل برداشته شدند.یافته ها: بیماران شامل 5 زن و 4 مرد با تشخیص کراتوپاتی تاولی شدید ناشی از آفاکی (ABK) در 2 مورد، سودوفاکی (PBK) در 4 مورد و دیستروفی اندوتلیومی فوکس (FED) در 3 مورد بودند. میانگین سنی بیماران 66.3±10.9 سال بود. میانگین BCVA بیماران قبل از عمل 1.7±0.5 لوگمار (معادل 20.1000) بود که بعد از عمل، در ماه اول به 1.4±0.1 لوگمار (P=0.02)، در ماه سوم به 1.4±0.2 لوگمار (P=0.04) و در ماه ششم به 1.2±0.4 لوگمار (P=0.01) رسید که به ترتیب معادل 4، 5 و 6 خط افزایش دید می باشند. میانگین آستیگماتیسم قرنیه ای یک ماه پس از عمل 7.43±5.02 دیوپتر بود که 6 ماه پس از عمل به 4.06±3.58 کاهش یافت. پس از 6 ماه، قرنیه در هر 9 مورد کاملا شفاف بود. عوارض ناشی از عمل شامل نشت از محل زخم (2 مورد)، جابه جایی لنتیکول، چروکیدگی گرافت (graft wrinkling)، ایجاد اتاقک مضاعف (double chamber)، خون ریزی در سطح فاصل (interface) و کراتیت فیلامانی (هر کدام یک مورد) بودند. در 4 بیمار، ورم کیستی ماکولا وجود داشت.نتیجه گیری: جراحی DLEK در بیماران مبتلا به کراتوپاتی تاولی ناشی از اختلال عملکرد اندوتلیوم شامل ABK، PBK و FED، جهت جایگزین کردن اندوتلیوم آسیب دیده، از نظر نتایج، روش مناسبی است. مهم ترین مشکل این روش، پیچیده بودن آن و نیاز به وسایل پیچیده جهت انجام آن می باشد. با توجه به ایجاد روش های جدیدتر که با سادگی بیش تر و نیاز به تجهیزات پیچیده کم تر، انجام می شوند؛ مانند (Descemet stripping automated endothelial keratoplasty) DSAEK، انجام DLEK توصیه نمی گردد.

هدف: تعیین شیوع انسداد مجرای نازولاکریمال (NLDO) در نوزادان نارس و ارتباط آن با سن بارداری، جنس، سابقه خانوادگی و سن کودک.روش پژوهش: این مطالعه بر روی نوزادان نارسی که جهت ارزیابی رتینوپاتی نوزادان نارس (ROP)، طی سال های 82-1381 به بیمارستان فارابی ارجاع شدند؛ انجام گردید. معاینات مجرای نازولاکریمال در ماه سوم و ششم نیز تکرار شدند.یافته ها: در مدت گفته شده، 60 نوزاد شامل 26 نوزاد مذکر و 34 نوزاد مونث با سن بارداری 33.2±1.3 هفته (36-25 هفته) و سن زمان معاینه 3.8±0.9 ماه (1.5-6 ماه) بررسی شدند. در 13 نوزاد (21.7 درصد) شواهد NLDO دیده شد که در 9 مورد یک طرفه و در 4 مورد دو طرفه بود. به عبارت دیگر، از 120 مجرای بررسی شده، 17 مجار مسدود بودند که معادل شیوع 14.1 درصد است. ارتباطی بین NLDO با جنس، سابقه خانوادگی و سن بارداری وجود نداشت. در بررسی های مجدد انجام شده در فواصل 3 ماهه و 6 ماهه، فراوانی عارضه به ترتیب 4.2 درصد و 1.7 درصد بود که بیانگر میزان بهبودی (resolution rate) معادل 58.4 درصد در 3 ماهه اول، 25 درصد در 3 ماهه دوم و 83.4 درصد در کل دوره 6 ماهه بود.نتیجه گیری: در نوزادان نارس، بهبود NLDO در عرض شش ماه اول، بسیار بالا و بالغ بر 80 درصد است.

هدف: تعیین اثربخشی و عوارض تزریق زیرملتحمه ای میتومایسین C و دانوروبیسین در درمان ناخنک.روش پژوهش: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی شاهددار با دارونما بر روی 54 چشم از 36 بیمار مبتلا به ناخنک انجام شد. چشم ها به طور تصادفی در یکی از گروه های سه گانه قرار گرفتند و تزریق زیر ملتحمه ای میتومایسین C، دانوروبیسین یا محلول نمکی طبیعی در ناحیه لیمبوس زیر ناخنک، در گروه مربوط انجام شد. بیماران قبل و یک ماه بعد از تزریق معاینه شدند و تغییر در علایم بیماری و اندازه ناخنک و بروز عوارض بین سه گروه مقایسه گردید.یافته ها: سه گروه از نظر سن و اندازه اولیه ناخنک، تفاوت معنی داری نداشتند. از نظر کاهش علایم بیماری و کاهش اندازه ناخنک نیز بین سه گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. میزان وقوع عوارض در گروه میتومایسین 72.2 درصد، در گروه دانوروبسین 93.3 درصد و در گروه دارونما 40 درصد بود که تفاوت بین دو گروه اول معنی دار نبود ولی در هر دو، به طور معنی داری بیش تر از گروه دارونما بود. درهیچ کدام از گروه ها، عارضه جدی به دنبال تزریق دیده نشد.نتیجه گیری: تزریق زیر ملتحمه ای میتومایسین C و دانوروبیسین در درمان ناخنک، گرچه با عارضه شدیدی همراه نیست ولی به تنهایی اثر محدودی در کاهش علایم یا اندازه ناخنک دارد.

هدف: ارزیابی عوارض مربوط به فضای باقی مانده (anophthalmic socket) و تعیین میزان بروز افتالمی سمپاتیک به دنبال تخلیه اولیه چشم و اهمیت انوکلیشن در پیش گیری از بروز این عارضه.روش پژوهش: همه جانبازان تک چشمی استان خراسان، طی یک فراخوان گسترده طی یک دوره زمانی 7 ماهه، جهت انجام بررسی دعوت شدند. اطلاعات اولیه شامل سن زمان مجروحیت، شغل، تعداد دفعات عمل جراحی و علایم غیرعینی بیماران در چشم آسیب دیده و سالم بررسی شدند و معاینه تخصصی چشم پزشکی از ناحیه حدقه و حفره باقی مانده، از نظر بروز عوارض مربوط به فضای باقی مانده، نوع جراحی قبل، وضعیت ایمپلنت حدقه ای، تناسب پروتز و انسداد مسیر اشکی انجام شد.یافته ها: در مجموع 135 نفر وارد مطالعه شدند که همگی مذکر بودند. میانگین سنی افراد در زمان معاینه 42±7 سال بود و 86 درصد آن ها در سنین 30 تا 50 سالگی بودند. در 39 مورد (28.9 درصد) تخلیه کامل، 21 مورد (15.6 درصد) تخلیه نسبی و 6 مورد (4.4 درصد) اویسریشن انجام شده بود. در 34 مورد (25.2 درصد) تایزیس چشم ناشی از مصدومیت روی داده بود و در 35 مورد (25.9 درصد) نیز نوع عمل جراحی قابل تشخیص نبود. شایع ترین شکایت بیماران در چشم آسیب دیده، ترشحات مخاطی یا چرکی مخاطی (71 درصد) بود. در 101 بیماری که تحت تخلیه چشم قرار گرفته بودند؛ شایع ترین عوارض مشاهده شده شامل دفورمیتی شیار پلک فوقانی (72.3 درصد) و جمع شدگی حفره باقی مانده (44.5 درصد) بودند. وضعیت حرکتی حفره باقی مانده تنها در 18 درصد موارد رضایت بخش بود.نتیجه گیری: عوارض ایجاد شده در چشم جانبازان جنگی، بسیار شایع تر و بسیار شدیدتر از عوارض ناشی از مصدومیت های شدید چشمی در شرایط دیگر می باشند و همه علایم سندرم آنوفتالمیک، در این بیماران شایع ترند. با توجه به شیوع نادر افتالمی سمپاتیک در این بیماران، توصیه می شود که در شرایط غیر اورژانس، تخلیه چشم با کارگذاری ایمپلنت مناسب انجام شود.

هدف: مقایسه بیماران مبتلا به آب مروارید با و بدون سودواکسفولیشن از نظر سطح هوموسیستین پلاسما.روش پژوهش: در این مطالعه مورد - شاهدی، 29 فرد مبتلا به آب مروارید و سودواکسفولیشن (15 زن و 14 مرد) و 29 فرد مبتلا به آب مروارید بدون سودواکسفولیشن (16 زن و 13 مرد) از نظر سطح هوموسیستین پلاسمایی با استفاده از روش کروماتوگرافی مقایسه شدند. نسبت شانس (OR) به همراه حدود اطمینان 95 درصد (CI%95) برای غلظت بالای هوموسیستین سرم تعیین گردید.یافته ها: میانگین سن بیماران در گروه سودواکسفولیشن 68.9±13.9 سال و در گروه بدون سودواکسفولیشن 63.1±12.6 سال بود (P=0.69). میانگین هوموسیستین پلاسمایی در بیماران مبتلا به سودواکسفولیشن 21.08±11.72 mmol/l و در گروه بدون سودواکسفولیشن 13.20±4.23 mmol/l بود (P=0.001) که در هر دو جنس در گروه سودواکسفولیشن بالاتر بود. هم چنین در گروه مبتلا به سودواکسفولیشن، میانگین هوموسیستین در مردان بیش تر از زنان بود (P=0.001). در گروه سودواکسفولیشن 56.6 درصد و در گروه بدون سودواکسفولیشن 13.8 درصد بیماران دچار هایپرهوموسیستینمی بودند (P=0.001 و CI%95: 2.44-32.12 و OR=8.85).نتیجه گیری: هوموسیستین بدون همراهی با آب مروارید نیز در همراهی با سودواکسفولیشن دیده می شود.

به رغم پیش رفت سریع دانش اصلاح عیوب انکساری با لیزر (keratorefractive surgery) در دهه های اخیر، هنوز هم متداول ترین روش مورد استفاده در اصلاح عیوب انکساری در سراسر جهان، عینک است که در واقع اختراع آن از افتخارات ایرانیان محسوب می شود. عینک، علاوه بر اصلاح اپتیکی خطاهای انکساری چشم، استفاده های متفاوت دیگری از جمله محافظت چشم در برابر پرتوهای مضر و صدمات شغلی، تصحیح انحرافات مخفی و آشکار چشمی، کاربردهای زیبایی و... نیز دارد. در این مقاله به توصیف اجزای عینک (شامل قاب، دسته و عدسی)، عینک آفتابی، شیشه های فوتوکرومیک، شیشه های پولاریزان، پوشش های ضدرفلکس، پوشش های آینه ای و عینک تدریجی و نیز توصیه هایی جهت انتخاب قاب عینک پرداخته می شود.

هدف: معرفی بیماری با سندرم جمجمه برگ شبدری cloverleaf skull) یا (Kleeblattschadel در همراهی با شکاف کام و مروری کوتاه بر مقالات.معرفی بیمار: نوزاد پسر 20 روزه ای با ناهنجاری سر برگ شبدری و جمجمه ای کاملا فشرده به همراه استخوان تمپورال برجسته مورد بررسی قرار گرفت. نوزاد دچار بیرون زدگی بسیار شدید چشم، توکشیدگی شدید پلک ها، کموز ملتحمه، کراتیت تماسی (exposure)، کدورت قرنیه و شکاف کام نیز بود. –CT اسکن، بسته شدن درزهای کورونال، ساژیتال و لامبدویید همراه با اوربیت کم عمق را نشان داد. جهت کنترل اکسپوژر قرنیه، تارسورافی موقت دو طرفه انجام شد و نوزاد به گروه جراحی معرفی گردید.نتیجه گیری: در بررسی انجام شده، این اولین مورد از همراهی سندرم شکافی (clefting) و جمجمه برگ شبدری است. در این بیماران، باید اقدامات اولیه جهت حفظ قرنیه انجام شود و جهت اقدامات ترمیمی قطعی، به جراح مغز و اعصاب یا ترمیمی جمجمه معرفی گردند.