پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1399 | دوره:6 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه: با توجه به مزمن بودن بیماری سکته مغزی و تعدد مشکلات مراقبین این بیماران چنین بر میآید که مراقبین بیماران مبتلا به سکته مغزی نیاز به مدیریت مناسب دارند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر برنامه خودمدیریتی مبتنی بر مدل پنج آ بر بار مراقبتی مراقبین خانواده بیماران مبتلا به سکته مغزی انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی 64 نفر از مراقبین بیماران مبتلا به سکته مغزی در بیمارستان شهید بهشتی کاشان بصورت تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم گردیدند. ابزار گردآوری دادهها شامل اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه بار مراقبتی زاریت ) Zarit ( بود. گروه مداخله آموزش مبتنی بر برنامه خودمدیریتی پنج آ دریافت و بعد از گذشت شش هفته از مداخله دوباره پرسشنامهها تکمیل و اطلاعات این مطالعه پس از گردآوری با آزمونهای آماری و نرم افزار SPSS-19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های مطالعه نشان داد که میانگین سن بیماران 57 / 15 ± 28 / 69 سال و میانگین سن مراقبین بیماران 80 / 10 ± 10 / 44 سال میباشد. در پیش آزمون بین میانگین بار مراقبتی گروه مداخله و کنترل تفاوت آماری معناداری وجود نداشت ) 109 / 0 = P value ( ولی در پس آزمون میانگین بار مراقبتی گروه مداخله به طور معناداری کاهش و در گروه کنترل افزایش یافته بود ) 0. 001 > P value. ) نتیجه گیری: اجرای برنامه خود مدیریتی مبتنی بر مدل پنج آ می تواند بعنوان یکی از روشهای مؤثر، جهت توانمند سازی بیماران مبتلا به سکته مغزی و مراقبین آنها بکارگرفته شود.

مقدمه: داشتن فرزند معلول می تواند بر سلامت و کیفیت زندگی والدین به ویژه مادران تاثیر منفی بگذارد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه سبک های مقابله ای، تحمل پریشانی و پایبندی مذهبی در مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی و عادی انجام شد. روش کار: در یک مطالعه علی-مقایسه ای از میان مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی و عادی شهر تهران در سال 1397 تعداد 70 نفر (هر گروه 35 نفر) با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه ها به پرسشنامه های سبک های مقابله ای، تحمل پریشانی و پایبندی مذهبی پاسخ دادند. داده ها با روش تحلیل واریانس چندمتغیری به کمک نرم افزار SPSS نسخه 19 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه ها از نظر سبک های مقابله ای و تحمل پریشانی تفاوت معناداری وجود داشت، اما از نظر پایبندی مذهبی تفاوت معناداری وجود نداشت. به عبارت دیگر، میزان تحمل پریشانی و سبک های مقابله ای شامل حل مسیله، مهار جسمانی، جلب حمایت اجتماعی، مهار هیجانی و ارزیابی شناختی در مادران دارای کودک معلول کمتر از مادران دارای کودک عادی بود (0/05>P). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از کمتر بودن انواع سبک های مقابله ای و تحمل پریشانی در مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی در مقایسه با مادران دارای کودک عادی بود. بنابراین متخصصان و مسیولان باید برنامه هایی برای بهبود سبک های مقابله ای و تحمل پریشانی مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی طراحی و اجرا کنند.

مقدمه: بیماران مبتلا به آسم درجات بالایی از استرس را تجربه می نمایند. آموزش های روان شناختی می توانند سهم بسزایی در بهبود اضطراب، افسردگی و استرس در بیماران مبتلا به آسم داشته باشند. هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش گروهی مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری بر اضطراب، افسردگی و استرس بیماران مبتلا به آسم بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی، 38 بیمار مبتلا به آسم به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تخصیص داده شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه DASS-21 استفاده شد که در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، توسط افراد تکمیل گردید. درمان شناختی-رفتاری مدیریت استرس، طی ده جلسه بر روی گروه مداخله انجام گرفت، اما برای گروه شاهد هیچ مداخله ای انجام نگرفت. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 آزمون تحلیل کوواریانس آنکوا، آنووا و اندازه های تکرار مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد، میانگین نمره متغیر افسردگی پیش آزمون (42/9± 6/7) و پس آزمون (55/5± 5/5) در گروه مداخله اختلاف معناداری داشته است (0/00=p). همچنین میانگین نمره متغیر افسردگی بین گروه های مداخله (7/90± 6/42) و شاهد (55/5± 5/5) یک ماه پس از مداخله اختلاف معناداری داشته است (0/017=p). میانگین نمره متغیر استرس پیش آزمون (74/97± 10/5)و پس آزمون (5/22± 9/05) در گروه مداخله اختلاف معناداری داشته است (00/0=p). میانگین نمره متغیر اضطراب پس از مداخله بین گروه های مداخله (5/37± 4/53) و شاهد (7/90± 10/95) اختلاف معناداری داشته است (0/01=p). بستری مجدد در افراد گروه مداخله و گروه شاهد پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معناداری نداشته است. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر حاکی از اثربخشی درمان شناختی-رفتاری مدیریت استرس بر بهبود اضطراب، افسردگی و استرس بیماران مبتلا به آسم است. با توجه به بالا بودن اضطراب، افسردگی و استرس در بیماران مبتلا به آسم و موثر بودن مداخله ی آموزشی به صورت گروهی مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری و لزوم توجه جدی به درمان های روان شناختی در این گروه بیماران ضروری می نماید.

مقدمه: تمرینات با مقاومت کل بدن (Total-Body Resistance Exercise) یک روش جدید در افزایش قدرت، کاهش تحلیل عضله و بهبود تعادل در سالمندان است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر 12 هفته تمرینات TRX بر تعادل ایستا و پویا در مردان سالمند بود. روش کار: در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 16 نفر از مردان سالمند با محدوده سنی)1/53± 62/06(سال به صورت دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی، در دو گروه تمرینی TRX و کنترل، هر گروه 8 نفر قرار گرفتند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی TRX، به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرین پرداختند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری P<0/05 انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون t زوجی نشان داد که بین پیش آزمون و پس آزمون در تعادل ایستا (t=-22. 40, p=0. 0001) و پویا(t=13. 8, p=0. 0001) در گروه TRX تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد بین گروه TRX و کنترل در تعادل ایستا (F=495. 45, P =0. 0001) و پویا (F=74. 94, P= 0. 0001)اختلاف معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد، تمرینات TRX می تواند باعث افزایش زمان تعادل ایستا و کاهش زمان تعادل پویا در مردان سالمند شود. شاید بتوان به کمک این ورزش، پیامدهای منفی جسمانی و در پی آن هزینه های درمانی را کاهش داد. این شیوه می تواند در حوزه پرستاری سالمندی مفید واقع شود.

مقدمه: یکی از شکایتهای شایع در بیماران هنگام خروج پین از محل شکستگی استخوان متاکارپ، درد است. استفاده از گرما و سرما درمانی موضعی اثراتی روی پوست دارند که میتوانند درد را تسکین دهند. از طرفی بر اساس طب سنتی چین، نقطه هوکو مهمترین نقطه ضد درد در بدن میباشد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر تحریک نقطه هوکو با سرما و گرما بر درد ناشی از خروج پین اکسترنال در بیماران با شکستگی دست انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 109 بیمار مبتلا به شکستگی متاکارپ انگشت دارای پین اکسترنال بخش اورژانس بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 2019 انجام شد. بیماران از طریق روش تصادفی بلوکی به سه گروه 36 نفره ماساژ نقطه هوکو با یخ، ماساژ نقطه هوکو با کمپرس گرم و مراقبت روتین تقسیم شدند. ماساژ نقطه هوکو به مدت 10 دقیقه قبل از خارج کردن پین انجام شد. شدت درد بیماران بلافاصله پس از خروج پین در هر سه گروه از طریق پرسشنامه درد مک گیل تکمیل شد. دادهها با استفاده از آزمون کای دو و آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: میانگین نمره کل درد در گروه تحریک نقطه هوکو با کمپرس آب گرم، با یخ و مراقبت روتین بترتیب 93 / 4 ± 30 / 42، 21 / 5 ± 21 / 31 و 50 / 1 ± 33 / 65 بود. نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان دهنده اختلاف معنادار از لحاظ متغیر درد کلی بین سه گروه بود ) 001 / 0 < P (. آزمون تعقیبی نشان میدهد که میانگین نمره کل درد و تمامی ابعاد آن در گروه تحریک نقطه هوکو با سرما از هر دو گروه دیگر و در گروه تحریک نقطه هوکو با گرما از گروه کنترل به طور معناداری پایینتر بود ). 001 / 0 > P. ) نتیجه گیری: تحریک نقطه هوکو با سرما موجب کاهش قابل توجه درد ناشی از خروج پین اکسترنال در بیماران مبتلا به شکستگی دست در مقایسه با تحریک نقطه هوکو با کمپرس گرم یا مراقبت روتین شد. لذا، با توجه به ارزان، قابل اجرا و ایمن بودن این روش، پیشنهاد میشود نسبت به آموزش پرستاران جهت بکارگیری رویکردهای طب جایگزین از جمله تحریک نقطه هوکو برنامه ریزی لازم انجام پذیرد.

مقدمه: سرطان پستان از شایع ترین تورمورهای بدخیم در زنان است که روش درمان رایج آن ماستکتومی می باشد. زنان ماستکتومی شده دارای مشکلات روانشناختی زیادی هستند. با توجه به اثربخشی رویکرد توانبخشی روانی-اجتماعی، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر توانبخشی روانی-اجتماعی بر بهزیستی روانشناختی، سلامت روان و نگرانی از تصویر بدنی در زنان ماستکتومی شده انجام شد. روش کار: روش مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زنان ماستکتومی شده در بیمارستان پاستورنو شهر مشهد در سال 1397 بودند. از میان اعضای جامعه تعداد 50 نفر پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت برنامه توانبخشی روانی-اجتماعی قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها با استفاده از فرم جمعیت شناختی و پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی، سلامت روان و نگرانی از تصویر بدنی جمع آوری و با آزمون های آماری خی دو، تی تست و تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر سن، تحصیلات و مدت زمان گذشته از عمل ماستکتومی در زنان ماستکتومی شده تفاوت معنی داری وجود نداشت (P>0/05). همچنین، در مرحله پیش آزمون گروه های آزمایش و کنترل از نظر بهزیستی روانشناختی، سلامت روان و نگرانی از تصویر بدنی تفاوت معنی داری نداشتند (P>0/05)، اما در مرحله پس آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی داری داشتند (P<0/05). به عبارت دیگر، برنامه توانبخشی روانی-اجتماعی باعث بهبود بهزیستی روانشناختی و سلامت روان و کاهش نگرانی از تصویر بدنی در زنان ماستکتومی شده شد (P<0/05). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، استفاده از رویکرد توانبخشی روانی-اجتماعی در کنار سایر رویکردهای آموزشی و درمانی توسط درمانگران و متخصصان سلامت برای بهبود ویژگی های روانشناختی مختلف به ویژه بهبود بهزیستی روانشناختی و سلامت روان و کاهش نگرانی از تصویر بدنی گروه های آسیب پذیر از جمله زنان ماستکتومی شده می تواند موثر واقع شود.

مقدمه: پس از بازسازی رباط متقاطع قدامی، به منظور جلوگیری از آسیب مجدد این رباط، ارزیابی عملکرد سیستم عصبی-عضلانی در هماهنگسازی زمان شروع و رسیدن به اوج فعالیت عضلات اندام تحتانی از اهمیت کلینیکی برخوردار است. بدین منظور هدف از مطالعه حاضر مقایسه زمانبندی فعالیت عضلات اندام تحتانی در مرحله اتکای دویدن بین ورزشکاران با سابقه جراحی رباط متقاطع قدامی و ورزشکاران سالم بود. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی میباشد. 10 نفر از ورزشکاران با سابقه جراحی رباط متقاطع قدامی که حداقل یک سال از جراحی آنها گذشته بود، بهعنوان گروه تجربی و 10 نفر از ورزشکاران سالم بهعنوان گروه کنترل بطور داوطلبانه از استان همدان شرکت کردند. گروه کنترل به لحاظ سن، قد و وزن با گروه تجربی همسان بود. با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی لحظه شروع فعالیت و زمان رسیدن به اوج فعالیت عضلات اندام تحتانی اندازهگیری شدند. دادههای دو گروه با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره در سطح معناداری 05 / 0 > P مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: در افراد با سابقه جراحی رباط متقاطع قدامی شروع به فعالیت عضلات درشتنی قدامی، دوقلوی داخلی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی و سرینی میانی ) 001 / 0 = P ( و نیز زمان رسیدن به اوج فعالیت عضلات درشتنی قدامی، پهن خارجی، سرینی میانی، نیموتری ) 001 / 0 = P ( و دوسررانی ) 045 / 0 = P ( درمقایسه با ورزشکاران سالم بطورمعناداری با تأخیر همراه بود. نتیجه گیری: در مرحله اتکا دویدن زمان شروع به فعالیت و زمان رسیدن به اوج فعالیت عضلات اندام تحتانی گروه تجربی با تأخیر همراه بود که عامل ریسک محسوب میگردد. توانبخشی عضلات با هدف افزایش نیرو و هماهنگی عضلانی و تقویت گیرنده های حسی در این افراد باید جدی گرفته شود. بطور واضح مشخص نیست این تغییرات ناشی از سازگاری عصبی عضلانی یا آسیب مرتبط با حسهای عمقی میباشد. توصیه میشود ارتباط بین این تأخیر با پارگی مجدد رباط صلیبی بررسی شود.

مقدمه: با توجه به چندبعدی بودن و فراگیر بودن اختلال اضطراب فراگیر و تأثیر آن بر همه ابعاد زندگی و پیچیده بودن آسیبشناسی آن و با توجه به اینکه درصد بالایی از این بیماران به بیش از یک اختلال مبتلا هستند و در مقایسه با سایر اختلالات اضطرابی کمتر به درمانهای روانشناختی پاسخ میدهند، مداخلات فراگیرتری را می طلبند و نیاز به ارائه دستورالعمل های درمانی جامعی دارند، یعنی درمانگر برای درمان اختلال باید یک رویکرد همه جانبه نگر داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تدوین الگوی رواندرمانی یکپارچه اختلال اضطراب فراگیر همبود با اختلالات هیجانی انجام شد. روش کار: روش پژوهش، تحلیل محتوای قیاسی بود. حوزه پژوهش شامل کتاب ها، پایان نامه ها و مقالات معتبر داخلی و خارجی در زمینه اختلال اضطراب فراگیر و شامل متخصصین در زمینه اعتباربخشی تخصصی مؤلفه ها و مدل استخراجشده بود. نمونه گیری به صورت هدفمند آغاز گردید. برای حجم نمونه از معیار اشباع استفاده شد که نشاندهنده کفایت حجم نمونه است. ازاینرو از 40 منبع نوشتاری با موضوع سبب شناسی و درمان اختلال اضطراب فراگیر استفاده گردید. مؤلفه ها و محتوای بهدستآمده بر اساس تلفیق و هماهنگسازی با پیشینه موجود، بهصورت پروتکل رواندرمانی یکپارچه اختلال اضطراب فراگیر طراحی شد. در مرحله آخر نیز صحت و سقم الگوی مذکور بررسی گردید. یافتهها: الگوی درمان یکپارچه اختلال اضطراب فراگیر حاوی 8 مضمون اصلی است که عبارتند از: آگاهی و آموزش روان شناختی، فرایندهای انگیزشی، راهبردهای رفتاری، راهبردهای شناختی، راهبردهای فراشناختی، کارآمدی هیجانی، اثربخشی بین فردی و آموزش رشد فردی و معنویت. در نتیجه این 8 مضمون، 34 مؤلفه اصلی و 67 مؤلفه فرعی به دست آمد. الگوی به دست آمده با استفاده از شاخصهای روان سنجی اعتباریابی و پایایی سنجی شد. نتایج حاکی از معتبر و پایا بودن الگوی موردنظر بود. نتیجه گیری: الگوی رواندرمانی یکپارچه به دست آمده، میتواند در کنار سایر مداخلات موجود، در صورت بندی مداخله برای درمان اختلال اضطراب فراگیر قابل استفاده باشد.