بینا
سال:1384 | دوره:10 | شماره:5 (پی در پی 41) |تعداد مقالات:20

مقدمه: تعیین فراوانی یافته های بالینی و پاراکینیکی بیماری اسکلروز مولتیپل (MS) در افرادی که با اولین علامت نوریت عصب بینایی مراجعه می نمایند.روش پژوهش: این مطالعه به صورت توصیفی بر روی 35 بیمار که با علامت نوریت عصب بینایی به عنوان اولین علامت عصبی مراجعه نموده بودند، انجام شد. بیماران تحت معاینه عصبی کامل و بررسی پاراکلینیک  به وسیله MRI مغز، پتانسیل برانگیخته بینایی (VEP) و پتانسیل برانگیخته شنوایی ساقه مغز (BAEP) و آزمایش های سرولوژی از نظر واسکولیت ها و برخی عفونت های مزمن قرار گرفتند.یافته ها: بیماران مورد مطالعه شامل 30 زن (85.8 درصد) و 5 مرد (14.2 درصد) با میانگین سنی27.5±8.4  سال (51-14 سال) بودند. از بین 35 بیمار مورد مطالعه، 19 نفر (54.3 درصد) دارای علایم کانونی دیگر به نفع بیماری MS، 27 بیمار (77 درصد) دارای یافته های MRI مطابق با بیماری MS، 12 بیمار (34.3 درصد) دارای VEP غیر طبیعی در چشم غیر مبتلا و 4 نفر (11.4 درصد) دارای BAEP غیر طبیعی بودند. شایع ترین علایم عصبی در معاینه بالینی شامل فقدان رفلکس جلدی - شکمی (34.3 درصد) و مثبت بودن علامت بابنسکی (11.4 درصد) بودند. در 2 مورد (5.7 درصد) بررسی های آزمایشگاهی موید عامل کلاژنی - عروقی بری نوریت عصب بینایی بودند.نتیجه گیری: فراوانی بیماری نوریت عصب بینایی در بیماران مورد بررسی، به عنوان پیشاهنگ بیماری MS، تقریبا دو برابر بیشتر از آمارهای موجود است. نتایج این بررسی، اهمیت بررسی  کامل و پی گیری دقیق این گونه بیماران را مشخص می کند.

هدف: تعیین پتانسیل های برانگیخته بینایی(VEP) در افراد مشکوک به اسکلروز مولتی پل (MS) و افراد سالم و تحلیل این سیگنال ها در حوزه زمانی (بر اساس زمان تاخیر و دامنه سیگنال) و حوزه بسامدی و مقایسه یافته ها در دو گروه برای تشخیص زود هنگام بیماریMS.روش پژوهش: در این مطالعه، 11 فرد مشکوک به بیماریMS که در آزمون های متداول بینایی، طبیعی بودند و 20 فرد طبیعی تحت آزمون VEP قرار گرفتند و نتایج به دست آمده در حوزه درمانی و بسامدی بین دو گروه مقایسه شدند.یافته ها: نتایج VEP  درحوزه زمانی در افراد مشکوک به MS، تفاوت معنی داری با افراد سالم نداشتند اما سیگنال VEP ثبت شده در حوزه بسامدی براساس دو شاخص Fmod (4.1±1.4 هرتز) و تعداد قله های طیف توان (3.8±0.9)، با افراد سالم ( به ترتیب7.9±2.8  هرتز و 1.5±0.3) تفاوت داشتند(P<0.001) .نتیجه گیری: کاهش سرعت انتقال پیام عصبی، توقف انتقال پیام عصبی و افزایش زمان تحریک ناپذیری در MS موجت افت انتقالی محتوای بسامدی پیام ها و در نتیجه کاهش Fmod و افزایش قله های جدید در طیف بسامدی خواهند شد. نتایج به دست آمده می تواند برای تشخیص زود هنگام این بیماری مفید باشد.

هدف: تعیین علل و عوامل زمینه ساز جداشدگی رگماتوژن شبکیه در بیمارانی که به همین علت تحت جراحی باکلینگ صلبیه یا ویترکتومی قرار گرفته اند.روش پژوهش: از مجموع 1475 پرونده بیمار مبتلا به جداشدگی رگماتوژن شبکیه که از مهر 1368 تا مرداد 1375 در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد توسط یک جراح تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند؛ پرونده 369 بیمار(25 درصد بیماران) به طور تصادفی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بیماران مورد بررسی در 52 درصد موارد زیر 50 سال و در48 درصد موارد بالای 50 سال سن داشتند و جداشدگی شبکیه در 20 درصد موارد همراه با آفاکی و سودوفاکی، در 18.4 درصد مواردهمراه نزدیک بینی و در 10 درصد موارد به دنبال تروما ایجاد شده بود و دربقیه موارد، بیماری چشمی همراه با جداشدگی شبکیه مشخص نشد. در 70 درصد موارد، بیش از یک گسست (break) مشاهده شد که در 80 درصد آن ها، فاصله گسست ها از یکدیگر کم تر از 90 درجه بود و در 30 درصد بیماران فقط یک گسست مشاهده شد که 40 درصد موارد در ربع فوقانی - خارجی، 30 درصد موارد در ربع خارجی – تحتانی - و 30 درصد در دو ربع دیگر بودند. در 10 درصد موارد، جداشدگی شبکیه به دنبال مصدومیت ایجاد شده بود و 18 درصد بیماران، نزدیک بینی بالا و 22 درصد بیماران آفاک یا سودوفاک بودند. در 46.2 درصد بیماران، بیماری همراه مشاهده نشد. انواع گسست شامل 81 درصد موارد پارگی، 6 درصد موارد دیالیز، 3.5 درصد موارد سوراخ محیطی شبکیه و 3.5 درصد موارد سوراخ ماکولا بودند. در 76 درصد موارد، ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) با شدت درجه C یا شدیدتر مشاهده شد.نتیجه گیری: علل و عوامل زمینه ساز جداشدگی شبکیه و محل گسست در شبکیه تقریبا مشابه موارد ذکر شده در سایر کشورهاست. چنانچه این بررسی در سایر مراکز چشم پزشکی ایران نیز صورت گیرد؛ نتیجه گیری کاربردی تر خواهد بود.

هدف: تعیین شیوع عوامل خطرساز انسداد های سیاهرگی شبکیه در بیماران ارجاعی به یک کلینیک خصوصی چشم پزشکی در رشت طی سالهای 80-1374.روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، همه بیماران مبتلا به انسدادهای سیاهرگی شبکیه که در فاصله زمانی تعیین شده به مرکز مزبور ارجاع شده بودند؛ از نظر جنس، سن، فشار خون، بیماریهای قلبی - عروقی، دیابت، اختلالات انعقادی، گلوکوم، سابقه مصرف سیگار، هایپرلیپیدمی و عیوب انکساری مورد بررسی قرارگرفتند.یافته ها: بیماران شامل 143 بیمار دچار انسداد شاخه ای سیاهرگ شبکیه (BRVO) و 110 بیمار دچار انسداد سیاهرگ مرکزی شبکیه(CRVO)  بودند. سن بیماران 59.1±12 سال بود. سن بیماران در گروه BRVO بطور متوسط 60.5±17.5 سال بود. شیوع عوامل خطرساز شامل فشار خون بالا، هایپرلیپیدمی، بیماری قلبی - عروقی، سیگار کشیدن، دیابت و گلوکوم در بیماران مبتلا به BRVO، به ترتیب 62.2 درصد، 52.1 درصد، 44.5 درصد، 43.7 درصد، 31.9 درصد و 8.4 درصد بود. در هیچ بیماری، اختلال انعقادی وجود نداشت. اکثر این بیماران (67.7 درصد) دارای عیب انکساری در محدوده ±1 دیوپتر بودند. سن بیماران در گروه CRVO به طور متوسط 58.8±2.3 سال بود و شیوع عوامل خطرساز گفته شده در بالا، در این گروه نیز به ترتیب 70.6 درصد، 58 درصد، 51.7 درصد، 36.4 درصد، 20.3 درصد و 2.1 درصد بود. در این گروه نیز هیچ بیماری، دچار اختلال انعقادی نبود. اکثر بیماران این گروه (82.3 درصد) نیز دارای عیب انکساری در محدوده ±1 دیوپتر بودند.نتیجه گیری: شیوع فشار خون بالا، هایپرلیپیدمی، بیماری قلبی - عروقی، سیگار کشیدن، دیابت و گلوکوم در بیماریهای انسدادی سیاهرگ های شبکیه بالاست و با تشخیص و درمان به موقع این عوامل ممکن است بتوان از شیوع بیماریهای انسدادی سیاهرگی شبکیه کاست.

هدف: معرفی جراحی ویترکتومی توام با برداشتن غشای سیکلیتیک به روش ایجاد برش شعاعی بر روی غشای سیکلیتیک ایجاد شده بعد از ضربه نافذ چشمی و گزارش نتایج آن.روش پژوهش: این مطالعه داده های موجود، بر روی مجموعه موارد مداخله ای شامل 8 چشم از 8 بیمار انجام شد که به علت ضربه نافذ چشمی تحت عمل جراحی ویترکتومی قرار گرفتند و مشخص شد که دارای غشای فیبری - عروقی روی پارس پلیکاتا هستند. همه بیماران حداقل به مدت 6 ماه بعد از عمل پی گیری شدند. جهت برداشتن غشای سیکلیتیک، ابتدا توسط قیچی ظریف عمودی(vertical microscissors)، برش های شعاعی در آن ایجاد گردید و سپس تکه های ایجاد شده، توسط پروب ویترکتومی برداشته شدند. دید و فشار چشم قبل و بعد از عمل، وسعت غشای سیکلیتیک حین عمل و وضعیت شبکیه و زجاجیه و عوارض بعد از عمل مورد بررسی قرارگرفتند.یافته ها: از بیماران مورد بررسی، 5 نفر مذکر و 3 نفر مونث بودند. دامنه سنی بیماران 22-2 سال و میانه سنی آنها 11 سال بود. چشم ها از 11 تا 90 روز (میانه 23 روز) قبل از جراحی، دچار صدمه شده بودند. دو چشم قبلا تحت عمل ویترکتومی قرار گرفته بودند. مدت پیگیری بیماران 18-6 ماه (میانه 12 ماه) بود. دید قبلا از عمل در 7 چشم، درحد درک نور یا حرکت دست بود و در 7 چشم، قبل از عمل، هایپوتونی ثبت شده بود. وسعت غشای سیکلیتیک، 360-150 درجه (میانه 200 درجه) بود. دید در 6 چشم ، درآخرین پی گیری، بیش از 20.60 بود. در آخرین معاینه 7 چشم دارای فشار بین 20-8 میلی متر جیوه و میانه 11 میلی متر جیوه بودند. یک چشم به علت ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو، از دست رفت. عارضه چشمی مهم دیگری رخ نداد.نتیجه گیری: برداشتن غشای سیکلیتیک بعد از ایجاد برشهای شعاعی در آن، می تواند روش مناسبی برای درمان غشای سیکلیتیک بعد از ضربه نافذ چشم باشد.

هدف: تعیین عوامل موثر بر وضعیت بینایی، چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم در جراحات باز چشمی در بیماران مراجعه کننده به مرکز آموزشی - درمانی امام حسین (ع) طی مهر 1379 تا بهمن 1381.روش پژوهش: بیمارانی که طی مدت مورد بررسی، با جراحت باز چشمی مراجعه نمودند؛ وارد مطالعه شدند. موارد دارای پی گیری کم تر از 6 ماه، سابقه عمل جراحی داخل چشمی یا بیماری شبکیه ای قبل از ضربه و عدم امکان همکاری برای معاینات مثل بیماران در حالت اغما و کودکان، از مطالعه حذف شدند. عوامل جنس، سن، چشم مبتلا، دید اولیه هنگام مراجعه، نقص آوران مردمکی (APD)، اندازه و محل پارگی، هایفما، کدورت عدسی، پرولاپس عنبیه، پرولاپس زجاجیه، خون ریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، جسم بیگانه داخل چشمی، نوع جراحت و نقش ویترکتومی، ازنظر تاثیر منفی بردید نهایی، وضعیت چسبیدن نهایی شبکیه و حفظ چشم، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: طی مدت مورد نظر، 138 چشم از 137 بیمار مراجعه کننده، دارای آسیب های باز چشمی بودند که از این تعداد، 116 چشم از 116 بیمار شامل 93 مرد (80.2 درصد) و 23 زن (19.8 درصد)، واجد شرایط مطالعه بودند. در 16 چشم (14 درصد) به علت آسیب شدید، ظرف 2 هفته اول، جراحی انوکلیشن انجام شد. دید اولیه اصلاح شده پایین، جداشدگی شبکیه و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل افزایش دهنده احتمال دید نهایی بدتر از20.200 تعیین شدند.APD مثبت و ویترکتومی عمیق، به عنوان عوامل منفی موثر بر وضعیت نهایی چسبیدن شبکیه شناخته شدند. دید اولیه اصلاح شده کم تر از 20.300، اندازه پارگی بیش از 10 میلی متر، پارگی قرنیه ای - صلبیه ای، پارگی صلبیه، پرولاپس زجاجیه، خونریزی زجاجیه، جداشدگی شبکیه، نوع ضربه به غیراز ضربه نامشخص نیزبه عنوان عوامل منفی موثر بر حفظ چشم مشخص گردیدند.نتیجه گیری: دید اولیه پایین، جداشدگی شبکیه و نیاز به ویترکتومی عمیق، پس از وقوع جراحت چشمی باز، موجب افزایش پیامد دید نهایی کم تر از 20.200 می شوند؛ APD مثبت و نیاز به ویتر کتومی عمیق، موجب افزایش پیامد عدم چسبیدن نهایی شبکیه می گردند و دید اولیه پایین، بزرگتر بودن اندازه پارگی، پارگی صلبیه ای، جداشدگی شبکیه و ضربه نافذ و غیر نافذ نیز موجب افزایش پیامد تخلیه چشم می شوند.

هدف: تعیین میزان کدورت کپسول خلفی (PCO) متعاقب کارگذاری لنزهای داخل چشمی یک قطعه ای از نوع آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه و PMMA با لبه اپتیکی گرد و مقایسه آن بین دو لنز.روش پژوهش: این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 74 چشم از 74 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی در بیماران بالای 50 سالی که مشکل چشمی دیگری نداشتند، انجام شد. برای بیماران به طور تصادفی لنزهای اکریلیک آب دوست یا PMMA کارگذاشته شد. جراحی ها به روش فیکوامولسیفیکیشن استاندارد و توسط یک جراح (ح.م.ر) انجام شدند. همه بیماران حداقل 9 ماه پیگیری شدند. اندازه گیری PCO براساس ارزیابی رتروایلومینیشن در معاینه با اسلیت لمپ و بهترین دید اصلاح شده (BCVA) صورت گرفت. قطر کپسولورکسیس، التهاب چشم طی 2 هفته بعد از عمل و میزان PCO و BCVA در 6 ماه و 9 ماه بعد از عمل، اندازه گیری بین دو لنز مقایسه شدند. از آزمون های آماریMann-Whitney  وt-test  برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: از 74 بیماری که وارد مطالعه شدند، 56 بیمار شامل 28 نفر درهر گروه ، دارای پیگیری و ارزیابی کامل بودند. متوسط سن بیماران67.6±7.7  سال بود. PCO بارز از نظر بینایی (درجه 3 یا 4) در 6 ماه بعد از عمل، در 2 بیمار از گروه آکریلیک (7.1 درصد) و 8 بیمار از گروه PMMA (28.6 درصد) (P=0.001) و در 9 ماه بعد از عمل، در 4 بیمار از گروه آکریلیک (14.3 درصد) و 11 بیمار از گروه PMMA (39.3 درصد) (P=0.04) وجود داشت. کپسولوتومی با لیزر یاگ در یک چشم از گروه آکریلیک (3.6 درصد) و 3 چشم از گروه PMMA (10.7 درصد) انجام شد (P=0.61). هیچ ارتباط معنی داری بین سن یا قطر کپسولورکسیس با PCO، در گروه ها و در مجموع وجود نداشت.نتیجه گیری: لنزهای آکریلیک آب دوست با لبه اپتیکی قایمه نسبت به لنزهای PMMA با لبه اپتیکی گرد، PCO کم تری ایجاد می کنند که می تواند مربوط به جنس و یا طراحی آنها باشد.

هدف: مقایسه بی حسی موضعی به روش پارابولبار (زیرتنونی) و بدون استفاده از سوزن با بی حسی موضعی به روش رتروبولبار، از نظر اثربخشی و امنیت، درعمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی.روش پژوهش: یک مطالعه آینده نگر تصادفی شده نیمه کور بر روی 66 چشم از 66 بیمار مبتلا به آب مروارید سنی کاندید عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی+ کارگذاری لنز داخل چشمی انجام شد. بی حسی موضعی در 35 بیمار به روش رتروبولبار و در 31 بیمار به روش پارابولبار (زیر تنونی) انجام شد. بلافاصله قبل از تزریق و در فواصل 1،5 ، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد و با سه درجه بیان گردید. میزان درد با نشان دادن خط کش 10 درجه ای به بیمار (بلافاصله پس از تزریق)، سنجیده شد. بی حسی موضعی به روش پارابولبار توسط کانولای داخل سیاهرگی شماره 22 از جنس پلی تترافلورواتیلن (PTFE) و طول 25 میلی متر انجام شد.یافته ها: آکینزی در زمانهای 1،5 ،15 و 30 دقیقه پس از تزریق، در گروه پارابولبار به طور معنی داری بهتر (کامل تر) از گروه رتروبولبار بود. فشار داخل چشمی در زمانهای 1، 5، 15 و 30 دقیقه پس از تزریق به طور معنی داری در گروه پارابولبار بالاتر از گروه رتروبولبار بود. درد حین تزریق تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت. عوارض عمده ای در جریان مطالعه مشاهده نشد. ورم ملتحمه (کموزیس) در 32 درصد موارد و خون ریزی در محل پریتومی در 95 درصد موارد، عوارض مشاهده شده در گرو پارابولبار بودند که مشکلی حین عمل ایجاد نکردند.نتیجه گیری: در بی حسی موضعی به روش پارابولبار نسبت به روش رتروبولبار، آکینزی سریعتر و کامل تر ایجاد می شود. این روش سبب افزایش بیشتر فشار چشم می گردد که باید در بیماران دارای اختلال جریان خون چشم، درنظر گرفته شود. روش پارابولبار بدون استفاده از سوزن، روشی با کارآیی و ضریب ایمنی بالا در جراحی آب مروارید است.

هدف: گزارش علل پیوند قرنیه در بیماران عمل شده در مرکز آموزشی - درمانی لبافی نژاد طی سالهای 1380 و 1381.روش پژوهش: این پژوهش به صورت توصیفی بر روی پرونده 684 بیمار که در مدت مورد بررسی تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته بودند، انجام شد که 563 مورد دارای اطلاعات کافی برای مطالعه بودند. اطلاعات مورد بررسی شامل سن، جنس، علت پیوند، سن دهنده، درجه کیفیت قرنیه دهنده، اندازه قرنیه دهنده و میزان اختلاف دهنده - گیرنده، نوع بخیه و اعمال جراحی همراه، استخراج شدند و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: بیماران شامل 292 فرد مذکر (51.9 درصد) و 271 فرد مونث (48.1 درصد) در سنین 2 ماه تا 97 سال بودند. پیوند قرنیه در 53 درصد موارد در چشم راست و در 47 درصد موارد در چشم چپ صورت گرفته بود. شایع ترین علل پیوند عبارت بودند از قوز قرنیه (27.3%)، تب خال قرنیه (11.7%)، کراتوپاتی تاولی (11.7%)، پیوند مجدد (11.5%)، کراتیت باکتریایی (6.5%)، کدورت تراخمی قرنیه (5.5%)، دیستروفی ماکولر (5.5%)، کدورت قرنیه به علت نامشخص (4%)، مصدومیت (2%)، دیستروفی ارثی مادرزادی قرنیه (2%)، دیستروفی آندوتلیومی فوکس (109%)، کراتیت قارچی (1.9%) و علل متفرقه (7.2%).نتیجه گیری: قوز قرنیه، شایع ترین علت پیوند در این مطالعه بود. در مقایسه با گزارش های سال های گذشته ، تعداد موارد تب خال قرنیه کم تر شده وموارد کراتیت باکتریایی اندکی افزایش یافته است که موید بهبود درمان طبی مبتلایان به کراتیت های ناشی از هرپس می باشد.

هدف: تعیین نتایج بینایی و عوارض دراز مدت پیوند نفوذی قرنیه در بیماران مبتلا به قوز قرنیه.روش پژوهش: مطالعه بر روی اطلاعات موجود بیمارانی انجام شد که بین سالهای 82-1372 در مرکز چشم پزشکی شهید صدوقی یزد تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرارگرفتند. بهترین دید اصلاح شده (BCVA)، روش اصلاح دید پس از عمل، نوع بخیه، کراتومتری و میزان وقوع دفع پیوند در ماه 12 و 18 پیگیری، مورد بررسی و واکاوی (آنالیز) آماری قرار گرفتند. یافته ها: در این مدت 84 مورد پیوند قرنیه در 72 بیمار انجام شد. BCVA بین ماههای 12 و18 پس از پیوند از 20.40 به 20.30 افزایش یافت. (P<0.0001) میانگین رفرکشن کروی در پایان ماه 12 پیگیری، 4.81- دیوپتری بود. در آخرین زمان پیگیری، BCVA در 71.4 درصد یا بیش تر بود و 65.5 درصد چشم ها با عینک، اصلاح دید پیدا کردند. میانگین کراتومتری قرنیه قبل از عمل 52±2.3 دیوپتر و در 73.8 درصد موارد 52 دیوپتر یا بیش تر بود. میانگین کراتومتری قرنیه، یک هفته پس از عمل، 46±2.5 دیوپتر بود. تنها عامل موثر برآستیگماتیسم بعد از عمل، اختلاف اندازه دهنده - گیرنده بود. در 26 درصد موارد، دفع آلوگرافت و در 2 مورد، نارسایی گرافت به علت واکنش آلوگرافت روی داد. به طور کلی در 19 درصد موارد، جراحی کراتورفرکتیو انجام شد. در آخرین پیگیری، معادل کروی-2.5±1.15  دیوپتر و آستیگماتیسم قرنیه3.8±1.9  دیوپتر بود. میانگین معادل کروی عیب انکساری در گروه اختلاف اندازه 0.25 میلی متر (-3.1±2.5 دیوپتر) از گروه اختلاف اندازه 0.5 میلی متر (-4.2±2.8 دیوپتر) کمتر بود(P<0.001).نتیجه گیری: پیوند نفوذی قرنیه، درمان مناسب قوز قرنیه است و شمار بالایی از بیماران برای بهبود دیدشان پس از پیوند، نیاز به اصلاح اپتیکی دارند. اختلاف اندازه 0.25 میلی متر، معادل کروی نهایی را کاهش می دهد.

هدف: تعیین میزان پس رفت پدیده دفع پیوند، با افزودن قطره سیکلوسپورین A دو درصد به برنامه درمانی استرویید موضعی و خوراکی بعد از بروز علایم دفع پیوند قرنیه.روش پژوهش: این پژوهش به روش مقایسه ای آینده نگر بر روی 40 چشم از 40 بیمار انجام شد که با علایم دفع پیوند قرنیه مراجعه کرده بودند. بیماران به شیوه تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با استرویید موضعی و خوراکی قرار گرفتند. در گروه دوم، قطره سیکلوسپورین 2 درصد به درمان بالا افزوده شد. ویژگی های فردی بیماران، علت پیوند قرنیه و میزان موفقیت درمان پدیده دفع، بررسی و ارزیابی گردید. داده های به دست آمده با آزمون الگوی خطی کلی (general liner model) و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: در گروه اول 14 مورد ( 70 درصد) و درگروه سیکلوسپورین 18 مورد (90 درصد) به درمان پاسخ دادند و پدیده دفع پیوند درمان شد (P=0.21). بیماران پرخطر از نظر دفع پیوند در گروه اول، 4 نفر بودند که فقط یک نفرشان به درمان پاسخ داد و درگروه سیکلوسپورین 3 نفر بودند که 2 نفرشان به درمان جواب نداد(P=0.5) . میانگین زمان آغاز پاسخ درمانی در گروه سیکلوسپورین (1.5 روز)، کم تر از گروه دیگر (3 روز) بود.همچنین میزان بقای پیوند در بیمارانی که زود مراجعه کرده بودند (کمتر از 6 روز) درگروه یک، 85 درصد و درگروه سیکلوسپورین، 100 درصد بود (P=0.2). در مجموع، موفقیت درمان دفع پیوند قرنیه، با افزودن قطره سیکلوسپورین 2 درصد افزایش یافت ولی این افزایش به لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: افزودن قطره سیکلوسپورین 2 درصد به برنامه درمانی استرویید خوراکی و موضعی، باعث بهبود در درمان دفع آندوتلیومی پیوند قرنیه، هم دربیماران کم خطر و هم در پرخطر و نیز کاهش تاخیر زمانی آغاز پاسخ درمانی می شود. البته برای اظهار نظر دقیق تر، به بررسی های بیشتر و با حجم نمونه زیادتر نیاز است.

هدف: تعیین وضعیت محلولهای نگه داری قرنیه و قرنیه های ارسالی از بانک چشم جمهوری اسلامی ایران به بخش چشم بیمارستان حضرت رسول (ص) تهران، طی سال 82-1381، از نظر آلودگی باکتریایی.روش پژوهش: در این مطالعه توصیفی، محلولهای نگه داری قرنیه (likorol Dx) و باقی مانده قرنیه های پیوندی، از نظر وجود آلودگی باکتریایی در آزمایشگاه میکروب شناسی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بررسی شدند. محلولهای نگه دارنده در محیط کشت آگار خونی، آگار EMB و محیط آب گوشت تیوگلیکولیت (Thioglycoiate broth) کشت داده شدند. باقی مانده قرنیه پیوندی نیز در محیط کشت آب گوشت تیوگلیکولیت کشت داده شد.یافته ها: از تعداد 70 مورد محلول نگه دارنده قرنیه و 70 مورد باقی مانده قرنیه پیوندی که کشت داده شدند؛ در هیچ مورد، میکروبی در محیط کشت رشد نکرد.نتیجه گیری: چگونگی تهیه، نگه داری و ارسال قرنیه توسط بانک چشم جمهوری اسلامی ایران در سال 82-1381 از نظر باکتری شناسی، از وضعیت مطلوبی برخوردار بوده است.

هدف: معرفی بیماری که در یک چشم تحت عمل لیزیک و در چشم دیگر تحت عمل کراتکتومی فوتورفرکتیو(PRK)  قرار گرفت و با وجود شرایط نسبتا مساوی قبل از عمل در هر دو چشم، تنها چشم لیزیک شده دچار کراتکتازی شد.معرفی بیمار: مرد 30 ساله ای که 3 سال قبل از مراجعه، جهت اصلاح عیب انکساریº 48×1.5- 1.75- در چشم راست، تحت لیزیک و یک سال پس از آن جهت اصلاح عیب انکساریº 100×1.75- 1.00- در چشم چپ، تحت PRK قرار گرفته بود؛ باکراتکتازی چشم راست مراجعه نمود. ضخامت مرکز قرنیه قبل از عمل در چشم راست 447 میکرون و در چشم چپ 446 میکرون بود. پس از لیزیک، دید چشم راست به 10.10 رسید ولی با گذشت زمان دچار کراتکتازی پیش رونده شد (ضخامت مرکز قرنیه 341 میکرون) و دید آن به 20.400 کاهش یافت. چشم چپ بیمار در آخرین معاینه، با ضخامت مرکزی قرنیه معادل 384 میکرون، علایمی از کراتکتازی نداشت و دید آن بدون اصلاح کامل بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که احتمال ایجاد کراتکتازی پس از عمل PRK به دلیل عدم نیاز به برداشتن فلپ و آسیب کم تر به ساختار بیومکانیک قرنیه، کمتر از لیزیک باشد و احتمالا جهت اصلاح نزدیک بینی های خفیف، روش مناسب تری است. البته توصیه می گردد که از انجام هر گونه جراحی رفرکتیو در قرنیه های نازک با ضخامت مرکزی کم تر از 500 میکرون اجتناب شود.

هدف: گزارش یک مورد تخلیه چشم به علت اسکلریت نکروزان در بیماری که سه سال قبل تحت عمل جراحی ناخنک با میتومایسین قرار گرفته بود.معرفی بیمار: خانم 62 ساله دیابتی با سابقه عمل جراحی ناخنک هر دو چشم با میتومایسنC- در سه سال قبل، با درد شدید چشم راست مراجعه نمود. دید چشم راست در حد 2 متر شمارش انگشتان بود و در معاینه، در سمت نازال چشم راست، اسکلرای نازک و ذوب (melt) شده همراه با پرولاپس یووه مشاهده شد که از طرف چپ خیلی شدیدتر بود.بیمار با تشخیص اسکلریت نکروزان بستری شد و تحت درمانهای دارویی و آزمایشهای کامل قرار گرفت. به رغم درمان، روند التهابی به تدریج پیش رفت نمود و چشم راست بیمار، به ناچار تحت عمل جراحی اویسریشن قرار گرفت.نتیجه گیری: مصرف میتومایسینC- می تواند سبب عوارض جدی و تهدید کننده بینایی، نظیر اسکلریت نکروزان، سال ها بعد از جراحی ناخنک شود که ممکن است به تخلیه چشم منجر گردد.

هدف: گزارش دو خواهر مبتلا به سندرم میاستنی مادرزادی با تظاهراتی مشابه به میاستنی گراو.معرفی: دو خواهر 6 و 7 ساله با استرابیسم و افتادگی پلکی متناوب مراجعه نمودند که در معاینه، خستگی بعد از فعالیت نیز داشتند. همه علایم آن ها با خستگی و فعالیت، تشدید می شدند و بعد از استراحت بهبود می یافتند. در هر دو بیمار، پروستیگمین تزریقی سبب برطرف شدن علایم شد. با توجه به شروع در شیرخوارگی و خانوادگی بودن آن و فقدان شواهدی مبنی بر وجود پادتن ها، تشخیص سندرم میاستنی مادرزادی برای بیماران مطرح گردید و درمان با نئوستیگمین خوراکی سبب بهبود علایم شد.نتیجه گیری: سندرم میاستنی مادرزادی، گرچه بیماری نادری است ولی به علت سیر بالینی و پاسخ به درمان متفاوت با میاستنی گراو و دیگر میوپاتی ها، باید در موارد افتادگی پلک و استرابیسم های متغییر، در فهرست تشخیص افتراقی ها قرار گیرد