مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:21 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

برای برآورد شاخص های بهبود بازطبقه بندی خالص (NRI) و تشخیصی ادغام شده (IDI) که برای برآورد مقدار تاثیر افزودن نشانگرهای جدید در مدل های آماری به کار می رود، به طور معمول از روش فراوانی گرا استفاده می شود. این روش در بعضی موارد به ویژه در نمونه های کوچک، عملکرد ضعیفی دارد. در این مطالعه کارایی دو روش بیزی و فراوانی گرا مقایسه شده است. مواد و روش ها جمعیت بررسی شده، 734 زن با سن 20 سال و بالاتر پیش دیابتی، در مطالعه کوهورت قند و لیپید تهران (TLGS) بود. برای برآورد احتمال رخداد بیماری دیابت، مدل رگرسیون لوجستیک مشابه مدل پیش بینی بیماری دیابت در مطالعه ARIC استفاده شد که شامل نشانگرهای اندازه دور کمر، پرفشاری خون، قد، وزن، سن، سابقه خانوادگی دیابت، سیگاری بودن و ضربان نبض بود. روش های فراوانی گرا و بیزی برای برآورد شاخص های بهبود بازطبقه بندی خالص و تشخیصی ادغام شده، استفاده شد و سپس این دو روش در حجم نمونه کوچک مقایسه شدند. برای انجام تحلیل ها از نرم افزار R نسخه 3. 1. 3 استفاده شد. یافته ها: برآورد شاخص های بهبود بازطبقه بندی خالص و تشخیصی ادغام شده به روش های بیزی و فراوانی گرا نتایج یکسانی داشتند که در هر دو روش افزودن نشانگرهای جدید اندازه دور مچ دست، سابقه تولد نوزاد بیش از 4/5 کیلوگرم، سابقه فشارخون بارداری به مدل ARIC، ثاثیر معنا داری در شاخص های فوق نداشت. در حجم نمونه کوچک، برآورد این دو شاخص در روش بیزی در مقایسه با روش فراوانی گرا، عملکرد بهتری نشان داد. نتیجه گیری: روش بیزی در حجم نمونه کوچک عملکرد معتبر و قابل اعتمادتری در مقایسه با روش فراوانی گرا داشت.

مقدمه هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر ترتیب اجرای دوازده هفته تمرین ترکیبی بر CTRP3، TNF-α ، IL6 و مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها 36 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در سه گروه 12 نفری شامل گروه شاهد (با میانگین سنی 3, 11± 38, 20)، گروه تمرین ترکیبی هوازی-مقاومتی (با میانگین سنی 3, 69± 37, 63)، و گروه تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی (با میانگین سنی 3, 76± 38, 77) تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل؛ تمرین هوازی با شدت 80 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه، تمرین مقاومتی با شدت 60 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه بود. متغیرهای آنتروپومتری و سطوح سرمی TNF-α ، IL6، CTRP3 و شاخص مقاومت به انسولین قبل و بعد از دوره ی تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های مکرر استفاده شد و سطح معناداری کمتر از 0, 05 در نظر گرفته شد. یافته ها اثر اصلی در گروه های تمرینی کاهش معنا دار در سطوح سرمی TNF-α ، IL6 و افزایش معنا دار در سطوح CTRP3 نشان داد (0, 001=p). اثر تعاملی بین گروه های تمرینی نسبت به گروه شاهد در پس آزمون در سطوح سرمی TNF-α و IL6 دارای اختلاف معنا دار بود (0, 001=p)، اما بین گروه های تمرین ترکیبی تغییرات مشابه بود (1, 00=p). اثر تعاملی CTRP3 افزایش معنا داری را در پس آزمون بین گروه های شاهد و تمرین ترکیبی نشان داد (0, 001=p) و بیشترین افزایش CTRP3 در گروه هوازی-مقاومتی بود (0, 004=p). علی رغم بهبود شاخص مقاومت به انسولین در پس آزمون، اختلاف معنا داری بین گروه ها مشاهده نشد (0, 08=p). نتیجه گیری استفاده از تمرین ترکیبی به ویژه با ترتیب تمرین هوازی-مقاومتی سبب کاهش سایتوکاین های پیش التهابی و افزایش سایتوکاین های ضدالتهابی گردید. از این رو؛ تمرین ترکیبی به ویژه با ترتیب هوازی مقاومتی برای بیماران دارای دیابت نوع 2 توصیه می شود.

مقدمه بافت چربی با ترشح پروتیین هایی به نام آدپیوکین، بر هموستاز بدن اثر دارد. سطح پلاسمایی آپلین بعد از ورزش کاهش می یابد؛ هر چند شواهد در تنظیم این ژن در سلول های چربی نادر است. هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی ارتباط بین فعالیت بدنی روزانه با بیان ژن آپلین و سطح سرمی آن در بافت چربی احشایی و زیرجلدی افراد غیرچاق و چاق مفرط است. مواد و روش ها: در مطالعه ی مقطعی حاضر، چربی احشایی و زیرجلدی از 64 فرد که تحت جراحی شکمی بودند، جمع آوری شد. فعالیت بدنی با استفاده از پرسش نامه ی بین المللی فعالیت بدنی فرمت بلند (IPAQ) ارزیابی شد و معادل متابولیکی (MET) محاسبه گردید. بیان ژن آپلین با استفاده از روش qRT-Real Time PCR ارزیابی شد. یافته ها میانگین سنی برای گروه غیرچاق و چاق مفرط به ترتیب 45/6 و 39/6 سال و مجموع فعالیت بدنی به ترتیب 1093 و 894 (معادل متابولیکی بر هفته) بود. بیان آپلین در چربی زیرجلدی افراد چاق مفرط در مقایسه با افراد غیرچاق به صورت معنی داری بالاتر بود (0/038=p). پس از کنترل سن، اندازه دور کمر و سطح انسولین، MET کل به طور معنی داری در هر دو گروه غیرچاق و چاق مفرط با سطح mRNA آپلین چربی زیرجلدی ارتباط داشت (0/519=β و 0/395=β ). در میان افراد چاق مفرط، فعالیت بدنی مرتبط با شغل و پیشه با بیان ژن آپلین در بافت چربی زیرجلدی ارتباط داشت (0/391=β ). نتیجه گیری وجود ارتباط بین فعالیت بدنی و بیان ژن آپلین بافت چربی در افراد چاق مفرط و غیرچاق حاکی از اثرات مثبت سبک زندگی فعال بر آدیپوکین های ترشحی از بافت چربی است.

مقدمه انتخاب نوع میان وعده ی غذایی با عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی در ارتباط است. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین مصرف میان وعده های غذایی با ضخامت اینتیما مدیا شریان کاروتید (CIMT) در میان کودکان و نوجوانان دچار اضافه وزن یا چاقی انجام شد. مواد و روش ها در مطالعه توصیفی تحلیلی حاضر، 339 کودک و نوجوان 6 تا 13 ساله دارای اضافه وزن یا چاقی با کمک معیار امتیاز Z نمایه توده بدن≥ 1 انتخاب شدند. اندازه گیری های تن سنجی، وضعیت بلوغ، و CIMT جمع آوری گردید. دریافت های غذایی با کمک پرسش نامه روا و پایای بسامد خوراک جمع آوری و ارزیابی شدند. آنالیز آماری داده ها با استفاده از رگرسیون خطی و لجستیک انجام گردید. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در مطالعه 9/3 سال و درصد افراد چاق 68/4 بود. پس از کنترل عوامل مخدوش گر سن، جنس، دریافت انرژی، وضعیت بلوغ، فعالیت بدنی و نمایه توده بدن به ازای افزایش یک انحراف معیار از گروه مغز ها، 0/126 میلی متر کاهش در میزان CIMT مشاهده شد (0/019=P-value). افراد در سهک پایانی دریافت گروه مغز ها، نسبت به افراد در سهک اول، 63 درصد خطر کمتر برای ابتلا به CIMT بالا داشتند (0/006=P روند). جایگزینی یک واحد از گروه مغز ها با همین میزان از گروه میان وعده های شیرین سبب کاهش 0/15 میلی متری در CIMT گردید. نتیجه گیری: مصرف گروه مغز ها به عنوان میان وعده غذایی سالم می تواند اثرات موثری بر مراحل غیر بالینی بیماری تصلب شراین بگذارد. مطالعه های کارآزمایی بالینی می تواند اثر مصرف انواع گروه مغز ها را برCIMT و سایر عوامل خطر بیماری قلبی عروقی بررسی نماید.

مقدمه حدود نیمی از بیماران با زخم پای دیابتی هم زمان بیماری شریان محیطی دارند. تشخیص این بیماری بسیار مهم است، زیرا وجود آن با نتایج وخیمی مانند کندی یا عدم بهبودی زخم های پا، قطع عضو، حوادث قلبی-عروقی و مرگ زودرس مرتبط است. هدف از این مطالعه، انتخاب راهنمای بالینی مناسب و جامع در حوزه مدیریت پای دیابتی بوده است. این بخش از راهنمای عملی به سه بخش تشخیص، پیش آگهی و درمان برای بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی که مبتلا به بیماری شریان محیطی هستند، تهیه شده است. در این مطالعه، از روش ADAPTE متشکل از سه مرحله ی آماده سازی، پذیرش یا اقتباس نهایی و نهایی سازی برای بومی سازی راهنمای بالینی بین المللی استفاده شد. نتایج حاصل در قالب طرح سوال ها و توصیه ها در سه بخش تشخیص، پیش آگهی و درمان تنظیم گردیده است. در بخش تشخیص 3 توصیه، در بخش پیش آگهی 6 توصیه و در بخش درمان 8 توصیه وجود دارد. نظر به اهمیت بیماری عروق محیطی و عواقب آن در بیمارا دارای زخم پای دیابتی موارد زیر توصیه می شود: 1) بیمار مبتلا به دیابت سالانه، از نظر وجود بیماری شریان محیطی، معاینه شود. 2) اگر زخم پس از شش هفته بهبود نیافت بیمار به جراح عروق ارجاع داده شود. 3) برای بیماران با علایم بیماری شریان محیطی همراه با عفونت پا، اقدام فوری انجام شود. 4) بیماران مبتلا به زخم پای ایسکمیک پا درمان طبی مشابه بیماران قلبی-عروقی دریافت کنند.

مقدمه سندرم تخمدان پلی کیستیک در بزرگسالان براساس معیارهای بالینی، بیوشیمیایی و رادیولوژیکی مشخص می شود، اگرچه در نوجوانان ممکن است برخی از این ویژگی ها با روند طبیعی بلوغ همپوشانی داشته باشد که منجر به ایجاد مشکلاتی در تشخیص این سندرم می گردد. مطالعه ی مروری حاضر به بررسی روند تحول در معیارهای تشخیصی این سندرم در نوجوانان می پردازد. مواد و روش ها: در این مطالعه، پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Scopus، Web of Science، SID، Magiran و Google Scholar از سال 1935 تا آگوست 2019 برای دستیابی به مقاله های منتشر شده در زمینه ی معیارهای تشخیصی سندرم تخمدان پلی کیستیک در دختران نوجوان جستجو گردید. یافته ها: معیارهای متعدد تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک در نوجوانان از سال 1990 تاکنون توسط محققان و انجمن های علمی بیماری های زنان، کودکان و غدد درون ریز معرفی شده است. برای پیشگیری از تشخیص غیر واقعی این سندرم در نوجوانان، تبیین استانداردهای تشخیصی در خصوص هر سه معیار بالینی، آزمایشگاهی و رادیولوژیک ضروری می باشد. نتیجه گیری: اگر چه شواهد موجود بر احتمال کاهش عوارض و تبعات سندرم تخمدان پلی کیستیک در صورت تشخیص دقیق و درمان زود هنگام در دوران نوجوانی دلالت دارد، اما هنوز معیارهای تشخیصی به طور دقیق تعیین نشده و مطالعه های بیشتر در این حوزه ضرورت دارد.