مجله پرستاری و مامایی
سال:1397 | دوره:16 | شماره:6 (پی در پی 107) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: آسم شایع ترین بیماری مزمن در دوران کودکی است و یکی از شایع ترین علل مراجعه به اورژانس و بستری شدن در بیمارستان می باشد که عواقب بهداشتی و اقتصادی جدی به دنبال دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین تأثیر خود مدیریتی بر آسم کودکان 7 تا 12 ساله می باشد. مواد و روش کار: تحقیق حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که به مدت 12 هفته بر روی 70 کودک سن مدرسه مبتلا به آسم مراجعه کننده به کلینیک تخصصی ایمونولوژی و آلرژی مرکز آموزشی درمانی بوعلی سینا ساری در سال 1394 انجام شد. نمونه های که معیارهای ورود به این مطالعه شامل تشخیص قطعی آسم توسط پزشک متخصص ریه، سن بین 7 تا 12 سال، توانایی ذهنی برای آموزش و عدم وجود بیماری های سیستمیک جدی را داشته اند بعد از همسان سازی ازنظر سن، جنس و دوره ابتلا به بیماری به به صورت تصادفی به دو گروه 35 نفره مداخله و کنترل تقسیم شدند. به گروه مداخله برنامه عملی نوشتاری جهت انجام خود مدیریتی بر اساس علائم در منزل داده شد. این مطالعه به صورت دوسوکور انجام گردید و مشارکت کننده و تحلیل گر نسبت به گروه ها آگاهی نداشتند. پیامد اولیه مطالعه، تعداد روزهای غیبت از مدرسه در طی یک ماه گذشته و سه ماه آینده و پیامد ثانویه FEV1 در ابتدا و انتها دوره مطالعه می باشد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت یافته ها: دو گروه ازنظر سنی و جنسی همگن بودند. نتایج نشان داد که تعداد دفعات غیبت از مدرسه بین دو گروه قبل از مداخله (444/0=P) و بعد از مداخله (299/0=P) اختلاف معنی داری وجود نداشت. بررسی حجم بازدمی تحت فشار در ثانیه اول (FEV1) در قبل از مداخله و بعد از مداخله اختلاف معنی دار را در بین دو گروه نشان داد (004/0=P). نتیجه گیری: استفاده از برنامه عملی نوشتاری بر تعداد دفعات غیبت از مدرسه مؤثر نیست ولی می تواند باعث بهبود حجم بازدمی تحت فشار در ثانیه اول گردد.

پیش زمینه و هدف: ناکارآمدی بخش عرضه به علت رفتار ارائه کنندگان خدمات سلامت می تواند موجب القای تقاضا به بیماران و افزایش هزینه های بخش سلامت شود. هدف این مقاله شناسایی عوامل مؤثر بر کاهش تقاضای القایی به صورت اختصاصی از دیدگاه ارائه کنندگان خدمات سلامت در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران است. مواد و روش کار: پژوهش حاضر به صورت کیفی و در سال 96 انجام شده است. برای جمع آوری داده ها از روش مصاحبه نیمه ساختارمند استفاده گردید؛ بدین منظور 27 نفر از مسئولین و مدیران بیمارستان ها و مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ایران با استفاده از رویکرد نمونه گیری هدفمند انتخاب گردیدند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوا و برای طبقه بندی آن ها از نرم افزار Atlas-Ti استفاده گردید. یافته ها: تحلیل داده ها به شناسایی 6 مقوله و 40 زیر مقوله منجر شد. این مقوله ها شامل عوامل اقتصادی، پایش، ساختار ارائه خدمات، عوامل آموزشی، عوامل مرتبط با سیاست گذاری و عوامل اجتماعی مؤثر بر کاهش تقاضای القایی بود و هرکدام از این مقوله ها نیز دارای زیر مقوله هایی بودند. بحث و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که در سیستم بهداشت و درمان ایران عوامل مختلفی وجود دارد که در کاهش تقاضای القایی مؤثر است ازجمله آن ها، می توان به روش های پرداخت گلوبال به پزشکان، اعمال کسورات و تعدیلات توسط بیمه ها اشاره کرد اما روش های دیگری نیز ازنظر ارائه کنندگان خدمات سلامت وجود دارد که می تواند به سیاست گذاران بخش سلامت کمک نماید تا راهبردهای جدیدی را جهت کاهش تقاضای القایی در سیستم بهداشت و درمان طراحی و ساماندهی نمایند.

پیش زمینه و هدف: دل بستگی مادر به جنین از عوامل مؤثر بر رشد و سلامت جنین می باشد. خشونت فیزیکی در بارداری اثرات زیان بار بر سلامت جسمی و روانی خواهد داشت که ممکن است بر دل بستگی مادر به جنین نیز تأثیرگذار باشد. مطالعه حاضر باهدف تعیین ارتباط همبستگی خشونت فیزیکی دوران بارداری با دل بستگی مادر به جنین در مادران باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر مشهد انجام شد. مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی در سال 94-1393 روی 200 مادر باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی مشهد انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات فردی و مامایی, ابزار بررسی خشونت استراوس و پرسشنامه دل بستگی مادر به جنین کرانلی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون های آماری توصیفی و همبستگی و رگرسیون خطی انجام شد. یافته ها: در این مطالعه 26درصد از مادران بارداری خشونت فیزیکی را در دوران بارداری تجربه کرده بودند. 89درصد میزان دل بستگی مادر به جنین را خوب, 10درصد متوسط و 1درصد ضعیف گزارش کرده بودند. ارتباط معنی داری بین نمره خشونت فیزیکی و دل بستگی مادر به جنین وجود داشت (0. 001> P). خشونت فیزیکی قادر به 4. 14درصد پیشگویی واریانس نمره دل بستگی مادر به جنین در مادران مورد مطالعه بود. نتیجه گیری: خشونت فیزیکی بالاتر با دل بستگی پایین تر مادر به جنین همراه است. کاهش و کنترل خشونت فیزیکی, آموزش و مشاوره های خانوادگی و زناشویی در جهت افزایش دل بستگی مادر به و جنین و بهبود روند مادری توصیه می شود.

پیش زمینه و هدف: شیوع بیماری انفارکتوس در کشورهای جهان ازجمله در ایران، در حال افزایش و بار اقتصادی و عواقب ناشی از آن نیز قابل توجه است. مشخص شده که علاوه بر روش های درمانی رایج، مواردی چون آموزش به بیمار می تواند در بهبود حال بیماران مؤثر باشد. بر این اساس، از پرستاران به عنوان اعضای مهم و تأثیرگذار تیم درمانی انتظار می رود با استفاده از روش های مختلف ازجمله آموزش به بیمار به ارتقای خود کارآمدی در بیماران بپردازند. این مطالعه باهدف بررسی تأثیر آموزش خود مراقبتی بر خودکارآمدی بیماران بستری مبتلا به انفارکتوس میوکارد در مرکز آموزشی درمانی سیدالشهدا ارومیه سال 1396 موردنظر قرار گرفت تا بر اساس نتایج حاصل از مطالعه بتوان در کاهش مشکلات ناشی از این بیماری مرگ بار و پرهزینه اقدام نمود. مواد و روش کار: جامعه آماری پژوهش شبه تجربی حاضر را 70 نفر از بیماران زن و مرد مبتلا به انفارکتوس میوکارد در سنین زیر 75 سال تشکیل می دادند. از این تعداد 35 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس از جامعه موردنظر انتخاب شدند و به صورت تخصیص تصادفی در گروه مداخله و 35 نفر بعدی نیز به همین صورت در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مربوط به خصوصیات دموگرافیکی و پرسشنامه خودکارآمدی بیماران مزمن بود. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین نمرات خودکارآمدی بین دو گروه مداخله و کنترل بعد از آموزش برنامه خودمراقبتی در بیماران متفاوت است (0001/0≥ p). همچنین مشخص شد که میانگین نمرات خودکارآمدی درون گروه مداخله قبل و بعد از آموزش برنامه خودمراقبتی در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد بستری در مرکز آموزشی درمانی سیدالشهدای ارومیه در سال 1396 متفاوت است (0001/0 ≥ p). به طوری که میانگین خودکارآمدی بعد از آموزش نسبت به قبل از آموزش خودمراقبتی به طور قابل توجهی ارتقاء پیدا کرده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به افزایش میزان خودکارآمدی بعد از آموزش خودمراقبتی در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد به نظر می رسد بهتر است آموزش های مناسب در مورد رفتارهای مراقبت از خود و اهمیت تداوم انجام این مراقبت ها ارائه گردد.

پیش زمینه و هدف: دانشجویان پرستاری که پرستاران آینده می باشند بزرگ ترین گروه ارائه کننده مراقبت سلامت می باشند و نقش حیاتی در مراقبت های بهداشتی خواهند داشت، بنابراین با توجه به اهمیت شغلی و موقعیت اجتماعی خویش، باید در کنار شایستگی های بالینی، شایستگی های اخلاقی هم برای ارائه مراقبت مناسب و حرفه ای داشته باشند. بدین منظور این پژوهش باهدف تعیین تأثیر آموزش اخلاق به روش مبتنی بر مورد بر حساسیت اخلاقی دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه در سال 1395 انجام گرفت. مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 73 نفر از دانشجویان پرستاری که واحد اخلاق را نگذرانده بودند، به صورت تمام شماری انتخاب شدند. با استفاده از جدول اعداد تصادفی به دو گروه یادگیری مبتنی بر مورد (37 نفر) و گروه سخنرانی (36 نفر) تقسیم شدند. قبل از شروع مداخله پیش آزمونی از هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه حساسیت اخلاقی لوتزن به عمل آمد. آموزش اخلاق در هر دو گروه به مدت دو ماه و نیم انجام شد. محتویات آموزشی در هر دو گروه یکسان بوده و تنها تفاوت در نوع روش آموزشی بود. یک ماه پس از اتمام مداخله، پرسشنامه حساسیت اخلاقی مجدداً توسط دو گروه تکمیل شد. داده ها توسط نرم افزار آماری (v. 16. 0, SPSS Inc., Chicago, IL, USA) spss 16 و آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: قبل از مداخله تفاوت آماری معنی داری ازنظر میانگین نمره حساسیت اخلاقی بین دو گروه مداخله و کنترل وجود نداشت (22/0=p)، اما بعد از مداخله، میانگین نمره حساسیت اخلاقی در گروه مبتنی بر مورد نسبت به گروه سخنرانی به طور معنی داری افزایش یافته بود (04/0= p). بحث و نتیجه گیری: آموزش اخلاق به روش مبتنی بر مورد در مقایسه با روش سنتی در ارتقاء حساسیت اخلاقی دانشجویان پرستاری مؤثرتر می باشد و ارتقای حساسیت اخلاقی عامل اصلی تأثیرگذار در ارائه مراقبت های بهتر پرستاری می باشد. بنابراین پیشنهاد می شود از این روش در آموزش اخلاق حرفه ای استفاده گردد.

پیش زمینه و هدف: عواملی بر سلامت خانواده تأثیرگذارند، که می توان به سلامت خانواده ی اصلی، تعهد و همدلی زناشویی اشاره کرد. بنابراین، هدف اصلی پژوهش حاضر ارزیابی مدل خانواده ی اصلی و رضایت زناشویی با میانجی گری های تعهد زناشویی و همدلی زناشویی در پرستاران بود. مواد و روش کار: این مطالعه تحلیلی گروهی از نوع تحلیل مسیر بود. 200 پرستار از میان پرستاران متأهل بیمارستان های دولتی و خصوص شهر شهرکرد با توجه به ملاک های ورود و خروج و با استفاده از روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و داوطلبانه برگزیده شدند، و به مقیاس خانواده ی اصلی، مقیاس رضایت زناشویی، پرسش نامه تعهد زناشویی و پرسش نامه همدلی زناشویی پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر و نرم افزارهای آماری 21-SPSS و AMOS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج شاخص های برازندگی حاکی از برازش مدل بود و ضرایب مسیر مستقیم مدل نشان داد که خانواده ی اصلی به تعهد زناشویی، خانواده ی اصلی به همدلی زناشویی، خانواده ی اصلی به رضایت زناشویی، تعهد زناشویی به رضایت زناشویی و همدلی زناشویی به رضایت زناشویی و ضرایب مسیر غیرمستقیم خانواده ی اصلی به رضایت زناشویی با میانجی گری تعهد زناشویی و خانواده ی اصلی به رضایت زناشویی با میانجی گری همدلی زناشویی همگی معنی دار بودند (001/0 > p). بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش حاضر، بر نقش تعهد زناشویی و همدلی زناشویی در میانجی گری بین خانواده ی اصلی و رضایت زناشویی تأکید شد و ضرورت انجام پژوهش های بیشتر در این زمینه موردبحث قرار گرفت.

پیش زمینه و هدف: در دوره ی بارداری، سلامت عمومی و کیفیت زندگی زنان دچار تغییر می شود که لزوم ارائه مداخلات درمانی را مطرح می کند. هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (MBSR) بر کیفیت زندگی و بهزیستی روانی زنان باردار بود. مواد و روش کار: روش پژوهش حاضر، آزمایشی و طرح آن پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین کلیه زنان باردار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر ایلام در سال 1395، با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 32 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. سپس برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی طی 8 هفته به صورت جلسات 5/1 ساعته برای گروه آزمایش آموزش داده شد. برای جمع آوری اطلاعات نیز از پرسش نامه های کیفیت زندگی و بهزیستی روانی استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که بعد از آموزش برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی (MBSR)، بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای بهزیستی روانی، کیفیت زندگی تفاوت معنی داری وجود داشت (F=27/60, P<0/000). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که آموزش برنامه کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی، بر بهبود بهزیستی روانی و کیفیت زندگی زنان باردار مؤثر است؛ لذا آموزش این برنامه به عنوان روشی برای مقابله با استرس های دوره بارداری پیشنهاد می شود.

پیش زمینه و هدف: نوزادان نارس، گروه در معرض خطری هستند که مشکلات زیادی نسبت به نوزادان طبیعی دارند و برای ادامه حیات و کسب روند رشد و نمو طبیعی نیاز به مراقبت دقیق دارند. این مطالعه باهدف تعیین تأثیر بازدید از منزل بر شاخص های تکامل، در نوزادان کم وزن انجام شده است. مواد و روش کار: مطالعه حاضر نوع کارآزمایی بالینی یک سویه کور بود. نمونه های پژوهش شامل 90 نوزاد کم وزن 1500 تا 2500 گرم متولدشده در بیمارستان رازی مرند که دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند و از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب، سپس با تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله، علاوه بر مراقبت های روتین، در هفته های اول تا چهارم پس از ترخیص، یک بار در هفته بازدید از منزل به مدت 45 دقیقه دریافت نمودند. مشارکت کنندگان در گروه مداخله، با توجه به نیازهای پیش بینی نشده خود، به صورت 24 ساعته امکان برقراری تماس تلفنی با پژوهشگر را داشتند. گروه کنترل فقط مراقبت های روتین را دریافت کردند. ابزار گردآوری داده ها شامل برگه ثبت اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه تکامل نوزاد کم وزن بود، که در بدو تولد و ماه های اول، دوم و سوم تکمیل شد. تجزیه وتحلیل داده ها به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 15 و با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون کای دو و تی تست) انجام شد. سطح معنی داری P<0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین وزن نوزادان در گروه مداخله 12/223± 08/2313 و در گروه کنترل 61/247 ± 84/2308 گرم بود. متغیرهایی نظیر تحصیلات مادر، میزان درآمد، رتبه تولد و شاخص های رشد بدو تولد در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. میانگین امتیاز کل تکامل (0. 0001p<) نوزادان کم وزن در ماه سوم بر اساس فرم ASQ تفاوت معنی دار آماری داشت، به طوری که میانگین امتیاز حیطه حل مسئله، حیطه شخصی و اجتماعی و میانگین امتیاز تکامل نوزادان در ماه سوم در گروه تجربه بیشتر از کنترل بود. ولی میانگین امتیاز در حیطه حرکات ظریف (0. 35p=) تفاوت معنی دار آمار نداشت. نتیجه گیری: برنامه مراقبتی بازدید از منزل بر شاخص های تکامل نوزادان کم وزن، تأثیر داشته است. به طوری که شاخص های تکامل نوزادان در گروه مداخله ارتقاء یافته است. بنابراین بهتر است، پرستاران و سایر مراقبین سلامت نوزادان برنامه های مراقبتی مبتنی بر ویزیت از منزل را در مراقبت از نوزادان نارس به کارگیرند.