بیماری های پستان ایران
سال:1399 | دوره:13 | شماره:4 (پیاپی 51) |تعداد مقالات:7

مقدمه لنف ادم مرتبط با سرطان پستان تورمی مزمن با عوارض جسمانی و درمان طولانی مدت است که تاثیر منفی بر کیفیت زندگی بیماران دارد. خودمدیریتی یک مرحله حیاتی برای حفظ نتایج درمانی است. بنابراین این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر آموزش حضوری و مجازی خودمدیریتی لنف ادم بر کیفیت زندگی زنان انجام گردید. روش بررسی پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی بر روی 70 بیمار مبتلا به لنف ادم ناشی از سرطان پستان در یک سال اخیر، مراجعه کننده به مرکز توانبخشی سیدخندان در شهر تهران بود. نمونه گیری با بلوک تصادفی 2تایی و 35 نفر در هر گروه بود. کلیه افراد درمان های معمول لنف ادم را دریافت کردند. گروه آموزش حضوری و مجازی به ترتیب آموزش را به صورت حضوری در کلینیک و در پیام رسان تلگرام دریافت نمودند. کیفیت زندگی بوسیله پرسشنامه های کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به سرطان و بیماران مبتلا به سرطان پستان (EORTC QLQ-C30 & QLQ-BR23) قبل، بلافاصله و سه ماه پس از مداخله اندازه گیری شد. یافته ها میانگین سنی افراد (71/9± )42/51 بود. اکثریت افراد متاهل، خانه دار و با تحصیلات دیپلم و بالاتر بودند و میانگین مدت لنف ادم 88/6 ماه بود. در انتهای مطالعه نسبت به شروع مطالعه عملکردهای جسمانی، ایفای نقش، عاطفی و اجتماعی در گروه مجازی نسبت به حضوری کاهش معناداری داشت به این ترتیب وضعیت متغیرهای فوق در گروه حضوری نسبت به مجازی بهتر بود (به ترتیب 006/0P=، 026/0P=، 014/0P=، 023/0P=). سه ماه پس از مداخله در گروه حضوری نسبت به گروه مجازی بهبود میانه نمرات سلامت عمومی (021/0=P)، عملکردهای جسمانی (004/0=P)، ایفای نقش (009/0=P)، عاطفی (001/0

مقدمه خستگی ناشی از سرطان یکی از عوارض شایع و ناتوان کننده سرطان پستان است. مشاهده شده که بیماران سرطانی سطوح پایین تری از ملاتونین را دارند و بین ملاتونین و اینترلوکین6 با خستگی بیماران سرطانی ارتباط وجود دارد. از این رو هدف این مطالعه ارزیابی ارتباط مصرف ملاتونین در بیماران سرطان پستان با خستگی و سطوح سرمی اینترلوکین6 می باشد. روش بررسی در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تاثیر داروی ملاتونین بر کاهش خستگی ناشی از شیمی درمانی و پرتودرمانی ادجوانت در 74 زن مبتلا به سرطان پستان مورد بررسی قرار گرفت. گروه مداخله (38 نفر) بیماران داروی ملاتونین را از 1 هفته قبل از شروع درمان ادجوانت به صورت ongoing طی درمان و پس از آن و تا بعد از زمان نمونه گیری خون ادامه دادند تا زمانی که سرطان پستان مجددا پیشرفت کند (هر شب 6 گرم) و گروه کنترل (36 نفر) همزمان پلاسبو دریافت نمودند. نمره خستگی هر دو گروه قبل و پس از درمان با پرسشنامه BFI و اینترلوکین6 سرم پس از درمان به روش الیزا ارزیابی و مقایسه شد. یافته ها میانگین سن بیماران در گروه مداخله و کنترل به ترتیب 79/10± 47/50 و 55/10± 00/46 سال بود (223/0=P). پس از مداخله، در گروه درمان دارویی ملاتونین و پلاسبو به ترتیب، میانگین نمره خستگی 86/15± 16/25 و 57/4± 61/52 (001/0

مقدمه هدف از مطالعه حاضر، مقایسه حساسیت و ویژگی نتایج سیتولوژی در روش نمونه برداری سوزنی بین دو روش اسمیر مرسوم و روش سیتولوژی مبتنی بر مایع برای تشخیص توده های قابل لمس پستان در زنان مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان شهید محمدی بندرعباس بوده است. روش بررسی روش پژوهش، توصیفی-مقطعی بود. نمونه پژوهش بر اساس نمونه گیری هدفمند و به روش در دسترس انتخاب شدند. بر این اساس 67 نفر از مراجعه کنندگان به کلینیک جراحی بیمارستان آموزشی شهید محمدی در فاصله زمانی 1398-1399 مورد بررسی قرار گرفتند و حساسیت تشخیصی، اختصاصیت تشخیصی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی روش اسمیر مرسوم و روش سیتولوژی مبتنی بر مایع با هم مقایسه شدند. یافته ها یافته های این پژوهشی نشان داد، میزان حساسیت تشخیصی روش مرسوم اسمیر برابر با 4/88%، میزان ویژگی تشخیصی آن برابر با 9/94%، ارزش اخباری مثبت 92% و ارزش اخباری منفی 5/92% بوده است. میزان حساسیت تشخیصی روش سیتولوژی مبتنی بر مایع 84% و میزان اختصاصیت 90%، ارزش اخباری مثبت 7/80%، ارزش اخباری منفی 90% بوده است. نتیجه گیری نتایج پژوهش نشان داد روش سیتولوژی مبتنی بر مایع به دلیل تکنیک پردازش آسان، زمان غربالگری سریع تر و حفظ شکل سلول و جزییات هسته نسبت به روش اسمیر معمولی، روشی بهتر است و می تواند یک روش امیدوار کننده و قابل اعتماد برای تشخیص ضایعات قابل لمس پستان قبل از عمل جراحی باشد.

مقدمه مشکلات ارتباطی و پرخاشگری در زوج های دارای زنان مبتلا به سرطان به سبب ماهیت بیماری و تغییرات هورمونی مرتبط و نیز شرایط حاصل از تحمل فشار روانی، از عمده مشکلات زوج ها با این شرایط است. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار به شیوه گروهی بر پرخاشگری ارتباطی زوج های دارای زنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد. روش بررسی این پژوهش با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه اجرا گردید. 22 زوج (44 نفر) با داشتن ملاک های ورود به مطالعه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و از میان زوج های دارای زنان مبتلا به سرطان پستان ساکن شهر تهران انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هرکدام 11 زوج) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 6 جلسه 120 دقیقه ای تحت آموزش زوج درمانی هیجان مدار به شیوه گروهی با استفاده از نسخه HMT این نوع مداخله قرار گرفت؛ هدف از این نوع مداخله، بهبود شاخص های روان شناختی و رابطه ای مرتبط با کیفیت زندگی زوج هایی است که دارای زنانی هستند که تجربه مقابله با رویداد تشخیص یا عود سرطان پستان را داشته و درگیر فرایند درمان بوده یا آن را پشت سر گذاشته اند. گروه گواه برنامه ای دریافت نکرد. هر دو گروه پیش و پس از مداخله به «پرسشنامه پرخاشگری باس و پری» (فرم 29 سوالی با طیف لیکرت) که دارای چهار بعد اصلی فیزیکی، کلامی، خشم و خصومت است، پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها گروه آزمایش پس از دریافت برنامه آموزشی در مقایسه با گروه گواه، بر اساس نمرات پرخاشگری در همه مولفه ها، کاهش میانگین نشان داد. این کاهش در مولفه های پرخاشگری فیزیکی، کلامی، خشم و خصومت در گروه آزمایش به ترتیب (01/11-)، (78/5-)، (37/8-) و (95/10-) بود. درحالی که گروه گواه در دو مولفه خشم و خصومت، کاهش (41/0-) و (17/0-) و در مولفه های فیزیکی و کلامی، (06/0) و (06/0) افزایش در میانگین پس آزمون را نشان داد. بر اساس این یافته ها و تحلیل معناداری حاصل از آزمون کوواریانس در این پژوهش، زوج درمانی هیجان مدار بر همه ابعاد پرخاشگری در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه، اثر کاهشی معنادار داشته است (01/0P<). نتیجه گیری بر اساس یافته های به دست آمده، برنامه مداخله زوج درمانی هیجان مدار با آموزش درک هیجانی صحیح زوجین از یکدیگر و ایجاد فضای اعتماد و ارتباط مابین زوجین، زمینه افزایش رضایت زناشویی و نیز کاهش پرخاشگری در روابط متزلزل زوج های دارای زنان مبتلا به سرطان پستان را فراهم می آورد. بر همین اساس می توان از این برنامه در بهبود کیفیت روابط زناشویی استفاده نمود.

مقدمه سایز تومور عامل موثر در پیشرفت سرطان است که افزایش سایز تومور، پیشرفت سرطان پستان را افزایش می دهد. از سوی دیگر انجام تمرینات ورزشی منظم ممکن است نقش مهمی در مهار رشد تومور در سرطان پستان داشته باشد. با توجه به نقش کلیدی حجم تومور در متاستاز تومور هدف از مطالعه حاضر مقایسه 4 و 12 هفته تمرین هوازی بر حجم تومور موش های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی 40 سر موش آزمایشگاهی BALB/C ماده (5-4 هفته ای با وزن 2± 18 گرم) پس از القای سرطان به صورت تصادفی به 5 گروه 8 تایی (گروه پیشگیری اولیه، پیشگیری ثانویه، درمان، ورزش و کنترل سرطانی) تقسیم شدند. تمرینات هوازی به مدت یک دوره 4 هفته ای در مراحل مختلف (پیشگیری، حین درمان و پس از سرطانی شدن) با شدت معادل 40 تا 50 درصد بیشینه اکسیژن مصرفی انجام شد و برای گروه ورزش، سه دوره 4 هفته ای تمرینات با سرعت 18 متر بر دقیقه، به مدت 40 دقیقه 5 بار در هفته با 0 درجه شیب اجرا شد. پس از پایان دوره مداخله تمرینی، تمام موش ها قربانی شدند و حجم تومور با استفاده از کالیپر دیجیتال اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها پس از 4 هفته مداخلات ورزشی، کاهش معناداری در حجم تومور در گروه پیشگیری اولیه و کنترل (P=0/001) و پس از 12 هفته تمرین هوازی کاهش حجم تومور درگروه ورزش و کنترل (P=0/007) مشاهده شد و در بقیه گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری به ترتیب پس از 4 و 12 هفته مداخلات ورزشی، کاهش معناداری در حجم تومور در گروه پیشگیری اولیه و کنترل، همچنین در گروه ورزش و کنترل مشاهده شد؛ به گونه ای که نمونه هایی که در تمام فازها پیشگیری اولیه، ثانویه و درمان به تمرین پرداختند در کاهش حجم تومور نقش به سزایی داشتند و نشان داد که حجم تمرین می تواند یک فاکتور مهم بر کاهش سایز تومور باشد. بنابر نتایج به دست آمده از این تحقیق، تمرینات هوازی با شدت متوسط می تواند به عنوان یک روش درمانی موثر از این نوع تمرینات برای کاهش حجم تومور پستان استفاده نمود. با این حال، برای دستیابی به نتایج قطعی نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

مقدمه هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی به همراه بی تمرینی در فازهای مختلف پیشگیری بر روی بیان ژن و پروتیین BCl-2 بود. روش بررسی 32 سر موش Balb-c ماده (18-20g) خریداری شد و به طور تصادفی در گروه های پیشگیری مقدماتی (A)، پیشگیری اولیه (B)، پیشگیری ثانویه (C) و کنترل (D) قرار گرفتند. گروه A پس از 4 هفته تمرین هوازی و تزریق سلول های 4T1، 8 هفته بی تمرینی داشتند. گروه B پس از تزریق سلول های 4T1 به مدت 4 هفته تمرین هوازی انجام دادند و سپس به مدت 4 هفته بی تمرینی داشتند. در گروه C پس از تزریق سلول های سرطانی و بعد از آن 4 هفته بی تحرکی و سپس 4 هفته تمرین هوازی انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و دوره های بی تمرینی پس از بی هوشی، قربانی کردن و بافت برداری انجام شد. برای اندازه گیری میزان بیان ژن از RT PCR و برای سنجش میزان پروتیین از WB استفاده شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد که میانگین بیان ژن در اثر تمرین هوازی بین گروه های (481/0) A، (323/0) B و (035/0) Cنسبت به گروه کنترل (711/1)D در حد معنی داری (001/0=P) متفاوت بود. همچنین تمرین هوازی باعث تفاوت معنی دار میزان بیان پروتیین (005/0=P) BCl-2بین گروه های (692/0)A، (821/0)B و (670/0)C نسبت به گروه (000/1)D شد. لازم به ذکر است که رشد تومور در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت (092/0=P). نتیجه گیری ورزش احتمالا بتواند با کاهش عوامل ضد آپوپتوزی در سلول های توموری منجر به ایجاد آپوپتوز و مرگ سلول های توموری و کاهش رشد تومور و بهبود وضعیت بیمار شود.