ژنتیک نوین
سال:1397 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

همه گیاهان در انواع بافت هایشان تعداد زیادی ریزسازواره دارند که برروی بسیاری از اعمال میزبان خود موثر هستند. عمده ترین بخش حضور ریزسازواره ها منطقه ریشه گاه است که در مجاورت ریشه گیاهان قرار دارد. سازواره های همراه ریشه نقش مهمی در ارتقا رشد و سلامت میزبان دارند. شناسایی ترکیب جمعیتی این ژنوم مکمل، در علوم کشاورزی بسیار مهم است، چرا که می تواند وابستگی کشت و زرع را به استفاده از کود های شیمیایی مضرکم ترکند. براساس روش های مرسوم آزمایشگاهی شناسایی بخش عمده ای از این جمعیت همچنان ناشناخته باقی مانده است زیرا کمتر از یک درصد جمعیت های باکتریایی محیط های خشکی امکان ایزوله شدن در محیط های کشت خالص را دارند. روش های توالی یابی نسل جدید امکان شناسایی جمعیت های میکروبی موجود در اکوسیستم های مختلف را به صورت مستقل از کشت و از طریق تکنیکی با نام متاژنومیکس فراهم می-کنند. در این مقاله شناسایی باکتری ها منطقه ریشه گاه گندم در دو نقطه زمانی مرتبط با مراحل رشد رویشی و زایشی، در کشت دیم بدون تناوب، براساس توالی یابی ژن16SrRNA انجام گرفت. براساس نتایج به دست آمده، شاخه های باکتریایی پروتئوباکتری ها، باکترویدت ها، اکتینوباکتری ها، سیانوباکتری ها و جنس های خاصی در این شاخه ها الگوی توزیع متفاوتی را در این دو مرحله نشان دادند. نتایج نشان داد که گیاه می تواند مجموعه خاصی از باکتری ها را متناسب با مرحله نموی خود برای انجام اعمال خاص مطلوب در آن مرحله، برگزیند که نقش مهمی در حفظ سلامت آن ها دارد. ازآنجایی که، شناخت ساختار جمعیتی باکتری های همراه ریشه، پیش نیاز اصلی برای تعیین نقش تک-تک افراد جمعیت است، متاژنومیکس می تواند پاسخ های مهمی را در ارتباط با این بخش بزرگ غیرقابل کشت فراهم کند.

امروزه استفاده از خوراک های بومی مانند میوه ی بلوط در جیره ی غذایی جوجه های گوشتی به منظور جایگزینی با ذرت، مورد توجه پرورش دهندگان این صنعت قرار گرفته است. آرد میوه ی بلوط حاوی مقادیر قابل توجهی از ترکیبات فنولی نظیر تانن ها می باشد. مصرف مواد غذایی حاوی ترکیبات فنولی می تواند میزان بیان ژن های سیستم ایمنی را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، هدف از این پژوهش، بررسی اثر سطوح مختلف آرد میوه ی بلوط روی بیان ژن های اینترفرون گاما (IFN-γ )، اینترلوکین-2 (IL-2) و اینترلوکین-13 (IL-13) در بافت تیموس جوجه های گوشتی بود. در این آزمایش، از سه جیره (فاقد بلوط، جیره حاوی 15 درصد و جیره حاوی 20 درصد بلوط) برای تغذیه جوجه های گوشتی در طول دوره ی 42 روزه استفاده شد. در سن 42 روزگی پرورش، RNA کل از بافت تیموس 18 جوجه ی گوشتی (6 جوجه برای هر تیمار) استخراج و بیان ژن های IL-2، IL-13 و IFN-γ بررسی و با ژن مرجع بتا اکتین مقایسه شد. برای آنالیز داده های بیان ژن از نرم افزار REST, 2009, V2. 0. 13 استفاده شد. نتایج نشان داد که میزان بیان ژن های IL-2 و IL-13 در تیمار 15 درصد میوه ی بلوط نسبت به تیمار شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0P<). در تیمار 20 درصد میوه ی بلوط، هیچ تغییر معنی داری در میزان mRNA ژن های IL-2 و IL-13 یافت نشد، در حالی که بیان این دو ژن در مقایسه با تیمار 15 درصد میوه ی بلوط به طور معنی داری کم تر بود (05/0P<). با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد که با مصرف میوه ی بلوط در جیره ی جوجه های گوشتی در سطوح پایین تر، افزایش توان سیستم ایمنی در بافت تیموس قابل مشاهده است، اما افزایش مقدار میوه ی بلوط می تواند منجر به سرکوب بیان ژن های IL-2 و IL-13 در بافت تیموس جوجه های گوشتی شود.

فیتوهورمون ها و تنظیم کننده های رشد گیاهی از فاکتورهای موثر در تولید متابولیت های ثانویه هستند. گیاه Papaver bracteatum از تیره پاپاوراسه شامل آلکالوئیدهای تجاری ارزشمندی است. بنزیل ایزوکوئینولین آلکالوئیدها گروه بزرگ و متنوعی از محصولات طبیعی با خاصیت های دارویی منحصر به فرد هستند که شامل بیش از 2500 ترکیب مشخص می باشند و به طور عمده در پنج خانواده گیاهی از جمله Papaveraceae یافت می شوند. در این مطالعه اثر متیل جاسمونات (MJ) و فلوروگلیسنول (PG) در سه غلظت صفر، 100 و 200 میکرومولار و میلی گرم در لیتر به تنهایی و در ترکیب با یک دیگر روی تولید تبائین و سنگوئینارین در کشت سوسپانسیون سلولی خشخاش ایرانی مورد مطالعه قرار گرفت. افزودن هر دو الیسیتور به طور معنی داری منجر به افزایش بازده ی تولید تبائین و سنگوئینارین در مقایسه با شاهد شد. تولید تبائین در بازه ی زمانی 48 ساعت بعد از تیمار با uM 200 متیل جاسمونات و mg/L 100 فلوروگلیسینول، 63/68 برابر شاهد و بازده تولید سنگوئینارین در بازه ی زمانی 48 ساعت بعد از تیمار با uM 200متیل جاسمونات و mg/L 200 فلوروگلیسینول 71/107 برابر شاهد شد. به نظر می رسد این افزایش ناشی از هم افزایی تاثیر الیسیتورهای به کار رفته است. افزودن متیل جاسمونات و فلوروگلوسینول هرکدام به تنهایی نیز به طور معنی داری باعث افزایش تبائین و سنگوئینارین نسبت به شاهد شدند. نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از تنظیم کننده های رشد گیاهی می تواند چرخه بیوسنتز تولید و تجمع آلکالوئیدهای مورفینان در گیاهان را تحریک کند و منجر به دست یابی سطوح بالایی از آلکالوئید در مقایسه با شاهد شود.

ابرین یک پروتئین گیاهی سمی از خانواده پروتئین های بازدارنده ی ریبوزومی و با ماهیت گلیکوپروتئینی است. این پروتئین شامل دو زنجیره متفاوت A وB است، زنجیره A با وزن 30 کیلو دالتون و با فعالیت ان-گلیکوزیدازی rRNA و زنجیره B با وزن حدود 35 کیلو دالتون و با خاصیت لکتینی که نقش آن تسهیل جذب زنجیره A به داخل سلول میزبان است. در این مطالعه، جداسازی توالی DNA کدکننده زنجیره A ابرین از گیاهAbrus precatorius با استفاده از تکنیکPCR انجام و در تی وکتور همسانه سازی شد. توالی حاصل به طول bp 753 به عنوان اولین توالی ژنومی زنجیره A ابرین با شماره دسترسی MF573784 در پایگاه GenBank NCBI ثبت شد. در ادامه ساختار مولکولی و ویژگی های بیوشیمیایی آن مورد بررسی قرار گرفت. بررسی ساختارهای دوم و سوم توالی پروتئینی ABRaA با وزن مولکولی 07/28 کیلو دالتون، نشان داد که این پروتئین از نظر ساختاری مشابه با توالی پروتئین های بازدارنده ی ریبوزومی نوع II گیاهی می-باشد. بیان پروتئین نوترکیب در سویه (DE3) BL21 انجام و صحت آن با استفاده از آزمون لکه گذاری وسترن بلات تائید شد.

در بررسی نقش پلی آمین ها (PAs) در پاسخ به تنش سرما (° C 4) در ژنوتیپ متحمل (Sel96th 11439) و حساس (ILC533) نخود (Cicer arietinum L. )، محتوی پوتریسین (Put)، اسپرمیدین (Spd)، اسپرمین (Spm)، پراکسید هیدروژن (H2O2) و بیان نسبی ژن های مسیر بیوسنتز Put، آرژنین دکربوکسیلاز (ADC) و ارنیتین دکربوکسیلاز (ODC) مطالعه شد. در ژنوتیپ متحمل محتوی H2O2 پس از افزایش معنی دار در روز اول، در روز ششم تنش کاهش یافته (بیش از 7/4 درصد)، به طوری که تجمع آن در مقایسه با شرایط شاهد کمتر شد، در حالی که تجمع آن در ژنوتیپ حساس در مقایسه با شرایط شاهد افزایش یافت (تا50 درصد). تحت تنش سرما به موازات کاهش خسارت سلولی (H2O2) محتوی هر سه نوع PAs به ویژه Put تحت تنش سرما در مقایسه با شرایط شاهد افزایش یافت (حداکثر تا 116 درصد)، در حالی که در ژنوتیپ حساس در روز ششم تنش افزایش محتوی Put در مقایسه با ژنوتیپ متحمل کم تر بود (تا 14 درصد). بنابراین، به نظر می رسد که Put به عنوان محافظت کننده در پاسخ به تنش سرما در اثر خسارت القایی تنش تجمع می یابد. تحت تنش سرما به موازات افزایش میزان Put، محتوی Spd و Spm نیز در مقایسه با شرایط شاهد افزایش یافت (به ترتیب حداکثر تا 66 و 69 درصد) به طوری که افزایش آن ها در ژنوتیپ متحمل بیش تر از ژنوتیپ حساس بود. تحت تنش سرما میزان بیان ژن ADC در مقایسه با شاهد در هر دو ژنوتیپ افزایش یافت (حداکثر تا بیش از 26 برابر) در حالی که میزان بیان ژن ODC در هر دو ژنوتیپ در مقایسه با شاهد کاهش یافت (تا بیش از 2 برابر). نتایج نشان داد که تحت تیمارهای آزمایش افزایش بیوسنتز Put وابسته به بیان ژن ADC مسیری غالب در مقایسه با مسیر ODC در نخود است. احتمالا افزایش بیان نسبی ژن ADC با تولید Put باعث افزایش تحمل به تنش سرما می شود. بنابراین افزایش میزان پلی آمین ها (PAs) به ویژه Put، که احتمالا با افزایش بیان ژن ADC سنتز می شود، در بهبود تحمل به تنش سرما نخود زراعی نقش مهمی ایفا می کند.

هدف از این مطالعه ارزیابی صحت مکان یابی QTL و پیش بینی های ژنومی سه صفت ایمنی شامل تعداد سلول های B، CD4 و CD8 بر اساس دو روش آمای بیزی شامل بیز Cπ و لاسو و GBLUP بر روی 1094 موش هتروژنوس بود. داده های ژنوتیپی متشکل از 1094 حیوان با 12226 جایگاه های چندشکلی تک نوکلئوتیدی (SNPs) بر روی 19 کروموزوم اتوزومی بعد از کنترل کیفیت داده های SNPs برای نرخ خوانش به ازای هر فرد و SNP و حداقل فراوانی آللی بودند. از هفت مدل آماری با در نظر گرفتن اثرات افزایشی و غالبیت نشانگرها و هم چنین آثار پلی ژنیک حیوان برای برآورد اثر SNPs و پیش بینی مؤلفه های واریانس استفاده شد. اثر SNPها با روش بنفرونی تصحیح شد و صحت برآورد ارزش های اصلاحی ژنومی با روش cross-validation ارزیابی شدند. مکان یابی نهایی جایگاه های کنترل کننده صفات کمی با هفت مدل و سه روش آماری برای سه صفت تعداد سلول های B، CD4 و CD8 به ترتیب 10، 6 و 7 QTL را بر روی کروموزوم های 1، 3، 5، 7، 8، 9، 12، 14، 16، 17 و 18 نشان داد. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن آثار افزایشی و غالبیت نشانگرها به همراه اثر پلی ژنیک حیوان منجر به افزایش صحت پیش بینی می شود. هم چنین، روش آماری نیز یکی از عامل های مؤثر در صحت پیش بینی های ژنومیک هستند. بالاترین پیش بینی ژنومیک برای تمام صفات مربوط به مدل 7 و روش بیز لاسو بود. تفاوت بین روش های آماری مربوط به پس زمینه ژنتیکی و همچنین فرضیاتی است که برای میزان تنوع آثار نشانگرها در نظر گرفته می-شود.

الیسیتورها ترکیباتی با منشا زیستی و یا غیر زیستی هستند که از طریق القای پاسخ های دفاعی باعث بیوسنتز و انباشت متابولیت های ثانویه می شوند. در این پژوهش اثر الیسیتورهای کیتوزان، عصاره مخمر و متیل جاسمونات بر بیان ژن های KO، UGT85C2، UGT74G1 و UGT76G1 در مسیر تولید گلیکوزید های استویول در گیاه Stevia rebaudiana مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور گیاه استویا تحت الیسیتورهای مذکور با غلظت های 20، 40 و 80 میلی گرم بر لیتر تیمار شدند و بعد از یک ماه برداشت از برگ های انتهایی انجام گرفت. نتایج حاصل نشان داد که کیتوزان در غلظت 20 (میلی گرم بر لیتر) باعث افزایش معنی دار بیان ژن های UGT85C2 و UGT76G1 نسبت به تیمار شاهد (16 و 5 درصد) شد. هم چنین غلظت 40 کیتوزان نیز باعث افزایش معنی دار (14 درصد) بیان ژن UGT85C2 شد. تیمار متیل جاسمونات 20 باعث بیش ترین میزان بیان ژن KO شد که به نسبت تیمار شاهد 13 درصد افزایش داشت. هم چنین بیان ژن UGT85C2 تحت غلظت 20 متیل جاسمونات نیز افزایش معنی داری نشان داد. طبق نتایج مشخص شد که افزایش غلظت الیسیتورهای کیتوزان و متیل جاسمونات (80 میلی گرم بر لیتر) بر بیان ژن های مسیر گلیکوزیدهای استویول اثر منفی داشته و باعث کاهش بیان ژن شدند. عصاره مخمر در غلظت 40 باعث افزایش معنی دار بیان ژن های UGT85C2 و UGT76G1 شد که به نسبت تیمار شاهد به ترتیب 11 و 5 درصد افزایش بیان نشان دادند. به نظر می رسد که غلظت 40 نسبت به غلظت های 20 و 80 عصاره مخمر تأثیر بهتری در افزایش بیان داشته است. بنابراین با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق، می توان نتیجه گرفت که الیسیتورهای کیتوزان و متیل جاسمونات در غلظت های پایین و عصاره مخمر در غلظت متوسط، می توانند از طریق تحریک بیان ژن های درگیر در مسیر تولید گلیکوزیدهای استویول و افزایش میزان ترکیبات شیمیایی در تولید متابولیت های ثانویه گیاه استویا تأثیر گذار باشند.

به منظور مکان یابی QTLهای اصلی و اپیستاتیک و اثر متقابل آن ها با محیط برای صفات فنولوژیک، 148 اینبرد لاین نوترکیب گندم همراه با والدین‘ YecoraRojo’ و ‘ No. 49در دو ایستگاه تحقیقات کشاورزی میاندوآب و مهاباد در شرایط نرمال و تنش کم آبی انتهای فصل طی دو سال زراعی 1393 و 1394 مورد ارزیابی قرار گرفتند. نقشه پیوستگی مورد استفاده شامل 177 نشانگر ریز ماهواره و 51 نشانگر رتروترانسپوزون بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد بین ژنوتیپ های مورد بررسی از لحاظ کلیه صفات اندازه گیری شده اختلاف معنی دار وجود داشت. تجزیه QTL بر اساس روش مکان یابی فاصله ای مرکب نشان داد در شرایط نرمال رطوبتی دو QTL، دو اثر متقابل QTL  محیط، 14 اثر اپیستازی QTL× QTL و 10 اثر متقابل × QTL محیط مشاهده شد. دامنه توجیه تغییرات فنوتیپی برای QTLها در محدوده 6/2 برای طول دوره پر شدن دانه تا 14/7 درصد برای روز تا رسیدگی متغیر بود. در شرایط تنش کم آبی 6 QTL، دو اثر متقابلQTL × محیط، 9 اپیستازی QTL× QTL و 2 اثر QTL× QTL در محیط مکان یابی شد که دامنه تبیین تغییرات فنوتیپی برای QTLهای افزایشی در بین 46/4 تا 44/12 درصد به ترتیب برای طول دوره پرشدن دانه و روز تا سنبله دهی قرار داشت. هم چنین، برای روز تا سنبله دهی و روز تا رسیدگی فیزیولوژیک QTLهایی بر روی کروموزوم های 2A، 3A، 5A و 2B مکان یابی شدند که با ژن های مرتبط با بهاره سازی (VRN) و ژن های حساسیت به دوره نوری (Ppd) در گندم روی کروموزوم های مشابهی قرار داشتند.

بادام با نام علمی Prunus dulcis یکی از قدیمی ترین درختان میوه است که امروزه یکی از بیشترین تولیدات میوه خشکباری جهان را به خود اختصاص داده است. در حال حاضر استراتژی کارآمد برای کنترل بیماری های مختلف استفاده از گیاهان مقاوم می باشد. گیاهان مکانیسم های مختلفی را برای دفاع در مقابل بیمارگر ها به کار می برند. این مکانیسم ها با ژن های مقاومت گیاه (R genes) فعال می شوند. در این مطالعه ژن های آنالوگ مقاومت متعلق به خانواده NBS-LRR در کولتیوارهای بادام ایران بررسی شدند. به این منظور حدود بیست کولتیوار مختلف بادام موجود در کلکسیون های ایران تهیه و DNA آن ها با روش CTAB استخراج شد. آغازگرهای دجنریت برای تکثیر ژن های آنالوگ مقاومت طراحی شد. در مجموع 90 قطعه چند شکل حاصل شد که قطعات چندشکلی از روی ژل آکریل آمید جداسازی و پس از همسانه سازی در وکتورpGEM، توالی یابی شدند. نتایج نشان داد که در آنالوگ های ژن های مقاومت خانواده NBS-LRR بین کولتیوارهای مختلف بادام تنوع زیادی وجود دارد. نتایج توالی یابی آنالوگ های تکثیرشده، نشان داد که 55 درصد آن ها با ژن های مقاومت شناخته شده یا پروتئین های مقاومت به بیماری شباهت داشتند و 45 درصد آن ها آنالوگ های جدید بوده که تاییدی بر انجام مطالعات جامع تر جهت شناسایی منابع مقاومت جدید به بیماری ها در کولتیوارهای بادام ایرانی است. توالی های شناخته شده عمدتاً با پروتئین های مقاومت به نماتد شباهت داشتند. از نظر فیلوژنی توالی آنالوگ ژن های مقاومت در کولتیوارهای بادام ایران در هشت شاخه ی مجزا قرا گرفتند که از آن ها می توان در مکان یابی ژن های مقاومت منفرد و تعیین مکان های کمی مقاومت به بیماری ها در بادام استفاده نمود.

یکی از روش های نوین مورد استفاده در برنامه های اصلاحی در گیاهان شناسایی مکان های صفت کمی (QTL) در ژنوم به کمک نشانگرهای مولکولی است. به منظور شناسایی QTL برای صفات کیفیت نانوایی نظیر محتوای پروتئین، حجم رسوب زلنی، حجم نان، حجم رسوب SDS، میزان جذب آب، درصد رطوبت، شاخص گلوتن، الاستیسیته گلوتن، گلوتن مرطوب، شاخص سختی دانه و وزن هزار دانه در گندم نان، یک جمعیت ژنتیکی متشکل از 169 لاین اینبرد نوترکیب (RIL) حاصل از تلاقی SeriM82 و Babax در رابطه با صفات فوق مورد ارزیابی قرار گرفت. برای شناسایی QTL از نقشه پیوستگی که با استفاده از 249 نشانگر AFLP، 264 نشانگر DarT و 74 نشانگر SSR تهیه شده بود و شامل 29 گروه لینکاژی بود، استفاده شد. در مجموع سی QTL برای صفات مورد مطالعه در شرایط نرمال و تنش به دست آمد که سه QTL برای محتوای پروتئین، شش QTL جهت گلوتن مرطوب، دو QTL مربوط به حجم نان، دو QTL جهت حجم رسوب زلنی، شش QTL جهت وزن هزار دانه و سه QTL مربوط به شاخص گلوتن شناسایی شد؛ و واریانس فنوتیپی توجیه شده به وسیله این QTLهای شناسایی شده بین 05/0 تا 47/21 درصد متغیر بود و LOD در دامنه 50/2 – 08/6 قرار داشت. QTLهای شناسایی شده بعد از اعتبارسنجی می توانند در برنامه های اصلاحی و گزینش به کمک نشانگر مورداستفاده قرار گیرند.

سیب زمینی به وسیله ویروس های مختلفی آلوده می شود که می توانند عملکرد را کاهش دهند، ویروس X سیب زمینی (PVX) به لحاظ اقتصادی یکی از ویروس های مهم این محصول است. روش های متعددی شامل آزمون های سرولوژیکی و مولکولی جهت تشخیص این ویروس وجود دارند، اما این روش ها زمان بر بوده و نیازمند ابزارهای پیچیده ای هستند. هدف از این پژوهش، کاهش زمان مورد نیاز جهت تشخیص PVX با استفاده از روش IC-RT-LAMP بود. نمونه های برگی (50 نمونه) با علایم مشابه به ویروس X سیب زمینی از سطح استان کردستان جمع آوری و برای آزمون سرولوژیکی (DAS-ELISA) به کارگرفته شدند. واکنش IC-RT-LAMP به صورت یک مرحله ای (بدون نیاز به استخراج RNA)، تحت شرایط هم دما انجام شد و نتایج به وسیله الکتروفورز بر روی ژل آگارز و رنگ هیدروکسی نفتول بلو (HNB) ارزیابی شد. نتیجه مثبت استفاده از رنگ HNB تغییر رنگ مخلوط واکنش از بنفش به آبی آسمانی بود. از مزایای روش IC-RT-LAMP در مقایسه با سایر روش های پیشین می توان به اختصاصیت بالا، حساسیت بالا، سرعت بالا، کارآیی بالا، ایمنی، سهولت، عدم نیاز به تجهیزات پر هزینه جهت تکثیر، عدم نیاز به استخراج RNA، عدم نیاز به کارهای تشخیصی بعد از تکثیر، تشخیص مشاهده ای و کاربر دوستی آن اشاره کرد.

به منظور همسانه سازی ژن، ابتدا باید ژن موردنظر از سایر آلودگی ها (پروتئین، باندهای غیرتخصصی و پرایمردایمرها و. . . ) جدا شود. خالص سازی ژن موردنظر از سایر آلودگی های با روش های شیمیایی و فیزیکی مختلفی قابل انجام است. در این پژوهش برای اولین بار، ژن هدف موجود در بافر TAE. 1X با استفاده از یک روش فیزیکی با کمک میدان الکتریکی جداسازی شد. ژن PqHMGR (FJ755158. 1) با استفاده از آغازگرهای اختصاصی طراحی شده از توالی های cDNA گیاه جنسینگ (Panax quinquefolius) توسط واکنش زنجیره ای پلیمراز تکثیر شد. الحاق ژن خالص سازی شده به پلاسمید حامل PTG-19 و همسانه سازی آن در باکتری E. coli سویه DH5α با موفقیت انجام شد. در نهایت ژن PqHMGR توسط دستگاه و روش معرفی شده به خوبی خالص سازی و همسانه سازی شد و پلاسمید نوترکیب، به منظور تائید موفق بودن همسانه سازی توالی یابی شد.

گندم از جمله قدیمی ترین و مهم ترین گیاهان زراعی مورد استفاده انسان است. به طور حتم موفقیت در برنامه اصلاحی در گرو میزان تنوع ژنتیکی است. روش هایی مختلفی برای تخمین تنوع ژنتیکی مورد استفاده قرار می گیرد. از جمله آن ها می توان ثبت شجره، خصوصیات مورفولوژیکی و نشانگرهای مولکولی را نام برد. هدف از این پژوهش بررسی تنوع ژنتیکی 35 ژنوتیپ گندم نان بر اساس نشانگرهای ریزماهواره بود. برای این منظور از 15 جفت آغازگر ریزماهواره استفاده شد. تعداد آلل های مشاهده شده توسط 13 نشانگر مورد استفاده بین دو تا 11 بود که بیش ترین تعداد آلل مربوط به نشانگر 5D– Xgwm190 و کم ترین تعداد آلل مربوط به نشانگر Xcn13-6B بود. میانگین کل آلل های مشاهده شده در مجموع مکان های ژنی 84/6 به دست آمد. آغازگرهای WMC420 و BARC328 باند قابل امتیازدهی تکثیر نکردند. محتوای اطلاعات چندشکلی (PIC) از 11/0 تا 385 با میانگین 22/0 متغیر بود. میزان تنوع ژنی مشاهده شده برای مکان های ژنی از 107/0 تا 357 با میانگین 214/0 به دست آمد. بر اساس ضرایب تشابه به دست آمده، ارزش های تشابه دامنه ای از 90/0 تا 98/0 درصد را نشان دادند. بیش ترین تشابه ژنتیکی بین ژنوتیپ های ترکیه و ایران و کم ترین آن بین ژنوتیپ های عراق و افغانستان مشاهده شد. بر اساس نتایج حاصل، بالاترین ضریب کوفنتیک (73/0 =r) مربوط به زمانی بود که از روش جاکارد برای تشکیل ماتریس تشابه و از الگوریتم UPGMA برای ترسیم نمودار درختی استفاده شد. بنابراین نمودار درختی حاصل از این روش ملاک دسته بندی قرار گرفت. تجزیه خوشه ای ژنوتیپ ها را در چهار گروه طبقه بندی کرد.

به منظور بررسی تنوع ژنتیکی گیاه دارویی تربچه از 36 آغازگر REMAP استفاده شد. آغازگرهای UBC825-Ltr2، UBC815-Ltr1 و UBC815-Ltr20 با 6 آلل کم ترین و آغازگر UBC848-Ltr3 با 17 آلل بیش ترین و میانگین تعداد آلل در کل جایگاه ها برابر 04/10 بود. بیش ترین میزان شاخص چندشکلی (41/0) مربوط به آغازگر UBC848-Ltr2 و کم ترین میزان شاخص (24/0) مربوط به آغازگر UBC818-Ltr15 بود. بیش ترین میزان شاخص مارکری (69/34) مربوط به آغازگر UBC848-Ltr2 و کم ترین میزان شاخص مارکری (36/20) مربوط به آغازگر UBC857-Ltr1 بود. بیش ترین میزان تعداد الل مؤثره، شاخص تنوع شانن و شاخص تنوع نی به ترتیب 73/1، 42/0 و 61/0 متعلق به آغازگر UBC825-Ltr2 و کم ترین میزان تعداد آلل مؤثر، شاخص تنوع شاندن و شاخص تنوع ژنی به ترتیب 26/1، 18/0 و 31/0 متعلق به آغازگر UBC815-Ltr15 بود و در بین جمعیت های تربچه بیش ترین درصد مکان چندشکل، تعداد الل مؤثر، شاخص تنوع ژنی و شاخص تنوع شاندن به ترتیب 89 درصد، 18/42، 3/1، 170/0 و 248/0 متعلق به جمعیت French breakfast بود. تغییرات درون و بین جمعیت ها با استفاده از تجزیه واریانس مولکولی نشان داد که 66 درصد کل تغییرات ژنتیکی درون جمعیت ها وجود دارد.