پرستاری مراقبت­ های ویژه
سال:1399 | دوره:13 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

پنومونی ناشی از ونتیلاتور یکی از عفونت های شایع بیمارستانی و مهم ترین عفونت اکتسابی در بخش های مراقبت ویژه است [1]. پنومونی ناشی از ونتیلاتور 48 ساعت بعد از شروع تهویه مکانیکی در بیماران بخش های ویژه اتفاق می افتد. این عفونت با عوارض متعددی همراه است از جمله، بستری طولانی مدت، هزینه های درمانی بالا، مصرف آنتی بیوتیک زیاد و میزان مرگ و میر بالا [2, 3]. شیوع پنومونی ناشی از ونتیلاتور در کشورهای در حال توسعه بیشتر از کشورهای توسعه یافته است [2]. علی رغم پیشرفت های تشخیصی و درمانی، پنومونی ناشی از ونتیلاتور هنوز یک عفونت شایع و یک علت مهم مرگ و میر در بخش های مراقبت ویژه است که تقریبا 27 درصد بیماران بدحال را درگیر می کند [2, 3]. پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور یک چالش مهم برای کارکنان در بخش ویژه است و باید به عنوان یک اولویت در نظر گرفته شود. روش های مختلفی جهت پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور استفاده می شوند؛ استفاده از سدیشن مناسب و جدا سازی سریع از ونتیلاتور، استفاده از پوزیشن نیمه نشسته، بهداشت مناسب دهان، استفاده از روش های تهویه غیر تهاجمی، ساکشن مناسب راه هوایی، بهداشت دست پرستاران، ضد عفونی کردن انتخابی لوله گوارشی، آنتی بیوتیک تراپی و ساکشن ترشحات ساب گلوتیک [2, 4, 5]. روش دیگر جهت پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور که کمتر به آن توجه شده است اطمینان از فشار مناسب کاف لوله تراشه است. فشار کاف لوله تراشه باید به طور دقیقی در محدوده (20-30 Cm H2O) حفظ شود و فشار کم کاف با خطر آسپیراسیون و پر باد بودن کاف با خطر آسیب تراشه می تواند همراه باشد [6, 7]. میکروآسپیراسیون ترشحات سابگلوتیک که به دلیل فشار کم کاف تراشه اتفاق می افتد یکی از مهم ترین ریسک فاکتورهای پنومونی ناشی از ونتیلاتور است [4]، لذا اطمینان از فشار کاف صحیح جهت پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور یک اقدام کم هزینه آسان و کاربردی به نظر می رسد. به هر حال اهمیت این روش در گایدلاین ها و مطالعات کمتر مورد توجه و بررسی قرار گرفته است. روش های مختلفی جهت بررسی فشار کاف تراشه استفاده می شوند شامل، روش های دستی (Minimal leak و Finger Palpation) و روش های اتوماتیک (مانومتری مستقیم و پایش مداوم). دو روش شایع جهت بررسی صحت فشار کاف، روش دستی Minimal leak و استفاده از مانومتری مستقیم است [6]. همچنین مطالعات اخیر نشان داده اند که پایش مداوم فشار کاف تراشه جهت کاهش پنومونی ناشی از ونتیلاتور موثرتر است [1, 4]. با توجه به اهمیت موضوع، طراحی و اجرای گایدلاین های مناسب جهت بررسی و اطمینان از فشار صحیح کاف تراشه در کنار سایر اقدامات ضروری بوده و به پیشگیری از پنومونی ناشی از ونتیلاتور کمک می کند. . .

زمینه و هدف: شغل افراد یکی از منابع مهم استرس محسوب می شود. در مشاغل مرتبط با پزشکی استرس بیشتری وجود دارد پرستاران خصوصا پرستاران بخش های مراقبت ویژه، با استرس های شغلی بسیاری مواجه هستند که جهت مقابله با آن از راهکار های متعددی استفاده می کنند. شناسایی نوع و میزان استفاده از راهکارهای مقابله ای پرستاران در مواجهه با استرس شغلی می تواند در برنامه ریزی آموزشی آنها در راستای به کارگیری راهکارهای مقابله ای مناسب، مفید باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین راهکارهای مقابله ای با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های شهر تهران، انجام شد. روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی-مقطعی است که در سال 1398 در شهر تهران انجام شد. در این پژوهش پنج بیمارستان دانشگاهی که دارای بخش های مراقبت های ویژه بودند به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند، سپس تمام پرستاران شاغل در بخش های ویژه که رضایت آگاهانه به شرکت در پژوهش داشتند و واجد شرایط بودند به صورت سرشماری و به تعداد 235 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های جمعیت شناختی و راهکارهای مقابله ای (Lazarus-Folkman) جمع آوری و تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد نمره اکثر پرستاران (75/3 درصد) در به کارگیری راهکارهای مقابله ای در سطح نامطلوب بود (14/34± 65/81). پرستاران بیشتر از راهکارهای مقابله ای مسیله محور (11/13± 47/72) استفاده کردند. زیر مقیاس ارزیابی مجدد مثبت (14/80± 51/55) از نوع راهکارهای مقابله ای مسیله محور و زیر مقیاس خویشتنداری (12/92± 45/79) از نوع راهکارهای مقابله ای هیجان محور به میزان بیشتری توسط پرستاران مورد استفاده قرار گرفت. بین مشخصه جمعیتی سن با میزان راهکارهای مقابله ای تفاوت آماری معناداری مشاهده شد (0/037=P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، آموزش استفاده مطلوب از راهکارهای مقابله ای به پرستاران ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد به علت درک ناکافی از مباحث آموزشی مرتبط با مراقبت و متعاقبا عدم پیروی از برنامه های درمانی، گرفتار عواقب وخیم بیماری از جمله عود بیماری و بستری مجدد می شوند. استفاده از راهکارهایی با هدف ارتقاء آگاهی و درک و فهم بیماران از محتواهای آموخته شده ممکن است تاثیر مثبتی بر پیامدهای این بیماران داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش بازخورد محور بر بستری مجدد در بیماران با سندرم کرونری حاد انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی 70 بیمار مبتلا به سندرم کرونری حاد بستری در بخش های قلب و مراقبت های ویژه قلبی دو بیمارستان شهر زاهدان در سال 1398 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس تخصیص تصادفی بیماران به دو گروه مداخله و کنترل با استفاده از کارت های رنگی و به صورت قرعه کشی انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی و فرم ثبت موارد بستری مجدد بود. مداخله به صورت آموزش به شیوه بازخورد محور طی سه جلسه به صورت انفرادی 45-30 دقیقه ای و 24 ساعت بعد از پذیرش بیمار و در بیمارستان انجام شد. سه ماه بعد از مداخله، بستری مجدد بیماران از طریق تماس تلفنی با آنها بررسی و ثبت شد. یافته ها: نتایج نشان داد که متغیرهایی مانند سن، جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات و ابتلا به دیابت در دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت (P>0. 05). در گروه مداخله 3/14 درصد و در گروه کنترل 1/37 درصد بیماران در طی سه ماه بعد از ترخیص از بیمارستان بستری مجدد به دلیل بیماری قلبی اولیه داشتند و تفاوت معنی داری از نظر فراوانی بستری مجدد بین دو گروه وجود داشت (P=0. 029). نتیجه گیری: روش آموزش بازخورد محور باعث کاهش موارد بستری مجدد در بیماران با سندرم حاد کرونری می شود. با توجه به اهمیت نقش پرستاران در زمینه آموزش می توان از این شیوه آموزشی در جهت ارتقاء بهبود پیامدهای بیماری استفاده نمود.

زمینه و هدف: بسیاری از بیمارانی که تحت مداخلات پزشکی تهاجمی هم چون مطالعات الکتروفیزیولوژی قلب قرار می گیرند اضطراب را در روز عمل تجربه می کنندکه این امر می تواند روی مسایل روانی و فیزیولوژیکی بیماران تاثیرگذار باشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر تجسم هدایت شده بر اضطراب و علایم حیاتی بیماران کاندید مطالعه الکتروفیزیولوژی قلب بود. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سو کور انجام گرفت. جامعه آماری شامل 52 بیمار کاندید مطالعه الکتروفیزیولوژی قلب در شهر رشت بود که بصورت تصادفی ساده در دو گروه 26 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. قبل و بعد مداخله پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر تکمیل و علایم حیاتی ثبت شد. برای افراد گروه مداخله یک روز قبل و یک ساعت قبل از عمل مطالعه الکتروفیزیولوژی قلب، لوح فشرده تجسم هدایت شده صوتی، به مدت 18 دقیقه و از طریق هدفون پخش شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که در مقایسه میانگین نمره فشار خون، تعداد تنفس، درجه حرارت بدن، تعداد ضربان قلب قبل و بعد از مداخله در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0

زمینه و هدف: بخش اورژانس یکی از مهم ترین بخشهای بیمارستان است که عملکرد آن می تواند تاثیر فراوانی بر عملکرد سایر بخش های بیمارستان و رضایت بیماران داشته باشد. این مطالعه با هدف تاثیر استقرار طب اورژانس بر ارزیابی شاخص های عملکردی بخش اورژانس دو بیمارستان انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه که از نوع توصیفی-مقطعی بود، تاثیر استقرار طب اورژانس بر ارزیابی شاخص های عملکردی بخش اورژانس دو بیمارستان در زاهدان، در سال1397 از بایگانی بیمارستان ها استخراج شد. یافته ها: این مطالعه نشان داد که حضور گروه طب اورژانس در بیمارستان تاثیری روی شاخص های عملکردی بخش اورژانس نداشته است اما استقرار گروه طب اورژانس در بیمارستان خاتم الانبیاء باعث کاهش میزان CPR ناموفق، میزان ترک بیمارستان با رضایت شخصی و هم چنین کاهش میانگین مدت زمان تریاژ در سطوح 3، 4 و 5 تریاژ شده است. بر اساس نتایج این مطالعه، درصد CPR ناموفق، طی یکسال در بیمارستان تفاوت نداشته اما درصد آن پس از استقرار طب اورژانس در بیمارستان کاهش داشته است. نتیجه گیری: حضور گروه طب اورژانس در بیمارستان باعث بهبود شاخص های عملکردی طب اورژانس شده است.

زمینه و هدف: یکی از دلایل مهم عملکرد نامطلوب پرستاران اورژانس در ارایه مراقبت به بیماران ترومایی فقدان آمادگی، دانش و مهارت های مربوطه است. ارزیابی دوره ای آمادگی پرستاران اورژانس ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین آمادگی پرستاران اورژانس در مراقبت از بیماران ترومایی بر اساس شاخص ATLS و عوامل مرتبط با آن انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی 230 پرستار شاغل در اورژانس سه بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قم با روش نمونه گیری آسان و در دسترس در سال 1398 شرکت کردند. اطلاعات با استفاده از ابزارهای اطلاعات دموگرافیک و آمادگی پرستاران در مراقبت از بیمار ترومایی جمع آوری شد. ابزار آمادگی شامل حیطه های تریاژ، ارزیابی اولیه، ارزیابی ثانویه سر تا پا و مراقبت از بیماران ترومایی در شرایط خاص بود. طیف نمره کلی آمادگی و هریک از حیطه های آن 5-1 بود. تجزیه تحلیل داده ها با آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، آنوا، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی انجام شد. سطح معناداری آماری برای تمامی آزمون ها 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره آمادگی پرستاران 0/06± 3/55 بود. حیطه "تریاژ" و "بررسی شکم"در ارزیابی ثانویه ضعیف ترین(با میانگین 2/87) و "برهنه کردن بدن بیمار و ارزیابی کل بدن" (با میانگین 4/19) در ارزیابی اولیه و مراقبت از بیماران ترومایی با شرایط خاص قوی ترین حیطه های آمادگی پرستاران بود. نتایج نشان داد، آمادگی پرستاران با تحصیلات، منابع دریافت اطلاعات، گذراندن دورهای آموزشی، سن، سابقه کار کلی و اورژانس ارتباط معنی داری داشت (0/05>P). نتیجه گیری: آمادگی پرستاران اورژانس در مراقبت از بیماران ترومایی بیش از دو سوم نمره کل و خوب بود. مدیران خدمات پرستاری بایستی برنامه های آموزشی در جهت تقویت نقاظ ضعف پرستاران و در نهایت افزایش کیفیت مراقبت پرستاری و سطح ایمنی بیماران ترومایی طراحی و اجرا کنند.

زمینه و هدف: کیفیت مراقبت از منظر بیمار و پرستار متفاوت است. تفاوت ها می تواند متاثر از عواملی هم چون نوع بخش، باورهای افراد و قوانین باشد. پرستاران نقش اصلی و مهمی در ارایه مراقبت در بخش های مراقبت ویژه دارند. مطالعات کیفی در شناسایی چالش ها و موانع موجود در سر راه مراقبت بسیار کمک کننده هستند. بنابراین مطالعه حاضر با هدف شناسایی تجارب پرستاران از نحوه ی مراقبت پرستاری در بخ ش های مراقبت های ویژه انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه کیفی به روش تحلیل محتوای قراردادی با مشارکت 15 نفر پرستار، سرپرستار و سوپروایزر شاغل در بخش های مراقبت های ویژه به شیوه هدفمند انجام شد. گردآوری داده ها از طریق مصاحبه های فردی و نیمه ساختار یافته انجام شد. داده ها بر اساس روش پیشنهادی گرانیهایم و لاندمن تحلیل شدند. یافته ها: سه طبقه اصلی و شش زیر طبقه استخراج شد. طبقه"ماهیت کاری بخش" با دو زیر طبقه شرایط کاری و ساختار بخش، طبقه"مراقبت ایمن" با زیر طبقات رعایت استانداردها و شرایط بهینه و طبقه"مراقبت غیر ایمن" شامل دو زیر طبقه سهل انگاری و ناآگاهی بود. نتیجه گیری: تحلیل داده ها نشان داد به منظور ارایه مراقبت بهینه ضمن توجه به ماهیت کاری بخش های مراقبت ویژه باید به نقش مراقبت ایمن توجه داشت.