رشد و یادگیری حرکتی ورزشی
سال:1397 | دوره:10 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر محیط غنی خانه بر سرعت پیشرفت اکتساب مهارت دریبل فوتبال پسران بود. جامعة آماری تحقیق کودکان 6 تا 13 سالة منطقة 1 شهر تهران بودند. تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. براساس نتایج پرسشنامة توزیع شده، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه غنی و غیر غنی تقسیم شدند. در ابتدا از هر دو گروه به عنوان پیش آزمون، آزمون دریبل فوتبال به عمل آمد. سپس به هر دو گروه غنی و غی رغنی به مدت 9 روز و در هر روز یک جلسه تمرین داده شد. پس از پایان هر جلسة تمرین از هر دو گروه 2 و برای تغییرات × مجدداً آزمون دریبل فوتبال گرفته شد. برای مقایسة دو گروه از تحلیل کوواریانس مرکب همبسته استفاده شد. شاخص لاندای ویلکز نشان داد که اثر محیط بر سرعت پیشرفت یادگیری t درون گروهی از آزمون 0= ضریب ایتا) و گروه غنی نسبت به گروه غیرغنی دارای سرعت / و 608 P<0/014 F( 19 و 9 )=3/ معن ادار است ( 27 پیشرفت یادگیری بیشتری بود. با مقایسة روز های تمرین دو گروه، گروه غنی در تمام روزها به جز روز چهارم، به طورهمبسته نشان داد که تفاوت معنا داری بین پیش آزمون و روز نهم t معناداری بهتر از گروه غیرغنی بود. همچنین نتایج وجود داشت. به طور کلی، نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که (P<0/ و گروه غیرغنی ( 001 (P<0/ گروه غنی ( 001 محیط غنی خانه موجب بهبود معنا دار سرعت پیشرفت یادگیری می شود.

برحسب مطالعات متعدد صور تگرفته در حیطة روان شناسی ورزش می توان گفت که عملکرد مطلوب ورزشی به عوامل روان شناختی بسیاری مرتبط است و ویژگی های شخصیتی و روان شناختی از عوامل تأثیرگذار بر پیشرفت ورزشی است. هدف این پژوهش مطالعه و مقایسة مایندفولنس، هوش هیجانی و سرسختی ذهنی در کارات هکاهای موفق و ناموفق سوپر لیگ کاراتة مردان ایران بود. مطالعة حاضر از نوع علی مقایسه ای و جامعة آماری کاراته کاهای سوپر لیگ کاراتة مردان ایران در سال 1394 در بخش کومیته بودند. داده های اولیه به روش در دسترس از 70 نفر از ورزشکارانِ تمام تیم های شرکت کننده_ به ویژه دو تیم بالا و سه تیم پایین جدول_ در سوپر لیگ کاراته جم عآوری شد. پس از ب هدست آوردن اطلاعات مربوط به تعداد مبارزات و نتایج آن برای هر ورزشکار، عملکرد بهینة کاراته کاها محاسبه و دو گروه کاراته کای موفق و ناموفق تعیین شد (هر گروه 30 نفر). ابزار استفاده شده در این پژوهش شامل فرم رضایت نامه و دموگرافیک، پرسشنامة مایندفولنس ورزشی، پرسشنامة هوش هیجانی شاته و پرسشنامة 48 سؤالی سرسختی ذهنی بود. پس از و شاپیرو ویلک، نتایج آزمون تی دو گروه مستقل K-S بررسی نرمال بودن توزیع داده ها در دو گروه با استفاده از آزمون نشان داد که تفاوت مایندفولنس بین کاراته کاهای موفق و ناموفق از لحاظ آماری معنادار نبود، اما تفاوت هوش هیجانی و سرسختی ذهنی بین دو گروه معنادار بود. در مجموع می توان گفت که بخش چشمگیری از یافته ها بر نقش ویژگ یهای روان شناختی در عملکرد و موفقیت ورزشی بین دو گروه کاراته کای نخبه که در بالاترین سطح از کاراتة جهان و آسیا قرار دارند، تأکید می کند.

شاخص های رشدی نوزادان از موارد مهم در ارزیابی و مراقب تهای دوران بارداری است که تأثیر بسزایی در زندگی پس از تولد متولدین دارد. ازاین رو، شناخت عوامل مرتبط با آن امری مهم و ضروری است. ازاین رو پژوهش حاضر با هدف، بررسی ارتباط سبک زندگی مادران باردار بر شاخص های رشد جسمانی نوزادان پس از تولد انجام گرفت. این پژوهش 28 سال) مراجعه کننده به بیمارستان /1± 5/ همبستگی توصیفی – مقایسه ای بر روی 412 زن باردار (با میانگین سنی 6 مهدیة تهران به صورت مقطعی و میدانی انجام گرفت. افراد به روش در دسترس انتخاب شدند. گردآوری داده ها با و اطلاعات مربوط به شاخص های رشدی نوزادان از پروندة پزشکی موجود در (LSQ) استفاده از پرسشنامة سبک زندگی مقایسه شد. آزمون NCHS بیمارستان مهدیة تهران استخراج و ثبت شد. سپس شاخ صهای رشدی با نورم استاندارد مستقل و تک نمونه و همبستگی پیرسون به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. براساس نتایج پژوهش، کیفیت t آماری سبک زندگی زنان باردار مورد مطالعه، در حد متوسطی گزارش شد. همچنین مقایسة شاخص های وزن، قد تفاوت که نشان از. (P≤ 0/ نشان داد ( 05 NCHS معناداری را در مقطعی از بازه های زمانی پس از تولد در مقایسه با هنجار پایین تر بودن این هنجار در نوزادان ایرانی در قیاس با هنجار جهانی است. از طرف دیگر، دور سر نوزادان تفاوت با توجه به یافته های پژوهش در خصوص سبک زندگی و فعالیت بدنی متوسط در. (P=0/ معناداری را نشان نداد ( 18 زنان باردار، احتمالاً توصیة مادران به انجام فعالیت بدنی بیشتر و بهبود کیفیت تغذیة آنها بتواند سبک زندگی آنها را ارتقا دهد و از این طریق بتوان شاخص های رشدی نوزادان را بهبود بخشید.

هدف از این مطالعه بررسی اثر یک دوره تمرین بدنی بر عملکرد شناختی و فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) در کودکان مبتلابه اختلال نارسایی توجه / فزون کنشی (ADHD) بود. این تحقیق به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. شرکت کنندگان شامل 25 دانش آموز پسر 10 تا 7 سال مراجعه کننده به کلینیک ویژه بیمارستان روان پزشکی ابن سینا مشهد بودند که به طور تصادفی به دو گروه (کنترل و تجربی) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه ورزشی به مدت 24 جلسه و هر جلسه به مدت 75 دقیقه، شرکت کردند. تمامی شرکت کنندگان آزمون استروپ و آزمون برو نه برو را قبل و بعد از تمرین ورزشی اجرا کردند. همچنین نمونه های خونی شرکت کنندگان برای اندازه گیری BDNF سرم قبل و بعد از دوره مداخله فعالیت بدنی گرفته شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA انجام شد. نتایج نشان داد که عملکرد شناختی کودکان در گروه تجربی در آزمون های استروپ و برو نه برو در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشته است. همچنین سطوح BDNF سرم نیز افزایش معنا داری را نشان داد (05/0>p). این یافته ها نشان داد که یک برنامه ورزشی سازمان یافته به بهبود عملکرد شناختی و درمان کودکان مبتلابه ADHD کمک می کند.

در پژوهش حاضر تأثیرات مثبت تمرینات ورزشی اجباری و اختیاری به عنوان یک فاکتور غیرفارماکولوژیک بر روی رفتارهای تغییریافته بر اثر استرس جدایی از مادر بررسی شد. در پژوهش حاضر 48 سر بچه موش نر انتخاب و از روز 2 تا 14 به مدت 180 دقیقه از مادرشان جدا شدند. سپس در روز 21 این موش ها به صورت تصادفی به چهار گروه قسمت شدند. گروه ها شامل با استرس جدا شدن از مادر، کنترل، تردمیل، رانینگ ویل بود. گروه اول از روز 2 تا 14 جدایی از مادر را تجربه کردند و گروه شاهد از همان ابتدا ب ههمراه مادر نگهداری شدند. گروه های تمرینی نیز، از روز 21 تولد، شروع به تمرین کردند. سپس بر روی گروه ها تست های رفتاری اضطراب و افسردگی جوندگان از جمله ای پی ام، ، P< 0/ اسپلش، اف اس تی و اپن فیلد انجام گرفت. داده های به دست آمده با روش های تی و آنوا در سطح معناداری 05 آنالیز آماری شدند. با استفاده از تست های رفتاری مشخص شد که استرس جدایی از مادر موجب بروز رفتارهای افسردگی شد. از طرفی ورزش اختیاری در مقایسه با گروه استرس موجب بروز تأثیرات ضدافسردگی شده است، درحالی که تغییر معناداری بین اثر ورزش اجباری و گروه استرس دیده نشد. نتایج نشان داد که تمرینات ورزشی به خصوص ورزش اختیاری در دوران نوجوانی استرس، رفتارهای افسردگی و اضطراب در بزرگسالی را کاهش می دهد.

اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی از جمله اختلالات رشدی عصبی رایج میان کودکان می باشد که می تواند مشکلات متعددی را در زمینه های گوناگون شناختی، اجتماعی و تحصیلی ایجاد کند. پژوهش حاضر باهدف بررسی تأثیر مهارت های حرکتی بنیادی بر تکانشگری شناختی، تکانشگری حرکتی و توجه پیوسته در دانش آموزان مقطع ابتدایی با علائم اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی انجام شد. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان پسر ثبت نام شده در مقاطع ابتدایی دبستان های دولتی شهر شیراز بوده است. نمونه ی موردمطالعه 38 نفر از دانش آموزان با علائم بیش فعالی بودند که به صورت چندمرحله ای و سپس بر اساس مقیاس درجه بندی سوانسون، نولان و پلهام (SNAP-IV) انتخاب گردیدند. دانش آموزان به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (17 نفر) و آزمایش (21 نفر) قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت ده جلسه در برنامه مهارت های حرکتی بنیادی تمرین داده شد و گروه کنترل به فعالیت های روزمره خود پرداخت. یک جلسه قبل و پس از مداخلات، هردو گروه از دانش آموزان با استفاده از آزمون های عملکرد پیوسته، مازهای پورتئوس، جای گذاری اوکانر و آزمون پاس ایفرد مورد سنجش قرار گرفتند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس طرح های تکراری مختلط انجام گردید و نشان داد که تمرین مهارت های حرکتی بنیادی می تواند در عملکرد کودکان با علائم بیش فعالی در تکانشگری حرکتی تأثیر معناداری داشته باشد. اما شواهدی مبنی بر تأثیر تمرینات ذکرشده بر توجه پیوسته و تکانشگری شناختی یافت نشد. باتوجه به یافته های پژوهش می توان نیتجه گرفت تمرین مهارت های حرکتی بنیادی به صورت کوتاه مدت می تواند بر کنترل حرکت و تکانه در کودکان با علائم نارسایی توجه/بیش فعالی مفید واقع گردد.

کودکان با کم توانی ذهنی مشکلات عدیده ای در زندگی روزمره و مسائل آموزشی تجربه می کنند که یکی از این مشکلات تاثیرگذار در زمینه ادراک بینایی می باشد بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات دید ورزشی بر ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شهر اصفهان می باشد. از بین دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر 7 تا 11 سال 30 کودک بعنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند که شامل دو گروه کنترل و تجربی بودند جهت انتخاب نمونه ها قبل از شروع تمرین از کودکان کم توان ذهنی تست هوش وکسلر گرفته شد و کودکان آموزش پذیر وارد مطالعه شدند همچنین قبل از شروع تمرین، پیش آزمون ادراک بینایی TVPS-II از نمونه ها بعمل آمد و بعد از آن گروه تجربی تمرین خود را که شامل 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه بود انجام دادند. در آخرین مرحله، پس آزمون ادراک بینایی TVPS-II گرفته شد. براساس نتایج تحلیل مانکووا (با کنترل نمره های پیش آزمون) تمرین دید ورزشی در مرحله پس آزمون بر میانگین تمامی مولفه های ادراک بینایی به جز مولفه آزمون ثبات شکل اثر داشت (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد، تمرین های دید ورزشی می تواند باعث بهبود ادراک بینایی کودکان کم توان ذهنی شود بنابراین پیشنهاد می شود جهت درمان و توانبخشی اختصاصی این کودکان از تمرین های دید ورزشی نیز در فرایند بهبودی استفاده شود.