پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1397 | دوره:10 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

به منظور بررسی اثر کشت های زنده باکتریایی بر قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی، pH، غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه ای و غلظت اسیدهای چرب فرار سه سری آزمایش در شرایط آزمایشگاهی طراحی شد. سویه های خالص باکتریایی شامل پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی و انتروکوکوس فیسیوم از مرکز پژوهش های علمی صنعتی ایران خریداری شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) تیمار شاهد، 2) تیمار مکمل شده با پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی، 3) تیمار مکمل شده با انتروکوکوس فیسیوم و 4) تیمار مکمل شده با مخلوط پروپیونی باکتریوم فریدرینریچی و انتروکوکوس فیسیوم بودند. مایع شکمبه از سه گوسفند دارای فیستوله شکمبه ای به دست آمد. در همه آزمایش ها از یک جیره پایه با نسبت کنسانتره به علوفه 90: 10 استفاده شد. در آزمایش دوم مقدار یک میلی لیتر ساکارز 10 درصد به محیط کشت تزریق و در آزمایش سوم pH محیط کشت در نقطه 5/5 تعدیل شد. نتایج نشان داد که تیمار شاهد در پایان مدت انکوباسیون پایین ترین قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی را داشت (05/0>P). غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه در تمامی تیمارها در ساعت 2 انکوباسیون پایین ترین مقدار بود و با پیشرفت زمان انکوباسیون افزایش یافت. بین تیمارها از نظر نسبت استات به پروپیونات اختلاف معنی داری وجود داشت و تیمارهای مکمل شده با پروپیونی باکتریوم و مخلوط پروپیونی باکتریوم و انتروکوکوس پایین ترین نسبت را داشتند (05/0>P). به طور کلی، افزودن کشت های زنده باکتریایی در جیره های غذایی می تواند تأثیر مثبت و معنی داری بر قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و غلظت اسیدهای چرب فرار داشته باشد که این تغییرات با تثبیت pH شکمبه ای همراه بود که شرایط را برای فعالیت میکروارگانیسم های شکمبه مساعدتر می کند.

هدف از انجام این فراتحلیل بررسی و مقایسه اثر مکمل های آلی و غیرآلی روی بر عملکرد بره های پرواری بود. بر اساس جستجوی انجام شده از هفت مطالعه وارد شده در این فراتحلیل، 14 مقایسه برای میانگین افزایش وزن روزانه، 12 مقایسه برای میانگین مصرف خوراک روزانه، 11 مقایسه برای غلظت میزان روی در سرم/پلاسما و فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز و در نهایت 13 مقایسه برای فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز مورد استفاده قرار گرفت. از هر دو مدل اثرات ثابت و تصادفی برای ترکیب اندازه اثر استفاده شد. برای بررسی میزان سوگیری انتشار از نمودار قیفی و آزمون های آماری استفاده شد. نتایج این فراتحلیل نشان داد افزودن مکمل روی در جیره غذایی، تاثیر مثبتی بر افزایش وزن روزانه (17/0± 5/0+)، افزایش روی سرم/پلاسما (225/0± 13/1+)، افزایش فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز (205/0± 4/1+) و سوپراکسید دسموتاز (226/0± 8/0) داشت. این درحالی است که مصرف مکمل روی تاثیر معنی داری بر میانگین مصرف خوراک (161/0± 05/0-) و ضریب تبدیل غذایی (241/0± 06/0) نشان نداد. مقایسه فرم آلی و غیرآلی مکمل روی نیز نشان داد فرم آلی، به ویژه پروتئینات– روی در مقایسه با فرم غیرآلی تاثیر بیش تری بر بهبود عملکرد دام دارد.

در این مطالعه ارزش تغذیه ای (ترکیب شیمیایی و تجزیه پذیری) سه گونه گیاهی شورزی تحت چرای شترهای یک کوهانه به نام های سلمکی ساقه سفید، سیاه شور و اشنان به صورت انفرادی یا با جایگزینی صفر، 5/33، 5/66 و 100 درصد به جای همدیگر در قالب 9 تیمار آزمایشی با طرح آزمایشی کاملاً تصادفی به روش کیسه های نایلونی مورد بررسی قرار گرفت. از دو نفر شتر ماده چهار ساله تک کوهانه دارای فیستولای شکمبه ای تغذیه شده با کاه گندم، سلمکی ساقه سفید و علوفه یونجه استفاده شد. سلمکی بالاترین همی سلولز، NDF و ماده آلی را بین سه گیاه شورزی داشت. بالاترین غلظت تانن و اگزالات و اسیدهای آلی مربوط به اشنان بود. گیاهان سلمکی ساقه سفید پایین ترین و اشنان بالاترین درصد تجزیه پذیری و تجزیه پذیری موثر ماده خشک را داشتند (05/0>P). تجزیه پذیری ماده آلی تیمار حاوی اشنان و سیاه شور به طور معنی داری بالاتر از تیمار های حاوی سلمکی ساقه سفید بودند (05/0>P). تیمارحاوی 5/66 درصد اشنان+ 5/33 درصد سیاه شور (تیمار 7) بالاترین و سلمکی ساقه سفید (تیمار 2) پایین ترین درصد تجزیه پذیری NDF را در بین تیمار های آزمایشی داشتند (05/0>P). تیمار حاوی 5/66 درصد اشنان+5/33 درصد سلمکی ساقه سفید (تیمار 1)، بالاترین تجزیه پذیری پروتئین خام و سلمکی ساقه سفید پایین ترین درصد را داشت. نتایج نشان داد که در ساعات اولیه انکوباسیون، سرعت تجزیه پروتئین بیشتر از سرعت تجزیه ماده خشک، ماده آلی و NDF تیمار های آزمایشی بود. لذا، طبق نتایج مربوط به تجزیه ماده خشک، ماده آلی و پروتئین خام، بهترین مخلوط گیاهی برای تغذیه بهتر شترهای چراگر تیمار های فاقد سلمکی (تیمار های 5، 7 و 8) می باشد؛ اما طبق داده های ترکیب شیمیایی و تجزیه پروتئین تیمار های حاوی سلمکی بهترین مخلوط هستند (تیمار های 1، 3، 4 و 6 به جز 2). بنابراین، به نظر می رسد یکی از راه کارها برای بهبود هضم پذیری گیاهان شورزی در شترها مخلوط کردن این گیاهان با یکدیگر است که طبق نتایج آزمایش حاضر به نظر می رسد بهترین تیمار برای تغذیه شترها شامل مخلوطی از سلمکی ساقه سفید با سیاه شور یا اشنان باشد.

هدف از این آزمایش، بررسی تاثیر برگ مورد بر قابلیت هضم، فراسنجه های خونی و شکمبه ای و جمعیت پروتوزوای شکمبه در گوسفند عربی بود. در مرحله اول سطح مناسب برگ مورد از بین سطوح 2/0، 4/0 و 6/0 درصد همراه با جیره 70: 30 کنسانتره به علوفه با روش های آزمایشگاهی تعیین شد. نتایج نشان داد بهترین تخمیر، تولید گاز و قابلیت هضم مربوط به سطح 4/0 درصد برگ مورد بود. در مرحله دوم آزمایش، این سطح در تغذیه 8 رأس گوسفند عربی (5/1 ± 23 کیلوگرم)، به مدت یک ماه استفاده شد. در پایان آزمایش مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، جمعیت پروتوزوآ و متابولیت های خونی اندازه گیری و داده های به دست آمده در قالب طرح کاملاً تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد استفاده از گیاه مورد تأثیری بر میزان مصرف ماده خشک و ماده آلی نداشت، اما مقدار پروتئین مصرفی را کاهش داد. قابلیت هضم پروتئین خام و NDF در تیمار حاوی مورد نسبت به تیمار شاهد افزایش داشت، اما قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و ADF جیره های آزمایشی تفاوت نداشت. جمعیت پروتوزوآ تحت تأثیر استفاده از برگ مورد در جیره قرار نگرفت، اما میزان نیتروژن آمونیاکی شکمبه، تری گلیسرید و گلوکز خون در تیمار حاوی برگ مورد (29/8) در مقایسه با تیمار شاهد (05/16) کاهش داشت. بنابراین، سطح 4/0 درصد برگ گیاه مورد دارای اثرات بهبود بر تخمیر شکمبه ای و اثرات مفید بر فراسنجه های خونی در گوسفند عربی بود، بنابراین می توان از آن به عنوان افزودنی گیاهی در جیره گوسفند استفاده کرد.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف عصاره برگ پسته وحشی بر عملکرد، جمعیت میکروبی سکوم ها و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی آزمایشی با استفاده از 240 قطعه جوجه گوشتی یک روزه (سویه راس-308) به مدت 42 روز در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار به انجام رسید. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه (شاهد مثبت)، جیره پایه به همراه 1/0 درصد آنتی بیوتیک فلاوومایسین (شاهد منفی) و جیره پایه به همراه سطوح 1/0، 2/0 و 3/0 درصد عصاره برگ پسته وحشی بودند. نتایج آزمایش نشان داد که ضریب تبدیل خوراک در دوره آغازین تحت تاثیر گروه های مختلف آزمایشی قرار گرفت و گروه شاهد مثبت کمترین و 3/0 درصد عصاره بیشترین ضریب تبدیل خوراکی را داشتند (05/0>P). میزان مصرف خوراک، افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل خوراک در دوره رشد و کل دوره تحت تاثیر گروه های مختلف آزمایشی قرار نگرفتند (05/0P). تیمارهای آزمایشی تاثیر قابل ملاحظه ای بر جمعیت باکتری های کلی فرم نداشتند ولی باعث افزایش معنی دار جمعیت میکروبی لاکتوباسیل ها و کاهش معنی دار اشریشیاکولای در محتویات سکوم شدند (05/0>P). به هنگام استفاده از سطوح 2/0 و 3/0 درصد عصاره برگ پسته وحشی، pH ایلئوم به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>P). نتایج این آزمایش نشان داد که عصاره برگ پسته وحشی تاثیر قابل ملاحظه ای بر عملکرد جوجه های گوشتی ندارد ولی، باعث کاهش جمعیت باکتری های مضر و افزایش جمعیت باکتری های مفید محتوای سکوم و هم چنین باعث کاهش pH محتویات ایلئومی شد.

در پژوهش حاضر نمونه کنجاله های سویای برزیلی، آرژانتینی و ایرانی و یک نمونه کنجاله گلوتن ذرت ایرانی از کارخانجات خوراک طیور استان آذربایجان شرقی جهت تعیین ترکیبات شیمیایی و کیفیت پروتئین تهیه شد. میانگین پروتئین خام کنجاله سویای برزیلی، آرژانتینی، ایرانی و کنجاله گلوتن ذرت به ترتیب 3/47، 2/46، 4/46 و 5/65 درصد و مقادیر عصاره اتری به ترتیب 1/9، 6/8، 4/12و 6/7 درصد بود. برای ارزیابی بیولوژیکی کیفیت پروتئین نمونه های کنجاله سویا و یک نمونه کنجاله گلوتن ذرت از 100 قطعه جوجه خروس سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار و 5 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. جیره های آزمایشی از سن 8 تا 17 روزگی به جوجه ها تغذیه شدند. جیره های آزمایشی شامل یک جیره خالص فاقد نیتروژن و چهار جیره غذایی نیمه خالص آزمایشی حاوی کنجاله های سویا و کنجاله گلوتن ذرت بود. برای ارزیابی شیمیایی کیفیت پروتئین نمونه های کنجاله سویا نیز از شاخص فعالیت آنزیم اوره آز و حلالیت پروتئین در محلول هیدروکسید پتاسیم 2/0 درصد استفاده شد. شاخص اوره آز برای کنجاله سویای برزیلی، آرژانتینی، ایرانی به ترتیب 05/0، 05/0 و 07/0 و حلالیت پروتئین در محلول هیدروکسید پتاسیم 2/0 درصد به ترتیب 39/88، 51/85 و 82/86 درصد تعیین گردید. کمترین مقادیر NPRو PER در کنجاله گلوتن (ذرت 37/1 و 36/0) و بیشترین مقادیر در کنجاله سویای آرژانتینی (74/3 و13/3) یافت شد. نتیجه گیری گردید که کمیت و کیفیت پروتئین نمونه داخلی کنجاله سویا مورد مطالعه قابل مقایسه با نمونه های آرژانتینی و برزیلی می باشد.

امروزه استفاده از اطلاعات هاپلوتایپ به منظور تخمین ارزش اصلاحی ژنومی (GEBV) با صحت و دقت بالاتر مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از شباهت بین هاپلوتایپ ها نسبت به مستقل در نظر گرفتن اثرات هاپلوتایپ ها می تواند منجر به قابلیت پیش گویی بالاتر برآوردهای ژنومی گردد. هدف از این مطالعه بررسی صحت و اریبی GEBV به روش بهترین برآورد نااریب خطی ژنومی (GBLUP) با استفاده از ماتریس روابط خویشاوندی ژنومی بر پایه اطلاعات نشانگرهای چندشکلی تک نوکلئوتیدی (GSNP) و هاپلوتایپ (GHAP) و ماتریس هیبرید شامل اطلاعات هاپلوتایپ ها وSNPها (GSNP, HAP) بود. ماتریس های روابط خویشاوندی ژنومی با استفاده از تراشه k50 برای جمعیت گاو شیری هلشتاین آمریکای شمالی برای صفات تولید چربی شیر، تولید شیر، نمره سلول بدنی، تیپ و روزهای باز تشکیل گردید. مقادیر صحت GEBV با استفاده از ماتریس GSNP و GHAP به ترتیب از 49/0 (روزهای باز) تا 72/0 (تولید چربی شیر) و 50/0(روزهای باز) تا 73/0 (تولید چربی شیر) متغیر بود. استفاده از ماتریس GHAP در مقایسه با دیگر ماتریس های مورد بررسی در این مطالعه منجر به برآوردهای نااریب تری در تمام صفات شد. استفاده از ماتریس GHAP نسبت به GSNP موجب 6 تا 15 درصد کاهش اریبی برآوردها در صفات مختلف گردید. یکی از دلایل بهبود اریبی برآوردها می تواند برآورد بهتر واریانس ژنتیکی در سطح جمعیت توسط هاپلوتایپ نشانگرها نسبت به نشانگر انفرادی باشد. بر اساس نتایج حاضر ماتریس GHAP می تواند جایگزین مناسبی برای GSNP در ارزیابی های ژنومی به منظور دستیابی به برآوردهای ارزش اصلاحی نااریب تر و دقیق تر باشد.

این آزمایش به منظور بررسی و شناسایی تفاوت های ژنتیکی و مسیرهای متابولیکی مرتبط با میتوکندری بین توده مرغ بومی اصفهان و یک سویه جوجه تجاری راس 708 با سرعت رشدهای متفاوت، انجام شد. بدین منظور از روش توالی یابی RNA-seq با استفاده از چهار نمونه ماهیچه سینه 28 روزگی استفاده شد. مقایسه آماری بیان ژن های توالی یابی شده در مرغ بومی و جوجه تجاری، 606 ژن با تفاوت معنی دار را مشخص نمود و از این تعداد 249 ژن در مرغ بومی و 357 ژن در جوجه تجاری افزایش بیان داشتند. بر اساس نتایج بیان ژن ها در مرغ بومی، فاکتور رونویسی FoxO3 موجب فعال شدن مسیر آتروفی لیگازهای یوبیکویتینی E3 و افزایش شکست پروتئین و در نتیجه کاهش حجم ماهیچه اسکلتی در مقایسه با جوجه تجاری شده است. هیپوکسی و تنظیم فرآیند متابولیکی گونه های اکسیژن فعال (ROS) از مهم ترین فرآیندهای بیولوژیکی فعال در مرغ بومی بودند. بررسی و مقایسه ژن های مرتبط با پروتئوم میتوکندریایی نشان داد در این مرغ تغییرات معنی داری در بیان بسیاری از پروتئین های وابسته به رشد و تنظیم کننده رونویسی وجود دارد. این تغییرات نشان دهنده برنامه سازگاری پیچیده ای است که شکست پروتئین را تسهیل نموده و سوخت گلوکز در ماهیچه را کاهش می دهد. این مسیرهای متابولیسمی در جهت کاستن سطح نیازمندی های مرغ بومی به گونه ای تکامل یافته اند تا توان این مرغ را در غلبه بر شرایط و تنش های محیطی و تحمل کمبودهای غذایی تقویت نمایند.

هدف از این تحقیق برآورد وراثت پذیری کروموزم های اتوزمی و وابسته به جنس در صفات قبل از شیرگیری گوسفند مهربان بود. داده ها و اطلاعات شجره در طی سال های 1373 الی 1389 توسط جهاد کشاورزی استان همدان جمع آوری شده بود. به منظور تعیین اثرات ثابت از رویه GLM نرم افزار SAS استفاده شد. اثرات ثابت مدل شامل گله-سال، فصل زایش، جنسیت، تیپ تولد و سن مادر بود. سن بره در زمان از شیرگیری به عنوان متغیر کمکی برای وزن شیرگیری در نظر گرفته شد. به منظور برآورد پارامترهای ژنتیکی و همبستگی ژنتیکی صفات مورد بررسی از روش حداکثر درستنمایی محدود شده و نرم افزار Wombat استفاده شد. وراثت پذیری های مستقیم اتوزومی و وراثت-پذیری های مستقیم وابسته به کروموزوم جنسی برای صفات قبل از شیرگیری، به ترتیب در دامنه ی 18/0 تا 55/0 و 03/0 تا 11/0 برآورد گردید. همبستگی های ژنتیکی اتوزومی، کروموزم های وابسته به جنس، ژنتیکی مادری و محیط دائم مادری، به ترتیب در دامنه ی 31/0-تا 91/0، 33/0 تا 98/0، 33/0 تا 99/0 و 26/0-تا 99/0 متغیر بود. نتایج نشان داد، واریانس مستقیم کروموزم وابسته به جنس، همانند واریانس ژنتیکی مادری دارای اثر می باشد و وارد کردن این اثر به مدل، می تواند برآورد دقیق تری از وراثت پذیری مستقیم کروموزم اتوزومی را حاصل نماید.

ایجاد محدوده مرجع اختصاصی نژاد، ابزار مهمی جهت پایش سلامتی در نژادهای مختلف گوسفند محسوب می شود. هدف از مطالعه حاضر ایجاد محدوده مرجع فراسنجه های بیوشیمیایی منتخب سرم برای گوسفندان بالغ به ظاهر سالم نژاد سنگسری با روشReference Value Advisor (RVA) و مقایسه فراسنجه های تحت مطالعه در بین دو جنس نر و ماده این نژاد بود. نمونه خون 60 رأس گوسفند سالم و بالغ (رنج سنی 2 تا 4 سال) سنگسری از هر دو جنس (26 میش و 34 قوچ) از مرکز اصلاح نژاد گوسفند سنگسری در دامغان برای تعیین محدوده مرجع مورد استفاده قرار گرفتند. مهمترین فراسنجه های بیوشیمیایی سرم توسط دستگاه اتوآنالایزر (Mindray, BS-120) اندازه گیری شدند. محدوده مرجع فراسنجه های اندازه گیری شده با روش RVA مطابق با دستورالعمل انجمن کلینیکال پاتولوزی دامپزشکی آمریکا، تعیین شد. محدوده مرجع داده ها باتوجه به حجم نمونه با روش Robust Box-cox transformation، گزارش شدند و سطح اطمینان 90% به وسیله روش بوت استرپینگ غیرپارامتری تعیین گردید. محدوده مرجع تعیین شده برای فراسنجه های بیوشیمیایی سرم بدین شرح بودند: آسپاراتات آمینو ترانسفراز 40/338-86/10 واحد/ لیتر، آلکالین فسفاتاز 84/564-24/49 واحد/ لیتر، گاما گلوتامیل ترانسفراز 23/62-14/24 واحد/ لیتر، ازت اوره خون 43/26-91/6 میلی گرم/ دسی لیتر، آلبومین 63/3-92/0 گرم/ دسی لیتر و پروتئین تام 95/13-19/5 گرم/ دسی لیتر. از میان فراسنجه های مذکور تنها میزان پروتئین تام در نرها به صورت معنی داری بیشتر از ماده ها بود. با مشخص نمودن محدوده مرجع می توانیم اطلاعات پایه ای را جهت تفسیر نتایج بیوشیمایی در گوسفند سنگسری ایجاد و به بهینه سازی مدیریت این گونه نیز کمک نماییم.