علوم دامی ایران
سال:1398 | دوره:50 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

در سیستم تولیدی نشخوارکنندگان، هر حیوان روزانه 500-250 لیتر متان تولید می کند به طوری که تخمین زده شده است میزان مشارکت نشخوراکنندگان در گرمای جهان معادل با 10-8 درصد در طول 100-50 سال آینده می باشد. هدف از این تحقیق بررسی مقدار همبستگی میزان متان (پیش بینی شده از طریق اسیدهای چرب فرار) با صفات تولید شیر، اجزای متشکل آن و ارزش های اصلاحی این صفات در گاوهای هلشتاین ایران می باشد. در این راستا مایع شکمبه از دو زیر جمعیت 75 راسی به روش لوله مری جمع آوری گردید (زیر جمعیت ها از نظر ارزش اصلاحی تولید شیر با یکدیگر متفاوت بودند). آنالیز داده ها در محیط R. 3. 3. 0 انجام شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که مقدار متان پیش بینی شده به ازای یک واحد شیر و چربی در دو زیر جمعیت تفاوت بسیار معنی داری با یکدیگر دارند (0001/0P <). همچنین در این پژوهش مشخص گردید که ارزش اصلاحی صفات مرتبط با تولید و ترکیب شیر با میزان متان تولید شده به ازای یک واحد محصول دارای همبستگی منفی ضعیف تا متوسط می باشند (05/0P <). بیشترین مقدار همبستگی میان تولید روزانه چربی با میزان متان تولیدی به ازای یک کیلوگرم چربی (79/0-) و تولید روزانه شیر با میزان متان تولیدی به ازای یک گیلوگرم شیر (62/0-) بود. این نتایج نشان می دهد که احتمالا میزان متان تولیدی را می توان به طور غیر مستقیم و از طریق صفات که دارای همبستگی بالا با این انتشار متان هستند (مانند تولید روزانه چربی یا شیر) در هر نسل کاهش داد.

به منظور مطالعه اثر افزایش غلظت الیاف (الیاف نامحلول در شوینده خنثی) در جیره های مکمل شده با روغن گیاهی بر عملکرد و رفتار تغذیه ای گاوهای اواسط شیردهی از چهار رأس گاو هلشتاین یک بار زایش کرده و چهار رأس چند بار زایش کرده به ترتیب با میانگین وزنی 30± 525 و 88± 585 کیلوگرم و روزهای شیردهی 12± 99 روز استفاده شد. گاوها به چهار جیره غذایی به ترتیب با غلظت الیاف 31، 31، 35 و 39 درصد و با اضافه کردن 2 درصد روغن آفتابگردان در قالب طرح مربع لاتین 4×4 اختصاص داده شدند. یکی از جیره های با 31 درصد الیاف بدون اضافه شدن روغن بود. دوره های آزمایشی 21 روز بود و نمونه گیری در هفته سوم انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش الیاف جیره به 35 و 39 درصد باعث کاهش در ماده خشک مصرفی می شود (01/0>P). قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین و الیاف با افزودن روغن به جیره با الیاف بالا تمایل به کاهش نشان داد (1/0>P). فعالیت جویدن با افزایش الیاف جیره به 35 و 39 تمایل به افزایش نشان داد (1/0>P). افزودن روغن با الیاف پایین باعث کاهش pH شکمبه، نسبت استات به پروپیونات و درصد چربی و پروتئین شیر شد ولی با الیاف متوسط و بالا این تأثیر وجود نداشت. به طور کلی اثرات متفاوتی از روغن بر عملکرد حیوان با درصد الیاف مختلف مشاهده شد.

هدف این آزمایش، مطالعه اثر تغذیه کورکومین بر پروفیل لیپیدهای پلاسما و برخی از فراسنجه های اسپرم خروس های مادرگوشتی بود. آزمایش با 28 قطعه خروس سویه راس 308 از سن 51 هفتگی و به مدت 9 هفته، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 7 تکرار، در قفس های انفرادی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف کورکومین بودند (تیمار 1: فاقد کورکومین (شاهد)، تیمار 2: 006/0، تیمار 3: 012/0 و تیمار 4: 018/0 درصد جیره) که به جیره پایه افزوده شد. به منظور اندازه گیری پروفیل چربی های پلاسما، در پایان آزمایش از 5 قطعه خروس در هر گروه تیماری خون گیری شد. همچنین، طی دوره آزمایش، نمونه های منی برای ارزیابی جنبایی و یکپارچگی غشای اسپرم به صورت هفتگی جمع آوری شد. غلظت گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول کل و لیپوپروتئین های با چگالی پایین (LDL) پلاسما در تیمار 3 و 4 به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد کاهش و غلظت لیپوپروتئین های با چگالی بالا (HDL) افزایش یافت (05/0>P). بین تیمار 2 و گروه شاهد از نظر غلظت گلوکز و فراسنجه های چربی پلاسما تفاوت معنی داری وجود نداشت. یکپارچگی غشای پلاسمایی و جنبایی اسپرم در تیمارهای آزمایشی نسبت به گروه شاهد به صورت خطی افزایش یافت (05/0>P). بین تیمارهای آزمایشی، تیمار 4 بیشترین تأثیر بر پروفیل لیپیدهای پلاسما و همچنین بیشترین میزان بهبود جنبایی و یکپارچگی غشای اسپرم را داشت. در کل، با در نظر گرفتن همه شاخص های اندازه گیری شده، افزودن 018/0 درصد کورکومین به جیره پاسخ بهتری نسبت به دیگر تیمارها از خود نشان داد.

بزهای بومی ایران به عنوان یکی از ذخایر ژنتیکی ارزشمند محسوب می شوند و حفظ تنوع ژنتیکی آنها حائز اهمیت است. ژنوم میتوکندری در یک اکوتیپ و مقایسه آن با سایر اکوتیپ ها می تواند شاخص مناسبی از میزان تنوع موجود در آن جمعیت را ارائه دهد. هدف از پژوهش اخیر بررسی ساختار ژنتیکی و ترسیم روابط فیلوژنتیکی ناحیه HVR1 میتوکندری چهار توده جمعیتی بز های بومی ایران شامل سیستانی، پاکستانی، عدنی و سیاه لری (هر کدام 4 رأس) و مقایسه آنها با توالی نوکلئوتیدی جایگاه مذکور در دیگر اکوتیپ های بز می باشد. استخراج DNA کل به روش فنل-کلروفرم انجام شد و واکنش تکثیر با استفاده از یک جفت آغازگر اختصاصی انجام گرفت. محصولات تکثیرشده پس از خالص سازی به روش سانگر تعیین توالی شدند. توالی های مذکور به همراه توالی مشابه از ژنوم میتوکندری مربوط به سایر اکوتیپ های بز بدست آمده از مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی (NCBI) جهت تجزیه ژنتیکی و ترسیم درخت فیلوژنتیکی مورد استفاده قرار گرفت. با بررسی ناحیه HVR1 ژنوم میتوکندری در توده های مختلف بز در مطالعه حاضر 123 جایگاه چندشکلی و 16 هاپلوتیپ شناسایی شد. تجزیه واریانس مولکولی نشان داد که 15 درصد از تنوع بین جمعیت ها و 85 درصد در درون جمعیت ها است. کلیه توده های بز ایران استفاده شده در مطالعه حاضر در گروه هاپلوتیپی A که معمولاً در همه قاره ها یافت می شود گروه بندی شدند. مقادیر آماره های D و Fs تست تاجیما (به ترتیب 14/2-و 55/9-) در مطالعه اخیر منفی بود که ممکن است به دلیل کوچک بودن اندازه نمونه مورد استفاده در این مطالعه باشد. نتایج این مطالعه نشان داد توالی نوکلئوتیدی ناحیه HVR1 میتوکندری ابزار مناسبی برای مطالعات ژنتیکی و گروه بندی توده های جمعیتی بز در ایران و دنیا است.

این پژوهش با هدف تعیین مقایسه افتراقی پروفایل بیان ژن در دو زیرگونه گاو بوس تاروس (هلشتاین) و بوس ایندیکوس (کلیستانی) انجام شد. برای این منظور، ترانسکریپتوم نمونه ای از هریک از جمعیت های گاو ماده هلشتاین آمریکا و گاو ماده کلیستانی پاکستان از طریق همردیفی و مکان یابی خوانش های کوتاه mRNA تشکیل شد. این خوانش ها قبلاً با استفاده از فناوری توالی یابی نسل جدید به صورت داده های RNA-Seq تولید شده بودند. نتایج آنالیز بیان افتراقی نشان داد از مجموع 24616 ژن و 26716 رونوشت شناخته شده بر روی ژنوم مرجع گاو، 41 ژن بین این دو زیرگونه بیان متفاوت داشتند (000015/0 p<). بالاترین شاخص بیان دیجیتال مربوط به یک ژن میتوکندریایی (ENSBTAG00000043545) بودکه تنها در جمعیت کلیستانی بیان شد. یکی از ژن های متفاوت بیان شده (ENSBTAG00000014332) دارای دو ایزوفرم متفاوت بیان شده بود. آنالیز ماهیت و مسیر ژن های متفاوت بیان شده نشان داد که آنها در 20 مسیر به ویژه مسیر های مرتبط با ایمنی، پاسخ به تنش و تشکیل رگ های خونی جدید درگیر بودند. یعنی مسیرهایی که در طول زمان سازگاری دو زیرگونه مورد مطالعه با اقلیم های خاص و بروز تفاوتهای فنوتیپی بارز برای این صفات را بین آن ها موجب شده اند.

یک آزمایش فاکتوریل 3×3 با استفاده از 450 قطعه جوجه خروس گوشتی یکروزه برای تاثیر سطوح مختلف آهن (صفر، 40 و 80 میلی گرم در کیلوگرم) از منبع سولفات آهن برای 3 دوره تغذیه ای شامل کل دوره پرورش (سن 1 تا 42 روزگی)، دوره-های رشد و پایانی (سن 11 تا 42 روزگی) و دوره پایانی (سن 25 تا 42 روزگی) بر عملکرد، وزن اندام های داخلی بدن و پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی با استفاده از 450 قطعه جوجه یک روزه در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3×3 انجام شد. نتایج نشان دادند که 80 میلی گرم سولفات آهن در هر کیلوگرم جیره، مصرف خوراک روزانه جوجه های گوشتی را در کل دوره پرورش بطور معنی داری کاهش داد (05/0>P). افزودن 40 میلی گرم بر کیلوگرم سولفات آهن در جیره، وزن نسبی تهی روده، ایلئوم و کل روده را کاهش داد (05/0>P). وزن نسبی غده بورس فابریسیوس جوجه های تغذیه شده با 40 میلی گرم در کیلوگرم مکمل سولفات آهن در دوره پایانی در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با تیمار شاهد بیشتر بود (05/0>P). در دوره پایانی، اثرات مثبتی بر درصد مونوسیت های خون جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی مکمل سولفات آهن در مقایسه با کل دوره مشاهده شد (05/0>P). همچنین استفاده از 40 و 80 میلی گرم در کیلوگرم از مکمل سولفات آهن، درصد لنفوسیت های خون جوجه ها را بطور خطی (01/0>P) افزایش داد. به طور کلی، بر اساس نتایج این آزمایش بنظر می رسد که مصرف 40 و 80 میلی گرم در کیلوگرم مکمل سولفات آهن، با کاهش وزن روده باریک باعث بهبود کیفیت لاشه می گردد و اثرات مفیدی بر پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی بخصوص در دوره پایانی دارد.

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر شکل خوراک (آردی، پلت و اکسترود) بر بازده انرژی و پروتئین، مورفولوژی و میکروبیولوژی روده در جوجه های گوشتی انجام شد. بازده انرژی و پروتئین و شاخص بازده اروپایی در طول دوره آزمایش محاسبه گردید و مورفولوژی ژژونوم، طول نسبی روده، اسیدهای چرب فرّار، جمعیت میکروبی و ویسکوزیته محتویات ایلئوم روده در 42 روزگی تعیین شدند. نتایج نشان داد که اثر شکل خوراک بر مورفولوژی ژژونوم (عمق کریپت، ضخامت، ارتفاع و عرض پرز، نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت)، جمعیت میکروبی محتویات ایلئوم (باکتری های اسپورزا، لاکتوباسیل، کلی باسیل، باکتری های هوازی کل)، طول نسبی روده و طول روده معنی دار نبود (05/0P). بازده انرژی و پروتئین و شاخص بازده اروپایی در کل دوره در تیمار اکسترود بالاتر از تیمار پلت و آردی بود. یافته های مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از خوراک اکسترود و پلت در مقایسه با تیمار آردی در جوجه های گوشتی دارای نتایج مثبت بر پروفایل اسیدهای چرب، ویسکوزیته محتویات روده، شاخص بازده اروپایی و بازده انرژی و پروتئین است.

این پژوهش به منظور بررسی میزان بیان ژن آمیلاز و Actin-β در بافت های کبد و پانکراس جوجه های گوشتی تغذیه شده با سطوح مختلف میوه بلوط انجام شد. تعداد 264 قطعه جوجه گوشتی با جیره شاهد (بدون میوه بلوط) و جیره های حاوی 15 و 20 درصد میوه بلوط تغذیه شدند. در پایان دوره آغازین و پایانی، از هر تیمار آزمایشی، 6 قطعه جوجه به طور تصادفی انتخاب و نمونه گیری از بافت پانکراس و کبد انجام شد. جهت آنالیز بیان ژن از نرم افزارهای REST وSAS استفاده شد. از نرم افزار 2004Bestkeeper نیز به منظور بررسی پایداری بیان ژن Actin-β استفاده شد. نتایج نشان داد که ژن Actin-β تحت تأثیر عوامل جنس، سن و تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت، بنابراین از آن به منظور نرمال سازی داده های بیان ژن استفاده شد. در سن 21 روزگی، سطح mRNA ژن آمیلاز پانکراس در جوجه های گوشتی تیمار 15 درصد نسبت به گروه شاهد، به طور معنی داری بالاتر بود (05/0P<). در سن 42 روزگی، اختلاف معنی داری از نظر میزان بیان ژن آمیلاز کبد و پانکراس مشاهده نشد (05/0P>) همچنین، تغذیه جوجه ها با جیره حاوی 20 درصد میوه بلوط، موجب افزایش وزن نسبی پانکراس شد (05/0P<). به طور کلی، نتایج این بررسی نشان داد بیان ژن آمیلاز پانکراس در گروه تغذیه شده با جیره حاوی 15 درصد میوه بلوط در سن 21 روزگی افزایش معنی داری را نشان داد. در سایر موارد، بیان ژن ها تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند.