روان پرستاری
سال:1399 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

مقدمه: بی خوابی یکی از اختلالات عمده خواب نوجوانان شناخته شده است که پیامدهای آن بر جنبه های مختلف سلامت و عملکردشان تاثیرگذاراست. هدف از این مطالعه اثربخشی درمان گوش کردن عمیق کامل برشدت بی خوابی و کیفیت خواب نوجوانان دختر مبتلابه بی خوابی است. روش کار: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (اندازه گیری تکرار شده) بود و جامعه آماری را دختران نوجوان دارای مشکل بی خوابی که به صورت هدفمند از مدارس دخترانه متوسطه دوم شهر اصفهان پایه دهم و یازدهم با مشکل بی خوابی و نداشتن هیچ اختلال روان پزشکی دیگر انتخاب و 30 نفر به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل در سال 1397 قرار گرفتند. ابزار پژوهش آزمون شدت بی خوابی (2006-ISI)، پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبورگ (1989-PSQI) و مصاحبه بالینی (برای تشخیص عدم همبودی بی خوابی با مشکلات روانی دیگر) بود. گروه درمان طی دو ماه تحت درمان گوش کردن عمیق کامل قرار گرفتند و نمرات پرسشنامه شدت بی خوابی و کیفیت خواب قبل و بعد از مداخله و در مرحله پی گیری دوماهه هر دو گروه جمع آوری شد و با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که درمان گوش کردن عمیق کامل در بهبود شدت بی خوابی و کیفیت خواب نوجوانان دختر گروه درمان نسبت به گروه کنترل تاثیر معنی داری داشته و این تاثیر در مرحله پی گیری نیز باقی مانده است (p<0.001). در مراحل پس آزمون و هم چنین پیگیری در هر دو متغیر شدت بی خوابی و کیفیت خواب بین گروه کنترل با گروه درمان تفاوت معنی داری وجود دارد (p<0.001). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از اثربخشی درمان گوش کردن عمیق کامل بر کاهش شدت بی خوابی و افزایش کیفیت خواب نوجوانان دختر مبتلابه بی خوابی است؛ ازاین رو توجه به این یافته ها و سازوکار اثربخشی این روش درمانی می تواند اثرات درمانی مناسبی برای کاهش شدت بی خوابی و بهبود کیفیت خواب بیماران مبتلابه بی خوابی در پی داشته باشد.

مقدمه: اختلال خواب در دوران حاملگی شیوع بسیار بالایی دارد، این اختلال در دوران بارداری سلامت مادر و جنین را تهدید میکند. درمان های غیر دارویی برای بهبود الگوی خواب زنان باردار دارای اختلال خواب الویت دارند. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس بر کیفیت خواب زنان باردار انجام شد. روش کار: این مطالعه به روش نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. حجم نمونه 30 نفر بود، که به روش نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند. افراد گروه نمونه از بین زنان باردار در سه ماهه سوم بارداری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی کرمان انتخاب شدند. افراد انتخاب شده دارای ملاک های تشخیصی اختلال خواب در دوران بارداری بر اساس پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبرگ (PSQ) بودند. به افراد انتخاب شده به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمون در طی مطالعه به مدت3 شب متوالی در هفته، شروع به مصرف اسانس اسطوخودوس کردند. از پرسشنامه کیفیت خواب پیتزبرگ (PSQ) در دو مرحله قبل از شروع مداخله و بعد از یک ماه از انجام مداخله جهت ارزیابی کیفیت خواب استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار Spss و روش های تحلیل واریانس یک راهه (ANOVA) و تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای گروه مداخله نشان داد نمرات کیفیت خواب در پس آزمون به صورت معناداری بالاتر از پیش آزمون بوده است (P>0. 001). همچنین مقایسه نمرات کیفیت خواب در گروه مداخله و کنترل در پس آزمون به وسیله تحلیل کواریانس نشان داد نمرات کیفیت خواب در گروه مداخله به صورت معناداری بالاتر از گروه کنترل بوده است (P>0. 001)، و رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس 59 درصد از تغییرات نمرات کیفیت خواب را تبیین میکند. نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی مثبت رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس بر کیفیت خواب زنان باردار در سه ماهه سوم بارداری، می توان گفت که این مداخله برای کاهش نشانه های منفی اثر گذار بر کیفیت خواب زنان باردار در سه ماهه سوم بارداری سودمند است. با توجه به یافته های این پژوهش رایحه درمانی با اسانس اسطوخودوس بر کیفیت خواب زنان باردار در سه ماهه سوم بارداری بر تجربه خواب با کیفیت بالاتر موثر است و توجه به آموزش آن در مراکز درمانی به زنان بادردار میتواند از آسیب پذیری زنان در این دوره بکاهد.

مقدمه: شواهد پژوهشی حاکی از این است که ذهنی سازی یعنی ظرفیت تامل بر حالت های ذهنی خود و دیگران در افراد دارای رفتارهای خودآسیب رسان به قصد غیرخودکشی دچار نقص می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده دوانلو بر ذهنی سازی در افراد خودآسیب رسان به قصد غیرخودکشی بود. روش کار: بدین منظور در چهارچوب طرح تجربی تک آزمودنی خطوط چندگانه با ورود پلکانی 5 نفر از مراکز مشاوره استان البرز با استفاده از ابزارهای تشخیصی مصاحبه بالینی ساختاریافته (SCID-II) و پرسشنامه شخصیت میلون (MCMI-III) بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت انفرادی طی 20 جلسه تحت مداخله روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده قرار گرفتند و در شش مرحله (قبل از درمان، بعد از جلسه های 4، 8، 12، 16 و 20 و 2 ماه پیگیری به وسیله پرسشنامه های ذهنی سازی (RFQ-54) و سیاهه رفتارهای خودآسیب رسان (ISAS) ارزیابی شدند. به منظور تحلیل داده ها از شاخص های تغییر روند، شیب، بازبینی نمودارها و برای تعیین معناداری بالینی از شاخص کوهن، درصد بهبودی و اندازه اثر استفاده شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده بر افزایش ذهنی سازی و کاهش رفتارهای خودآسیب رسان افراد دارای رفتارهای خودآسیب رسان به قصد غیرخودکشی موثر است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش می توان گفت روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده گزینه مناسبی برای افزایش ظرفیت ذهنی سازی و کاهش رفتارهای خودآسیب رسان در افراد دارای رفتارهای خودآسیب رسان به قصد غیرخودکشی می باشد.

مقدمه: زوجین متقاضی طلاق دارای مشکلات فراوانی در روابط زناشویی خود هستند و یکی از روش های موثر در بهبود ویژگی های مرتبط با زندگی زناشویی، روش آموزش رویکرد یکپارچه چندسطحی فلدمن است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش رویکرد یکپارچه چندسطحی فلدمن بر افزایش شفافیت ارتباط زناشویی و کاهش میل به طلاق در زوجین متقاضی طلاق انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش متشکل از کلیه زوج های متقاضی طلاق استان البرز بودند که به مرکز مشاوره حامی خانواده در سال 1398 ارجاع داده شدند. نمونه پژوهش 20 زوج دارای نمره پایین در شفافیت ارتباط زناشویی و نمره بالا در میل به طلاق بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش رویکرد یکپارچه چندسطحی فلدمن شرکت نمود و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با مقیاس های شفافیت ارتباط زناشویی (سعیدی فرد و همکاران، 1395) و میل به طلاق (رازبالت و همکاران، 1986) در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه جمع آوری و با روش اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که آموزش رویکرد یکپارچه چندسطحی فلدمن باعث افزایش شفافیت ارتباط زناشویی و کاهش میل به طلاق در زوجین متقاضی طلاق شد و پایداری نتایج پس از دو ماه حفظ شد (P<0. 05). نتیجه گیری: با توجه نتایج، برنامه ریزی برای استفاده از روش آموزش رویکرد یکپارچه چندسطحی فلدمن برای افزایش شفافیت ارتباط زناشویی و کاهش میل به طلاق در زوج های متقاضی طلاق ضروری است.

مقدمه: بزهکاری یک پدیده اجتماعی است و بزهکاران در مقایسه با دیگران بیشتر به اختلال های روانشناختی مبتلا می شوند. یکی از روش های آموزشی نسبتا جدید و برگرفته از موج سوم روان درمانی برای کاهش اختلال های روانشناختی، آموزش مبتنی بر شفقت است. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر شفقت بر امیدواری، رضایت از زندگی و نارسایی خلقی نوجوانان دختر بزهکار انجام شد. روش کار: روش این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش نوجوانان دختر بزهکار شهر زاهدان در سال 1399 به تعداد 167 نفر بودند. نمونه پژوهش 30 نفر بودند که پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب با روش تصادفی در دو گروه 15 نفری جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای بر اساس پکیج گیلبرت (2009) تحت آموزش مبتنی بر شفقت قرار گرفت و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های امیدواری (اسنایدر و همکاران، 1991)، رضایت از زندگی (داینر و همکاران، 1985) و نارسایی خلقی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) بودند. داده ها با آزمون های خی دو، تی مستقل و تحلیل کوواریانس چند متغیری در نرم افزار SPSS نسخه 22 تحلیل شدند. یافته ها: بر اساس آزمون خی دو گروه های آزمایش و کنترل از نظر سن خودشان و تحصیلات والدین تفاوت معنی داری نداشتند (P>0. 05). علاوه بر آن، نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد که آموزش مبتنی بر شفقت باعث افزایش امیدواری (F=84. 75, P<0. 001) و رضایت از زندگی (F=81. 46, P<0. 001) و کاهش نارسایی خلقی (F=65. 20, P<0. 001) نوجوانان دختر بزهکار شد. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تاثیر آموزش مبتنی بر شفقت بر افزایش امیدواری و رضایت از زندگی و کاهش نارسایی خلقی در نوجوانان دختر بزهکار بود. بنابراین، درمانگران و متخصصان سلامت برای بهبود ویژگی های روانشناختی نوجوانان دختر بزهکار از جمله امیدواری، رضایت از زندگی و نارسایی خلقی آنها می توانند از روش آموزش مبتنی بر شفقت در کنار سایر روش های آموزشی استفاده کنند.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سیستم های مغزی رفتاری با ناگویی هیجانی در دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری بود. روش: جامعه ی آماری شامل تمام دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری در سال تحصیلی 98-1397 بود. از این جامعه ی آماری, نمونه ای به تعداد 234 نفر با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شد. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه مکانیسم های دفاعی (DSQ) و پرسشنامه سیستم های بازداری و فعال ساز رفتاری کارور و وایت و پرسشنامه ناگویی هیجانی استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری انجام گرفت. یافته ها: سیستم های مغزی-رفتاری و مکانیسم های دفاعی نقش مستقیم بر ناگویی هیجانی دارند (p<0. 01). سیستم فعال سازی رفتاری و مکانیسم دفاعی رشد یافته اثر منفی و معنی داری بر ناگویی هیجانی و سیستم بازداری رفتاری و مکانیسم های دفاعی (سبک دفاعی رشد نایافته و سبک دفاعی روان رنجور) اثر مثبت و معنی داری بر ناگویی هیجانی را نشان دادند. همچنین سیستم های مغزی-رفتاری با نقش میانجی مکانیسم های دفاعی بطور غیرمستقیم بر ناگویی هیجانی نقش داشت (p<0. 01). بنابراین مدل پیشنهادی روابط علی بین متغیرهای مذکور از برازش قابل قبولی برخورداربود. نتیجه گیری: سیستم های مغزی رفتاری در قالب یک مدل علت شناسی در نقش عوامل آسیب پذیری با نقش میانجیگری مکانیسم دفاعی در به وجود آمدن ناگویی هیجانی نقش دارند.

مقدمه: ابتلا به چاقی سبب ایجاد مشکلات جسمانی، روان شناختی و حتی هیجانی می شود و این شرایط می تواند شاخص توده بدنی، ولع مصرف و حتی تنظیم هیجان را دچار تغییر نماید، بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان دلبستگی محور بر شاخص توده بدنی، تنظیم هیجان و ولع مصرف غذا در نوجوانان دختر مبتلا به چاقی بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و یک مرحله پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی دانش آموزان دختر مبتلا به چاقی و مراجعه کننده به مراکز غدد و چاقی شهر ساری در سال 1398 بودند. از بین جامعه هدف تعداد 24 آزمودنی به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود و خروج به پژوهش انتخاب شدند و به شیوه گمارش تصادفی با توجه به قرعه در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل شاخص توده بدنی (BMI)، پرسشنامه تنظیم هیجان گرتز و رومر (2004) و پرسشنامه ولع مصرف در چاقی سپدا-بنیتو و همکاران (2000) بود. گروه آزمایش تحت درمان دلبستگی محور در 10 جلسه 90 دقیقه ای به مدت دو ماه قرار گرفت. از هر دو گروه آزمایش و کنترل قبل از شروع مداخله؛ پیش آزمون، خاتمه مداخله؛ پس آزمون و مجددا دوماه بعد از اتمام مداخله؛ پیگیری دریافت شد. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و خی دو با نرم افزار SPSS 18 مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج شاخص میانگین در گروه آزمایش در شاخص توده بدنی در پیش آزمون 52/32، پس آزمون 94/30، پیگیری 11/30 می باشد، در ولع مصرف غذا در پیش آزمون 91/119، پس آزمون 41/103، پیگیری 91/102 می باشد. در تنظیم هیجان در پیش آزمون 32/126، پس آزمون 25/111، پیگیری 45/111 می باشد. همچنین نتایج نشان داد که درمان دلبستگی محور در متغیرهای شاخص توده بدنی (F=27. 344, p<0. 001)، تنظیم هیجان (F=69. 668, p<0. 001) و ولع مصرف غذا (F=54. 174, p<0. 001) اثر معنی دارد. به طور کلی بین پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش در فرایند مداخله به تناسب گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد (P<0. 01)، همچنین بررسی مرحله پیگیری نشان از ثبات مداخله داشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش تاکیدی بر اهمیت دلبستگی به غذا در افراد مبتلا به چاقی دارد، که می تواند تلویحات کاربردی برای درمان گران جهت کاهش ولع مصرف غذا، تنظیم هیجان و بهبود توده بدنی در نوجوانان دختر مبتلا به چاقی ارایه دهد.

مقدمه: کیفیت زندگی و پرخاشگری از متغیرهایی هستند که برای نوجوانان دارای مشکلات رفتاری از اهمیت زیادی برخوردارند. این پژوهش با هدف تعیین مقایسه اثر بخشی درمان غیرفعال سازی حالت خانواده محور، درمان شناختی-رفتاری و درمان پذیرش و تعهد بر پرخاشگری نوجوانان دختر دارای مشکلات رفتاری و کیفیت زندگی مادران آن ها انجام شد. روش کار: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش، چهارگروهی در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه بود. از میان مادران 120 نوجوان دختر 14 تا 18 ساله شهر اصفهان در تابستان 1398، مادران 60 نوجوان بر مبنای ملاک های ورود به صورت هدفمند انتخاب و در سه گروه آزمایش و یک گروه کنترل گمارده شدند (هر گروه 15 نفر). پرسشنامه کیفیت زندگی وارشربون برای مادران و پرسشنامه پرخاشگری باس و پری برای نوجوانان استفاده شد. سه گروه درمان غیرفعال سازی حالت خانواده محور، درمان شناختی-رفتاری و درمان پذیرش و تعهد به تفکیک طی 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ گونه درمانی دریافت ننمود. داده ها از طریق تحلیل واریانس اندازه های تکرار شده و آزمون تعقیبی بونفرونی با کمک نرم افزار SPSS (ویرایش 24) تحلیل گردید. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد درمان غیرفعال سازی حالت خانواده محور، درمان شناختی-رفتاری و درمان پذیرش و تعهد نشان داد در کیفیت زندگی مادران و پرخاشگری نوجوانان دختر با گروه کنترل تفاوت معنادار ایجاد کرد (p<0. 01)، یعنی باعث افزایش کیفیت زندگی مادران و کاهش پرخاشگری نوجوانان دختر در هر سه گروه گردید ولی بین سه روش درمان با یکدیگر تفاوت معناداری وجود نداشت (p>0. 05). نتیجه گیری: در مجموع، یافته های این پژوهش نشان داد درمان غیرفعال سازی حالت خانواده محور، درمان شناختی-رفتاری و درمان پذیرش و تعهد می توانند کیفیت زندگی مادران را ارتقاء و در عوض پرخاشگری نوجوانان دختر را کاهش دهند. بر همین اساس پیشنهاد می شود که از این درمان ها برای درمان نوجوانان دختر دارای مشکلات رفتاری استفاده شود.

مقدمه: اختلالات طیف اسکیزوفرنی، یکی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی است که عود علایم و بستری های مکرر از ویژگی های مهم این اختلالات می باشد. هدف این پژوهش، تعیین اثر بخشی آموزش روانی خانواده بر پیشگیری از عود علایم بیماران مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنی بود. روش کار: طرح پژوهش حاضر به صورت نیمه آزمایشی بود که با مشارکت 30 بیمار مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنی بستری در مرکز آموزشی، درمانی روانپزشکی رازی تهران در بهار سال 1398 انجام شد که این نمونه در دسترس به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. در این پژوهش جلسات آموزش روانی خانواده فقط برای مراقبان اصلی بیماران گروه آزمایش برگزار گردید. ابزار پژوهش، مقیاس علایم مثبت و منفی اسکیزوفرنی بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مرحله پیش آزمون بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر علایم اختلالات طیف اسکیزوفرنی (1/121 و 9/122)، علایم منفی (53/32 و 6/31) و علایم مثبت (73/28 و 87/28) تفاوت معنی داری وجود نداشت (p>0. 05). اما در مرحله پس آزمون بین آنها تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0. 001). به عبارت دیگر، جلسات آموزش روانی خانواده، باعث کاهش عود علایم اختلالات طیف اسکیزوفرنی (p<0. 001, F=182. 1)، کاهش عود علایم منفی (p<0. 05, F=5. 24) و کاهش عود علایم مثبت (p<0. 001, F=48. 54) در بیماران مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنی شد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی آموزش روانی خانواده بر کاهش عود علایم اختلالات طیف اسکیزوفرنی، علایم منفی و علایم مثبت در بیماران مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنی بود. به نظر می رسد که با توجه به تاثیرات مثبت این برنامه آموزشی، از این روش می توان در کنار سایر روش های درمانی برای کاهش علایم بیماران استفاده نمود که خود می تواند نه تنها باعث کاهش هزینه ها بلکه منجر به بهبود عملکرد بیماران نیز گردد.

مقدمه: ذهن آگاهی به عنوان یک حالت ارتقا دهنده تفکر خودآگاهی برای بهبود نگرانی و اضطراب در نظر گرفته می شود. از این رو در جهت شناخت پایه های زیست-روان شناختی و درمان اضطراب در زنان، در این پژوهش کارآیی گروه درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری، امید به زندگی و اضطراب در زنان مضطرب مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری یک ماهه) بوده است. جامعه ی آماری پژوهش حاضر متشکل از تمامی زنانی بود که به دلیل اضطراب یا مشکلات مرتبط با آن به مراکز مشاوره شهر کرج در سال 1398 مراجعه کردند که از بین آنها تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بطور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 8 جلسه ی90 دقیقه ای، 2 روز در هفته تحت گروه درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفت اما بر گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله و پس از پیگیری یک ماهه به پرسشنامه های اضطراب حالت-صفت اسپیلبرگر، تاب آوری کونور و دیویدسون و امیدواری اشنایدر پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 استفاده شد. یافته ها: بین میانگین نمره های پس آزمون گروه مداخله و شاهد تفاوت معنی داری وجود داشت، بدین ترتیب که آموزش ذهن آگاهی باعث کاهش اضطراب در گروه ماخله شد (p<0. 01). همچنین نتایج نشان داده است که آموزش ذهن آگاهی باعث افزایش تاب آوری و امید به زندگی نیز شده است (p<0. 01). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، استفاده از درمان های گروهی همچون ذهن آگاهی اثرات مثبتی بر کاهش اضطراب و افزایش تاب آوری و امید به زندگی زنان مضطرب برجای می گذارد. لذا در مراحل مختلف درمان یا پس از آن می توان با ارایه این دسته از آموزش ها به کاهش اضطراب و افزایش تاب آوری و امیدواری زنان مضطرب کمک کرد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی آموزش ورزش ذهنی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روان شناختی و ترس از خود در افراد دارای بدریخت انگاری بدنی شهرستان اهواز بود. روش کار: روش پژوهش، تجربی از نوع آزمایشی میدانی با پیش آزمون-پس آزمون و گروه گواه و پیگیری بود. نخست تعداد 100 نفر از افرادی که در سال 1398 به خاطر مساله بدریخت انگاری به مراکز مشاوره شهر اهواز مراجعه کرده بودند به روش داوطلبانه انتخاب شدند، سپس 45 نفرکه از پرسشنامه اختلال بدشکلی بدن ربیعی و همکاران (1390) بالاترین نمره ها را کسب کردند، به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره آزمایش 1، 2 و گواه گمارده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های پریشانی روان شناختی کسلر و همکاران (2002) و ترس از خود آگویلار و همکاران (2019) بود. یافته ها: نتایج نشان داد که درمراحل پس آزمون و پیگیری، آموزش ورزش ذهنی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش پریشانی روان شناختی و ترس از خود اثربخش بودند (p<0. 05). همچنین، در مراحل پس آزمون و پیگیری بین اثربخشی دو مداخله بر پریشانی روان شناختی و ترس از خود تفاوتی مشاهده نشد (p>0. 05). نتیجه گیری: می توان از آموزش ورزش ذهنی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای کاهش پریشانی روان شناختی و ترس از خود در اختلال بدریخت انگاری بدنی استفاده نمود.