پژوهش های تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:11 | شماره:28 |تعداد مقالات:15

هدف از این تحقیق بررسی اثر هم افزایی سویه های پروبیوتیک بومی جدا شده از دستگاه گوارش طیور با عصاره گیاهی در سلامت مخاط دستگاه گوارش (میکروفلور روده) و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی بود. در این مطالعه اثر دو نوع پروبیوتیک (داخلی و خارجی)، فیتوبیوتیک (عصاره آویشن)، پروفیت (مخلوطی از عصاره آویشن و پروبیوتیک داخلی) و آنتی بیوتیک بر عملکرد، فراسنجه های بیوشیمایی خون، سیستم ایمنی و خصوصیات لاشه 336 قطعه جوجه گوشتی یک-روزه در 6 تیمار و 4 تکرار در قالب طرح کاکلا تصادفی بررسی شد. جیره های آزمایشی از روز اول تا پایان دوره در اختیار جوجه ها قرار گرفت. جیره های آزمایشی از روز اول تا پایان دوره در اختیار جوجه ها قرار گرفت. نتایج آنالیز آماری نشان داد که افزودن پروفیت و هر دو نوع پروبیوتیک به جیره پایه جوجه های آزمایشی منجر به کاهش مصرف خوراک در مقایسه با تیمار شاهد و تیمار حاوی آنتی بیوتیک شد که اختلاف آن به لحاظ آماری معنی دار بود (05/0≥ p). تمامی تیمارهای افزودنی سبب افزایش وزن نسبی بافت های لنفاوی طحال و بورس شدند. تیمارهای حاوی پروبیوتیک و پروفیت افزایش وزن بالاتری در مقایسه با تیمار حاوی فیتوبیوتیک (آویشن) داشتند که اختلاف آن به لحاظ آماری معنی دار است (05/0≥ p). تیمارهای مختلف آزمایشی در مقایسه با تیمار شاهد موجب بهبود ضریب تبدیل شد که اختلاف آن به لحاظ آماری معنی دار بود (05/0≥ p). افزودنی های خوراکی استفاده شده در این آزمایش منجر به بهبود عملکرد جوجه های گوشتی شد و در آینده می توانند به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک ها در تغذیه طیور معرفی شوند.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات افزودن عصاره برگ و روغن زیتون بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه، ریخت شناسی ایلئوم و گوارش پذیری مواد در مغذی بلدرچین ژاپنی اجرا شد. در این آزمایش درمجموع 528 قطعه بلدرچین ژاپنی 1 روزه به صورت آزمایش فاکتوریل 3×2 در قالب طرح کاملاً تصادفی به 6 تیمار، 4 تکرار و 22 قطعه بلدرچین در هر تکرار اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل دو سطح عصاره برگ زیتون (صفر و 400 میلی گرم) و سه سطح روغن زیتون (صفر، 5/2 و 5 درصد) بود. در پایان آزمایش از هر تکرار 2 پرنده به طور تصادفی انتخاب و کشتار شد. یک سانتی متر از قسمت میانی ایلئوم برای ارزیابی بافت شناسی جدا شد. نتایج آزمایش نشان داد جوجه های تغذیه شده با سطح 5 درصد روغن زیتون در مقایسه با گروه شاهد از اضافه وزن بالاتری برخوردار بودند (05/0>p). جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 5/2 درصد روغن زیتون کمترین خوراک مصرفی را نسبت به تیمار شاهد داشتند (05/0>p). روغن زیتون و عصاره برگ زیتون بر وزن نسبی اجزای لاشه تاثیری نداشت. عمق کریپت و نسبت ارتفاع پرز به عمق کریپت در پرنده های تغذیه شده با سطوح 5/2 و 5 درصد روغن زیتون نسبت به گروه شاهد به ترتیب کاهش و افزایش یافت (05/0>p). گوارش پذیری پروتئین، خاکستر، چربی، فسفر و انرژِی در تیمار شاهد نسبت به سایر تیمارهای آزمایشی به طور معنی داری پایین تر بود (05/0>p) بیشترین گوارش پذیری ظاهری فیبر مربوط به جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 5 درصد روغن زیتون و تیمار حاوی 400 میلی گرم عصاره برگ زیتون بود (05/0>p). تغذیه بلدرچین با تیمار حاوی 5 درصد روغن زیتون و تیمار 5 درصد روغن زیتون به همراه 400 میلی گرم عصاره برگ، بیشترین گوارش پذیری کلسیم و انرژی را نشان دادند (05/0>p). یافته های حاضر پیشنهاد می کند که گنجاندن روغن زیتون تا سطح 5 درصد به جیره بلدرچین و عصاره برگ زیتون تا سطح 400 میلی گرم در کیلوگرم جیره، اثرات مفیدی بر عملکرد، ریخت شناسی ایلئوم و گوارش پذیری مواد مغذی پرنده دارد.

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر منابع مختلف فیبر و سطوح مختلف ترئونین بر پاسخ رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و برخی ویژگی های شیرابه گوارشی جوجه های گوشتی بود. در این آزمایش از تعداد 180 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 3×2 با 5 تکرار و 6 جوجه در هر تکرار به مدت 24 روز استفاده شد. جیره ها حاوی دو منبع فیبر (پوسته نخود و تفاله چغندر قند) در سطح 5 درصد و سه سطح ترئونین (90، 100 و 110درصد سطح توصیه شده) بودند. مطابق نتایج؛ اثر متقابل معنی داری بین منبع فیبر و سطح ترئونین بر مصرف خوراک مشاهده شد (05/0>p)، به طوری که جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی تفاله چغندر قندِ مواجه با کمبود ترئونین در مقایسه با جیره مشابه حاوی پوسته نخود مصرف خوراک کمتری داشتند. افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک جوجه ها تحت تاثیر اثر متقابل منبع فیبر و سطح ترئونین قرار نگرفت. افزایش وزن پایین و ضریب تبدیل خوراک بالای جوجه ها در اثر مصرف تفاله چغندر قند نسبت به پوسته نخود مشاهده شد (05/0>p). قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و چربی خام و نیز انرژی قابل متابولیسم ظاهری در اثر تغذیه تفاله چغندر قند در مقایسه با پوسته نخود کاهش یافت (05/0>p). کمبود ترئونین جیره قابلیت هضم ماده آلی را کاهش داد (05/0>p). استفاده از تفاله چغندر قند در مقایسه با پوسته نخود موجب افزایش ph محتویات سنگدان و روده کور و ویسکوزیته شیرابه گوارشی ژژنوم و ایلئوم شد (05/0>p). وزن نسبی سنگدان در اثر پوسته نخود در مقایسه با تفاله چغندر قند افزایش یافت (05/0>p). در کل، تفاله چغندر قند نسبت به پوسته نخود با افزایش ویسکوزیته شیرابه گوارشی موجب کاهش قابلیت هضم مواد مغذی و افت عملکرد رشدی جوجه ها شد و اثر متقابل محسوسی بین منبع فیبر و سطح ترئونین جیره به جزء بر مصرف خوراک مشاهده نشد.

در این مطالعه اثرات استفاده از دانه آمارانت خام و اتوکلاو شده بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ با استفاده از 168 قطعه مرغ تخم گذار لگهورن سویه Hy-line (W36) در سن 67 هفتگی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 7 تیمار، 6 تکرار و 4 پرنده در هر تکرار مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل آمارانت خام و اتوکلاو شده هر کدام در سطوح صفر (شاهد)، 5، 10 و 15 درصد بودند. در طول دوره آزمایش صفات کیفی تخم مرغ و صفات عملکردی پرندگان اندازه گیری شد. نتایج نشان داد در کل دوره تولید در مرغ های تغذیه شده با جیره شاهد در مقایسه با پرندگان تغذیه شده با جیره های حاوی سطوح مختلف دانه آمارانت خام و اتوکلاو شده، درصد تخم گذاری و وزن تخم مرغ بیشتر و ضریب تبدیل غذایی پایین-تر بود (01/0p<). مرغ های دریافت کننده آمارنت اتوکلاو شده نسبت به پرندگان دریافت کننده آمارانت خام درصد تولید و وزن تخم مرغ بالاتری و ضریب تبدیل پایین تری داشتند (05/0p<). مرغ های تغذیه شده با جیره حاوی آمارانت مصرف خوراک کمتری نسبت به کنترل داشتند (05/0p<). استفاده از آمارنت و فرآوری آن تاثیر معنی داری بر اکثر فراسنجه های کیفی داخلی و خارجی تخم مرغ نداشت. به طور کلی نتایج نشان داد که با افزایش سطح آمارانت عملکرد تولیدی مرغ ها کاهش یافت و فرآوری در همه سطوح باعث بهبود عملکرد گردید و این اثر در سطوح بالاتر آمارانت بیشتر بود.

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر شکل فیزیکی خوراک بر عملکرد و پاسخ ایمنی سلولی و هومورال در جوجه های گوشتی تحت تنش مسمومیت با تتراکلریدکربن از سن 14 تا 42 روزگی اجرا شد. تعداد 468 قطعه جوجه گوشتی ماده سویه راس 308 برای بررسی شش تیمار در شش تکرار و 13 پرنده در هر تکرار مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش به-صورت فاکتوریل 3×2 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل گروه های تغذیه شده با جیره های مش، کرامبل و پلت با تزریق 5/0 میلی لیتر به-ازای هر کیلوگرم وزن بدن و بدون تزریق تتراکلریدکربن از روز 14 تا 28 آزمایش بودند. جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های مش مصرف خوراک بیشتری در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی داشتند (p<0/05). تزریق تتراکلریدکربن در جوجه های گوشتی سبب کاهش معنی دار درصد لنفوسیت ها و افزایش درصد مونوسیت-ها و هتروفیل ها شد. (p<0/05). تزریق تتراکلریدکربن اختلاف معنی داری را در عیار آنتی بادی علیه ویروس آنفولانزا در سن 42 روزگی نشان داد (p<0/05). نتایج آزمایش نشان داد که شکل فیزیکی خوراک تاثیری بر پاسخ ایمنی در مرغ گوشتی نداشت ولی القاء مسمومیت کبدی با تتراکلریدکربن در جوجه های گوشتی به دلیل کاهش تعداد لنفوسیت ها می تواند ایمنی پرندگان را به-طور منفی تحت تاثیر قرار دهد.

هدف از انجام این تحقیق تعیین ترکیبات شیمیایی، میزان انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری (AME)، انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری تصحیح شده برای ازت (AMEn)، انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی (TME) و انرژی قابل سوخت و ساز حقیقی تصحیح شده برای ازت (TMEn) در نمونه های ذرت، هم چنین پیش بینی محتوای انرژی توسط معادلات پیش بینی رگرسیونی بود. تعداد 30 نمونه ذرت از کارخانه های خوراک دام و طیور مختلف کشور تهیه شد. محتوای انرژی های مختلف هر نمونه ذرت در 4 تکرار به روش تغذیه دقیق اجباری اندازه گیری شد. تنایج آنالیز آزمایشگاهی نمونه ها نشان داد که میانگین ماده خشک، پروتئین خام، چربی خام، فیبر خام، خاکستر، نشاسته و گلوکز به ترتیب 02/90، 15/9، 28/3، 93/3، 45/1، 33/65 و 79/9 درصد بود و در نتایج آزمایشات مزرعه ای میانگین انرژی خام (GE)، AME، AMEn، TME و TMEn به-ترتیب 4375، 3284، 3219، 3873 و 3781 کیلوکالری بر کیلوگرم ماده خشک به دست آمد. با استفاده از پایگاه داده های به دست آمده معادلات رگرسیونی برای پیش بینی محتوای AME، AMEn، TME و TMEn از روی ترکیبات شیمیایی برازش شد. از این معادلات پیش بینی می توان به صورت کاربردی برای پیش بینی انرژی ذرت در کارخانه های خوراک طیور و یا مزارع پرورش طیور استفاده نمود.

هدف از این پژوهش بررسی اثرات مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گلیسریدهای اسید بوتیریک بر عملکرد و فراسنجه های خونی و قابلیت هضم مواد مغذی در گوساله های شیرخوار هلشتاین بود. در این تحقیق تعداد 32 رأس گوساله هلشتاین با میانگین سنی 1 الی 8 روز و میانگین وزنی 1± 38 کیلو گرم به صورت یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 8 تکرار استفاده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه بدون افزودنی، 2) جیره پایه به همراه 5 گرم مونوگیلیسرید بوتیرات، 3) جیره پایه به همراه 2 گرم مخمر ساکارومایسس سرویسیه، 4) جیره پایه + 2 گرم مخمر ساکارومایسس سرویسیه + 5 گرم گلیسریدهای اسید بوتیریک بودند. مصرف خوراک به صورت روزانه و وزن بدن در زمان تولد، 30 و 60 روزگی و در زمان شیرگیری در سن 75 روزگی ثبت و ضریب تبدیل غذایی برای هر گروه محاسبه شد. قابلیت هضم به روش نشانگر داخلی خاکستر نامحلول در اسید اندازه گیری شد. همچنین برای تعیین فراسنجه های خونی در زمان های 30 و 60 روزگی از سیاهرگ گردنی وداج خونگیری به عمل آمد. نتایج نشان داد که افزودن مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گلیسریدهای اسید بوتیریک نتوانست مصرف خوراک گوساله ها را در ماه های اول و دوم و کل دوره آزمایشی تحت تاثیر قرار دهد. عامل متقابل مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گلیسریدهای اسید بوتیریک اثر معنی داری بر وزن نهایی گوساله ها نداشت. همچنین افزایش وزن روزانه گوساله ها در ماه های اول و دوم در اثر افزودن مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گلیسریدهای اسید بوتیریک بهبود نیافت. اما افزایش وزن روزانه در کل دوره پرورشی تحت تاثیر هر دو عامل مکمل مخمر (05/0=P)و مکمل بوتیرات (01/0=P) قرار گرفت. ضریب تبدیل غذایی گوساله های شیر خوار در ماه اول، دوم و کل دوره پرورشی نتوانست تحت تاثیر عامل مخمر و مکمل بوتیرات و اثرات متقابل آنها قرار گیرد. نتایج نشان داد که افزودن مخمر ساکارومایسس سرویسیه و گلیسریدهای اسید بوتیریک در جیره گوساله های هلشتاین اثر معنی-داری بر فراسنجه های خونی (گلوکز، کلسترول، تری گلیسیرید، آلبومین، پروتیئن کل، اوره خون و گلوبولین) در مقایسه با گروه شاهد ایجاد نکرد، اگرچه غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات در اثر تغذیه مکمل بوتیرات افزایش یافت (02/0=P). نتایج مربوط به قابلیت هضم نیز نشان داد که قابلیت هضم پروتئین خام تحت تاثیر عامل مکمل بوتیرات افزایش معنی داری داشت (02/0=P). با توجه به اثرات مثبت استفاده از گلیسرید های اسید بوتیریک بر افزایش وزن روزانه، غلظت خونی بتاهیدروکسی بوتیرات و قابلیت هضم پروتئین و ساکارومایسس سرویسیه بر افزایش وزن روزانه، استفاده همزمان از این مواد افزودنی برای گوساله های شیرخوار هلشتاین توصیه می شود.

در این آزمایش از 15 راس گوساله نر هلشتاین تازه متولد شده که وزن اولیه آنها 5/4± 41 کیلوگرم و سن آنها نیز یک هفتگی بود، استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار انجام شد. تیمارها شامل: 1-تیمار شاهد بدون دانه کتان، 2-تیمار حاوی 5 درصد دانه کتان و3-تیمار حاوی 10 درصد دانه کتان بود. دانه کتان جایگزین ذرت و کنجاله سویا در جیره استارتر شد. کل دوره آزمایش 60 روز بود. جیره ها به صورت پلت در اختیار گوساله ها قرار گرفت. برای اندازه گیری قابلیت هضم مواد مغذی، نمونه گیری از مدفوع و خوراک مصرفی گوساله ها به مدت 5 روز در پایان دوره آزمایش انجام شد و سپس قابلیت هضم نمونه ها با استفاده از مارکر داخلی (خاکستر نامحلول در اسید) در آزمایشگاه انجام پذیرفت. همچنین خون گیری برای اندازه گیری فراسنجه های خونی در پایان دوره انجام شد. سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی داری روی پارامترهای عملکردی از جمله وزن انتهای دوره، افزایش وزن روزانه، مقدار ماده خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک نداشت. افزودن دانه کتان به استارتر گوساله ها تاثیر معنی داری روی قابلیت هضم ماده خشک (0498/0P=)، پروتئین خام (0067/0P=)، الیاف نامحلول در شوینده خنثی داشت (0249/0P=). تیمارهای دارای سطوح 10 درصد و 5 درصد به ترتیب بیشترین میزان قابلیت هضم ماده خشک را داشتند. بیشترین مقدار قابلیت هضم پروتئین خام و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی مربوط به تیمار دارای 5 درصد کتان بود. تیمارهای آزمایشی دارای سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی داری روی مقدار نیتروژن اور ه ای خون داشت (0047/0P=) طوری که بیشترین میزان نیتروژن اوره ای خون به ترتیب مربوط به تیمارهای حاوی سطوح 5 درصد و 10 درصد دانه کتان بود. با توجه به اینکه تیمارها از نظر میزان ماده خشک، افزایش وزن روزانه، وزن نهایی گوساله ها معنی دار نبودند و همچنین به دلیل بهبود هضم مواد مغذی در تیمارهای دارای 5 درصد بذر کتان، توصیه می شود در جیره گوساله های شیرخوار از سطح 5 درصد دانه کتان به عنوان منبع انرژی و پروتئین استفاده شود.

هدف از انجام این مطالعه، بررسی تأثیر سطوح مختلف آفلاتوکسین بر تولید گاز، فراسنجه های شکمبه ای و قابلیت هضم ماده خشک و آلی جیره غذایی گوسفند در شرایط آزمایشگاهی بود. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-جیره غذایی بدون آفلاتوکسین و متانول (شاهد)، 2-جیره غذایی شاهد همراه با متانول 3-جیره غذایی همراه با متانول حاوی 400 نانوگرم آفلاتوکسین B1 در میلی لیتر، 4-جیره غذایی همراه با متانول حاوی 800 نانوگرم آفلاتوکسین B1در میلی لیتر 5-جیره غذایی همراه با متانول حاوی 1200 نانوگرم آفلاتوکسین B1در میلی لیتر مایع شکمبه بودند. برای اندازه گیری میزان تولید گاز و قابلیت هضم، از شیشه های مخصوص با حجم 100 میلی لیتر به روش کشت ثابت استفاده شد. تیمارها در زمان های0، 12، 24، 36، 48، 60، 72، 84، 96 ساعت انکوباسیون و میزان گاز تولیدی به کمک فشارسنج در دمای 39 درجه سانتی گراد اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تیمارهای دارای سطوح بالای آفلاتوکسین، به خصوص سطح 1200 نانوگرم درمیلی لیتر مایع شکمبه، سبب کاهش معنی داری در تولید گاز در مقایسه با تیمارهای فاقد آفلاتوکسین شدند. افزودن سطوح مختلف آفلاتوکسین B1 سبب کاهش معنی داری در قابلیت هضم ماده خشک و آلی، تولید توده میکروبی و عامل تفکیک پذیری در مقایسه با تیمار شاهد گردید. نتایج این مطالعه نشان داد شرایط تخمیری محیط کشت در سطح پایین آفلاتوکسین چندان تحت تاثیر قرار نمی گیرد و میکروارگانیسم های شکمبه ای توانایی خنثی سازی آفلاتوکسین را دارد. ولی با افزایش سطح آفلاتوکسین در جیره غذایی، میزان تولید گاز، تولید توده میکروبی، عامل تفکیک پذیری و قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت. بنابراین می توان نتیجه گرفت آفلاتوکسین سبب تغییر فرآیند های تخمیری شکمبه همراه با کاهش تجزیه پذیری مواد خوراکی می شود که این تغییرات وابسته به غلظت آفلاتوکسین B1 است.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر مخمر غنی از مانان الیگوساکارید و سین بیوتیک بر عملکرد رشد، برخی فراسنجه های خونی و ویژگی های کمی و کیفی لاشه بره های نر در زمان از شیرگیری بود. این تحقیق در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با روش فاکتوریل 3×2 با 6 تکرار روی 36 رأس بره نر زل انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل، 1-تیمار شاهد بدون افزودن مکمل، 2-تیمار حاوی سطح 2 گرم سین بیوتیک، 3-تیمار حاوی سطح 2 گرم مانان الیگوساکارید (پری بیوتیک)، 4-تیمار حاوی سطح 2 گرم مانان الیگوساکارید (پری بیوتیک) و سطح 2 گرم سین بیوتیک، 5-تیمار حاوی سطح 4 گرم سین بیوتیک و 6-تیمار حاوی 2 گرم مانان الیگوساکارید (پری بیوتیک) و سطح 4 گرم سین بیوتیک در جیره مصرفی به ازای هر راس بره بود. بین تیمارهای آزمایشی از لحاظ ماده خشک مصرفی تفاوت معنی داری وجود نداشت. داده های افزایش وزن روزانه نشان داد که در روزهای 30 تا 60، تیمار 2 گرم سین بیوتیک و 2 گرم پری بیویتیک (03/0= P)، در روز 60 تا 90 تیمار 4 گرم سین بیوتیک و 2 گرم پری بیویتیک (03/0= P) و در روز 90 تا 110 آزمایش تیمار 2 گرم سین بیوتیک و 2 گرم پری بیویتیک (02/0= P) به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بود. بهترین ضریب تبدیل غذایی در روزهای صفر تا 30 و 30 تا 60، در تیمار 2 گرم سین بیوتیک (04/0= P) و در روز 60 تا 90 در تیمار 4 گرم سین بیوتیک و در روز صفر تا 110 آزمایش در تیمار 2 گرم سین بیوتیک (04/0= P) وجود داشت. غلظت گلوکز و لیپوپروتئین با دانسیته بالا در تیمار 4 گرم سین بیوتیک و 2 گرم پری بیوتیک (02/0= P)، غلظت کلسترول و نیتروژن اوره خون در تیمار شاهد (03/0= P) و پروتئین تام در تیمار 4 گرم سین-بیوتیک و 2 گرم پری بیوتیک (02/0= P) به طور معنی داری بالاتر بود. در صفات وزن پیش از کشتار (03/0= P)، وزن لاشه گرم و سرد (03/0= P)، درصد لاشه گرم (02/0= P) و سرد (01/0= P)، درصد ران، سردست و همچنین pH گوشت و اکسیداسیون چربی عضله راسته (04/0= P) تفاوت معنی داری وجود داشت. آنالیز نهایی داده ها نشان داد که در افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی و صفات کمی و کیفی لاشه، تیمار 4 حاوی 2 گرم مکمل سین بیوتیک و پری بیوتیک نسبت به سایر تیمارها دارای عملکرد بهتری بود.

امروزه یکی از جایگزین های نوین آنتی بیوتیک ها، نانوذرات نقره است. نقره یکی از عناصری است که به علت فعالیت وسیع آنتی باکتریالی خود در فنآوری نانو از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر نانو نقره پوشش داده شده بر زئولیت بر عملکرد، مورفولوژی روده و جمعیت میکروبی دستگاه گوارش جوجه های گوشتی تحت شرایط تنش گرمایی بود. تعداد 375 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه کاب در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 5 تکرار و 15 قطعه جوجه گوشتی در هر تکرار توزیع شدند. تیمار های آزمایشی شامل: 1) جیره پایه، 2) جیره پایه دارای یک درصد زئولیت، 3) جیره پایه دارای یک درصد زئولیت که پوشش داده شده با 5/0 درصد نانو نقره، 4) جیره پایه دارای یک گرم در هر کیلو گرم اسید اُرگانیک و 5) جیره پایه دارای یک درصد زئولیت پوشش داده شده با 5/0 درصد نانو نقره و یک گرم در هر کیلو گرم اسید اُرگانیک بود. به منظور اندازه گیری وزن اندام های داخلی و شمارش جمعیت میکروبی دستگاه گوارش در روز های 21 و 42 و بررسی مورفولوژی روده در روز های 35 و 42 دوره پرورش دو قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی کشتار شدند. نتایج پژوهش حاضر بیانگر این است که کل دوره پرورش تیمار دارای نانوذرات نقره ضریب تبدیل بیشتری نسبت به سایر تیمار ها داشت. همچنین طول پرز در روز 35 دوره پرورش در تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری با تیمار شاهد داشت (05/0>p). در روز 42 دوره پرورش بیشترین طول پرز مربوط به تیمار نانوذرات نقره و نانوذرات نقره به همراه اسید آلی بود. تأثیر تیمار های آزمایشی بر نتایج جمعیت میکروبی دستگاه گوارش در روز های 21 و 42 دوره پرورش معنی دار نبود. به طور کلی نتایج این پژوهش نشان دهنده این است که نانوذرات نقره پوشش داده شده بر زئولیت و به همراه اسید آلی می تواند به عنوان یک افزودنی غذایی در شرایط تنش گرمایی بدون اثر سوئی در تغذیه جوجه های گوشتی مورد استفاده قرار گیرند.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هم خونی بر برآورد فراسنجه های ژنتیکی صفات وزن در سنین مختلف در گوسفندان نژاد مغانی بود. در تحقیق حاضر از اطلاعات 11721 رأس گوسفندان مغانی در ایستگاه اصلاح نژاد جعفر آباد مغان، از سال 1366 تا 1390 استفاده شد. فراسنجه های ژنتیکی با استفاده از مدل تک صفتی با و بدون در نظر گرفتن هم خونی به-صورت کوواریت و طبقه بندی برآورد شدند. نرم افزارهای CFC و WOMBAT به ترتیب برای برآورد ضریب هم خونی و تاثیر هم خونی بر صفات استفاده شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که اثرتصادفی حیوان و اثرهای ثابت سال-فصل، جنس و سن بر تمامی صفات مورد بررسی تأثیر معنی داری داشت (05/0 p<. ). میانگین ضریب هم خونی جمعیت و افراد هم خون 4/0 و 67/1 درصد و 1/26 درصد از دام ها هم خون بودند. برآورد افت هم خونی برای صفات وزن تولد، 3، 6، 9، 12، 24، 36، 48 و 60 ماهگی به ترتیب 06/1-، 113/0، 126/0، 089/0-، 817/0، 054/0-، 687/0-، 717/2 و 139/0-کیلوگرم به دست آمد. وراثت پذیری مستقیم برای وزن های تولد، 3، 6، 9، 12، 24، 36، 48 و 60 ماهگی 17/0، 14/0، 10/0، 27/0، 16/0، 21/0، 20/0، 02/0 و 23/0 به ترتیب محاسبه شدند. نتایج نشان داد که قرار دادن هم خونی در مدل های برآورد پارامترهای ژنتیکی تاثیر کم تا متوسط بر برآورد وراثت پذیری داشت. همچنین نتایج نشان داد که می توان با افزایش استفاده از تلاقی های دور با نرهای برترو مدیریت مناسب ژنتیکی در گله ها از اثرات زیان بار ناشی از افزایش بیش از حد هم خونی جلوگیری نمود.

در این پژوهش برای برآورد پارامترهای ژنتیکی صفات زنده مانی و وزن تولد به ترتیب از 7202 و 6585 رکورد جمع آوری شده در طی سال های 1374 تا 1388 توسط ایستگاه اصلاح نژاد گوسفند مغانی جعفرآباد استفاده شد. پارامترهای ژنتیکی با 16 مدل مختلف در قالب مدل های دام، آستانه ای و پدری با روش REML و با استفاده از نرم افزارASReml برآورد شدند. جهت تعیین مدل مناسب برای هر صفت از معیار اطلاعات آکائیک (AIC) استفاده شد. مدل دام مناسب برای آنالیز وزن تولد، شامل اثرات ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری و محیط مشترک بود. برای زنده مانی مدل دام شامل اثرات ژنتیکی افزایشی مستقیم، ژنتیکی افزایشی مادری، محیط دائمی مادری، محیط مشترک و کوواریانس بین ژنتیک افزایشی مستقیم و مادری بود. همچنین مدل دام مناسب برای آنالیز زنده مانی با استفاده از مدل پدری شامل اثرات ژنتیکی افزایشی مستقیم و محیط مشترک بود. وراثت پذیری مستقیم برای وزن تولد 02/0± 09/0 بود. وراثت پذیری مستقیم زنده مانی با استفاده از مدل دام و پدری به ترتیب 002/070± 0/0 و 02/0± 05/0 بود، که پس از تصحیح به 22/0 و 15/0 افزایش یافت. همچنین وراثت پذیری زنده مانی با مدل آستانه ای 10/0± 30/0 برآورد شد. همبستگی ژنتیکی، محیطی و فنوتیپی بین وزن تولد و زنده مانی به ترتیب 24/0± 61/0، 02/0± 08/0 و 01/0± 07/0 برآورد شد. در نظر گرفتن عوامل محیطی از جمله اثرات محیطی مشترک برای برآورد نااریب پارامترهای ژنتیکی ضروری است.

پژوهش حاضر به منظور تعیین نیم رخ بیانی عددی ژن های متفاوت بیان شده در نژادهای هلشتاین و کلیستانی و همچنین بررسی عملکرد پروتئین های پیش بینی شده از ژن های متفاوت بیان شده بین دو نژاد مذکور با استفاده از داده های RNA-Seq انجام شد. در این مطالعه توالی کل mRNA خون گاو ماده هلشتاین آمریکا و گاو ماده کلیستانی پاکستان از طریق هم ردیفی و مکان-یابی خوانش های RNA-Seq روی ژنوم مرجع گاو بدست آمد و سپس تعیین نیم رخ بیانی عددی ژن های متفاوت بیان شده انجام شد. تعداد 24616 ژن و 26716 ایزوفرم روی ترانسکریپتوم این دو نژاد شناسایی شدند که از این میان تعداد 41 ژن شناسایی شدند که تفاوت بیانی بسیار بالا و معنی داری را نشان دادند (000015p<). ً حدود یک سوم ژن هایی که عملکردشان بین دو نژاد متغیر بود، کدکننده آنزیم های هیدرولاز و پنج مورد از پروتئین های پیش بینی شده از جمله پروتئین های عامل رونویسی FosB/JunD، انکوژن FOS، ساختار elonginb، زیرواحد عامل رونویسی AP-1، کمپلکس روی zif268 و عامل تنظیمی-رونویسی U2AF هستند که در تنظیم رونویسی و بیان ژن ها و ویرایش RNA نقش دارند. بررسی میان کنش شبکه ای بین پروتئین های پیش بینی شده از ژن های متفاوت بیان شده نشان داد که پروتئین های پیش بینی شده در مسیرهای مختلفی مانند مسیر پیام دهی TNF، عفونت سالمونلایی، مسیر پیام دهی MAPK و آرتریت روماتوئید دخالت دارند. همچنین بررسی ها نشان داد نژاد هلشتاین و کلیستانی به علت قرار گرفتن در شرایط محیطی متفاوت و فاصله تکاملی، توانسته اند با شرایط پیرامونی به خوبی سازگار شوند و این روند در سطح مولکولی از میزان بیان ژن های اختصاصی شناسایی شده در این پژوهش کاملاً قابل فهم است. از دلایل تأییدکننده این پیشنهاد می توان به نقش بیشتر سامانه ی ایمنی در نژاد کلیستانی اشاره نمود که به علت قرار گرفتن در محیطی با آلودگی بالاتر در مقایسه با نژاد هلشتاین، میزان بیان پروتئین های دارای خاصیت باکتریوسایدی (Cathelicidin 1) در آن بالا رفته و در نتیجه فعالیت سامانه ی ایمنی در آن افزایش یافته است. همچنین در این پژوهش مشخص شد که ژن IL1B بیشترین درجه تعامل ژن-دارو را با داروی Canakinumab دارد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که در مقایسه های بین نژادی، نگاه دقیق به فعالیت پروتئین هایی که توسط ژن های متفاوت بیان می شوند می توانند تفاوت نژادی در سطح ملکولی را بهتر توضیح دهند.

به منظور تعیین دز مناسب پرتوتابی گاما برای افزایش تحرک و زنده مانی اسپرم گاو پس از یخ گ شایی و مطالعه اثرات پرتو بر مقدار مالون دی آلدئید و میزان شکست DNA اسپرم، نمونه های اسپرم منجمد در داخل ظرف ازت با دزهای صفر، 1/0، 3/0، 5/0، 7/0 و 9/0 گری پرتو گاما پرتوتابی شد. آنالیز کمی و کیفی اسپرم قبل و بعد از پرتوتابی با استفاده از سامانه CASA1 انجام شد. ویژگی های مورفولوژیکی و میزان زنده مانی پس از رنگ آمیزی با ائوزین-نگروزین مورد مطالعه قرار گرفت. مقدار مالوندی آلدهید منی با استفاده از روش تیوباربیتوریک اسید اندازه-گیری و شکست DNA اسپرم با استفاده از روش کامت سنجش شد. داده های آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با استفاده از نرم افزار آماری SAS آنالیز شد. طبق نتایج به دست آمده اثر پرتوتابی بر تحرک و زنده مانی اسپرم معنی دار بود (05/0 p<). مقدار مالون دی آلدئید منی در دزهای مختلف پرتو گاما با تیمار شاهد تفاوت نداشت (05/0p>). طبق نتایج کامت، فراسنجه های شکست DNA اسپرم های پرتوتابی شده، به جز دز 9/0 گری گاما با تیمار شاهد تفاوت نداشت (05/0p>). باتوجه به نتایج این پژوهش پرتوتابی با دز 7/0 گری گاما می تواند بدون اثرات منفی بر اسپرم و منی، سبب بهبود تحرک و زنده مانی اسپرم بعد از یخ گشایی شود.