علوم دامی ایران
سال:1398 | دوره:50 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

به منظور یافتن نشانه های انتخاب بر روی ژنوم گاومیش از 287 رأس گاومیش رودخانه ای شامل 260 رأس آذری و 27 رأس مازندرانی استفاده شد. ژنوتیپ نمونه ها به وسیله آرایه های ژنومی Axiom® Buffalo Genotyping 90K تعیین شد و برآوردگر نااریب FST (θ ) برای یافتن نشانه های انتخاب مورد استفاده قرار گرفت. در مجموع 14 منطقه که نشانگرهای SNP آن ها بالاتر از 1/0 درصد حد بالای توزیع تجربی FST بودند، به عنوان نشانه های انتخاب شناسایی شدند. بعد از انطباق مناطق ژنومی انتخاب شده با مناطق ژنومی متناظر آن روی ژنوم گاو (UMD3. 1 Bos Taurus Genome)، 105 ژن و 28 QTL شناسایی شد. از مجموع 105 ژن شناسایی شده در مناطق ژنومی تحت انتخاب، 27 ژن مربوط به گیرنده های بویایی بودند. همچنین یک سری از ژن های شناسایی شده در رشد و توسعه بافت های بدنی، مرگ و میر سلولی، سیستم ایمنی بدن و توسعه بافت های پستانی نقش دارند. بررسی ها هم چنین نشان داد که QTL های شناسایی شده در این مطالعه عمدتاً با صفات مربوط به رشد از قبیل وزن بدن در تولد، شیرگیری و بلوغ، چربی زیرپوستی، تولید گوشت لخم و وزن لاشه ارتباط دارد. QTL های مرتبط با تولید شیر، فقط با کیفیت شیر و تعداد سلول های شیر ارتباط دارند. در هر صورت، توصیه می-شود جهت شناسایی نقش دقیق این ژن ها و QTL ها بایستی مطالعات ارتباطی انجام گیرد.

این پژوهش با هدف مطالعه پروفایل بیان ژن و تعیین ژن های شاخص در تمایز و تکامل ملکه، نر و کارگر با مقایسه تفریقی آن ها در سن 5 لاروی یا همان سن تمایز انجام شد. لذا ترانسکریپتوم (توالی کل mRNA) 15 نمونه از زنبور عسل نژاد ایتالیایی (A. m. ligustica) شامل 5 زنبور نر، 5 کارگر و 5 ملکه از طریق همردیفی و مکان یابی خوانش های RNA-Seq بر روی ژنوم مرجع زنبور عسل نسخه Amel_4. 5 مرتب شد. سپس آنالیز بیان افتراقی ژن صورت گرفت و در نهایت 15962 ژن و 31297 ایزوفرم بر روی ترانسکریپتوم این نمونه ها مشخص شد و نهایتاً 465 ژن با بیان متفاوت بین تیمارهای نر و ملکه، 495 ژن بین تیمارهای کارگر و ملکه و 764 ژن بین تیمارهای نر و کارگر بود (000005/0p<)، (0001/0p<) و بیشترین تفاوت بیان ژنی بین تیمارهای کارگر و نر، ژن های GB45614 و GB42053 با لگاریتم 2 fold change به ترتیب با مقادیر 10-و 5/11 به دست آمدند و در مقایسه تیمارهای نر و ملکه ژن های GB45614 و GB48020 به ترتیب با مقادیر 7/11 و 8/11 و در مقایسه تیمارهای ملکه و کارگر ژن های GB43508 و GB42053 به ترتیب با مقادیر 6/6 و 9-با بیشترین تفاوت بیان ژنی مشاهده شدند. آنالیز ماهیت ژن (GO) و مسیرهایی که در آن ها درگیر هستند نشان داد، که بررسی دقیقی و جامعی بر روی تعداد زیادی از این ژن ها انجام نشده است، ولی تعداد زیادی از این ژن های شاخص در مقایسه تیمارهای: ملکه و نر مرتبط با اجزای ساختاری و جدایی ناپذیر غشا، پردازش متابولیکی کیتین، بازدارنده های تریپسین، فعالیت گیرنده گاسترین، باندشونده با هورمون جوانی، پاسخ های دفاعی نسبت به باکتری ها، پروتئین های کوتیکول شفیره هستند درصورتی که در مقایسه ژن های شاخص متمایز در تیمارهای ملکه و کارگر مرتبط با مسیرهای متابولیکی، متابولیسم داروها و سایر آنزیم ها، متابولیسم لیپیدها، باندشونده با نوکلئیک اسید، انتقال دهنده کلسترول داخل سلولی، پردازش های متابولیکی کیتین، بیوسنتز یوبیکینون و سایر ترپنوئید کینون ها و ژن های متمایز در مقایسه کارگر و نر مرتبط ا اجزای ساختاری و جدایی ناپذیری از غشای متابولیسم و انتقال آمینو اسیدها، باند شونده با یون کلسیم، باندشونده با فلز یون، انتقال دهنده کلسترول کیتین درون سلول، متابولیسم بودند.

هدف از این مطالعه بررسی پیشرفت ژنتیکی، افزایش میانگین همخونی و پیش بینی صحت ارزیابی تحت طرح های آمیزشی مختلف با استفاده از شبیه سازی بود. دو وراثت پذیری مختلف (1/0 و 5/0) و پنج طرح آمیزشی شامل آمیزش تصادفی (rnd)، آمیزش براساس حداقل همخونی (minf)، آمیزش براساس حداکثر همخونی (maxf)، آمیزش جور شده مثبت براساس فنوتیپ (phen) و آمیزش جور شده مثبت براساس ارزش اصلاحی پیش بینی شده (ebv) در نظر گرفته شد. پیشرفت ژنتیکی بعد از ده نسل انتخاب در طرح های آمیزشی rnd، minf، maxf، phen و ebv برای وراثت پذیری 1/0 به-ترتیب 846/0، 747/0، 952/0، 877/0 و 023/1 واحد بود، و برای وراثت پذیری 5/0 به ترتیب 979/2، 997/2، 016/3، 303/3 و 595/3 واحد بود. بعد از ده نسل انتخاب افزایش میانگین همخونی به ازای هر نسل در طرح های آمیزشی برای وراثت-پذیری 1/0، 10/0 در rnd، 038/0 در minf، 353/0 در maxf، 079/0 در phen و 215/0 در ebv بود، و برای وراثت پذیری 5/0، 057/0 در rnd، 026/0 در minf، 356/0 در maxf، 092/0 در phen و 177/0 در ebv بود. نتایج نشان داد که پیشرفت ژنتیکی به ازای یک درصد افزایش در همخونی در طرح آمیزشی minf بیشتر از طرح های آمیزشی دیگر بود و طرح آمیزشی minf عملکرد بهتری نسبت به طرح های دیگر دارد.

هدف این پژوهش، مطالعه اثر مکمل معدنی و کلاته عناصر کم مصرف بر تولید، ترکیبات شیر و فراسنجه های خونی گاوهای هلشتاین شیرده بود. گاوهای هلشتاین شیرده (24 راس) به طور تصادفی در یکی از 4 تیمار زیر قرار گرفتند: 1) جیره پایه حاوی عناصر معدنی کم مصرف به فرم معدنی؛ 2) 55 میلی گرم آهن، 125 میلی گرم مس، 360 میلی گرم روی، 5/3 میلی گرم کروم، 200 میلی گرم منگنز، 2 میلی گرم سلنیوم و 12 میلی گرم کبالت با تغذیه روزانه 7 گرم از مکمل کلاته معدنی بن زا پلکس-7؛ 3) مقادیر مشابه از چهار عنصر روی، منگنز، مس و کبالت با تغذیه 7 گرم مکمل کلاته آلی اویلا-4 در روز؛ 4) مقدار7 گرم از مکمل کلاته آلی اویلا-4به همراه 5/3 گرم اویلا-کروم، 2 گرم اویلا-سلنیوم، 1 گرم اویلا-آهن تغذیه شد. این مطالعه 35 روز طول کشید. خوراک مصرفی به طور روزانه و تولید شیر گاوها سه بار در روز ثبت شد. با وجود بالاتر بودن عددی تولید شیر خام در تیمار مکمل بن زا پلکس 7، تأثیر معنی داری از تیمارها در تولید شیر، ترکیب اصلی شیر و میزان ماده خشک مصرفی و فراسنجه های شکمبه ای دیده نشد. غلظت گلوکز پلاسما در تیمارهای 2 الی 4 تمایل به کاهش (07/0P=) نشان داد. غلظت تری گلیسرید پلاسما در تیمارهای 2 الی 4 به طور معنی داری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت که نشانه افزایش زیست فراهمی عناصر تأمین شده به صورت کلاته در این پژوهش به خصوص کروم و مس می باشد.

به منظور مطالعه تأثیر منابع منگنز به شکل سولفات، هیدروکسی کلرید و کمپلکس آلی منگنز-متیونین بر کیفیت تخم مرغ در مرغان تخم گذار مسن، آزمایشی با بکارگیری 384 قطعه مرغ های-لاین 36-Wدر سن 65 هفتگی به مدت 8 هفته در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار، 4 تکرار و 16 قطعه مرغ در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد (فاقد مکمل منگنز)، شاهد به علاوه سطوح 50، 70 و 90 میلی گرم منگنز به شکل هیدروکسی کلرید، شاهد به علاوه 70 میلی-گرم منگنز به شکل کمپلکس آلی منگنز-متیونین و شاهد به علاوه 70 میلی گرم منگنز به شکل سولفات منگنز در هر کیلوگرم جیره بودند. نتایج نشان دادند که منابع مختلف مکمل منگنز اثر معنی داری بر وزن بدن، مصرف خوراک، درصد تولید، شاخص زرده، وزن مخصوص و واحد هاو تخم مرغ نداشتند. در هفته های ششم، هشتم و کل دوره، تمام تیمارها ضریب تبدیل خوراک بهتری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0P<). همه تیمارها سبب افزایش معنی دار وزن تخم مرغ در هفته هشتم و کل دوره آزمایش و ضخامت، درصد و مقاومت پوسته تخم مرغ در برابر شکستگی در طی هفته های مختلف آزمایش نسبت به گروه شاهد شدند (05/0P<). افزایش مقاومت پوسته با استفاده از 90 میلی گرم در کیلوگرم هیدروکسی کلرید منگنز در مقایسه با 70 میلی گرم در کیلوگرم سولفات منگنز، معنی دار (05/0P<) بود درحالی که بین 50 میلی گرم در کیلوگرم هیدروکسی کلرید منگنز و 70 میلی گرم در کیلوگرم منبع آلی منگنز-متیونین اختلافی مشاهده نشد. استفاده از منبع آلی یا هیدروکسی کلرید منگنز، غلظت منگنز خون و استخوان درشت نی پرندگان را در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد (05/0P<). در مجموع نتایج نشان دادند که 50 میلی گرم در کیلوگرم هیدروکسی کلرید منگنز می تواند جایگزین 70 میلی گرم در کیلوگرم کمپلکس آلی منگنز-متیونین و یا سولفات منگنز در جیره مرغان تخم گذار مسن شود.

هدف از انجام آزمایش، بررسی تأثیر رفتار کارگران گاوداری بر عملکرد شیردهی گاوهای هلشتاین بود. در این پژوهش، از 48 راس گاو شیری هلشتاین استفاده شد. ابتدا از دو گروه، شامل چهار کارگر خواسته شد تا بر اساس آموزش های قبل از پژوهش، با گاو ها برخورد کنند. از گروه اول خواسته شد به عنوان گروه شاهد، رفتار معمول خود را داشته باشند و از گروه دوم خواسته شد تا با گاو های آزمایشی دیگر، رفتار محبت آمیز و مثبت داشته باشند. در طول آزمایش تمامی رفتارهای کارگران و دام ها با تصویربرداری ویدیویی ضبط و مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، میزان غلظت هورمون کورتیزول و شیر تولیدی گاو ها اندازگیری شد. نتایج این آزمایش نشان داد که، گاوهایی که با آن ها رفتار محبت آمیز شده بود، به طور معنی ‍ داری میزان شیر تولیدی (86/4 درصد) بیشتری نسبت به گروه شاهد داشتند (05/0>P). غلظت هورمون کورتیزول بین دو گروه نیز تفاوت معنی داری نشان داد. غلظت این هورمون در هفته اول برای دو گروه شاهد و گروه تیمار به ترتیب 89/. و 22/1 نانوگرم در میلی لیتر بود و در هفته های بعد، غلظت آن بین گروه ها نیز افزایش معنی دار پیدا کرد (05/0P<)، که نشان دهنده کاهش تنش در گاوهایی بود که با آن ها رفتار مثبت و محبت آمیز شده بود. به طورکلی، نتایج این آزمایش نشان داد که رفتار محبت آمیز با گاوها، سبب افزایش میزان شیر تولیدی و کاهش چشم گیر غلظت هورمون کورتیزول می-شود که منجر به کاهش تنش دام ها در گاوهای شیری می گردد.

آزمایشی به منظور تعیین سطح بهینه جرم ذرت (حاوی روغن زیاد) در جیره جوجه های گوشتی انجام شد. این آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج گروه آزمایشی، پنج تکرار و 30 قطعه پرنده در هر واحد آزمایشی از سن 15 تا 42 روزگی صورت گرفت. گروه های آزمایشی شامل پرندگان دریافت کننده سطوح صفر (شاهد)، 5، 10، 15 و 20 درصد جرم ذرت بودند. در طول دوره آزمایش صفات مربوط به عملکرد، شاخص تولید، هزینه خوراک مصرفی به ازای هر کیلوگرم وزن زنده، پاسخ های ایمنی هومورال و ریخت شناسی بافت روده مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تعیین سطح بهینه جرم ذرت در جیره از روش مدیریت تصمیم گیری چند شاخصی (TOPSISیاTechnique for Order Preference by Similarity to Ideal Solution) و روش حداکثرسازی سود اقتصادی استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده، سطح بهینه افزودن جرم ذرت به جیره با استفاده از روش مدیریتی TOPSIS و روش حداکثرسازی سود اقتصادی به ترتیب 59/6 و 98/6 درصد تعیین شد.

هدف این پژوهش بررسی اثرات متقابل سطح کنسانتره و مدت زمان مصرف جیره برتولید گاز، فراسنجه های تخمیر، جمعیت پروتوزوا و غلظت اسیدهای چرب فرّار در شرایط برون تنی بود. تعداد 27 رأس بره نر نژاد لری (5± 26 کیلوگرم) با سه جیره آزمایشی با سه سطح کنسانتره 55، 70 و 85 درصد به مدت 100 روز پروار شدند (9 راس برای هر جیره). مصادف با روزهای 70 و 100 دوره پروار مایع شکمبه بره های هر گروه از طریق سوند مری تهیه و مخلوط شد و برای آزمایش تولید گاز جیره در شرایط آزمایشگاهی استفاده شد. نتایج نشان داد که نرخ تولید گاز (میلی لیتر در ساعت) تحت تأثیر سطح کنسانتره و مدت مصرف جیره قرار نگرفت (05/0P) ولی با طولانی تر شدن مدت مصرف جیره کاهش یافت (05/0>P). غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه با افزایش درصد کنسانتره و با طولانی تر شدن مدت مصرف جیره افزایش یافت (05/0>P). جمعیت پروتوزوآ و غلظت کل اسیدهای چرب فرّار در جیره 85درصد کنسانتره بیشتر از دو جیره دیگر بود (05/0>P). با طولانی تر شدن مدت مصرف جیره اسیدپروپیونیک و اسیدایزو-بوتیریک کاهش (05/0>P) و در مقابل اسیداستیک، اسیدایزووالریک افزایش یافت (05/0>P). اثرات متقابل معنی داری بین سطح کنسانتره و مدت مصرف جیره برای گاز تولیدی بعد از 24 ساعت انکوباسیون، اسیدپروپونیک و اسیدبوتیریک مشاهده شد (05/0>P). نتیجه کلی این که، کوتاهتر شدن دوره پروار وقتی بره ها با جیره پرکنسانتره تغذیه می شوند ممکن است در بهبود فراسنجه های تخمیر شکمبه ای بره های پرواری مفید باشد.