پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1398 | دوره:11 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثرات اوره آهسته رهش (با نام تجاری نیتروزا) در مقایسه با اوره معمولی، با یا بدون افزودن ملاس، بر عملکرد، خصوصیات لاشه، تخمیر شکمبه ای و فراسنجه های خونی بره های پرواری بود. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار شامل کنترل، دو منبع نیتروژن غیر پروتیینی اوره معمولی (6/1 درصد) و اوره آهسته رهش (8/1 درصد) با یا بدون ملاس (صفر و 20 درصد) و 7 تکرار با استفاده از 35 راس بره نر عربی، به مدت 105 روز انجام شد. جایگزینی اوره معمولی با اوره آهسته رهش و نیز افزودن ملاس به جیر ه، در مقایسه با گروه کنترل، موجب ایجاد تغییر در افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل خوراک، وزن نهایی پروار، صفات و وزن قطعات لاشه، فراسنجه های رنگ سنجی گوشت و قابلیت هضم مواد مغذی نشد. در جیره های حاوی اوره غلظت پروپیونات و نیتروژن آمونیاکی شکمبه، نسبت به جیره کنترل، بالاتر بود. افزودن ملاس به جیره موجب افزایش غلظت بوتیرات و کل اسیدهای چرب فرار شکمبه نسبت به جیره کنترل شد. در تیمار کنترل، pH شکمبه نسبت به تیمار های حاوی منابع نیتروژن غیر پروتیینی پایین تر بود. همراه شدن ملاس با اوره، باعث کاهش نیتروژن اوره ای خون شد. در کل نتایج آزمایش نشان داد که اگرچه جایگزینی اوره معمولی با اوره آهسته رهش و نیز همراه شدن ملاس با آن، در جیره های پُرکنسانتره برخی فراسنجه های تخمیری شکمبه و متابولیت های خونی را تحت تاثیر قرار داد ولی این تغییرات به اندازه ای نبود که بتواند بهبودی در عملکرد پروار و قابلیت هضم مواد مغذی ایجاد نماید.

به منظور تعیین اثرات جایگزینی سطوح مختلف سبوس برنج روغن کشی شده با کنجاله سویا، بر تولید و ترکیبات شیر، الگوی اسیدهای چرب شیر، نمره وضعیت بدنی و برخی فراسنجه های خونی گاوهای شیری، آزمایشی با استفاده از تعداد 12 راس گاو شیرده نژاد سیمنتال دو شکم زایش، با میانگین وزن ابتدای دوره27± 630 کیلوگرم، میانگین تولید شیر 7/1 ± 35 لیتر در روز و میانگین روزهای شیردهی17± 109روز در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و سه تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد فاقد سبوس برنج روغن کشی شده و جیره های حاوی سبوس روغن کشی شده جایگزین 50، 75 و 95 درصد از کنجاله سویا بود. نتایج آزمایش نشان داد که جیره های آزمایشی در مجموع اثر معنی داری بر ترکیب و تولید شیر داشتند، طوری که تولید شیر در تیمار حاوی سبوس برنج روغن کشی شده جایگزین شده با 75 درصد از کنجاله سویا، بیش از سایر تیمارهای آزمایشی بود. نمره وضعیت بدنی به طور معنی داری تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. اثر تیمارها روی الگوی اسیدهای چرب شیر معنی دار نبود. همچنین افزودن سبوس روغن کشی شده برنج، تأثیر معنی داری روی فراسنجه های خون داشت، طوری که با افزایش سطح سبوس برنج در جیره تا 75 درصد جایگزین کنجاله سویا، سبب کاهش معنی داری مقادیر فراسنجه های خونی به جز گلوکز شد. با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش، سبوس برنج روغن کشی شده جایگزین 75 درصد از کنجاله سویا در جیره نسبت به تیمار شاهد باعث افزایش تولید شیر و کاهش درصد چربی در گاوهای شیری شد.

تحقیق حاضر به منظور ارزیابی اثر اشکال مختلف سلنیوم بر تولید گاز، تخمیر شکمبه و جمعیت پروتوزوآی شکمبه گوسفندان قزل گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل 1. کنسانتره بدون مکمل سلنیوم 2. کنسانتره +ppm 3/0 نانوسلنیوم 3. کنسانتره + ppm 3/0 سلنیوم آلی و 4. کنسانتره + ppm 3/0 سلنیوم معدنی بودند. در روش تولید گاز 300 میلی گرم از هر نمونه در ساعات 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72 و 96 انکوباسیون گردید. به منظور بررسی تاثیر اشکال مختلف سلنیوم بر اکوسیستم شکمبه، فاکتورهای pH، اسیدهای چرب فرار، نیتروژن آمونیاکی و جمعیت پروتوزوآیی مورد بررسی قرار گرفت. از ساعت 36 انکوباسیون به بعد میزان تولید گاز تیمارهای حاوی سلنیوم به طور معنی داری بیشتر از تیمار کنترل بود، اما تفاوت معنی داری از نظر تولید گاز بین این 3 تیمار وجود نداشت. پتانسیل تولید گاز در تیمارهای حاوی سلنیوم از تیمار کنترل بیشتر بوده (به ترتیب 9/201، 0/344، 7/321 و 8/319 میلی لیتر در تیمارهای شاهد، سلنیوم نانو، آلی و معدنی) ولی تفاوت معنی داری بین تیمارهای حاوی انواع مختلف سلنیوم وجود نداشت. تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر pH شکمبه وجود نداشت. تیمار نانو به طور معنی داری موجب افزایش غلظت اسیدهای چرب فرار نسبت به تیمارهای آلی و معدنی شد (به ترتیب 83/109، 00/98 و 83/89 میلی مول بر لیتر در تیمارهای سلنیوم نانو، آلی و معدنی). تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر میزان نیتروژن آمونیاکی شکمبه وجود نداشت. تیمار سلنیوم آلی موجب افزایش معنی دار تعداد کل پروتووزآ نسبت به تیمار سلنیوم معدنی و نانو سلنیوم شد. نتایج تحقیق نشان داد که افزودن مکمل سلنیوم خصوصا به شکل نانو نسبت به فرم رایج معدنی آن، احتمالا از طریق بهبود فرآیند تخمیر در محیط شکمبه، موجب افزایش پتانسیل تولید گاز شد.

به منظور بررسی اثر تغذیه مکمل های روی-متیونین و سولفات روی بر غلظت مواد معدنی و برخی فراسنجه های خون بره های نر کرمانی، 21 راس بره 7 ماهه با متوسط وزنی 90/0± 28 کیلوگرم انتخاب و جیره های شاهد (فاقد مکمل روی)، روی متیونین (40 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک) و سولفات روی (40 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار و 7 تکرار به مدت 9 هفته بر روی بره ها اعمال شد. خون گیری در شروع (زمان صفر) و هفته های 3، 6 و 9 آزمایش انجام شد. غلظت کلسیم و فسفر سرم در طی زمان افزایش یافت (05/0>P) اما بین گروه های آزمایشی تفاوتی وجود نداشت. یافته های این آزمایش نشان داد که غلظت روی سرم بره-ها قبل از شروع آزمایش کمتر از حد نرمال (90-150 میکروگرم در دسی لیتر) بود، اما در طی آزمایش افزایش یافت. میانگین غلظت روی سرم خون در گروه های تغذیه شده با مکمل های آلی و معدنی روی به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (05/0>P) و این تفاوت بیشتر در هفته سوم آزمایش مشهود بود. غلظت مس، گلوکز و پروتئین تام سرم تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. اما در طی زمان، غلظت گلوکز و پروتئین تام افزایش یافت (01/0>P). میانگین فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز در گروه روی-متیونین بیشتر از شاهد بود (05/0>P). فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز، مشابه با تغییرات روی، در بره های تغذیه شده با مکمل های روی در هفته 3 آزمایش بالاتر بود (05/0>P). نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از مکمل های روی-متیونین و سولفات روی به میزان 40 میلی گرم در کیلوگرم خوراک بره های نر تغذیه شده با جیره پایه حاوی 48 میلی گرم روی و 7/11 میلی گرم مس در هر کیلوگرم ماده خشک، سبب افزایش غلظت روی سرم خون و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز و آلکالین فسفاتاز شد و بر غلظت سرمی کلسیم، فسفر، مس، گلوکز و پروتئین تام اثر منفی نداشت. همچنین تفاوتی بین اثرات دو مکمل آلی و معدنی روی بر فراسنجه های یاد شده مشاهده نشد.

اثرات لیزین و بتائین بر کیفیت و کمیت گوشت و استخوان جوجه های گوشتی تحت آسیت، با استفاده از 300 قطعه جوجه گوشتی یکروزه ماده سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار بررسی شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (جیره بر پایه ذرت-سویا بدون افزودنی)، لیزین به مقدار30 درصد بالاتر از توصیه راهنمای پرورش راس 308، بتائین در سطح 15/0 درصد جیره و لیزین 30 درصد بالاتر از مقدار سطوح توصیه شده و بتائین 15/0 درصد بودند. برای القای آسیت در پرندگان، دما در سنین 7، 14 و 21 روزگی به ترتیب به Cο 26، C ο 20 و Cο 15 کاهش داده شد و بعد از 21 روزگی در محدوده Cο 15 تا آخر دوره حفظ شد. نتایج نشان داد که مصرف لیزین و بتائین به تنهایی یا توأم باعث افزایش وزن بدن، وزن نسبی لاشه، سینه و ران شد (05/0P<). چربی حفره بطنی با مصرف بتائین به تنهایی یا همراه با لیزین کاهش پیدا کرد (05/0P<). جیره های حاوی لیزین و بتائین به تنهایی یا توأم باعث کاهش تلفات آسیت و نسبت وزن بطن راست به کل بطن گردید (05/0P<). رطوبت، پروتئین، چربی، خاکستر، pH و رنگ گوشت سینه و گوشت ران تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0P>). تیمارهای آزمایشی تاثیری بر خاکستر، کلسیم و فسفر یا ابعاد استخوان به جز قطر استخوان درشت نی نداشتند (05/0P<). به طور کلی، مصرف بتائین و لیزین موجب بهبود عملکرد، کمیت (وزن لاشه، ران و سینه) و کیفیت لاشه (کاهش چربی حفره بطنی) وتلفات ناشی از آسیت در جوجه های گوشتی شد.

این آزمایش در یک دوره 42 روزه با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار و هر تکرار با 10 قطعه جوجه به منظور ارزیابی اثرات سطوح مختلف مواد معدنی بر عملکرد، خصوصیات استخوان درشت نی، پر درآوری و میزان تجمیع عناصر معدنی در سرم و پر جوجه های گوشتی انجام شد. جیره های آزمایشی شامل: 1-جیره شاهد (بدون پیش مخلوط مواد معدنی) و 2، 3، 4 و 5 جیره های حاوی پیش مخلوط مواد معدنی در سطوح 25، 50، 75 و 100 درصد سطح پیشنهادی بودند. افزایش وزن و خوراک مصرفی روزانه در گروه های مکمل شده در مقایسه با تیمار شاهد بیشتر و ضریب تبدیل خوراک کمتر بود، ولی بین تیمارهای دریافت کننده پیش مخلوط این تفاوت ها معنی دار نشد. در خصوص استخوان درشت نی فراسنجه هایی از قبیل قطر، طول و حجم تحت تأثیر پیش مخلوط مواد معدنی قرار گرفت و تیمارهای دریافت کننده پیش مخلوط تفاوت معنی داری با تیمار شاهد نشان دادند، ولی وزن نسبی، چگالی و درصد خاکستر تفاوت معنی داری را نشان نداد. میزان پوشش پر در تیمارهای دریافت کننده پیش مخلوط افزایش یافت و به موازی آن میزان پارگی و آسیب دیدگی پرهای نواحی دم و بال کاهش یافت. غلظت سرمی کلسیم و غلطت های پتاسیم و روی در پر با استفاده ار پیش مخلوط موادمعدنی افزایش یافت، ولی عناصری از قبیل منگنز، سدیم، فسفر، کروم و نیکل تحت تأثیر قرار نگرفتند. اگرچه تفاوت معنی داری در رابطه با خصوصیات عملکردی و فراسنجه های مرتبط با استخوان درشت نی جوجه های مکمل شده با سطوح متفاوت پیش مخلوط مواد معدنی مشاهده نشد اما با توجه به تاثیر پذیری وضعیت پر درآوری جوجه های گوشتی، استفاده از پیش مخلوط در سطح 100 درصدی به منظور اطمینان از تامین نیازمندی ها پیشنهاد می شود.

این مطالعه به منظور تعیین قابلیت هضم ظاهری و ایلئومی استاندارد شده اسیدهای آمینه ذرت، گندم، کنجاله سویا و کنجاله گلوتن ذرت در بلدرچین ژاپنی در سن 14 تا 21 روزگی انجام شد. در سن 14 روزگی، تعداد 600 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی مخلوط نر و ماده به صورت تصادفی در 5 تیمار، 4 تکرار و 30 قطعه پرنده در هر تکرار قرار گرفتند. پنج جیره آزمایشی شامل جیره فاقد نیتروژن، ذرت، گندم، کنجاله سویا و کنجاله گلوتن ذرت به نحوی تهیه شدند که در هر جیره تنها منبع آن پروتئین و اسیدهای آمینه ماده مورد آزمایش بود. میزان دفع درون زادی پایه اسیدهای آمینه متیونین، لیزین، ترئونین، آرژنین، والین، ایزولوسین، لوسین و هیستیدین به ترتیب 6/32، 306، 241، 104، 355، 497، 6/49 و 1/80 میلی گرم در کیلوگرم ماده خشک مصرفی به دست آمد. مقادیر قابلیت هضم استاندارد شده اسیدهای آمینه متیونین، لیزین، ترئونین، آرژنین، والین، ایزولوسین، لوسین و هیستیدین به عنوان اسیدهای آمینه ضروری در ذرت به ترتیب 48/94، 96/83، 33/88، 80/89، 15/92، 0/94 و 53/97 درصد؛ در گندم به ترتیب 54/92، 48/95، 81/89، 48/88، 11/90، 17/84 و 15/84 درصد؛ در کنجاله سویا به ترتیب 27/95، 08/83، 47/81، 45/91، 82/87، 92/81 و 87/85 درصد و در کنجاله گلوتن ذرت به ترتیب 27/86، 23/71، 03/78، 11/90، 23/93، 21/76 و 38/74 درصد به دست آمد. به طورکلی بیشترین مقدار ضرایب قابلیت هضم استاندارد شده متیونین، لیزین و آرژنین در کنجاله سویا و ترئونین در دانه ذرت به دست آمد. از طرف دیگر، کمترین مقدار ضرایب قابلیت هضم ایلئومی استاندارد شده برای اسیدهای آمینه مذکور به ترتیب در کنجاله گلوتن ذرت، ذرت و گندم به دست آمد.

ناحیه ی MHC مرغ ها در پاسخ های ایمنی، مقاومت به بیماری ها و فرایندهای تکاملی، دارای اهمیت است. در این تحقیق 200 نمونه ی خونی از مرغ های بومی نژاد های عمومی، آذربایجان غربی، مرندی و مازندرانی اخذ شد و DNA ی ژنومی به روش بهینه شده ی نمکی استخراج و چند شکلی های آللی در جایگاه های ژنی B-L، B-F و B-G با استفاده از تکنیک PCR-RFLP بررسی شد. برای شناسایی جهش در جایگاه های ژنی یاد شده از آنزیم Msp I استفاده شد. در جایگاه ژنی 374 جفت بازی B-L، فقط ژنوتیپBB اما در جایگاه ژنی 1048 جفت بازی B-F، دو ژنوتیپ CG و GG شناسایی شد. در این جایگاه آلل C شامل باندهای 515، 410، 75 و 47 جفت بازی و آلل G نیز دارای باندهای 410، 302، 213، 75 و 47 جفت بازی بودند. در جایگاه ژنی 401 جفت بازی B-G، سه ژنوتیپ MM، MN و NN و دو آلل M شامل یک باند 401 جفت بازی و آلل N دارای باندهای 350 و 51 جفت بازی مورد شناسایی قرار گرفت. در کل جمعیت ها شاخص اطلاعات شانون در دو جایگاه ژنی B-F و B-G به ترتیب 37/0 و 59/0 و شاخص تثبیت به ترتیب 13/0-و 17/0-محاسبه شدند. بیشترین مقدار شاخص هتروزیگوسیتی مشاهده شده برای جایگاه های ژنی یاد شده به ترتیب 25/0 و 48/0 برآورد شد. با توجه به وجود چندشکلی در دو جایگاه ژنی B-F و B-G، می توان با استفاده از پاسخ ایمنی ژنوتیپ های مشاهده شده، از این جایگاه ها به عنوان نشانگر برای اصلاح نژاد ژنتیکی جهت افزایش مقاومت مرغ های بومی به بیماری ها استفاده کرد.

در پژوهش حاضر توانایی پیش بینی ارزش های اصلاحی ژنومی شبکه های عصبی بیزی و روش های پارامتری در چهار معماری ژنتیکی شبیه سازی شده و چهار صفت واقعی موش با یکدیگر مقایسه شد. تعداد QTLها در معماری های ژنتیکی اول و سوم 50 و در معماری های ژنتیکی دوم و چهارم 500 در نظر گرفته شد. مقدار وراثت پذیری در معماری های ژنتیکی اول و دوم 3/0 و در معماری های ژنتیکی سوم و چهارم 7/0 بود. بیشترین صحت پیش بینی ژنومی حاصل از شبکه های عصبی بیزی در چهار معماری ژنتیکی شبیه سازی شده برابر با 644/0، 654/0، 800/0 و 81/0 بود. این مقادیر در روش های پارامتری برابر با 717/0، 685/0، 903/0 و 836/0 بود. حداکثر توانایی پیش بینی حاصل از شبکه های عصبی بیزی در پیش بینی وزن شش هفتگی، شیب رشد، شاخص توده بدنی و طول بدن به ترتیب برابر با 474/0، 359/0، 154/0 و 214/0 بود. توانایی پیش بینی روش های پارامتری در پیش بینی ژنومی این صفات مشابه و به طور متوسط برابر با 477/0، 369/0، 170/0 و 221/0 بود. میانگین مربعات خطای پیش بینی شبکه های عصبی بیزی در معماری های ژنتیکی شبیه سازی شده اندکی کمتر از روش های پارامتری و در داده های واقعی مشابه روش های پارامتری بود. مدت زمان اجرای شبکه های عصبی بیزی با افزایش تعداد نرون در لایه مخفی به صورت صعودی افزایش یافت. نتایج بدست آمده نشان داد با وجود بهتر بودن صحت و توانایی پیش بینی روش های پارامتری، شبکه های عصبی بیزی می توانند ارزش های اصلاحی ژنومی را با دقت مناسبی پیش بینی کنند. همچنین توانایی پیش بینی ژنومی شبکه های عصبی به صفات هدف، گونه موردنظر و معماری شبکه عصبی بستگی دارد.

علیرغم وجود تنوع بالا در ژنوم میتوکندریایی و خط مادری، تنوع کمی در کروموزوم Y و خط پدری در اغلب پستانداران، از جمله اسب ها وجود دارد. تاکنون مطالعات کمی در زمینه شناسایی تنوع ژنتیکی در کروموزوم Y اسب ها در جهان صورت گرفته است. در مطالعه کنونی، از تعداد 53 اسب از شش جمعیت نژادی مختلف در ایران شامل شامل اسب های موجود در باشگاه های سوار کاری شهرستان اردبیل (24 نمونه)، اسب های بومی شمال غرب (باشگاه ها) (17 نمونه)، اسب های کردی (15 نمونه)، اسب های عرب (10 نمونه)، اسب های دره شوری (10 نمونه) و اسب های قره باغ (5 نمونه) نمونه گیری شده و برای شناسایی تنوع در کروموزوم Y قطعه 264 جفت بازی از طریق روش توالی یابی سانگر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشان داد که شش جایگاه متغیر در بین توالی ها وجود دارد که منجر به ایجاد نه هاپلوتایپ مختلف می شوند. از بین هاپلوتایپ های شناسایی شده، هاپلوتایپ دو (H-2) با در برگرفتن 15 نمونه، بزرگترین هاپلوتایپ محسوب شد. میانگین تنوع نوکلئوتیدی و تنوع هاپلوتایپی به ترتیب برابر با 0067/0 و 81/0 برآورد شد. هاپلوتایپ های یک (H-1) و دو (H-2) با در برگرفتن پنج نژاد از شش نژاد مورد مطالعه، متنوع ترین هاپلوتایپ ها بودند. اسب های عرب و دره شوری با فاصله ژنتیکی 00327/0 نزدیکترین نژادها و اسب های نمونه گیری شده از باشگاههای سوارکاری اردبیل و قره باغ با فاصله ژنتیکی 00822/0 دورترین نژادها نسبت به هم هستند. همچنین مشخص شد که برخلاف نژاد عرب، نژاد قره باغ دارای کمترین قرابت ژنتیکی پدری با اسب های ایرانی می باشد.