سلامت جامعه
سال:1399 | دوره:14 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: واقعیت مجازی تلاش برای برداشتن مرزهای بین فضای واقعی و فضای مجازی می باشد. یک محیط کامپیوتری که از سناریوهای دنیای واقعی تقلید می کند و البته یک پلت فرم سرگرم کننده که می تواند برای کودکان مبتلا به فلج مغزی جذاب باشد. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر بازی های ویدیویی در محیط واقعیت مجازی بر عملکرد حرکتی کودکان مبتلا به فلج مغزی بود. مواد و روش ها: روش این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. تعداد 30 بیمار مبتلا به فلج مغزی در سال 1398 در شهرستان تبریز انتخاب و در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه ها با استفاده از آزمون تبحر حرکتی بروینینکس-اوزرتسکی ارزیابی شدند (پیش آزمون). گروه آزمایش به مدت 20 جلسه 45 دقیقه ای، با استفاده از بازی های ویدیویی در محیط واقعیت مجازی آموزش های مرتبط را دریافت کردند. برای گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. در پایان، آزمون فوق مجدد اجرا شد (پس آزمون). داده ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (روش تحلیل کواریانس چند متغیره) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که بازی های ویدیویی در محیط واقعیت مجازی بر همه مولفه های عملکرد حرکتی کودکان مبتلا به فلج مغزی تاثیر معنی داری دارد (0001/0

مقدمه: خشم و پرخاشگری در همه فرهنگ ها دیده می شود و از شایع ترین مشکلات رفتاری هستند که موجب ناراحتی و پریشانی دیگران شده و بهداشت روانی جامعه را مختل می کنند. این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی آموزش مدیریت خشم بر کاهش سطح پرخاشگری و کورتیزول نوجوانان پسر پرخاشگر شهر نجف آباد در سال 1396 انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و آزمون بود. آزمودنی ها شامل 30 نفر از دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر نجف آباد بودند که نمره بالایی در پرسشنامه پرخاشگری Spielberger کسب کرده بودند و به طور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند، ابتدا از هر دو گروه آزمون سطح کورتیزول به عمل آمد و سپس هشت جلسه (هفته ای دو جلسه به مدت چهار هفته) آموزش مهارت مدیریت خشم برای گروه آزمون برگزار شد. پس از اتمام جلسات آموزشی، بار دیگر هر دو گروه مورد آزمایش قرار گرفتند و پرسشنامه خشم اسپیلبرگر را تکمیل کردند. جهت تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: بین میانگین نمره های پس آزمون گروه آزمون و کنترل تفاوت معنی داری و جود داشت و آموزش مدیریت خشم بر کاهش سطح پرخاشگری و کورتیزول گروه آزمون در سطح معنی داری 05/0>p موثر بود. نتیجه گیری: می توان آموزش مدیریت خشم را به عنوان ابزاری حمایتی و موثر جهت کاهش پرخاشگری به شمار آورد و از آن به ویژه برای نوجوانان پرخاشگر سود جست.

مقدمه: تاثیر گیت به عقب بر متغیرهای بیومکانیکی راه رفتن بیماران دچار استیوآرتریت زانو ناشناخته اند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر پارامترهای فضایی-زمانی-مکانی راه رفتن بیماران دچار استیوآرتریت داخلی زانو است. مواد و روش ها: این تحقیق نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم مرجع و بیمار شاهد) و یک گروه تجربی انجام شد. 21 مرد سالم و 42 مرد مبتلا به استیوآرتریت داخلی زانو با استفاده از نمونه گیری هدفمند و بر اساس شاخص کلگرن-لورنس انتخاب گردیدند. گروه تجربی شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. برای ارزیابی سه بعدی متغیرهای فضایی-زمانی-مکانی راه رفتناز سیستم تحلیل حرکتی Vicon سری T استفاده گردید. داده ها توسط آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یک راهه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پیش از اعمال پروتکل تمرینی، گروه های بیمار (کنترل و تجربی) زمان گام طولانی تر (050/0=p و 045/0=p) و سرعت راه رفتن آهسته تری (013/0=p و 016/0=p) در مقایسه با افراد سالم داشتند. ولیکن بعد از پروتکل تمرینی، زمان گام برداری گروه تجربی در مقایسه با افراد سالم کاهش (376/0=p) و سرعت نیز افزایش (093/0=p) یافت. گروه کنترل بیمار همچنان از زمان گام طولانی تر (045/0= p) و سرعت راه رفتن آهسته تری (016/0= p) در مقایسه با افراد سالم برخوردار بودند. نتیجه گیری: پروتکل گیت به عقب بر روی زمان گام و سرعت بیماران مبتلا استیوآرتریت داخلی زانو اثر داشت. به نظر می رسد کاهش زمان گام برداری و افزایش سرعت توانسته باشد باعث تغییر الگوی گام برداری و احتمالا کاهش بار وارده بر زانو در بیماران استیوآرتریت زانو شده باشد.

مقدمه: کیفیت زندگی کاهش یافته از عواملی است که می‍ تواند منجر به خیانت زناشویی شود. روان درمانی مثبت‍ نگر رویکرد جدیدی است که امکان استفاده از آن در جمعیت بالینی و غیربالینی بررسی گردیده است. لذا، این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر کیفیت زندگی در زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی انجام شد. مواد و روش‍ ها: این پژوهش نیمه تجربی بود و جامعه آماری آن دربرگیرنده کلیه زنان آسیب دیده از خیانت شهر تبریز در سال 1398 بود که از سوی دادگستری استان به مراکز مشاوره بهزیستی جهت دریافت مشاوره ارجاع داده شده بودند. تعداد 30 نفر از آنها با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده در گروه های آزمایش و گواه (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. هشت جلسه روان درمانی مثبت‍ نگر گروهی (هفته ای دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه آزمایش اعمال شد. گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تک‍ متغیره تحلیل شدند. یافته ها: بین روان درمانی مثبت‍ نگر و گروه گواه از نظر سلامت جسمی (001/0=p، 60/0=F2)، سلامت روانی (001/0=p، 79/0=F2)، روابط اجتماعی (001/0=p، 82/0=F2)، سلامت محیط (001/0=p، 80/0=F2) و کیفیت زندگی و سلامت عمومی (001/0=p، 71/0= F2) از مرحله پیش آزمون به پس آزمون تفاوت معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: آموزش روان درمانی مثبت‍ نگر به عنوان یک روش مداخله‍ ای موثر در ارتقای کیفیت زندگی زنان آسیب‍ دیده از خیانت توصیه می‍ شود.

مقدمه: نوع روابط زوجین و میزان استفاده از رسانه های جمعی در سلامت روانی و رضایت زناشویی موثر است. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه ی سرمایه اجتماعی و رسانه های نوین ارتباط جمعی با تعارضات زناشویی در زنان شهر بوشهر بود. مواد و روش ها: روش پژوهش، توصیفی از نوع پیمایشی بود. جامعه ی آماری کلیه زنان متاهل شهر بوشهر در سال 1398 بودند که 384 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه های سرمایه ی اجتماعی، رسانه های ارتباط جمعی و تعارضات زناشویی بود. داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون خطی چندگانه رگرسیون چندمتغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بین تعارض زناشویی با سرمایه اجتماعی و رسانه های نوین ارتباط جمعی رابطه معنی داری وجود دارد (01/0>p). نتیجه گیری: با توجه به رابطه ی سرمایه ی اجتماعی و رسانه های نوین ارتباط جمعی با تعارض زناشویی، جهت حفظ استحکام خانواده و افزایش به زیستی زنان، لازم است تا مسئولین در حوزه خانواده در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی ها به این متغیر نیز توجه کافی داشته باشند.

مقدمه: تکلیف شب، علاوه بر اثرات مثبت بر یادگیری، به دلیل حجم زیاد، ناتوانی دانش آموز در انجام یا تداخل با فعالیت های لذت بخش می تواند اثرات منفی بر هیجانات دانش آموزان داشته باشد. از طرفی، هیجانات فرزندان، تاثیر مستقیم بر احساسات، واکنش ها و هیجانات والدین دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش تکلیف شب در شکل گیری استرس دانش آموزان مقطع ابتدایی و والدین آن ها انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 263 دانش آموز از دو گروه از مدارس با تکلیف شب و بدون تکلیف شهر رفسنجان در سال 1397، به شیوه تصادفی وارد مطالعه شدند. پس از اخذ رضایت آگاهانه، دانش آموزان، پرسشنامه استاندارد استرس فرزند ناشی از تکلیف شب و والدین آن ها، پرسشنامه استرس والد ناشی از تکلیف شب و مقیاس استرس درک شده را تکمیل نمودند. داده ها، با استفاده از آزمون های نا پارامتری من ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میزان استرس دانش آموزان با تکلیف شب به طور معنی داری بیشتر از میزان استرس دانش آموزان بدون تکلیف شب بود (039/0=p). همچنین، میزان استرس والدین گروه با تکلیف شب بیشتر از والدین گروه بدون تکلیف شب بود (001/0>p). اما، والدین گروه بدون تکلیف شب، درک از استرس بیشتری نسبت به گروه دیگر داشتند (001/0>p). نتیجه گیری: به نظر می رسد تکلیف شب عاملی استرس زا برای دانش آموز و والدین آن هاست. از طرفی، والدین دانش آموزان بدون تکلیف شب نیز از نوعی استرس نهفته رنج می برند که شاید به دلیل عدم آگاهی از میزان آموخته های فرزند خود باشد هرچند مطالعات بیشتر در این زمینه لازم است.

مقدمه: با توجه به نقش مهم تحرک در ایجاد سلامتی جسمی و روانی در دوران بارداری، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان پایبندی و تاثیر برنامه تمرینات ورزشی طراحی شده بر سلامتی جسمی و روانی مادران باردار انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون بدون گروه کنترل می باشد که تفکیک گروه های پایبند و غیر پایبند در آن با طرح پس رویدادی (Ex post facto) انجام شده است. مطالعه بر روی 150 مادر باردار شهرستان تبریز با نمونه گیری در دسترس در سال 98-1397 انجام شد. ابتدا، داده های مربوط به سطح فعالیت بدنی و سلامتی جسمی-روانی آزمودنی ها جمع آوری شد. تمرینات ورزشی طراحی شده بعد از آموزش یک جلسه ای، در اختیار آزمودنی ها قرار گرفت تا در خانه اجرا کنند. پس از هشت هفته، میزان پایبندی به تمرینات ارزیابی، و اثرات جسمی-روانی تمرینات در دو گروه مقایسه گردید. تعداد کل نمونه ها در ارزیابی های ثانویه 114 نفر بود. آزمون های آنکوا و من ویتنی یو برای مقایسه متغیرها بین دو گروه استفاده شد. یافته ها: میزان پایبندی به برنامه تمرینی 15/3 جلسه در هفته بود. 34 مادر باردار (30%) پایبند به تمرینات ورزشی بودند و در مقایسه با گروه غیرپایبند کاهش معنی داری در ضربان قلب فعالیت (044/0=p) و افزایش معنی داری در قدرت پایین تنه (042/0=p) و سطح اشباع اکسیژن خون (005/0=p) نشان دادند. تفاوت معنی داری در سلامتی روانی بین دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: علی رغم اینکه تمرینات ورزشی طراحی شده اثرات مفیدی در برخی عملکردهای جسمانی مادران باردار داشت ولی در بهبود سلامتی روانی آنها موثر نبود.

مقدمه: تکا نشگری با اثرات و عواقب بالقوه آسیب رسان، طولانی مدت و مخاطره آمیز همراه است. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان متمرکز بر شفقت برتکانشگری زنان در شرف طلاق انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مداخله ای پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل وپیگیری سه ماهه در سال 1397 انجام گرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی در دسترس وجامعه آماری کلیه زنان در شرف طلاق مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهرستان تنکابن بودند که 45 زن در دو گروه مداخله و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های مداخله طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان شناختی رفتاری و درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفتند. گروه کنترل درمانی نداشت. ابزار پژوهش مقیاس تکا نشگری Barratt (BIS-11 ) بود. داده ها توسط آنالیز واریانس یک طرفه با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحرا ف معیار نمره تکانشگری در پیش آزمون گروه آزمایشی درمان شناختی رفتاری از 03/5 ± 13/87 به 39/2 ± 00/64 در پس آزمون و 52/2 ± 27/53 در پیگیری رسید (001/0p<). نمره تکانشگری در پیش آزمون درمان متمرکز بر شفقت از 71/4 ± 60/ 91 به 15/3± 27/56 در پس آزمون و 21/3 ± 73/40 در پیگیری رسید (001/0p<) و نمره گروه کنترل از 43/5 ± 20/89 به 60/3 ± 60/84 در پس آزمون و 72/3± 87/81 در پیگیری رسید (001/0p<). نتیجه گیری: درمان شناختی رفتاری و درمان متمرکز بر شفقت احتمالاً می توانند موجب کاهش تکانشگری ناشی از طلاق شوند. از این رو به نظر می رسد نتیجه پژوهش، حمایتی تجربی برای هر دو درمان در جهت کاهش تکانشگری فراهم می آورد.