مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1397 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:5

بدون شک مقالات مرورسیستماتیک (مرور نظام مند یا مرور ساختاریافته) و متاآنالیزها مهم ترین مقالات علمی برای اشاعه پزشکی مبتنی بر شواهد هستند. به طور میانگین این مقالات بیشترین ارجاعات (Citations) را به خود اختصاص می دهند و یافته های آن ها برای نوشتن مقالات و فصول مختلف کتاب های پزشکی به کار گرفته می شوند. 1، 2 با این حال، هم چون دیگر مقالات پزشکی، مرورسیستماتیک و متاآنالیز نیز می تواند درجات مختلف اعتبار علمی را داشته باشند. 3 متاآنالیز می تواند به صورت آینده نگر یا گذشته نگر تدوین شود. ایده آل آن است که متاآنالیز به صورت آینده نگر تدوین شود؛ مانند متاآنالیز داده های ژنومی که در یک کنسرسیوم وسیع به صورت آینده نگر طراحی شده است. 4 با این حال، بیشترین مقالات مرورسیستماتیک و متاآنالیز گذشته نگر هستند که نویسندگان سعی می کنند که اجزای مقالات مجزا و انتخاب شده ای را مورد بررسی قرار دهند...

مقدمه: با توجه به این که تاکنون هیچ مطالعه ای به بررسی برهم کنش الگوهای غذایی با پلی مورفیسم ژن های MC4R، ZNT8 وCCND2 نپرداخته است، این مطالعه مورد شاهدی با هدف بررسی برهم کنش پلی مورفیسم های 12970134rs در ژن MC4R، 13266634rs در ژن ZNT8و 11063069rs در ژن CCND2 با الگوهای غذایی در ارتباط با سندرم متابولیک انجام شد. مواد و روش ها: 1630 فرد از میان شرکت کنندگان مطالعه قند و لیپید تهران انتخاب شدند. افراد مورد و شاهد از نظر سن، جنس و سال های پیگیری جور شدند. الگوهای تغذیه ای به روش تحلیل عاملی بر روی 25 گروه غذایی تعیین گردید. پلی مورفیسم های 12970134rs در ژن MC4R و 13266634rs در ژن ZNT8به روش Tetra-Primer ARMS-PCR و 11063069rs CCND2 به روش ARMS-PCR تعیین ژنوتیپ شدند. یافته ها: میانگین سنی به ترتیب در افراد گروه مورد و شاهد 11± 3/43 و12± 0/44 سال بود. دو الگوی غذایی سالم و غربی شناسایی شدند. شانس ابتلا به سندرم متابولیک در حاملین الل A از پلی مورفیسم 12970134rs در چارک چهارم الگوی غذایی غربی (41/2-04/1)71/1: OR) در مقایسه با سایر گروه های ژنوتیپی افزایش یافت. در حاملین الل G از پلی مورفیسم 11063069rs در چارک چهارم الگوی غذایی سالم، نسبت شانس برای سندرم متابولیک (78/1-39/0) 88/0: OR) کاهش یافت، در حالی که در افراد با ژنوتیپAA از پلی مورفیسم 11063069rs چنین روندی مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، تبعیت از الگوی غذایی سالم و یا غربی به ترتیب می تواند اثر پلی مورفیسم های 12970134rs و 11063069rs بر ابتلا به سندرم متابولیک را تغییر دهد.

مقدمه: فاکتور رشد نروتروفیک مغزی (BDNF)، علاوه بر نقش عمده ای که در اختلالات رفتاری دارد، نقش مهمی نیز در کنترل دریافت غذایی و وزن ایفاء می کند. تاثیر ترکیبی فعالیت ورزشی و رژیم غذایی بر سطوح BDNF به طور کامل شناسایی نشده است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر فعالیت هوازی حاد به دنبال مصرف رژیم های غذایی متفاوت بر سطوح BDNF و کورتیزول سرم مردان دارای اضافه وزن می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح متقاطع، 10 مرد دارای اضافه وزن (سن 1/6± 23 و شاخص توده بدنی 47/0± 26/29)، به عنوان آزمودنی در چهار جلسه با یک هفته فاصله به آزمایشگاه فیزیولوژی ورزشی مراجعه کردند. در هر جلسه دو ساعت پس از مصرف یکی از رژیم های غذایی معمولی، پر کربوهیدرات، پر پروتئین و پر چرب، آزمودنی ها 30 دقیقه تمرین هوازی روی تردمیل با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. در هر جلسه نمونه های خونی در حالت ناشتا، دو ساعت پس از مصرف رژیم غذایی (قبل از ورزش) و پس از ورزش جهت اندازه گیری سطوح BDNF و کورتیزول سرم از آزمودنی ها گرفته شد. یافته ها: سطوح سرمی BDNF پس از فعالیت هوازی حاد به دنبال رژیم غذایی پر کربوهیدرات (001/0P=) و پر پروتئین (001/0P=) و معمولی (039/0P=) نسبت به رژیم غذایی پر چرب افزایش معنی داری نشان داد. تفاوت معنی داری در سطوح سرمی کورتیزول پس از فعالیت هوازی به دنبال چهار نوع رژیم غذایی متفاوت مشاهده نشد (258/0P=). نتیجه گیری: به نظر می رسد دریافت کالری از رژیم غذایی پر چرب موجب کاهش سطوح BDNF سرمی در مردان دارای اضافه وزن می شود و فعالیت هوازی پس از مصرف رژیم غذایی پر چرب با وجود عدم تغییر سطوح کورتیزول، افزایشی در سطوح BDNF ایجاد نمی کند.

مقدمه: آدروپین در متابولیسم چربی نقش دارد و تاکنون در زمینه تاثیر فعالیت ورزشی بر آدروپین پژوهشی صورت نگرفته، از این رو در مطالعه ی حاضر تاثیر یک جلسه فعالیت هوازی با شدت متناسب با حداکثر اکسیداسیون چربی بر سطوح آدروپین و مقاومت به انسولین را در زنان دارای اضافه وزن مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: آزمودنی های این تحقیق شامل 24 زن دارای اضافه وزن با میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن، به ترتیب 1/4± 34/25 (سال)، 07/4± 6/163 (سانتی متر) و 56/4± 98/76 (کیلوگرم) بوده، که از طریق اطلاعیه و به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. گروه آزمون یک فعالیت حاد استقامتی را انجام داده و گروه شاهد در زمانی معادل با زمان گروه تجربی استراحت داشتند. در جلسه فعالیت حاد استقامتی، آزمودنی ها با شدت متناسب با حداکثر اکسیداسیون چربی خود برروی تردمیل به مدت 30 دقیقه دویدند. تغییرات داده های قبل و بعد تمرین/استراحت دو گروه محاسبه شد و سپس این تغییرات با استفاده از آزمون تی مستقل مقایسه شد. سطح معنی داری برای تمام تحلیل های آماری 05/0P< در نظر گرفته شد. یافته ها: بین گروه آزمون و شاهد در فاکتورهای انسولین (03/0P=) و مقاومت به انسولین (031/0P=) تغییرات معنی دار مشاهده شد، اما برای گلوکز (327/0P=) و آدروپین (330/0P=) تغییرات معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: احتمال می رود به دلیل تاثیر حالت ناشتایی در افزایش آدروپین و یا ناکافی بودن مدت و شدت فعالیت، تغییرات معنی دار در سطح آدروپین مشاهده نشد.

مقدمه: هدف از این مطالعه، مرور سیستماتیک مطالعاتی است که به بررسی ارتباط نمایه توده بدنی (BMI) با هورمون آنتی مولرین (AMH)، پرداخته اند. مواد و روش ها: برای بازیابی مقالات مرتبط در دو پایگاه PubMed و Scopus با استفاده از کلید واژه های مناسب، جستجو صورت گرفت. مقالات اصیلی که تا دسامبر 2016 چاپ شده بودند و به بررسی ارتباط نمایه توده بدنی یا سطوح آن با میزان هورمون AMH در زنان سنین باروری پرداخته بودند، واجد شرایط ورود به این مطالعه بودند. یافته ها: در این مطالعه، 26 مقاله وارد گردید. افراد شرکت کننده بر حسب ابتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) و ناباروری به سه گروه زنان مبتلا به PCOS، زنان نابارور غیر مبتلا به PCOS و زنان بارور و غیر مبتلا به PCOS، تقسیم شدند. 7 مطالعه از 11 مطالعه در زنان PCOS، 3 مطالعه از 7 مطالعه در زنان مبتلا به ناباروری و 4 مطالعه از 5 مطالعه در زنان بارور غیر مبتلا به PCOS، همبستگی منفی بین BMI و AMH را گزارش کردند. با این وجود قدرت همبستگی بین این دو متغیر کوچک بود (به طور عمده کمتر از 3/0). در4 مطالعه از 6 مطالعه در زنان PCOS، 1 مطالعه از 3 مطالعه در زنان نابارور و 2 مطالعه از 7 مطالعه در زنان بارور غیر مبتلا به PCOS، میزان AMH در زنان چاق کمتر از زنان غیر چاق بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها: ی مطالعات کنونی و تناقض در آن ها، ارتباط BMI و میزان ذخیره تخمدانی، نامشخص است.