پژوهش پرستاری ایران
سال:1399 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

مقدمه: سلامت معنوی امروزه به عنوان بعد چهارم سلامت در جهان مطرح است. و آنچه سبب مقبولیت عام آن شده، تاثیر قابل ملاحظه ای است که معنویت به نحو عام بر ابعاد دیگر سلامت دارد. هدف از این مطالعه، معرفی گونه های مختلف سلامت معنوی است. روش کار: در این مطالعه مروری در باب گونه شناسی معنوی، کتب و پایان نامه ها در داخل و خارج از سال 1984 تا 2019 مورد بررسی قرار گرفت. برای جستجوی مقالات از پایگاه های Magiran، SID، Google scholar، Libgen، Proquest، Ebsco، PsychLIT استفاده شد. کلید واژه های جست و جو شامل معنویت، سلامت معنوی و گونه شناسی های معنوی بوده است. یافته ها: با بررسی مطالب فوق الذکر چهار گونه مختلف معنویت در رابطه با سلامت معنوی پدیدار گشت. این گونه ها شامل: معنویت بهزیستی، معنویت شونیتا، معنویت یوگایی و معنویت شادکامی می باشد. نتیجه گیری: این چهار گونه می تواند مبنای مراقبت های سلامت محور و الگو های سازنده به منظور بهبود سلامت معنوی در بیماران قرار گیرد.

مقدمه: ارتقای سلامت، ماموریت جدید بیمارستان ها است و رسالت بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت، تغییر نگرش درمان محور به نگرش سلامت محور است. لذا این مطالعه با هدف از مولفه های ارزیابی بیمارستان های ارتقاء دهنده سلامت است. روش کار مطالعه حاضر به صورت مرور یکپارچه بوده که جستجو با استفاده از کلیدواژه های ارتقاء سلامت (Health Promotion)، الگوی ارزیابی (Evaluation model)، بیمارستان ارتقاء دهنده سلامت (Hospitals (HPHs)) و با مرور در (IranMedex) بانک اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران، (SID) پایگاه اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی PubMed, Ovid, Science Direct، (Magiran) بانک اطلاعات نشریات کشور، (IranDoc) مدارک علمی ایران CINAHL, Google Scholar به دست آمد. بازه زمانی مستندات مورد استفاده مربوط به سال 2004 میلادی لغایت 2018 میلادی با اولویت مستندات جدیدتر تعیین شد. در نهایت 76 مقاله بررسی شدند. از میان 76 مقاله فارسی و انگلیسی بررسی شده تعداد 15 مقاله که ارتباط نزدیک تری به موضوع موردنظر داشتند انتخاب گردیده است. یافته ها: از میان 76 مقاله فارسی و انگلیسی بررسی شده تعداد 15 مقاله که ارتباط نزدیک تری به موضوع مورد نظر داشتند انتخاب گردیدند. هدف از استقرار بیمارستان های ارتقادهنده سلامت، بهبود کیفیت مراقبت بهداشتی و سلامت، افرایش رضایت بیمار و همراهان آن ها، بهبود فضای کاری مراکز درمانی و افزایش رضایت کارکنان بیمارستان بود. معیارهای ارزیابی بیمارستان ارتقاء دهنده سلامت در بعد ساختاری از 3 مولفه (ارتباطات و همکاری، توسعه سازمانی و توسعه زیرساختی بیمارستان) تشکیل شد؛ که همه مولفه ها از ضریب اهمیت بالایی برخوردار بودند. در بعد فرایندی که دارای بیشترین معیارهای ارزیابی (31) بود، 4 مولفه (سیاست مدیریت؛ برنامه ریزی منابع؛ ارزیابی بیمار و مداخلات و سرمایه انسانی سالم) استخراج و پیشنهاد گردید که در مرحله اعتبارسنجی تعداد 30 معیارهای تاییدشده است. در بعد پیامدی نیز تعداد 27 معیار در قالب 4 مولفه (راهبری سازمان، ارتقاء سلامت بیماران، ارتقاء سلامت کارکنان و ارتقاء سلامت جامعه) حاصل شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه می تواند به استقرار بیمارستان ارتقاء دهنده سلامت با شاخص ها و استانداردهای مناسب مراکز بیمارستانی کمک نماید و به عنوان ابزار معتبر در نظارت ها، سیاست گذاری ها، ارزیابی کیفیت خدمات، ارتقاء سطح سلامت کارکنان بیمارستان و مداخلات ارتقاء سلامت در جامعه می تواند موثر باشد.

مقدمه: پرستاری یک حرفه مراقبتی است و پرستاران بنا به ماهیت حرفه ای، نیازمند شجاعت اخلاقی هستند تا مراقبتی ایمن و حرفه ای به مددجویان ارایه کنند. هدف این مطالعه با هدف تعیین شجاعت اخلاقی پرستاران و عوامل مرتبط با آن در بیمارستان های آموزشی شهر تهران انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی تحلیلی در سال 1394 انجام شد. جامعه پژوهش کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی شهر تهران بودند. نمونه 360 نفری با روش سهمیه ای و دردسترس انتخاب شد. داده ها به روش خودگزارشی و با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه شجاعت اخلاقی پرستاران جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS Ver. 16 و آمار توصیفی و تحلیلی شامل آزمون کروسکال والیس و من-ویتنی در سطح معناداری p<0. 05 انجام شد. یافته ها: میانگین نمره کل شجاعت اخلاقی 76 درصد پرستاران در سطح زیاد (46. 65± 412. 42)، و نمرات ابعاد خطرپذیری (19. 97± 139. 40)، خودشکوفایی اخلاقی(30. 74± 230. 85)، و توانایی دفاع از حق(7. 71± 42. 39) بود. ابعاد شجاعت اخلاقی با متغیرهای سمت، شرکت در دوره های اخلاق حرفه ای، سن، سابقه کاری، وضعیت استخدامی، شیفت کاری پرستاران ارتباط معنادار آماری داشت(p<0. 05). نتیجه گیری: براساس یافته ها، توجه به عوامل مرتبط از جمله شرکت در دوره های اخلاق حرفه ای، توجه به متغیرهای فردی و شغلی در چیدمان نیروی پرستاری در بخشها، پیشنهاد می شود.

مقدمه: سالمندان مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی تحت همودیالیز، با بار بیماری طولانی مدت و مشکلات جسمانی متعدد مواجه هستند. توانمندسازی این بیماران مبتنی بر مشارکت فرد در روند درمان است. از آنجا که مشارکت بیمار در انجام فعالیت های خود مدیریتی نیازمند داشتن خودکارآمدی و باور به توانایی های خود می باشد، لذا این مطالعه با هدف تاثیر برنامه خود مدیریتی مبتنی بر توانمندسازی بر خودکارآمدی بیماران سالمند تحت همودیالیز است. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی می باشد. سالمندان تحت همودیالیز در بیمارستان شهید هاشمی نژاد بصورت در دسترس و سپس بطور تصادفی به دو گروه آزمون) 48 نفر (و کنترل)48 نفر (تقسیم شدند. قبل از مداخله، پرسشنامه ها از طریق مصاحبه ها تکمیل شدند. سپس در گروه آزمون مداخله برنامه آموزشی خود مدیریتی مبتنی بر توانمندسازی صورت گرفت. گروه کنترل برنامه روتین مرکز درمانی را دریافت کرده و مداخله را دریافت نکردند. ابزار پژوهش در این مطالعه، پرسشنامه خود کارآمدی شرر بود که مجددا 4 هفته بعد از مطالعه در دو گروه تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 21 و آماره های کای اسکویر، یومن ویتنی و تی مستقل تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج بیانگر آن است که اکثر واحدهای پژوهش مرد، متاهل و بازنشسته بودند. میانگین سنی واحدهای پژوهش39/8± 42/69 سال بود. میانگین نمرات، در تمامی ابعاد خودکارآمدی در گروه آزمون بعد از اتمام مطالعه ارتقا یافت و از نظر آماری تفاوت معناداری مشاهده شد(0/001>P). نتیجه گیری: این مطالعه نشان دهنده اثربخشی برنامه خودمدیریتی مبتنی بر برنامه خود مدیریتی مبتنی بر توانمندسازی بر خودکارآمدی بیماران سالمند تحت همودیالیز در مدت مطالعه بود بنابراین بین خودکارآمدی و برنامه خود مدیریتی ارتباط دارد. لذا سالمندان تحت همودیالیز می توانند با پیروی از دستورالعمل هایی که توسط پرستاران ارایه میشود، به طور چشمگیری بهبود یابند.

مقدمه: میزان بهره وری شغلی موضوع بسیار مهمی است که بهره وری کل سازمان را تحت تاثیر قرار می دهد و منجر به تغییر کیفیت خدمات و کاهش استرس می شود. یکی از گام های اساسی در جهت بالابردن بهره وری شغلی شناخت عواملی تاثیرگذار مانند حمایت سازمانی ادراک شده و تاب اوری روانشناختی است. لذا، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تعدیل کنندگی حمایت سازمانی ادارک شده و تاب آوری روانشناختی در رابطه بین استرس شغلی با بهره وری شغلی انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی و نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش پرستاران زن شاغل در بیمارستان های دولتی شهر تهران در سال 1397 بود که از بین آنها تعداد 150 نفر با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل؛ پرسش نامه حمایت سازمانی ادراک شده(POSQ)، پرسش نامه استرس شغلی رایس(RJSQ)، پرسش نامه بهره وری نیروی انسانی(HRPQ) و مقیاس تاب آوری روانشناختی(CD-RICS) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی سلسله مراتبی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بین استرس شغلی و بهره وری شغلی رابطه منفی معنی داری (01/0 p<، 46/0-=r)، بین حمایت سازمانی ادراک شده با بهره وری شغلی (01/0 p<، 54/0 =r) و بین تاب آوری روانشناختی با بهره وری شغلی (01/0 p<، 39/0 =r) رابطه مثبت معنی داری وجود دارد همچنین، یافته های تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی، نقش تعدیل گر حمایت سازمانی ادراک شده(01/0 p<، 21/0-=β ) و تاب آوری روانشناختی(01/0 p<، 14/0-=β ) در رابطه بین استرس شغلی و بهره وری شغلی را مورد تایید قرار داد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر بر نقش تعدیل کننده حمایت سازمانی ادراک شده و تاب آوری روانشناختی به عنوان مکانیسم های مهم در رابطه بین استرس شغلی و بهره وری شغلی تاکید دارد. بنابراین، گسترش و توسعه حمایت سازمانی از سوی مسیولین و ارتقای تاب آوری روانشناختی می تواند روش خوبی برای کاهش اثرات منفی استرس شغلی و افزایش بهره وری باشد.

مقدمه: تعهد حرفه ای از مهمترین عوامل تعیین کننده ی شایستگی افراد ارایه کننده ی خدمات سلامت است که موجب ایجاد اعتماد بین کادر پزشکی با بیمار و جامعه می شود. پرستاری با توجه به ماهیت کاری آن به عنوان یک حرفه ی مبتنی بر ارزش های اخلاقی می باشد و اگر این بعد حرفه مورد غفلت قرار گیرد کارآیی پرستاران در مراقبت از بیماران دچار خلاء مهمی می شود. در این مطالعه تلاش بر این است تا وضعیت دانش و نگرش به تعهد حرفه ای در بین دانشجویان پرستاری مورد بررسی قرار گیرد. روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی-تحلیلی در سالتحصیلی 98-1397 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز انجام شد. جهت جمع آوری داده از پرسشنامه ی دانش تعهد حرفه ای که روایی و پایایی آن مورد تایید قرار گرفته است استفاده شد. جمعیت هدف در این مطالعه دانشجویان پرستاری مشغول به تحصیل در ترم های اول تا هفتم بود. نمونه گیری به روش سرشماری (n=270) انجام گرفت. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 20 و کار برد آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و. . . ) و آمار استنباطی شامل آزمون تی مستقل، one way ANOVA و رگرسیون خطی انجام شد. یافته ها: در مجموع 215 نفر از دانشجویان پرستاری در این مطالعه مشارکت کردند (درصد مشارکت 6/79%). میانگین امتیاز دانش تعهد حرفه ای در دانشجویان شرکت کننده 5. 83 از 10 محاسبه گردید. بیشترین امتیاز برای دانشجویان ترم اول و کمترین امتیاز برای دانشجویان ترم پنجم بود. نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد با کنترل متغیرهای جنسیت و سن؛ متغیرهای ترم تحصیلی و آشنایی قبلی با واژه تعهد حرفه ای ارتباط معنی دار و معکوسی با میانگین امتیاز دانش تعهد حرفه ای دانشجویان داشت. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد میانگین امتیاز دانش تعهد حرفه ای در بین دانشجویان پرستاری در سطح قابل قبولی نمی باشد. دانشجویان پرستاری نیازمند آموزش های مداوم و موثر در خصوص دانش تعهد حرفه ای هستند که در ادامه بتوانند بر اساس اصول تعهد حرفه ای با بیماران رفتار کنند.

مقدمه: ارایه مراقبت طولانی مدت به بیماران مبتلا به آلزایمر، با افزایش خطرات ابتلا به بیماری جسمی و روانی برای مراقبین همراه است. مطالعه حاضر با هدف تعیین فشار بار مراقبتی و بررسی ارتباط اضطراب و افسردگی وفشار بار مراقبتی در مراقبان سالمندان مبتلا به آلزایمر انجام شد. روش کار: در این پژوهش مقطعی از نوع همبستگی، 315 مراقب 20 تا 85 ساله که مراقبت مستقیم از سالمندان مبتلا به آلزایمر را به مدت حداقل 6 ماه به عهده داشتند، باروش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. جمع آوری داده ها در سال 1398 انجام گرفت. محیط پژوهش انجمن آلزایمر ایران بود. داده ها به وسیله پرسشنامه اضطراب بک(BAI) و افسردگی بک(BDI) و فشار بار مراقبتی (CBI) جمع آوری و با استفاده از نسخه 22 spss تجزیه و تحلیل شدند. به منظور دستیابی به اهداف پژوهش از درصد فراوانی، آزمونهای آماری تی مستقل، آنالیز واریانس استفاده گردید. یافته ها: اکثرمراقبان سالمندان آلزایمری در این تحقیق فشاربار مراقبتی متوسط تا شدیدی را تحمل می نمودند، (9/65 درصد). همبستگی بین فشار بار مراقبتی و اضطراب (65/ 0) و افسردگی (52/0) معنادار بود(005/P<). سطح اضطراب و افسردگی در بین اکثر مراقبان نرمال تا خفیف به ترتیب (9/71 درصد)و(5/83 درصد) برآورد شد. نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط معنادار بین اضطراب و افسردگی و فشار بار مراقبتی در این مطالعه، سلامت مراقبان سالمندان مبتلا به آلزایمر یک مساله بهداشتی مهم است که نیازمند توجه جدی از سوی ارایه کنندگان خدمات بهداشتی دارد.

مقدمه: حفظ حس کرامت در بیماران علاج ناپذیر و فراهم کردن یک مرگ با عزت یکی از اهداف مهم مراقبت تسکینیمی باشد. در این راستا، کرامت درمانی به عنوان مداخله ای نوین جهت ارتقاء حس کرامت بیماران مبتلا به سرطان مطرح می باشد. هدف مطالعه حاضر، تعیین تاثیر کرامت درمانی بر حس کرامت بیماران مبتلا به سرطان دریافت کننده مراقبت تسکینی می باشد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی غیرتصادفی است که در آن 50 نفر از بیماران مبتلا به سرطان بستری در مرکز طب تسکینی "انتخاب" که معیارهای ورود به مطالعه را دارا بودند، از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه کنترل (25 نفر) و مداخله (25 نفر) طبقه بندی شدند. کرامت درمانی در سه جلسه 60-30 دقیقه ای انجام شد و داده ها از طریق مصاحبه و به صورت خودگزارشی گردآوری شد. قبل و دو هفته بعد از انجام کرامت درمانی، پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه کرامت انسانی بیمار ((PDI Patient Dignity Inventory توسط واحدهای پژوهش تکمیل و یافته ها از طریق آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که میانگین حس کرامت قبل از اجرای مداخله (50/16± 20/62) و بعد از اجرای پروتکل کرامت درمانی (54/10± 36/74) بود و بین گروه های مداخله و کنترل پس از انجام کرامت درمانی تفاوت معنادار آماری وجود داشت(p˂ 0. 001). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مثبت کرامت درمانی در ارتقاء احساس کرامت، این رویکرد می تواند به عنوان مداخله ای نوین در مراحل پایانی حیات بیماران مبتلا به سرطان در جهت تقویت حس معنا، هدف، عزت و کرامت آنها مورد استفاده واقع گردد و یک مرگ با عزت را برای این بیماران فراهم نماید.

مقدمه: زنان مبتلا به افسردگی از لحاظ روانشناختی به ویژه در زمینه هوش معنوی، نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی افت می کنند و یکی از روش های موثر در بهبود ویژگی های روانشناختی روش آموزش تنظیم هیجان است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش تنظیم هیجان بر هوش معنوی، نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی در زنان مبتلا به افسردگی انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش زنان مبتلا به افسردگی مراجعه کننده به کلینیک های خدمات روانشناختی شهر اهواز در سال 1397 بودند که از میان آنان 50 نفر با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه 25 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه ای به مدت دو ماه (یک جلسه در هفته) آموزش تنظیم هیجان دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. داده ها با پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی، افسردگی، هوش معنوی، نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی جمع آوری و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS-18 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که قبل از آموزش بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر هوش معنوی، نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0P). بر اساس نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیری، آموزش تنظیم هیجان باعث افزایش هوش معنوی (001/0P<, 15/107F=) و کاهش نگرانی سلامتی (001/0P<, 64/139F=) و دیسترس روانشناختی (001/0P<, 28/142F=) در زنان مبتلا به افسردگی شد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از تاثیر آموزش تنظیم هیجان بر افزایش هوش معنوی و کاهش نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی در زنان مبتلا به افسردگی بود. بنابراین، توصیه می گردد که درمانگران و روانشناسان بالینی برای افزایش هوش معنوی و کاهش نگرانی سلامتی و دیسترس روانشناختی به ویژه در زنان مبتلا به افسردگی در کنار سایر روش ها مثل آموزش ذهن آگاهی یا آموزش پذیرش و تعهد از روش آموزش تنظیم هیجان استفاده کنند.

مقدمه: امروزه در جهان، نظام های بهداشتی و درمانی با پدیده حرکت جمعیت به سمت سالمندی مواجه است. آلزایمر، بیماری با ریسک فاکتور اصلی سن، نیز در حال افرایش است. مراقبین خانوادگی با چالش های فراوانی در بحث مراقبت از این افراد روبه رو هستند که آن ها را نسبت به انجام سوء رفتار نسبت به فرد مبتلابه آلزایمر مستعدتر می نماید. توجه به نیاز ها و کیفیت زندگی مراقبین و افراد مبتلابه آلزایمر موضوع مهمی به شمار می آید. هدف از این مطالعه افزایش آگاهی در این راستا با ارایه عوامل مرتبط و بررسی عوامل پیشگری و بهبود شرایط می باشد. روش کار: در این مطالعه مروری، متون به صورت نظام مند با استفاده از جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی انگلیسی زبان Web of Science، Pubmed، Scopus و پایگاه های اطلاعاتی فارسی زبان SID و Magiran از ابتدا تا سال 2019 انجام شده است. با توجه به معیار های ورود و خروج، مقالات انتخاب و وارد پژوهش شدند. یافته ها: در مرور نظام مندی که انجام شد 86 مقاله انتخاب شدند. 17 مقاله حایز شرایط بودند که وارد پژوهش شدند. یافته های این پژوهش نشان داد در کشورهای آسیایی به صورت کلی سوء رفتار در افراد مبتلابه آلزایمر بین 6/1 و 3/62 درصد، سوء رفتار روانی بین 7/9 و 3/62 درصد و سوء رفتار جسمی بین 6/1 و 18 درصد می باشد. در کشورهای غربی سوء رفتار کلی بین 4/5 و 51 درصد، سوء رفتار روانی بین 5/3 و 51 درصد و سوء رفتار فیزیکی بین 5/1 و 20 درصد گزارش شده است. در ایجاد سوء رفتار عوامل متفاوتی از سوی مراقب (افزایش بار مراقبتی، افسردگی، اضطراب، سطح اجتماعی و افزایش زمان مراقبت) و نیز عواملی از سوی فرد مراقبت شونده (اختلال روانی، اختلال حافظه و افزایش نیاز در ADL) تاثیرگذار می باشند. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان می دهد با شناخت به موقع این مسیله حیاتی و عوامل موثر بر آن و اجرای برنامه هایی در راستای افزایش توانایی و تاب آوری مراقبین بیماران مبتلابه آلزایمر در برخورد با چالش های پیش آمده در هنگام مراقبت و اجرای برنامه هایی برای توان بخشی افراد مبتلابه آلزایمر، می توان گام مهمی در پیشگیری از سوء رفتار و بهبود شرایط برداشت و بدین وسیله کیفیت زندگی مراقبین و افراد مبتلابه آلزایمر را بهبود بخشید.