سلامت جامعه
سال:1399 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:8

مقدمه: اختلال نقص توجه و بیش فعالی، باعث نقص در عملکرد روان شناختی می شود. هدف مطالعه حاضر، تعیین اثربخشی آموزش تکنیک های بازتوانی ذهنی بر عملکرد عصب روان شناختی کودکان پسر مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون/پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی 9-7 ساله در سال 1398 بود که به کلینیک مشاوره آموزش و پرورش ناحیه 1 شهر گرگان مراجعه کرده بودند. تعداد 30 کودک به روش در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمون و کنترل تقسیم شدند. از آزمون علایم مرضی کودکان فرم والدین و کارت های ویسکانسین استفاده شد. در گروه آزمون برنامه مداخله 8 جلسه 1 ساعته هفته ای انجام شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره گروه آزمون در پیش آزمون و پس آزمون 58/2± 84/22 و 69/3± 45/29 و گروه کنترل در پیش آزمون و پس آزمون 77/2± 71/22 و 41/2± 94/22 بود. آموزش تکنیک های بازتوانی ذهنی بر عملکرد عصب روان شناختی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی تاثیر داشت (001/0≥ p). نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی آموزش تکنیک های بازتوانی ذهنی بر عملکرد عصب روان شناختی، این روش می تواند به عنوان یک روش درمانی کارآمد توسط درمان گران جهت بهبود عملکرد عصب روان شناختی کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی استفاده شود.

مقدمه: علاوه بر مشکلات جسمانی، باید به مشکلات روان شناختی بیماران مبتلا به ایدز نیز توجه شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر کیفیت زندگی و نشانگان افت روحیه زنان مبتلا به بیماری ایدز صورت گرفت. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زنان مبتلا به بیماری ایدز شهر تبریز که در سال 1398 به کلینیک های درمانی این شهر مراجعه کرده بودند تشکیل دادند. 30 نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه های آزمایشی، در 8 جلسه 5/1 ساعته درمان اختصاصی را دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. داده ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در پیش آزمون، میانگین و انحراف معیار نمره کیفیت زندگی و نمره نشانگان افت روحیه در گروه های درمان و کنترل اختلاف معنی داری نداشت (05/0p). در مرحله پیگیری، اثر این دو درمان ماندگار بود (001/0>p). تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر کیفیت زندگی و نشانگان افت روحیه در مراحل پس آزمون و پیگیری یکسان بود (05/0

مقدمه: اعتیاد امری قابل پیشگیری و قابل درمان است، لذا با شناخت سرمایه های روان شناختی می توان از گرایش افراد به اعتیاد پیش گیری کرد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر فعالیت ورزشی فریزبی بر عقاید وسوسه انگیز، سلامت عمومی و خودکارآمدی در گروه معتادان مرد تحت درمان انجام شد. مواد و روش ها: در این تحقیق شبه تجربی، 70 نفر از معتادین مرد تحت درمان دهکده سلامی شیراز در سال 1397 بر اساس جدول مورگان و به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در ابتداء همه آزمودنی ها سه پرسش نامه عقاید وسوسه انگیز، سلامت عمومی و خودکارآمدی را تکمیل کردند. سپس تمامی آزمودنی ها در برنامه مشابه تمرینی هشت هفته ای، 180 کوشش فریزبی که به صورت 5 بلاک 6 تایی (3 ست در هر روز) انجام می گرفت، شرکت کردند. در پایان از آن ها خواسته شد دوباره سه پرسش نامه مذکور را تکمیل نمایند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t زوجی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که فعالیت ورزشی فریزبی بر وسوسه، سلامت عمومی و خودکارآمدی در گروه معتادان مرد تاثیر داشت به طوری که باعث کاهش معنی دار عقاید وسوسه انگیز (039/0=p) و افزایش معنی دار سلامت عمومی (049/0=p) و خودکارآمدی (048/0=p) شد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق می توان گفت که فعالیت ورزشی فریزبی عامل اثرگذاری بر عوامل روان شناختی یاد شده در گروه معتادان مرد می باشد. لذا توصیه می شود جهت کمک به پیشرفت ترک مواد و همچنین جلوگیری از بازگشت فرد به سوء مصرف مواد در این گروه، این نوع از فعالیت ورزشی تجویز شود.

مقدمه: دیابت بارداری از شایع ترین مشکلات بهداشتی دوران بارداری است که گاهی باعث ایجاد ناتوانی، مرگ ومیر و دیابت نوع دو می گردد. آموزش خودمراقبتی در بهبود ویژگی های مرتبط با سلامت موثر است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش خودمراقبتی بر استرس ادراک شده، سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی در زنان مبتلا به دیابت بارداری انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل بود. جامعه پژوهش زنان مبتلا به دیابت بارداری مراجعه کننده به مراکز بهداشتی و درمانی شهر زاهدان در سال 1398 بودند که 50 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 6 جلسه 60 دقیقه ای آموزش خودمراقبتی دریافت کرد و گروه کنترل به غیر از آموزش های روتین آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های استرس ادراک شده، سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی دیابت بودند. داده ها با آزمون های مجذور کای، t مستقل و آنالیز کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون از نظر استرس ادراک شده، سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی تفاوت معنی داری نداشتند، اما در مرحله پس آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معنی داری داشتند (001/0>p). آموزش خودمراقبتی باعث کاهش معنی دار استرس ادراک شده و افزایش معنی دار سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی در زنان مبتلا به دیابت بارداری شد (001/0>p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از تاثیر آموزش خودمراقبتی بر کاهش استرس ادراک شده و افزایش سواد سلامت و رفتارهای خودمراقبتی بود. بنابراین، برنامه ریزی برای آموزش خودمراقبتی دیابت به زنان مبتلا به دیابت بارداری جهت بهبود ویژگی های مرتبط با سلامت ضروری است.

مقدمه: بررسی جامع انگیزه های اقدام به خودکشی در گروه های سنی متفاوت عاملی موثر در تدوین اقدامات پیشگیرانه و لحاظ رویکردهای درمانی اثربخش است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی تجربه زیسته ی اقدام به خودکشی در دانش آموزان دختر 18-12 ساله شهرستان خمینی شهر بود. مواد و روش ها: این پژوهش، کیفی و از نوع پدیدارشناسی می باشد که با روش هدفمند از بین دختران 18-12 ساله با سابقه اقدام به خودکشی در سال 1397 بر اساس اطلاعات مرکز بهداشت شهرستان خمینی شهر که برابر با 30 نفر بوده است، هفده نفر بر اساس حد اشباع انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش هفت مرحله ای کلایزی استفاده شد. یافته ها: از مصاحبه ها 562 کد، 73 مفهوم و 12 مقوله در سه عنوان هسته ای فردیت عقیم مانده (فشار روانی، ناکامی شخصی، تنش های فرآیند بلوغ و گسست دینی)، عامل فشار ساختاری (شکاف نسلی، نیاز به توجه، سبک زندگی و فشار اقتصادی) و عامل طرد اجتماعی (از دست دادن سرمایه اجتماعی، فشار اجتماعی، فشار مجازی و ضعف در مهارت ارتباطی) به دست آمد. نتیجه گیری: این نتیجه حاصل می شود که نوجوانی دوران هویت یابی در کنار همسالان، والدین و سیستم آموزشی بویژه معلمان و فضای مجازی است. بنابراین متخصصین باید در راستای افزایش آگاهی به خانواده ها و مدارس و سیستم قانون گذاری در جهت لزوم نظارت بر فضای مجازی و افزایش سواد رسانه ای ملزومات لازم را بیندیشند. تا از این طریق اصول اساسی در پیشگیری از خودکشی نوجوانان تدوین و عوامل زمینه ساز رفع و یا تعدیل شوند.

مقدمه: زنان سرپرست خانوار در معرض آسیب های روانشناختی و اجتماعی متعدد قرار دارند. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب اجتماعی و خودکارآمدی والدگری در زنان سرپرست خانوار با نشانه های اضطراب اجتماعی انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری و گروه کنترل بود. جامعه آماری، کلیه زنان سرپرست خانوار مراجعه کننده به کلینیک مددکاری اجتماعی باران و نوید شهرستان ساری در سال 1398 بودند که 45 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه های آزمایش تحت واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. جمع آوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه های خود کارآمدی والدگری دومکا و همکاران ومقیاساضطراب اجتماعی جرابک بود. داده ها توسط روش تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود خودکارآمدی والدگری با اثر بین گروهی (000/0p=، 69/19F=)، درون گروهی (002/0 p=، 25/8F=)، اثر تعاملی بین گروهی و درون گروهی (000/0 p=، 84/12F=) و در اضطراب اجتماعی با اثر بین گروهی (000/0p=، 46/16F=)، درون گروهی (000/0p=، 19/29F=) و اثر تعاملی بین گروهی و درون گروهی (000/0p=، 21/15F=) موثر است. نتیجه گیری: واقعیت درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می توانند بر بهبود خودکارآمدی والدگری و اضطراب اجتماعی در زنان سرپرست خانوار با نشانه های اضطراب اجتماعی موثر واقع شوند و تفاوتی بین آن ها از این جهت وجود ندارد.

مقدمه: زنان مبتلا به بیماری های قلبی عروقی با مشکلات فراوانی مواجه هستند و یکی از روش های مؤثر در بهبود ویژگی های آن ها، آموزش ذهن آگاهی است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر سرزندگی، بهزیستی روان شناختی و فشارخون زنان مبتلا به بیماری های قلبی عروقی بود. مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زنان مبتلا به بیماری های قلبی عروقی مراجعه کننده به بیمارستان قلب و عروق شهید رجایی تهران در سال 1398 بودند. نمونه پژوهش 40 نفر بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 70 دقیقه ای، آموزش ذهن آگاهی دریافت کردند و گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها با پرسشنامه های سرزندگی و بهزیستی روان شناختی و دستگاه فشارخون جمع آوری و با آزمون های مجذور کای، t مستقل، آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. یافته ها: گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر سرزندگی، بهزیستی روان شناختی و فشارخون تفاوت معنی داری نداشتند، اما در مراحل پس آزمون و پیگیری از نظر هر چهار متغیر تفاوت معنی دار بود (001/0>p). آموزش ذهن آگاهی باعث افزایش سرزندگی (015/0>p، 510/6=F)، بهزیستی روان شناختی (001/0>p، 893/12=F) و کاهش فشارخون سیستولیک (010/0>p، 258/7=F) و دیاستولیک (036/0>, p 751/4=F) گردید و نتایج درمان در مرحله پیگیری حفظ شد. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده اثربخشی آموزش ذهن آگاهی بر بهبود سرزندگی، بهزیستی روان شناختی و فشارخون بود. توصیه می گردد روانشناسان و درمانگران از آموزش ذهن آگاهی در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود سرزندگی، بهزیستی روان شناختی و فشارخون مبتلایان به بیماری های قلبی عروقی استفاده نمایند.

مقدمه: اختلال یادگیری در دانش­ آموزان بر بسیاری از زمینه­ های شناختی و رفتاری آنها تأثیر دارد که منجر به کاهش روابط اجتماعی و عدم پیشرفت تحصیلی می­ گردد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی بازتوانی­ شناختی و تحریکات وستیبولار بر پیشرفت تحصیلی دانش­ آموزان دخترمبتلا به اختلال یادگیری خاص انجام شد. مواد و روش ­ ها: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون بود. جامعه آماری را تمامی دانش­ آموزان دختر مبتلا به اختلال یادگیری خاص دارای پرونده تشخیصی در مرکز اختلال یادگیری شهر ساری در سال تحصیلی 1399-1398 تشکیل دادند. تعداد 45 نفر به روش در دسترس انتخاب و به روش تصادفی در سه گروه مساوی جایگزین شدند. برای گروه آزمایش اول، پروتکل بازتوانی شناختی پاول برای دانش­ آموزان دختر اختلال یادگیری خاص، برای گروه آزمایش دوم پروتکل درمانی وستیبولار گانز در 8 جلسه 45 دقیقه­ ای انجام شد و برای گروه کنترل مداخله­ ای صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور بود. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند. یافته ها: میانگین پیشرفت تحصیلی در گروه آزمایش تحریکات وستیبولار در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب 36/61 و 11/84، در گروه آزمایش بازتوانی شناختی 24/61 و 87/97 و در گروه کنترل، 27/61 و 07/61 بود. بازتوانی شناختی و تحریکات وستیبولار بر پیشرفت تحصیلی دانش­ آموزان دختر مبتلا به اختلال یادگیری خاص اثر معنی­ دار داشت (001/0≥ p). درمان بازتوانی شناختی اثربخش­ تر از تحریکات وستیبولار بود (001/0≥ p). نتیجه ­ گیری: یافته های این پژوهش می تواند تلویحات کاربردی در زمینه بهبود پیشرفت تحصیلی دانش­ آموزان دخترمبتلا به اختلال یادگیری خاص با استفاده از روش درمان بازتوانی شناختی ارائه دهد.