مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1396 | دوره:39 | شماره:1 |تعداد مقالات:16

زمینه: نقش خطر متابولیک و سایر عوامل جمعیت شناختی بر چگونگی سازگاری فشار میانگین سرخرگی با تمرینات ورزشی تجویز شده از سوی مراجع معتبر درمانی موضوع جدیدی است که مطالعه نوع پاسخ دهی فشارخون افراد در سازگاری با تمرین و بی تمرینی را ضروری کرده است. روش کار: تعداد 89 مرد داوطلب دارای فشارخون خفیف به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه تمرین هوازی (3 جلسه در هفته به مدت 40 دقیقه و با شدت 60 تا 70 درصد از MHR) شرکت کردند و در ادامه دو هفته بی تمرینی تجربه شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون کاپا، تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و رگرسیون مرحله ای تحلیل شدند. یافته ها: پس از هشت هفته تمرین و همچنین به دنبال بی تمرینی، برخی آزمودنی ها کاهش فشار میانگین سرخرگی، برخی عدم تغییر و برخی دیگر حتی افزایش آن را تجربه کردند (05/0>P). مقدار تمام شاخص های خطر متابولیک در طی هر دو مرحله تمرین و بی تمرینی تغییر یافت، ولی تغییر امتیاز z کلی خطر متابولیک (Zmets) فقط در آزمودنی های کاهش فشار خون معنی دار بود (05/0>P). مقدار اولیه فشار میانگین سرخرگی، سن، شاخص توده بدن، LDL و HDL پلاسما به عنوان مهم ترین پیش-بینی کننده های تغییرات فشار میانگین سرخرگی در سازگاری با تمرین شناسایی شدند (05/0>P، 76/0=R2). نتیجه گیری: تمام شاخص های خطر متابولیک در پیش بینی نوع پاسخ دهی فشارخون به تمرین اهمیت دارند، ولی در افراد دارای خطر متابولیک بالاتر، مشارکت در تمرین هوازی احتمالا خطری از لحاظ افزایش غیرمتعارف فشارخون ندارد. با این حال، به دلیل کمبود شواهد نیاز به تحقیقات بیشتر باقی است.

زمینه: بیماری دیابت خطر موربیدیته و مورتالیته پری اپراتیو را افزایش می دهد، در حالی که تلاش ها جهت کاستن از نوسانات قند خون حین عمل ادامه دارد و بدون نتیجه مانده است. هدف از این مطالعه مقایسه میزان تغییرات قند خون در دو روش بیهوشی عمومی و بیهوشی نخاعی در بیماران دیابتیک تحت جراحی ارتوپدی می باشد. روش کار: در این مطالعه مقطعی– تحلیلی آینده نگر میزان تغییرات قندخون در دو روش بیهوشی عمومی و بیهوشی نخاعی در 80 بیمار دیابتیک تحت جراحی ارتوپدی در فواصل قبل از عمل، بعد از برش جراحی، یک ساعت بعد و ریکاوری مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: 25 نفر(25/31%) از بیماران مرد و 55 نفر(8/68%) زن بودند. میانگین سنی بیماران گروه بی حسی نخاعی 73/10 ± 90/64 سال و میانگین سنی بیماران گروه بیهوشی عمومی 86/10 ± 78/60 سال بود. میانگین شاخص وزن بدن بیماران گروه بی حسی نخاعی 69/3 ± 85/27 کیلوگرم بر متر مربع و بیماران گروه بیهوشی عمومی 57/3 ± 43/29 کیلوگرم بر متر مربع بود. میانگین قندخون هر دو گروه بی حسی نخاعی و بیهوشی عمومی در طول ارزیابی مکرر به صورت معنی داری افزایش داشت ولی بین دو گروه این تغییرات معنی دار نبود. میزان تغییرات قندخون در طول ارزیابی در بیماران دو گروه ما بین نمونه بعد از انسزیون تا نمونه ریکاوری معنی دار بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سطح قندخون در طول عمل و بیهوشی در هر دو گروه به صورت مستمر بالا رفته است و این افزایش در گروه بیهوشی عمومی با شیب تندتر و البته در محدوده قابل قبول بوده است.

زمینه: بیماری عروق کرونر قلب (CAD) یکی از علتهای اساسی و مهم مرگ و میر انسانها در جهان است که مشخصه آن فعال شدن و تجمع پلاکت ها، ترومبوز و سکته قلبی می باشد. طی سالهای اخیر مطالعات فراوانی بر عوامل خطر بیماری های قلبی عروقی صورت گرفته است که از میان آنها فیبرینوژن، لیپوپروتئین a و هموسیستئین بعنوان عوامل خطر جدید در این بیماری معرفی شده اند. هدف از مطالعه حاضر اندازه گیری سطح پلاسمایی پلاسمینوژن، فیبرینوژن و پلاسمین بعنوان مارکرهای هموستاتیک در بیماران عروق کرونر قلبی غیر دیابتی و سیگاری می باشد تا با اندازه گیری این پارامترهای مهم هموستاتیک و بررسی ارتباط آنها با بیماری مورد نظر بتوان کمک موثری در تشخیص افراد مستعد و جلوگیری از پیشرفت این بیماری بعمل آورد. روش کار: در این مطالعه 120 نفر شامل 60 نفر بعنوان گروه بیمار که تحت آنژیوگرافی قرار گرفته اند و 60 نفر از دهنده های بانک خون که فاقد سابقه بیماری قلبی عروقی بوده و بیماری کبدی و سرطانی نداشته باشند بعنوان گروه شاهد انتخاب شدند. سطوح پلاسمایی پلاسمینوژن و پلاسمین به روش الایزا با کیت شرکت بیواسی تکنولوژی اندازه گیری شد. سطح پلاسمایی فیبرینوژن نیز به روش انعقادی با کیت شرکت مهسا یاران اندازه گیری گردید. یافته ها: سطوح پلاسمایی پلاسمینوژن و پلاسمین (PAP) در گروه بیمار بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد مشاهده گردید. علاوه بر این سطح پلاسمایی فیبرینوژن در گروه بیمار در مقایسه با گروه شاهد بطور معنی داری افزایش یافته بود. نتیجه گیری: سطح بالای پلاسمایی فیبرینوژن در آترواسکلروز مشارکت می کند و منجر به بیماری قلبی عروقی می گردد. این یافته ها نشان می دهد که سطح پلاسمایی فیبرینوژن می تواند یک مارکر برای تشخیص و کنترل در بیماران CAD مفید باشد. احتمالاً کمبود پلاسمینوژن و پلاسمین در پیشرفت بیماریCAD و تشکیل ترومبوز و فیبرینولیز معیوب مشارکت می نماید.

زمینه: یکی از آلاینده های بسیار خطرناک محیط زیست، سرب و مشتقات آن به ویژه استات سرب می باشد. سرب سبب ایجاد اختلالاتی در فرآیند اسپرماتوژنز می گردد. استفاده از گیاهان دارویی جهت رفع ناتوانی جنسی و کمبود سلول های جنسی می تواند اثری مثبت داشته باشد. در مطالعه حاضر تاثیر عصاره هیدروالکلی جعفری بر فرآیند اسپرماتوژنز در موش صحرایی نر دریافت کننده استات سرب بررسی گردیده است. روش کار: در مطالعه حاضر تعداد 36 سر موش از نژاد ویستار به 6 گروه 6 تایی تقسیم شدند. حیوانات به مدت 28 روز محلول استات سرب را به همراه عصاره دریافت نمودند. پس از گذشت 28 روز، حیوانات توزین و با استفاده از اتر بیهوش گردیدند، سپس میزان وزن بدن و بیضه اندازه گیری و تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت و لیدیگ توسط آزمون هایANOVA و Tukey آنالیز گردید. یافته ها: استات سرب سبب کاهش معنادار سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت و لیدیگ گردید. عصاره با دوز mg/kg 200 توانست سبب افزایش معنادار اسپرم ها در لوله لومن گردد. نتیجه گیری: تاثیر جعفری بر فرآیند اسپرماتوژنز در موش صحرایی نر دریافت کننده استات سرب قابل توجیه است.

زمینه: سیکلواکسیژناز-2 (COX-2) در پاتوژنز تومورهای مختلف و احتمالا در تومورهای بدخیم پوست از جمله ملانوم بدخیم نقش دارد؛ با این حال اطلاعات موجود در مورد بیان COX-2 در موارد ضایعات خوش خیم کامل نمی باشد. در مطالعه حاضر به مقایسه میزان بیان COX-2 در ضایعات ملانوم بدخیم و ضایعات ملانوسیتیک خوش خیم می پردازیم. روش کار: در این مطالعه تحلیلی، تعداد 42 نمونه ملانوم بدخیم از هر 4 ساب تایپ و 38 ضایعه ملانوسیتیک خوش خیم شامل خال دیسپلاستیک، Spitz nevus و خال غیر آتیپیک از نظر میزان بیان COX-2 با استفاده از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی و شدت رنگ پذیری سلول ها (به صورت کمی و کیفی) مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: گروه ملانوم بدخیم نسبت به گروه ضایعات ملانوسیتیک خوش خیم بطور بارزی میزان درصد رنگ پذیری بالاتر (001/0P<)، میزان رنگ پذیری شدیدتر (001/0P<) و مجموع امتیاز رنگ پذیری بالاتری داشتند (001/0P<). بین ساب تایپ های ملانوم بدخیم از نظر شدت رنگ پذیری COX-2، هر چهار ساب تایپ عمدتا دارای درصد رنگ پذیری بالای 60% بودند. همچنین از نظر کیفی، شدیدترین رنگ پذیری در گروه ملانوم بدخیم Acral Lentiginous (ALM) بود و گروه ملانوم بدخیم لنتیگو (LMM) و ملانوم ندولر ((NM رنگ پذیری متوسط داشت. با افزایش عمق درگیری، درصد رنگ پذیری COX-2 افزایش می یافت. شدت رنگ پذیری سلول نیز در تومورهای با ضخامت 4-2 میلی متر بیشتر بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشانگر کارآیی COX-2 در شناسایی موارد ملانوم بدخیم نسبت به ضایعات خوش خیم ملانوسیتیک است. بیان بالاتر COX-2 هم، مرتبط با عمیق تر بودن تهاجم می باشد. گرچه COX-2 به تنهایی نمی تواند برای افتراق ملانوم بکار رود اما در ترکیب با سایر روشها و در تعیین پیش آگهی و استفاده از درمان های هدفدار می تواند مفید واقع شود.

زمینه: انتشار سویه های پاتوژن حامل ژن های بتالاکتامازهای وسیع الطیف (Extended-spectrum beta-lactamases، ESBLs) به عنوان یکی از نگرانی های عمده ی بهداشتی در سطح دنیا مطرح است. این ژن ها باعث ناکارآمدی آنتی بیوتیک های بتالاکتام در درمان بیماریهای عفونی شده اند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی ژن-های بتالاکتامازی TEM-1 و SHV-1 در جدایه های اشریشیا کولای مولد عفونت ادراری در شهرستان خرم آباد بود. روش کار: 100 جدایه اشریشیا کولای از بیماران مبتلا به عفونت های ادراری، از چندین آزمایشگاه بالینی مختلف در شهرستان خرم آباد جمع آوری گردید. اصالت جدایه ها با انجام آزمایشات بیوشیمیایی مورد تایید قرار گرفتند. جدایه های ESBLs مثبت با روش دیسک ترکیبی بر اساس دستور العمل موسسه استاندارد (CLSI) مشخص گردیدند و در ادامه تمامی جدایه های مثبت با آزمون PCR از نظر وجود ژن های TEM-1 و SHV-1 مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: 31 نمونه (31%) از مجموع 100 نمونه ی اشریشیا کولای با توجه به نتایج آزمون های دیسک ترکیبی، ESBL مثبت تشخیص داده شدند. تجزیه و تحلیل نمونه ها با روش PCR و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی نشان داد که 18 جدایه (06/58%) حاوی ژن های بتالاکتامازی رمزگذاری شده برای TEM بودند، در حالی که هیچ کدام از جدایه ها ژن SHV را حمل نمی کردند. نتیجه گیری: تحقیق اخیر میزان شیوع نسبتا بالای ژن های مقاومت نسبت به سفالوسپورین های نسل سوم در بین جدایه های اشریشیا کولای را نشان داده که حاکی از چالش در درمان موفقیت آمیز با آنتی بیوتیک های رایج است.

زمینه: کتواسیدوز دیابتی (DKA) یکی از اورژانس های هیپرگلیسمیک دیابت است که اساس درمان آن، تزریق انسولین گولار می باشد. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر افزودن انسولین گلارژین در روند بهبودی بیماران DKA انجام گرفت. روش کار: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 40 بیمار با DKA، 20 بیمار رژیم استاندارد گرفتند و برای20 بیمار در کنار رژیم استاندارد، گلارژین به صورت زیر جلدی و به مقدار 4/0 واحد به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، تزریق شد. یافته ها: میانگین مدت زمان خروج بیمار از DKA در گروه مورد 10/6 ± 77/13 و در گروه شاهد 49/6 ± 91/16 ساعت بود (123/0=P). متوسط مقدار انسولین رگولار دریافتی تا زمان خروج از DKA در گروه مورد 6/45 ± 8/84 و در گروه کنترل6/91 ± 5/116 واحد بود (17/0=P). موارد هیپوکالمی (1=P) و هیپوگلیسمی (1=P) در دو گروه تفاوتی نداشت. در گروه شاهد 51% و در گروه مورد 35% قند خونها تا 24 ساعت بعد از قطع انفوزین انسولین بالای 180 بودند (046/0=P). میانگین مدت زمان بستری در گروه مورد 88/1 ± 1/5 روز و در بیماران گروه کنترل 19/2 ± 9/5 روز بود (225/0=P). نتیجه گیری: علاوه کردن انسولین گلارژین به رژیم استاندارد درمان DKA، بدون تحمیل حملات هیپوگلیسمی و هیپوکالمی، موارد هیپرگلیسمی برگشتی را کاهش داد. متوسط زمان خروج از DKA، مقدار انسولین رگولار مصرفی و مدت بستری نیز کاهش پیدا می کند ولی احتمالا بدلیل شرایط مطالعه (مونیتورینگ دقیق بیماران) و تعداد نمونه ها این دو مورد از نظر آماری معنی دار نبودند. مطالعات بیشر توصیه می شود.

زمینه: قوز قرنیه (کراتوکونوس) یک بیماری غیر التهابی پیشرونده است که در آن قرنیه مرکزی و اطراف مرکز دچار نازکی پیشرونده و برآمدگی شده و به شکل مخروط در می آید. علیرغم وجود روشهایی مانند عینک و لنز تماسی برای بهبود دید، این روشها در بعضی بیماران غیر عملی بوده و همراه با رضایت نیست. هدف از این طرح اثر این روش درمانی بر خواص بیومکانیکی قرنیه بیماران واجد شرایط پس از جایگذاری نوع کرارینگ می باشد. روش کار: در قالب یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 21 چشم مبتلا به قوز قرنیه در صورت دارا بودن معیارهای ورود به مطالعه، انتخاب و حلقه داخل استرومای قرنیه نوع کرارینگ تعبیه گردید و خواص بیومکانیکی قرنیه بیماران قبل از عمل، و 1و 6 ماه بعد از عمل با استفاده از Ocular Response Analyzer ارزیابی شد. یافته ها: متوسط CRF وCH و اختلاف CH-CRF قبل از جراحی و ماه های 1 و 6 بعد از عمل در این بررسی معنی دار نبود. متوسط آستیگماتیسم در ماههای 1 و 6 بعد از عمل نسبت به قبل از عمل، معنی دار می باشد(02/0p=). در ارزیابی IOPg و IOPcc تفاوت معنی داری در بررسی های بعد از عمل نسبت به قبل از عمل وجود نداشت. تغییرات Waveform Score در این مطالعه بعد از عمل نسبت به قبل از عمل تفاوت معنی دار داشت. در بررسی اختلاف تغییرات CH-CRF با تغییرات waveform score، رابطه معنی دار و معکوس مشاهده گردید (02/0P= و31/0R=). ضخامت مرکز قرنیه بعد از عمل نسبت به قبل از عمل اختلاف معنی داری نداشت. همچنین در این بررسی، تغییرات ضخامت مرکز قرنیه با تغییرات IOPcc معنی دار و مستقیم است (02/0P= و40/0R=). تغییرات ضخامت مرکز قرنیه با تغییراتch-crf ارتباط معنی دار و مستقیم داشت (02/0P= و11/0R=). نتیجه گیری: کرارینگ با اینکه تغییراتی در شکل قرنیه ایجاد می کند ولی با این حال خواص بیومکانیکی قرنیه را تغییر نمی دهد.

زمینه: حرکت درمانی به عنوان یکی از روش های کاهش درد و افزایش قدرت عضلات در بیماران مبتلا به کمردرد می باشد که در این زمینه برنامه هایی از جمله حرکت درمانی در آب وجود دارد. هدف از این مطالعه تاثیر یک برنامه حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلانی و شدت درد در مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. روش کار: 30 بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی به صورت تصادفی در یکی ازدو گروه حرکت درمانی در آب (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات ارکتور اسپاین کمری و شدت درد قبل و بعد از درمان از دو گروه اندازه گیری شد. برنامه حرکت درمانی در آب شامل 24 جلسه تمرین طی 6 هفته و هفته ای 4 جلسه و هر جلسه تقریباً یک ساعت بود. گروه کنترل هیچگونه فعالیت خاصی نداشتند. داده ها با استفاده از آزمون هایT مستقل و همبسته در سطح معناداری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: حداکثر فعالیت الکتریکی عضله ارکتور اسپاین کمری فوقانی و تحتانی سمت راست و چپ قبل و بعد از حرکت درمانی در آب از لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد، اما در مورد شاخص درد در بین دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده گردید نتیجه گیری: حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات کمری مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی تاثیر معناداری نداشت اما این متد درمانی باعث کاهش معنادار شدت درد در این بیماران می شود که این اثر ممکن است به دلیل عوامل عصبی و فیزیولوژیکی در بدن باشد.

زمینه: هیپرپلازی خوش خیم پروستات از بیمارهای شایع مردان مسن است که در بسیاری از موارد نیازمند درمان می باشد. از طرفی میزان بروز فتق مغبنی نیز با افزایش سن بیشتر می شود و تعداد قابل توجهی از افراد با علایم بزرگی خوش خیم پروستات، بطور همزمان دارای فتق مغبنی نیز می باشند. اگرچه ترمیم فتق مغبنی همزمان با پروستاتکتومی سوپراپوبیک یکی از روشهای درمانی است، ولی بطور معمول استفاده نمی گردد. در این مطالعه برآن شدیم تا نتایج این شیوه جراحی را بررسی نماییم. روش کار: در این مطالعه 122 بیمار که در بیمارستان امام رضا(ع) تبریز تحت عمل جراحی همزمان پروستاتکتومی سوپراپوبیک و ترمیم فتق مغبنی با تعبیه مش پلی پروپیلن قرار گرفتند، از نظر نتایج و میزان عوارض بررسی شدند. یافته ها: از 122 بیمار مورد مطالعه، 38 بیمار(1/31%) فتق مغبنی دو طرفه داشتند و از مجموع 170 فتق، 29 مورد مستقیم و 141 مورد فتق غیر مستقیم بود. از 84 بیمار فتق یکطرفه، 33 مورد فتق طرف چپ و 51 مورد فتق طرف راست داشتند. زمان متوسط پیگیری بیماران 4/26 ماه ( 48-12 ماه) بود. در طی زمان پیگیری، موردی از عفونت محل عمل، هماتوم، درد مزمن و عود فتق مشاهده نشد. فقط 3 بیمار (5/2%) هیدروسل بعد از عمل داشتند. در تمام بیماران نتایج جراحی رضایت بخش بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، جراحی همزمان پروستاتکتومی و ترمیم فتق مغبنی با تعبیه مش پلی پروپیلن یک روش مناسب می باشد که به راحتی قابل انجام بوده و از نظر هزینه، مدت عمل جراحی و نتایج پس از عمل کاملا مناسب می باشد.

زمینه: پسودومونا آئروژینوزا باسیل گرم منفی است که معمولا ً عفونت با این ارگانیسم در بیمارانی که به دلائل مختلف از جمله نیاز طولانی مدت به مراقبت ویژه یا کاتترهای عروقی یا سوندهای ادراری متمکن را دارند رخ می دهد. هدف این مطالعه حساسیت آزمایشگاهی پسودوموناس آئروژینوزاهائی را که از بیماران مبتلا به عفونت ادراری ایزوله شده است از نظر حساسیت به آنتی بیوتیکهای داکسی سیکلین و tigecyclineسفتازیدیم، سفپیم، پیراسیلین/تازوباکتام، ایمی پنم، مروپنم، کلیستین، سیپروفلوکساسین، نیتروفورانتوئین و آمیکاسین به روش استاندارد دیسک دیفیوژن بررسی می کند. همچنین مقایسه حساسیتها در دو روش دیسک دیفیوژن و Etest برای دو آنتی بیوتیک داکسی سیکلین و Tigecycline از مقاصد دیگر این مطالعه است. از اهداف دیگر این طرح پی بردن به حساسیت پسودوموناهای MDR نسبت به داکسی سیکلین و tigecycline است. روش کار: تعداد 60 سوش پسودوموناس آئروژینوزا که پس از تستهای بیوشیمیائی و باکتریولوژیک ایزوله شده بودند وارد مطالعه شدند و حساسیت برای آنتی بیوتیکهای فوق الذکر به روش دیسک دیفیوژن بررسی شد. برای داکسی سیکلین و Tigecyclin آنتی بیوگرام به دو روش دیسک دیفیوژن Etestو انجام شد. یافته ها: بیشترین حساسیت مربوط به کلستین =95% است و بعد به ترتیب نزولی عبارتند از: مروپنم=76 ٪ ، ایمی پنم= 63%، سفپیم= 63%، سفتازیدیم= 63%، پیپراسیلین/تازوباکتام=55٪ ، داکسی سیکلین= 46٪ ، آمیکاسین= 45%، سیپروفلوکساسین=35٪ ، تیقسیکلین= 15٪ و نیتروفورانتوئین=0 %. همچنین میزان توافق بررسی حساسیت با محاسبه شاخص کاپا برای بررسی میزان توافق دو روش دیسک دیفیوژن و Etest برای داکسی سیکلین و Tigecyclin نشان دهنده توافق متوسط است. بحث و نتیجه گیری: در حالت کلی میزان حساسیت آزمایشگاهی پسودوموناس آئروژینوزا های ایزوله شده به آنتی بیوتیکها به غیر از کلیستین از 80% پائین تر است (حتی نسبت به کارباپنمها). همچنین دیسک دیفیوژن برای آنتی بیوتیکهای داکسی سیکلین و Tigecycline در افتراق موارد مقاومت بینابینی از حساس چندان دقیق نیست. اکثر پسودومونا های MDR نسبت به داکسی سیکلین و Tigecycline نیز مقاوم هستند.

زمینه: به عدم باروری در یک زوج که به مدت یک سال مقاربت محافظت نشده داشته باشند ناباروری گفته می شود. علیرغم پیشرفت های عظیمی که در شناخت فیزیولوژی تولیدمثل انسان اتفاق افتاده اما دلایل اصلی ناباروری مردان در تقریبا 50% موارد ناشناخته باقی مانده که به آن ناباروری ایدیوپاتیک اطلاق می گردد. محصول ژن ApE1 (apurinic/apyrimidinic endonuclease) یک پروتئین چند عملکردی است که در مسیر ترمیم با برداشت باز (BER) نقش مهمی دارد. پلی مورفیسم-141T>G ژن ApE1 در ناحیه پروموتر قرار دارد. هدف این پژوهش (مورد-شاهدی) بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم-141T>G ژن ApE1 و استعداد ابتلای به ناباروری ایدیوپاتیک مردان می باشد. روش کار: نمونه های خون از 90 مرد مبتلا به ناباروری ایدیوپاتیک و 60 مرد سالم جمع آوری و با استفاده از پرایمرهای اختصاصی طراحی شده تحت AS-PCR قرار گرفت. همچنین به منظور بررسی ارتباط بین فراوانی ژنوتیپی و اللی در دو گروه بیمار و کنترل از آزمون Chi-Square (χ 2) استفاده گردید. یافته ها: بررسی ها در دو گروه بیمار و کنترل نشان داد با توجه به مقدار 022/0 P = ارتباط معنی داری بین پلی مورفیسم-141T>G ژن ApE1 و ناباروری ایدیوپاتیک مردان وجود دارد. نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که پلی مورفیسم (-141T>G) می تواند با ناباروری مردان در ارتباط باشد. اگرچه، تایید نتایج بدست آمده نیازمند بررسی های بیشتری است.

در آسیب های اندام فوقانی به علل گوناگون استفاده از فلپ های موضعی ممکن است امکان پذیر نباشد. استفاده از فلاپ عضله لاتیسموس دورسی به عنوان راه حل مناسب در این گونه بیماران مورد توجه قرار گرفته است. بیمارمورد بحث ما آقای 28ساله با سابقه تروما (Car Accident) بود که دچار شکستگی باز هومروس تیپ (3C) سمت چپ به همراه تخریب کامل عضله تری سپس و Defect شدید بافت نرم شده بود که با استفاده از فلاپ عضله لاتیسموس دورسی تحت ترمیم قرارگرفت. در پیگیری پس از گذشت دو ماه، از نظر عملکرد، در مقایسه با آرنج مقابل 30 درجه Extention lag پدیدآمده و از نظر Cosmetic بیمارکاملارضایت داشت.