مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1398 | دوره:41 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

زمینه: آنژیوژنز نقشی اساسی در رشد تومور دارد، از سوی دیگر انجام تمرینات ورزشی منظم نقش مهمی در مهار رشد تومور در بیماران سرطان پستان دارد. با توجه به نقش کلیدی آنژیوپویتین-1 و پروتئین tie-2 در آنژیوژنز تومور، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر ده هفته تمرین تداومی استقامتی بر بیان ژن آنژیوپویتین-1 و میزان پروتئین tie2 در موش های مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: 12 سر موش آزمایشگاهی نژاد BALB/cپس از القای سرطان (تزریق MC4-L2 زیر پوستی به پهلوی راست موش ها) به شکل تصادفی در گروه تمرینات تداومی استقامتی (6n=) و گروه بدون فعالیت (6n=) قرار داده شدند. هر جلسه تمرین شامل 60 دقیقه دویدن با شدت 65-60 درصد VO2max بود که پنج روز در هفته و به مدت ده هفته اجرا شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین، حیوانات کشته شدند و بافت تومور جدا شد. سپس بیان ژن آنژیوپویتین-1 به روش Real-Time PCR و میزان پروتئین tie2به روش وسترن بلات اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرین تداومی استقامتی به طور معنی داری پروتئین tie2 (001/0 p=) و بیان ژن آنژیوپویتین1 (001/0 p=) را نسبت به گروه کنترل کاهش داد. همچنین اندازه تومور در گروه تمرینات تداومی استقامتی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کوچکتر بود (011/0 p=). نتیجه گیری: در نهایت می توان گفت تمرین تداومی استقامتی در موش های مبتلا به سرطان پستان می تواند برخی از عوامل آنژیوژنز را مهار نماید و به طور غیر مستقیم تاثیر مثبتی بر مهار سرطان پستان داشته باشد و می تواند به عنوان یک روش درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه: افزایش سن، عوامل التهابی و سندرم متابولیک از عوامل موثر در کاهش عملکرد شناختی می باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثرگذاری 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و مصرف کورکومین بر سطوح TNF-α و حافظه میان مدت زنان 60-65 ساله ی مبتلا به سندرم متابولیک می باشد. روش کار: 44 زن مبتلا به سندرم متابولیک به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به گروه مکملتمرین، تمرین، مکمل و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرینمکمل و گروه تمرین، هفته اول سه ست 10 دقیقه ای با فواصل استراحت پنج دقیقه با شدت 65 تا 75 درصد از ضربان قلب ذخیره ای تمرینات خود را توسط تردمیل انجام دادند. با سپری شدن هر هفته، یک دقیقه به مدت زمان ست های تمرین افزوده می شد. در دو مرحله از آزمودنی ها خونگیری و تست حافظه انجام شد. سطوح TNF-α به روش الایزا مورد بررسی قرار گرفت و میزان حافظه ی میان مدت توسط آزمون یادداری تصویری مشخص شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه، تی جفتی استفاده گردید سطح معنی داری 05/0≥ P در نظر گرفته شد. یافته ها: حافظه میان مدت پس از هشت هفته تمرین هوازی در سه گروه تجربی نسبت به پیش آزمون بطور معنی داری افزایش یافت (05/0≥ P) همچنین کاهش معنی داری در TNF-α هر سه گروه تجربی مشاهده گردید (05/0≥ P). نتیجه گیری: در اثر هشت هفته اعمال مداخله حافظه میان مدت افزایش یافت این تغییرات به احتمال در ارتباط با کاهش TNF-α و بهبودی سندرم متابولیک می باشد.

زمینه: روش های پیشگیری زیادی برای کاهش عارضه شایع حاد کلیوی بعد از عمل با نتایج متفاوت استفاده شده اند. هدف مطالعه حاضر مقایسه اسید اسکوربیک و بیکربنات سدیم ایزوتونیک در پیشگیری از عارضه حاد کلیوی بعد از جراحی قلب بالغین با بای پس قلبی ریوی بود. روش کار: در یک مطالعه بالینی، 150 بیمار بالغ کاندیدای جراحی الکتیو قلبی با بای پس قلبی ریوی در 3 گروه 50 نفره اسید اسکوربیک، بیکربنات سدیم و پلاسبو بررسی شدند. حین عمل در سه گروه به ترتیب یک لیتر سالین نرمال حاوی 500 میلی گرم اسید اسکوربیک، 75 میلی لیتر بیکربنات سدیم 4/8 درصد یا سرم خالص در عرض 2ساعت انفوزیون شد. مونیتورینگ تهاجمی همودینامیک و برونده ادراری حین و بعد از عمل انجام گرفت. افزایش بیش از 5/0 میلی گرم در دسی لیتر در کراتینین (Cr) یا کاهش بیش از 25% در میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR) پایه، آسیب حاد کلیوی و افزایش بیش از50% در Cr یا کاهش بیش از50% در GFR، نارسایی حاد کلیوی در نظر گرفته شد. داده های سه گروه با کمک آزمون های X2، t-test student و ANOVA مقایسه شدند. یافته ها: پارامترهای دموگرافیک و همودینامیک حین و بعد از عمل در سه گروه یکسان بود. آسیب حاد کلیوی و نارسایی حاد کلیوی به ترتیب در 36 و 9 بیمار رخ داد که در گروه اسید اسکوربیک کمتر از دو گروه دیگر بود (به ترتیب 043/=P و 001/0P=). اثرات حفاظت کلیوی اسید اسکوربیک طولانی تر از بیکربنات بود. نتیجه گیری: اسید اسکوربیک در مقایسه با بیکربنات سدیم یا پلاسبو نقش موثرتری در پیشگیری از عوارض حاد کلیوی به دنبال جراحی قلب با بای پس قلبی ریوی دارد.

زمینه: سیستیک فیبروزیس شایع ترین بیماری ژنتیکی سفیدپوستان است. در کنار بیماری ریوی انسدادی مزمن و اختلال غدد اگزوکرین، خطر افزایش یافته کاهش شنوایی در این بیماران باید مد نظر قرار گیرد. روش کار: در این مطالعه توصیفی 47 کودک مبتلا به سیستیک فیبروزیس انتخاب شده و تحت معاینه کامل گوش و دهان و گلو و بینی و انجام تست های شنوایی و ارزیابی کاهش شنوایی (هدایتی، حسی عصبی یا هر دو) و ارزیابی تست تمپانومتری قرار گرفتند. کاهش شنوایی به صورت افت شنوایی از سطح نرمال بیشتر از 15 دسی بل در دو فرکانس متوالی یا بیشتر بین فرکانس های 250 هرتز تا 8000 هرتز در نظر گرفته شد. یافته ها: بر اساس تست های شنوایی، فراوانی کلی کاهش شنوایی 02/17 درصد بود که 6/10 درصد از نوع حسی عصبی و 4/6 درصد از نوع هدایتی بود. نتیجه گیری: این مطالعه فراوانی بیشتر کاهش شنوایی را در بیماران مبتلا به سیستیک فیبروزیس نشان داد. این بیماران در گروه پرخطر از نظر کاهش شنوایی هستند و نیاز به بررسی های دوره ای توسط یک متخصص گوش و حلق و بینی دارند.

زمینه: افزایش ترشح رزیستین سبب اختلال در عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز شده و واسپین نیز بر مقاومت به انسولین تاثیرگذار بوده و می تواند نقش ضد التهابی داشته باشد. از این رو تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی بی هوازی بر رزیستین و واسپین سرمی و مقاومت به انسولین انجام شد. روش کار: تحقیق نیمه تجربی حاضر شامل مردان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد که 28 نفر از آنها بصورت هدفمند انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه 14 نفری کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین تناوبی بی هوازی انجام دادند. از همه آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته اجرای تمرین تناوبی نمونه های خونی جمع آوری شد. ابتدا پیش فرض های همگن بودن شیب خط رگرسیون و همچنین خطی بودن رابطه بین نمرات قبل و بعد تمرین بررسی و پس از تایید از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد (سطح معنی داری 05/0 P ≤ در نظر گرفته شد). یافته ها: تمرین تناوبی بی هوازی باعث کاهش معنی دار میزان واسپین (0001/0> P=و 243/43f=)، رزیستین (0001/0> P=و 957/40f=) و مقاومت به انسولین (0001/0> P=و 024/52f=) شده است. نتیجه گیری: انجام تمرینات تناوبی بی هوازی همراه با کاهش وزن و درصد چربی بدن، منجر به کاهش معنی دار رزیستین و واسپین سرمی و همچنین مقاومت به انسولین می شود، بنابراین می تواند به عنوان یک روش درمانی مکمل برای افراد چاق و بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مورد توجه قرار گیرد.

زمینه: روش های سانتریفیوژ شیب غلظت (DGC) و Zeta جهت جداسازی اسپرم های طبیعی جهت درمان ناباروری استفاده می شود. مطالعات پیشین نشان داده اند که روش Zeta بیشتر در جداسازی اسپرم های طبیعی با کروماتین سالم نسبت به DGC موثر است. در این مطالعه، هدف ما مقایسه پروتئین متصل شونده به دامنه WW صفحات خلف آکروزومی (PAWP) بعنوان یکی از فاکتورهای مرتبط در فعال شدن تخمک، بین دو روش می باشد. روش کار: نمونه مایع منی از 23 مرد با پارامترهای اسپرمی طبیعی (غلظت، تحرک و مورفولوژی) بر اساس معیار سازمان بهداشت جهانی جمع آوری شد. نمونه مایع منی با محیط VitaSperm شسته و هر نمونه به سه گروه کنترل، DGC و Zeta تقسیم شدند. درصد و شدت PAWP در هر گروه با استفاده از فلوسایتومتری ارزیابی شد. بعلاوه، مکان PAWP در اسپرم ها توسط روش ایمنواستینینگ تعیین گردید. یافته ها: درصد اسپرم های PAWP مثبت بطور معنی داری در اسپرم های جدا شده از روش DGC در مقایسه با گروه های کنترل و Zeta بیشتر بود (001/0>P)، در صورتی که شدت PAWP بطور معنی داری در اسپرم های جدا شده از روش Zeta در مقایسه با روش DGC و کنترل بیشتر بود. پروتئین PAWP بطور عمده در قطعه استوایی و صفحات خلف آکروزومی سر اسپرم در همه گروه ها قرار دارد. نتیجه گیری: اگرچه روش Zeta درصد پایین تری از اسپرم های PAWP مثبت را در مقایسه با روش DGC جداسازی می کند اما این اسپرم ها شدت بیشتری از PAWP را نسبت به روش DGC آشکار نموده اند. لذا اسپرم های جدا شده به روش Zeta، احتمالا شانس بیشتری در فعال شدن تخمک را دارند. با این حال مطالعات بیشتری جهت تایید این نتایج لازم است.

زمینه: از جمله بیماری های شایع در مفاصل، استئوآرتریت است. مفصل زانو که در آن بیماران دچار ضعف عضلانی چهار سر ران می شوند، بیش از هر مفصلی درگیر این بیماری می باشد. هدف از انجام این تحقیق تاثیر یک دوره تمرینات ایزوکینتیک بر میزان درد، خشکی مفصل و عملکرد مفصل زانو در مبتلایان به استئوآرتریت زانو می باشد. روش کار: در این مطالعه که از نوع کار آزمایی بالینی می باشد، 30 بیمار زن در محدوده سنی 45 تا 65 سال با استئوآرتریت متوسط زانو بر اساس معیارهای انجمن روماتولوژی آمریکا در 2 گروه کنترل و مداخله مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول (فیزیوتراپی یا کنترل)، پروتکل های رایج درمان فیزیوتراپی استئوآرتریت زانو را دریافت کردند. گروه دوم (مداخله یا ایزوکینتیک) علاوه بر پروتکل های رایج درمان تمرینات ایزوکینتیک را هم دریافت کردند. میزان درد بیماران توسط پرسشنامه درد مک گیل و میطان درد، خشکی مفصل و عملکرد آن ها توسط پرسشنامه womac در قبل و پس از اجرای تمرینات سنجیده شد. یافته ها: مقایسه تغییرات درون گروهی نشان داد که تمام پارامترها هم در گروه ایزوکینتیک و هم در گروه فیزیوتراپی پس از درمان بهبود یافته بودند (05/0 > P). این در حالی است که مقایسه تغییرات بین گروهی نشان داد که تمرینات ایزوکینتیک به همراه درمان فیزیوتراپی رایج، در بهبود عملکرد و کاهش شدت درد موثرتر از درمان فیزیوتراپی بوده است (001/0 > P و 001/0 > P و 008/0 = P). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که افزودن تمرینات ایزوکینتیک به درمان فیزیوتراپی به طور معناداری موجب بهبود عملکرد و کاهش شدت درد زانو بیماران می گردد.

زمینه: زردی یکی از یافته های شایع در دوره نوزادی است و کمبود آنزیم پیروات کیناز در مسیر امبدن میرهوف گلیکولیزدر اریتروسیت ها می تواند یکی از دلایل آن باشد. این کمبود، مسئول ایجاد آنمی همولیتیک غیراسفروسیتیک ارثی می باشد. در این مطالعه بررسی فراوانی کمبود آنزیم پیروات کیناز در نوزادان مبتلا به زردی استان آذربایجان شرقی برای اولین بار انجام گرفت. روش کار: در یک بازه زمانی پنج ماهه از میان 1750 نوزاد بستری شده در بخش نوزادان بیمارستان کودکان، 200 نوزاد با هیپر بیلی روبینمی غیرگونژوگه برای بررسی فعالیت آنزیم پیروات کیناز انتخاب شدند. داده های آزمایشگاهی و بالینی بیماران از پرونده بیماران جمع آوری گردید. ابتدا فعالیت آنزیم پیروات کیناز توسط روش جفت آنزیمی و سپس فراوانی دو جهش شایع G1168A و G1529A به روش PCR-RFLP مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: ابتدا میزان فعالیت آنزیم پیروات کیناز در 30 نمونه خون بند ناف نرمال اندازه گیری و دامنه ی آن mU 45/8-52/3 مشخص گردید. کاهش بیش از 60 درصد از میانگین محدوده نرمال آنزیم، کمبود تلقی گردید. در 32 نوزاد مبتلا به زردی، کمبود فعالیت آنزیم پیروات کیناز مشاهده شد (16%)، درحالیکه در 4 نوزاد (2%) کمبود آنزیم G6PD وجود داشت. 16 نفر از 32 بیمار نسبت به جهش G1529A هتروزیگوت بودند و این در حالی بود که جهش G1168A در هیچ کدام یک از بیماران شناسایی نگردید. نتیجه گیری: در این مطالعه، شیوع نسبتا بالایی از کمبود پیروات کیناز در نوزادن ایکتریک در استان آذربایجان شرقی نشان داده شد. بنابراین کمبود این آنزیم باید به عنوان یک تشخیص اصلی در بررسی نوزادان با زردی در نظر گرفته شود. مطالعات مولکولی بیشتری در جمعیت این منطقه پیشنهاد می گردد.

زمینه: آیریزین مایوکاین جدیدی است که اثرات مفید ورزش بر متابولیسم انرژی را میانجی گری می کند. با این حال پاسخ آیریزین به شدت های مختلف تمرین استقامتی به طور کامل شناخته نشده است. روش کار: در مطالعه ی تجربی حاضر، 18 سر موش نر ویستار، 12 هفته با غذای پرچرب و 6 سر با غذای استاندارد تغذیه شدند. پس از 12 هفته، موش های چاق به صورت تصادفی به 3 گروه تمرین شدت بالا (34 متر بر دقیقه معادل 85% VO2max)، تمرین شدت متوسط (28 متر بر دقیقه معادل 70% VO2max) و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی 14 هفته، هر هفته 5 روز روی تردمیل جوندگان دویدند. سطح آیریزین سرم و تغییرات بیان ژن به ترتیب به روش الایزا و RT-PCR اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح 05/0≥ P تحلیل شدند. یافته ها: در تمرین شدت بالا و شدت متوسط بیان ژن های PGC1-α (001/0=P، 001/0=P)، FNDC5 (013/0=P، 049/0=P) و UCP1 (001/0=P، 001/0=P) به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود. سطح آیریزین سرم تنها پس از تمرین شدت بالا بیشتر از گروه کنترل بود (014/0). ارتباط مثبت معنی داری بین آیریزین سرم و mRNA UCP1 در هر دو گروه تمرین شدت بالا (017/0=P) و شدت متوسط (046/0=P) مشاهده شد. نتیجه گیری: تمرین استقامتی شدت بالا اثر مثبتی بر سطح آیریزین سرم دارد. همچنین بین آیریزین و بیان ژن UCP1 در چربی زیرپوستی ارتباط مثبتی وجود دارد. با این حال، آیریزین تنها عامل موثر بر بیان ژن UCP1 ناشی از ورزش نیست.

زمینه: طبیعت، منبعی غنی از ترکیبات دارویی می باشد که بخشی از آنها در گیاهان نهفته اند. تخمه کدو تنبل به مدت طولانی در طب سنتی بسیاری از کشورها استفاده می شود. با توجه به در دسترس نبودن شواهد علمی کافی در خصوص میزان تاثیر این ماده بر کبد و کلیه این تحقیق طراحی و اجرا گردید. روش کار: در این تحقیق تجربی 40 سر موش صحرایی ماده بالغ از نژاد ویستار (در محدوده ی وزنی10± 180 گرم و سن60 روز) انتخاب و به طور تصادفی به 5 گروه 8 تایی: سه گروه تجربی، کنترل و شم تقسیم شدند. به گروه های تجربی عصاره (با دوزهای 20، 50، 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن عصاره هیدروالکلی تخمه کدو تنبل) به مدت 21 روز متوالی به صورت درون صفاقی تزریق شد. یک روز بعد از آخرین تزریق خونگیری از موشها جهت بررسی سطح سرمی ALT، AST، ALP، پروتئین تام، آلبومین، بیلی روبین، اسید اوریک، کراتینین به عمل آمد و کلیه و کبد آنها نیز برای مطالعات بافت شناسی برداشته شد. یافته ها: در بررسی های انجام شده، تغییر معنی داری در سطح سرمی ALT، AST، پروتئین تام، آلبومین، بیلی روبین، اسید اوریک، کراتینین نسبت به گروه کنترل مشاهده نگردید. میزان سرمی ALP در گروه تجربی 3 نسبت به گروه کنترل کاهش معنی دار را نشان داد. از نظر مطالعات بافتی تغییری در بافت کبد مشاهده نشد ولی قطر کپسول بومن و گلومرول و بخش قشری کلیه در گروه تجربی 2و3 نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان می دهد. بحث و نتیجه گیری: عصاره تخمه کدو تنبل توانسته است میزان سرمی ALP را به طور معنی دار کاهش دهد و همچنین بر روی بافت کلیه گروه تجربی 2 و3 باعث کاهش قطر کپسول بومن و گلومرول و بخش قشری شده است.

زمینه: ایمنی بیمار با توجه به این که یکی از اصول اساسی مراقبت سلامت می باشد، به یکی از بزرگترین نگرانی های سازمان های ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی درمانی تبدیل شده است؛ چرا که خطا در فرآیند مراقبت گاهی اوقات می تواند منجر به آسیب و حتی مرگ بیمار شود. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی فرهنگ ایمنی بیمار از دیدگاه پرستاران شاغل در مرکز آموزشی درمانی سینا در تبریز در سال 1396 می پردازد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-همبستگی با شیوه نمونه گیری تصادفی ساده می باشد که با استفاده از پرسشنامه استاندارد و معتبر به بررسی دیدگاه پرستاران با ابزار HSOPSC در 12 بعد پرداخته است. حجم نمونه حداقل 145 نفر برآورد شد. آنالیز داده ها با استفاده از ویراست نوزدهم نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. مقادیر P کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین کلی درصد پاسخ های مثبت به ابعاد فرهنگ ایمنی 85/56% بود. میانگین بعد «وجود کار تیمی در داخل بخش» با 22/82% بیشترین امتیاز و میانگین بعد «انتقال و تعویض شیفت در بیمارستان» با 15/28% کمترین نمره را به خود اختصاص داد. بین فرهنگ ایمنی و سابقه کار در بیمارستان ارتباط آماری معکوس و معناداری وجود دارد (480/0=r، 01/0>P). نتیجه گیری: گزارش دهی خطاها با رویکرد پاسخ غیرتنبیهی و تشویق موارد خوداظهاری خطا، نیازمند فرهنگ سازی بیش از پیش می باشد. با عنایت به تاثیر مثبت مدیریت بیمارستان در فرهنگ سازی ابعاد فرهنگ ایمنی و رفع موانع مرتبط با ایمنی بیمار، نیاز است حیطه هایی از ابعاد فرهنگ ایمنی که دارای امتیاز پایین هستند، ارتقا یابند.

زمینه: عفونت های باکتریایی بر شروع یا تشدید حملات، در بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) نقش اساسی دارند و گزارشهایی مبنی بر دخالت مایکوپلاسما با انتشار جهانی در این بیماری وجود دارد. مایکوپلاسما با تقلید از غشای سلول میزبان منجر به حملات خود ایمنی می شود و از سوی دیگر به آنتی بیوتیک های ماکرولید به عنوان اولین روش درمان مقاوم شده اند. هدف این تحقیق شناسایی مولکولی جهش های ایجاد کننده مقاومت به تتراسایکلین در مایکوپلاسماهای جدا شده از بیماران مبتلا به ام اس استان کرمان بود. روش کار: تعداد 32 نمونه مایع مغزی نخاعی و 48 نمونه مایع ادراری به روش غیرتصادفی از بیماران مبتلا به ام اس تهیه و یک شب غنی سازی در PPLO broth، 7 هفته کشت مداوم درPPLO broth و آگار، انجام گردید. از نمونه های مثبت، استخراج DNA صورت گرفت. برای شناسایی جنس باکتری از (Nested-PCR) و جدایه های دارای مقاومت به تتراسایکلین (rrs3 و rrs4) از ژن 16SrRNA به روش (Duplex-PCR) استفاده گردید. همچنین تعیین توالی نوکلئوتیدی و رسم درخت فیلوژنتیک انجام شد. یافته ها: : در 12 نمونه رشد مشاهده شد، اما بعد از Nested-PCR، تنها در 5 نمونه (1 نمونه مایع مغزی نخاعی و 4 نمونه ادراری) مایکوپلاسما تشخیص داده شد. در Duplex-PCR، تنها نمونه های ادراری، آللهای مورد نظر را نشان دادند. نتیجه گیری: با رسم درخت فیلوژنتیک مشخص شد آللها در نقاط متفاوتی جهش پیدا کرده اند، اما برای پاسخ قطعی به ایجاد مقاومت به تتراسایکلین، تحقیقات تکمیلی لازم است. بر اساس یافته ها، آللهای دارای پتانسیل مقاومت به تتراسایکلین جهش پیدا کرده اند.

زمینه: مصرف بی رویه آنتی بیوتیک های بتالاکتام منجر به ایجاد گروهی از آنزیم های بتالاکتامازی به نام بتالاکتامازهای طیف گسترده (ESBL) شده است. تولید این آنزیم ها سبب ایجاد مقاومت نسبت به سفالوسپورین های نسل سوم و هیدرولیز مونوباکتام ها می گردد. بیماری های عفونی و درمان آنها از مشکلات اساسی در زندگی بشری می باشند وعلیرغم گذشت سالیان متمادی از آغاز عصر شیمی درمانی ضدمیکروبی، در سراسر جهان مشکلات عدیده ای را ایجاد نموده است. این مطالعه جهت بررسی الگوهای حساسیت آنتی بیوتیکی و بررسی حضور ژن blaCTX-M-1 در ایزوله های اشریشیاکلی جداسازی شده از نمونه های بالینی در آزمایشگاه مرکزی شهر تبریز انجام شد. روش کار: تعداد 100 ایزوله در طی یک ماه از آزمایشگاه مرکزی شهر تبریز جمع آوری گردید. ایزوله های اشریشیاکلی توسط تست های روتین باکتریولوژیک شناسایی و به روش Kirby-Bauer با استفاده از آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین، سفتازیدیم، سفوتاکسیم، سیپروفلوکساسین، جنتامایسین، ایمی پنم و نیتروفورانتوئین آنتی بیوگرام گردیدند. تست تاییدی به روش دیسک ترکیبی (Combined disk test) انجام شد. در نهایت با استفاده از روش PCR ژن blaCTX-M-1 تحت بررسی قرار گرفت. یافته ها: از 100 ایزوله اشریشیاکلی تعداد 17 ایزوله (17%) حاوی ژن blaCTX-M-1 بودند. همه ایزوله ها حساس به نیتروفورانتوئین و 79% ایزوله ها مقاوم به آموکسی سیلین و82% ایزوله ها ESBL مثبت بودند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، ژن مولد بتالاکتاماز blaCTX-M-1 که تنها جزیی از خانواده بزرگ بتالاکتاماز وسیع الطیف می باشد، در 17% ایزوله های اشریشیاکلی شناسایی شد که این نتایج بیانگر وجود کلون های مولد دیگر ژن های بتالاکتاماز وسیع الطیف نیز می باشد.