نشریه پرستاری ایران
سال:1399 | دوره:33 | شماره:127 |تعداد مقالات:8

پدیده ی نوظهور بیماری کوید-19 تمام جنبه های زندگی را در سراسر دنیا تحت تأثیر قرار داده است. این بیماری با سرعت بسیار زیادی در سراسر جهان در حال گسترش است. همه گیری گسترده بیماری کوید-19 و پیامدهای ناشی از آن نگرانی زیادی برای تمام مردم جهان داشته است(1). از سوی دیگر این همه گیری چالش هایی را برای خدمات بهداشتی ایجاد کرده است(2). خدمات بهداشتی و درمانی از بخش های مختلفی تشکیل شده است، که یکی از مهم ترین آن ها مراقبت در منزل است. اینطور به نظر می رسد که در طی همه گیری بیماری کوید-19 بیشتر توجه ها به سمت مشکلات مراقبت های بیمارستانی معطوف، و چالش های خدمات مراقبت در منزل کمتر مورد توجه قرارگرفته است(5-3). بیشتر رهنمودهای اخیر سازمان بهداشت جهانی (World Health Organization) معطوف به روش های کنترل عفونت و مدیریت بالینی کوید-19 بوده است(6). خدمات مراقبت در منزل می تواند به عنوان یک بخش پشتیبان در خدمات سلامت عمل کرده و بار زیادی را از دوش نظام سلامت بکاهد(3، 7، 8). با این وجود دانش ما در رابطه با چالش های مراقبت در منزل در طی همه گیری بیماری کوید-19 بسیار محدود است(4). توجه ویژه به چالش ها و مشکلات مراقبت در منزل می تواند در ارتقاء مراقبت های سلامتی خصوصاّ در دوران بحران کمک کننده باشد...

زمینه و هدف: زایمان زودرس برای مادران یک تجربه فوق العاده استرس زا است. در این مطالعه برآنیم که تأثیر اجرایی شدن مداخلات حمایتگرانه زود هنگام مبتنی بر شواهد را بر استرس مادران نوزادان نارس در NICU ارزیابی نماییم. روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی در بخش های نوزادان بیمارستان های شهید اکبرآبادی و مهدیه شهر تهران، از 25 بهمن 1394 تا 25 اردیبهشت 1395 که به طور تصادفی به سایت های مداخله و کنترل اختصاص داده شدند، انجام شد. بر اساس معیارهای ورود/ خروج، 68 نوزاد و مادر در بیمارستان شهید اکبرآبادی (کنترل) و 75 نوزاد و مادر در بیمارستان مهدیه (مداخله) وارد مطالعه شدند. در زمان ترخیص، استرس مادر توسط ابزار استرس والدین: واحد مراقبت ویژه نوزادان (PSS-NICU: Parental Stressor Scale: Neonatal Intensive Care Unit ) اندازه گیری شد. در گروه مداخله، در حمایت اطلاعاتی، معنوی، تکریمی و عاطفی از مادران در NICU، مداخلات مختلفی پیش بینی شده بود که به تدریج از ابتدای ورود نوزاد به NICU، شروع و در سراسر اقامت در واحد نوزادان ادامه یافت و تا سه ماه از زمان تولد نوزاد پی گیری شد. گروه کنترل تحت مراقبت معمول قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نسخه 13 نرم افزار STATA و با استفاده از آزمون های تی، مجذور کای و وزن دهی درمانی احتمالی معکوس Inverse Probability Treatment Weights (IPTW) تحلیل شدند. یافتهها: پس از تعدیل متغیرهای قبل از درمان توسط IPTW، اختلاف میانگین تعدیل شده در نمره استرس نسبت به محیط NICU، 55/0 (89/0 تا 2/0) با (001/0> P) و نسبت به تغییر در نقش مادری، 37/0 (68/0 تا06/0) با (02/0= P)، نسبت به ظاهر و رفتار و درمان نوزاد، 29/0 (43/0-تا37/0) با (89/0= P) و نمره استرس کل 25/0 (58/0 تا 07/0) با (13/0= P) بود که نمره استرس نسبت به محیط NICU و تغییر نقش مادری، در گروه مداخله، نسبت به کنترل به شکل معنی داری کمتر بود. نتیجه گیری کلی: با توجه به اجرای موفقیت آمیز مداخلات در خصوص برخی زمینه های استرس مادری، پیشنهاد می شود سیاست گذاران نسبت به اجرایی نمودن این مداخلات مبتنی بر شواهد، در قالب مدل هایی خانواده محور، حمایت گر و خوشامدگو در NICU اهتمام ورزند.

زمینه و هدف: سرطان کولورکتال نوعی بیماری پیشرونده دستگاه گوارش است که منجر به تعبیه استومی برای بیماران می شود. از طرفی تظاهرات و عوارض ناشی از تعبیه استومی موجب ایجاد مشکلات جسمی و روانی متعددی برای بیمار می شود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط عزت نفس با حمایت اجتماعی درک شده در بیماران دارای استومی انجام شد. روش بررسی: این یک مطالعه مقطعی از نوع همبستگی توصیفی است. نمونه مطالعه شامل 350 بیمار دارای استومی مراجعه کننده به انجمن استومی ایران در شهر تهران بود. جهت نمونه گیری از روش در دسترس استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه عزت نفس Rosenberg و حمایت اجتماعی Northouse بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری t مستقل، ANOVA، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار عزت نفس و حمایت اجتماعی درک شده بیماران به ترتیب 17/5 ± 56/20 (از نمره کل 30) و 47/15 ± 17/131 (از نمره کل 200) بود. بر اساس یافته های این مطالعه، میانگین نمره عزت نفس و حمایت اجتماعی درک شده در بیماران دارای استومی در سطح متوسط قرار داشت. بین نمره= حمایت اجتماعی درک شده با عزت نفس رابطه مستقیم و معنی داری وجود داشت (20/0=r و 001/0=p). نتیجه گیری کلی: از آن جایی که حمایت اجتماعی درک شده بر عزت نفس نقش به سزایی دارد، توصیه می شود که پرستاران با شناسایی گروه های پرخطر از نظر دریافت و درک حمایت اجتماعی، پیوسته نیازهای حمایتی بیماران را بررسی کرده و با ارتقاء سطح بهداشت روانی و پیوند دادن بیماران با اجتماع، خانواده ها و گروه های دوستان به این بعد روان شناختی توجه شایسته نمایند.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین عواملی که می تواند پرستار را جهت انجام عمل اخلاقی ترغیب نماید و از وقوع عمل غیراخلاقی پیشگیری نماید برخوردار بودن از شهامت اخلاقی است. با توجه به اهمیت موضوع و ضروری بودن آن در رفتار دانشجویان پرستاری این مطالعه با هدف تعیین شهامت اخلاقی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی یزد انجام گرفت. روش بررسی: مطالعه حاضر، توصیفی مقطعی می باشد که در سال 1398 طی نیمسال دوم بر روی 242 نفر از دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد پرستاری به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای در دانشکده های پرستاری وابسته به دانشگاه علوم پزشکی یزد انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه شهامت اخلاقی Sekerka که در سال 2009 با 15 گویه طراحی شده است، استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. داده ها با شاخص های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، درصد) و آمار تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه) توصیف وتحلیل شدند. یافته ها: در این مطالعه 242 دانشجو با رده سنی (44-18) چهار سال و با میانگین سنی (45/3 ± 90/21) سال شرکت داشتند. میانگین نمره شهامت اخلاقی(84/7 ± 72/55) بود. میانگین نمره شهامت اخلاقی در دانشجویان پرستاری میبد (06/7 ± 98/56) و دانشجویان پرستاری یزد (62/8 ± 46/54) بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند (38/0T-Test, P=). بیشترین میانگین نمره در ابعاد شهامت اخلاقی کل دانشجویان، در بعد عامل اخلاقی (21/2 ± 88/11) و کم ترین میانگین نمره در بعد تحمل تهدید (90/1 ± 25/10) گزارش شد. نتیجه گیری کلی: براساس یافته ها، میانگین نمره شهامت اخلاقی دانشجویان در سطح متوسط بود. به نظر می رسد دانشجویان دارای حس مسئولیت پذیری در هنگام مواجه با مسائل اخلاقی هستند اما برای رسیدن به بهینه ترین حالت نیاز به بکارگیری مداخلات مناسب می باشد. به نظر ضروری می رسد که دانشکده های پرستاری در طول دوران تحصیل عملکردهای اخلاقی را در دانشجویان تقویت و تربیت نمایند. انتظار می رود مربیان با توجه به نقش الگو بودن خود، تقویت شهامت اخلاقی در میان دانشجویان را تشویق نمایند.

زمینه و هدف: خودکارآمدی عقاید شخص در مورد توانایی خویش برای سازگاری با موقعیت های خاص می باشد. افراد با باور کافی به کارآمدی خود، بهتر قادر به سازگاری با نیازهای موقعیتی خاص می باشند، در حالی که افرادی که از خودکارآمدی بالایی برخوردار نیستند، در انجام فعالیت ها در شرایط خاص با مشکل روبرو می شوند. سطح خودکارآمدی دانشجویان پرستاری می تواند پیش بینی کننده نقش آنها در سلامت جامعه باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری بود. روش بررسی: در مطالعه ی مقطعی از نوع همبستگی توصیفی حاضر، 358 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی Sherer بود. نتایج با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در مطالعه حاضر 2/66 درصد شرکت کنندگان خانم بودند. محدوده سنی آنها20 تا 22 سال بود. میانگین و انحراف معیار سطح خودکارآمدی در دانشجویان پرستاری 09/9 ± 69/63 گزارش شد. ارتباط معنی داری بین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی وجود نداشت (05/0P>). در حالی که برخی گویه های خودکارآمدی با عوامل جمعیت شناختی نظیر سن، جنس، سال تحصیلی، محل سکونت، وضعیت اقتصادی و سابقه کار دانشجویی ارتباط معنی دار آماری داشت (05/0P<). نتیجه گیری کلی: میانگین نمره خودکارآمدی دانشجویان پرستاری 69/63 گزارش شد. دانشجویان پرستاری به عنوان پرستاران آینده، نیازمند برخورداری از سطح بالای خودکارآمدی می باشند. . با توجه به نقش مهم دانشجویان در سیستم بهداشتی درمانی آینده و با توجه به اینکه سطح خودکارآمدی پیشگویی کننده سطح عملکرد و سلامت روان آنها است، بنابراین ارائه راهکارهایی جهت ارتقا سطح خودکارآمدی باید به عنوان یک هدف، در برنامه سیستم های آموزشی دانشکده های پرستاری قرار گیرد.

زمینه و هدف: مدیران پرستاری نقش کلیدی در ارائه مراقبت های پرستاری مؤثر، با کیفیت و ایمن دارند. عملکرد مدیر به هوش، دانش، مهارت و شخصیت او و ساختار، فرهنگ و منابع سازمانی بستگی دارد. هوش مدیریتی مدیران پرستاری تأثیر زیادی بر عملکرد آنها دارد. هوش مدیریتی "ظرفیت، توانایی، دانش، مهارت و تجربه مدیران برای تحلیل و تعریف مسایل سازمانی، توسعه ارتباطات مؤثر، شبکه سازی و تقویت قدرت سازمانی برای سازگاری بهتر با محیط پیرامون یا خلق محیطی مناسب برای دستیابی به اهداف سازمانی" است. این پژوهش با هدف تعیین هوش مدیریتی مدیران پرستاری بیمارستان های شهر ساری انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی به صورت مقطعی در سال 1396 انجام شد. مدیران پرستاری شامل مترون ها، سوپروایزرها و سرپرستاران بخش های بالینی بیمارستان های شهر ساری در این پژوهش به صورت سرشماری شرکت داشتند. از یک پرسشنامه محقق ساخته شامل سه بُعد هوش عقلی، هوش هیجانی و هوش سیاسی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. از نرم افزار SPSS نسخه 16 برای تحلیل داده ها استفاده شد. آماره های توصیفی نظیر میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد و همچنین، آزمون های آماری تحلیلی، نظیر اسپیرمن و آنالیز واریانس در این پژوهش استفاده شد. یافته ها: میانگین ایندکس هوش مدیریتی مدیران پرستاری بیمارستان های مورد مطالعه برابر با 10/0 ± 73/0 از یک امتیاز بود. میانگین هوش عقلی، هوش هیجانی و هوش سیاسی مدیران پرستاری برابر با 21/0 ± 66/0، 11/0 ± 77/0 و 11/0 ± 74/0 از یک نمره بود. رابطه مثبت و معنی داری بین هوش هیجانی و هوش سیاسی یافت شد. نتیجه گیری کلی: هوش مدیریتی مدیران پرستاری بیمارستان های شهر ساری در سطح خوب ارزشیابی شد. آزمون هوش مدیریتی و شناسایی نقاط قوت و ضعف هوش مدیریتی مدیران پرستاری و بکارگیری اقدامات اصلاحی منجر به ارتقای عملکرد آنها خواهد شد.

زمینه و هدف: دوره شیرخوارگی مهم ترین زمان برای شکل گیری عواطف و رشد هیجانی فرد است و دلبستگی مادر-شیرخوار از اهمیت ویژه ای در این مقطع برخوردار است. به نظر می رسد یکی از عوامل مرتبط با دلبستگی مادر به شیرخوار، خشونت خانگی باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط خشونت خانگی با دلبستگی مادر به شیرخوار در شهر تهران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه یک پژوهش مقطعی بود که بر روی 320 نفر از مادران مراجعه کننده به مراکز جامع سلامت تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1398 انجام شد. روش نمونه گیری چند مرحله ای بود. ابتدا مراکز جامع سلامت به دو طبقه (غرب و شمال غرب) تقسیم شدند. سپس از هر منطقه دو مرکز به صورت تصادفی ساده انتخاب گردید و 320 نفر از مادران مراجعه کننده واجد معیارهای ورود به صورت مستمر انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی و باروری، مقیاس دلبستگی مادر به شیرخوار (MAI) و مقیاس فنون تعارض CTS2)) استفاده شد. داده ها از طریق آمار توصیفی و آزمون های مجذور کای، تی مستقل و آنالیز واریانس در نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از میان مادران مورد مطالعه 8/53 درصد خشونت در حیطه مذاکره، 7/24 درصد خشونت جسمی، 6/75 درصد خشونت روانی، 5/12 درصد خشونت جنسی و 6/31 درصد خشونت منجر به صدمه را تجربه کرده بودند. بین دو گروه خشونت دیده و ندیده در خشونت کلی (010/0p=) و حیطه های مذاکره (014/0p=)، خشونت جسمی (043/0p=)، خشونت روانی (014/0p=) و خشونت منجر به صدمه (010/0p=) به جز حیطه خشونت جنسی (356/0p=) از نظر نمره دلبستگی مادر-شیرخوار تفاوت وجود داشت. نتیجه گیری کلی: خشونت خانگی با دلبستگی مادر-شیرخوار ارتباط داشت و دلبستگی مادر-شیرخوار در مادرانی که خشونت دیده بودند، کمتر بود. توجه بیشتر مسئولین و سیستم های مراقبتی به سلامت روانی مادران از طریق شناسایی، مشاوره و اتخاذ راهکارهای پیشگیرانه و حمایتی به موقع از طریق سهیم نمودن و مشارکت فعال پدران در مراقبت های جسمی و عاطفی کودکان شیرخوار ضروری است تا با کاهش خشونت خانگی، سلامت روانی اعضاء خانواده و دلبستگی مادر به شیرخوار ارتقاء یابد.

زمینه و هدف: در پرستاران بخش اورژانس استرس شغلی می تواند موجب بروز واکنش هایی مانند اضطراب، بی قراری، بیزاری از کار، غیبت و بیماری شود. خودگویی یکی از مهارت های روان شناختی است. در خودگویی مثبت فرد به ذهن خود دستور می دهد تا رفتار و تفکرات خود را جهت دهد و همه منابع را برای موفقیت فراهم کند. مطالعه حاضر با هدف ارزشیابی اثر خودگویی مثبت بر استرس شغلی پرستاران در بخش های اورژانس انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه ارزشیابی، 62 نفر از پرستاران بخش های اورژانس مراکز آموزشی در مانی دانشگاه علوم پزشکی ایران شامل حضرت رسول اکرم (ص)، فیروزگر، شهدای هفتم تیر شرکت کردند. جمع آوری داده ها از مهر ماه 98 آغاز و پایان آذر ماه به اتمام رسید. از هر مرکز 11 نفر در گروه کنترل و 11 نفر در گروه آزمون به طور تصادفی و به شیوه قرعه کشی انتخاب شدند. در نهایت 33 نفر در گروه آزمون و 33 نفر در گروه کنترل قرار داده شدند و با ریزش جزئی 32 نفر در گروه کنترل و 30 نفر در گروه آزمون تا پایان مطالعه مشارکت کردند. شرکت کنندگان در مطالعه فرم مشخصات جمعیت شناختی و مقیاس استرس شغلی پرستاران(ENSS) را تکمیل کردند. برای گروه کنترل مداخله ای انجام نشد. سه هفته بعد از پیش آزمون، مقیاس استرس پرستاران (پس آزمون) مجدداّ توسط گروه کنترل تکمیل شد. بعد از اتمام نمونه گیری در گروه کنترل پرستاران گروه آزمون انتخاب و پس از تکمیل ابزارهای گردآوری داده ها به مدت دو هفته (یک جلسه در هفته) از ساعت 14-8 در کارگاه خودگویی مثبت شرکت کردند. یک هفته پس از برگزاری کارگاه، مجدداّ ابزار گردآوری داده ها توسط گروه آزمون تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، تی زوجی وکای دو در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد میانگین نمره استرس در گروه آزمون بعد از مداخله (08/40 ± 86/95) به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل (52/40 ± 06/129) می باشد که نشان می دهد با آموزش خودگوئی مثبت، استرس گروه آزمون کاهش یافته است و این کاهش از نظر آماری معنی داراست (002/0=P). همچنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین دو گروه از نظر خرده مقیاس های استرس شغلی تفاوت معنی دار آماری وجود دارد (05/0>P) که نشانگر تأثیر خودگوئی مثبت بر کاهش استرس شغلی می باشد. نتیجه گیری کلی: خودگویی مثبت موجب کاهش استرس شغلی پرستاران بخش های اورژانس شد. پیشنهاد می شود مدیران و مسئولین پرستاری نسبت به برگزاری کارگاه های مدیریت شناختی رفتاری استرس از جمله خودگویی مثبت اقدام نموده و به نوعی به ارتقاء کیفیت خدمات پرستاری کمک کنند.