مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1396 | دوره:39 | شماره:2 |تعداد مقالات:14

زمینه: لیشمانیازیس ها مجموعه ای از بیماری های انگلی را شامل می شوند که به صورت طیف وسیعی از علایم بالینی شامل لیشمانیازیس پوستی، پوستی-مخاطی و احشاییرخ می دهند. اخیرا پیشرفتهای زیادی در زمینه استفاده از داروهای گیاهی جهت درمان لیشمانیازیس حاصل شده است. هدف از این تحقیق، تاثیر اسانس چهار گونه گیاه آویشن در مقایسه با آمفوتریسین B بر آماستیگوت لیشمانیا ماژور در شرایط invitro می باشد. روش کار: لیشمانیا ماژور(Leishmania major) سویه استاندارد به محیط کشتRPMI-1640 حاوی 10 % سرم جنین گاوی(FCS) و آنتی بیوتیک منتقل و در دمای25± 2° C کشت داده شد. سپس در مرحله ثابت رشد تاثیر غلظت های مختلف اسانس های گیاهی در مقایسه با داروی کنترل آمفوتریسین B بر روی آماستیگوت های لیشمانیا ماژور با استفاده از روش رنگ سنجی MTTمورد بررسی قرار گرفت. میزان جذب نوری (Optical density) بوسیله دستگاه ELISA readerسنجیده شد و مقدار IC 50محاسبه گردید. به طور کلی میانگین جذب نوری در گروه های مورد بررسی اختلاف معنی داری (001/0P< ) نشان داد. در آزمون مقایسه میانگین دانکن اختلاف معنی داری بین غلظت های مورد آزمایش و گروه کنترل دیده شد. یافته ها: نتایج حاصل از جذب نوری و IC 50 نشان داد که اسانس های چهار گونه آویشن در مقایسه با داروی کنترل دارای تاثیر می باشد. بحث و نتیجه گیری: گیاه آویشن، برای درمان لیشمانیازیس پوستی موثر است. اثر بخشی این ترکیبات به تنهایی یا در ترکیب در برابر لیشمانیازیس جلدی انسان به عنوان یک کارآزمایی بالینی تصادفی ارزیابی شده است.

زمینه: نانو الیاف، پلیمری زیست سازگار با قابلیت بالای ضد میکروبی است که برای پوشش زخم های سطحی، مانند زخم های حاصل از سوختگی ها استفاده می شود، همچنین این نانو الیاف می تواند جایگزین مناسب برای پانسمان های معمولی باشد. در این تحقیق، الکتروریسی کیتوسان/ پلی اتیلن اکساید/ عصاره حنا و ایجاد نانو الیاف با خواص آنتی باکتریال مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: محلول پلیمری از کیتوسان/ پلی اتیلن اکساید/ عصاره حنا تهیه و به کمک دستگاه الکتروریسی نانو الیاف تهیه شد و خواص آنتی باکتریال آن روی محیط کشت مولر هینتون آگار حاوی باکتری های اشریشیا کولی و استافیلوککوس بررسی گردید. یافته ها: نانو الیاف تهیه شده به کمک میکروسکوپ SEM بررسی شد و قطر آن 130 تا 300 نانومتر بود و نیز نتایج حاصل از تست آنتی بیوگرام با دیسک های حاوی آنتی بیوتیک و نیز نانو الیاف، نشان دهنده هاله عدم رشد باکتری روی محیط کشت می باشد. با توجه به اینکه مهمترین نکته در درمان سوختگی ها و زخم ها جلوگیری از عفونت می باشد پس به جای استفاده از آنتی بیوتیک ها با عوارض جانبی متعدد می توان از پانسمان های حاوی نانو الیاف دارای خاصیت آنتی باکتریال بهره برد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از تست آنتی بیوگرام نشان دهنده خاصیت بالای آنتی باکتریالی نانو الیاف تهیه شده می باشد که این امر با توجه به خاصیت آنتی باکتریالی کیتوسان و نیز عصاره حنا میسر گردیده است.

زمینه: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک پروتکل خستگی بر بزرگی و میزان جذب نیروی عمودی عکس العمل زمین در فوتبالیست ها و مطالعه مکانیسم آسیب-های ناشی از آن است. روش کار: 12 فوتبالیست حرفه ای سالم (میانگین و انحراف استاندارد سن 05/2 ± 42/21 سال، قد 03/5 ± 91/174 سانتی متر و وزن 27/5 ± 7/70 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. افراد فعالیت پرش-فرود را قبل، وسط و بعد از اجرای پروتکل ویژه خستگی در فوتبال (SAFT90) انجام دادند. نیروی عکس العمل زمین و آهنگ اعمال بار، با استفاده از دستگاه Force Plate اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون اندازه گیری های مکرر و t همبسته به روش تعدیل بونفرونی استفاده شد (05/0˂ P). یافته ها: تفاوت معنی داری بین آهنگ اعمال بار قبل و بعد از اتمام کامل پروتکل خستگی و بین آهنگ اعمال بار بعد از نیمه پروتکل و اتمام کامل پروتکل مشاهده شد (05/0˂ P) اما بین قبل از پروتکل و بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی دار نبود (05/0˂ P). همچنین حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین فقط بعد از اتمام کل پروتکل با قبل از اجرای پروتکل تفاوت معنی دار داشت (05/0˂ P) اما حداکثر نیروی عکس العمل زمین بعد از نیمه پروتکل نسبت به قبل از پروتکل و بعد از اتمام کل پروتکل نسبت به بعد از نیمه پروتکل تفاوت معنی داری نداشت (05/0˂ P). نتیجه گیری: پس از فعالیت 90 دقیقه ای شبیه سازی شده در فوتبال به نظر می رسد توانایی فرد در کنترل نیروهای وارد شده هنگام فرود کاهش می یابد. این کاهش می تواند ناشی از بروز خستگی در عضلات اندام تحتانی به خصوص عضلات چهار سر ران باشد که بیشترین نقش را در جذب نیروها هنگام فرود دارند و همین امر می-تواند باعث فشار بر سایر بافت ها و افزایش خطر بروز آسیب، از جمله آسیب ACL غیر برخوردی، در انتهای زمان یک مسابقه 90 دقیقه ای فوتبال شود.

زمینه: بروز سالانه پنومونی اکتسابی از جامعه در بزرگسالان 3/0 تا 5/0 درصد و مورتالیته آن در بیماران بستری 5 تا 15 درصد است. تشخیص بیماری براساس شرح حال، معاینه فیزیکی و بررسی آزمایشگاهی مطرح و بر اساس یافته های رادیوگرافی تایید می شود. معیارهایی برای کمک به پزشکان در جهت تعیین پیش آگهی طراحی شده اند که یکی از آنها CURB-65 است. علاوه بر این، برای این منظور بیومارکرهایی هم بررسی شده اند که یکی از آنها کورتیزول سرم است. هدف از این مطالعه مشخص کردن ارتباط سطح کورتیزول توتال سرم با شدت پنومونی براساس معیار CURB-65 می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی، 52 بیمار با تشخیص قطعی CAP که در بیمارستان های امام رضا و سینا بستری شده بودند، از نظر مقادیر کورتیزول توتال سرم و معیارهای CURB-65 مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: 9/51 درصد بیماران مرد و 1/48 درصد آنها زن با میانگین سنی 83/17± 57/69 سال بودند. پنج نفر از بیماران فوت کردند. در بررسی ارتباط مقادیر پایین کورتیزول و معیارهای CURB-65، ارتباط معنی داری یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، اندازه گیری مقادیر کورتیزول سرم در بیماران CAP، ارزشی در تعیین شدت و پیامد CAP ندارد.

زمینه: بتا کربولین ها در دود سیگار و غذاهای غنی از پروتئین، مانند ماهی وجود دارند که تشکیل آنها را از تریپتوفان، به واسطه ی پیرولاز نشان می دهد. بتاکربولین هایی مانند هارمالین، اعمال فارماکولوژیکی گسترده ای شامل مهار مونوآمینواکسیداز، اثر تشنجی، ضد تشنجی و لرزش آور دارند. هارمالین بر روی انواع سیستم های گیرنده در مغز پستانداران، از جمله سروتونین، دوپامین و بنزودیازپین ها عمل می کند. در این مطالعه، اثرات آگونیست گیرنده ی 5-HT1 (CP94253hydrochloride) هیپوکامپ پشتی (ناحیه ی CA1) در فراموشی ناشی از هارمالین مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: در این مطالعه، موش های سوری نر با وزن 25-20 گرم مورد استفاده قرار گرفت. در آزمایش اول پنج گروه از حیوانات سالین (10 میلی لیتر/ کیلوگرم) و دوزهای مختلف هارمالین (0. 625، /75، 2 و 4 میلی گرم/ کیلوگرم) را 15 دقیقه قبل از آموزش دریافت کردند. در آزمایش دوم پنج گروه از حیوانات، سالین (10 میلی لیتر/ کیلوگرم) و CP94253hydrochloride (0005/0، 005/0، 01/ و25/0 نانوگرم/ موش) 15 دقیقه قبل از آموزش دریافت کردند و در آزمایش سوم پنج گروه از حیوانات دوزهای (625/، /75، 2 و 4 میلی گرم/ کیلوگرم) هارمالین و دوز (/25 نانوگرم/ موش) از CP94253hydrochloride 15 دقیقه قبل از آموزش دریافت کردند. یافته ها: در این تجارب تزریق پیش از آموزش هارمالین 75/ میلی گرم/ کیلوگرم تشکیل حافظه را کاهش می دهد، در حالی که تزریق دوزهای (0. 625، 2 و 4 میلی-گرم/ کیلوگرم) از هارمالین به صورت معنا داری حافظه را تغییر نمی دهد. تزریق دوز 5/0 نانوگرم/ موش از CP94253 hydrochloride، به صورت درون مغزی، بر تشکیل حافظه، بی اثر است. نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت که آگونیست گیرنده 5-HT1 در تشکیل حافظه با هارمالین بر هم کنش می دهد.

زمینه: ترامادول دارویی است مسکن که در سالهای اخیر مورد سوء مصرف قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی عوارض شایع و خطرناک و موارد مرگ ناشی از مسمومیت با ترامادول انجام شد. روش کار: تعداد 420 بیمار بستری در بخش مسمومیت بیمارستان لقمان تهران طی چهار ماه بصورت مقطعی مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات بیماران و عوارض ناشی از دارو حین بستری و ویزیتهای بعدی ثبت شدند. یافته ها: تشنج در 3/31 درصد افراد دچار مسمومیت با ترامادول و آپنه در 6/2 درصد جزو خطرناکترین عوارض در بیماران بستری با تشخیص مسمومیت با ترامادول بودند. بروز آپنه با افزایش دوز مصرف دارو رابطه مستقیم داشت. بروز بقیه عوارض ناشی از مسمویت با افزایش دوز مصرفی، افزایش می یافت اما این افزایش دوز مصرفی معنی دار نبودند. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشانگر شیوع زیاد سوء مصرف ترامادول و همچنین شیوع زیاد عوارض و خطرناک ناشی از آن در کشور ماست که نیازمند دقت همکاران پزشک و داروساز در تجویز و فروش ترامادول و هوشیاری خانواده ها در مورد مصرف خودسرانه جوانان خود می باشد.

زمینه: دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار یکی از شایعترین آسیب های ورزشی شانه است اما در درمان مناسب آن کنتراورسی وجود دارد. لیگامان های آکرومیوکلاویکولار(AC) و کوراکوکلاویکولار(CC) از مهمترین پایدار کننده های این مفصل هستند. در دررفتگی مفصل این لیگامان ها دچار پارگی می شوند بنابراین به نظر می رسد ترمیم این لیگامان ها نقش مهمی در افزایش ثبات مفصل بعد از درمان جراحی داشته باشد. بنابراین هدف از این مطالعه مقایسه نتایج درمان دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار با ترمیم لیگامان کوراکولاویکولار و بدون آن است. روش کار: در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی 40 بیمار دچار دررفتگی حاد مفصل که نیاز به جراحی داشتند بررسی شدند. در یک گروه علاوه بر جا اندازی باز و فیکساسیون با پیچ، ترمیم لیگامان کوراکوکلاویکولار با نخ غیر قابل جذب انجام شده است. دو گروه از نظر عوارض و پیامد بالینی و عملکردی مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه 40 بیمار با میانگین سنی 1/8± 6/31 سال شامل 39 مرد (1/97%) و یک مورد زن (6/2%) مورد بررسی قرار گرفته است. مقایسه امتیاز عملکردی Constant Score نشان دهنده تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه بوده است به طوری که در هنگام ترمیم لیگامان 7/1± 7/8 و در گروه مقابل 1/2± 1/10 بوده است. همچنین براساس امتیاز Constant امتیاز عالی در موراد ترمیم لیگامان 90% و خوب 10 % بوده و در گروه مقابل امتیاز عالی 70% و خوب 30% بوده است. فاصله کوراکوکلاویکولار در بیماران تحت ترمیم لیگامان به طور معنی داری کاهش پیدا کرده بود و با سمت سالم برابر شده بود و این درحالی است که در موارد عدم ترمیم لیگامان فاصله کوراکوکلاویکولار کاهش پیدا نکرده بود. هیچ عارضه ای در گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه ترمیم لیگامان کوراکوکلاویکولار منجر به بهتر شدن توانایی عملکردی بیماران دچار درفتگی حاد مفصل آکرومیوکلاویکولار می شود و با عارضه ای همراه نیست.

زمینه: فلج مغزی (Cerebral Palsy) یکی از شایعترین عوامل ناتوانی در کودکان کشورهای در حال توسعه می باشد. در نوع اسپاستیک جراحی های ارتوپدی نقش اساسی را در درمان دفورمیتی های شایع در اندام های فوقانی و تحتانی دارد. در اندام های تحتانی درگیری عضلات مختلف سبب ناهنجاری های اسکلتی و وضعیتی در مفاصل هیپ، زانو و مچ پا می شود که الگوی ایستادن بیمار و راه رفتن آنها را تحت تاثیر قرار می دهد. تناقضات بسیاری در مورد نتایج روش های جراحی ارتوپدیک انجام شده در اندام های تحتانی بیماران دارای فلج مغزی وجود دارد. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی جراحی های ارتوپدی بافت نرم بر عملکرد بیماران فلج مغزی اسپاستیک است. روش کار: در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی 100 بیمار فلج مغزی اسپاستیک که تحت جراحی اندام های تحتانی قرار گرفته اند بررسی شده است. توانایی عملکردی، ایستادن و الگوی راه رفتن و دامنه حرکات مفصل مچ پا بررسی شده است. یافته ها: در این مطالعه 100 بیمار با میانگین سنی 4± 5/8 سال شامل 68 پسر و 32 دختر با فلج مغزی اسپاستیک بررسی شدند. عدم توانایی ایستادن مستقل در 29% و توانایی راه رفتن مستقل در 71% در قبل از عمل بوده است که در بعد از عمل 5% و 95% شده بود. میزان راه رفتن اکینوس بعد از عمل 13%، ایجاد دفورمیتی کالکانئال 17% بوده است. عود کلی بعد از دو سال 29% و میزان اصلاح بیش از حد 8% بوده است. از نظر توانایی عملکردی بیماران بین قبل و بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری وجود نداشته است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه درمان جراحی بافت نرم برای اختلال راه رفتن و ایستادن بیماران فلج مفزی اسپاستیک موفق است. دفورمیتی کالکانئال از مهمترین عوارض دراز مدت جراحی می باشد. میزان عود اکینوس با این درمان ها کم می باشد و در کوتاه مدت با عارضه ای همراه نیست.

زمینه: دیسپلازی تکاملی هیپ (DDH Developmental Dysplasia of Hip، ) یک چالش مهم برای ارتوپدی کودکان می باشد. اخیرا درمان جراحی تک مرحله ای برای کودکان مبتلا به DDH به ویژه در سن بالا مورد توجه قرار گرفته است؛ با این حال تناقض در مورد نتایج طولانی مدت این درمان در مطالعات قبلی وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج طولانی مدت جراحی تک مرحله ای در درمان کودکان مبتلا به DDH می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، تعداد 60 هیپ در 50 کودک مبتلا به DDH جراحی شده به روش تک مرحله ای در فاصله سنی 2 تا 5 سال بررسی شدند. بیماران به دو گروه زیر 3 سال و ≥ 3 سال تقسیم شدند و نتایج درمانی از نظر بالینی بر اساس معیار مک کی و از نظر رادیوگرافیک بر اساس معیار سورین مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج درمانی عالی و خوب در هر روش به عنوان نتیجه رضایت بخش متوسط و ضعیف بعنوان نتیجه غیررضایت بخش در نظر گرفته شدند. یافته ها: پیامد جراحی از نظر رادیوگرافیک در 3/73% عالی، 20% خوب، 7/6% متوسط و در 3/93% رضایت بخش بود. پیامد جراحی از نظر بالینی در 7/71% عالی، 3/18% خوب، 10% متوسط و 90% رضایت بخش بود. علی رغم نتایج رضایت بخش از نظر بالینی و رادیوگرافیک بیشتر در گروه دو، تفاوت موجود از نظر آماری معنی دار نبود. نکروز آواسکولر سر فمور در 3/23% بیماران وجود داشت که سهم گروه یک 30% و سهم گروه دو 7/16% بود که این تفاوت نیز معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر بیانگر اثر بخشی بالای جراحی تک مرحله ای در درمان DDH می باشد که با نتایج بالینی و رادیوگرافیک قابل قبولی همراه می باشد.

زمینه: متاستاز به گسترش سلو ل های سرطانی به محل های ثانویه گفته می شود که عامل اصلی مرگ های وابسته به سرطان می باشد. ماتریکس متالوپروتئینازها نقش مهمی در مهاجرت سلول های سرطانی دارند و از فاکتورهای اصلی در متاستاز هستند. سلول های بنیادی سرطانی جمعیتی کمیاب و متفاوت از سلول ها در بین سایر سلول های توموری هستند و مسئول شروع و گسترش سرطان شناخته شده اند. بیان متالوپروتئینازها در سلول های بنیادی سرطانی بیشتر از سایر سلول های توموری است. ایبوپروفن عضوی از خانواده داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی است که برای پیشگیری و درمان سرطان های خاصی استفاده می شود. در مطالعه حاضر اثر داروی ایبوپروفن بر روی میزان فعالیت متالوپروتئینازها در سلول های بنیادی سرطان معده بررسی شد. روش کار: سلول های بنیادی سرطانی از رده سلولی سرطان معده MKN45 با استفاده از تکنیک تشکیل اجسام کروی spheroid colony formation) ( جداسازی شد و پس از تیمار با غلظت های مختلف ایبوپروفن مقدار IC50 به دست آمد. سپس با کمک تکنیک زایموگرافی میزان فعالیت متالوپروتئینازها در سلول های بنیادی سرطان معده تیمار شده با ایبوپروفن نسبت به سلول های کنترل بررسی گردید. یافته ها: میزان فعالیت متالوپروتئینازها در سلول های بنیادی سرطانی تیمار شده با ایبوپروفن نسبت به سلول های بنیادی سرطانی کنترل کاهش پیدا کرد. نتیجه گیری: ایبوپروفن از طریق کاهش فعالیت متالوپروتئینازها در سلول های بنیادی سرطانی متاستاز را در سلول های سرطان معده کاهش می دهد.

زمینه: استفاده تفریحی و درمانی از آبهای گرم می تواند منجر به جذب پوستی آرسنیک معدنی گردد. با توجه به فراوانی آبهای گرم در منطقه سرعین اردبیل، در تحقیق حاضر کیفیت هیدروژئو شیمیایی آبهای گرم پراستفاده این منطقه مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: نمونه آبهای گرم مهم در منطقه سرعین مطابق با روش های استاندارد تهیه و از نظر پارامترهای هدایت الکتریکی، کاتیون ها، آنیون ها، قلیاییت و PH مورد آزمایش قرار گرفتند. مقدار آرسنیک با روش Graphite Furnace Atomic Absorption (GFAA) تعیین گردید. آنالیز آماری PCA برای تعیین عوامل موثر در کیفیت آب انجام شد. یافته ها: اغلب آبهای بررسی شده دارای خاصیت متمایل به اسیدی بوده و غلظتهای متفاوتی از آرسنیک از 6 تا 240 میکروگرم در لیتر در آنها مشاهده گردید. بالاترین مقادیر آرسنیک به ترتیب در آب گرم قهوه سوئی، ساریسو، بش باجیلار، ژنرال، جامیش گولی و پهنلو مشاهده شد. در مجموع، مقدار آرسنیک اندازه گیری شده در آبهای بیکربناته منیزیک نسبت به آبهای کلرور سدیک بالاتر بود. بر اساس نتایج آنالیز آماری، بین آرسنیک آبهای گرم و مقادیر منیزیم، سختی کل و pH ارتباط معنی دار مستقیم قوی و بین آرسنیک و سولفات ارتباط معنی دار معکوس وجود داشت. نتیجه گیری: مواجهه ی پوستی با آرسنیک از طریق آبهای گرم منطقه ی مورد مطالعه فعلا خطر بهداشتی مهمی به شمار نمی رود. با این حال پسابهای خروجی آبهای گرم حاوی آرسنیک دارای پتانسیل آلایندگی منابع آب سطحی و زیرزمینی بوده و باید به گونه ای مدیریت شوند که از آلودگی آبهای آشامیدنی ممانعت به عمل آید.

زمینه: هایپرگلایسمیای ناشی از دیابت به عنوان یکی از عوارض دیابت می تواند موجب درگیری اعصاب حرکتی و بروز اختلالات حرکتی شود. در این مطالعه، تاثیر سربرولایزین به عنوان یک فرآورده محتوی فاکتورهای رشد عصبی، بر اختلالات حرکتی ناشی از هایپرگلایسمیا مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش کار: به دنبال القای دیابت، رفتار حرکتی موش های صحرایی با استفاده از آزمون میدان باز، در روزهای هفتم، چهاردهم و بیست و یکم بعد از القای دیابت ارزیابی شد. نتایج نشان داد که 21 روز بعد از القای دیابت، اختلال حرکتی واضحی در این حیوانات بوجود می آید. حیوانات دیابتی در دو گروه پیش درمانی و درمان قرار گرفتند. در گروه درمان دوزهای مختلف سربرولایزین (1، 5/2 و 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و در گروه پیش درمان سربرولایزین با دوز (5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) به مدت 21 روز از راه داخل صفاقی تجویز شد. یافته ها: انجام آزمون میدان باز نشان داد که تجویز طولانی مدت سربرولایزین به مدت 21 روز، هم در گروه پیش درمان ( 01/0P<) و هم در گروه درمان (05/0 P<)، فقط با دوز 5 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن می تواند اختلال حرکتی را در موش های صحرایی دیابتی بهبود دهد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج بدست آمده، به نظر می رسد که در موشهای صحرایی دیابتی، سربرولایزین می تواند تاثیرات درمانی و پیشگیری کننده علیه عوارض حرکتی ناشی از هایپرگلایسمیا داشته باشد.