کرمانج، نشریه فرهنگ، اجتماع و علوم انسانی
سال:1400 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:3

محققان ادعا کرده اند که احساس عدم اطمینان از نشانه های غیرکلامی طرف مقابل در طی یک مکالمه، می تواند یک مهار کننده برای برقراری ارتباط خوب باشد و بر این اساس اضطراب ایجاد می کند. از آنجا که برای اثبات تجربی چنین مفروضات کار زیادی انجام نشده است، این مطالعه به بررسی تأثیر آموزش ارتباط غیر کلامی بر درک زبان آموزان ایرانی از درک ارتباطات و شایستگی ارتباطی می پردازد. به منظور انجام این مطالعه نیمه تجربی، فراگیران سطح متوسط ایرانی EFL از دو کلاس که در یک موسسه زبان تحصیل می کنند از طریق نمونه گیری آسان انتخاب شدند. این شرکت کنندگان در مطالعه به ترتیب به گروه کنترل (27 نفر) و گروه آزمایش (32 نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه مطابق روش منظم مورد استفاده در محل مطالعه، در مدت ده جلسه در مهارت های گفتاری آموزش دیدند. تنها تفاوت در این بود که گروه تجربی در ارتباط غیر کلامی آموزش دیدند که در کلاس های سخنرانی منظم خود به عنوان یک برنامه مداخله گنجانده شدند. از پرسشنامه های SPCC و PRCA-24 برای خودآگاهی و جمع آوری درک فراگیران از شایستگی ارتباطی و درک ارتباطات قبل و بعد از برنامه مداخله استفاده شد. فرضیه های صفر این مطالعه با استفاده از دو مجموعه تجزیه و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که از نظر تجربی افزایش قابل توجهی در توانایی ارتباطی درک شده از خود و کاهش همزمان گزارش شخصی نمرات دلهره ارتباطی از زبان آموزان ایرانی EFL در گروه آزمایشی که در برنامه مداخله شرکت کرده اند، وجود دارد. از سوی دیگر، دانشجویان گروه کنترل، که آموزش ارتباط غیر کلامی به آنها ارائه نشده است، هیچ تغییری قابل توجهی در صلاحیت ارتباطی و نه در درک ارتباطات خود مشاهده نکردند. این شواهد تجربی نشان می دهد که آشنایی با نشانه های غیرکلامی زبان مقصد می تواند بر درک زبان آموزان از توانایی گفتاری و اضطراب پایین گفتاری تأثیر مثبت بگذارد. بنابراین، این مطالعه نه تنها شواهدی در مورد اثربخشی استفاده از آموزش ارتباط غیر کلامی در کلاس های گفتاری در کاهش دلهره و افزایش مهارت های ارتباطی ارائه می دهد بلکه همچنین شواهدی را ارائه می دهد که این آموزش می تواند در یک کلاس منظم یادگیری زبان ادغام شود. این یافته ها به تحقیقات EFL در مورد اهمیت ارتباط غیرکلامی در آموزش و یادگیری مهارت گفتاری کمک می کند و شرایط را برای تجزیه و تحلیل بیشتر در این زمینه فراهم می کند. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

هدف اصلی این مطالعه این بود که بررسی گردد آیا رابطه معناداری بین سبکهای یادگیری، استراتژیهای نوشتن و اضطراب نوشتن زبان آموزان ایرانی وجود دارد یا خیر. بدین منظور، 183 زبان آموز EFL که در سه موسسه در سطح عالی، متوسط و پیشرفته زبان انگلیسی تحصیل می کردند، براساس روش نمونه گیری غیر تصادفی انتخاب شدند. آنها پرسشنامه خودآزمایی سبک یادگیری کلب (KLS)، پرسشنامه استراتژیهای یادگیری نوشتن (ILS) و مقیاس اضطراب نوشتن زبان خارجی (FLWAS) را تکمیل کردند. با این حال، پس از غربالگری اولیه، 21 مورد کنار گذاشته شدند زیرا پاسخ آنها ناقص بود و 162 شرکت کننده در نمونه نهایی باقی ماندند. رابطه بین سبکهای یادگیری زبان آموزان، راهبردهای نوشتن و اضطراب نوشتن با استفاده از ضریب همبستگی Spearman مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از آنجا که، نتایج نشان داد از نظر آماری روابط معناداری وجود دارد، تجزیه و تحلیل رگرسیون چندگانه انجام شد تا بررسی شود آیا پیش بینی های قابل توجهی از اضطراب نوشتاری زبان آموزان EFL قابل شناسایی است یا خیر. تجزیه و تحلیل ها نشان داد که سبک یادگیری عمل گرایانه از نظر آماری قوی ترین سهم را در پیش بینی اضطراب نوشتن دارد در حالی که سبک یادگیری فعال نتوانسته چنین سهم مهمی داشته باشد. نتایج نشان می دهد که هرچه سبک یادگیری ترجیحی عملی تر باشد، اضطراب نوشتن پایین می آید. علاوه بر این، تنها استراتژی نوشتن حافظه از نظر آماری سهم قابل توجهی در پیش بینی اضطراب نوشتن داشت در حالی که پنج استراتژی نوشتن دیگر این کار را نکردند. یادگیرندگانی که بیشتر از استراتژی های حافظه استفاده می کنند، با سطح بالاتری از اضطراب نوشتن روبرو می شوند. بنابراین، این مطالعه سبک یادگیری عملی و یادگیری استراتژی یادگیری را به عنوان پیش بینی کننده های مهم اضطراب نوشتن در زمینه EFL شناسایی کرد. در نتیجه، این مطالعه نه تنها شواهد آماری از رابطه بین این متغیرها را ارائه می دهد بلکه بر اهمیت سبک های یادگیری زبان زبان آموزان و راهبردهای نوشتن برای اضطراب نوشتن آنها تأکید می کند. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

بسیار مشهود است که یادگیری و دستیابی به سطح بالایی از تسلط در نوشتن و عوامل روانشناختی موثر در آن از اهمیت فزاینده ای برخوردار است. یک استراتژی رایج که توجه بیشتری را در این زمینه جلب کرده است، بررسی تأثیر احتمالی تفاوتهای فردی از جمله تمایل به نوشتن و نوع شخصیت بر عملکرد نوشتن زبان آموزان است. از آنجا که به طور خاص هیچ مطالعه ای در عراق، از نظر ما، چنین روابطی را در نظر نگرفته است، مطالعه حاضر به بررسی ارتباط بین تمایل زبان آموز EFL عراقی به نوشتن، توانایی نوشتن و انواع شخصیت می پردازد. برای همگن سازی فراگیران، 200 دانشجوی دانشگاه انگلیسی از گروههای انگلیسی زبان دیوانیه از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و ملزم به شرکت در آزمون آکسفورد بودند که 120 زبان آموز EFL از آنها به عنوان واسطه در نظر گرفته شدند. از شرکت کنندگان میانی نیز خواسته شد تا دو پرسشنامه تمایل به نوشتن و تیپ شخصیتی پنج عاملی را تکمیل کنند. همبستگی پیرسون بین نمرات نشان داد که تمایل به نوشتن و توانایی نوشتن به طور متوسط همبستگی دارد و از بین پنج عامل فرعی از ویژگی های شخصیتی، وظیفه شناسی بیشترین همبستگی مثبت و روان رنجوری کمترین همبستگی منفی را با توانایی نوشتن دارد. یافته های این مطالعه برای معلمان و مدیران مهم است که بدانند چگونه می توانند عوامل روانشناختی را برای بهبود توانایی نوشتن دانش آموزان در نظر بگیرند. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.