مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1396 | دوره:39 | شماره:5 |تعداد مقالات:15

زمینه: ورتیکال تالوس مادرزادی (Congenital vertical talus، CVT) یک دفورمیتی شایع پا است که در زمان تولد بروز می یابد و به صورت ایدیوپاتیک و سندرمیک است. درمان این اختلال شامل گچ گیری های سریال و اصلاح جراحی است. مطالعات مختلف نشان داده اند که روش Dobbs (پونستی معکوس) در بهبود دفورمیتی و عملکرد پا موثر بوده است. این مطالعه با هدف بررسی نتایج 2 ساله درمان ورتیکال تالوس مادرزادی سندرمیک با این روش انجام شده است. روش کار: در این مطالعه گذشته نگر، 21 بیمار مبتلا به ورتیکال تالوس مادرزادی همراه با سایر بیماری های نوروماسکولار و/یا سندرم ژنتیکی که از سال 1386 تا 1393 به مرکز آموزشی درمانی شهدای تبریز مراجعه کردند، بررسی شدند. 35 پا (14 مورد با درگیری دوطرفه و 7 مورد یکطرفه) مبتلا به نوع سندرمیکی همچون سندرم De Barsy با استفاده از دستکاری سریال و گچ گیری با بهره گیری از روش Dobbs (Reverse Ponseti) تحت درمان توسط یک جراح ارتوپد قرار گرفتند و رادیوگرافی های سریال طی 2 سال پیگیری جهت کنترل انجام شد. داده های حاصل با نرم افزار SPSS-21 و آزمون تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 9/20± 9/16 ماه و متوسط تعداد گچ گیری 6/1± 5/7 بود. زوایای تالوکالکانئال و تالوس با قاعده متاتارس اول پس از درمان به طور معناداری کاهش یافته بود (0001/0 p<). تغییرات زوایای مورد بررسی با سن ارتباط معناداری نداشت (05/0 p>). زاویه تالوکالکانئال با تعداد گچ گیری ارتباط معناداری نداشت (108/0 p=)، اما زاویه تالوس با قاعده متاتارس اول با تعداد گچ گیری ارتباط معناداری داشت (015/0 p=). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که درمان با روش Dobbs به طور موفقیت آمیزی باعث بهبود دفورمیتی پا در بیماران مبتلا به CVT سندرمیک می شود.

زمینه: آسیب رباط صلیبی خلفی نسبت به رباط صلیبی قدامی شایع نیست. میزان بروز آسیب آن 3 تا 20% گزارش شده است. هدف از درمان آن جلوگیری از تغییرات دژنراتیو و بهبود عملکرد بیماران است. در مورد درمان ایده آل رباط صلیبی خلفی کنتراورسی های زیادی وجود دارد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج بازسازی رباط صلیبی خلفی دو روش تمام آتروسکوپیک و آتروسکوپیک با اپروچ مینی است. روش کار: در یک مطالعه توصیفی – تحلیلی، 36 بیمار با آسیب گرید 3 رباط صلیبی کاندید بازسازی تحت بررسی قرار گرفتند. بیماران در دو گروه 18 نفری همسان شده از نظر سن و نوع آسیب انتخاب شده بودند. بهبود بالینی، عملکردی و شکست درمانی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: 18 بیمار تحت بازسازی تمام آرتروسکوپیک رباط صلیبی خلفی با میانگین سنی 7/7± 9/42 سال با 18 بیمار تحت بازسازی با روش آتروسکوپیک با اپروچ مینی با میانگین سنی 2/8± 2/38 سال مورد مقایسه قرار گرفتند. امتیاز عملکردی Tegner و امتیاز Lyshom بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری نداشت. عفونت و محدودیت حرکات زانو در پیگیری در دو گروه مشاهده نشد. مثبت شدن تست دراور خلفی(posterior drawer test، PDT) در بیماران روش تمام آرتروسکوپیک در 1 مورد (6/5%) و در تکنیک آرتروسکوپیک با اپروچ مینی در دو مورد 1/11% وجود داشت. میانگین جا به جایی خلفی تیبیا در دو گروه در بعد از بازسازی 4 میلی متر بوده است و تفاوتی وجود نداشت. شدت درد بعد از عمل در روش آرتروسکوپیک با اپروچ مینی به طور معنی داری بالاتر بود. نتیجه گیری: هر دو روش بازسازی رباط صلیبی خلفی تمام ارتروسکوپیک و ارتروسکوپیک با اپروچ مینی با نتایج بالینی مطلوبی در بیماران همراه هستند. به نظر می رسد روش تکنیک بازسازی رباط صلیبی خلفی آرتروسکوپیک با اپروچ مینی مزایای چندانی برای بیماران ندارد.

زمینه: افزایش سطح هموسیستئین به عنوان یک بیومارکر قلبی-عروقی جدید شناخته شده است که بالا رفتن غلظت آن، باعث افزایش بیماری های قلبی-عروقی می شود. به دلیل اهمیت فعالیت بدنی در پیشگیری از بیماری های قلبی – عروقی این پژوهش تاثیر یک دوره تمرین منظم ورزشی بر سطح سرمی هموسیستئین و نیم رخ لیپیدی در زنان چاق را مورد بررسی قرار داده است. روش کار: در یک پژوهش نیمه تجربی، 40 زن چاق از بین افراد داوطلب انتخاب وبه طورتصادفی در دو گروه 20 نفری تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به-مدت 8 هفته (3 جلسه در هفته) تمرینات هوازی را با شدت 75-65 درصد ضربان قلب بیشینه انجام دادند. سطوح هموسیستئین و نیم رخ لیپیدی در حالت ناشتا قبل و بعد از تمرین برای هر دو گروه بدست آمد. تحلیل داده ها در سطح خطای آلفای 5 درصد و توسط نرم افزارSPSS نسخه 18 انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون آماری نشان داد که 8 هفته تمرین هوازی شاخص های وزن، درصد چربی، شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به دور لگن و سطوح LDL-c، کلسترول، تری گلیسیرید و هموسیستئین کاهش معنی داری مشاهده شد. همچنین، میزان HDL-c پس از تمرین افزایش داشت اما در مقایسه درون گروهی و بین گروهی معنی دار نبود. نتیجه گیری: فعالیت بدنی منظم ممکن است موجب کاهش مقادیر شاخص های خطرزای قلبی عروقی در زنان چاق شود که این کاهش می تواند در پیشگیری از بروز بیماری های قلبی عروقی موثر واقع شود.

زمینه: درد یکی از علائم شناسایی بیماری ها و عمدتاً نقش محافظتی را به عهده دارد. با توجه به عوارض شناخته شده متعدد داروهای شیمیایی، امروزه استفاده از داروهای گیاهی گسترش زیادی یافته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ضد دردی عصاره هیدرو اتانولی برگ گیاه بابا آدم در موش سوری نر می باشد. روش کار: در این پژوهش از 72 سر موش سوری نر با وزن تقریبی 30-25 گرم استفاده شد. حیوانات در دو دسته به 6 گروه 6 سری شامل گروه کنترل (نرمال سالین)، گروه های تیمارشده با عصاره هیدرو اتانولی برگ باباآدم 100، 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم، مورفین (1 میلی گرم بر کیلوگرم)، وگروه تیمارشده با نالوکسان (mg/kg2) به همراه دوز mg/kg 200 عصاره بابا آدم تقسیم شدند. به منظور ارزیابی اثرات ضددردی عصاره از آزمون های Tail flick و Writhing استفاده شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی آنالیز شدند. مقدار 05/0P< به عنوان سطح معنی دار بودن در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که دوزهای 200 و mg/kg400 عصاره سبب کاهش معنی دار درد در مقایسه با گروه کنترل در تست های رایتینگ و تیل فلیک گردید. همچنین دوز mg/kg400 بیشترین اثر ضد دردی را در مقایسه با مورفین خصوصا در تست رایتینگ نشان داد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که عصاره هیدرو اتانولی برگ گیاه بابا آدم دارای اثر ضد دردی می باشد و احتمالا این اثر از طریق فعال کردن مسیر اوپیوئیدی صورت می گیرد.

زمینه: اسکارهایپرتروفیک از عوارض آسیب سوختگی است. تزریق داخل ضایعه ای کورتیکواسترویید از درمان های تهاجمی آن می باشد که علاوه بر دردناک بودن، عوارض لوکالیزه نیز دارد. ما تصمیم داریم که با طراحی یک مطالعه یک سوکور تصادفی شده، دگزامتازون را به صورت پوستی به روش فونوفورزیس به ضایعه رسانده و اثر آن روی ویژگی های هایپرتروفیک سوختگی مطالعه کنیم. روش کار: در این کارآزمایی بالینی یک سو کور تصادفی شده، 56 مورد اسکار هایپرتروفیک به دو گروه فونوفورزیس دگزامتازون و پلاسبو تقسیم شدند. بیماران عضو گروه دگزامتازون، ده جلسه درمانی با فونوفورزیس دگزامتازون 4/0 % دریافت کردند. بیماران گروه کنترل تحت فونوفورزیس پلاسبو (امواج اولتراسوند با ژل معمولی آبکی بدون استفاده از دگزامتازون) با پروتکل مشابه قرار گرفتند. در ابتدای مطالعه و یک هفته پس از درمان میزان خارش بیمار (توسط مقیاس 5D-Pruritus Scale) و ویژگی های اسکارهایپرتروفیک (توسط مقیاس Vancouver Scar Scale) در هر دو گروه ثبت گردید. یافته ها: علارغم وجود بهبودی خفیف نمره ی مقیاس Vancouver Scar Scale)VSS)، یک هفته پس از درمان در گروه فونوفورزیس دگزامتازون در مقیاس با گروه کنترل ولی این تفاوت معنادار نبود(08/0p<). نمره خارش درک شده توسط بیماران، یک هفته پس از درمان در گروه دگزامتازون به صورت معناداری کمتر از کنترل بود (001/0p<). نتیجه گیری: فونوفورزیس دگزامتازون یک درمان ایمن و کارآمد و بدون درد برای کاهش خارش اسکارهایپرتروفیک سوختگی است ولی کارآیی این درمان در مورد بهبود ویژگی های اسکارهایپرتروفیک، نیازمند بررسی توسط مطالعاتی با دوره فالوآپ طولانی مدت تر می باشد.

زمینه: ناباروری به معنی ناتوانی در باروری بعد از یکسال آمیزش محافظت نشده است. بخش بزرگی از جمعیت مردان نابارور موفق به باردار کردن زن خود به دلیل آزواسپرمی (فقدان اسپرم) یا الیگواسپرمی (میزان اسپرم کم) نمی شوند. ناباروری در مردان ممکن است در اثر استروژن و مشتقات آن، عفونت ها، فلزات سنگین، سیگار کشیدن، گونه های فعال اکسیژن، آنتی بادی ضد اسپرم ایجاد شود. Fas یک عضو از خانواده TNFR (گیرنده فاکتور نکروز توموری) است که درسطح سلول های مختلف بیان می شود. ژن Fas در فرایند آپاپتوزیس نقش دارد. هدف از این تحقیق بررسی اثر پلی مورفیسم ژن Fas بر ناباروری مردان در جمعیت شمال ایران است. روش کار: در این مطالعه از 132 مرد نابارور و 102 فرد سالم استفاده شد. DNA از نمونه های خون استخراج شد و سپس بررسی ژنوتیپ ها توسط روش RFLP-PCR صورت گرفت. آنالیز آماری توسط MedCalcانجام شد. یافته ها: فراوانی ژنوتیپ GG/ AG/ AA در گروه بیمار به ترتیب برابر 81/31 درصد و 54/54 درصد و 63/13 درصد و در نمونه های کنترل به ترتیب برابر 09/45 درصد و 05/47 و 84/7 درصد بود. نتیجه گیری: مطالعه انجام شده ارتباط معنی داری بین پلی مورفیسم ژن G/A670-Fas و ناباروری ایدیوپاتیک مردان نشان نمی دهد (07/0P=). مطالعات دیگری با تعداد بیشتری از بیماران جهت نشان دادن نقش پلی مورفیسم ژن Fas مورد نیاز است.

زمینه: مطالعات اخیر نشان داده اند عوامل نوروتروفیکی و التهابی دو عامل تاثیرگذار بر دستگاه عصبی می باشند. هدف از این پژوهش مقایسه ی تاثیر دو نوع فعالیت بدنی وامانده ساز هوازی و بی هوازی بر سطوح سرمی فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و پروتیئن واکنش گر C (CRP)و ارتباط آن ها با هم می باشد. روش کار: 16 نفر از دانشجویان فعال (سن: 15/1± 27/ 22 سال، شاخص توده بدنی: 14/1± 29/23کیلوگرم بر مترمربع، حداکثر اکسیژن مصرفی: 92/1± 26/48 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم در دقیقه) به صورت تصادفی به دو گروه 8 نفره تقسیم شدند. گروه اول تست وامانده ساز بی هوازی کانینگهام و فالکنر و گروه دوم تست وامانده ساز هوازی استراند را انجام دادند. نمونه های خونی قبل و بلافاصله پس از تمرین گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که هر دو نوع ورزش حاد وامانده ساز هوازی و بی هوازی موجب افزایش معنی دار BDNF شدند (05/0< P). همچنین اجرای یک جلسه ورزش تا حد واماندگی از نوع هوازی باعث کاهش معنی دار (018/0P=) و از نوع بی هوازی باعث تغییر غیرمعنی دار (05/0P>) در سطوح سرمی CRP گردید. از سوی دیگر، ارتباط معکوس معنی داری بین سطوح CRP و BDNF در گروه هوازی بلافاصله پس از تمرین وجود داشت. به علاوه، تفاوت معنی داری بین گروه های تحقیق با یکدیگر در سطوح سرمی BDNF وCRP وجود نداشت (05/0P>). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده ی تاثیرات قابل توجه و مثبت فعالیت حاد وامانده ساز هوازی و بی هوازی بر سطوح سرمی BDNF می باشد. شاید بتوان گفت فعالیت وامانده ساز هوازی به دلیل کاهش معنی داری که در سطوح سرمی CRP ایجاد کرد نسبت به فعالیت وامانده ساز بی هوازی تاثیر بیشتری بر سلامت مغز دارد. البته برای تصمیم گیری قطعی در این زمینه نیاز به مطالعات بیشتری می باشد.

زمینه: بیماری دیابت در دراز مدت با عوارض نامطلوب نوروپاتی به خصوص در نورون های درد همراه می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر ضددردی عصاره هیدرواتانولی برگ گیاه گلپر در موش های سوری نر سالم و دیابتیک می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی از 96 سر موش سوری نردر 8 گروه کنترل (نرمال سالین)، گروه شاهد مثبت (مورفین mg/kg 1)، گروه های تیمار شده با عصاره گلپر(mg/kg 400 و 200، 100) و گروه تیمار شده با نالوکسان (mg/kg 2/0) + دوزmg/kg 200عصاره گلپر تقسیم شدند. در گروه های دیابتی شامل: گروه دیابتی القا شده با استرپتوزوتوسین(mg/kg 60 ) و دیابتیک درمان شده با دوز(mg/kg 400) عصاره گلپر استفاده شد. به منظور ارزیابی اثر ضددردی از آزمون تیل فلیک و رایتینگ استفاده شد. یافته ها: نشان دادکه دوز mg/kg 400 و mg/kg 200 عصاره گلپر، سبب افزایش آستانه درد در مقایسه با گروه کنترل در تست رایتینگ و تیل فلیک شد. گروه دیابتیک درمان شده با عصاره گلپر نیز بی دردی قابل ملاحظه ای نسبت به گروه کنترل و دیابتیک از خود نشان دادند (001/0p<). نتیجه گیری: در پژوهش حاضر عصاره گلپر دارای خواص ضددرد و ضددیابتیک است. اثرات ضددرد ممکن است به دلیل سیستم اپیوئیدی وپروستاگلاندین سنتتاز باشد.

زمینه: تمپانواسکلروز یکی از عوارض اوتیت میانی مزمن بوده که در آن هیالن و رسوبات کلسیفیه در داخل پرده تمپان و زیر مخاط گوش میانی تجمع می یابد. در بیشتر بیماران این پلاک ها از نظر بالینی اهمیت نداشته و اختلال شنوایی به میزان کمی ایجاد می کنند. روش کار: در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی-مقطعی، 60 بیمار با اوتیت میانی مزمن که تمپانواسکلروز داشته و نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند و نقش عمل جراحی گوش میانی در بهبود شنوایی بیماران با تمپانواسکلروز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج اودیومتری قبل و بعد از عمل بیماران بررسی و مقایسه گردید. نتایج بعد عمل آنها از نظر بالینی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در کل، 25 نفر (1/43 درصد) از بیماران مرد و 33 نفر (9/56 درصد) هم زن بودند. درگیری گوش در 1/62 درصد از بیماران مورد بررسی یکطرفه و در 9/37 درصد دو طرفه بود. شایع ترین محل فیکساسیون استخوانچه ای با 24 مورد (3/41 درصد) مربوط به فیکساسیون اینکوس و مالئوس بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاصل از مطالعه می توان بیان کرد که نقش جراحی گوش میانی در بیماران با تمپانواسکلروز چشمگیر است ولی فاکتورهایی از قبیل شدت اسکلروز و محل فیکساسیون استخوانچه ای نیز می توانند در بهتر شدن نتایج جراحی تاثیر گذار باشند.

زمینه: دیابت بارداری (Gestational Diabetes Mellitus، GDM)، نوعی اختلال تحمل گلوکز در بارداری بوده و ماکروزومی، مهمترین عارضه این بیماری است. سابقه GDM و اختلال تحمل گلوکز عامل خطر ابتلا به دیابت تیپ دو می باشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی عوامل خطر ابتلا به GDM، نحوه درمان، وزن گیری مادر حین بارداری و غربالگری پس از زایمان بوده و شیوع اختلال تحمل گلوکز و دیابت تیپ دو را بررسی می نماید. روش کار: در این تحقیق، 48 بیمار مبتلا به GDM از نظر عوامل خطر ابتلا مورد بررسی قرار گرفته اند. در ادامه شیوع دیابت تیپ دو و اختلال تحمل گلوکز در 30 نفر از این بیماران، شش هفته پس از ختم بارداری تعیین شده است. یافته ها: شایع ترین عوامل خطر، BMI بالای 25 (81%)، سن بالای 30 سال (70%) و سابقه خانوادگی دیابت تیپ دو (58%)، بوده است. اغلب افراد (59%)، وزن گیری بیش از حد مطلوب داشته اند. 64% افراد نیازمند درمان دارویی بودند. در تحقیق حاضر، IFG 6/6%، IGT 3/3%، IFG، IGT همزمان 3/3% بود و هیچ موردی از دیابت تیپ دو در پیگیری شش هفته پس از زایمان مشاهده نشد. نتیجه گیری: توجه به وجود عوامل خطر بروز GDM در اولین ویزیت حاملگی، جهت تشخیص به موقع آن و جلوگیری از ایجاد عوارض با درمان به موقع بسیار با اهمیت است. تشویق مادران باردار به انجام فعالیت فیزیکی منظم و کافی و دریافت رژیم غذایی مناسب جهت وزن گیری مطلوب حین بارداری در پیشگیری و کنترل دیابت حاملگی موثر است.

زمینه: تمرین هوازی به عنوان جزء سودمند برنامه تمرینی می تواند به منظور بهبود استقامت قلبی عروقی و ظرفیت عملکردی در افراد به کار برده شود. به نظر می رسد تمرینات هوازی می توانند از طریق افزایش آنژیوژنز، بیماران دیابتی را تحت تاثیر قرار دهند. بنابراین هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر تمرین هوازی بر میزان عامل رشد اندوتلیال عروقی در موش های صحرایی دیابتی بود. روش کار: 40 رت به دو دسته مساوی 20 تایی دیابتی و سالم تقسیم شدند. در رت های دیابتی، دیابت از طریق ترکیب تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین و مصرف غذای پرچرب ایجاد شد. سپس هر دسته به دو گروه تمرین هوازی به مدت 8 هفته (6 جلسه در هفته بر روی نوار گردان موتوردار) و بدون تمرین تقسیم شدند. در ابتدا، موش های صحرایی به مدت 10 دقیقه در روز و با سرعت 10 متر در دقیقه و با شیب 10% تمرین خود را آغاز کردند. سرعت و مدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا این که مدت و شدت تمرین به ترتیب به 1 ساعت در روز و 26 متر در دقیقه رسید. 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی عضله قلبی آن ها تحت شرایط استریل جدا گردید. میزان بیان پروتئین VEGF به وسیله روش الایزا مورد اندازه گیری قرار گرفت. جهت تجزیه تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی و نرم افزار Spss16 استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که دیابت موجب کاهش معنی دار میزان بیان پروتئین VEGF (گروه کنترل: 77/14± 67/480 در برابر گروه دیابتی: 35/33± 12/360) می-شود (001/0P<). هم چنین نتایج نشان داد که تمرین هوازی به مدت 8 هفته موجب افزایش معنی دار میزان بیان پروتئین VEGFدر گروه های سالم (گروه کنترل: 77/14± 67/480 در برابر گروه تمرینی سالم: 06/34± 4/621) و دیابتی (گروه دیابتی: 35/33± 12/360 در برابر گروه تمرینی دیابتی: 55/25± 88/471) می شود (001/0P<). نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد تمرین هوازی می تواند از طریق فعال سازی مسیرآنژیوژنیکی بافت قلب باعث تعدیل اثرات مخرب بیماری دیابت گردد. لذا فرایندهای تنظیمی به وسیله (، VEGF (Vascular Endothelial Growth Factor که به وسیله تمرین هوازی تحت تاثیر قرار می گیرند، می تواند استراتژی بسیار با ارزشی در توسعه روش های درمانی جدید در بیماری دیابت باشد.

زمینه: زگیل یک بیماری نسبتاً شایع بوده و عامل ایجاد آن گروهی از ویروس ها به نام ویروس پاپیلومای انسانی می باشد. شایع ترین نوع زگیل، زگیل معمولی و شایع-ترین محل ابتلا به این نوع زگیل، دست ها می باشند. بهبودی کامل و عدم عود و اثربخشی در تمامی بیماران در هیچکدام از روش های درمانی به اثبات نرسیده است، لذا بر آن شدیم تا در این مطالعه اثرات درمانی 5-فلورواوراسیل را با کرایوتراپی در درمان زگیل های شایع پشت دست مورد مقایسه قرار دهیم. روش کار: در این مطالعه از فروردین 1391 تا فروردین 1392، 60 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان سینا با تشخیص زگیل پشت دست به دو گروه درمان با کرایوتراپی (30 نفر) و درمان با 5-فلورویوراسیل (30 نفر) تقسیم شدند. درمان با 5-فلورویوراسیل موضعی به مدت 4 ساعت و دو بار در روز برای 4 هفته انجام شد. گروه دوم با استفاده از کرایوتراپی (اسپری نیتروژن مایع، دو جلسه با فاصله دو هفته) درمان شدند. پاسخ به درمان بر اساس تقسیم بندی خوب، متوسط و ضعیف ارزیابی گردید. یافته ها: تفاوتی بین دو گروه از نظر سن، جنس، میانگین مدت ابتلا به بیماری و میانگین تعداد ضایعات وجود نداشت. در گروه تحت درمان با 5-فلورویوراسیل به طور بارزی میزان پاسخ درمانی بهتر بوده است (60 درصد نسبت به 7/26 درصد) (02/0=p). بروز عوارض نیز به طور بارزی در گروه تحت درمان با 5-فلورویوراسیل کمتر بوده است (001/0p<). در ارزیابی عوارض درمانی به صورت جداگانه تنها بروز اسکار در گروه 5-فلورویوراسیل با گروه کرایوتراپی برابر بود و درد و تاول به طور بارزی در این گروه کمتر بود (001/0p< در هر دو مورد). نتیجه گیری: با توجه به مطالعات محدودی که در این زمینه صورت گرفته است، نتایج این بررسی می تواند پایه گذار مطالعات بزرگ تری برای ارزیابی اثرات استفاده از 5-فلورویوراسیل در درمان زگیل های معمولی باشد. پاسخ درمانی مناسب در کنار سهولت استفاده 5-فلورویوراسیل، می تواند درمان بیماران را دچار تحول اساسی کرده و اثرات اجتماعی روانی این بیماری را به شکل چشم گیری کاهش دهد.

همانژیوآندوتلیومای کاپوزیفورم از تومورهای عروقی حد واسط می باشد که در بچه ها و اکثرموارد همراه با سندرم کازاباخ مریت است. این تومور اکثرا در پوست، تنه، اندامها و رتروپریتونئوم دیده می شود. در این گزارش یک مورد داخل شکمی از این تومور با اندازه بزرگ و بدون همراهی با سندرم در پسر بچه 7 ماهه معرفی می گردد.