مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:19 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

مقدمه: دیابت نوع دو شایع ترین نوع دیابت است که به طور کلاسیک با اختلال عملکرد سلول های β پانکراس مشخص می شود. یکی از دلایلی که باعث افزایش بروز دیابت می شود، تغییر در الگوها و ریتم های شبانه روزی است. ملاتونین یکی از مولکول های بیولوژیکی است که نقش مهمی در تنظیم ساعت شبانه روزی و همچنین اثر مهاری بر ترشح انسولین در سلول های β دارد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط واریانت rs10830962 ژن MTNR1B و خطر ابتلا به دیابت نوع دو در گروهی از بیماران ایرانی است. روش ها: تعیین ژنوتیپ 208 نفر شامل 108 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو و 100 نمونه کنترل به عنوان گروه شاهد با استفاده از تکنیک واکنش زنجیره ای پلیمراز-چند شکلی طول قطعه محدود شونده (PCR-RFLP) انجام شد. یافته ها: فراوانی ژنوتیپ هایCC، GC و GG در بیماران به ترتیب 6/54، 1/85 و 5/43 درصد و در گروه شاهد به ترتیب 81، 0 و 19 درصد بود. فراوانی آلل G در بیماران دیابتی به طور معنی داری بیشتر از افراد غیر دیابتی بود (3/3 OR=، 3/5-1/2CI=، 001/0P<). نتیجه گیری: شواهد مطالعه نشان داد که واریانت rs10830962 ژن MTNR1B می تواند مستقیما با دیابت نوع دو در ارتباط باشد.

مقدمه: پای دیابتی یکی از عوارض دیابت است که بخش عمده ای از بیماران مبتلا به دیابت به آن مبتلا شده و هزینه های بسیاری را به خانواده و نظام ارایه خدمت در جامعه تحمیل می کند. هدف این مقاله مروری بیان خلاصه آخرین یافته های حوزه ی پای دیابتی بر اساس راهنماهای بالینی است. روش ها: در این مطالعه مروری به منظور دستیابی به بهترین راهنمای بالینی در حوزه ی پای دیابتی با تعیین راهبرد جستجو و معیار های ورود و خروج تمام راهنماهای بالینی مرتبط در پایگاه ها و وب سایت های دستورالعمل های بالینی جستجو شدند. راهنماهای بالینی مرتبط با مراقبت پای دیابتی در بازه ی زمانی ژانویه 2000 تا ابتدای 2019 جستجو و بازیابی شد و برای انتخاب راهنمای بالینی منتخب توسط دو پژوهشگر به طور مجزا غربالگری شد. یافته ها: براساس معیارهای مطالعه راهنمای بالینی کارگروه بین المللی پای دیابتی به عنوان کامل ترین راهنمای حوزه ی پای دیابتی انتخاب شد. در این مرور اصول اساسی پیشگیری و درمان مشکلات پا در بیماران مبتلا به دیابت به طور خلاصه در بخش های پیشگیری از بروز زخم های پا در بیماران مبتلا به دیابت در معرض خطر، پوشش پا و ابزار کاهنده ی فشار جهت پیشگیری و بهبود زخم پا در بیماران مبتلا به دیابت، تشخیص، پیش آگهی و درمان بیماری شریان محیطی در بیماران مبتلا به زخم های پای دیابتی، تشخیص و درمان عفونت های پا در بیماران مبتلا به دیابت و مداخلات به منظور ارتقاء بهبود زخم های مزمن پا در بیماران مبتلا به دیابت ارایه شده است. نتیجه گیری: این خلاصه به مهم ترین نکات بخش های پیشگیری و درمان مشکلات پا در بیماران مبتلا به دیابت می پردازد. به تیم درمان توصیه می شود که کل راهنما را در هر موضوع جهت دستیابی به توصیه های جزیی تر و همچنین مرورهای سیستماتیک با بحث های جزیی تر در مورد شواهد مطالعه نمایند.

مقدمه: سایتوکاین های پیش التهابی عامل نکروز تومور آلفا TNF-α و ضد التهابی اینترلوکین-10 به ترتیب نقش مهمی در ایجاد و جلوگیری از التهاب سیستمیک دارند. هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تاثیر هم افزایی تمرین تناوبی شدید و مصرف رزوراترول بر مقادیر IL-10 و TNF-α در موش های دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه ی تجربی، 32 سر موش صحرایی 10± 225 گرم براساس جدول برآورد حجم نمونه ی کوهن دیابتی شده با ترکیب رژیم پرچرب و تزریق استرپتوزوسین (STZ) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل (C)، مکمل (M)، تمرین (T)، تمرین+مکمل (TM) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت 8 هفته، 5 جلسه در هفته، هر جلسه 18 دقیقه تحت تاثیر تمرین تناوبی شدید با شدت 90 تا 100 درصد VO2max قرار گرفتند. گروه های دریافت کننده ی مکمل روزانه mg/kg 10 رزوراترول به مدت هشت هفته، سه بار در هفته به صورت گاواژ دریافت کردند. 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه ی تمرین، نمونه ی خونی از آزمودنی ها گرفته شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه و نرم افزارspss ورژن 24 ارزیابی شد. یافته ها: یافته ها نشان داد در گروه های تجربی IL-10 افزایش یافت اما معنادار نبود (P=0. 109)، مقادیر TNF-α در گروه TM کاهش یافت در حالی که در گروه های T وM افزایش یافت که در مقایسه با گروه TM معنادار بود (P=. 000)، گلوکز ناشتا، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین گروه های تجربی کاهش معنا داری پیدا کرد (P=. 000). نتیجه گیری: اجرای هشت هفته تمرین تناوبی به همراه مصرف رزوراترول می تواند با افزایشIL-10 و کاهش TNF-α تاثیر مثبت بر عوامل التهاب و مقاومت به انسولین بگذارد.

مقدمه: شیوع دیابت نوع دو به علت تغییر در شیوه ی زندگی، افزایش شیوع چاقی و کاهش فعالیت بدنی؛ پیوسته در حال افزایش است. کنترل و تعدیل عوامل اکسیدانی در افراد دیابتی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این مطالعه اثر تمرین تناوبی با شدت بالا و مصرف عصاره ی هیدروالکلی آویشن شیرازی بر تعادل عوامل اکسیدانی وآنتی اکسیدانی موش های دیابتی شده نوع دو توسط استرپتوزوتوسین مورد مطالعه قرار گرفت. روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 10± 110 گرم استفاده شد. موش ها به طور تصادفی به چهار گروه تمرین و آویشن، آویشن، تمرین و کنترل تقسیم شدند. عصاره به میزان 200 سی سی روزانه از طریق سرنگ گاواژ شد. برنامه ی تمرین شامل دویدن روی تردمیل با سرعت حداقل 20 و حداکثر 38 متر در دقیقه به مدت 60 دقیقه در روز، پنج روز در هفته و به مدت هشت هفته بود. مقادیر مالون دی آلدهید (MDA)، گلوتاتیون پراکسیداز (GTX)، سوپراکسیددیسموتاز (SOD) و کاتالاز (CAT) سرم به روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: سطوح MDA و CATسرم در گروه کنترل نسبت به گروه های دیگر در سطح بیشتری قرار داشت (002/0=P). بین سطوح SOD و GPX سرم در گروه های مختلف اختلاف معناداری وجود نداشت (790/0=P). نتیجه گیری: اجرای تمرین تناوبی با شدت بالا و مصرف عصاره ی آویشن می توانند تعادل اکسایشی و ضداکسایشی را در موش های دیابتی بهبود دهند.

مقدمه: هدف از این مطالعه استفاده از داده های دارویی جهت تعیین شیوع پرکاری تیرویید بالینی در سطح ملی و استانی است. روش ها: داده های فروش کشوری داروهای ضدتیروییدی (متی مازول و پروپیل تیوراسیل) از آمارنامه ی دارویی سال 1393 که توسط سازمان غذا و داروی وزارت بهداشت منتشر می شود استخراج شد. سپس با استفاده از داده های نسخ تامین اجتماعی و خدمات درمانی سال 1393، نسبت های داروهای ضدتیروییدی تجویز شده برای هر گروه سنی-جنسی در هر استان و همچنین دوز تعریف شده روزانه داروهای مورد نظر استخراج شد. همچنین با استفاده از مرور نظام مند و انجام متاآنالیز در مطالعات انجام شده در پرکاری تیرویید بالینی در ایران، میزان تجویز داروهای ضدتیروییدی استخراج گردید. در نهایت با ترکیب داده های فوق شیوع پرکاری تیرویید بالینی در هر گروه سنی-جنسی در هر استان و در سطح ملی محاسبه شد. یافته ها: شیوع (فاصله ی عدم قطعیت 95 درصد) پرکاری تیرویید بالینی در سال 1393 در کشور 32/0 (51/0-21/0) درصد محاسبه شد که 44/0 (68/0-29/0) درصد در زنان و 2/0 (33/0-12/0) درصد در مردان بود. در بین استان ها کمترین شیوع مربوط به استان سیستان و بلوچستان با 24/0 (38/0-16/0) درصد و بیشترین شیوع مربوط به استان گیلان با 38/0 (6/0-24/0) درصد بود. نتیجه گیری: شیوع به دست آمده در این مطالعه با مطالعات انجام شده در جهان و ایران مطابقت داشت و لذا می توان نتیجه گرفت که داده های دارویی منبع خوبی جهت تعیین شیوع بیماری های مزمن در بیماری هایی که داروهای اختصاصی دارند، هستند.

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر تعیین آثار تمرین هم زمان (مقاومتی-استقامتی) بر بیان ژن سایتوکاین های پیش التهابی و ضد التهابی در زنان دیابتی نوع دو بود. روش ها: 18 نفر از زنان دیابتی با محدود ه ی سنی 38-30 سال به صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه تمرین هم زمان (سالم 6 نفر)، تمرین هم زمان (دیابتی 6 نفر) و کنترل (6 نفر) قرار گرفتند. پروتکل تمرینی هم زمان شامل اجرای تمرین مقاومتی به روش درونگرا سه ست 8 تکراری با80 درصد یک تکرار بیشینه () و سپس تمرین استقامتی دویدن بر روی تردمیل به مدت سی دقیقه (سه ست 10 دقیقه ای) با شدت 80-70 درصد حداکثر ضربان قلب بود. میزان بیان ژن mRNA (IL-1β , IL-10 and TNF-α ) از طریق تکنیک Real time-PCR و بیان کمی ژن ها با استفاده از روش2-∆ ∆ CT محاسبه گردید. از آزمون آماری (permutation t-test) و آنوای یک راهه مستقل جهت تعیین تفاوت متغیرها استفاده گردید. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد میزان بیان ژن اینترلوکین یک بتا و عامل نکروزدهنده ی تومور آلفا در زنان دیابتی نوع دو و گروه سالم یک ساعت بعد از فعالیت نسبت به گروه کنترل کاهش پیدا کرده است و این کاهش معنادار بوده است (P<0. 05). علاوه بر این، نتایج تحقیق نشان داد که ژن اینترلوکین 10 در لکوسیت زنان دیابتی نوع دو و گروه سالم یک ساعت بعد از تمرین بیان نشده است (P>0. 05). نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر آن است که تمرین هم زمان موجب تعدیل بیان فاکتورهای پیش التهابی در زنان دیابتی می شود اما تغییری در عوامل ضدالتهابی ایجاد نکرده است. به نظر می رسد این نوع تمرینات هم زمان حاد بیشتر بر کاهش بیان عوامل پیش التهابی اثر دارند تا عوامل ضد التهابی.