پرستاری کودکان
سال:1398 | دوره:5 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

مقدمه: کم توانی ذهنی از جمله مشکلاتی ست که خانواده ها در جوامع مختلف با آن مواجه هستند. حضور کودک کم توان، سلامت جسمی و روانی خانواده را به خطر می اندازد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تئوری سازگاری Roy بر تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی اجرا گردید. روش کار: پژوهش تجربی حاضر بر روی 50 مادر دارای کودک کم توان ذهنی 14-6 سال شهرستان گنبدکاووس در سال 96 انجام گرفت. نمونه گیری بصورت تخصیص تصادفی انجام شد. مادران در دوگروه مداخله و کنترل به تکمیل پرسشنامه ی اطلاعات دموگرافیک و تاب آوری CD-RIS پرداختند. گروه مداخله پنج جلسه آموزشی 45 دقیقه ای را گذراند. دو ماه بعد دو گروه در پس آزمون شرکت کردند. آنالیز داده ها با کمک آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و کواریانس، توسط نرم افزار spss21انجام شد. یافته ها: میزان تاب آوری قبل از مداخله در گروه کنترل 12/54± 67/16و بعد از مداخله 11/68± 65/56، در گروه آزمون قبل از مداخله 17/37± 72/32و بعد از مداخله 12/92± 82/72بود. آزمون تی مستقل بین دو گروه قبل از مداخله اختلاف معنی داری نشان نداد (0/12=P ) اما بعد از مداخله اختلاف معنی دار بود( 0/01>P ). آزمون تی زوج قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون0/004= Pو کنترل0/01= Pاختلاف معنی داری را نشان داد. آزمون کواریانس با حذف اثر پیش آزمون بین گروه آزمون و کنترل قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری نشان داد(0/01> P). ضریب ایتا 0/39میزان اثر مداخله را 39% دانست. نتیجه گیری: تئوری Roy به عنوان مداخله ای اثربخش، تاب آوری مادران کودکان کم توان ذهنی را بهبود می بخشد.

مقدمه: تولد و حضور کودکی با کم توانی ذهنی در هر خانواده ای، می تواند رویدادی نامطلوب و چالش زا تلقی گردد که احتمالا تنیدگی و سرخوردگی و احساس غم و نومیدی را به دنبال خواهد داشت. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش گروهی فرزند پروری مثبت بر مشکلات رفتاری کودک و فقدان لذت جویی مادران دارای کودک کم توان ذهنی آموزش پذیر انجام گرفت. روش کار: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری 1 ماهه بود. بدین منظور از بین مادران دارای فرزند کم توان ذهنی آموزش پذیر مراجعه کننده به مراکز درمان اختلال یادگیری شهر اصفهان در بازه زمانی پاییز 95، 30 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شده اند (هر گروه 15 نفر) آزمودنی ها در سه مرحله ی پیش آزمون، پس آزمون و 1 ماه بعد در مرحله پیگیری به ابزارهای پژوهش شامل مقیاس نظام سنجش مبتنی بر تجربه ی آخنباخ و پرسش نامه فقدان لذت جویی پاسخ دادند. آموزش گروهی فرزند پروری مثبت در طی8 جلسه به صورت گروهی به مدت دو ماه بر گروه آزمایش ارائه شد. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. سپس داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل داده ها حاکی از آن بود که آموزش فرزند پروری مثبت بر مشکلات رفتاری برونی (0/011P=) و فقدان لذت جویی در حیطه تعاملات اجتماعی (0/001P=) و آشامیدن و خوراک (0/001P=) تاثیرگذار بود. نتیجه گیری: یا توجه یه یافته های این پژوهش می توان برای کاهش مشکلات رفتاری برونی کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر و بهبود وضعیت روانشناختی مادران آنها می توان از این روش سود جست.

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خودشفقتی بر عزت نفس، تنظیم هیجان و افکار اضطرابی کودکان 10 تا 12 ساله دارای اختلال افسردگی انجام گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. روش کار: جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل تمام کودکان 10 تا 12 ساله دختر دارای اختلال افسردگی شهرکرد در سال تحصیلی 96-1395 بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیراحتمالی هدفمند و گمارش تصادفی استفاده شد. بدین صورت که از بین کودکان 10 تا 12 ساله دختر ارجاع داده شده به مرکز مشاوره ناحیه دو آموزش و پرورش شهرکرد که دارای علائم افسردگی بودند، 30 کودک 10 تا 12 ساله دختر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گروه کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی دوماه و نیم در 8 جلسه 60 دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی است که گروه کنترل هیچگونه مداخله ای را در طول پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه افسردگی، تنظیم هیجان، افکار اضطرابی و عزت نفس بود. یافته ها: نتایج تحلیل نشان داد، آموزش خودشفقتی بر مولفه های عزت نفس، تنظیم هیجان و افکار اضطرابی کودکان 10 تا 12 ساله دارای اختلال افسردگی موثر بوده است(P<0/001). بدین صورت که آموزش خودشفقتی توانسته عزت نفس و تنظیم هیجان کودکان را افزایش و افکار اضطرابی آنان را کاهش دهد. نتیجه گیری: بنا بر یافته های حاصل از پژوهش، می توان از آموزش خودشفقتی جهت بهبود عزت نفس و تنظیم هیجان و کاهش افکار اضطرابی کودکان و نوجوانان دارای اختلال افسردگی بهره برد.

مقدمه: همزمان با مشخص شدن اصول مراقبت کودکان، نیاز به پرستاران خودکارآمد بیشتر احساس می شود. در میان فاکتورهای موثر بر عملکرد پرستاری، انتظار می رود خودکارآمدی پرستاران بیشترین تاثیر را داشته باشد. با این وجود مفهوم درک خودکارآمدی مراقبتی از دیدگاه پرستاران کودکان مورد توجه نبود و تحقیقی در این زمینه در ایران انجام نشده است. مطالعه حاضر با هدف تبیین درک خودکارآمدی مراقبتی پرستاران کودکان انجام گردید. روش کار: این مطالعه با رویکرد کیفی و با روش تحلیل محتوا مرسوم در ایران انجام یافت. 27 پرستار و مربی بخش کودکان بر اساس نمونه گیری مبتنی بر هدف در این پژوهش شرکت کردند. روش جمع آوری داده ها، مصاحبه نیمه ساختار یافته بود. تجزیه و تحلیل داده ها ی پژوهش با روش تحلیل محتوای مرسوم صورت گرفت. یافته ها: بر اساس تجزیه و تحلیل مصاحبه ها مفهوم خودکارامدی مراقبتی در 4 تم اصلی، 1) مدیریت فرآیند مراقبت، 2)توانایی ارتباطی، 3) آلترویسم و 4)زبردستی تبیین گردید. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاکی از آن است که درک خودکارامدی مراقبتی یک مفهوم چند بعدی است. پرستاران کودکان، درک خودکارآمدی مراقبتی خود را در گرو داشتن اعتقاد به توانمندی خود در ابعاد مدیریت فرآیند مراقبت، توانایی ارتباطی، آلترویسم و زبردستی می دانند. این نتایج می تواند، توسط مدیران و مربیان پرستاری، بخصوص در حیطه مراقبت کودکان استفاده و به رشد درک خودکارآمدی پرستاران بخصوص در حیطه مراقبت از کودکان کمک کند. کلید واژه ها: خودکارآمدی، مراقبت، پرستاران کودکان، مطالعه کیفی.

مقدمه: دوره نوجوانی به دلیل تغییرات روانی، اجتماعی و زیستی یکی از بحرانی ترین دوران زندگی هرفرد به شمار می رود که می تواند عملکرد تحصیلی را تحت تاثیر قرار دهد. هدف این مطالعه بررسی استرس، اضطراب، افسردگی و ارتباط آن با موفقیت تحصیلی در نوجوانان شهرستان سلماس بود. روش کار: این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی است که بر روی 400 نوجوان پسر محصل صورت گرفته است. نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای اخذ گردید. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه دوقسمتی که شامل اطلاعات دموگرافیک و معدل تحصیلی و سوالات مربوط به پرسش نامه افسردگی، اضطراب و استرس (DASS 21) بود. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که میزان افسردگی، اضطراب و استرس در افراد مورد بررسی به ترتیب 33/7%، 37/8% و 24/2% بود. مطابق آزمون همبستگی پیرسون بین افسردگی، اضطراب و استرس و پیشرفت تحصیلی ارتباط آماری معنی دار و منفی مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه میزان استرس، اضطراب و افسردگی در نوجوانان بالا می باشد و پیشنهاد می شود مداخلات لازم در این زمینه انجام گرفته تا شاهد بهبود در پیشرفت تحصیلی در این قشر باشیم.

مقدمه: کودکان مبتلا به هموفیلی و کودکان مبتلا به لوسمی حاد به دلیل مزمن بودن بیماری، درمان های طولانی مدت و عوارض و محرومیت های ناشی از آن، از اوایل کودکی استرس قابل توجهی را تجربه می کنند و مستعد انواع مشکلات روان شناختی هستند. روش کار: این مطالعه علی-مقایسه ای بر روی 50 کودک مبتلا به هموفیلی و 50 کودک مبتلا به لوسمی حاد مراجعه کننده به بیمارستان مفید در محدوده سنی 12-7 سال و 50 کودک سالم در محدوده سنی فوق انجام گرفت. روش نمونه گیری در گروه کودکان سالم به صورت تصادفی و در گروه کودکان مبتلا به هموفیلی و کودکان مبتلا به لوسمی حاد به صورت در دسترس بود. در این پژوهش به منظور بررسی اختلالات رفتاری و هیجانی، پرسشنامه سیاهه رفتاری کودک (CBCL) مورد استفاده قرار گرفت که توسط والدین این کودکان تکمیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که کودکان مبتلا به هموفیلی در متغیرهای فعالیت ها، عملکرد تحصیلی و شایستگی کلی و کودکان مبتلا به لوسمی حاد در متغیرهای فعالیت ها و شایستگی کلی نمرات پایین تری نسبت به کودکان سالم کسب نمودند. عملکرد اجتماعی این دو گروه از کودکان تفاوت معناداری را با کودکان سالم نشان نداد و نیز تفاوت معناداری در عملکرد تحصیلی کودکان مبتلا به لوسمی حاد با کودکان سالم مشاهده نشد. مشکلات درونی سازی و برونی سازی و مشکلات رفتاری و هیجانی کلی کودکان مبتلا به هموفیلی و کودکان مبتلا به لوسمی حاد بیش از کودکان سالم بود. همچنین کودکان مبتلا به هموفیلی رفتار قانون شکنی بیشتری را نسبت به کودکان مبتلا به لوسمی حاد نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج بیانگر این مطلب است که عوامل مرتبط با بیماری (مانند آنمی و خونریزی)، درمان (عوارض جانبی داروها) و محرومیت های اجتماعی در کودکان مبتلا به هموفیلی و کودکان مبتلا به لوسمی حاد زمینه ساز برخی مشکلات روان شناختی شده است.

مقدمه: حاملگی یک فرآیند طبیعی در زندگی زنان است، اما اگر حاملگی پرخطر شود؛ احتمال پیامد های نامطلوب بارداری وجود دارد. یکی از عوامل خطری که بارداری را در زمان های مختلف تهدید می کند، زایمان سزارین می باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع بارداری پرخطر و ارتباط بین نوع زایمان با پیامدهای بارداری و نوزادی در زنان تحت پوشش مراکز جامع سلامت وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی قزوین سال 1396 انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی_ مقطعی بر روی 200 زن زایمان کرده، تحت پوشش مراکز جامع سلامت وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قزوین از مرداد تا آذرماه سال 1396 انجام گرفت. نمونه گیری به صورت چند مرحله ای بود و داده ها با استفاده از پرسشنامه ویژگی های فردی و مامایی جمع آوری شد. یافته ها: در این مطالعه فراوانی بارداری پر خطر 75. 6%، پیامدهای نوزادی 28. 4% و زایمان سزارین 62. 9% بود. میزان زایمان زودرس در گروه زایمان سزارین نسبت به زایمان طبیعی بیشتر بود(46. 2% در گروه زایمان طبیعی و 53. 8% در گروه زایمان سزارین). فراوانی متغیرهای پیامدهای مادری و نوزادی در بین دو گروه نشان داد که از نظر پیامدهای مادری (0. 002=p) بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود داشت؛ اما از نظر پیامدهای نوزادی بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود نداشت(0. 28=p). نتیجه گیری: از آن جا که زایمان طبیعی کم عارضه ترین روش زایمان برای مادر و نوزاد می باشد؛ لذا به منظور پیشگیری از بارداری پرخطر و کاهش زایمان سزارین باید اقدامات لازمه انجام شود تا از وقوع پیامدهای مادری و نوزادی پیشگیری شود.

مقدمه: اختلال آسپرگر یکی از اختلالات طیف اوتیسم است که در جنسیت پسر شیوع بیشتری در مقایسه با دختر دارد. توجه اندک و غیرمداوم و پرخاشگری بالا از علائم روان شناختی این اختلال است. از این رو، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بازی درمانی کودک محور مبتنی بر طبیعت بر توجه و پرخاشگری کودکان پسر مبتلا به آسپرگر انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر یک مطالعه مورد منفرد براساس مدل AB می باشد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه کودکان پسر 7 تا 8 ساله مبتلا به اختلال آسپرگر در شهر کرج در سال 1396 بودند که به مدرسه اوتیسم نور مراجعه کرده بودند. نمونه مورد بررسی شامل 3 کودک پسر برای انجام آزمایش و 1 کودک پسر برای کنترل (جمعا 4 کودک پسر) بود که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. جلسات بازی درمانی در طی10جلسه 120دقیقه ای در فضای باز(طبیعت) در بازه زمانی سه ماهه و مرحله پیگیری نیز یک ماه پس از پایان جلسات درمان انجام شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه رفتاری راتر کودکان فرم والدین استفاده شد. همچنین، برای تجزیه وتحلیل اطلاعات از تحلیل نموداری و ترسیمی، تعیین درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر گروه آزمایش، در متغیر توجه، نسبت به خط پایه در نمرات تغییر و بهبودی نشان دادند. درصد بهبودی کلی آن ها در متغیر توجه (52درصد) محاسبه شد و نمرات شاخص تغییر پایا برای هر سه کودک بیشتر از 1/96به دست آمد. بنابراین بازی درمانی کودک محور مبتنی بر طبیعت بر افزایش توجه کودکان مبتلا به اختلال آسپرگر از نظر بالینی و آماری معنادار است. هم چنین نتایج آزمون پیگیری نشان داد که اثرات مداخله بعد از گذشت یک ماه از اجرای آخرین جلسه ی بازی درمانی، هم چنان ادامه داشته است. نتایج به دست آمده از درصد بهبودی (53/6درصد)، در مورد پرخاشگری این کودکان بعد از اجرای مداخله و آزمون پیگیری حاکی از کاهش این رفتار بود. همچنین شاخص تغییر پایا برای سه کودک بیشتر از 1/96 به دست آمد که نشان دهنده ی معناداری آماری بود. این تغییرات در مورد کنترل دیده نشد. نتیجه گیری: بازی درمانی کودک محور مبتنی بر طبیعت به افزایش توجه و کاهش پرخاشگری در کودکان آسپرگر منجر می شود. لذا می توان از این مداخله، به عنوان روشی غیردارویی و روان شناختی موثر مورد روان شناسان و مشاوران در کار با کودکان آسپرگر قرار بگیرد.

مقدمه: دوره سنی خردسالی یا پیش دبستانی از دوران های مهم رشد و تکامل کودکی است. این دوره از زندگی، با مشکلات گوناگونی همراه است. یکی از مهمترین این مشکلات، اضطراب عمومی می باشد. برای درمان اضطراب درمان های متعدد دارویی و غیر دارویی وجود دارد. قصه گویی به عنوان شیوه جدید و خلاق، درمان موثری برای کاهش اضطراب عمومی محسوب می شود. هدف این مطالعه تعیین تاثیر قصه گویی به شیوه بحث گروهی بر اضطراب عمومی کودکان پیش دبستانی می باشد. روش کار: مطالعه نیمه تجربی حاضر در سال 1396 بر روی کودکان پیش دبستانی مراکز مهد کودک شهرستان قائن انجام شد. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تعداد 60 کودک انتخاب شدند. سپس این کودکان به طور تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد به تعداد مساوی قرار گرفتند. برای کودکان در گروه آزمون، 7 جلسه 60 دقیقه ای برنامه قصه گویی انجام شد. داده ها قبل و پس از مداخله با استفاده از پرسش نامه اضطراب کودکان اسپنس جمع آوری. یافته ها: . میانگین سنی کودکان در گروه مداخله 1/2± 6/5 سال و درگروه شاهد 1/5± 6/3 سال بود. نمره اضطراب کودکان در گروه مداخله قبل از مداخله از 3/1± 95 به(4/)2 88 رسید این در حالی است که در گروه شاهد نمره اضطراب از (2/3)90 به (3/5)85 رسید. نتایج بیانگر اثر بخش بودن قصه گویی بر اضطراب عمومی کودکان پیش دبستانی P=0/041) ) است. نتیجه گیری: قصه گویی بعنوان شیوه غیر دارویی روش مناسبی برای کاهش اضطراب است. بنابراین توصیه می شود مربیانمراکز پیش دبستانی از این شیوه در جهت کاهش اضطراب عمومی کودکان استفاده نمایند.

مقدمه: وابستگی به دیالیز با تغییر تصور ذهن ی فرد از خود ممکن است تاثیرات منفی بر عزت نفس وی وارد نماید. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی خود مدیریتی به روش بحث گروهی بر عزت نفس نوجوانان تحت همودیالیز انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود. جامعه پژوهش شامل 62نفر از نوجوانان تحت همودیالیز بود نمونه گیری به صورت در دسترس انجام شد. مشارکت کنندگان در دو گروه (مداخله 32نفر) و(کنترل30 نفر) تقسیم شدند. پرسشنامه عزت نفس کوپر اسمیت در مرحله پیش آزمون در همه نمونه ها دو گروه تکمیل گردید. سپس مداخله آموزشی برای گروه مداخله بر اساس خودمدیریتی به روش بحث گروهی در 4جلسه 90دقیقه ای و به مدت 4هفته انجام شد. 1 ماه بعد پس آزمون گرفته شد. یافته ها: بعد از اجرای آموزش خود مدیریتی به روش بحث گروهی میانگین نمره عزت نفس در نوجونان گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافت(0/001>P). نتیجه گیری: برنامه آموزشی خودمدیریتی به روش بحث گروهی بر افزایش عزت نفس نوجوانان تحت همودیالیز موثر بود. استفاده از بحث گروهی در اموزش برنامه ی خودمدیریتی به این گروه از نوجوانان توصیه می شود.