مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1398 | دوره:18 | شماره:6 |تعداد مقالات:6

مقدمه: افزایش بیان هیستون داستیلاز 5 (HDAC5) موجب کاهش بیان انتقال دهنده ی شماره 4 گلوکز (GLUT4) در عضله ی کند انقباض می شود و این سازوکار در دیابت بررسی نشده است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر شش هفته تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین های GLUT4 و HDAC5 در عضله ی نعلی موش های صحرایی دیابتی بود. روش ها: به این منظور تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (وزن: 4/9± 245 گرم) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل (8 سر)، تمرین (8 سر)، دیابت (8 سر) و دیابت تمرین (8 سر) تقسیم شدند. در سن 8 هفتگی، دیابت به وسیله ی تزریق استرپتوزوتوسین (50 میلی گرم/کیلوگرم) ایجاد شد. پروتکل تمرین استقامتی با شدت متوسط و پیشرونده به مدت 6 هفته و 5 جلسه در هفته انجام شد. 24 ساعت پس از اتمام پروتکل تمرینی، موش ها تشریح و بافت عضله ی نعلی آنها استخراج گردید. سپس محتوی GLUT4 و HDAC5 به روش الایزا اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک راهه در سطح معناداری 05/0>P استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه های کنترل و تمرین (008/0=P)، تمرین و دیابت تمرین (004/0=P) و تمرین و دیابت (0005/0=P) تفاوت معناداری در سطوح GLUT4 وجود دارد. اما، در مورد متغیر HDAC5، نتایج نشان داد که تنها بین دو گروه کنترل و تمرین تفاوت معناداری وجود ندارد (99/0=P) و بین بقیه ی گروه ها تفاوت معناداری وجود دارد (05/0>P). همچنین، رابطه ی معکوس معناداری بین سطوح پروتئین های GLUT4 و HDAC5 وجود دارد (012/0=P و 439/0-=r). نتیجه گیری: به نظر می رسد شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط سطوح پروتئین GLUT4 را افزایش می دهد اما تمرین استقامتی، تنها می تواند سطوح پروتئین HDAC5 را در بیماری دیابت کاهش دهد.

مقدمه: کاردیومیوپاتی دیابتی عارضه ای از دیابت نوع دو است که می تواند منجر به اتوفاژی سلولی عضله ی قلب از طریق پروتئین های FOXO3a و Beclin-1 شود؛ بنابراین، هدف از مطالعه ی حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتئین های FOXO3a و Beclin-1 در بافت عضله ی قلب موش های صحرایی نر نژاد اسپراگوداولی مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: در این مطالعه تجربی، 12 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگوداولی با میانگین وزن 20± 270 گرم انتخاب و پس از دیابتی شدن از طریق القاء STZ و نیکوتین آمید به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین دیابتی (6 سر) و کنترل دیابتی (6 سر) تقسیم شدند؛ گروه تمرینی 4 روز در هفته مطابق با برنامه ی تمرینی (هر جلسه 42 دقیقه، سرعت بین 10 تا 30 متر بر دقیقه) به مدت 8 هفته به تمرین HIIT پرداختند؛ در حالی که گروه کنترل هیچ گونه برنامه ی تمرینی نداشتند. همچنین موش های صحرایی هیچ گونه درمانی با انسولین را در طول دوره ی پژوهش نداشتند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t-مستقل استفاده شد. سطح معنی داری 05/0P≤ در نظر گرفته شده است. یافته ها: هشت هفته تمرین HIIT منجر به کاهش معنی داری در محتوای پروتئین های FOXO3a (008/0P=) و Beclin-1 (002/0P=) گروه تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. نتیجه گیری: می توان گفت که هشت هفته تمرین HIIT با کاهش محتوای پروتئین های FOXO3a و Beclin-1 منجر به مهار مسیر اتوفاژی FOXO3a/Beclin-1 شده است؛ بنابراین استفاده از تمرینات HIIT می تواند برای آزمودنی های دیابتی که مستعد کاردیومیوپاتی دیابتی هستند، مفید باشد.

مقدمه: دیابت نوع دو به گروهی از بیماری های سوخت و سازی اطلاق می گردد که ویژگی مشترک آن ها افزایش سطح قند خون به علت نقص در ترشح انسولین، عملکرد آن و یا هر دو است. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کاهش رفتارهای خوردن آشفته، درماندگی روانشناختی و ارزشمندی بدن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است. روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه ی نیمه تجربی است که بر روی مبتلایان به دیابت نوع دو شهر کرمانشاه انجام گرفت. پس از اخذ رضایت کتبی، نمونه های پژوهش از میان افراد مبتلا به بیماری دیابت نوع 2 به روش در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند و در خصوص آن ها مقیاس های ارزشمندی بدن (مندلسون و همکاران، 2001)، رفتارهای خوردن آشفته (گارنر و همکاران، 1982) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (لاویبوند و لاویبوند DASS-21) اجرا گردید. افراد گروه آزمایش به مدت دو ماه هفته ای دو جلسه تحت درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل در این مدت مداخله ای دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات، افراد هر دو گروه مجددا ابزار پژوهش را تکمیل کردند. روش تجزیه و تحلیل داده ها آمار توصیفی و آمار استنباطی (کوواریانس) بود و یافته ها با استفاده از نرم افزار Spss24 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر رفتارهای خوردن آشفته، درماندگی روان شناختی و ارزشمندی بدن موثر است (05/0> P، 74/35=F). نتیجه گیری: درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی باعث کاهش رفتارهای خوردن آشفته، درماندگی روانشناختی و افزایش ارزشمندی بدن در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو می شود.

مقدمه: خوش بینی سرشتی، به عنوان انتظار پیامدهای خوب در آینده است و می تواند نقش محافظتی در تعدیل تغییرات نورواندوکرینی ناشی از استرس در افراد مبتلا به دیابت نوع دو داشته باشد. BPSنمونه ای از مداخلات روان شناسی مثبت نگر است که از طریق نوشتن و تصور کردن به روش بهترین خود ممکن، موجب افزایش خوش بینی به صورت انتظار پیامدهای مطلوب می گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر خوش بینی بر روی کنترل قند خون در مبتلایان به دیابت نوع دو است. روش ها: نمونه ی مورد پژوهش شامل 60 نفر از مبتلایان به دیابت (30 نفرگروه آزمایش و 30 نفر گروه کنترل) مراجعه کننده به کلینیک دیابت پژوهشگاه غدد دانشگاه علوم پزشکی تهران بوده که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیده اند. ابزارهای پژوهش شامل: مقیاس جهت گیری زندگی (R-LOT) و مقیاس عاطفه مثبت و منفی (PANS)، که قبل از آموزش BPS و دو هفته بعد از آموزش BPS توسط آزمودنی ها پر گردیده است. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها به روش تحلیل کواریانس نشان داد، آموزش BPS (بهترین خود ممکن) منجر افزایش خوش بینی بیماران دیابت نوع دو در گروه آزمایش شده است. آموزش یا مداخله BPS در این تحقیق، میانگین نمرات پس آزمون را به طور معناداری نسبت به میانگین نمرات پیش آزمون گروه آزمایش و نسبت به میانگین پس آزمون گروه کنترل افزایش داده است نتیجه گیری: یافته ها نشانگر تاثیر آموزش روش BPS در افزایش خوش بینی آزمودنی ها است.

مقدمه: دیابت و چاقی به واسطه تغییرات هورمون های جنسی با کاهش عملکرد و فعالیت جنسی همراه است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر مستقل و تعاملی مکمل سازی خارخاسک و تمرین مقاومتی دایره ای بر مقادیر تستوسترون، هورمون محرک فولیکول (FSH)، هورمون لوتئینی (LH) و نعوظ در مردان چاق دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه ی نیمه تجربی، 40 مرد چاق مبتلابه دیابت نوع دو (سن01/8± 97/41سال، نمایه ی توده ی بدنی 87/1± 97/31کیلوگرم بر مترمربع) در چهار گروه همگن: 1) تمرین مقاومتی+دارونما 2) خارخاسک 3) تمرین مقاومتی+خارخاسک 4) کنترل قرار گرفتند. آزمودنی های گروه اول و سوم به مدت 8 هفته به اجرای پروتکل تمرین مقاومتی دایره ای پرداختند. همچنین آزمودنی های گروه دوم و سوم روزانه 1000 میلی گرم (دو کپسول500 میلی گرمی) خارخاسک و گروه اول به همین مقدار دارونما دریافت کردند. نمونه های خونی و پرسش نامه ی مربوطه در دو مرحله ی پیش و پس آزمون جهت سنجش مقادیر بیوشیمیایی و عملکرد نعوظ جمع آوری شد. تجزیه وتحلیل آماری داده ها با استفاده از آزمون های تی همبسته، واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد مقادیر نعوظ، تستوسترون، FSHو LH در سه گروه تمرین مقاومتی، خارخاسک و تمرین مقاومتی+ خارخاسک به طور معناداری افزایش یافت (05/0≥ P). همچنین اخلاف معناداری در تمامی متغیرها بین گروه تمرین مقاومتی+ خارخاسک با گروه تمرین مقاومتی و خارخاسک مشاهده شد (05/0≥ P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف هشت هفته خارخاسک و اجرای تمرین مقاومتی به طور مستقل موجب افزایش عملکرد جنسی و نعوظ می شود. اما به نظر می رسد ترکیب این دو، باعث هم افزایی بیشتر عملکرد جنسی و نعوظ در مردان چاق مبتلابه دیابت نوع دو می شود.

هدف: نسفاتین-1 آدیپوکاینی است که از بافت چربی ترشح شده و در سازوکار تنظیم عملکرد انسولین و متابولیسم گلوکز شرکت دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی و مصرف گردو بر نسفاتین-1 و شاخص مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع دو بود. روش ها: 40 نفر از زنان چاق40 تا 50 ساله دیابتی نوع دو پس ازهمگن سازی براساس تست بروس به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه تمرین، گردو، تمرین+گردو و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 10 نفر). تمرین هوازی 8 هفته، سه جلسه در هفته به مدت 16 دقیقه با 65 درصد ضربان قلب بیشینه در هفته ی اول بود که در هفته ی هشتم به 30 دقیقه با 80 درصد ضربان قلب بیشینه رسید. گروه های مصرف گردو روزانه 25 تا 27 گرم گردو را به عنوان بخشی از اسیدهای چرب PUFA در رژیم غذایی، جایگزین یک سوم کل چربی رژیم غذایی کردند. 24 ساعت قبل از اولین جلسه و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه پروتکل تحقیق، از همه آزمودنی ها نمونه ی خونی اخذ شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته بین-درون آزمودنی ها استفاده شد. سطح معناداری 05/0P< در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه های تمرین مقادیر وزن، نمایه ی توده ی بدن، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین به طور معناداری کاهش یافته و حداکثر اکسیژن مصرفی و نسفاتین-1 افزایش معناداری یافت (05/0