سالمند: مجله سالمندی ایران
سال:1399 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:10

اهداف: ارزیابی وضعیت سبک زندگی سالمندان به دلیل وجود عوامل متعدد مؤثر بر سبک زندگی یک موضوع چالش برانگیز است. پژوهش حاضر با هدف طراحی و اعتبارسنجی پرسش نامه سبک زندگی سالم در بین سالمندان ایرانی گیرنده خدمات درمانی در منزل طراحی شد. مواد و روش  ها: مطالعه حاضر از نوع ترکیبی و متوالی اکتشافی، با هدف ساخت ابزار سنجش سبک زندگی در بین سالمندان شهر تهران در سال 1396، در چهار گام شامل 1. بررسی متون و مصاحبه های نیمه ساختاریافته (سالمندان و متخصصین)؛ 2. استخراج حیطه ها و گویه های مرتبط با سبک زندگی؛ 3. انجام روایی؛ 4. ارزشیابی نهایی بر روی جامعه هدف (پایایی) انجام شد. به منظور انجام روایی از شاخص روایی محتوایی (CVI) و نسبت روایی محتوایی (CVR) توسط پانل متخصصین (20 نفر در هشت رشته تخصصی متفاوت و مرتبط با مسائل بهداشتی و درمانی حوزه سالمندی) و به منظور سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ (40=n) استفاده شد. تجزیه و تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 انجام شد. یافته  ها: حد مورد توافق برای نسبت روایی محتوا (CVR) با توجه به تعداد متخصصین (n=0/42) انتخاب شد. بر این اساس از 130 سؤال استخراج شده، فقط امتیاز نسبت روایی محتوا (CVR)، برای 69 سؤال بالاتر از حد توافق به دست آمد (0/42 نتیجه  گیری: پرسش نامه سبک زندگی سالم سالمندان (EHLSQ) به منظور ارزشیابی سبک زندگی سالمندان، پایایی و روایی مناسب دارد و می تواند جهت ارزیابی وضعیت سبک زندگی سالمندان مقیم جامعه در مطالعات مختلف مورد استفاده قرار گیرد.

اهداف: امروزه مراقبت های روان شناختی از سالمندان به دلیل قرار داشتن در معرض تهدیدات بالقوه ناشی از بالارفتن سن، احساس تنهایی، کاهش تدریجی فعالیت های جسمی و افزایش شیوع بیماری های مزمن، انزوای اجتماعی و ناتوانی های جسمی و ذهنی، مورد توجه فزاینده ای قرار گرفته است. رویکرد جدید روان شناسی مثبت به سلامت روانی، تلاش دارد تا از طریق شناسایی و پرورش توانایی ها و شایستگی های روانی به ارتقای بهداشت روانی افراد کمک کند. پژوهش حاضر در زمستان 1395 با هدف پیش بینی بهزیستی روان شناختی سالمندان بر اساس مؤلفه های روان شناسی مثبت شامل معنویت، قدردانی از خدا و حمایت اجتماعی ادراک شده انجام گرفت. مواد و روش  ها: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی بود. در این پژوهش 211 سالمند در دامنه سنی 60 تا 75 سال شامل 109 مرد (51/6) و 102 زن (48/4) غیرمقیم خانه سالمندان در شهرستان کاشان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و به سؤالات جمعیت شناختی (سن، جنس، تحصیلات، وضیت تأهل و وضعیت اقتصادی) و مقیاس های سلامت معنوی پالوتزین و الیسون، قدردانی از خدای امونس و همکاران، حمایت اجتماعی ادارک شده زیمت و همکاران و بهزیستی روان شناختی ریف پاسخ دادند. داده ها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی از طریق آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته  ها: میانگین و انحراف استاندارد بهزیستی روان شناختی 10/68± 77/1، معنویت 51/36± 90/22، قدردانی از خدا 2/41± 14/90، حمایت اجتماعی خانواده 4/2± 21/6، حمایت اجتماعی دوستان 5/8± 16/5 و حمایت اجتماعی افراد مهم 5± 20/32 بود. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که به ترتیب، معنویت (0/001=P، 02/62=209, 1F، 22/0= ∆ R2 و 0/47=β )، حمایت اجتماعی خانواده (0/001=P، 06/11=208, 1F، 039/0=∆ R2 و 0/21=β )، قدردانی از خدا (001/0=P، 80/4=207, 1F، 0/017=∆ R2 و 0/16=β ) در طی سه گام توانستند 27 درصد از واریانس بهزیستی روان شناختی سالمندان را به طور معناداری تبیین کنند. نتیجه  گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد افزایش معنویت، قدردانی از خدا و حمایت اجتماعی ادراک شده به ویژه از جانب خانواده موجب افزایش بهزیستی روان شناختی در سالمندان می شود. از این رو، تقویت و توجه به نیازهای معنوی و حمایت اجتماعی ادراک شده سالمندان در سیاست گذاری و برنامه ریزی مراقبت های بهداشتی برای آنان می تواند به افزایش بهزیستی روان شناختی در سالمندان کمک کند.

اهداف: استئوارتریت یا آرتروز یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سالمندان است که از علل بسیار مهم ناتوانی در سالمندان و باعث بار سنگین اقتصادی و اجتماعی برای آن ها و جامعه می شود. هدف این مطالعه بررسی تأثیر روغن موضعی ناخنک در مقایسه با ژل دیکلوفناک بر درد و خشکی مفصل استئوارتریت اولیه زانو در سالمندان بود. مواد و روش  ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی از نوع شاهددار دو سو کور با کد IRCT2016082129461N1 بودکه روی 62 نفر افراد بالای 60 سال ساکن یکی از خانه های سالمندان شهر تهران انجام شد. 35 (57/2 درصد) زن و 26 (43/3 درصد) مرد با میانگین سنی 78 (± 7/79)، دارای استئوارتریت خفیف تا متوسط که توسط پزشک متخصص ارتوپدی تشخیص داده شده بودند، بر اساس معیارهای خروج و ورود وارد مطالعه شدند و فرم رضایت نامه را امضا کردند، انجام شد. اطلاعات جمعیت شناختی و پرسش نامه شدت ارتروز WOMAC (برای درد و خشکی مفصل) از نمونه ها دریافت شد. شرکت کنندگان بر اساس balanced-block randomization روغن گیاه ناخنک و ژل دیکلوفناک بر اساس جدول رندومیزاسیون به گروه های آزمایش که روغن ناخنک دریافت کردند و یا گروه کنترل که ژل دیکلوفناک دریافت کردند اختصاص داده شدند. داده ها در بدو مطالعه، دو و چهار هفته بعد از شروع مداخله جمع آوری و جهت تحلیل وارد نرم افزار SPSS نسخه 23 شدند. یافته  ها: در شروع مطالعه شرکت کنندگان دو گروه آزمایش و گروه کنترل از نظر سن، جنسیت، تحصیلات، وضعیت تأهل، سواد، وضعیت اشتغال، مصرف سیگار، سطح فعالیت فیزیکی، بیماری مزمن و مصرف دارو تفاوت معناداری نداشتند. بر اساس نتایج این مطالعه درد F1، 58=119/07، P<0/01 و خشکی مفصل F1، 58=19/9، P<0/01 به طور معناداری در هر دو گروه آزمایش و گروه کنترل بهبود یافت. شدت بهبودی در همه موارد در گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل بود. عوارض جانبی خاصی در طول مطالعه گزارش نشد. نتیجه  گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که روغن موضعی ناخنک در مقایسه با ژل دیکلوفناک بر کاهش درد و خشکی مفصل استئوارتریت ضعیف تا متوسط اولیه زانو مؤثر است. بر اساس نتایج این مطالعه روغن موضعی ناخنک بر کاهش درد و خشکی مفصل استئوارتریت ضعیف تا متوسط اولیه زانو پیشنهاد می شود. مطالعات آینده جهت تعیین دُز دقیق و مکانیسم اثر روغن ناخنک بر درد و خشکی زانو در استئوارتریت توصیه می شود.

اهداف: افزایش جمعیت سالمند در کشور همراه با انواع بیماری ها و مشکلات تهدید کننده جسم و روان آن ها از یکسو و از سوی دیگر، تحولات اجتماعی اقتصادی و تغییر شیوه زندگی فردی و خانوادگی، باعث افزایش تعداد مؤسسات نگهداری سالمندان شده است. پژوهش حاضر با در نظر گرفتن اهمیت تأثیر محیط زندگی بر جنبه های مختلف سلامت روان، به بررسی و مقایسه میزان استرس، اضطراب، افسردگی سالمندان ساکن آسایشگاه و ساکن منزل پرداخته است. مواد و روش  ها: این پژوهش نوعی مطالعه توصیفی مقایسه ای بود که به صورت مقطعی در سال 1396 انجام شد، جامعه آماری، کلیه سالمندان شهر تهران بودند. با استفاده از فرمول کوکران، 436 سالمند (218 سالمند ساکن آسایشگاه و 218سالمند ساکن منزل) در تهران، با روش نمونه گیری غیرتصادفی انتخاب شدند و پرسش نامه (DASS-21)، توسط پژوهشگران به صورت رودررو تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون تی مستقل پردازش شدند. یافته  ها: میانگین سن سالمندان ساکن آسایشگاه 72/1 و سالمندان ساکن منزل 68/8 بود. همچنین میانگین و انحراف معیار اضطراب، استرس، افسردگی سالمندان ساکن آسایشگاه (11/34± 37/75)، بیش از سالمندان ساکن منزل (5/64± 26/68) بود و این تفاوت ها در سطح (05/ P≤ 0) معنی دار است. نتیجه  گیری: نتایج این مطالعه نشان داد استرس، اضطراب و افسردگی در سالمندان ساکن آسایشگاه بیشتر از سالمندان منزل است. بنابریان مشارکت خانوادگی در جهت تدارک رفاه و آسایش روانی سالمند، حمایت مسئولان با پوشش بیمه ای مناسب برای سالمندان، ایجاد مراکز مراقبتی و خدمت رسانی روزانه و حمایت از مراقبت کنندگان خانوادگی برای رسیدن به سطح بالاتری از بهداشت روان در این گروه، می تواند مؤثر واقع شود.

اهداف: سبک زندگی در دوره سالمندی و عواملی همچون فعالیت بدنی، کیفیت خواب و الگوهای تغذیه ای از موضوعاتی هستند که بر کیفیت زندگی تأثیر می گذارند. از این رو، هدف از این پژوهش، تعیین رابطه کیفیت خواب با فعالیت بدنی سازمان نیافته سالمندان بود. مواد و روش  ها: روش تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی بود که در آن 130 زن سالمند با میانگین سنی 3/1± 65/3 سال در شهر قزوین به صورت مقطعی در سال 1397 در مرکز مشاوره ورزشی و سلامت اداره کل ورزش و جوانان استان قزوین به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آنالیز غذایی آزمودنی ها قبل از آزمون ها، به منظور کنترل اثر غذای مصرفی بر نتایج، با استفاده از نرم افزار N4 انجام شد. رفتار فعالیت بدنی و افسردگی افراد جهت همگن سازی به عنوان معیارهای ورود به تحقیق در نظر گرفته شد. از دستگاه ثبت رفتار خواب و فعالیت بدنی (Actiwatch-8) به منظور جمع آوری داده ها استفاده شد. از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته  ها: نتایج تحقیق نشان داد ارتباط معنی داری بین فعالیت بدنی با مدت زمان حرکت در خواب (0/04=P)، وهله های بیداری (0/038=P)، خواب واقعی (0/003=P) و مدت زمان سپری شده در رختخواب (0/035=P) وجود دارد. نتیجه  گیری: نتایج تحقیق نشان داد الگوهای رفتاری خواب ارتباط مستقیمی با رفتار فعالیت بدنی دارند؛ بنابراین توصیه می شود افزایش مدت زمان فعالیت در جهت افزایش کیفیت خواب در سالمندان در دستور کار قرار گیرد.

اهداف: از عوامل خطر مهم بروز افسردگی در سالمندان، ناتوانی جسمی آن ها در انجام فعالیت های معمول است و از سوی دیگر افسردگی با عواقبی همچون از بین رفتن علاقه در انجام فعالیت های روزمره و عدم استقلال همراه است. مطالعه حاضر با هدف تعیین توانایی در انجام فعالیت های روزانه زندگی در سالمندان و ارتباط آن با میزان افسردگی در شهرستان مانه و سملقان در سال 1396 انجام شده است. مواد و روش  ها: مطالعه از نوع بررسی مقطعی در سال 1396 انجام شده است. جامعه پژوهش کلیه سالمندان (60 سال و بالاتر) شهرستان مانه و سملقان بود. نمونه گیری به روش خوشه ای چند مرحله ای بود و حجم نمونه 148 نفر تعیین شد. داده ها از طریق پرسش نامه های فعالیت های روزانه زندگی (ADL و IADL) و افسردگی سالمندان (GDS-15) جمع آوری و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های کای اسکوئر، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز رگرسیون صورت گرفت. یافته  ها: از میان شرکت کنندگان 86 نفر (58/1 درصد) زن و 62 نفر (41/9 درصد) مرد بودند. 109 نفر (73/6 درصد) در گروه سنی 60 تا 75 سال و مابقی بیشتر از 75 سال سن داشتند. از لحاظ افسردگی، 71 نفر (48 درصد) دارای افسردگی متوسط یا شدید بودند و از نظر فعالیت های روزمره زندگی 4 نفر (2/7 درصد) 2 نفر مرد و 2 نفر زن بودند سن آنها 68 و بالاتر بود. محل سکونت روستا، و میزان درآمد ماهیانه آنها کمتر از 200 هزار تومان بود. 3 نفر (75%) با همسر و 1 نفر با فرزند زندگی می کرد. از نظر فعالیت های روزمره با استفاده از ابزار 61 نفر (41/2 درصد) وابسته یا نیازمند به کمک بودند. میان افسردگی و فعالیت های روزانه زندگی با 0/001>r=0/304)، P) و بدون ابزار0/01>r=0/193)، P) و در سالمندان رابطه منفی و معناداری وجود داشت؛ بدین معنا که با افزایش یکی دیگری کاهش می یافت یا بالعکس. نتیجه  گیری: توانایی سالمندان در انجام فعالیت های روزانه زندگی (با و بدون ابزار)، پیشگویی کننده خوبی برای ابتلا به افسردگی در آن ها است. می توان با بررسی سلامت و توانایی سالمندان در انجام فعالیت های روزانه، توسط تیم های بهداشتی و درمانی و اعضای خانواده سالمند، از پیشرفت ناتوانی آن ها در انجام فعالیت های زندگی و ابتلای آنان به افسردگی پیشگیری کرد.

اهداف: با توجه به رشد جمعیت سالمندان، توجه به سلامت روان شناختی آن ها حائز اهمیت است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خود دلسوزی در پیش بینی احساس تنهایی و خودکارآمدی سالمندان بود. مواد و روش  ها: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم شهر گنبد کاووس بودند که 120 نفر (70 زن و50 مرد) آن ها به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس احساس تنهایی (راسل، 1996)، مقیاس خودکارآمدی (شرر و مدوکس، 1982) و مقیاس خود دلسوزی (نف، 2003) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری استفاده شد. یافته  ها: یافته ها نشان داد که بین خودمهربانی، اشتراکات انسانی، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل با احساس تنهایی رابطه منفی معنادار و بین قضاوت خود، انزوا و فزون همانند سازی با احساس تنهایی رابطه مثبت معنی دار مشاهده می شود. همچنین یافته ها بیانگر ارتباط مثبت معنادار بین مهربانی با خود، اشتراکات انسانی، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل با خودکارآمدی و ارتباط منفی معنادار بین قضاوت خود، انزوا و فزون همانند سازی با خودکارآمدی است 0/001≤ P. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خودمهربانی، قضاوت خود، اشتراکات انسانی، انزوا، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل قادر به پیش بینی 43 درصد از واریانس احساس تنهایی است و متغیرهای مهربانی با خود، قضاوت خود، ذهن آگاهی، انزوا و خود دلسوزی کل، 38 درصد از واریانس خودکارآمدی را پیش بینی می کنند. نتیجه  گیری: براساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که خود دلسوزی نقش مؤثری در کاهش احساس تنهایی و افزایش خودکارآمدی دارد.

اهداف: مطالعه حاضر با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی (پایایی و روایی) نسخه فارسی آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی آزمون ارزیابی عملکردی در سالمندان ایرانی انجام شد. مواد و روش  ها: روش تحقیق حاضر از نوع توصیفی پیمایشی و در زمره تحقیقات استانداردسازی ابزار است. نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 200 سالمند (100 مرد و 100 زن) با میانگین سنی 5/21± 68/05 سال بود که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از شهر تهران انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی آزمون ارزیابی عملکردی برای افراد بالای 60 سال (FFAA) بود. برای ارزیابی روایی از روش های محتوا، سازه و هم زمان استفاده شد. در بخش روایی هم زمان برای ارزیابی قدرت عضلات دست از دستگاه قدرت سنج دستی و برای سنجش استقامت قلبی عروقی از دستگاه تردمیل استفاده شد. برای ارزیابی پایایی آزمون نیز از روش های ثبات زمانی و همسانی درونی استفاده شد. یافته  ها: یافته ها نشان داد روایی محتوای آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی آزمون FFAA در حد بالایی (90 تا 95 درصد) مورد تأیید است. نتایج مربوط به روایی سازه نشان داد ضریب همبستگی پیرسون بین سن سالمندان، با هریک آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی ارتباط (0/71 تا 0/75) معنی داری دارد. همبستگی به دست آمده در این زمینه نشان دهنده روایی سازه این آزمون است. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد همبستگی میان آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی و آزمون آزمایشگاهی مربوط به هریک در سطح بالایی قرار دارد (0/90 تا 0/96)؛ به طوری که این ضرایب همبستگی در سطح P<0/05 معنی دار بود؛ بنابراین همبستگی به دست آمده نشان دهنده روایی هم زمان این آزمون برای نمونه های مورد ارزیابی است. نتایج نشان داد مقادیر ضرایب همبستگی درون طبقه ای حاصل از آزمون و آزمون مجدد با فاصله یک هفته، قابل قبول بودن ثبات زمانی آیتم های مورد ارزیابی (0/81 تا 0/85) را تأیید می کند. همچنین نتایج ضریب آلفای کرونباخ نشان داد همسانی درونی هریک از آیتم های مورد بررسی در حد مطلوب و قابل قبول قرار دارند (α >0/75). نتیجه  گیری: نتایج نشانگر این نکته است که آیتم های قدرت و استقامت قلبی عروقی در نمونه مورد مطالعه دارای روایی و پایایی مورد قبولی است و می توان از آیتم های نسخه فارسی آزمون آمادگی عملکردی در افراد بالای 60 سال (FFAA) در سالمندان استفاده کرد.

اهداف: بهبود تعادل و تحرک عملکردی برای پیشگیری از افتادن و عواقب جبران ناپذیر آن در سالمندان توجه بسیاری از محققین حیطه سالمندی را به خود جلب کرده است؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر تأثیر تمرینات متمرکز بر مکانیسم پیش بین کنترل قامت بر تعادل و عملکرد حرکتی سالمندان بود. مواد و روش  ها: در این پژوهش تجربی که در سال 1396 انجام شد، جامعه آماری را سالمندان مرد با سابقه افتادن حداقل یک بار در شش ماه گذشته شهر اصفهان تشکیل دادند. پس از در نظر گرفتن معیارهای تحقیق، چهل نفر از واجدین شرایط انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. از این میان هجده نفر از گروه آزمایش با میانگین سنی 3/2± 70/4، قد 6/2± 165/3، وزن 4/2± 65/3 و 15 نفر از گروه کنترل با میانگین سنی 3/1± 6/669، قد 5/5± 167/0 و وزن 6/8± 67/3 در تحقیق وارد شدند. گروه آزمایش در برنامه مداخله تمرینی متمرکز بر مکانیسم پیش بین کنترل قامت شرکت کردند. برای اندازه گیری کنترل قامت سالمندان از دستگاه فوت اسکن و برای اندازه گیری عملکرد حرکتی آن ها از آزمون زمان برخاستن و رفتن استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون آنووای تکراری در سطح معنی داری 0/05 استفاده شد. از آنووا با اندازه گیری تکراری برای بررسی هم زمان اثر زمان و اثر گروه استفاده شد. یافته  ها: اعمال مداخله تمرینی باعث بهبود معنادار میانگین کنترل قامت سالمندان گروه آزمایش در شاخص های قدامی خلفی از 6/2± 28/1 در پیش آزمون به 2/4± 20/5 در پس آزمون 8/2=F و P≤ 0/05، داخلی خارجی از 5/1± 17/1 در پیش آزمون به 2/9± 13/2 در پس آزمون 31/4=F و P≤ 0/05)، و کل از 21/2± 312/4 در پیش آزمون به 17/5± 285/8 در پس آزمون (10/0=F و P≤ 0/05) و بهبود میانگین نمره آزمون برخاستن و رفتن از 2/1± 13/3 در پیش آزمون به 1/0± 10/1 در پس آزمون (0/16=F و P≤ 0/05) شده بود. همچنین گروه آزمایش در میانگین نمره آزمون زمان برخاستن و رفتن و شاخص های کنترل قامت نسبت به گروه کنترل بعد از مداخله تمرینی، عملکرد معنادار بهتری نشان دادند (P≤ 0/05). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد هشت هفته برنامه تمرینی متمرکز بر مکانیسم پیش بین کنترل تعادل می تواند در بهبود کنترل قامت و عملکرد حرکتی سالمندان مؤثر باشد.

هدف: سالمندی موفق احساس درونی مثبت و رضایت از زندگی گذشته و حال است. یکی از عواملی که ممکن است با سالمندی موفق ارتباط داشته باشد، سلامت معنوی است. معنویت به عنوان یک نیروی قوی در مرکز زندگی انسان، سلامت فیزیولوژیکی و روانشناختی را تعدیل کرده و به زندگی معنا و هدف بخشیده و با رضایت از زندگی پیوند خورده است. از این رو این مطالعه با هدف تعیین نقش سلامت معنوی در پیشگویی سالمندی موفق سالمندان شهر قزوین انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی-تحلیلی روی 291 سالمند شهر قزوین که با نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند، انجام گرفت. جمع آوری داده ها به کمک برگه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه سالمندی موفق و پرسشنامه سلامت معنوی پولتزین و الیسون انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های توصیفی (درصد، فراوانی، اخص های مرکزی و پراکندگی)، و آزمون های آنالیز واریانس، همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی چند متغیره انجام شد. یافته ها: نمونه مورد مطالعه را 291 سالمند با میانگین سنی 6/7 ± 68/3 تشکیل می دادند. نتایج نشان دادند سلامت معنوی 81/1% از سالمندان در سطح قوی بود و اکثر سالمندان سطح خوبی از سالمندی موفق داشتند و سلامت معنوی یکی از عوامل پیشگویی کننده سالمندی موفق محسوب می شود و با توجه به ابعاد سلامت معنوی، بعد سلامت وجودی اثر مثبت و معنی داری بر سالمندی موفق دارد. (B: 70. 315, p< 0. 000) همچنین نتایج نشان می دهند که سالمندان شاغل نسبت به سالمندان خانه دار و سالمندانی که میزان درآمد بالایی داشتند در مقایسه با سالمندانی که میزان درآمد متوسط و پایینی داشتند و سالمندانی که سابقه بیماری های جسمی و روحی روانی را گزارش نکرده اند اثر مثبت و معناداری را بر سالمندی موفق داشته و قابلیت پیشگویی کنندگی بیشتری را بر سالمندی موفق دارند. نتیجه گیری: بعد وجودی سلامت معنوی یکی از عوامل پیشگویی کننده ی سالمندی موفق می باشد که با توجه به اهمیت و حساسیت مسائل مربوط به سالمندان می توان با مداخلات متمرکز بر آموزش معنویت این دوره را غنی تر و پرکیفیت تر نمود.