مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1399 | دوره:20 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

مقدمه: دیابت باعث اختلال و آسیب بافت عصبی و در نهایت به مرگ سلول عصبی به ویژه در قسمت های مهمی همچون هیپوکمپ می شود. به نظر می رسد فعالیت ورزشی و مکمل های ضد التهابی بتوانند این شرایط را تعدیل کنند. هدف این پژوهش تعیین تاثیر تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر میزان پروتیین های CNTF و CNTFRدر هیپوکمپ رت های دیابتی بود. روش ها: 45 سر رت نژاد ویستار 250 تا 300 گرمی، به طور تصادفی به شش گروه شامل گروه های کنترل سالم، شم، کنترل دیابتی، دیابتی تمرین هوازی، دیابتی مکمل ال کارنیتین و دیابتی تمرین هوازی-مکمل ال کارنیتین تقسیم شدند. گروه های دیابتی با تزریق 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن STZ به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند و گروه های مکمل نیز روزانه 100 میلی گرم ال کارنیتین به صورت خوراکی دریافت کردند. برنامه ی تمرین هوازی به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته انجام شد و متغیرهای تحقیق 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین به وسیله ی دستگاه الایزا و در بافت هیپوکمپ اندازه گیری شده و با یگدیگر مقایسه گردید. یافته ها: تحقیق حاضر تاثیر افزایشی تمرین هوازی و مصرف ال کارنیتین بر میزان پروتیین CNTFو CNTFR بافت هیپوکمپ را نشان داد (001/0=P) که اثر ترکیبی آنها بیشتر بود. نتیجه گیری: با توجه تاثیر تمرین هوازی و مکمل ال کارنتیتن به تنهایی و در تعامل با هم روی بافت هیپوکمپ، استفاده از این روش می تواند به عنوان حفظ بافت عصبی در شرایط دیابت مورد توجه قرار بگیرد.

مقدمه: التهاب عصبی و استرس اکسیداتیو نقش محوری در درد نوروپاتی دیابت دارند. هدف پژوهش حاضر تاثیر تمرین هوازی به همراه مصرف ملاتونین بر بیان ژن RAGE و برخی شاخص های استرس اکسیداتیو در موش های صحرایی دارای درد نوروپاتی دیابت است. روش ها: 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته ای (محدوده ی وزنی3/11± 204 گرم) به طور تصادفی در پنج گروه (8 = n) شامل: نوروپاتی دیابت (mg/kg50 استرپتوزوسین تزریق درون صفاقی)، نوروپاتی دیابت ملاتونین (mg/kg 10 ملاتونین روزانه به مدت 6 هفته)، نوروپاتی دیابت تمرین (30 دقیقه تمرین هوازی با شدت 15متر در دقیقه، 5 روز در هفته به مدت 6 هفته)، نوروپاتی دیابت ملاتونین و تمرین و کنترل سالم قرار گرفتند. پس از تایید ایجاد نوروپاتی دیابت توسط تست های رفتاری، پروتکل تمرین و مصرف مکمل اجرا گردید. میزان بیان ژنRAGE با تکنیک ریل تایم و شاخص های استرس اکسیداتیو در بافت نخاع با روش اسپکتروفتومتر اندازه گیری شد. آزمون آنالیز واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی برای تحلیل آماری استفاده گردید. یافته ها: تمرین و ملاتونین موجب کاهش حساسیت سیستم عصبی به هایپرآلژزیا حرارتی و آلودینیای مکانیکی گردید. تمرین هوازی به همراه ملاتونین باعث کاهش معنی دار میزان بیان ژن RAGE و غلظت MDA و افزایش فعالیت آنزیم های SOD و CAT نسبت به گروه نوروپاتی دیابت شد (P<0. 05). نتیجه گیری: تمرین هوازی همراه با ملاتونین میزان بیان ژن RAGE و شاخص های استرس اکسیداتیو را تعدیل و حساسیت نوسیسپتورها به عوامل دردزا را بهبود بخشید. پیشنهاد می شود از تمرین هوازی به همراه مصرف ملاتونین برای بیماران دیابتی به منظور کاهش درد نوروپاتیک استفاده شود.

مقدمه: اگرچه برخی مطالعات، سازوکار عملکرد سلول های های بتا را در مدل های حیوانی و کم و بیش در جمعیت های انسانی مطالعه نموده اند، اما تاکنون نقش ورزش درمانی یا اجرای فعالیت ورزشی HIIT همرا ه با مصرف مکمل انگور سیاه بر بیان ژن های درگیر در سلول های بتای پانکراس کمتر مطالعه شده است در این پژوهش به بررسی اثر مکمل انگور سیاه توام با تمرین تناوبی شدید بر ژن های Bcl-2 و Bax بافت پانکراس رت های مبتلا به دیابت نوع دو پرداخته می شود. روش ها: مطالعه در قالب یک طرح تجربی انجام شد. آزمودنی های این طرح را 40 رت نر 8 ماهه با میانگین وزنی 250 گرم تشکیل دادند. پس از آشنایی آزمودنی ها با تمرین و القاء دیابت توسط STZ به صورت تصادفی در 5 گروه شامل تمرین، مکمل، تمرین و مکمل، کنترل دیابتی و کنترل پایه تقسیم شدند. پس از 8 هفته تمرین که 5 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته که فعالیت بر روی نوارگردان با شدت90% Vo2max و مکمل دهی عصاره ی هسته ی انگور سیاه بود. میزان ژن های Bcl-2 و Bax بعد از استخراج RNA از پانکراس و سنتز cDNA اندازه گیری شد. میزان ژن Bcl-2 و Bax با روش PCR Time-Real مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس دو عاملی در سطح معنی داری 05/0 توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 24 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد اثر اصلی تمرین بر بیان ژن Bcl-2 اثر معناداری ندارد. اثر اصلی عصاره بر بیان این ژن معنادار بود. همچنین تعامل تمرین و مکمل بر Bcl-2 معنادار نبود. در خصوص بیان ژن Bax نشان داده شد اثر اصلی تمرین بر ژن اثر معنادار بود. اثر اصلی عصاره و تعامل تمرین و مکمل بر بیان ژن Bax معنادار نبود. در مقایسه تاثیر تمرین و عصاره بر بیان ژن های Bcl-2 و Bax تغییرات معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تنظیم بیان ژن های Bcl-2 و Bax از طریق تمرین و مصرف عصاره ی دانه ی انگور سیاه احتمال دارد منجر به بهبود و حفظ عملکرد سلول های بتای پانکراس در رت های دیابتی شود.

مقدمه: اختلال متابولیکی ناشی التهاب در اثر چاقی و دیابت افزایش می یابد که از طریق ورزش و رژیم غذایی کنترل می شود. از این رو هدف این پژوهش بررسی اثر 24 هفته مداخله ی تمرین تناوبی شدید و رژیم های غذایی بر تغییرات شاخص اینترلوکین 6 در بیماران دیابتی نوع دو چاق است. روش ها: 70 مرد (بیمار دیابت نوع دو و چاق) به صورت تصادفی به 7 گروه (4 گروه در رژیم غذایی متفاوت به علاوه مداخله ی HIIT و 3 گروه تنها در رژیم غذایی متفاوت) که در برنامه ی غذایی 1200 تا 1900 کیلوکالری/روز برای هفته 24 شرکت کردند، در حالی که بیماران در برنامه ی HIIT تحت نظارت (12 هفته ای) قرار گرفتند که با 4 هفته رژیم های غذایی اولیه دنبال شد. شاخص های آنتروپومتریکی، فیزیولوژیکی، ترکیب بدن و نمونه ی خون ناشتای در هفته های 0، 4، 8، 14، 20 و 24 جمع آوری شدند. یافته ها: پس از اتمام 24 هفته مداخله، بیشترین درصد افزایش و کاهش IL-6 به ترتیب به رژیم غذایی پرچربی (80/19 ± 09/28) و رژیم غذایی کم کربوهیدرات+تمرین تناوبی (13/25 ± 89/28-) اختصاص داشت. پس از 12 هفته تمرین تناوبی به همراه رژیم غذایی بیشترین درصد افزایش IL-6 به گروه رژیم غذایی پرچربی(33/25 ± 74/26) مرتبط است، با این وجود بیشترین درصد کاهش IL-6 مختص به گروه کم چربی+تمرین تناوبی (17/29 ± 11/32-) بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان دادند که رژیم کم کربوهیدرات و کم چربی با HIIT و وعده های کم کربوهیدرات همراه با HIIE ممکن است برای بیماران دیابت نوع دو چاق مفید باشد.

مقدمه: هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی تکنیک های مقابله با استرس و راهبردهای خودتنظیمی بر میزان قند خون بیماران دیابتی می باشد. روش ها: روش تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و به صورت تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده است. بدین منظور از بین بیماران مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر بوشهر، 45 نفر به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر در هر گروه) و در یک گروه کنترل (15 نفر) به روش نمونه گیری هدفمند با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. به گروه های آزمایش تکنیک های مقابله با استرس و راهبردهای خودتنظیمی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش داده شد. در این تحقیق برای سنجش قندخون از دستگاه گلوکومتر اکیوچک اکتیو استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مرحله ی پیگیری با فاصله دو ماه پس از مداخله درمانی انجام شد. یافته ها: آموزش به دو شیوه ی تکنیک های مقابله با استرس و راهبردهای خودتنظیمی سبب کاهش قندخون بیماران دیابتی شده است (0001/0=P) و تاثیر آن در طول زمان پایدار بوده است (05/0>P). همچنین بین اثربخشی تکنیک های مقابله با استرس و راهبردهای خودتنظیمی بر میزان قند خون بیماران دیابتی تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0>P)؛ به طوریکه آموزش تکنیک های مقابله با استرس تاثیر بیشتری بر کاهش میزان قند خون بیماران دیابتی داشته است. نتیجه گیری: نتایج حاصل از پژوهش حاضر بیانگر آن است که آموزش تکنیک های مقابله با استرس و راهبردهای خودتنظیمی می تواند به طور قابل توجهی میزان قندخون بیماران دیابتی را کاهش دهد و در درمان دیابت موثر واقع شود.

مقدمه: دیابت بیماری شایع، مزمن و ناتوان کننده ای است و باعث ایجاد مشکلات روانی، اجتماعی و جسمانی متعددی می شود. تشخیص دیابت، سبک زندگی جدید و رژیم محدودکننده می تواند باعث مشکلات روان شناختی بسیاری از جمله افسردگی برای بیماران دیابتی شود. وجود نشانه های افسردگی به عوامل متعددی نسبت داده شده است. هدف این پژوهش بررسی نقش ناگویی هیجانی، خشم و نشخوار خشم در پیش بینی نشانه های افسردگی بیماران دیابتی نوع یک و دو بود. روش: تعداد 218 نفر (94 مرد و 124 زن) از بیماران دیابتی نوع یک و دو در پژوهش شرکت کردند و به مقیاس خشم چندبعدی (MAI)، مقیاس نشخوار خشم (ARS)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (TAS-20) و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) پاسخ دادند. یافته ها: بین تمامی مولفه های خشم، نشخوار خشم و ناگویی هیجانی با نشانه های افسردگی همبستگی مثبت و معنادار وجود داشت، هرچند شدت این همبستگی در خشم بیرونی (**14/0r=) و تفکر عینی (**17/0=r) کمتر از مولفه های دیگر بود. همچنین، از بین ابعاد خشم، نشخوار خشم و ناگویی هیجانی، مولفه ی خشم انگیختگی (20/0B=، 05/0P<)، پس فکرهای خشم (32/0B=، 05/0P<)، افکار انتقام (25/0B=، 05/0P<)، دشواری در شناسایی احساسات (32/0B=، 05/0P<) توانستند نشانه های افسردگی را در بیماران دیابتی پیش بینی کنند. نتیجه گیری: خشم، نشخوار خشم و ناگویی هیجانی در ایجاد نشانه های افسردگی نقشی اساسی ایفا می کنند. وجود نشانه های افسردگی بار بیماری را در بیماران دیابتی افزایش می دهد. در نتیجه، گنجاندن این متغیرها در پروتکل های درمانی و توجه اساسی به شیوه ی شناسایی، توصیف و ابراز احساسات منفی و مثبت در این بیماران حایز اهمیت است.