شوخ طبعی، به منزله ی مقوله ای چندبعدی تلقی گردیده و شامل توانایی در خلق، شناسایی و ارزیابی شوخ طبعی، تا کاربرد شوخ طبعی به عنوان استراتژی مدارا می باشد. شوخ طبعی، بخشی از هر نظام اجتماعی است و پیامدهای آن وابسته به ارزش های فرهنگی است. هدف مقاله ی حاضر کنکاشی بر اثرات شناختی، اجتماعی و انگیزشی-عاطفی شوخ طبعی در بافت یادگیری با تأمل بر ماهیت، نظریه ها و پیامدها می باشد، که به شیوه ی توصیفی-تحلیلی با استناد بر مطالعات کتابخانه ای نگاشته شده است. در ابتدا به تعریف شوخ طبعی و مفهوم یادگیری پرداخته شده، در ادامه، نظریه ها پیرامون شوخ طبعی در یادگیری تبیین شده، و نهایتاً پیامدهای شناختی، اجتماعی و انگیزشی-عاطفی شوخ طبعی بر یادگیری مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است.