مجله تحقیقات پزشکی صارم (دانشنامه صارم در طب باروری)
سال:1397 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:9

ارزیابی و ارزشیابی و سنجش وضعیت سیستم ها بالاخص زمانی که در ارتباط و مقایسه با استانداردها شکل بگیرد، فرآیندی مطلوب است و عدم وجود آن، تهدیدات جدی را برای عملکرد و بقای سازمان ها و همچنین گیرندگان خدمت آن ها به همراه دارد. این فرآیند بالاخص در ارتباط با ارائه دهندگان خدمات سلامت و بیمارستان ها بدلیل اهمیت بالای بحث سلامت در جوامع، حائز اهمیتی مضاعف است. اعتبار بخشی و برنامه های مربوط به آن در دنیا در واقع فرآیند ارزشیابی سیستماتیک و ساختارمند با هدف بررسی رعایت استاندارد های مطلوب در سازمان ها است که توسط مراکز معتبر و غیر ذینفع صورت می گیرد و طی آن سازمان ها را بر حسب نوع، ویژگی ها و اهداف شان تعیین اعتبار می کنند. این اعتبار واقعی است و در صورت اعطای آن به یک سازمان، هم نوایی ساختاری، فرآیندی و پیامدی را در آن می توان لمس کرد و دریافت کنندگان خدمت به وضوح مراکز دارای اعتبار را می توانند تنها بر اساس سطح و کیفیت خدمتشان از دیگر مراکز تفکیک کنند. در حوزه سلامت، یکی از مهم ترین عملکردهای مدیریتی و سیاستگزاری، اعتبار بخشی بیمارستانی است. بیمارستان ها به عنوان مراکز جامع ارائه دهنده خدمات سلامت بالاخص در زمینه تشخیص و درمان و بازتوانی بیماران نقش کلیدی و محوری را در سیستم سلامت هر کشور بازی می کنند. این اعتبار بخشی در کشورهای مختلف منجمله ایران صورت می گیرد...

اهداف: با توجه به اهمیت تغییرات فیزیولوژیک مرتبط با سن و تاثیر فعالیت بدنی بر پارامترهای هماتولوژیک، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سن و استرس ناشی از فعالیت ورزشی بر شمارش سلول های خونی و شاخص های گلبول های قرمز انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای، پارامترهای هماتولوژیک 87 مرد داوطلب در سه گروه جوان (30 نفر)، میانسال (30 نفر) و سالمند (27 نفر) در بیمارستان صارم شهر تهران بررسی شدند. فاکتورهای همودینامیک قبل از فعالیت ورزشی، بلافاصله بعد از آن و در دوره ریکاوری اندازه گیری شد. 3 نمونه خونی به منظور شمارش سلول های خونی و شاخص های گلبول های قرمز گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه با اندازه گیری های مکرر به کمک نرم افزار SPSS 16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: درصد تغییرات حجم پلاسما بعد از فعالیت حاد استقامتی کاهش و در دوره ریکاوری افزایش معنی داری داشت. فعالیت استقامتی موجب افزایش معنی دار تمامی فاکتورهای اندازه گیری شده به استثنای میانگین حجم سلولی (MCV) شد. در دوره ریکاوری کلیه فاکتورها به استثنای MCV، میانگین سلولی هموگلوبین (MCH) و میانگین غلظت سلولی هموگلوبین (MCHC) کاهش معنی داری داشتند. در دوره ریکاوری میان گروه سالمندان با دو گروه دیگر، پاسخ فاکتورهای هماتولوژیک به فعالیت استقامتی و همچنین در دروه ریکاوری بین گروه های سنی مختلف تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: پاسخ های سلول های خونی و شاخص های گلبول قرمز به فعالیت ورزشی استقامتی و ریکاوری پس از آن در مردان وابسته به سن نیستند.

اهداف: لاپاراسکوپی به عنوان گزینه استاندارد طلایی در درمان اندومتریوز مطرح است. هدف این مطالعه، بررسی اثر برنامه نوین درمانی اندومتریوز در قالب شیوه ترکیبی دارویی-جراحی بود. مواد و روش ها: این مطالعه مداخله ای-غیرتجربی در سال های 1390 تا 1392 روی 47 بیمار با اندومتریوز ثابت شده در بیمارستان فوق تخصصی صارم شهر تهران انجام شد. بیماران براساس مراحل I تا IV شدت بیماری به 4 گروه تقسیم شدند. برای تمامی بیماران، هنگام انجام جراحی لاپاراسکوپی، برداشتن چسبندگی ها و الکتروکوتریزاسیون انجام شد و سپس تحت درمان با GnRH آنالوگ تزریقی قرار گرفتند. عمل لاپاراسکوپی دوم و سوم به ترتیب پس از 3 و 6 ماه باتوجه به گروه بیماران برای بررسی وضعیت ضایعات انجام شد. یافته ها: بیماران اندومتریوز مرحله I، 9 (90%) مورد بهبودی کامل یافتند و تنها یک مورد با ادامه درمان پس از 3 ماه بهبود یافت. در بیماران مرحله II 16 (72/7%) و در مرحله III 5 (50/0%) نفر بهبودی را پس از 6 ماه نشان دادند. بیماران باقی مانده این 2 گروه (به جز 1 نفر) با ادامه درمان به مدت 3 ماه دیگر، بهبود یافتند. در بیماران مرحله IV پس از 9 ماه درمان طبی به همراه لاپاراسکوپی تعقیبی و 3 ماه درمان طبی 2 (40/0%) مورد بهبودی داشتند و 3 (60/0) بیمار لاپاراتومی شدند. نتیجه  گیری: آندومتریوزهای گرید بالاتر، نیاز به درمان های جدی تر و طولاتی تری دارند. موفقیت درمانی با روش درمان ترکیبی آندومتریوز در مرحله I طی 3 ماه، در مرحله II طی 6 ماه، در مرحله III طی مدت 6 تا 9 ماه (در صورت نیاز بیمار در لاپاراسکوپی های تعقیبی بعدی) امکان پذیر است.

اهداف: تحریک تخمک گذاری یکی از مراحل اصلی فناوری کمک باروری (ART) است. سندروم بیش تحریکی تخمدان (OHSS) یک عارضه جدی ناشی از به کارگیری چنین روش هایی است. بیماران مبتلا به تخمدان پلی کیستیک (PCO) در معرض خطر بالاتری برای OHSS هستند. هدف این مطالعه بررسی پیامدهای باروری در بیماران OHSS خفیف و متوسط با زمینه PCO در مقایسه با بیماران غیرمبتلا به PCO بود. مواد و روش ها: در این تحقیق مقطعی گذشته نگر، 321 بیمار کاندید تزریق درون سیتوپلاسمی اسپرم (ICSI) براساس پرونده های پزشکی طی 2 سال در بیمارستان فوق تخصصی صارم شهر تهران بررسی شدند. خصوصیات عمومی بیماران و پارامترهای مربوط به بارروی بین گروه بیماران دارای زمینه PCO و غیرمبتلا به PCO مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون های T و دقیق فیشر با کمک نرم افزار SPSS 13 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: متوسط دوره بستری بیماران مبتلا به PCO و غیرمبتلا به PCO تفاوت معنی داری داشت (0/002=p). گروه PCO سطح بالاتری از شدت OHSS در مقایسه با گروه بیماران غیرمبتلا به PCO نشان داد (0/0001=p). میانگین تعداد جنین منتقل شده در گروه غیرمبتلا به PCO در مقایسه با گروه PCO تفاوت معنی داری داشت (0/015=p). اختلاف معنی داری در میزان موفقیت حاملگی بین بیماران PCO (11/8%) و بیماران غیرمبتلا به PCO (14/2%) مشاهده نشد (0/602=p). نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به OHSS، موفقیت بارداری در کل پایین تر از حد معمول است. ابتلا به PCO عامل تعیین کننده ای در میزان موفقیت بارداری بیماران مبتلا به OHSS نیست و با طول بیشتر درمان OHSS و تعداد جنین های منتقل شده بیشتر، در افراد دارای زمینه PCO موفقیت باروری تقریباً یکسانی حاصل می شود.

اهداف: سقط مکرر خودبه خودی (RSA) به عنوان یکی از متداول ترین مشکلات بارداری مطرح است. عوامل ایمونولوژیک از جمله خودایمنی بر نتیجه بارداری این بیماران دخیل هستند. آنتی بادی های اتوایمیون می توانند بر روی جفت یا جنین اثر مخرب داشته باشند و منجر به سقط شوند. بنابراین، این مطالعه با هدف مقایسه میزان اتوآنتی بادی های ضدپروتئین های جفتی پروکسی ردوکسین 3 و پروکسی ردوکسین 4 در سرم بیماران دارای سابقه سقط مکرر و زنان سالم انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه شاهد-موردی تعداد 100 بیمار زن با سابقه حداقل 3 سقط مکرر خودبه خودی، به عنوان گروه مورد و 32 زن سالم بدون سابقه سقط و دارای حداقل دو فرزند زنده، به عنوان گروه کنترل در بیمارستان صارم شهر تهران بررسی شدند. سطوح سرمی آنتی بادی های آنتی پروکسی ردوکسین 3 (Prx3) و آنتی پروکسی ردوکسین 4 (Prx4) با طراحی کیت الایزا در دو گروه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری می ویتنی یو در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: سطح بالاتری از آنتی بادی آنتی پروکسی ردوکسین 4 در زنان RSA در مقایسه با زنان سالم مشاهده شد (0/004=p)، در حالی که اختلاف سطح اتوآنتی بادی آنتی پروکسی ردوکسین 3 در دو گروه از نظرآماری، معنی دار نبود (0/51=p). نتیجه گیری: سطح سرمی اتوآنتی بادی جفتی آنتی پروکسی ردوکسین 3 در بیماران با سقط مکرر و زنان سالم تفاوتی ندارد، در حالی که سطح سرمی اتوآنتی بادی آنتی پروکسی ردوکسین 4 در بیماران دارای سابقه سقط مکرر بالاتر از زنان سالم است.

اهداف: استرپتوکوک گروه B (GBS) یکی از مهم ترین علل عفونت نوزادی است. این پاتوژن باکتریایی با آسیب جنین، تولد زودرس و مرگ ومیر نوزادان مرتبط است. این مطالعه با هدف بررسی حضور استرپتوکوک گروه B در جفت زنان باردار آلوده به عفونت این باکتری انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی که از نوع مورد-شاهدی بود، زنان بیمار که طی سال های 93-1392 به منظور زایمان به بیمارستان صارم در شهر تهران مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. در کل، 80 بلوک پارافینی بافت های تهیه شده از نمونه های جفت بررسی شد که شامل 30 نمونه از جفت افراد آلوده به باکتری استرپتوکوک گروه B و با التهاب پرده آمنیوتیک، 25 نمونه از جفت افراد آلوده به باکتری ولی فاقد التهاب پرده آمنیوتیک و 25 نمونه از بافت جفت افراد سالم (افراد فاقد آلودگی به باکتری) ولی دارای التهاب پرده آمنیوتیک بودند که به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. برای تعیین حضور استرپتوکوک گروه B در هرکدام از نمونه ها، واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و الکتروفورز روی ژل آگارز 1/5% انجام شد. یافته ها: در هیچ کدام از نمونه های بافتی جفت، باکتری استرپتوکوک گروه B مشاهده نشد. نتیجه گیری: باکتری استرپتوکوک گروه B در جفت زنان آلوده به GBS (با التهاب پرده آمنیوتیک و یا فاقد التهاب) حضور ندارد.

مقدمه: تا سال 1307 شمسی مدرسه قابلگی از نظر تشکیلات سازمانی از ثبات برخوردار نبود. گاهی تحت تصدی اداره بلدیه (شهرداری)، گاهی تحت نظر وزارت داخله و مدتی تحت اختیار وزارت معارف اوقاف و صنایع مستظرفه بود و در برهه ای نیز از نظر آموزشی و علمی تحت نظارت وزارت معارف و از نظر تشکیلاتی و تامین و تخصیص اعتبار تحت اختیار وزارت داخله بود. در این مطالعه تلاش شده است تاریخچه مدونی از سیر تطور و تکوین مدرسه قابلگی، تدوین و با استفاده از اسناد آرشیوی، تاریخچه دقیق تری از آموزش قابلگی تا زمان تاسیس آموزشگاه عالی مامایی ارایه شود. نتیجه گیری: تا سال 1307 مدرسه قابلگی فاقد آیین نامه و اساس نامه بود و در 7 بهمن 1309 اساس نامه و آیین نامه آن از تصویب شورای عالی معارف گذشت و مدرسه یکی از شعب مدرسه طب و تابع صحیه کل مملکتی شد. در 4 اردیبهشت 1314 شمسی، فرهنگستان ایران به منظور ویراستن واژه های فارسی از غیر، فعالیت خود را آغاز کرد و در 1315/2/16 واژه قابله به پیشنهاد شهرداری به ماما تغییر یافت. بعد از آن مدرسه قابلگی نیز به مدرسه عالی مامایی تغییر نام داد و با نام و تصدی مدیریت جدید از نظر تشکیلات و آموزش تحول یافت. مدرسه قابلگی در آغاز تاسیس، در گذر از شیوه آموزشی و اجرایی از سنتی به کلاسیک، کاستی هایی داشت و به تدریج تشکیلات اداری-آموزشی رسمیت یافت و به مرور دارای اساس نامه، آیین نامه، مقررات و برنامه آموزشی شد که زمینه تاسیس آموزشگاه عالی مامایی و در سال های بعد، دانشکده های پرستاری و مامایی را فراهم کرد.

مقدمه: ناباروری مردان یک حالت پیچیده بالینی است که عوامل اپی ژنتیک نیز در ایجاد آن دخیل هستند. این مطالعه مروری به منظور گردآوری تغییرات اپی ژنتیک در مردان نابارور انجام شد. بنابراین بیش از 50 مقاله مندرج در پایگاه اطلاعات علمی PubMed بررسی شدند. کلیه مقالات تا تیر 1395، با کلمه های کلیدی اپی ژنتیک، اپی موتاسیون و اپی داروها همراه با کلمه ناباروری مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: مطالعات اخیر تاثیر فاکتورهای اپیژنتیک متعددی را در ایجاد ناباروری در مردان آشکار ساخته است که شامل تغییرهای هیستونها، نقص در کمپلکسهای تغییردهنده وضعیت کروماتین و تغییر متیلاسیون در پروموتر ژنهای مختلف هستند. در حال حاضر، درمان های در دسترس، پاسخگوی تمام مردان نابارور نیستند و این امر به خصوص در مورد ناباروری ایدیوپاتیک حایز اهمیت است. با توجه به نقش اپی ژنتیک در ناباروری مردان، شناخت مکانیزمهای اپی ژنتیک، ما را قادر به ساخت اپی داروهایی میکند که در آیندهای نه چندان دور، میتوانند در درمان ناباروری مورد استفاده قرار گیرند.

مشخصات بیمار: هیدروتوراکس یک بیماری نادر در دوران جنینی با شیوع یک در هر 15000 مورد حاملگی مراجعه کننده به مراکز درمانی سطح 3 است که اغلب به علت تجمع مایع لنفاوی در فضای پلور ایجاد می شود. بیماری در موارد متوسط تا شدید می تواند همراه با مورتالیتی و موربیدیتی در دوران جنینی و نوزادی باشد که در این موارد می توان با تخلیه مایع پلور از طریق توراکوسنتز جنینی به بقا و کم کردن عوارض ناشی از بیماری کمک کرد. مادر 29ساله با حاملگی 31هفته ای به دنبال انجام سونوگرافی های غربالگری به علت هیدروتوراکس جنینی ارجاع شد. در سونوگرافی هیدروتوراکس شدید سمت راست همراه با شیفت قلب و مدیاستن به طرف مقابل گزارش شده بود. برای جنین توراکوسنتز با کمک سونوگرافی از طریق پوست مادر انجام شد. پس از چند روز مجدداً مایع تجمع پیدا کرد و همزمان مادر دچار پارگی کیسه آب و شروع دردهای زایمانی شد که مادر سزارین و نوزاد با علایم هیدروپس متولد شد. در بدو تولد نوزاد توراکوسنتز شد و لوله سینه ای برای وی تعبیه شد. پس از مدت حدود 10 روز با حال عمومی خوب مرخص شد. در بررسی های انجام شده مایع به دست آمده از آسپیراسیون پلور، شیلوس بود. نتیجه گیری: هیدروتوراکس از بیماری های تهدیدکننده حیات در دوران جنینی است که با انجام درمان به موقع می توان از عوارض بعدی آن جلوگیری کرد. توراکوسنتز دوران جنینی از درمان های استاندارد است که می تواند همراه با عوارضی از جمله زایمان زودرس و عود هیدروتوراکس باشد.