بیماریهای گیاهی
سال:1390 | دوره:47 | شماره:3 (پیاپی 187) |تعداد مقالات:18

برهمکنش شوری و خشکی بر پیش آمودگیMacrophomina phaseolina ، ترکیبات یونی و رشد سورگوم (Sorghum bicolor) در آزمون گلخانه ای (ºC - 19  (35مطالعه گردید. تیمارها شامل چهار سطح شوری (صفر، 1400، 2100 و 2800 میلی گرم NaCl در کیلوگرم خاک) و سه تنش خشکی (دورهای آبیاری 3، 7 و 10 روزه) بودند. خاک آلوده به یکصد میکرواسکلرت زنده جدایه خربزه M. phaseolina  در گرم خاک و خاک غیر آلوده در تمام تیمارها استفاده گردید. از طرح بلوک های کاملا تصادفی با چهار تکرار استفاده شد. گیاهچه های شش هفته ای سورگوم بعد از انتقال به خاک آلوده و غیر آلوده تحت تنش شوری و سپس تنش آبی اعمال گردید. وزن خشک گیاهان با افزایش شوری کاهش یافت که در خاک شور بیشتر از خاک غیر شور بود. افزایش دور آبیاری خسارت شوری را کاهش داد. کلونیزه شدن ساقه و ریشه توسط M. phaseolina به طور معنی داری با افزایش شوری تا 1400 میلی گرم NaCl در گرم خاک افزایش یافت. برهمکنش شوری و M. Phaseolina موجب افزایش غلظت سدیم و کلر در مقایسه با شوری به تنهایی گردید اما رابطه معکوس با دورهای آبیاری داشت. غلظت پتاسیم برخلاف سدیم و کلر بود. علائم بیماری تنها در دورهای آبیاری بالا (7 و 10 روز) ظاهر گردید. در نتیجه آلودگی بیشتر طوقه و ریشه با افزایش دور آبیاری و غلظت NaCl تا 1400 میلی گرم در کیلوگرم خاک مشاهده گردید. جهت ملاحظه متن کامل مقاله به صفحات (69-83) متن انگلیسی مراجعه شود.

سی و هفت جدایه از جنس Rhizopus به دست آمده از میزبان های مختلف در استان های تهران، آذربایجان غربی، یزد و کردستان جهت مطالعات تاکسونومیکی مورد بررسی قرار گرفتند. منطقه ITS شامل ژن S 5.8 و مناطق D1-D2 مربوط به DNA ریبوزومی با استفاده از جفت آغازگرهای ITS1/NL4 تکثیر شدند. محصولات تکثیر شده توسط PCR با استفاده از آنزیم های برشی HaeIII، RsaI،HinfI  و MspI مورد هضم آنزیمی قرار گرفتند و هفت جدایه نماینده، انتخاب شده و توالی یابی شدند. توالی های به دست آمده با 23 توالی از بانک ژن مقایسه شدند. بر اساس آنالیز فیلوژنتیک و محاسبه فاصله ژنتیکی جدایه های Rhizopus در سه گروه قرار گرفتند. بر اساس نتایج به دست آمده، سه گونه شناسایی شد: R. lyococcus، R. stolonifer var. stolonifer و R. oryzae. گونه R. lyococcus برای نخستین بار از ایران گزارش می شود. هر سه گونه شناسایی شده برای اولین بار از میزبان های هلو، شلیل، زردآلو، توت فرنگی، طالبی، خرمالو، آفتاب گردان و گوجه فرنگی از ایران جداسازی شده اند و گونه R. stolonifer var. stolonifer  برای اولین بار از روی شلیل از دنیا گزارش می شود. در این تحقیق نشان داده شد که مناطق D2-D1 از بخش LSU در DNA ریبوزومی نسبت به منطقه ITS در فیلوژنی این جنس مناسب تر است.

سیزده آرایه زنگ از سه جنس Phragmidium، Puccinia و Uromyces از ناحیه البرز مرکزی گزارش می گردند. گونه های Phragmidium asiae-mediae، Ph. tranzschelianum  به ترتیب روی Geum kokanicum و Rosa iberica؛ Puccinia hieracii var. piloselloidarum  روی Hieracium woronowianum؛ Uromyce geranii روی Geranium spp. و Uromyces eurotiae روی Krascheninnikovia ceratoides به عنوان آرایه های جدید برای میکوبیوتای ایران معرفی می شوند. مرحله اوردینیومی Ph. asiae-mediae و اوردینیوسپورهای Ur. bupleuri برای اولین بار در این نوشتار شرح داده می شوند. گونه کمیاب Pu. monopora روی Asperula glomerata پس از گذشت بیش از یکصد سال، برای دومین بار در ایران گزارش می شود. گونه های جدید زنگ برای ناحیه البرز مرکزی و هم چنین میزبانان جدیدی برای زنگ های شناسایی شده معرفی می شوند.

روند توسعه بیماری قارچ عامل بیماری سیاهک معمولی ذرت Ustilago maydis، با میکروسکوپ های نوری و الکترونی بررسی شد. بدین منظور از رقم های سینگل کراس 301، 647 و دابل کراس 704 که پیشتر به ترتیب به عنوان رقم های حساس، نیمه مقاوم و مقام به این بیماری ذکر شده بود، استفاده شد. مایه قارچ از کشت تلیوسپورهای جمع آوری شده از استان خوزستان در محیط های CMA و%10 + PDA  دکستروز و نگه داری در دمای 25 ºC  به مدت 5 روز حاصل شد. مایه زنی قارچ به دو روش محلول پاشی و تزریق با غلظت 106 اسپور در میلی لیتر صورت پذیرفت و نمونه ها 2، 4، 7، 11 و 25 روز پس از مایه زنی تثبیت گردید. هیجده روز پس از مایه زنی علائم آلودگی در بوته های مایه زنی ابتدا به روش تزریق و سپس محلول پاشی دیده شد. در بررسی نحوه نفوذ قارچ به درون سلول های میزبان با استفاده از میکروسکوپ الکترونی نگاره مشخص شد که ریسه ایجاد شده از اسپوریدیوم، آپرسوریوم شفاف و متورمی ایجاد می کند که هم از طریق روزنه و هم به صورت مستقیم به درون سلول های میزبان نفوذ می کند. تغییرات هیستوپاتولوژیک پس از رخنه در این قارچ حاکی از آن است که سلول های آلوده در مقایسه با سلول های سالم بزرگ ترند و ریسه قارچ در ابتدا به صورت بین سلولی و سپس درون سلولی مشاهده شد. ریسه منشعب درون سلولی قارچ اشکال متفاوتی داشت و از ریسه بین سلولی متورم تا زوائد انگشت مانند متغیر بود. در هنگام تشکیل تلیوسپور حفره بزرگی شامل ریسه های قارچ ایجاد می شود که در آن به صورت تیپ Ustialgo تلیوسپورهای بالغ و در حال بلوغ به همراه غلاف ژلاتینی احاطه کننده آنها قابل مشاهده بودند. آلودگی ذرت در شرایط کنترل شده و مساعد به راحتی صورت می پذیرد و سیستم راحتی را برای بررسی برخی جنبه های تعامل میزبان - بیمارگر مهیا می کند.

بیان ژن رمز کننده آنزیم آر ان ا پلی مراز وابسته به آر ان ا  (RDR1) 1بر اثر آلودگی گیاه میزبان به ویروس تحریک شده و به نظر می رسد در مقاومت گیاه میزبان به بعضی از ویروس ها دخالت دارد. در پژوهش حاضر، واکنش دو لاین توتون (Nicotiana tabacum cv. Samsun NN) تراریخت که ژن RDR1 در آنها خاموش شده بود در برابر تعدادی از ویروس های گیاهی در شرایط گلخانه ارزیابی شد. خاموشی ژن RDR1 در واکنش میزبان به آلودگی به برخی از ویروس ها تغییر نکرد، در حالی که همان گونه که انتظار می رفت حساسیت به ویروس موزائیک توتون  (TMV) افزایش یافت. در مقابل، مقاومت به چندین ویروس شامل ویروس جغ جغک توتون (TRV) از جنس Tobravirus و ویروس کوتولگی بوته انبوه گوجه فرنگی (TBSV) از جنس Tombusvirus افزایش یافت. این نتایج نشان داد که برهمکنش پیچیده ای بین مسیرهای مقاومت در گیاهان رخ می دهد به طوری که مهار یک بخش درگیر در مقاومت ممکن است در دیگر مسیرهای مقاومت تاثیر داشته باشد. با این وجود خاموشی بیان ژن RDR1 ممکن است مقاومت عمومی میزبان در برابر طیف وسیعی از ویروس ها را افزایش دهد.

در سال 1388 یک بیماری لکه برگی روی درختچه های ختمی (Malvaviscus penduliflorus) در شهرستان ساری دیده شد. لکه ها زاویه ای یا نامنظم سیاه رنگ و نکروزه به قطر دو تا چهار میلی متر و دارای هاله روشن بودند. با کشت نمونه های آلوده روی محیط آگار غذایی حاوی سوکروز یک باکتری کرم رنگ، گرم منفی، اکسیداز منفی و لوان مثبت جداسازی شد. جدایه ها در محیط King’s B تولید رنگدانه سبز فلورسنت کرده و سبب لهانیدن ورقه های سیب زمینی شدند جدایه ها روی گیاهان ختمی، نارنج و پرتغال بیماری زا بودند. نقوش الکتروفورزی پروتئین های سلولی جدایه ها به جدایه عامل بلاست مرکبات در شمال ایران و جدایه استاندارد Pseudomonas viridiflava شبیه بود. با توالی یابی ژن16S rRNA  چند جدایه (توسط شرکتMillegen ، فرانسه) و مقایسه توالی ها در GenBank، توالی ژن 16S rRNA جدایه های عامل لکه برگی ختمی 99 درصد به چند جدایه Pseudomonas viridiflava شبیه بود. در الگوی انگشت نگاری DNA حاصل از روش rep-PCR با استفاده از آغازگرهای REP-PCR, BOX-PCR و ERIC-PCR ، جدایه ها 45 درصد و با روشIS50-PCR ،46  درصد با گونه P.viridiflava مشابهت داشتند. بر اساس مجموع ویژگی های فتوتیپی، بیماری زایی و ژنوتیپی می توان باکتری عامل لکه برگی ختمی خواب آلود را به عنوان جدایه های لوان مثبت Pseudomonas viridiflava معرفی نمود.

زخم پوستی گردوی ایرانی (Juglans regia L.) با عامل Brenneria nigrifluens سبب ایجاد شانکر در پوست تنه و شاخه های قطور (مسن) می شود. تشخیص دقیق و سریع بیماری، عامل مهمی در کنترل و کاهش خسارت بیماری است. در بررسی حاضر 59 جدایه باکتری از 114 نمونه دارای علائم زخم جمع آوری شده از استان های مازندران، گلستان، کرمان و کرمانشاه جداسازی شد. به علاوه 10 جدایه از استان فارس، یک جدایه از استان کهگیلویه و بویراحمد و یک جدایه از استان کردستان برای مقایسه با جدایه های جمع آوری شده به کار برده شد. جدایه ها بر اساس ویژگی های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی به دو گروه B. nigrifluens و گونه های نزدیک به آن تقسیم شدند. بررسی الگوی پروتئینی جدایه ها نیز این تقسیم بندی را تایید نمود. با استفاده از آغازگرهای اختصاصی قطعه دی ان ا (DNA) مورد انتظار به طول حدود 255 جفت باز در 24 جدایه B. nigrifluens تکثیر شد که PCR+ نامیده شدند. پس از گذشت هشت هفته از زمان مایه زنی نهال های گردو با جدایه های PCR+ لکه های آبسوخته و زخم پیش رونده ای روی سرشاخه ها ایجاد شد، در حالی که مایه زنی با جدایه های PCR¯ نتوانست علائم بیماری را روی سرشاخه های مایه زنی شده ایجاد کند. به منظور تعیین دقیق گونه جدایه ها و بررسی کارایی و فراگیری آغازگرهای اختصاصی استفاده شده، ناحیه 16S rDNA یک جدایه PCR+ و سه جدایه PCR¯ تکثیر و تعیین ترادف شد، نتایج نشان داد که تنها ترادف16S rDNA  جدایه PCR+ شباهت بالایی با گونه B. nigrifluens داشت. بر پایه نتایج تحقیق حاضر آزمون های متداول فنوتیپی به همراه انجام آزمون بیماری زایی و یا آزمون های تکمیلی مولکولی مانند واکنش زنجیره ای پلیمراز با استفاده از آغازگرهای اختصاصی برای تشخیص قطعی B. nigrifluens ضروری است.

به منظور بررسی عکس العمل 15 رقم خیار نسبت به نماتود ریشه گرهی،Meloidogyne javanica ، ابتدا نماتود روی گوجه فرنگی رقم  Rutgers خالص سازی، تکثیر و با استفاده از خصوصیات ریختی و پرایمرهای اختصاصی مورد شناسایی قرار گرفت. آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی در گلخانه و در خاک سترون انجام شد. در ارزیابی مقاومت ارقام گوناگون خیار به نماتود به طرق مختلف از فاکتورهای رشدی گیاه میزبان و تولیدمثل نماتود استفاده شد. نتایج به دست آمده از آزمایش های انجام شده نشان دهنده حساسیت تمام ارقام گلخانه ای استفاده شده در این بررسی نسبت به نماتود M. javanica بود و تنها دو رقم محلی اصفهان (چمبر و دستگردی) متحمل شناخته شدند. آلودگی به نماتود باعث کاهش میزان ویتامین ث، شاخص سطح برگ و عناصر کلسیم و پتاسیم شد.

طی چند سال اخیر، علائم پوسیدگی ریشه و طوقه خیار در گلخانه های یاسوج دیده شد. به منظور جداسازی عامل بیماری، بافت های آلوده بعد از شستشو با آب لوله و خشک کردن به قطعات پنج میلی متر تقسیم و بدون ضدعفونی سطحی روی محیط کشت نیمه انتخابی CMA-PARP کشت گردید. از بافت های آلوده 25 جدایه به دست آمد که بر اساس خصوصیات مورفولوژیک و نیاز دمایی پرگنه های جدا شده Pythium aphanidermatum و Phytophthora melonis تشخیص داده شد. در شراﻳﻄ گلخانه عکس العمل طوقه و رﻳﺸﻪ گیاهچه های دو هفته ارقام نگین، کلوز، فادیا، کاترینا، بهمن و سینا به دو گونه P. aphanidermatum و Ph. melonis با استفاده از ماﻳﻪ به دست آمده از ﻣﺤﻴﻄ ورمی کوﻟﻴت - عصاره دانه شاهدانه مورد مطالعه قرار گرفت. مقایسه درصد کلونیزاسیون طوقه، ریشه و مرگ و میر ارقام مختلف خیار در واکنش به گونه Ph. melonis نشان داد ارقام فادیا و بهمن بیشترین و ارقام مهر و کلوز کمترین حساسیت به این گونه دارند. ولی در واکنش با گونه   P. aphanidermatumعکس العمل های متفاوتی ارقام از خود نشان دادند. مقایسه درصد کلونیزاسیون طوقه در واکنش با گونه P. aphanidermatum نشان داد اختلاف معنی داری بین ارقام بهمن، نگین، کلوز، سینا و فادیا وجود ندارد و ارقام مهر و کاترینا بیشترین حساسیت را دارد. مقایسه درصد مرگ و میر نشان داد تفاوت معنی داری از لحاظ مرگ و میر بین تمام ارقام در واکنش با گونه  P. aphanidermatum وجود ندارد. مقایسه درصد کلونیزاسیون ریشه نشان داد در واکنش با گونه P. aphanidermatum، اختلاف معنی داری بین ارقام مهر، بهمن، نگین، کلوز، سینا و فادیا وجود ندارد و رقم کاترینا بیشترین حساسیت را دارد.

در خلال سال های 1387 و 1388 در قالب طرحی پژوهشی، سه بیماری قارچی شاخساره درختان توت در شهرستان های ایزدشهر (مازندران) و آستانه اشرفیه (گیلان) بررسی شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که «لکه سفید برگ توت» ناشی از Phloeospora maculans روی درختان توت سیاه و سفید محلی در هر دو شهر شیوع دارد. در یکی از درختان توت کهن سال در شهرستان ایزدشهر شانکر سیتوسپورایی همراه باCytospora cincta  نیز دیده شد. هم چنین بیماری خشکیدگی دیاتریپایی همراه با Diatrype stigma روی درختان توت سفید محلی رو به زوال (به علت ابتلا به پوسیدگی بنفش ریشه ناشی از (Lasiodiplodia theobromae در آستانه اشرفیه به شدت شیوع داشت. در این مقاله نشانه های این سه بیماری، ویژگی های قارچ های مولد یا همراه آنها به تفصیل شرح داده شده اند. قارچ C. cincta برای نخستین بار روی درختان توت در ایران گزارش می شود و D. stigma به عنوان انگلی ضعیف روی سرشاخه های توت نیز گزارش جدیدی در کشور است.

در طی مطالعه و بررسی سفیدک های سطحی مربوط به تیره Erysiphaceae در منطقه ابرده (استان خراسان رضوی، مشهد، منطقه ییلاقی ابرده، تابستان 1386) یک گونه رز، با نام علمی Rosa persica Michx.ex Juss آلوده به سفیدک پودری جمع آوری گردید. علائم ظاهری آلودگی، با چشم غیر مسلح شامل میسلیوم های متراکم پنبه ای شکل بود که سطوح برگ ها و بخش هایی از ساقه را آلوده کرده بود. در این نمونه میسلیوم ها متراکم و در دو طرف برگ ها دیده شدند، کنیدیوم ها از دو نوع، کنیدیوم های اولیه نیزه ای شکل و کنیدیوم های ثانویه بیضوی تا استوانه ای بودند، ابعاد کنیدیوم ها 15-11×48-35 میکرومتر تعیین شد. کاسموتسیوم ها کروی با زواید میسلیومی، آسک ها با ابعاد 40-30 ×90-67 میکرومتر، حاوی آسکوسپورهایی بیضوی به ابعاد 19-15×35-25 بودند (شکل 1). این قارچ بر طبق منوگراف براون   (Braun,U.1987. A Monograph of the Erysiphales) گونه  Leveillula taurica (Lev) Arnaud شناسایی شد که بر اساس منابع موجود این اولین گزارش Leveillula از روی گیاه روز در ایران است که از این نظر جالب توجه می باشد... 

اعضای تیره Cyperaceae یکی از شایع ترین میزبانان زنگ های جنس Puccinia محسوب می شوند. در ایران تاکنون 7 گونه از جنس Puccinia روی اعضا تیره فوق گزارش شده اند. از بین این گونه ها 4 گونه روی اعضای جنس Carex شناسایی شده اند. در این گزارش گونه دیگری از جنسPuccinia  روی گیاه میزبان  ...از ناحیه البرز مرکزی گزارش می شود Carex orbicularis subsp. kotschyana (Boiss. & Hohenacker) Kukkonen

فیکوس بنجامین (Weeping Fig ,Benjamin's Fig) با نام علمی Ficus benjamina یکی از گیاهان خانواده Moraceae است این گیاه بومی مناطق جنوب آسیا واسترالیا بوده و ارتفاع آن گاهی تا حدود 15 متر می رسد. در استان مازندران این گیاه به صورت زینتی در گلدان و باغچه کاشته می شود.در بازدیدهای انجام شده از گلخانه های پروش گل های زینتی در استان مازندران، از نهال های فیکوس دارای علائم گال طوقه و ساقه نمونه برداری و نمونه ها به آزمایشگاه منتقل شد. گال ها پس از ضدعفونی با هیپوکلریت سدیم یک درصد و شستشو با آب مقطر استریل داخل تشتک های سترون حاوی مقداری آب مقطر استریل خرد گردیده و پس از گذشت 30 دقیقه، چند قطره از سوسپانسیون حاصل روی محیط سیب زمینی- دکستروز- آگار(Potato dextrose agar, PDA)  کشت گردید. پس از رشد باکتری ها در دمای 28 درجه سلسیوس، پرگنه های شبیه به) Agrobacterium پرگنه های سفید رنگ، محدب با حاشیه صاف) انتخاب گردید. بیماری زایی جدایه ها با مایه زنی آنها روی ساقه گوجه فرنگی و تشکیل گال پس از سه هفته اثبات شد.جدایه ها قادر به تولید کتولاکتوز بودند و از آرابینوز، سوربوز، ملزیتوز، دولسیتول، فروکتوز، سوربیتول، سلوبیوز، زایلوز، رافینوز، زایلیتول، لاکتوز، استات، لاکتات، دی تارتارات و پروپیونات به عنوان منبع کربن استفاده کرده ولی قادر به مصرف اریتریتول، تایروزین، ال- تارتارات، مالونات و سیترات نبودند. چنین خصوصیاتی نشان دهنده تعلق جدایه ها به گونه Rhizobium radiobacter ( (Agrobacterium A.tumefaciens ،radiobacterاست.ژن virD2 نمونه ها با استفاده از جفت آغازگرVirD2A/VirD2C  تکثیر گردید. تمامی جدایه های به کار رفته قادر به تکثیر باند 224p با این آغازگر شدند. در الگوی انگشت نگاری DNA با استفاده از آغازگر BOX، جدایه ها 60 درصد و در IS50-PCR، 75 درصد به جدایه استاندارد Rhizobium radiobacter ICMP (Intern. Collection of Microoraganisms from Plants, Auckland,New Zeeland) 8586 شباهت داشت، در حالی که الگوی انگشت نگاری DNA  جدایه استاندارد R.larrymoorei ICMP 14256 فقط در دو یا سه باند، مشابه جدایه های فیکوس بنجامین بود و در دندوگرام ترسیم شده درگروه جداگانه ای قرار گرفت.بر اساس مجموع ویژگی های مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی، بیماریزایی و آزمون PCR، جدایه های عامل گال طوقه و ساقه فیکوس به عنوان R.radiobacter (Agrobacterium tumefaciens) تشخیص داده شدند.در گزارش دیگری گونه R.larrymoorei به عنوان عامل گال ساقه در فیکوس بنجامین در مازندران معرفی شده است (Ghasemi, et al.2006. Iram. J. Plant Path. Vol. 42. P 197) بنابراین این احتمال می رود که سرطان ساقه و تنه فیکوس بنجامین در این استان توسط دو گونه مختلف اگروباکتریوم ایجاد شود.

بیماری خوشه صمغی غلات در ایران تا سال 1389 فقط از گندم گزارش و عامل آن دو گونه Rathayibacter tritici و R. iranicus تشخیص داده شده بود (بابائی زاد، و. و رحیمیان، ح. 1381؛ رحیمیان، ح.، 1372). در سال های 89- 1388 جدایه هایی از باکتری عامل بیماری برای اولین بار از جو (Hordeum vulgare) جداسازی و به عنوان گونه ای از جنس Rathayibacter شناسایی گردید (سلطانی، م.، فولادوند، ع.، رحیمیان، ح. و بابایی زاد، و. 1389). در بررسی حاضر جدایه هایی از باکتری های عامل خوشه صمغی گندم و جو از مناطق مختلف کشور جمع آوری شده و ویژگی های فنوتیپی و نیز برخی از خصوصیات ژنوتیپی آنها تعیین شد. جدایه ها گرم مثبت، هوازی اجباری، کاتالاز مثبت، اکسیداز و آرجی- نین دهیدرولاز منفی بوده و تولید اندول و استوئین نکردند. هیچ یک قادر به هیدرولیز ژلاتین، نشاسته و کازئین نبودند ولی اسکولین و توئین 80 را هیدرولیز کردند. نتایج آزمون های لهانیدن برش های سیب زمینی، احیای نیترات، تولید لسیتیناز، فسفاتاز، اوره آز، تایروزیناز، کتولاکتوز و نیز واکنش متیل رد آنها منفی بود. جدایه ها قادر به استفاده از زایلوز، آرابینوز، مانیتول، اینولین، سیترات، فومارات، استات و پکتات بوده ولی از مالونات، پیروات، سیتراکونات و نیکوتینات استفاده نکردند. از گلوکز، گالاکتوز، فروکتوز و مانوز اسید تولید کرده ولی توانایی تولید اسید از رامنوز، رافینوز و سالیسین را نداشتند. جدایه های جو بر خلاف جدایه های گندم از ال- تارتارات و سوکسینات استفاده نکرده اما آمیگدالین را مصرف نمودند. جدایه های عامل خوشه صمغی گندم بر اساس ویژگی های فنوتیپی به عنوان، گونه های Rathayibacter tritici و R.iranicus شناسایی شدند (Zgurskaya, H. I.,Evtushenko, L. I., Akimov, V. N. & Kalakoutskii, L. V. 1993.). جدایه های جو و R.iranicus بر خلاف R.tritici روی محیط CNS رشد نکرده و قادر به استفاده از سباسینات نبودند. مقایسه نقوش پروتئینی جدایه ها با جدایه های استاندارد گونه های  Rathayibacter toxicus strain ICMP 9525 (International Collection of Microorganisms from Plants, Aaukland, New Zeeland) R.iranicus strain IBSBF 636, R rathayi strain IBSBF 635 and R.tritici strain IBSBF 632 (Biological Institute Culture Collection Phytopathogenic Bacteria, Compinas, Brasil,) منجر به تفکیک آنها به سه گروه شد. تعدادی از جدایه های گندم با جدایه استاندارد R.tritici در یک گروه و بقیه آنها به همراه جدایه استاندارد R. iranicus در گروه دیگر قرار گرفتند. جدایه های جو گروه مستقلی را تشکیل دادند و با هیچ کدام از جدایه های استاندارد هم گروه نشدند. برای تعیین ارتباط نسبی ژنومی جدایه ها از روش BOX-PCR (Veralovich, J., Schneider M.de Bruijn F.J and Lupski,J. R. 1994) و با استفاده از آغازگر BOXA1R (ساخته شده توسط شرکت سیناژن) پیروی گردید. شرایط زمانی و دمایی شامل مرحله واسرشت سازی اولیه در دمای 95OC به مدت 4 دقیقه، 34 مرحله شامل واسرشت سازی در 94OC به مدت 1 دقیقه، اتصال آغازکر به DNA ژنومی در 50OC به مدت 1 دقیقه، تکثیر DNA در 72OC به مدت 1 دقیقه و یکر مرحله بسط نهایی نیز در 72OC به مدت 10 دقیقه اعمال شد. آنالیز نقوش الکتروفورزی محصول PCR، بر اساس وجود یا عدم وجود قطعات همسان در جدایه ها و تعیین ضریب تشابه ژاکارد (Jaccard coefficient) انجام شد. دندوگرام با استفاده از میانگین های بی وزن (Unweighted pair group method with arithmetic averages, UPGMA) و با نرم افزار NTSYS-pc نسخه 2.02 محاسبه و ترسیم گردید. بر اساس نقوش قطعات DNA جدایه ها در سطوح تشابه 48، 57، 71 و 89 درصد به ترتیب در دو، سه، شش و سیزده گروه قرار گرفتند. جدایه های گندم و جو با جدایه استاندارد R.toxicus کمترین شباهت را داشته و در سطح تشابه 21 درصد از آن جدا شدند. جدایه های جو با جدایه های استانداردR. iranicus ، R. rathayi و R. tritici به ترتیب در سطوح 75، 56 و 50 درصد شباهت داشتند. یکی از جدایه ها که در آزمون های فنوتیپی با گونه R. tritici مطابق بود با این جدایه در سطح 48 درصد شباهت داشت در حالی که به جدایه R. rathayi در سطح 55 درصد شبیه بود. جدایه دیگری که بر مبنای آزمون های فنوتیپی به عنوان R. iranicus شناسایی شده بود با این گونه در سطح 66 درصد شباهت داشت ولی به R. rathayi در سطح 71 درصد شبیه بود. هرچند تفاوت قابل ملاحظه ای در ویژگی های فنوتیپی جدایه های هر گونه دیده نشد، اما از نظر ژنتیکی تفاوت هایی در بین آنها مشهود بود. با توجه به ویژگی های یاد شده، احتمال می رود جدایه های جو متعلق به گونه توصیف نشده ای از Rathayibacter باشد که تعیین موقعیت دقیق تاکسونومیکی آن ها مستلزم انجام آزمون های وسیع تر ژنوتیپی است.