علوم دارویی (pharmaceutical sciences)
سال:1386 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات کرستین (به عنوان یک مهارکننده تولید NO) و ACTH در پیشگیری از تحمل و وابستگی در موش سوری بود.روش ها: جهت ارزیابی داروهای فوق 81 موش سوری در گروه های مختلف، در محدوده 20 تا 30 گرم، تحت رژیم های دارویی مورفین (40 mg/kg,ip)، مورفین (40 mg/kg,ip) + دوزهای مختلف ACTH (1, 2.5, 5 IU/mice,ip)، مورفین (40 mg/kg,ip) + دوزهای مختلف کرستین (5, 10, 25 mg/kg,ip) و مورفین (40 mg/kg,ip) + تجویز توام (1 IU/mice.ip)ACTH + کرستین (5 mg/kg,ip) روزانه یکبار بمدت 4 روز قرار گرفتند. برای ارزیابی میزان تحمل ایجاد شده در رژیم های دارویی فوق، آثار ضددردی ناشی از تست دوز مورفین (9 mg/kg,ip)، 24 ساعت بعد از آخرین دوز تزریق شده مورفین (روز پنجم) در هر یک از گروه های کنترل و تست با استفاده از روش Hot-plate اندازه گیری شد. برای ارزیابی میزان تاثیر گذاری رژیم های دارویی فوق در وابستگی، با تزریق نالوکسان (4 mg/kg,ip)، 2 ساعت بعد از آخرین دوز مورفین (روز چهارم) علایم قطع مصرف (تعداد پرش وایستادن روی دوپا) طی نیم ساعت ثبت گردید.یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که، تجویز کرستین و ACTH قبل از تزریق روزانه مورفین تحمل و وابستگی به مورفین را بطور معنی داری کاهش می دهد (P<0.01). مصرف توام کرستین و ACTH نیز موجب کاهش تحمل و وابستگی معنی دار گردید (P<0.05).نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که این دو دارو به تنهایی و تواما، می توانند سبب کاهش علایم بی دردی و تولرانس ناشی از مصرف مورفین شوند.

زمینه و هدف: برای درمان انواع عفونت های درون سلولی از سامانه های متنوعی مثل سیستم های ریز ذره ای استفاده می شود. یکی از این سامانه ها، نیوزوم ها می باشد که از دسته سیستم های وزیکولی متشکل از سورفکتانت های غیریونی و کلسترول تشکیل شده اند.روش ها: در این مطالعه نیوزوم های متشکل از سورفکتانت های غیریوین پلی اکسی اتیلن آلکیل اتری شامل بریج 52 (C16EO2)، بریج (C18EO2) و بریج (C9=9EO2) و کلسترول برای محبوس سازی کلرامفنیکل سدیم سوکسینات به روش هیدراتاسیون لایه نازک چربی تهیه شدند. در مطالعه برون تنی، خصوصیات نیوزوم ها شامل مشاهده میکروسکوپی، توزیع اندازه ذره ای به روش تفرق پرتو لیزر، آزادسازی کلرامفنیکل سدیم سوکسینات در بافر فسفات نمکی با pH 7.4 و تعیین (Minimum Inhibitory Concentration)MIC داروی آزاد و داروی محبوس در نیوزوم علیه E.coli صورت گرفت. غلظت کلرامفنیکل سدیم سوکسینات به وسیله اسپکتروفتومتری UV در 276 نانومتر تعیین شد.یافته ها: توزیع اندازه ذره ای لگاریتم- نرمال در تمامی فرمولاسیون ها قابل مشاهده بود. آزادسازی دارو در حضور 30 درصد مولی از کلسترول از مدل مبتنی بر سایش (Hixson-Crowell) و در حضور 40 درصد مولی کلسترول از مدل مبتنی بر دیفوزیون دارو (Baker & Lonsdale) تبعیت می کند. MIC کلرامفنیکل محبوس در نیوزوم کمتر از MIC داروی آزاد بود. اغلب نیوزوم ها به شکل (Multi Lamellar Vesicles) MLV بودند. نیوزوم های حاوی بریج 92 پایداری کمی داشتند، که شاید به دلیل مایع بودن این سورفکتانت بوده است.نتیجه گیری: با توجه به آزادسازی کنترل شده دارو، از نیوزوم ها به منظور دارورسانی کلرامفنیکل می توان استفاده نمود. با وجود اینکه آنتی بیوتیک محبوس در نیوزوم ها دارای MIC بیشتری در مقایسه با داروی آزاد می باشد، مطالعات بیشتری در زمینه درون تنی یا بر روی محیط کشت سلولی ماکروفاژهای موشی (J774) در آینده مورد نیاز است.

  زمینه و هدف: در این مطالعه، اثرات پست کاندیشنینگ ایسکمیک (IPC) و پست کاندیشنینگ فارماکولوژیک (PPC) ناشی از مصرف ال- کارنیتین (L-Car) بر روی اندازه انفارکت متعاقب ایسکمی- پرفیوژن مجدد (I/R) در قلب ایزوله بررسی و مقایسه شده اند.روش ها: موش های صحرایی نر در یکی از گروه های کنترل، IPC و سه گروه PPC تحت درمان با L-Car تقسیم شده و بعد از بیهوشی با پنتوباربیتال سدیم (50 میلیگرم بر کیلوگرم)، قلب آنها بسرعت ایزوله گردیده و با اتصال به دستگاه لانگندورف، با محلول کریس کاربوژن دار تغذیه شدند. گروه کنترل و IPC در طول زمان تثبیت و نیز 30 دقیقه ایسکمی ناحیه ای و 120 دقیقه پرفیوژن مجدد محلول کریس معمولی دریافت داشتند ولی به محلول کریس گروه های PPC از ده دقیقه قبل از شروع پرفیوژن مجدد تا ده دقیقه بعد از آن به ترتیب غلظت های 0.5، 2.5 و 5 میلی مول L-Car افزوده شد. پس از اتمام پرفیوژن مجدد، اندازه انفارکت با روش تری فنیل تترازولیوم کلراید و پلانیمتری اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان دادند که IPC و PPC هر دو موجب کاهش معنی دار در اندازه انفارکت در مقایسه با گروه کنترل می گردند. اندازه انفارکت در گروه کنترل 2.9±46.3 درصد بود اما در گروه IPC به 1.5±22.6 (p<0.001) و در گروه های PPC تحت درمان با غلظت های 0.5، 2.5 و 5 میلی مول L-Car به ترتیب 4.0±41.8 (p>0.05)، (p<0.001) 28.1±2.0 و 3.9±25.4 درصد (p<0.001) کاهش یافتند. به جز در مورد غلظت 0.5 میلی مول از L-Car، مقایسه کاهش درصد ناحیه انفارکته بین سایر گروه های PPC با یکدیگر و همچنین با گروه IPC تفاوت آماری معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: این مطالعه، وجود اثرات محافظتی IPC و L-Car به عنوان یک عامل PPC بر علیه آسیب های ایسکمیک قلب با کاهش اندازه انفارکت در طی I/R را نشان داد.

زمینه و هدف: گونه های سالویا و فلومیس بطور سنتی در درمان بیماری های عفونی استفاده می شوند. درمطالعه حاضر اثرات ضدباکتریایی گیاهان سالویا سهندیکا و فلومیس کوکازیکا (گونه های بومی ایران) بر روی گروهی از باکتری های گرم مثبت و منفی مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: عصاره های هگزان نرمال، دی کلرو متانی و متانولی اندام های هوایی گیاهان سالویا سهندیکا و فلومیس کوکازیکا تهیه گردید و اثرات ضد باکتریایی آنها بر علیه 5 باکتری گرم مثبت استاندارد بنام های استافیلوکوکوس اورئوس، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس، استرپتوکوکوس پنومونیه، باسیلوس سرئوس، میکروکوکوس لوتئوس و همچنین 4 باکتری گرم منفی استاندارد بنام های اشرشیاکلی، سودوموناس ائروجینوزا، سالمونلا پاراتیفی و سراشیا مارسی سنس با روش انتشار دیسک کاغذی در آگار ارزیابی شد. از روش SPE جهت فراکسونه کردن عصاره متانولی استفاده شد و اثر ضدمیکروبی فراکسیون های حاصل مجددا بررسی گردید.یافته ها: عصاره های هگزان نرمال و دی کلرومتانی هر دو گیاه فاقد اثر مهاری برعلیه باکتری های مورد آزمایش بودند ولی عصاره های متانولی آنها فعالیت ضد باکتریایی متوسطی درمقابل برخی از سویه های مورد آزمایش بخصوص گروه گرم مثبت نشان دادند. فراکسیون های مختلف عصاره های متانولی اثر مهاری قابل توجهی بر تعدادی از باکتری های مورد آزمایش اعمال نمودند. از میان باکتری ها، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس بیشترین حساسیت را در مقابل فراکسیون 40 درصد عصاره متانولی سالویا سهندیکا نشان داد. در مورد گیاه فلومیس کوکازیکا حساسیت باکتری های آزمایشی کمتر از سالویا بوده و بیشترین حساسیت از سوی باسیلوس سرئوس در برابر فراکسیون 60 درصد مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج حاصله حاکی از آن است که فراکسیون های قطبی عصاره متانولی این گیاهان اثر قابل ملاحظه ای بر باکتری های گرم مثبت داشته و اثر ضدباکتری سالویا سهندیکا بارزتر است.

زمینه و هدف: هورمون های جنسی روی بسیاری از فرایندهای مغزی از جمله حافظه و یادگیری اثر دارند. تاثیر تجویز موضعی استرادیول در سیستم عصبی و میزان دوز موثر آن از جمله مسایلی است که نیاز به تحقیق و بررسی بیشتر دارد در همین راستا در این تحقیق اثر دوزهای مختلف استرادیول بر تثبیت حافظه در موش های صحرایی ماده تخمدان زدایی شده مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: موش های صحرایی ماده نژاد ویستار با وزن 250-200 گرم و متوسط سنی 4-3 ماه بطور تصادفی در 6 گروه 9 تایی تحت آزمایش قرار گرفتند. 5 گروه از موش ها تخمدان زدایی شده و بلافاصله توسط استریوتاکسی کانول گذاری در ناحیه CAI هیپوکامپ صورت گرفت. پس از بهبودی، به جز گروه شم بقیه گروه ها به ترتیب روغن کنجد 0.5 میکرولیتر استرادیول با دوزهای 0.5، 1 و 2 میکروگرم در 0.5 میکرولیتر روغن کنجد بلافاصله پس از آموزش اجتنابی غیرفعال به طور دو طرفه در CAI دریافت نمودند. تست تثبیت حافظه 10 دقیقه و 24 ساعت بعد از آموزش انجام گرفت.یافته ها: نتایج حاصله حاکی از این است که دوز 0.5 میکروگرم استرادیول تاثیر معنی داری بر زمان تاخیر در مقایسه با گروه تخمدان زدایی شده نداشت. گروه دریافت کننده استرادیول با دوز 1 میکروگرم افزایش معنی دار در زمان تاخیر (p<0.001) نسبت به گروه تخمدان زدایی شده داشت، اما 2 میکروگرم استرادیول موجب کاهش زمان تاخیر (p<0.05) در ورود به محفظه تاریک در مقایسه با گروه تخمدان زدایی شده گردید.نتیجه گیری: بر طبق نتایج به دست آمده از این تحقیق به نظر می رسد اثرات تزریق موضعی استرادیول وابسته به مقدار آن بوده و استرادیول در مقادیر زیاد اثر مضعف بر یادگیری اجتنابی غیرفعال دارد.

زمینه و هدف: ایبوپروفن به دلیل کارایی بالا در کنترل تب و درد و عوارض کمتر نسبت به سایر داروهای ضددرد غیراستروئیدی، مصرف گسترده ای بخصوص در بین اطفال دارد. نیاز به مصرف دوزهای متناوب بدلیل نیمه عمر کوتاه و مساله تحریک گوارشی توس اشکال معمولی رهش این دارو لزوم طراحی یک سیستم آهسته رهش را مطرح می کند.روش ها: کلستیرامین (یک رزین مبادله کننده آنیون) با ایبوپروفن به روش بشر بارگیری شد. سپس کمپلکس های رزین- دارو، با درصدهای مختلف  از اتیل سلولز (با دو ویسکوزیته 10 و 100 سانتی پوآز)، به روش امولسیون- تبخیر حلال میکروکپسوله شدند. تست های تعیین درصد روکش، تعیین محتوی دارو و آزادسازی بر روی میکروکپسول ها، انجام گرفت. به فرمولاسیونی که کمترین سرعت آزادسازی را داشت، مقادیر مختلفی از پلی اتیلن گلیکول (PEG4000) 4000، به روش آغشته سازی افزوده شد و تست های قبل بر روی آنها انجام شد.یافته ها: میانگین مقدار داروی بارگیری شده بر روی کمپلکس های رزین- دارو برابر 0.81±44.7 درصد بود. نتایج تست آزادسازی نشان داد که اتیل سلولز 100 cps، اثر مهاری چندانی بر سرعت آزادسازی دارو از میکروکپسول های روکش شده با این پلیمر ندارد و کینتیک آزادسازی آن مشابه نمونه بدون روکش، از مدل دیفیوزن ذره ای تبعیت نمود در حالیکه روکش اتیل سلولز 10 cps به طور قابل توجهی سرعت آزادسازی را محدود نمود. کمترین سرعت رهش دارو از میکروکپسول های تهیه شده با 30 درصد اتیل سلولز 10 pcs (C30) بدست آمد. حضور پلی اتیلن گلیکول 4000، سبب افزایش سرعت آزادسازی دارو گردید و این اثر با افزایش درصد آن افزون گردید. کینتیک آزادسازی دارو از کلیه فرمولاسیون های حاوی اتیل سلولز 10 pcs (با و بدون حضور PEG4000)، از مدل ریشه دوم زمان تبعیت نمود که بیانگر دیفوزیون از غشا پلیمری است. البته در مورد فرمولاسیون برتر (C30) کینتیک آزادسازی از مدل درجه صفر پیروی نمود. نتیجه گیری: فیلم روکش دهنده حاصل از اتیل سلولز 100 pcs، از یکپارچگی کمتری نسبت به اتیل سلولز 10 pcs برخوردار است. در اتیل سلولز با ویسکوزیته بالاتر نیروی بهم چسب در مقایسه بانیروی دگر چسب بین پلیمر و هسته میکروکپسول، غالب بوده و مانع از ارتباط کامل بین هسته و روکش می شود. پلی اتیلن گلیکول 4000، به عنوان پلیمر هیدروفیل، با ایجاد کانال هایی در فیلم اتیل سلولر 10 pcs، سبب افزایش تخلخل و نفوذپذیری روکش و افزایش سرعت آزادسازی دارو می گردد.

زمینه و هدف: مرفین داروی ضد درد قوی اپیوئیدی است که در کبد به دو متابولیت مرفین -3- گلوکورونید و مرفین 6- گلوکورونید (M6G) متابولیزه می شود. مرفین 6- گلوکورونید یک ترکیب با فعالیت ضد دردی بالاتری نسبت به مرفین است که می تواند به عنوان جایگزین مرفین در درمان دردهای شدید استفاده شود.روش ها: اندازه گیری غلظت سرمی مرفین 6- گلوکورونید به دلیل چربی دوستی بالای مولکول و غلظت سرمی کم آن بعد از تجویز دوزهای نرمال وریدی مرفین، توسط روش های اندازه گیری رایج دشوار بوده و نیاز به ابداع یک روش جدید برای اندازه گیری آن ضروری به نظر می رسید.یافته ها: در مطالعه حاضر یک روش ELISA رقابتی برای اندازه گیری غلظت مرفین 6- گلوکورونید در سرم و سایر محلول ها ارایه گردید. در این روش یک آنتی بادی (M6G-ovalbumin) با پیوند ضعیف کووالانسی به سطح پلاستیکی چاهک های میکروتیتر متصل شده و میزان رقابت مرفین 6- گلوکورونید و یک آنتی بادی اختصاصی (R29) برای اتصال به (M6G-ovalbumin) اندازه گیری می شود.نتیجه گیری: این روش یک روش ساده، تکرارپذیر، حساس و اختصاصی برای اندازه گیری سطح سرمی مرفین 6- گلوکورونید بوده و غلظت آن در مقدار بسیار کم سرمی (20 ml) قابل اندازه گیری می باشد. از دیگر مزایای روش ارایه شده اندازه گیری همزمان چندین نمونه (10 تا 35 نمونه) در یک پلیت می باشد.