Iranian Journal of Infectious Diseases and Tropical Medicine
Year:2004 | Volume: | Issue: |Papers Count:14

ویروس هپاتیت ب مهمترین عامل بیماری پیشرفته کبدی در ایران است. حدود 3% جمعیت ایران ناقل این ویروس می باشند. همچنین مهمترین راه انتقال هپاتیت در ایران از طریق مادر به فرزند است. از سال 1372 تمام نوزادان پس از تولد بر اساس برنامه واکسیناسیون کشوری در بدو تولد، 1.5 ماهگی و 9 ماهگی واکسن هپاتیت دریافت می کنند. از طرف دیگر زنان باردار در کشور ما از نظر مارکرهای ویروسی هپاتیت در طی مراقبتهای دوره بارداری بررسی نمی شوند. بنابراین انتقال از طریق مادر به فرزند هنوز مهمترین راه انتقال در کشور است. این مطالعه جهت بررسی میزان انتقال در کودکان واکسینه شده بدون دریافت ایمنوگلوبین طراحی و انجام شده است. روش اجرا: در این مطالعه 97 کودک واکسینه شده که مادرانشان از نظر HBsAg مثبت بودند ولی در بدو تولد ایمنوگلبولین دریافت نکرده بودند در گروه در معرض بررسی شده با 87 کودک دیگر که از مادران HBsAg منفی متولد شده بودند در گروه کنترل مقایسه شدند. تمام کودکان، متولد سال 1372 به بعد بودند. نتایج: عفونت قبلی هپاتیت (HBsAg مثبت یا HBcAb مثبت) در 29 کودک (29.9%) گروه در معرض شناسایی شد ولی تنها 1 کودک گروه کنترل از این نظر مثبت بود. 48 (49.5%) کودک گروه در معرض و 55 (64.4%) کودک گروه کنترل با انجام واکسیناسیون در برابر هپاتیت ب ایمنی لازم را کسب کرده بودند (HBsAb مثبت). 14 (14.4%) کودک گروه در معرض دچار عفونت مزمن هپاتیت (HBsAg مثبت) شده بودند ولی هیچ یک از کودکان گروه کنترل مبتلا به عفونت مزمن نشده بودند. همچنین ارتباطات معنی داری بین وضعیت بیماری هپاتیت در مادران گروه در معرض و وضعیت HBsAg فرزندان آنان مشاهده نشد. این نکته درباره وضعیت بیماری هپاتیت مادران و HBsAb و HBcAb در فرزندان نیز صادق بود. بحث: طبق نتایج حاصله واکسیناسیون به تنهایی ایمنی لازم را جهت جلوگیری از ابتلاء به هپاتیت در کودکان در معرض ایجاد نکرده است. بنابراین غربالگری زنان باردار در طی دوران بارداری ضروری است تا در صورتی که مادر HBsAb مثبت باشد؛ تزریق ایمنوگلوبولین در بدو تولد نوزاد انجام شود.

لامیوودین داروی بدون عارضه جانبی بوده که در متوقف کردن تکثیر ویروس هپاتیت B مؤثر نشان داده است ولی اثر درمانی آن معمولاً وابسته به درمان طولانی مدت می باشد. یکی از مهمترین محدودیتهای درمان طولانی با لامیوودین بروز موتاسیون در توالی YMDD ویروس می باشد که آن را نسبت به لامیوودین مقاوم می کند. گزارشهای موجود نشان داده که این موتاسیون در کوتاه مدت اهمیت بالینی چندانی ندارد و تنها موارد معدودی از عدم جبران کبدی و یا رد پیوند پس از این موتاسیون گزارش شده است. درباره آثار طولانی مدت آن هنوز اطلاعات چندانی در دسترس نیست. در این گزارش دو مورد نارسایی کبدی به دنبال به وجود آمدن این موتاسیون معرفی شده که هر دو منجر به فوت بیمار شده اند. هر دو بیمار درمان طولانی لامیوودین گرفته و از نظر بالینی پاسخ ابتدایی خوبی داشته اند. موتاسیون در هر دو همراه با مثبت شدن HBV DNA PCR و افزایش شدید در تعداد ویروس بوده که به فاصله کوتاهی شرایط بالینی بیمار نیز افت کرده و هردو در علائم نارسایی فوت شده اند. مهمترین عامل در بوجود آمدن این موتاسیون طول مدت مصرف لامیوودین است بنابراین توصیه می شود بیماران هپاتیت B که روی درمان طولانی مدت لامیوودین قرار دارند به طور دوره ای از نظر HBV DNA PCR بررسی و در صورت مثبت ماندن از ابتدا و یا مثبت شدن پس از منفی شدن ابتدایی، آزمون RFLP برای آنها درخواست شود.

نمونه های غرغره گلوی 15 بیمار مبتلا به سرخک با روش سریعReverse Transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR) مورد بررسی قرار گرفتند. در 6 مورد (40%) RNAی ویروس سرخک شناسایی گردید. در بررسی کشت سلولهای B95 8 تلقیح شده با نمونه های فوق، با روش ایمونوفلئورسانس غیر مستقیم، 11 مورد (83.3%) مثبت تشخیص داده شد. دو مورد از موارد مثبت با روشRT-PCR منفی بودند برعکس 7 مورد مثبت با ایمونوفلئورسانس غیر مسقیم با RT-PCR منفی بودند، که اولی به دلیل غیر فعال بودن ویروس در نمونه گلو و دومی به علت کم بودن میزان RNAی ویروس در نمونه گلو است. اهمیت روش RT-PCR در این است، که با بکارگیری پرایمرهای اختصاصی، قطعات خاصی از ژنوم ویروس سرخک تکثیر می گردد و با تعیین ترادف بازی و مقایسه آن در بین ویروسهای مختلف جدا شده، منشاء اپیدمی، سیر انتقال بیماری و سوش ویروس مشخص می شود.

عفونت با پاروویروس B19 در انسان معمولاً منجر به بیماری پنجم fifth Disease می شود. در بالغین و بخصوص بانوان عفونت با این ویروس علاوه بر تب همراه دردهای مفصلی خواهد بود. پاروویروس B19 در افراد با سیستم ایمنی سرکوب شده می تواند کم خونی مزمن ایجاد کند. عفونت با B19 در حین بارداری می تواند همراه با درگیری جنین و عوارض مخرب بر آن باشد. مثل کم خونی آپلاستیک و هیدروپس فتالیس و مرگ جنین در داخل رحم. در این تحقیق شیوع سرمی آنتی بادی ضد پاروویروس B19 در سه گروه از افراد مشخص گردیده است. گروه اول دخترانی هستند که در شرف ازدواج قرار دارند. گروه دوم زنان بارداری می باشد که در حال زایمانند و گروه سوم فرزندان تازه متولد شده افراد گروه دو اند. اندازه گیری آنتی بادی اختصاصی ضد پاروویروس B19 در این افراد به کمک روش ELISA انجام شد. که برای گروه اول IgG و برای گروههای دوم و سوم و IgG IgM سرمی آنها تشخیص داده شد. بر اساس نتایج به دست آمده از 91 نفر گروه اول 56 نفر (61.54%) دارای IgG اختصاصی علیه پاروویروس B19 بوده اند و 184 نفر گروه دوم 127 نفر (69%) دارای IgG و چهار نفر (2.17%) دارای IgM اختصاصی علیه ویروس یاد شده بودند. همچنین از 184 نفر گروه سوم 127 نفر (69%) دارای IgG بودند ولی در سرم بند ناف هیچکدام از آنها IgM اختصاصی ضد پاروویروس B19 یافت نشد بنابراین از کل 275 نفر دوشیزه و بانوی در سن بارآوری 183 نفر (66.55%) دارای IgG ضد B19 بوده اند. بر اساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد آنتی بادی IgG مادری به خوبی توانسته به کلیه جنینها منتقل شود. از طرفی نشان داده شده که گروهی از زنان ایرانی در سنین بارآوری در معرض خطر آلودگی با پاروویروس B19 قرار دارند.

هاری یک بیماری ویروسی قابل پیشگیری است که از طریق گازگرفتگی حیوان منتقل می گردد. ویروس هاری CNS را آلوده کرده و سبب انسفالوپاتی و مرگ می شود. در صد سال گذشته وضعیت هاری در ایالت متحده تغییرات شدیدی پیدا کرده است. بیش از 90% موارد حیوانی گزارش شده سالیانه به CDC اکنون در وحوش رخ می دهند. در حالیکه قبل از 1960 بیشتر موارد در حیوانات اهلی دیده می شد. ولی در ایران همچنان حیوانات اهلی منبع اصلی حیوانات هار را تشکیل می دهند. (37.5%). این مطالعه به بررسی اپیدمیولوژی حیوانات هار در استان تهران (فروردین 1381 تا اسفند 1382) به مدت 2 سال می پردازد. در سال 1381 تعداد موارد هاری در حیوانات اهلی 7 مورد (77.7%) بود که به سه مورد (42.8%) در سال 1382 رسید. در مطالعه انجام شده از نظر شیوع فصلی اغلب موارد هاری در سه ماهه سوم سال بوده و کمترین آنها در سه ماهه دوم گزارش شده اند. در کل 16 مورد حیوان هار از سال 1381 تا 1382 از استان تهران گزارش شد که 14 نفر را مورد تهاجم قرار داده بودند. اغلب مجروحین در سنین 70-60 سالگی قرار داشتند. امروزه پروفیلاکسی مدرن تقریباً 100% در پیشگیری از بیماری موفق است.

بیماری پتیریازیس ورسیکالر عفونت خفیف مزمن سطحی پوست است که توسط قارچی به نام پتی روسپوروم اوال واوربیکولر یا مالاسزیا فورفور ایجاد می شود و بوسیله مناطق رنگی گوناگون، یا بی رنگ مشخص می گردد و پوسته های ریزی بر روی سطح ضایعه دیده می شود. ضایعات بیشتر بر روی تنه و اندام مستقر بوده و شروع عارضه به عوامل متعددی از جمله سن، جنس، آب و هوا، فاکتورهای محیطی بومی، سوء تغذیه و غیره ارتباط دارد. این مطالعه بر روی سالمندان یک مرکز به عنوان گروه آزمون و افراد هم سن و سال در بخش ارتوپدی یک بیمارستان به عنوان گروه کنترل انجام شد. آزمایش با لامپ وود و تست مستقیم از پوسته ها با تست KOH تفاوت معنی داری را بین فراوانی بیماری در دو گروه نشان داد )55% در گروه آزمون و 20% در گروه کنترل، P yalue<0.001 X=10.453 (. نواحی میانی بدن و تنه نیز به طور معنی داری بیشتر از نواحی اندام بیماران، بود. (Fisher"s Exact test) (pv=0.029). بین سن، جنس و مدت اقامت با شیوع بیماری رابطه معنی داری به دست نیامد. حساسیت و ویژگی لامپ وود نیز در مقایسه با آزمون KOH به عنوان تست استاندارد به ترتیب ارقام 80% و 65.3% را به دست داد که نشان می دهد لامپ وود وسیله مناسبی برای تشخیص قطعی این بیماری حداقل در افراد مسن نمی باشد. با توجه به شیوع بالای بیماری در سالمندان توصیه می شود جهت بالا بردن وضع بهداشت فردی و وضع تهویه کانونهای سالمندان حمایتهای فیزیکی، روانی و اجتماعی بیشتری معمول گردد

از آنجاییکه عفونت ادراری در کودکان اهمیت تشخیصی فراوانی دارد و کشت ادرار منفی و یا آلودگی در این بیماران زیاد گزارش می شود، پیدا کردن روشهای مناسب تشخیصی کمک بسیار با ارزشی در این بیماران خواهد کرد. طبق گزارشات، DMSA از حساسیت و ویژگی بالایی برخوردار است. بنابراین ما بر آن شدیم تا این تست را در عفونتهای کلیوی با کشت منفی ادرار ارزیابی نماییم. روش تحقیق: این مطالعه به روش توصیفی (Existing data) انجام گرفت و 127 بیمار مبتلا به عفونت ادراری که از تاریخ اول مهر ماه 1379 لغایت اول مهر 1380 در بیمارستان مفید بستری شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: 78.5% بیماران دختر و 21.5% پسر بودند. بیشترین شیوع در هر دو جنس در گروه سنی 1 ماه تا 24 ماه مشاهده گردید. 26.77% بیماران دارای کشت منفی ادرار یا equivocal بودند که در اسکن DMSA شواهدی از پیلونفریت را نشان می دادند. میزان همبستگی میان اسکنDMSA و متغیرهایی مثل سونوگرافی کلیه ها، پیوری، ESR و CPR به دو روش آماری به نامهای آزمون زوجی Wilcoxon و آزمون همبستگی Spearman بررسی گردید. در روش Wilcoxon، فقط متغیر CPR تا حدودی رابطه معناداری با اسکن DMSA داشت و در روش Spearman رابطه ای میان متغیرها با اسکن به دست نیامد. حدود 40% بیمارانی که کشت منفی ادراری داشتند به دلایل مختلف، به غیر از عفونت ادراری، آنتی بیوتیک مصرف کرده بودند و علتی برای منفی شدن کشت ادرار در 60% بقیه موارد پیدا نشد. نتیجه گیری: چنانچه بخواهیم تنها با آنالیز کشت ادرار پی به وجود عفونت ادراری ببریم تنها بیماران مبتلا به پیلونفریت تشخیص داده خواهند شد و نیز بر اساس آزمایشات پاراکلینیک و تصویربرداری مثل سونوگرافی و VCUG نیز به تشخیص دقیق نخواهیم رسید لذا می توان گفت انجام اسکن DMSA در تمامی بیماران مبتلا به عفونت ادراری تب دار می تواند در تصمیم گیری جهت درمان مناسب و پیشگیری از عوارض بعدی بسیار سودمند باشد.

توکسوپلاسموز از جمله بیماریهای مشترک انسان و حیوان می باشد که از انتشار وسیعی برخوردار است. این بیماری در اثر آلودگی به تک یاخته انگلی توکسوپلاسما گوندیی ایجاد می شود. از مهمترین روشهای تشخیص این بیماری، تکنیکهای سرولوژیک از جمله روش ایمونوفلورسانت آنتی بادی غیر مستقیم (IFA) و ELISA می باشد. هدف از انجام این مطالعه تعیین شیوع عفونت توکسوپلاسمایی به روشهای IFA و ELISA در خانمهای باردار بوده است. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- مقطعی طی چهارماه (از مهر ماه لغایت دیماه 1380) از 600 زن باردار مراجعه کننده به زایشگاههای الزهرا و ایزدی شهر قم نمونه خون تهیه شد. پس از خونگیری و جداسازی سرم، نمونه های سرم به روشهای IFA و ELISA مورد آزمایش قرار گرفتند. یافته های پژوهشی: از تعداد 600 نمونه سرم مادران آزمایش شده به روشAntibody Sandwich Elisa تعداد 257 نفر (42.8%) و با روش IgG-IFA تعداد 246 نفر (41%) دارای آنتی بادی IgG اختصاصی بودند. در این مطالعه عوامل مختلفی که ممکن است در میزان شیوع عفونت توکسوپلاسمایی دخالت داشته باشد، مورد بررسی قرارگرفت و نتایج به دست آمده نشان دهنده عدم ارتباط معنی دار آماری (آزمون Chi-square) موارد مثبت IgG اختصاصی با سابقه مصرف سبزیجات خام، سابقه مصرف کباب و گوشت نیم پز، سابقه تماس با گربه و حیوانات اهلی و شغل می باشد. اما بین سن، میزان تحصیلات، محل سکونت (شهر یا روستا) و سابقه سقط جنین با موارد مثبت IgG ارتباط معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان می دهد اگرچه انتقال عفونت توکسوپلاسمایی در سرتاسر این استان نیز همانند سایر نقاط جهان و ایران صورت گرفته اما درصد قابل توجهی از زنان باردار (57.2% با روش ELISA و 59% با روش IFA) فاقد هرگونه مصونیت اکتسابی در مقابل این عفونت بودند. بنابراین بررسی وضعیت ایمنی و انجام آزمایشهای اختصاصی قبل از ازدواج و نیز آموزش و آگاه نمودن مردم منطقه به ویژه زنان باردار به برنامه های آموزش بهداشت و مراقبتهای دوران بارداری ضروری به نظر می رسد.

با توجه به افزایش معتادان تزریقی و موارد بستری آنان در بخشهای عفونی، درک بهتر ویژگیهای بیماریهای عفونی در این افراد ضروری است. این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژی و شیوع انواع بیماریهای عفونی بر روی 126 مورد بستری در 122 معتاد تزریقی در بخشهای عفونی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از خرداد 81 الی دی 82 انجام شده است. عفونتهای این افراد در گروههای پوست و بافت نرم، استخوان و مفاصل، اندوکاردیت و عروقی، ریوی و سل، هپاتیت، CNS، داخل شکمی، Sepsis و ایدز مورد بررسی قرار گرفت. شایعترین گروههای بیماری به ترتیب عفونتهای پوست و بافت نرم، ریوی و هپاتیت بودند. آبسه بافت نرم، پنومونی و سلولیت به ترتیب بیشترین فراوانی را داشتند. شایعترین علل تب به ترتیب عفونتهای ریوی، عفونتهای جلدی و بافت نرم و علل غیر عفونی بود. 9 مورد سل ریوی اسمیر مثبت 27% عفونتهای ریوی را تشکیل می داد. متوسط زمان بستری 14 روز بود. 57.3% بیماران با بهبودی ترخیص، 8.1% ارجاع، 17% بیمارستان را ترک و 17.7% فوت کردند.

در طی دو دهه اخیر مقاومت استرپتوکک به پنی سیلین و سفالوسپورین های نسل سوم افزایش یافته است. در این مقاله 5 مورد از اعضاء یک خانواده روستایی مبتلا به پنومونی پنوموککی با یا بدون سپتی سمی گزارش شده است. بیمار اول دختر 16 ساله خانواده که در تابلوی شوک سپتیک غیر قابل برگشت با کشت خون مثبت و آنتی بیوگرام مقاوم به پنی سیلین و سفتریاکسون به بیمارستان آورده شد، فوت نمود. بقیه فرزندان و مادر خانواده با تب بالا، حال عمومی بد و درگیری ریوی مراجعه کردند. همگی به درمان آنتی بیوتیک وسیع الطیف پاسخ دادند. فاکتور مساعد کننده جهت ابتلاء خانوادگی: سوء تغذیه، آنمی، تماس خانوادگی نزدیک و فصل سرما بود.

بروسلوز بیماری مشترک انسان و حیوانات است که بخصوص در نقاطی که پرورش و تربیت حیوانات اهلی جهت مقاصد اقتصادی رواج دارد شایعتر است. اشکال بالینی متغیر و مختلف بیماری اکثر اوقات ممکن است گمراه کننده بوده و پزشک را از تشخیص صحیح بیماری دور سازد، لذا در مناطقی که بیماری شیوع زیاد دارد باید فکر آن بود. موردی که در بخش عفونی رازی بستری گردید از موارد نادر اشکال بالینی این بیماری است که با دو عارضه توأم عصبی (نوروبروسلوزیس) و قلبی عروقی مورد بررسی و درمان قرار گرفته ضایعات عصبی با علائم مننژه و پارزی اندامها و همی پلژی نیمه راست بدن ظاهر شده و علائم قلبی به صورت آندوکاردیت و با وژتاسیون های بزرگ دریچه میترال همراه بوده است. این تظاهرات از نشانه ها و عوارض خطیر بروسلوز بوده که پیش آگهی خوبی ندارند بیمار بروسلوزی یاد شده توأم با عوارض مربوطه تحت درمانهای روتین ضدبروسلائی قرار گرفته و تظاهرات عصبی از بین رفته و چون اندازه وژتاسیون کوچک نشد به سرویس جراحی قلب جهت اقدامات جراحی اعزام گردید.

شستن دست بهترین روش پیشگیری از عفونتهای بیمارستانی است. مناسبترین ماده برای شستشو ماده ای است که در کوتاهترین زمان، با کمترین تحریک پوستی، فلورمقیم و گذرا را از بین ببرد. در این مطالعه اثر ژل دست (حاوی الکل و تری کلوزان)، بتادین (با نظارت و بدون نظارت) و آب و صابون معمولی در ضدعفونی دست پرسنل بخشهای نوزادان و NICU مقایسه گردید. از 22 نفر از پرستاران و پزشکان 110 نمونه کشت {در 5 نوبت شامل بعد از اسکراب با بتادین (از بین رفتن فلور مقیم)}، قبل و بعد از شستن دست با آب و صابون معمولی و قبل و بعد از آغشته کردن دستها با ژل دست (از بین رفتن فلور گذرا) انجام شد. از 22 مورد پس از استفاده از بتادین 14 کشت منفی (با روش اسکراب 3 دقیقه ای) و 8 کشت مثبت (با روش شستشوی 15-10 ثانیه ای) بدست آمد. تمام کشتهای قبل و بعد از استفاده از آب و صابون معمولی و ژل دست مثبت بود. تحقیق نشان داد که بهترین ماده برای ضدعفونی دست پرسنل بخشهای نوزادان و NICU بتادین و بهترین روش شستشو اسکراب جراحی است. ژل دست، آب و صابون معمولی مواد مناسبی برای ضدعفونی دست در پرسنل این بخشها (میزان بالای آلودگی با میکروبهای گرم منفی) نمی باشند.

استافیلوکوک اورئوس شایعترین علت عفونت در بیماران بستری می باشد. امروزه افزایش شیوع عفونت بیمارستانی با این میکروارگانیسم به همراه افزایش در مقاومت این میکروب نسبت به آنتی بیوتیکها مسئله بسیار مهم بوده و بیماران همودیالیزی که از نظر سیستم ایمنی نیز تضعیف شده اند در خطر ابتلا به عفونت استافیلوکوکی می باشند. این مطالعه جهت تعیین شیوع ناقلین بینی این میکروب در بیماران همودیالیزی مزمن بخش همودیالیز بیمارستان لبافی نژاد انجام گرفت. روش تحقیق توصیفی و تکنیک انجام آن مصاحبه ای مشاهده ای بود. از 96 بیمار همودیالیزی 47 نفر مرد و 49 نفر زن بودند که 44 بیمار (46%) ناقل بینی استافیلوکوک اورئوس بودند. 5 بیمار (11.36%) عوامل خطر زمینه ای شامل اعتیاد تزریقی یا سابقه مصرف انسولین به دلیل دیابت داشتند. 100% استافیلوکوکهای اورئوس جدا شده از این بیماران مقاوم به متی سیلین، 95% مقاوم به اگزاسیلین، 6.81% مقاوم به کلیندامایسین، 6.81% مقاوم به سیپروفلوکساسین و 4.54% مقاوم به ریفامپین بودند و همگی میکروبها نسبت به ونکومایسین حساس بودند. با توجه به اینکه بیماران همودیالیزی مزمن به میزان بیشتری در معرض خطر ناقلی استافیلوکوک اورئوس می باشند و همچنین این بیماران به علت ضعف سیستم ایمنی در معرض ابتلاء به عفونت بوده و نیز توانایی آلوده نمودن محیط را داشته و می تواند منبع عفونت استافیلوکوکی بیمارستانی جهت ابتلاء بیماران دیگر به این عفونت گردند، لذا تعیین شیوع ناقلین بینی استافیلوکوک اورئوس و همچنین نتایج آنتی بیوگرام بدست آمده از این سوشها را می توان در درمان عفونتهای استافیلوکوکی در این گروه از بیماران مورد استفاده قرار داد.

سابقه و هدف: با وجود فایده بسیار زیاد تکنولوژی در دستیابی به درمان وریدی بالاتر از سه دهه گذشته عفونت بزرگ در موربیدیته و مورتالیتی افراد دریافت کننده درمان وریدی بوده است و پیشگیری از آن یکی از مهمترین اهداف پزشکی در کنترل عفونتهای بیمارستانی محسوب می شود. لذا این مطالعه به منظور تعیین بکارگیری پانسمان با گاز استریل در میزان بروز عفونت موضعی بیماران دارای کاتتروریدی در بخش مراقبتهای ویژه قلبی صورت گرفت. مواد و روشها: این کار آزمایی بالینی بر روی 64 بیمار بستری در بخش CCU وPOST CCU بیمارستان امام حسین (ع) ملایر انجام گرفت. 32 بیمار در گروه تجربی (با استفاده از پانسمان با گاز استریل) و 32 بیمار در گروه کنترل (بطور روتین) به صورت تصادفی قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات از چک لیست و گزارشات آزمایشگاهی استفاده شد، روش کار بدین گونه بود که در ابتدا پرسشنامه حاوی اطلاعات دموگرافیک تکمیل و سپس به طریقه استریل کاتتر وریدی توسط یک نفر در دست بیمار جایگذاری شد، پس از جایگذاری کاتتر، گاز استریل در روی ناحیه کاتتر برای گروه تجربی (برای گروه کنترل طبق روتین) قرار می گرفت، سپس هر 12 ساعت به مدت 72 ساعت محل از نظر فلبیت یا عفونت مورد بررسی قرار می گرفت، در صورت بروز فلبیت و یا گذشت 72 ساعت سر پلاستیکی آنژیوکت با تیغ بیستوری استریل از بدنه جدا و به لوله آزمایش استریل حاوی ماده مغذی انتقال و در کمترین زمان ممکن به آزمایشگاه فرستاده می شد تا در محیط کشت توسط یک نفر کشت داده شود و در صورت رشد تعداد 15 کلنی در هر بشقاب همراه با وجود علائم نتیجه کشت مثبت تلقی می شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته ها در مورد مشخصات فردی و اجتماعی در این پژوهش نشان داد که اکثریت (65.6%) افراد دو گروه مرد بودند، اکثریت افراد هر دو گروه سن بین 70-61 سال داشتند و 53.1% افراد هر دو گروه بی سواد بودند، اکثریت افراد هر دو گروه (59.4%) دارای ایسکمی میوکارد بودند، محل کاتتر در گروه تجربی53.1% در دست چپ و در گروه کنترل 53.1% در دست راست بوده است. از نظر نوع داروی مصرفی 44.1% افراد هر دو گروه از دو داروی هپارین و بازکننده عروق استفاده می کردند. نتایج نشان داد که میزان بروز عفونت موضعی در گروه کنترل 21.9 و تجربی 6.3 درصد بود، آزمون آماری دقیق فیشر با P>0.05 اختلاف معنی داری را بین دو گروه نشان نداد و این بدان معنا نیست که پانسمان با گاز استریل بر روی پیشگیری از عفونت موضعی مؤثر نبود چرا که ملاک عفونت موضعی وجود 15 کلنی یا بیشتر در هر بشقابک بوده است ولی موارد کمتر از این تعداد نیز در محیط کشت برای هر دو گروه مشاهده گردید که از نظر آماری معنی دار بوده است. نتیجه گیری: استفاده از پانسمان با گاز استریل می تواند در پیشگیری از کلونیزاسیون و نهایتاً عفونت موضعی کاتترهای وریدی مؤثر باشد.