مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1386 | دوره:16 | شماره:4 |تعداد مقالات:17

به منظور معرفی نشانگرهای ژنتیکی چهار گونه از خانواده گیش ماهیان، 326 نمونه شامل 78 عدد حلواسیاه (Parastromateus niger)، 85 عدد سارم دهان بزرگ (Scomberomoru comersoniannus)، 78 عدد پرستوی هندی (Trachionotus mookalee) و 85 عدد گیش ریز (Caranx para) جمع آوری گردید و DNA آنها به روش فنل- کلروفرم استخراج گردید. سیتوکروم b به کمک دستگاه (PCR) Thermal cycler تکثیر و محصول نهایی 1105Pbp تعیین گردید. در این تحقیق از 27 آنزیم DNAase برای هضم استفاده شد که 8 آنزیم Dde I, Dpn I, Hinf I, Alu I, Mbo I, Rsa I, Alw 26I, Bam HI برای قطع محلهای روی ژن استفاده شدند و از بین آنها آنزیمهای Mbo I, Hinf I, Alu I تفاوتهای ژنتیکی بین گونه ای (Polymorphism) را نشان دادند و سایر آنزیمها الگوی مشابهی را به نمایش گذاشتند. انواع هاپلوتیپ در چهار گونه مورد مطالعه عبارتند بودند از برای حلوا سیاه هاپلوتیپ BAA، پرستو هندی هاپلوتیپ AAB، گیش ریز هاپلوتیپ ABA و سارم دهان بزرگ هاپلوتیپ ACA بدست آمد و تبارنگار نیز این چهارگونه را کاملا از هم جدا نشان داده است به نحوی که می توان هر یک از هاپلوتیپ مذکور را بعنوان نشانگر ژنتیکی برای شناسایی آنها معرفی نمود.

روتیفر Brachionus calyciflorus با اندازه مناسب و میزان تولید مثل بالا یک گونه مرغوب برای تغذیه ماهیان آب شیرین است. در مطالعه حاضر اثر دو نوع جلبک سبز Chlorella sp. و Scenedesmus obliquus بر رشد جمعیت B. calyciflorus مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور از محیط کشت EPA و دو نوع جلبک سبز با تراکم یکسان (106 cell/ml) استفاده گردید. تراکم اولیه روتیفرها در بالن های 1.5 لیتری که با 1 لیتر آب پر شده بودند 30 individual/ml درنظر گرفته شد. بر اساس نتایج، بین روتیفرهای تغذیه شده با جلبک های کلرلا و سندسموس در روز هفتم بترتیب 478 ind/ml و 328 ind/ml بدست آمد. نرخ رشد جمعیتی (r) روتیفر تغذیه شده با دو نوع جلبک، تفاوت معنی داری از نظر رشد مشاهده شد (p<0.05). حداکثر تراکم روتیفرهای تغذیه شده با جلبک های کلرلا و سندسموس در روز هفتم بترتیب 478 ind/ml و 328 ind/ml بدست آمد. نرخ رشد جمعیتی (r) روتیفر تغذیه شده با کلرلا و سندموس بترتیب برابر 0.61 و 0.42 در هر روز بدست آمد که از نظر آماری تفاوت معنی داری با هم داشتند (P<0.05). روتیفرهای تغذیه شده با دو جلبک کلرلا و سندسموس حاوی مقادیر بالایی از اسیدهای چرب لینولئیک (بترتیب 16.24 و 18.47 درصد) و لینولنیک (بترتیب 15.14 و 16.59 درصد) بودند. میزان اسیدهای چرب با زنجیره بلند (HUFA) در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک کلرلا (7.7 درصد) نسبت به روتیفرهای تغذیه شده با سندسموس (4.246 درصد) بیشتر بود. با توجه به نتایج بدست آمده مشخص می گردد که گونه B. calyciflorus در صورت تغذیه با جلبک کلرلا نسبت به جلبک سندسموس از سرعت رشد بهتری برخوردار می باشد و در تولید انبوه می توان از جلبک فوق جهت تغذیه روتیفر استفاده کرد.

این تحقیق به منظور مقایسه شاخصهای رشد، بازماندگی و ضریب تبدیل غذایی میگوی ببری سبز Penaeus semisulcatus و میگوی سفید هندی Fenneropenaeus indicus انجام گرفت. مطالعه حاضر بصورت دو تیمار و هر تیمار با سه تکرار بصورت کاملا تصادفی با ذخیره سازی بچه میگوهای 12 روزه (PL12) با میانگین وزنی 5 میلی گرم به مدت 109 روز پرورش در 6 استخر خاکی به مساحت 0.4 هکتار و تراکم 25 عدد پست لارو در متر مربع در سایت پرورش میگوی حله استان بوشهر در تابستان 1381 انجام گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که تا روز 31 دوره پرورش، تفاوت بین متوسط رشد ویژه دو گونه میگو معنی دار بود (P<0.05) و از آن روز تا پایان دوره پرورش، تفاوتها به حد معنی دار نرسید (P>0.05). درصد بازماندگی میگوی ببری سبز و میگوی سفید هندی در انتهای دوره پرورش بترتیب 74 و 81 درصد بود. میزان ضریب تبدیل غذایی نیز برای دو گونه مذکور بترتیب 1.13 و 1.33 بدست آمد. میانگین طول و وزن تیمار میگوی سفید هندی بترتیب 11.7 سانتیمتر و 12.78 گرم و تیمار میگوی ببری سبز 10.92 سانتیمتر و 12.22 گرم بود که اختلاف معنی داری بین این دو عامل در هر دو گونه وجود نداشت (P>0.05). میانگین برداش نهایی از هر دو تیمار میگوی سفید هندی و ببری سبز بترتیب 1025.0 کیلوگرم در 0.4 هکتار و 903.3 کیلوگرم در 0.4 هکتار بود. در این آزمایش بین پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب مورد بررسی در هر دو تیمار اختلاف معنی داری مشاهده نگردید.

در این تحقیق توان بوم شناختی و اقتصادی- اجتماعی استان گلستان برای پرورش ماهیان سردآبی مورد ارزیابی قرار گرفت و نیازهای اطلاعاتی برای توسعه پایدار این فعالیت در سال 1378 مشخص گردید. چهارچوب کاری مورد استفاده ارزیابی سیستمی به روش ادغام نقشه های موضوعی به طریقه McHarg بود. حداقل سطح زمین یا سلول مورد بررسی 1.25 کیلومتر در 1.25 کیلومتر و چهار سطح تناسب شامل خوب، متوسط، ضعیف و نامناسب برای پهنه ها در نظر گرفته شد. هر سلول شبکه کاری با توجه به فاصله از جاده، میزان تبخیر، وضعیت خاک، دمای آب، وضعیت سنگ، ارتفاع، شیب، جهت جغرافیایی، شبکه آبراهه، مناطق حفاظت شده، کاربری اراضی، فاصله از منبع آب با دبی مناسب و بالاخره موقعیت سدها و دریاچه ها ارزیابی گردید. نتایج تحقیق نشان دهنده امکان ارزیابی استان گلستان برای آبزی پروری با اطلاعات موجود می باشد. همچنین، پهنه هایی برای توسعه ماهیان سردآبی در طبقات مختلف تناسب در سطح استان مشخص گردید. استخرهای پرورش ماهیان سردآبی در مقیاس تجاری، در مناطقی از استان گلستان بدون محدودیتهای جدی می تواند توسعه پیدا کند. همچنین مشخص گردید که از نظر پرورش ماهی در مقیاس تجاری، نزدیکی استخرها به جاده، عامل مهمی در رسیدن آسان محصول به بازارهای شهری است. علاوه بر آن، شیب، ارتفاع، دمای آب و میزان تبخیر، عوامل تشخیصی مدلهای تناسب پهنه ها برای پرورش ماهیان سردآبی می باشند. نتایج ارزیابی مناطق مختلف در استان گلستان، نشان دهنده این مطلب است که برای پرورش ماهیان سردآبی سطحی حدود 53 کیلومترمربع با تناسب خوب، 54 کیلومتر با تناسب متوسط و 68 کیلومتر مربع با تناسب ضعیف موجود می باشد.

تراکم، مقدار توده زنده، تغییرات مکانی (عمقی)، فصلی، شاخص پراکنش و اکولوژیک پرتاران در ساحل شمالی خلیج گرگان بمدت یکسال از بهار تا زمستان سال 1383 بصورت فصلی مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه سه گونه کرم پرتار متعلق به سه جنس و سه خانواده شناسایی شدند. بر اساس نتایج بدست آمده، با افزایش عمق، ترکم و زیتون پرتاران افزایش یافت. کمترین و بیشترین تراکم و زیتوده در همه اعماق بترتیب در فصل تابستان و زمستان بود. حداکثر تراکم و زیتوده بترتیب 712.13±4489.77 عدد و 246.37±4150 میلی گرم در مترمربع بدست آمد. پراکنش پرتاران درتمامی فصول و اعماق بصورت لکه ای بدست آمد. شاخص تنوع و یکنواختی گونه ای بغیر از عمق یک متری در فصل زمستان که کمترین مقدار این شاخص ها را دارا بود، اختلاف زیادی در بقیه اعماق و فصول سال نداشت. بیشترین غالبیت گونه ای نیز در عمق یک متری در فصل تابستان و کمترین در عمق دو متری در فصل بهار دیده شد در حالیکه حداکثر غنای گونه ای در عمق یک متری در فصول تابستان و پاییز و حداقل آن در عمق دو متری در فصل تابستان مشاهده شد.

نظر به اهمیت مطالعات ژنتیکی در شناسایی جمعیت های یک گونه، نمونه برداری آرتمیا پارتنوژنتیکا از 7 منطقه شامل دریاچه های شور و اینچه برون در استان گلستان، حوض سلطان و نمک در استان قم، مهارلو و بختگان در استان فارس و آبگیر میقان اراک در استان مرکزی انجام و DNA 210 نمونه به روش فنل- کلروفرم استخراج گردید. طراحی پرایمر بر اساس توالی قطعه ای از ژن ریبوزومال میتوکندری (16SrRNA) آرتمیا انجام و PCR صورت پذیرفت. هضم آنزیمی محصول PCR بطول تقریبی 1584 جفت باز توسط 10 آنزیم قطع کننده و RsaI, TaqI, AluI, EcoRI, Eco47I, HaeIII, HindIII, HinfI, MboI, MspI، 12 هاپلوییت متفاوت شامل 4 هاپلوتیپ در شور و اینچه برون، 1 هاپلوتیپ در نمک و حوض سلطان، 3 هاپلوتیپ در میقان، 1 هاپلوتیپ مشترکا در بختگان و مهارلو و 3 هاپلوتیپ در مهارلو را نشان داد. میزان تنوع هاپلوتیپی درون نمونه های جمع آوری شده از صفر در نمونه های حوض سلطان، دریاچه نمک و بختگان تا 0.7425 در نمونه های اینچه برون و شور و میزان تنوع نوکلئوتیدی درون نمونه های جمع آوری شده نیز از صفر (حوض سلطان، دریاچه نمک و بختگان) تا 0.0077 (میقان اراک) محاسبه گردید. کمترین میزان تنوع نوکلئوتیدی بین نمونه های جمع آوری شده، صفر بود که بین نمونه های حوض سلطان با دریاچه نمک و بیشترین مقدار، 0.1700 بین نمونه های اینچه برون و شور با میقان اراک مشاهده شد. اختلاف نوکلئوتیدی بین نمونه ها نیز برای نمونه های اینچه برون با شور کمترین مقدار (0.02- درصد) و برای نمونه های اینچه برون و شور با میقان اراک بیشترین مقدار (16.18 درصد) بدست آمد (میانگین 3.40 درصد). فاصله تکاملی بین هاپلوتیپ های بدست آمده محاسبه گردید که بیشترین مقدار به هاپلوتیپ های میقان با هاپلوتیپ های اینچه برون و شور متعلق بود. با توجه به الگوی هضمی ایجاد شد برای هر آنزیم در مناطق مورد مطالعه، آنزیم Eco47 I بعنوان بهترین مارکر منطقه ای گونه آرتمیا پارتنوژنتیکا در ایران معرفی گردید. بررسی جدایی جمعیتها بر اساس فراوانی هاپلوتیپ ها تفاوت آماری معنی داری را به جز در مقایسه حوض سلطان با نمک و اینچه برون با شور نشان داد (P£0.001) و در سطح هاپلوتیپی، مدارک کافی برای تفکیک جمعیتی آرتمیا پارتنوژنتیکا در ایران به 5 جمعیت جدا شامل جمعیت حوض سلطان- نمک، میقان اراک، مهارلو، بختگان و اینچه برون- شور مشاهده گردید.

در این مطالعه ساختار ژنتیک جمعیت تاسماهی روسی دریای خزر با استفاده از روش میکروستلایت مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور تعداد 28 نمونه از مولدین تاسماهی روسی از رودخانه ولگا (در جوار کارگاه تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری برتیولسکی، آستراخان- روسیه) و 42 نمونه از خزر جنوبی (آبهای ایران و ترکمنستان) جمع آوری و سپس 2 گرم از باله دمی آنها در الکل اتیلیک 96 درصد قرار داده شد و به آزمایشگاه ژنتیک مولکولی انستیتو تحقیقات بین المللی ماهیان خاویاری دکتر دادمان (رشت) انتقال داده شد. DNA ژنومی با استفاده از روش فنل- کلروفرم استخراج گردید. کمیت و کیفیت DNA با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و الکتروفورز ژل آگارز تعیین گردید. واکنش زنجیره پلیمراز (PCR) با استفاده از 8 جفت آغازگر میکروستلایت صورت گرفت و محصول آن روی ژل پلی اکریل آمید 6 درصد الکتروفورز و سپس با نیترات نقره رنگ آمیزی شد. پس از شمارش و اندازه گیری آلل ها، کلیه پارامترهای ژنتیک جمعیت با استفاده از برنامه Gen Alex محاسبه و رابطه فیلوژنی بین نمونه ها با استفاده از نرم افزار TEPGA رسم گردید. در این بررسی حداقل 10 و حداکثر 21 آلل در هر لوکوس مشاهده شد و میزان هتروزیگوسیتی مشاهده شده بین 0.50 تا 0.96 و مورد انتظار بین 0.74 و 0.90 و بطور میانگین 0.68 بود. میزان تعادل هاردی واینبرگ در بین نمونه ها در جایگاه Ls-19, Ls-39 در تعادل و در سه جایگاه دیگر انحراف از تعادل را نشان دادند. شاخص Fst بین نمونه ها ولگا و خزر جنوبی 0.03 و میزان شباهت بین نمونه ها در حد 0.66 و فاصله ژنتیکی در حد 0.41 بود. نتایج این بررسی نشان داد که بین نمونه های تاسماهی روسی مناطق مختلف خزر جنوبی اختلاف معنی داری وجود ندارد (P>0.05) ولی بین نمونه های تاسماهی روسی خزر جنوبی با تاسماهی روسی رودخانه ولگا اختلاف معنی داری وجود دارد (Rst=0.06, P<0.01). با توجه به نتایج بدست آمده می توان اعلام نمود که احتمالات جمعیت تاسماهی روسی رودخانه ولگا به مناطق جنوبی دریای خزر مهاجرت نکرده و تاسماهی روسی خزر جنوبی، جمعیت مستقل از تاسماهی روسی رودخانه ولگا را تشکیل می دهد.

تخم ماهی قزل آلای رنگین کمان در طول دوره انکوباسیون برخی عناصر و یونها را برای متابولیسم و تنظیم اسمزی از آب محیط اطراف جذب می کند. این مطالعه با هدف بررسی نیازهای تخم ماهی قزل آلای رنگین کمان به عناصر پرنیاز کلسیم، منیزیم، سدیم و پتاسیم و تعیین میزان جذب آنها از آب محیط تفریخ انجام گردید. برای انجام این کار، در زمستان 1384 در مرکز ماهی سرای نمرود و دو تفریخ گاه تخم ماهی قزل آلا با شرایط یکسان انتخاب گردید. در یکی از آنها حدود 60000 تخم لقاح یافته وارد شد و دیگری خالی و بدون تخم در نظر گرفته شد. ابتدا از تخم های لقاح یافته قبل از ورود به تفریخ گاه بعنوان تیمار شاهد نمونه برداری بعمل آمد. سپس هر هفته از تخم های داخل تفریخ گاه و آب ورودی و خروجی هر دو تفریخ گاه نمونه برداری انجام شد. تخم ها به روش Tripathi هضم و غلظت عناصر مورد مطالعه در عصاره تخم هضم شده و در نمونه های آب با دستگاه ICP اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد که غلظت عناصر مورد مطالعه در آب خروجی نسبت به آب ورودی در تفریخ گاه فاقد تخم، تفاوت معنی داری ندارد (P>0.05) اما این مقایسه در تفریخ گاه حاوی تخم، معنی دار (P<0.05) و غلظت عناصر (به جز منیزیم) کاهش پیدا کرد که نشان دهنده جذب این عناصر توسط تخم از آب محیط اطراف می باشد. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد که اختلاف معنی داری بین غلظت عناصر مورد مطالعه (به جز منیزیم) در عصاره تخم در مراحل مختلف دوره تفریخ وجود دارد (P<0.05). جذب این عناصر توسط تخم باعث که غلظت آنها در طول دوره تفریخ یک روند افزایشی در تخم داشته باشد. مقایسه غلظت عناصر در تخم بین مراحل قبل و بعد از ورود تخم به آب تفریخ گاه فقط در میزان کلسیم و سدیم تفاوت معنی دار نشان داد (P<0.05) که نشان دهنده یک مکانیسم رقابتی بین کلسیم- منیزیم و سدیم- پتاسیم در جذب توسط تخم می باشد.

پارامترهای رشد ماهی صبور با استفاده از آنالیز اطلاعات فراوانی طولی، در آبهای ساحلی استان خوزستان (آبادان و هندیجان) از فروردین ماه 1384 تا اسفند ماه 1384 مورد مطالعه و تحقیق قرار گرفت و در تخلیه گاه چوئبده در آبادان و سجافی در هندیجان طول کل آنها ثبت شد. میانگین طول اندازه گیری شده طی نمونه برداری در دو مرکز تخلیه، توسط آزمون آماری t مورد سنجش قرار گرفت و اختلاف معنی داری را برای ماههای مختلف نشان داد (P<0.05). به همین جهت تخمین پارامترهای رشد در دو منطقه بصورت جداگانه محاسبه گردید.L¥ (طول بی نهایت یا مجانب) در دو منطقه آبادان و هندیجان بترتیب 42.74 و 37.02 سانتی متر و K (ضریب رشد) در دو ناحیه بترتیب برابر با 0.77 و 0.71 در سال محاسبه گردیدند.ضریب مرگ و میر کل (Z) در دو منطقه آبادان و هندیجان بترتیب برابر با 2.55 و 2.81 و ضرایب مرگ و میر طبیعی (M) و صیادی (F) بترتیب برابر با 0.75، 0.732 و 1.8، 2.078 در سال بدست آمدند. ضریب بهره برداری (E) در دو ناحیه 0.7 و 0.73 تخمین زده شد.

بررسی حاضر اولین مطالعه در زمینه اثر بیهوشی اسانس آویشن شیرازی بر روی ماهی در دنیا می باشد. در این تحقیق اثر بیهوش کنندگی غلظتهای 50 و 100 قسمت در میلیون (ppm) اسانس آویشن شیرازی (Zataria multiflora) روی ماهی آزاد دریای خزر (Salmo trutta caspius) با میانگین وزنی 4±40 گرم و ماهی قزل آلای رنگین کمان پرورشی (Oncorhynchus mykiss) با میانگین وزنی 2±15 گرم مورد بررسی قرار گرفت. در این بررسی، درجه حرارت آب 16 تا 17 درجه سانتیگراد، اکسیژن محلول 0.2±7 میلی گرم در لیتر و pH=8 بود. میانگین زمان رسیدن به مرحله بیهوشی کامل در غلظت های 50 و 100 قسمت در میلیون چه در ماهی آژاد و چه در ماهی قزل آلا بترتیب 3 و 2 دقیقه بود و میانگین زمان ایجاد تعادل و زمان برگشت از بیهوشی بترتیب 3 و 2 دقیقه بود. در مقایسه بین زمان ایجاد بیهوشی و زمان برگشت از بیهوشی با غلظت های 50ppm و 100ppm در هر دو نوع از ماهی ها، اختلاف معنی دار وجود داشت (P<0.0001).ماهی های بیهوش شده با غلظت 100ppm پس از انتقال به آب عاری از اسانس آویشن برای مدت زمان 30 دقیقه آرام بودند و نسبت به محرک ضعیف خارجی (لمسی) واکنشی از خود نشان نمی دادند.در مقایسه میان زمان رسیدن به مرحله بیهوشی و زمان برگشت از بیهوشی با غلظت های مختلف اسانس آویشن، اختلاف معنی داری بین ماهی آزاد و ماهی قزل آلا وجود نداشت (P>0.05).این تحقیق نشان می دهد که اسانس آویشن شیرازی دارای اثرات بیهوش کنندگی است ولی بدلیل ایجاد عوارض شدید تنفسی غیر قابل برگشت و دفرمه شدن ماهی که مغایر با اخلاق شیلاتی است (مرگ همراه با زجر) بکارگیری آن در مقایسه با دیگر مواد بیهوش کننده موجود توصیه نمی شود و فقط از غلظت 15 تا 20ppm می توان بعنوان آرام بخش جهت کاهش استرس به هنگام هر نوع دستکاری ماهی استفاده نمود.

به منظور بررسی وضعیت بهداشت و بیماریهای میگو در استان سیستان و بلوچستان در سال 1384 اقدام به نمونه گیری از میگوی های پرورشی سفید هندی (Penaeus indicus) مجتمع پرورش میگو گواتر شد. طی دوره پرورش میگو، هر ماه از دو مزرعه و از هر مزرعه دو استخر و از هر استخر 19 عدد میگو بصورت تصادفی صید و برای بررسی های آزمایشگاهی بصورت زنده به آزمایشگاه منتقل شدند. پس از ثبت علایم غیر معمول ظاهری از قبیل: تغییر رنگ کوتیکول و آبششها، پلاکتهای سفید یا سیاه بر روی بدن، رنگ عضلات و ...، نمونه ها تحت مطالعه باکتری، قارچی و انگلی قرار گرفتند. باکتری های شناسایی شده شامل: سیتروباکتر، پزودوموناس، آئروموناس پروتئوس، آسینتو باکتر، گونه های ویبریو شامل: آلجینولیتیکوس هاروی، پاراهمولیتیکوس و اسپلندیدوس، قارچهای شناسایی شده شامل: فوزاریوم، موکور، کلادوسپوریوم، آسپرژیلوس، آسپرژیلوس فلاوس، پنسیلیوم، هایف استریل، مخمر و انگلها شامل: زئوتامنیوم، اپیستیلیس و ورتیسلا بودند. از ماه دوم پرورش، 10 تا 65 درصد میگوهای استخرهای مورد مطالعه، علایم سفید و کدر شدن عضلت شکمی را که از بند ششم شکم آغاز می شد و در بعضی موارد کل شکم را فرا می گرفت، از خود نشان دادند. این میگوها به نظر پخته می رسیدند و یک کیسه آبکی زرد رنگ بر روی هپاتوپانکراس و زیر کاراپاس آنها مشاهده می شد. بررسی های میکروبی، انگلی و محیطی وضعیتی را که نشان دهنده عامل بیماری باشد، نداشتند.آنالیز غذاهای مصرفی در مجتمع پررشی میگوی گواتر در سال مورد مطالعه عدم تعادل آنیون و کاتیون را آشکار کرد. در مجموع نتایج بررسیها بیانگر وقوع احتمالی سندرم نکروز خودبخودی عضلات (IMNS) به همراه سندرم کیسه آبکی زیر کاراپاس (SWSS) در میگوهای فوق الذکر بود.

غلظت فلزات سنگین روی و مس در بافت عضله و کبد ماهی سفید دریای خزر Kutum (Rutilus frisii kutum) اندازه گیری شد. این بررسی به منظور تعیین ارتباط بین طول و وزن ماهی و غلظت فلزات فوق در بافت های این ماهی انجام شد. غلظت این دو فلز در کبد بالاتر از عضله بود Cu: 41.5, Zn: 55.2) میکروگرم بر گرم) و در بافت عضله Zn: 22.3 و Cu: 2.7 میکروگرم بر گرم اندازه گیری شد که پایین تر از حد مجاز ارایه شده توسط FAO جهت مصرف انسانی می باشد. بین طول و وزن ماهی با غلظت فلزات در دو اندام مورد مطالعه هیچ بستگی معنی داری مشاهده نشد (P>0.05). تفاوت معنی داری بین غلظت فلزات در دو اندام مورد مطالعه در دو جنس نر و ماده نیز مشاهده نگردید (P>0.05).

در این تحقیق تغییرات ذخایر فیل ماهی (Huso huso) در آبهای ساحلی ایران در دریای خزر با بررسی نوسانات صید و صید به ازای واحد تلاش و پارامترهای مختلف جمعیتی از قبیل طول، وزن و سن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.ذخایر و صید فیل ماهی در آبهای ایران در سه دهه اخیر کاهش داشته است. فیل ماهی در سال بهره برداری 51-1350 به میزان 748 تن صید شد و صید در واحد تلاش آن 5.55 کیلوگرم بود که با یک روند نزولی، صید به 38 تن و صید در واحد تلاش به 0.26 کیلوگرم در سال 1382 در صیدگاههای شیلات کاهش یافت. در صید ضمنی پره نیز روند نزولی بود.میانگین طول فیل ماهی در سالهای 1369 و 1382 بترتیب از 192.8 به 216.2 سانتیمتر و میانگین وزن از 73 کیلوگرم به 116.3 کیلوگرم افزایش داشت. مقایسه تغییرات فراوانی سنین مختلف فیل ماهی در آبهای ایران در سالهای 1369 و 1382 نشان داد که فراوانی ماهیان جوان کاهش داشت که در نتیجه منجر به افزایش میانگین طول و وزن فیل ماهی شد.فراوانی ماهیان جوان در صید در ده سال گذشته کاهش یافته و در حال حاضر ماهیان مسن تر غالب هستند. از آنجایی که فراوانی نسل های جوان و رهاسازی بچه فیل ماهی که تامین کننده صید در سالهای آتی می باشد کاهش و صد غیر مجاز افزایش یافته، صید در سالهای آینده کاهش خواهد یافت.

در این تحقیق به منظور بررسی میزان رشد و بازماندگی دوگونه از آرتمیاهای ایران (آرتمیای پارتنوژنز از دریاچه مهارلو و (Artemia urmiana) در مقایسه با A.franciscana، در تغذیه با سه جیره غذایی از جلبکهای تک سلولی مختلف Dunaliella tertioleta, Tetraselmis suecica)  و (Nannochloropsis oculata با ارزشهای غذایی متفاوت، انجام گردید. دوره آزمایش از زمان تخم گشایی تا بلوغ، 15 روز در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که A.franciscana در کل رشد و بازماندگی بهتری را نسبت به دو گونه آرتمیای دیگر داشته و همچنین جلبکهای تتراسلمیس و دونالیلا در مقایسه با جلبک نانو کلروپسیس غذاهای بهتری برای تغذیه آرتمیا می باشند (P<0.05). زمان بلوغ، رشد، بازماندگی و اولین زادآوری آرتمیاهای تغذیه شده با جلبکهای مختلف، می تواند متاثر از نوع تغذیه جلبکی باشد.

این تحقیق به منظور غنی سازی ناپلیوس آرتمیا اورمیانا (Artemia urmiana) با غلظت های مختلف آنتی بیوتیک اکسولینیک اسید و تعیین میزان تجمع دارو در بدن ناپلیوس در مدت زمانهای متفاوت تحت تاثیر، اجرا گردید. ناپلیوس های استحصالی از تخم گشایی سیست های آرتمیای دریاچه ارومیه بطور جداگانه در شرایط آزمایشگاهی تحت تاثیر غلظت های 25، 50، 75 و 100 میلی گرم در لیتر از داروی اکسولینیک اسید خالص (Oxolinic acid-sigma) مخلوط شده با امولسیون چربی در مدت زمانهای 2، 4، 6 و 8 ساعت قرار گرفتند. کلیه شرایط محیط کشت شامل شوری آب، pH، نور، هوادهی، غلظت دارو و مدت زمان غنی سازی برای تمام تیمارها یکسان بود و هر تیمار با سه تکرار اجرا گردید. هر یک از نمونه های غنی سازی شده بعد از انجام مراحل آماده سازی، با دستگاه HPLC مورد آنالیز قرار گرفتند. سپس داده ها با نرم افزار آماری SPSS و روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه و تست دانکن مورد آنالیز قرار گرفتند. با توجه به نتایج بدست آمده و جدول آنالیز واریانس، اثر عوامل مدت زمان غنی سازی و غلظت دارو در میزان باقیماندگی داور معنی دار بودند (P<0.05, P<0.001). بیشترین میانگین میزان تجمع دارو از نظر غلظت دارویی در ناپلیوس آرتمیا در غلظت 100 میلی گرم در لیتر طی 6 ساعت غنی سازی و به میزان 38.843±14.38 mg/gr/w.w و کمترین مقدار آن در غلظت 75 میلی گرم در لیتر طی 8 ساعت و به میزان 2.583±0.422 mg/gr/w.w بود.

ساپرولگنیازیس، نوعی بیماری قارچی در ماهیان و تخمهای آنهاست که عامل آن، از قارچهای خانواده ساپرولگنیاسه می باشد (Noga, 2000). این قارچها اساسا در آبهای شیرین زندگی می کنند، اما بعضی از آنها می توانند شوری تا 2.8 قسمت در هزار را تحمل کنند (مخیر، 1374؛ آذری تاکامی، 1376). دستکاری ماهی، تغییر درجه حرارت، وجود آلودگی انگلی و افزایش بار مواد آلی امکان ابتلا به ساپرولگنیازیس را بیشتر می کند (Bruno & Wood., 1994).

دریای خزر، بزرگترین اکوسیستم بسته جهان همانند سایر منابع آبی تحت تاثیر عوامل زنده و غیر زنده و تغییرات آنها قرار دارد. افزایش جمعیت و توسعه صنایع از نظر تنوع و تعداد با تولید و ورود آلاینده ها اثرات مهلکی بر بقا، تولید مثل، رشد و حرکت آبزیان و ویژگی های اکولوژیک این اکوسیستم آبی وارد نموده است. بخشی از این آلاینده ها مانند اغلب مواد آلی، طی فرآیندهای زیستی تجزیه شده ولی موادی نظیر فلزات سنگین در برابر تجزیه شدن مقاوم بوده و مدتها در محیطهای آبی باقی می مانند (ثنایی، 1368).