مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:249 |تعداد مقالات:7

مقدمه: سلول های بنیادی مزانشیمی با داشتن خواص ایمونومدولاتور و نوروپروتکشن، می توانند کاندیدای مناسبی برای درمان بیماری های التهابی و نورودژنراتیو باشند. به علاوه، با دستکاری های ژنتیکی می توان خواص درمانی این سلول ها را ارتقا داد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر سلول های بنیادی مزانشیمی ترانسفکت شده با ژن سایتوکاین ضد التهابی IL-27 (Inter1eukuin 27) در مدل موشی انسفالومیلیت خودایمن تجربی Experimental autoimmune encephalomyelitis) یا (EAE بود.روش ها: سلول های بنیادی مزانشیمی، از مغز استخوان موش های C57BL/6 جدا شدند و با بهره گیری از وکتور لنتی ویروسی، ژن IL-27 به آن ها منتقل شد. در ادامه، تعداد یک میلیون از این سلول ها در روزهای 15 و 22 از شروع القای بیماری EAE، به موش های بیمار تزریق شد. در پایان، موش ها کشته شدند و آزمایشات هیستولوژیکی و ایمونولوژیکی، به ترتیب جهت بررسی وضعیت سلامت میلین و ارتشاح سلول های التهابی در بافت مغزی و سنجش برخی سایتوکاین ها انجام گرفت.یافته ها: سلول های مزانشیمی ترانسفکت شده با IL-27 توانستند شدت علایم EAE را در موش های تحت تیمار کاهش دهند. همچنین ارتشاح سلول های التهابی را به بافت عصبی کم نمودند و از تخریب بیشتر میلین جلوگیری کردند. به علاوه، آن ها توانستند باعث القای افزایش تولید سایتوکاین های ضد التهابی IL-4 و IL-10 و کاهش تولید سایتوکاین التهابی IL-17 از سلول های طحالی موش های تحت تیمار شوند.نتیجه گیری: سلول های مزانشیمی ترانسفکت شده با IL-27 می توانند کاندیدای مناسبی در درمان بیماری های التهابی نظیر مولتیپل اسکلروز باشند. با این حال، اتخاذ پروتکل های درمانی دیگری نظیر تغییر دوز و مسیر تزریق سلول ها برای کسب نتایج مطلوب تر پیشنهاد می شود.

مقدمه: آنزیم های بتالاکتامازی یکی از مهم ترین عوامل در به وجود آوردن مقاومت آنتی بیوتیکی در میان باکتری های گرم منفی می باشند. این مطالعه به منظور تعیین الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی و بررسی فراوانی ژن های بتالاکتامازی Ampc در ایزوله های بالینی کلبسیلا پنومونیه صورت پذیرفت.روش ها: 100 ایزوله ی کلبسیلا پنومونیه از نمونه های بالینی مختلف بیمارستان ولیعصر اراک جمع آوری شدند و توسط آزمایش های بیوشیمیایی استاندارد تعیین هویت شدند. الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی با استفاده از روش دیسک دیفیوژن مطابق با دستورالعمل های CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) تعیین گردید. ژن های پلاسمیدی AmpC با استفاده از روش PCR در ایزوله ها شناسایی شدند.یافته ها: بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی مربوط به آنتی بیوتیک های ریفامپین و اریترومایسین بود (90 درصد)، در حالی که کمترین مقاومت آنتی بیوتیکی مربوط به آنتی بیوتیک های ایمی پنم (8 درصد) و کلیستین (صفر درصد) بود. از 100 ایزوله ی کلبسیلا پنومونیه 19 ایزوله (19 درصد) دارای ژن های بتالاکتامازی AmpC بودند. 7 ایزوله (7 درصد) دارای ژن های خانواده MOX،8 ایزوله (8 درصد) دارای ژن های خانواده CIT، سه ایزوله (3 درصد) دارای ژن های خانواده DHA و یک ایزوله (1 درصد) نیز دارای ژن های خانواده EBC بودند در حالی که ژن های خانواده ACC و FOX در هیچ کدام از ایزوله ها یافت نگردید.نتیجه گیری: این مطالعه اولین گزارش از وجود بتالاکتامازهای AmpC از دسته MOX در کلبسیلا پنومونیه در ایران بوده است. شیوع بالای ایزوله های تولیدکننده بتالاکتامازهای AmpC در بیمارستان مرکزی اراک، مقاومت آنتی بیوتیکی را تبدیل به نگرانی بزرگی کرده است. از این رو باید در سیاست های تجویز آنتی بیوتیکی و کنترل عفونت ها تجدید نظر حاصل گردد.

مقدمه: شکستگی سوپراکوندیلار آرنج با جابه جایی در کودکان می تواند با عوارضی همچون عفونت و آسیب عصبی و عروقی همراه باشد. بین درمان اورژانسی و غیر اورژانس این شکستگی، بحث و اختلاف نظر وجود دارد. هدف این مطالعه، بررسی اثر گذشت زمان بر ایجاد عوارض شکستگی سوپراکوندیلار کودکان است.روش ها: در این مطالعه، 60 بیمار تحت عمل جراحی زود هنگام قرار گرفتند و 60 بیمار دیگر که تاخیر در مراجعه داشتند، به صورت تاخیری درمان شدند. داده ها پس از گردآوری با روش مشاهده و ابزار چک لیست و ورود به نرم افزار SPSS  نسخه 17 با آزمونهای student-t, Fisher's exact, x2 و Mann-Whitney تجزیه و تحلیل شدند. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از نظر آسیب عروقی و عصبی، عفونت و میوزیت اسیفیکانس و واروس دفرمیتی، تفاوت آماری معنی داری، بین دو گروه مشاهده نشد. سندرم کمپارتمان نیز در هیچ یگ از دو گروه بیماران دیده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: در این مطالعه، تفاوت آماری معنی داری بین عوارض حین عمل گروه های درمانی زود هنگام و تاخیری درمان شکستگی سوپراکوندیلار آرنج از نظر آسیب عروقی و عصبی، عفونت و میوزیت اسیفیکانس و واروس دفرمیتی دیده نشد. بنابراین، زمان عمل جراحی این آسیب می تواند زود هنگام (کمتر از 8 ساعت) یا تاخیری (بیش از 8 ساعت) بسته به نظر و قضاوت جراح باشد.

مقدمه: سرطان پروستات، چهارمین سرطان شایع در دنیا و شایع ترین سرطان احشایی در مردان است و تشخیص به موقع و غربالگری این بیماری، می تواند تاثیر مثبتی در طول عمر بیمار آن بگذارد. آزمون های Total PSA (Total prostate specific antigen) و نسبت Free PSA به Total PSA از روش های تشخیص و غربالگری این بیماری است و در حال حاضر به طور شایع در غربالگری این بیماری استفاده می گردد. اما تاکنون مطالعه کاملی که ارتباط بین سطح سرمی PSA و درجه بیماری را تعیین کند، انجام نشده است. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین سطح سرمی Total PSA و نسبت Free PSA به Total PSA با درجه بدخیمی سرطان پروستات در نمونه های بیوپسی به انجام رسید.روش ها: طی یک مطالعه ی توصیفی-تحلیلی، 85 نفر از مبتلایان به سرطان پروستات که بیماری آن ها با بیوپسی در آزمایشگاه پاتولوژی و تشخیص طبی تایید شده است، مورد مطالعه قرار گرفتند. سطح سرمی   TotalPSA و Free PSA  این افراد اندازه گیری شد و درجه بدخیمی بیماری نیز از طریق آزمایشگاه پاتولوژی تعیین و ارتباط بین سطح سرمی Total PSA و Free PSA و درجه بدخیمی سرطان پروستان (طبق معیار گلیسون) مورد بررسی قرار گرفت. داده های به دست آمده از مطالعه با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: بین درجه ی گلسیون و نسبت Free PSA و total PSA یک همبستگی معکوس به میزان 0.38 وجود داشت که طبق آزمون همبستگی Spearman، معنی دار بود (p=0.037) بین سطح سرمی PSA و درجه ی گلسیون نیز یک همبستگی مستقیم به میزان 0.37 مشاهده شد که طبق این آزمون، از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به این که سرطان پروستات به طور معمول دیر تشخیص داده می شود و انجام بیوپسی به سختی مورد پذیرش بیماران قرار می گیرد و از طرف دیگر، نظر به وجود ارتباط بین گرید کانسر پروستات و سطح سرمی Free PSA و نسبت Free PSA/Total PSA، می توان با توجه به سطح سرمی Total PSA و Free PSA، تدابیر لازم جهت درمان به موقع بیماران اتخاذ نمود.

مطالعات و تجربیات مختلف نشان داده است که تطابق جنسیتی بین بیمار و پزشک، موجبات کیفیت ارتباط بهتر با بیمار و برعکس، عدم تطابق جنسیتی، زمینه ساز تضعیف ارتباط بین پزشک و بیمار و عدم مشارکت کافی در تشخیص و درمان بیماری می باشد. موضوع تطابق جنسیتی بین بیمار و پزشک، از جنبه های مختلف، پزشکی، روانپزشکی، مذهبی، فرهنگی و اجتماعی حایز اهمیت است. در برخی موارد، عدم تطابق جنسیتی، موجب پنهان ماندن جنبه های مختلف بیماری و همچنین نارضایتی بیماران می گردد. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی زنان و مردان بیمار در رضایتمندی آن ها از پزشک معالج خود انجام گرفت.روش ها: این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی در شش ماه اول سال 1391 در سطح درمانگاه های عمومی و تخصصی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بر روی 423 بیمار مراجعه کننده به این واحدها انجام شد. شرکت کنندگان در مطالعه، به روش نمونه گیری ساده و در دسترس از بین مراجعین به درمانگاه های سرپایی عمومی، تخصصی و فوق تخصصی تابعه ی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انتخاب شدند. رضایتمندی بیماران به کمک پرسش نامه ی مشارکت و رضایت بیمار (PICS) تعیین گردید. تحلیل داد ها به وسیله ی رایانه و نرم افزار SPSS نسخه 21 و با استفاده از آزمون های توصیفی student-t و X2 انجام شد.یافته ها: تطابق جنسیتی در بین 231 بیمار (54 درصد) وجود داشت. 83 درصد بیماران مرد و 70 درصد بیماران زن به پزشکان مرد مراجعه کردند و تفاوت معنی داری در انتخاب جنسیت پزشک وجود داشت (P<0.001) رضایت بیماران از پزشکان پایین بود. رضایت در گروه انطباق جنسی بالاتر از گروه عدم انطباق جنسی بود؛ اما این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار نبود (p=0.26).نتیجه گیری: تطابق جنسیتی بیمار و پزشک در مراکز درمانی در حد مناسبی نیست. علاوه بر آن، مشارکت کافی بین بیمار و پزشک صورت نمی گیرد. این امر باعث می گردد که رضایت بیماران کاهش یابد و تبادل اطلاعات بین پزشک و بیمار در حد مناسبی انجام نشود و در نتیجه، تشخیص و درمان صحیح بیماری دچار مشکل شود. از این رو، لازم است در جهت تامین و توزیع متناسب پزشک عمومی و متخصص در مناطق مختلف، تدابیر ویژه اتخاذ گردد و در جهت اشاعه ی فرهنگ برابری توانمندی های پزشکان زن و مرد تلاش شود