مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1393 | دوره:32 | شماره:272 |تعداد مقالات:6

مقدمه: عفونت مجاری ادراری (Urinary tract infection) شایع ترین نوع عفونت بیمارستانی می باشد Pseudomonas aeruginosa از علل مهم ایجاد عفونت های بیمارستانی است و مقاومت آنتی بیوتیکی در آن می تواند درمان بیماران را با مشکل مواجه نماید. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی P. aeruginosa ایجاد کننده عفونت مجاری ادراری در بیماران سوندگذاری شده، تعیین میزان مقاومت آنتی بیوتیکی و مشخص نمودن الگوی ژنومی این باکتری انجام شد.روش ها: نمونه های ادراری با استفاده از سرنگ استریل از سوند افراد سوندگذاری شده از 2 بیمارستان در تهران در یک مطالعه مقطعی از آذر 1386 تا مرداد 1387 جمع آوری گردید. سپس نمونه ها با روش لوپ استاندارد کشت داده شدند و در صورت وجود 105 CFU/ml باکتری، کشت مثبت در نظر گرفته شد. تشخیص باکتری ها با استفاده از روش های بیوشیمیایی انجام گرفت و با استفاده از دستورالعمل CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) مقاومت سویه ها نسبت به آنتی بیوتیک های مختلف تعیین شد. در مرحله بعد، سویه ها از لحاظ ژنتیکی با استفاده از روش PFGE (Pulsed-field gel electrophoresis) مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: در این مطالعه، 116 نمونه به لحاظ کشت باکتریایی مثبت بودند. سودوموناس آئروجینوزا 10.3 درصد نمونه ها را شامل شد. از لحاظ مقاومت آنتی بیوتیکی، بیشترین مقاومت نسبت به کاربنی سیلین (100 درصد)، سفوتوکسیم (75 درصد) و کوتریموکسازول (66.7 درصد) مشاهده شد. به لحاظ ژنوتیپی سویه ها در هفت تایپ قرار گرفتند.نتیجه گیری: این بررسی مشخص نمود که سویه های جدا شده نسبت به طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها حساسیت داشتند. همچنین سویه های مشترک درون بیمارستانی و بین بیمارستانی، منجر به ایجاد عفونت مجاری ادراری در افراد بستری شده اند.

مقدمه: رگ زایی پدیده ای تعیین کننده در درمان بیماری های قلبی است. هدف از این مطالعه، تعیین اثر تستوسترون بر روی غلظت عامل رشد مشتق از پلاکت و عامل رشد فیبروبلاستی بازی به عنوان عوامل محرک رگ زایی در خون رت های نر بود.روش ها: در این مطالعه تجربی، 24 عدد رت نر به 4 گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت عمل جراحی شم (ایجاد برش جراحی بدون دستکاری) و گروه های دوم و سوم و چهارم تحت عمل ارکیدکتومی قرار گرفتند. به گروه اول و دوم روزانه 0.1 ml روغن کنجد (به عنوان دارونما)، به گروه سوم 1 mg/kg/day تستوسترون و به گروه چهارم 5 mg/kg/day تستوسترون روزانه تزریق شد. پس از 21 روز تزریق، غلظت سرمی عوامل PDGF (Platelet derived growth factor) و bFGF (Basic fibroblastic growths factor) در خون رت ها اندازه گیری شد.یافته ها: میانگین غلظت سرمی PDGF رت های تیمار شده با 5 mg/kg/day تستوسترون، نسبت به رت های ارکیدکتومی تیمار شده با روغن کنجد و 1 mg/kg/day تستوسترون بیشتر بود (p<0.050). همچنین غلظت bFGF در خون گروه دریافت کننده 1 mg/kg/day تستوسترون کمتر از سایر گروه ها بود (p<0.050).نتیجه گیری: کاهش تستوسترون باعث کاهش PDGF می شود و ممکن است از این طریق به صورت بالقوه در کاهش توان آنژیوژنز موثر باشد. تغییر غلظت تستوسترون تاثیری بر تغییر غلظت سرمی bFGF ندارد.

مقدمه: هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تاثیر درمان پریودنتال بر وقوع نوزادان نارس و با وزن کم در مادران باردار مبتلا به پریودنتیت خفیف تا متوسط بود.روش ها: برای 60 بیمار شرکت کننده در مطالعه، معاینات پریودنتال شامل اندازه گیری عمق پاکت (PD یا Probing depth)، میزان از دست رفتن چسبندگی بافت های پریودنتال (CAL یا Clinical attachment level) و نیز خونریزی هنگام پروب کردن (BOP یا Bleeding on probing) ثبت شد. پس از آن، گروه مورد (شامل 30 بیمار) تحت درمان پریودنتال شامل آموزش بهداشت، جرمگیری و تسطیح سطح ریشه در شروع مطالعه و در انتهای ماه هشتم بارداری قرار گرفتند. برای گروه شاهد (شامل 30 نفر) تنها شاخص های پریودنتال ثبت گردید.یافته ها: وقوع نوزادان با وزن کم و نارس در گروه مورد به صورت معنی داری نسبت به گروه شاهد کمتر بود (P=0.006) و هیچ گونه ارتباطی بین شاخص های کلینیکی اندازه گیری شده با مدت زمان بارداری و یا وزن نوزادان ملاحظه نشد. از طرفی، یک ارتباط مثبت و ضعیف بین وزن نوزادان با بهبود شاخص های پریودنتال مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه از این فرضیه که پریودنتیت مادران باردار عاملی جهت به دنیا آوردن نوزادان با وزن کم و نارس در نمونه های مطالعه حاضر می باشد، حمایت می کند. بنابراین درمان پریودنتال در مادران مبتلا به پریودنتیت می تواند به کاهش مشکلات حین بارداری و افزایش وزن نوزادان کمک نماید و باعث می شود تا نوزادان در زمان طبیعی به دنیا بیایند.

مقدمه: کمبود فاکتور 13 یک اختلال خونریزی دهنده نادر است که بالاترین شیوع جهانی آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان می باشد. این اختلال با تظاهرات بالینی مختلف از جمله خونریزی در سیستم اعصاب مرکزی همراه است Pro564Leu یکی از جهش های شایع در فاکتور 13 می باشد. هدف مطالعه حاضر، ارزیابی نقش پلی مورفیسم Leu564Pro ژن کد کننده زیرواحد A فاکتور 13، در خونریزی سیستم عصبی مرکزی (خونریزی داخل یا خارج مغزی) در بیماران مبتلا به کمبود فاکتور 13 بود.روش ها: مطالعه حاضر از نوع مورد- شاهد بود که بر روی 32 بیمار مبتلا به کمبود فاکتور 13 با سابقه خونریزی داخل جمجمه ای (گروه مورد) و همچنین 32 بیمار مبتلا به کمبود فاکتور 13 اما بدون هیچ گونه تاریخچه ای از خونریزی داخل جمجمه ای (گروه شاهد) انجام شد. در ابتدا، هر دو گروه به منظور تایید اختلالشان از نظر پلی مورفیسم فاکتور 13، Arg13Trp مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس تمامی بیماران از نظر پلی مورفیسم Leu564Pro ژن فاکتور 13 بررسی شدند و در نهایت، داده های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS آنالیز شدند.یافته ها: تمامی بیماران تحت مطالعه برای پلی مورفیسم Arg13Trp هموزیگوت بودند و هیچ یک از بیماران جهش Leu564Pro نداشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که پلی مورفیسم Leu564Pro، اثری در بروز خونریزی داخل یا خارج جمجمه ای در بیماران مبتلا به کمبود فاکتور 13 ندارد.

در سال های اخیر، ژن درمانی از طریق siRNA (Small interfering RNA) توجهات زیادی را معطوف خود ساخته است. این پدیده بر اساس PTGS (Post transcriptional gene silencing) استوار است. به دلیل نقایص وکتورهای ویروسی، استفاده از وکتورهای Non viral برای انتقال نوکلئیک اسید مورد توجه قرار گرفته است. درست است که وکتورهای Non viral نسبت به انواع ویروسی، میزان ترانسفکشن کمی دارند، اما Safety وکتورهای غیر ویروسی بسیار بیشتر می باشد. قابلیت های کلیدی siRNA مثل انطباق پذیری بالا، کاربرد در دوزهای کم و همه کاره بودن آن، سبب استفاده از siRNA در روش های انتقال ژن شده است. با این حال، دارای نقایصی مثل تحریک سیستم ایمنی و Off target silencing نیز می باشد. در این مقاله، بیشتر سعی بر این بود تا مشکلاتی که در سر راه انتقال siRNA به سلول وجود دارد، بررسی شود. با توجه به اطلاعاتی که در دست است، گفته می شود که پیشرفت هر چه بیشتر siRNA delivery می تواند در آینده به یک روش قابل اتکا جهت درمان بیماری هایی که پایه ژنتیکی دارند، مبدل گردد.