مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1395 | دوره:34 | شماره:378 |تعداد مقالات:7

مقدمه: بی اختیاری ادرار استرسی (SUI یا Stress urinary incontinence) یک مشکل شایع در بین جوامع امروزی به خصوص در زنان می باشد. با افزایش سن، تعداد حاملگی و افزایش وزن، شانس ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. تاکنون درمان های غیر جراحی مختلفی برای درمان بی اختیاری ادرار استرسی پیشنهاد شده اند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر دو نوع روش تمرین درمانی بر روی بهبود علایم مربوط به بی اختیاری ادرار استرسی در زنان بود.روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور، 41 بیمار مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی با دامنه سنی 65-20 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه Biofeedback و تمرینات شکمی قرار گرفتند. سپس، قبل و بعد از مداخله، کیفیت زندگی افراد با استفاده از پرسش نامه International consultation on incontinence questionnaire (ICIQ)، قدرت عضلات با استفاده از معیار (OSG) Oxford scale grade و شدت بی اختیاری با معاینه بالینی، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در هر دو گروه، کیفیت زندگی و قدرت عضلات کف لگن، بعد از 12 هفته درمان بهبود یافت (p<0.01). همچنین، شدت بی اختیاری نیز کاهش یافت (p<0.01)، اما بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری بین کیفیت زندگی، قدرت عضلات و شدت بی اختیاری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد از نظر آماری، اضافه شدن تمرینات شکمی به برنامه تمرینات کف لگن، تاثیر به سزایی روی روند بهبودی بیماران مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی ندارد.

مقدمه: ارزیابی تراکم ماده معدنی استخوان (BMD یا Bone mineral density) با استفاده از روش جذب اشعه ایکس با انرژی دوگانه (DXA یا Dual-energy X-ray absorptiometry) نقش مهمی در تشخیص و روند پاسخ به درمان پوکی استخوان ایفا می کند. تغییرات ضخامت بافت نرم، می تواند موجب خطاهای احتمالی در مقادیر استخوانی روش DXA گردد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر بافت نرم بر تراکم استخوانی به روش DXA می باشد.روش ها: با طراحی فانتوم ستون فقرات کمری که در آن از مواد معادل استخوان (آلومینیوم) و بافت نرم (پلکسی گلاس) استفاده شد، افراد با وضعیت های متفاوت استخوانی (طبیعی، استئوپنی، استئوپروز) و ضخامت های شکمی گوناگون شبیه سازی شدند. تعداد 45 اسکن DXA با استفاده از دستگاه Norland XR-46 تهیه گردید. مقادیر BMD، محتوای ماده معدنی استخوان (BMC یا Bone mineral content) و ناحیه استخوانی (BA یا Bone area) از طریق ضریب همبستگی Pearson و آنالیز رگرسیون با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: آزمون همبستگی Pearson نشان داد که تغییرات ضخامت بافت نرم، با هیچ یک از کمیت های BMD، BMC و BA رابطه آماری معنی داری ندارد (p>0.050). با استفاده از رگرسیون ناپارامتریک، مشخص شد که تغییرات بافت نرم بر روی کمیت های BMD و BMC تاثیر دارد (p<0.050)، اما بر روی کمیت BA هیچ تاثیر معنی داری ندارد (p>0.050).نتیجه گیری: تغییرات ضخامت بافت نرم، تاثیر مستقیم اندکی (کمتر از 1 درصد) بر تراکم استخوانی داشت. بنابراین، میزان خطای ناشی از تغییرات بافت نرم در سیستم DXA مورد بررسی در این مطالعه، قابل صرف نظر است.

مقدمه: سلنیوم یکی از عناصر کمیاب بدن است که در بدن نقش های فیزیولوژیک متعددی را ایفا می کند. کمبود این عنصر، می تواند بسیاری از سلول های ایمنی و مدیاتورها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین، اختلال در سطح سرمی آن باعث اختلال در عملکرد اعضا و در نهایت، سپس و نارسایی اندام ها و کاهش بقا می شود. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش پیش آگهی دهنده سطح سرمی سلنیوم در بیماران دچار آسیب های چندگانه، در بدو ورود به بخش مراقبت های ویژه، بر نیاز به تهویه مکانیکی، مدت زمان آن، ارتباط با عوامل التهابی و مرگ و میر بیماران به انجام رسید.روش ها: طی یک مطالعه توصیفی- تحلیلی در سال 1394، 80 بیمار دچار آسیب های چندگانه که در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان الزهرای (س) اصفهان بستری بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند و نقش پیش آگهی دهنده سطح سرمی سلنیوم در آن ها در بدو ورود به بخش مراقبت های ویژه بر نیاز به تهویه مکانیکی، مدت زمان آن، ارتباط با عوامل التهابی و مرگ و میر بیماران بررسی گردید.یافته ها: میانگین سطح سرمی سلنیوم بیماران مورد مطالعه، 77.54±44.9 بود و 43 نفر (53.8 درصد) دارای سطح سلنیوم پایین و 37 نفر (46.2 درصد) دارای سطح سلنیوم طبیعی بودند. بر حسب آزمون همبستگی Pearson، سطح سرمی سلنیوم با سطح اینترلوکین 6، لکوسیت، هماتوکریت، pH، PaO2/FiO2، ضربان قلب، (GCS) Glasgow coma scale و امتیاز (APACHE II score یا Acute physiology and chronic health evaluation II score)، همبستگی معنی داری داشت (p<0.050)، اما با سایر متغیرها رابطه معنی داری نشان نداد.نتیجه گیری: سطح سرمی سلنیوم با نیاز به تهویه مکانیکی بیماران دچار آسیب های چندگانه، ارتباط معنی داری نداشت، اما با اینترلوکین 6، مرگ ومیر بیماران، میانگین ضربان قلب، میزان رسوب اریتروسیتی، لکوسیت، هماتوکریت، pH، PaO2/FiO2، GCS و امتیاز APACHE در دو گروه با سطح سلنیوم پایین و طبیعی اختلاف معنی داری داشت.

مقدمه: درماتیت سبورئیک یک بیماری مزمن است که در بعضی موارد، با وجود درمان مناسب، علایم بیمار ادامه می یابد. از این رو، هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثربخشی استات روی 1.2 درصد و تاثیر آن در درمان سبورئیک درماتیت بود.روش ها: مطالعه حاضر، یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور بود. جامعه آن شامل بیماران درماتیت سبورئیک نواحی صورت و اسکالپ که به درمانگاه های پوست وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان مراجعه نمودند، بودند. 60 نمونه وارد مطالعه و به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند. برای گروه شاهد، درمان درماتیت سبورئیک شامل محلول کتوکونازول 2 درصد + محلول دارونما و برای گروه مورد، محلول کتوکونازول 2 درصد + محلول استات روی 1.2 درصد تجویز شد. بیماران روزانه یک مرتبه به مدت 4 هفته تحت درمان بودند و قبل و بعد از درمان، بر اساس پرسش نامه سنجش میزان خارش و اریتم بیمار، که توسط پزشک معالج تکمیل شد، مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین نمره خارش قبل از آزمون در گروه مورد، 2.63±2.41 و در گروه شاهد 2.57±2.35 و میانگین نمره خارش بعد از آزمون در گروه مورد 1.05±0.70 و در گروه شاهد 1.59±1.07 گزارش شد. اریتم قبل از آزمون در گروه مورد 1.23±0.43 و در گروه شاهد 1.07±0.58 و بعد از آزمون در گروه مورد 0.66±0.63 و در گروه شاهد 0.66±0.62 گزارش شد. بر اساس آزمون t، تفاوت خارش بین گروه های مورد و شاهد، معنی دار بود (p<0.050) و از نظر اریتم، تفاوت معنی داری وجود نداشت (p>0.050).نتیجه گیری: هر چند می توان توصیه کرد استات روی 1.2 درصد در درمان بیماری استفاده شود تا بتوان با کاهش علایم ناشی از این بیماری، کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید، اما بهتر است اثرات این ترکیب بر سایر علایم نظیر پوسته ریزی نیز سنجیده شود.

مقدمه: بیماری های غذازاد، از مهم ترین علل مرگ و میر در جهان می باشند و انواع شیرینی جات، به عنوان یکی از عوامل ایجاد این بیماری ها با منشا میکروبی همواره مورد توجه بوده اند. مطالعه حاضر، با هدف بررسی شیوع باکتری های موثر در ایجاد بیماری های غذازاد در شیرینی جات شهر اصفهان و نیز اثر چهار عامل رطوبت، نوع شیرینی، سطح بهداشتی تولید و عرضه و نوع فراورده از نظر صنفی و صنعتی بودن، بر جمعیت میکروبی مشاهده شده انجام گردید.روش ها: تعداد 200 نمونه از انواع شیرینی از سطح شهر اصفهان به صورت تصادفی نمونه گیری و از نظر شمارش Salmonella، Staphylococcus aureus، Escherichia coli، کپک و مخمر، طبق استانداردهای ملی ایران مورد آزمایش قرار گرفتند. آزمون های توصیفی، ANOVA و آزمون Independent t با سطح معنی داری 95 درصد تحت نرم افزار SPSS در تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: نتایج حاکی از آلودگی میکروبی 87 درصد کل نمونه ها با حداکثر آلودگی به مخمر (68 درصد) و Staphylococcus aureus (54 درصد) بود. اثر دو عامل رطوبت و نوع فراورده (صنفی و یا صنعتی) بر میانگین شمارش کلیه میکروارگانیسم های مورد بررسی، معنی دار بود. کیک و کلوچه، در میانگین آلودگی به مخمر، Escherichia coli و Staphylococcus aureus با سایر گروه های شیرینی اختلاف معنی داری داشتند. علاوه بر این، اثر تفاوت در سطح بهداشتی محل تولید و عرضه، موجب اختلاف معنی داری در میانگین تعداد مخمر و درصد نمونه های آلوده به Salmonella گردید (p<0.050).نتیجه گیری: 82 درصد از شیرینی های عرضه شده در سطح اصفهان، فاقد استانداردهای میکروبی لازم هستند. برقراری قوانین نظارتی قوی تر، نظارت مستمر و ممیزی دقیق توسط سازمان های نظارتی برای نزدیک شدن شرایط فعلی به استاندارد ملی، نیاز بهداشتی جدی جامعه است که تحقق آن، موجب افزایش ضریب ایمنی و سلامت عمومی در جامعه خواهد شد.