مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1385 | دوره:15 | شماره:4 |تعداد مقالات:21

بررسی مرفولوژیک و مریستیک به کمک نمودارهای همبستگی بر روی جنس های حلوا سیاه (Parastromateus) (96 نمونه)، گیش شکم شیاری (Atropus) (67 نمونه)، گیش میگویی (Alepes) (70 نمونه)، سارم (Scomberoides) (69 نمونه)، گیش ریز (Caranx) (62 نمونه)، گیش خال سفید (Carangoides) (104 نمونه) و پرستو هندی (Trachionotus) (67 نمونه)، در محدوده زمانی اسفند ماه 1382 تا اواخر بهمن ماه 1383 که بوسیله تور ترال کف کشتی ها فردوسی 1 و لاور 2 در خلیج فارس جمع آوری گردید، انجام گرفت. نتایج نشان داد که نمونه ها از هم جدا و متعلق به هفت جنس مختلف می باشند و جنس حلوا سیاه بطور یقین در این خانواده قرار دارد و رابطه خویشاوندی خود را با این خانواده حفظ نموده است.

آزمایشات تغذیه ای در یک سیستم با جریان آب با میانگین اکسیژن محلول 8.00±0.79 میلیگرم در لیتر و متوسط درجه حرارت آب 21.4±2.9 درجه سانتیگراد، جهت بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین بر رشد بازماندگی مینیاتورهای شاه میگوی آب شیرین (Astacus leptodactylus) در ایستگاه تحقیقات شیلاتی آستانه اشرفیه انجام شد. چهار جیره آزمایشی خالص با سطوح مختلف پروتئین (25، 30، 35 و 40 درصد) تنظیم شد و به 120 عدد شاه میگوی آب شیرین به مدت 90 روز در محفظه های انفرادی خورانیده شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از تجزیه واریانس یک طرفه جهت بررسی میانگین طول کل، وزن، درصد افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، نسبت تبدیل غذا، نسبت کارایی پروتئین و مصرف ظاهری پروتئین خالص انجام شد. نتایج نشان داد که میزان بهینه پروتئین برای حصول حداکثر رشد در شاه میگوی آب شیرین حدود 40 درصد می باشد. جیره های دارای 35 و 40 درصد پروتئین نتایج بهتری در افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، نسبت تبدیل غذا، نسبت کارایی پروتئین و مصرف ظاهری پروتئین خالص ایجاد نمودند. میزان بازماندگی شاه میگوها تحت تاثیر سطوح پروتئین غذا نبودند.ترکیب لاشه میگوهای آب شیرین تحت تاثیر کیفیت غذا بود. جیره های با پروتئین بالاتر منجر به افزایش پروتئین و خاکستر لاشه و کاهش چربی و رطوبت لاشه شدند.

جهت بررسی تاثیر باکتری های خانواده ویبریوناسه به عنوان پروبیوتیک بر روی رشد، بازماندگی و مقاومت میگوها در مراحل تکثیر و پرورش، از آب دریا، آب و لجن کارگاه های تولیدی و همچنین میگوهای پرورشی باکتری های مختلفی مانند: Vibrio alginolyticus (sero type 1-4), Vibrio splendidus I, Vibrio fluvialis II, Vibrio anguillarumI, Vibrio costicul, Vibrio nereis, Vibrio camplbelli, Vibrio natriegens, Vibrio proteolyticus, Vibrio plegius II, Vibrio fischeri, Aeromonas hydrophila, Aeromonas schuberti, Aeromonas salmonisida, Aeromonas Veronii جداسازی، شناسایی و لیوفیلیزه گردیدند. در آزمایشات مختلف اثرات این باکتری ها بر مراحل مختلف زندگی میگو و غذای زنده مورد استفاده از جمله جلبک های کتوسروس، تتراسلمیس و اسکلتونما در سه مرحله متفاوت از ناپلیوس سه و چهار تا پست لاروی سیزده و چهارده و مراحل بالاتر آن بررسی شد. بعضی از سروتایپ ها در محیط کشت و آزمایشات پروبیوتیک واکنش های متفاوتی از خود نشان دادند. از جمله نتایج این تحقیق سروتایپ Vibrio alginolyticus 1 با تراکم 107 سلول در هر میلی لیتر توانست تولید جلبک تتراسلمیس را طی شش روز به مقدار 71 درصد افزایش دهد. سروتایپ 4 این باکتری با تراکم 105 توانست تولید تتراسلمیس را طی دوره ای مشابه 389 درصد افزایش دهد. Vibrio splendidus I توانست موجب افزایش طول در پست لاور چهار به میزان 23 درصد شده و ترکیب Vibrio alginolyticus+ Vibrio fischeri موجب بهبود طول و وزن لاروهای میگو به طور معنی دار در سطح اطمینان 95 درصد گردد. 

مشخصه های مورفومتریک و مریستیک ماهی سیم (Abramis barma orientalis) دریای خزر (90 عدد) و دریاچه سد ارس (110 عدد) در سال 1381 مطالعه شد. برای این منظور 40 مشخصه مورفومتریک، 16 مشخصه مریستیک و 37 مشخصه نسبی این ماهی در این دو زیستگاه اندازه گیری شد. اطلاعات حاصله در نرم افزار SPSS10.0.5 و به کمک آزمون های تک عاملی (ANOVA)، تجزیه به عامل ها (Factor Analysis) و تجزیه تابع تشخیص (Discriminant) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. طبق نتایج حاصله میانگین ضریب تغییرات در مشخصه های مورفومتریک، مریستیک و نسبت مشخصه های مورفومتریک برای ماهی سیم دریای خزر به ترتیب 22.85، 3.24 و 7.68 و برای ماهی سیم دریاچه سد ارس به ترتیب 17.45، 3.53 و 15.27 بود. همچنین ماهی سیم این دو منطقه در 35 عامل مورفومتریک، 6 عامل مریستیک و 25 عامل مشخصه های نسبی با یکدیگر اختلاف معنی دار داشتند (P³0.05). براساس آزمون تجزیه به عاملها ماهی سیم این دو زیستگاه، در 7 مولفه اول مورفومتریک 80.62 درصد، 9 مولفه اول مشخصه های نسبی 73.65 درصد و 4 مولفه اول مریستیک 46.52 درصد تغییرات را بخود اختصاص داده بودند. مهمترین آنها شامل: طول کل، طول چنگالی، طول استاندارد، نسبت طول سر به طول استاندارد، تعداد فلس های روی خط جانبی، تعداد فلس های پایین خط جانبی و تعداد فلس های بالای خط جانبی باعث جدایی دو جمعیت از یکدیگر می گردند. دو مولفه اول هر یک از مشخصه های مورفومتریک و مریستیک باعث جدایی دو جمعیت بطور کامل (100 درصد) شده است. البته طبق این نتایج در بین دو مشخصه مورفومتریک و مریستیک، تفاوتهای موجود در مشخصه مورفومتریک مشخص تر می باشد که خود نیز ناشی از شرایط زیست محیطی متفاوت دو اکوسیستم دریای خزر و دریاچه سد ارس است.

در این تحقیق 15 نمونه ماهی سفید Rutilus frisii kutum (kamensky, 1901)، 10 نمونه سس ماهی بزرگ سر Barbus capito (Gueldenstaedti, 1772)، 10 نمونه ماهی سیم Abramis brama (Linnaeus, 1785)، 10 نمونه ماهی ماش Aspius aspius (Linnaeus, 1758) و 15 نمونه باله ماهی کلمه Rutilus rutilus caspicus در مکانهای صید تجاری و در تیوپ های 500 میکرولیتری جمع آوری گردید. DNA کلی این نمونه ها به روش فنل کلروفرم (Hillis & Moritz, 1990) استخراج شدند و با استفاده از یک جفت پرایمر (جلودار) دارای توالی نوکلئوتیدهای ژن سیتوکروم b ماهی کلمه به روش PCR ازدیاد پیدا کردند.جهت آنالیز RFLPs، محصول PCR ژن سیتوکروم (1117bp) b هر یک از نمونه های ماهی، با پنج آنزیم محدودالاثر (DNAasa) در دمای مناسب انکوباسیون، هضم گردیدند. باندهای DNA، با الکتروفورز عمودی در ژل پلی اکریلاماید و رنگ آمیزی نیترات نقره آشکار گردیدند و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. پنج آنزیم Hinf I، Hinc II، Hha I، RsaI و Mbo I الگوهای پلی مورفیسم در بین برخی گونه ها نشان دادند که در نتیجه ژنوتیپ های ناشی از هضم آنزیمی از 4 آنزیم Hinf I، Mbo I، Hha I و Rsa I هاپلوتیپ های AAAA را برای سس بزرگ سر، BBBB برای کلمه، CCCC برای سیم و EEEE را برای ماهی سفید نشان دادند که هر یک از این هاپلوتیپ ها برای هر یک از این گونه ها دارای اهمیت نشانگر ژنتیکی گونه ای می باشد و برای تمایز این گونه ها دارای ارزش می باشند.

به منظور بررسی پراکنش و بر آورد زیتوده جلبک های دریایی سواحل و برخی جزایر خلیج فارس (محدوده استان هرمزگان) نمونه برداری بصورت ماهانه و در خلال جزر کامل و بصورت تصادفی در طول ترانسکت عمود بر ساحل از شهریور ماه 1380 تا مهر ماه 1382 در 10 ایستگاه انجام گرفت. در مجموع 77 گونه از جلبک های ماکروسکوپی (38 گونه قهوه ای، 21 گونه قرمز، 17 گونه سبز- آبی) شناسایی گردید. بیشترین تنوع گونه ای را ایستگاه لارک با 74 گونه و کمترین تنوع گونه ای را ایستگاه میچائیل با 31 گونه دارا بود است. بیشترین میزان زیتوده جلبکی در ایستگاه شماره 2 (بندر لنگه) با میانگین 1058 گرم در متر مربع و کمترین آن 391 گرم در متر مربع و در ایستگاه شیبدراز جزیره قشم بدست آمده است که اختلاف معنی داری را نشان می دهد (P<0.05). بیشترین میزان زیتوده جلبکی در فصل تابستان با 1466 گرم در مترمربع و در ایستگاه طاحونه- گرزه و کمترین آن در فصل تابستان با 130 گرم در متر مربع در ایستگاه 9 (جزیره قشم) مشاهده شده است. در بین گروههای مختلف، جلبک های قهوه ای با میانگین 824 گرم در مترمربع در ایستگاه 2 (بندر لنگه) بیشترین میزان زیتوده و جلبک های سبز با میانگین 26 گرم در مترمربع در ایستگاههای 7 و 9 (جزیره هرمز و جزیره قشم) کمترین میزان زیتوده جلبکی را بخود اختصاص داده اند. این در حالی است که میانگین زیتوده جلبک های قرمز برابر با 559 گرم در مترمربع و در ایستگاه 4 (طاحونه- گرزه) بدست آمده است. بیشترین میزان جلبک های قرمز در فصل تابستان و در ایستگاه 4 با 755 گرم در مترمربع، جلبک های قهوه ای با 1160 گرم در فصل بهار و در ایستگاه 2 (بندر لنگه) و جلبک های سبز با 519 گرم و در فصل تابستان و در ایستگاه 4 (طاحونه- گرزه) بدست آمده است.

مسمومیت حاد و اثرات سم دیازینون بر برخی عوامل خونی بچه فیل ماهیان براساس دستورالعمل O.E.C.D.، به صورت استاتیک (ساکن)، در شرایط کیفی ثابت آب و دمای 20.27±2.05 درجه سانتیگراد در سال 1383 در مرکز تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری شهید مرجانی مورد مطالعه قرار گرفت. در آزمایشات سمیت حاد، میانگین وزنی بچه فیل ماهی 4.03±0.12 گرم بود. میزان 96LC50 ساعته این سم برای گونه فیل ماهی 5.8210 میلی گرم در لیتر بدست آمد. همچنین حداکثر غلظت مجاز سم دیازینون در محیطهای طبیعی برای گونه فیل ماهی 0.5821 میلی گرم در لیتر محاسبه شد. براساس طبقه بندی جدول سطوح سمیت حشره کش ها، سم دیازینون برای گونه فیل ماهی جز مواد «سمی» طبقه بندی شد. مطالعه عوامل خونی بچه فیل ماهیان با میانگین وزنی 16.08 گرم تحت تاثیر سم دیازینون در غلظت های کمتر از 96LC50 ساعته (3، 4 و 5 میلی گرم در لیتر) انجام شد. نتایج حاصله نشان داد که تعداد گلبول های سفید و قرمز، هموگلوبین، هماتوکریت، MCV، MCH و درصد گلبول های سفید لنفوسیت و ائوزینوفیل بچه فیل ماهیان در معرض سم دیازینون کاهش معنی داری در مقایسه با تیمار شاهد داشته است (P<0.05). همچنین افزایش معنی دار درصد هتروفیل های تیمارهای آزمایشی نسبت به تیمار شاهد مشاهده شد (P<0.05). اما تغییر معنی داری در MCHC (میانگین غلظت هموگلوبین گلبول های قرمز) و درصد گلبول های سفید مونوسیت و بازوفیل مشاهده نشد.

هدف از این تحقیق که در سال 1382 انجام شد بررسی فرآیند لخته سازی و اثرات این فرآیند در کاهش بار آلودگی فلزات سنگین هنگام اختلاط آب رودخانه پیر بازار (در استان گیلان) با آب دریای خزر بوده است. در این راستا میزان آلودگی رودخانه پیر بازار به فلزات سنگین آهن، روی، سرب، مس، کادمیم و کروم اندازه گیری شد و اثرات شوری آب دریا در کاهش میزان این فلزات سنگین محلول در آب مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز شیمیایی نمونه ها با استفاده از روش های استاندارد APHA در دستگاه جذب اتمی مدل AA660 Shimadzu صورت گرفته است.مقایسه مقادیر حاصل از اندازه گیری های این تحقیق با مراجع استاندارد نشان داد که غلظت فلزات مورد بررسی بسیار بیشتر از حد غلظت مجاز است. داده های آزمایشگاهی نشان دادند که حداکثر میزان درصد لخته شدن برای فلزات مس و کروم در شوری 7.65 گرم در لیتر، برای روی و آهن در شوری 9.35 گرم در لیتر و سرب و کادمیم در شوری 2.55 گرم در لیتر اتفاق می افتد. در بین این فلزات ترتیب لخته شدن برحسب درصد از غلظت اولیه به صورت زیر است:Zn>Fe>Cr>Cu>Cd>Pb

در این تحقیق دستگاه گوارش تعداد 10 عدد ماهی شوریده بالغ در آب های استان بوشهر پس از صید خارج و غدد ضمیمه کبد و لوزالمعده آنها جهت پایدار شدن در محلول فرمالین 10 درصد قرار گرفتند. سپس مراحل معمول بافت شناسی انجام و از قالب های پارافینی آماده شده، برشهایی به ضخامت 6 میکرون و به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی گردیدند. نتایج مطالعات میکروسکوپیک نشان داد که غده کبدی بعنوان بزرگترین غده ضمیمه، بافت پانکراس را نیز در بر گرفته است. کبد عضوی کاملا لوبوله بوده که پانکراس بصورت بافتهای ضمیمه کبد در داخل و بین لوبول های آن جای گرفته است و بافت کبدی شباهت زیادی به کبد سایر آبزیان دارد. همچنین هپاتوسیت های کبدی حاوی ذرات گلیکوژن و اکوئول های چربی می باشد که در اطراف آنها سینوزوئیدهای کبدی بصورت پراکنده قرار گرفته اند. غده پانکراس بعنوان یک غده مختلط بصورت قطعاتی متشکل از آسینی های سروزی بعنوان بخش برون ریز پانکراس و مجموعه سلولهایی بصورت جزایر لانگرهانس بعنوان بخش درون ریز آن مشاهده شدند. با این حال قطعات پانکراس اغلب بصورت آسینی های دو ردیفی مشاهده شده که از بین آنها یک رگ خونی بزرگ عبور می نماید.

به منظور بررسی همبستگی طولی و وزنی ماهی سفید با تجمع مقادیر جیوه مطالعه ای صورت گرفت که با استفاده از دستگاه Mercury Analyzer مدل Leco 254 AMA انجام شد. ماهی سفید از سواحل مرکزی خزر جنوبی در فاصله مهر ماه تا آذر ماه 1384 تهیه شد. بعد از زیست سنجی نمونه ها (اندازه گیری طول و وزن آنها) و تشخیص جنسیت، غلظت جیوه در عضله، کبد و پوست اندازه گیری شد. متوسط غلظت جیوه در عضله، کبد و پوست به ترتیب برابر با 849.4، 670.9 و 493.7 نانوگرم در گرم بود. تفاوت معنی داری بین غلظت جیوه در این سه اندام مشاهده گردید (P<0.05). هیچگونه ارتباطی بین تغییرات طول و وزن با مقادیر جیوه به اثبات نرسید. همچنین بین غلظت جیوه دو جنس نر و ماده هیچگونه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0.05). غلظت جیوه در بافت عضله ماهی سفید پایین تر از حد استاندارد ارایه شده توسط (1000 نانوگرم در گرم) FDA می باشد.

این تحقیق به منظور تعیین غلظت کشنده فلز سنگین مس، کمترین غلظت موثر و حداکثر غلظت مجاز بر روی میگوی پاسفید (Litopenaeus vannamel) انجام گرفت. آزمایشات به روش ساکن طی 96 ساعت انجام و برخی عوامل آب مانند دما، pH، اکسیژن محلول، سختی و قلیائیت اندازه گیری گردید. آزمایشات با 10 تیمار و سه تکرار در هر تیمار، در پژوهشکده میگوی کشور (ایستگاه تحقیقاتی بندرگاه) در سال 1383 انجام گرفت. 24 LC50، 48، 72 و 96 ساعته مس بترتیب 86.71، 27.28، 7.98 و 3.90 میلی گرم در لیتر تعیین گردید. حداکثر غلظت مجاز مس در مدت زمان های فوق بترتیب 8.671، 2.728، 0.798 و 0.390 میلی گرم در لیتر بدست آمد.یافته های تحقیق حاضر نشان داد که مقاومت میگوی پاسفید در برابر عنصر مس مطلوب بوده و در صورت استفاده از سولفات مس بصورت کوتاه مدت در مزارع پرورش این گونه میگو، جهت مقابله با جلبک های تک سلولی و رشته ای مشکلی بروز نخواهد نمود.

مطالعه حاضر از تابستان 1381 در خلیج گرگان و حوضه جنوب شرقی دریای خزر آغاز شد. در این مدت چهار گشت تحقیقاتی انجام شد. در این مطالعه به تفکیک در هرگشت فراوانی طولی، رابطه طول- وزن، پراکنش و زیتوده گونه Palaemon adspersus در خلیج گرگان و حوضه جنوب شرقی دریای خزر تعیین شد. در خلیج گرگان میانگین طول کاراپاس 13.55±1.79 میلیمتر و حداکثر و حداقل طول کاراپاس بترتیب 18.7 و 8.7 میلیمتر بود. رابطه طول- وزن در خلیج گرگان W=0.0035CL2.3123 و R2=0.6518 بود. در حوضه جنوب شرق خزر میانگین طول کاراپاس 12.67±2.23 میلیمتر و رابطه طول- وزن W=0.0072CL2.0956 بدست آمد. حداکثر و حداقل طول کاراپاس بترتیب 17.5 و 5.2 میلیمتر بود. پراکنش تقریبا در همه اعماق وجود داشت. با سردشدن هوا حضور این گونه در عمق 2 تا 10 متر بیشتر بود. میزان زیتوده این گونه در خلیج گرگان 1998.75 کیلوگرم و در دریای خزر (جنوب شرقی) 1160.3 کیلوگرم محاسبه شد.

با توجه به ضرورت کسب اطلاعات مستمر از وضعیت آلودگی انگلی ماهیان خاویاری در قسمتهای مختلف دریای خزر تحقیق حاضر طی سالهای 1380 تا 1382 بر روی 338 عدد مولد قره برون Acipenser persicus، صید شده از سواحل جنوب غربی در فصل بهار صورت پذیرفت. در این بررسی ابتدا مولدین زیست سنجی گردیده و پس از کالبدگشایی و بررسی محوطه شکمی، دستگاه گوارش جداسازی و به آزمایشگاه منتقل و انگل های گوارشی جداسازی، شمارش و رنگ آمیزی گردیدند. پس از اتمام آزمایش به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار Statgraph و Excel استفاده شد. براساس نتایج حاصل از این مطالعه در بررسی مولدین قره برون طی سه سال متوالی 6 نوع انگل داخلی کوکولانوس اسفروسفالوس Cucullanus sphaerocephalus، اسکریا بینوپسولوس سمی آرماتوس Skrjabinopsolus semiarmatus، ابوتریومآسیپنزرینوم Eubothrium acipenserinum، کورینوزوما استروموزوم Corynosoma strumosom، لپتورینکوئیدس پلاژی سفالوس Leptorhynchoides plagicephalus و آمفیلینافولیاسه آ Amphilina foliacea جدا گردید. همچنین در این بررسی مشخص گردید انگل های Cucullanus sphaerocephalus و Skrjabinopsolus semiarmatus از بیشترین میزان درصد شیوع و میانگین شدت آلودگی برخوردار بوده اند.

مطالعه کشت و پرورش جلبک Gracilaria corticata در استخرهای خاکی از مهرماه 1379 تا شهریور ماه 1380 طی چهار دوره فصلی در دو استخر 0.25 هکتاری انجام شد. روش کشت و پرورش سیستم Fixed bottom line method بود. جلبک ها بعد از توزین به میزان 500 گرم بر روی هر طناب به طول 10 متر کشت شده و بر روی دیرک ها بسته شدند. در این تحقیق دوره رشد وزنی این جلبک ها طی 9 هفته مورد بررسی قرار گرفت. در فصل پاییز این جلبک تا پایان هفته ششم رشد داشته و تا 2.3 برابر افزایش وزن نشان داد و از میانگین وزن 500 گرم به 1155 گرم بر روی هر طناب رسید، در زمستان تا پایان هفته هفتم روند افزایشی داشته و تا 2.6 برابر رشد نشان داده و به 1290 گرم رسید. در فصل بهار تا پایان هفته ششم به 1320 گرم رسید که رشدی معادل 2.7 برابر نشان داد. در تابستان تا پایان هفته ششم روند رشد افزایشی بوده و تا 2.4 برابر را نشان داد و به 1180 گرم رسید. نتایج حاصل از تجزیه واریانس یک طرفه میانگین رشد وزنی این جلبک حاکی از آن است که میانگین وزن جبلک ها در فصول مختلف یکسان نیست و اختلاف معنی دار است (P<0.05). همچنین میانگین رشد روزانه در فصول مختلف بین 4.3 گرم تا 34.3 گرم متفاوت بود.

این بررسی در حوضه جنوبی غربی دریای خزر و در مناطق چهارگانه تالاب انزلی بر روی 110 نمونه کپور (نر 29 عدد، ماده 70 عدد و نامشخص 11 عدد) طی فروردین تا شهریور ماه 1380 انجام پذیرفت. نمونه ها با دستگاه صید الکتریکی (الکتروشوکر)، تور پرتابی و دام صید شدند و در آزمایشگاه مورد زیست سنجی قرار گرفت. نتایج نشان داد که از نظر ریخت شناسی، میانگین طول چنگالی کپور وحشی تالاب 363.3±9.61 میلیمتر و وزن آنها 996.9±92.54 گرم بود. سن در این ماهیان 2 تا 11 سال (میانگین 4.9) بود. رابطه نمایی طول چنگالی و وزن بدن در کل ماهیان وحشی و در نر و ماده بترتیب بصورت W=0.000021 Lf2.96، W=0.0000368 Lf2.87 و W=0.0000171 Lf2.99؛ معادله رشد بر تالانفی در کل ماهیان وحشی و در نر و ماده بترتیب بصورت L(t)=990 [1-exp-0.075(t+1.272)]، L(t)=705 [1-exp-0.073(t+4.671)] و L(t)=990 [1-exp-0.08(t+1.506)] می باشد. از نظر رسیدگی جنس نرها 29.29 و ماده ها 71.70 درصد از کل جمعیت را تشکیل می دادند.

گاوماهیان Neogobius spp. دریای خزر اهمیت بسزایی در چرخه حیات و زنجیره غذایی ماهیان این دریا دارند و مورد تغذیه ماهیان گوشتخوار بویژه فیل ماهیان قرار می گیرند. از طرف دیگر می توانند در انتقال برخی از آلودگی های انگلی به دیگر ماهیان حایز اهمیت باشند. به منظور شناسایی انگل های این ماهیان بصورت تصادفی در اواخر بهار سال 1384 تعداد 15 گاو ماهی Neogobius spp. مورد بررسی انگل شناسی قرار گرفت. ماهیان بصورت زنده به آزمایشگاه بخش بهداشت و بیماری های آبزیان مرکز اکولوژی دریای خزر منتقل شده و سپس زیست سنجی شدند و با روش های متداول مورد بررسی های انگل شناسی قرار گرفتند (1992 Lom & Dykova.). در حین بررسی و معاینه گسترش مرطوب تهیه شده از بافت های کلیوی ماهیان، در توبول های کلیوی 4 عدد از ماهیان اسپور انگل سراتومیکسا کاسپیا (شکل 1) مشاهده شد.

عملکرد تکثیر تاسماهی ایرانی در دو مرکز تکثیر ماهیان خاویاری حاشیه جنوب و جنوب شرقی دریای خزر در سالهای 1381 و 1382 مورد بررسی قرار گرفت. مولدین مورد نیاز مستقیما از دریا صید گردیدند. مجموعا تعداد 158 مولد در مجتمع شهید رجایی و 269 مولد در مجتمع شهید مرجانی مورد بررسی قرار گرفتند. القا مولدین پس از بررسی تخمک و عمل لقاح براساس روش معمول مراکز تکثیر ماهی خاویاری انجام شد. درجه حرارت انکوباسیون 17 تا 22 درجه سانتیگراد و عمل تفریخ پس از گذشت 5 تا 7 روز (110 تا 115 درجه روز) روی داد. در مجموع از کل ماهیانی که به مراکز تکثیر منتقل شد 55 درصد آنها به عصاره هیپوفیز پاسخ مثبت دادند. دامنه شاخص موقعیت هسته (GV) ماهیان تکثیر شده در مرکز شهید رجایی از 4.4 تا 9.9 و در مرکز شهید مرجانی از 4.73 تا 10.96 واحد متغیر بوده است. در مولدین غیر تکثیری میزان GV بیش از 11 بود.