IRANIAN JOURNAL OF OTORHINOLARYNGOLOGY
Year:2002 | Volume: | Issue: |Papers Count:10

پرفوراسیون پرده تیمپان می تواند به علل مختلفی همانند اتیت میانی حاد، مزمن و تروما به گوش باشد که در هر مورد علائم و درمان به خصوص خود را دارد. در این میان اتیت میانی، شایع ترین علت پرفوراسیون پرده تیمپان می باشد. در مطالعه ای که ما انجام دادیم، پرفوراسیون پرده تیمپان، علت، شیوع آن و عوامل مستعد کننده و مرتبط با حالت فوق را بررسی کردیم. از میان 1921 کودک مورد مطالعه در 30 کودکستان شهرستان مشهد 33 مورد (1.7%) دچار پرفوراسیون پرده تیمپان در یک گوش و بدون هیچ سابقه ای از تروما بودند. جنس در مطالعه فوق از نظر آماری significant نبود. میانگین سنی 5.52 سال با انحراف معیار 0.866 سال بود. 85% از والدین از پرفوراسیون پرده کودک خود خبر نداشتند و 15% سابقه ترشح چرکی و گوش درد را که به پزشک مراجعه کرده بودند در سه ماهه اخیر قبل از مطالعه ذکر کردند. وضعیت اقتصادی- اجتماعی کودکان دچار پرفوراسیون پرده تیمپان در سطح پایین تری از جامعه قرار داشت. وضعیت تحصیلی والدین کودکان دچار پرفوراسیون پرده تیمپان پایین بود. هیچ یک از کودکان سابقه ناهنجاری مادرزادی را نداشتند.

تونسیلیت مزمن، به عفونت ساب کلینیکال پارانشیم لوزه ها اطلاق می گردد که به اشکال بالینی گوناگون تظاهر می کند. درمان قطعی این بیماری به دلیل عوارض آن، از قبیل انسداد مجاری هوایی، زجر تنفسی و ...، انجام عمل جراحی تونسیلکتومی است البته باید توجه داشت که انجام عمل جراحی را باید تا هنگام فروکش کردن عفونت حاد به تاخیر انداخت. به همین دلیل جهت، آگاهی از میکروارگانیسمهای انجام کشت از ترشحات سطحی لوزه ها که با توجه به مراجع مختلف، راه چندان مناسبی برای تشخیص عوامل میکروبی آلوده کننده پارانشیم (عمق) لوزه ها نیست. با توجه به این نکات، از ترشحات سطحی لوزه های 202 بیمار که اندیکاسیون عمل جراحی تونسیلکتومی داشتند با سواب نمونه برداری انجام و کشت داده شد. پس از تونسیلکتومی نیز از عمق لوزه جراحی شده، نمونه تهیه و کشت داده شد. نتایج کشتهای سطحی، نشان دهنده شیوع زیاد آلودگی با استافیلوکوک طلایی و استرپتوکوکها به همراه استافیلوکوک در مرحله دوم بود. ولی فراوانی آنها نسبت به ترشحات سطحی کمتر، و در مجموع، تفاوت میان توزیع فراوانی میکروارگانیسمهای آلوده کننده سطح و عمق لوزه ها از نظر آماری معنی دار بود. با توجه به این نکته چنین می توان نتیجه گیری نمود که استفاده از کشت ترشحات سطحی لوزه ها، در پیش بینی نوع میکروارگانیسم آلوده کننده عمق لوزه ها و تعیین نوع درمان آنها صحیح نیست.

تنگی های حنجره و تراشه جزو مشکلات پزشکی است که معالجه آن هنوز با شکست های نسبتا زیادی مواجه بوده است. روشهای مختلفی در درمان و اصلاح این تنگیها به کار رفته است که استفاده از غضروف دنده یکی از روشهای نسبتا موفق می باشد. تدوین این مقاله که به صورت توصیفی و آینده نگر صورت گرفته است استفاده از غضروف دنده با حفظ پریکوندر خارجی آن به عنوان expander تنگی تراشه و فیکس کردن آن در split قدامی تراشه را بیان کرده است. چهار بیمار با تنگی فوق با این تکنیک عمل شدند که موفقیت قابل توجهی پس از عمل داشتیم. تکنیک مذکور مزایای خوبی داشته است از جمله یک مرحله ای بودن عمل جراحی، در دسترس بودن محل دهنده گرافت، و عدم نیاز به مشخص نمودن عصب راجعه و به عنوان یک انتخاب جراحی موفق توصیه می شود.

اوتیت مدیای ترشحی که با تجمع مایع در گوش میانی مشخص می شود، یکی از شایعترین علل کاهش شنوایی هدایتی در اطفال است و معمولاً ناشی از اختلال عملکرد شیپور استاش و به دنبال آن ایجاد فشار منفی در گوش میانی است. شناخت عوامل باکتریال دخیل در این بیماری و داروهای موثر بر آن می تواند راهگشای درمان باشد.بنابراین، در این مطالعه طی مدت بیش از 2سال، بیماران مبتلا به اوتیت مدیای ترشحی که در بیمارستان الزهراء (س) و کاشانی شهر اصفهان تحت عمل جراحی میرنگوتومی+ نصب VT قرار گرفته اند، از نظر باکتریولوژیک و کشت و آنتی بیوگرام بررسی شده اند. از 154 بیمار بررسی شده 24% بیماران کشت مثبت داشتند. شایعترین میکروارگانیسمهای مسؤول به ترتیب هموفیلوس آنفلوآنزا، پنوموکوک، استاف اپیدرمیدیس و بران هاملاکاتارالیس بوده اند. مجموعه کوتری موکسازول+ اریترومایسین 99.5%، آموکسی سیلین در 80% و سفالکسین در 81% موارد موثر بوده

این یک مطالعه مقطعی (cross-section) با هدف تعیین دقت تشخیصی بالینی و تشخیص اودیومتری برای اوتیت مدیا، با افیوژن (OME) می باشد تعداد 70 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان امام رضا (ع) قبلا تحت درمان مناسب آنتی بیوتیک قرار گرفته بودند ولی پاسخ نداده و یا بعد از درمان عود کرده بودند. اودیومتری برای تمام بیماران انجام شد و اطلاعات مربوط به بیمار پس از معاینه و انجام اودیومتری در یک لیست جمع آوری شد و بعد در حین عمل تکمیل گردید. از بیماران 44 نفر (62.85%) پسر و 26 نفر (37.14%) دختر و بیشترین سن مراجعه 6-5 سالگی بود. 128 گوش با تشخیص اوتیت مدیا با ترشح تحت جراحی تمپانوستومی قرار گرفت که 24 گوش (18.75%) را بدون مایع. از گوشهای دارای مایع 56 گوش (53.84%) دارای مایع سروز، 36 گوش (33.61%) مایع غلیظ (Glue) و 12 گوش (115.53%) موکوئید بود میزان متوسط افت شنوایی برای گوشهایی که با عمل جراحی دارای افیوژن بودند 33.78db به دست آمد. شایعترین نوع تیمپانوگرام تیپ B در 78.84% گوشها که در عمل جراحی دارای ترشح بوده است دقت تشخیص بالینی اوتیت مدیای با ترشح 81.25% بیان می کند. بین نوع ترشح گوش میان و افت شنوایی ارتباطی وجود نداشت، حساسیت تیمپانوگرام نوع B برای تشخیص اوتیت مدیای با ترشح 78.84% و اختصاصی بودن آن 25% بود تیمپانوگرام تیپ B همراه با افت شنوایی بیشتری نسبت به سایر تیمپانومتریها می باشد. بنابراین توصیه می شود بیمارانی تحت عمل جراحی تیمپانوستومی قرار گیرند که در تیمپانوگرام آنها تیپ B و یا حداقل db 20 افت شنوایی در گوش مبتلا وجود دارد.

هدف: انواع مختلف از لوکالیزاسیون چرک در فضای سابدورال گزارش شده است که شایعترین محل در زیر طاق جمجمه (CONVEXITY) و حفره خلفی می باشد. در این مقاله سه مورد آمپیم سابدورال بین دو نیمکره مغز را که از اشکال نادر آمپیم سابدورال می باشد و در مقالات پزشکی کمتر گزارش شده معرفی می کنیم. علائم بالینی: هر سه بیمار در موقع بستری شدن سردرد و تب و اپیلپسی داشتند و در معاینه کلینیکی یک بیمار دچار پاراپارزی و دو بیمار همی پارتیک بودند. در بررسی نورورادیولوژیک هر سه بیمار سینوزیت داشته اند. اقدامات درمانی: سه بیمار فوق تحت عمل جراحی کرانیوتومی جراحی کرانیوتومی و تخلیه چرک از فضای سابدورال همراه با شستشوی کامل با نرمال سالین قرار گرفتند. نتایج درمانی کاملاً رضایت بخش بوده و مورتالیته نداشتیم. نتیجه گیری: به طور کلی آمپیم سابدورال یکی از فوریتهای جراحی اعصاب بوده و اگر به موقع تشخیص داده نشود و درمان مناسب انجام نگیرد کشنده است.

رابدومیوسارکوم با انواع مختلف آن (آمبریونال، آلوئولار و پلیومورف) به خصوص در ناحیه سر و گردن می تواند با پاتولوژیهای بدخیم و یا خوش خیم از جمله پولیپ آلرژیک اشتباه شود، اتفاقی است که برای یک مورد از دو مورد بررسی این مقاله که رابدومیوسارکوم استخوان گیجگاه داشته، پیش آمده است و باعث تاخیر در تشخیص و عود و متاستاز بیماری اولیه به جاهای دوردست گردیده است و این منجر به ایجاد انگیزه جهت پیگیری و بررسی شد و به این نتیجه رسید که دقت در علائم بالینی، مشاهدات صحنه جراحی، به فکر تومورال بودن ضایعه، متوجه ساختن پاتولوژیست بررسی کننده نمونه بیوپسی به این احتمال و استفاده از پاراکلینیک رادیولوژیکی و ایمونوهیستوشیمی از نقاط مهم جهت عدم اشتباه و تشخیص به موقع ضایعه است.

سلولهای هوایی گاهی در درون قسمت استخوانی سپتوم دیده می شود و در معدودی مقالات و کتب به آن اشاره شده است. شیوع این تنوعات بالینی تاکنون به درستی ارزیابی نشده است- مطالعه ای هم اکنون در این جهت توسط نگارنده مقاله در حال انجام است- بیمار معرفی شده دار موکوسل درون این سینوس شده که برای بیمار احساس گرفتگی بینی طولانی مدت کرده است.در بررسی مقالات و کتب مرجع و مدلاین تاکنون مورد مشابهی گزارش نشده است.

استئوم تومور خوش خیم استخوانی با رشدی آهسته می باشد که اغلب به صورت اتفاقی در رادیوگرافی یافت می شود.محل شایع این تومور استخوانهای جمجمه و صورت است و استخوان ماندیبول، فرونتال، اتمویید به ترتیب شیوع محل درگیری استئوم در این نواحی است. اربیت به ندرت توسط استئوم درگیر می شود که غالبا ناشی از گسترش مستقیم از سینوسهای مجاور می باشد. در این مقاله موردی از استئوم سینوس اتموئید گزارش می شود که به اربیت و سینوس ماگزیلا گسترش یافته، باعث ایجاد سردرد و پروپتوز در بیمار شده بود و علی رغم اندازه بزرگ آن و جابه جایی گلوب، حدت بینایی و حرکات چشمی بیمار در محدوده طبیعی بود.

درمان سرگیجه وضعیتی خوش خیم معمولا مطمئن نمودن بیمار از بهبودی تدریجی بیماری است. امروزه روش درمانی ساده ای که در بالین بیمار انجام پذیر است برای این بیماری وجود دارد که تقریباً در اکثر موارد موثر است و در مدت چند دقیقه علائم بیمار را برطرف می سازد. در این مقاله پاتوفیزیولوژی، تشخیص و روش درمانی سرگیجه وضعیتی خوش خیم مورد بررسی قرار گرفته است و نتایج روشهای مختلف مشابه با یکدیگر مقایسه شده است. و نتایج 98 مورد درمان شده توسط مؤلفین گزارش شده است.