مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1392 | دوره:56 | شماره:6 |تعداد مقالات:14

مقدمه: سندرم وقفه تنفسی خواب، یک اختلال نسبتا شایع وابسته به خواب است که با دوره های مکرر انسداد گذرای راههای هوایی طی خواب مشخص میشود. علائم اصلی، خروپف با صدای بلند و خواب آلودگی روزانه است ولی طیفی از شکایات بالینی شامل سردردهای صبحگاهی، اضطراب و افسردگی ممکن است این بیماران را نزد پزشک بکشاند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط سردرد با سندرم وقفه تنفسی خواب می باشد.روش کار: در این مطالعه تحلیلی مقطعی، تعداد 178 بیمار که تشخیص سندرم وقفه تنفسی خواب برای آنها درآزمایشگاه خواب بیمارستان ابن سینای مشهد تایید شد، مورد بررسی قرار گرفتند. همه بیماران توسط نورولوژیست معاینه شدند و تشخیص آپنه خواب با پلی سومنوگرافی گذاشته شد. جهت بررسی علائم افسردگی و اضطراب همراه، از پرسشنامه های Beck استفاده شد.نتایج: سردرد، چهارمین علت مراجه بیماران (پس از بی خوابی، احساس خفگی در خواب و علائم اضطرابی) بود. ما در این مطالعه ارتباط معناداری بین سردرد با شدت آپنه خواب، اندکس کاهش اشباع اکسیژن شریانی وشاخص توده بدنی (BMI) پیدا نکردیم. هرچند همه بیمارانی که سردرد داشتند، درجاتی از علائم افسردگی و اضطرابی را بیان کردند.نتیجه گیری: به طور خلاصه این مطالعه نشان میدهد که سردرد مزمن یکی از علل شایع مراجعه بیماران مبتلا به آپنه خواب است و ارتباطی هم با شدت آپنه و هیپوکسی ندارد. لذا وقفه تنفسی خواب را باید در هر بیماری که با سردرد مزمن همراه با سابقه خروپف و خواب آلودگی روزانه مراجعه میکند، در نظر داشت.

مقدمه: اصول زیر بنایی در هر برنامه تمرینی شناخت منابع انرژی و درک پاسخ های هورمونی و متابولیکی است. هدف از تحقیق تعیین اثر تمرین سرعتی بر پاسخ هورمونی غدد درون ریز دوندگان مرد طی مراحل گوناگون فعالیت منتخب بود.روش کار: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح سری های زمانی بود. نمونه آماری مطالعه 10 تن از دوندگان دوهای سرعت عضو تیم دانشگاه مازندران بودند. جهت ارزیابی آزمودنی ها تست تمرین پیش رونده استاندارد با سرعت 7.1 مایل در ساعت و شیب 2.5 درجه اجرا گردید. سپس آزمودنی ها به مدت 6 هفته پروتکل تمرینات سرعتی را اجرا کردند. شدت تمرین 60 درصد ضربان قلب بیشینه بود.طی اجرای پروتکل مجموعا 10 نمونه خونی گرفته شد.نتایج: نتایج تحقیق بیانگر کاهش معنادار در ضربان قلب آزمودنی ها بود (p<0.05) در خصوص هورمون های آنابولیکی رشد و تستوسترون پس از تمرینات افزایش غیر معناداری مشاهده شد (P>0.05) منتها مقادیر T4 به طور معناداری حین و پس از آزمون افزایش یافته بود .(P<0.05) دو آنزیم لاکتات دهیدروژناز و کراتین فسفوکیناز طی وهله های مختلف تمرینی به طور معناداری افزایش یافته بود(P<0.05) منتها در قیاس با نتایج پیش آزمون، از مقادیر پس آزمون آنها کاسته شده بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد اجرای 6 هفته تمرین سرعتی با پروتکل بیان شده و شدت همراه با آن، بتواند افزایش عملکرد ورزشی افراد را به واسطه تغییر در نیمرخ هورمونی و متابولیکی بهبود بخشد.

مقدمه: هیرسوتیسم به صورت رشد بیش از حد موهای وابسته به آندروژن با الگوی مردانه توصیف می شود.اغلب هیرسوتیسم به صورت ایدیوپاتیک یا ناشی ازسندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS)می باشد.مقاومت به انسولین در بیماران مبتلا به PCOS(خصوصا افراد چاق) شایع می باشد و این ارتباط ثابت شده است. اما وجود ارتباط بین مقاومت به انسولین و هیرسوتیسم ایدیوپاتیک کاملا مشخص نیست. هدف در این مطالعه بررسی مقاومت به انسولین در هیرسوتیسم ایدیوپاتیک در مقایسه با افراد سالم و مبتلا به PCOS است.روش کار: این مطالعه مورد شاهدی در سال 90-1391 بر بیماران مراجعه کننده به درمانگاه های بیمارستان امام رضا (ع) و قائم انجام شد. افراد سالم نیز داوطلبانه وارد شدند. این بررسی شامل 3 گروه از افراد سالم و افراد مبتلا به PCOS و هیرسوتیسم ایدیوپاتیک بود. هر گروه شامل 30 نفر زن با وزن طبیعی بود.مقاومت به انسولین با استفاده از فرمول HOMA-IR برای تمام بیماران محاسبه شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون مجذور کای و آنالیز واریانس.استفاده شد.نتایج:در این بررسی در 3 گروه سطح انسولین سرم (p=0.491)، میزان شاخص مقاومت به انسولین (HOMA- IR) (p=0.470)، شیوع مقاومت به انسولین(p=0.140) ، و شیوع مقاومت به انسولین شدید (p=0.696) اختلاف معنی داری با هم نداشتند.زمانی که افراد از نظر BMI نیز دسته بندی شدند، (BMI>25, BMI<=25)بین سه گروه از نظر مقاومت به انسولین اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که سطح انسولین سرم و شیوع مقاومت به انسولین در افراد چاق در 3 گروه هیرسوتیسم ایدیوپاتیک، PCOS و سالم تفاوت معنی داری ندارد.

مقدمه: لوله گذاری تراشه اقدامی حیاتی در اتاق عمل ها است و عدم تشخیص صحیح با خطرات ناگواری همراه است. در این مطالعه دستگاه نشانگر مری با کاپنوگراف مقایسه شده است.روش کار: پس از تائید و حمایت معاونت پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، این مطالعه توصیفی آینده نگر و تک نمونه ای بر 114 بیمار کاندید جراحی عمومی و ارتوپدی انجام شد. بعد از لوله گذاری تراشه، محل آن ابتدا به وسیله دستگاه نشانگر مری و سپس با کاپنوگراف ارزیابی شد. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل و میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.نتایج: در 114 بیمار به علت لوله گذاری مشکل 124 دفعه لوله گذاری تراشه انجام شد. میزان حساسیت و ارزش اخباری مثبت کاپنوگراف در تشخیص صحیح محل لوله تراشه 100% بود. اما در دستگاه نشانگر مری میزان حساسیت 98.2% و ارزش اخباری مثبت 96.5% بود. بنابراین کاپنوگراف در تشخیص صحیح محل لوله تراشه از دستگاه نشانگر مری مطمئن تر بود (p=0.016)نتیجه گیری: کاپنوگراف استاندارد طلایی برای تشخیص محل لوله تراشه است و استفاده از دستگاه نشانگر مری در حالتهای الکتیو از ارزش کمتری برخوردار است. ولی دستگاه نشانگر مری در تشخیص محل لوله تراشه، سریع بوده و از حساسیت بالایی بخصوص در موارد اورژانس و ایست قلبی برخوردار است. به علت حساسیت و ارزش اخباری مثبت بالا، در مواقع ضروری دستگاه نشانگر مری در تشخیص محل لوله تراشه قابل استفاده است ولی کاپنوگراف مطمئن تر و دقیقتر است.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت سلامت روانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کردستان ورابطه آن با متغیرهای سن، جنس و رشته تحصیلی آنان انجام شده است.روش کار: نوع مطالعه توصیفی-تحلیلی، و جامعه مورد مطالعه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کردستان و روش نمونه گیری، نمونه گیری در دسترس بوده است . تعداد نمونه مطالعه حاضر، 1000 نفر دانشجو (382 نفر مذکر و 618 نفر مونث) بوده و روش گردآوری داده ها،پرسشنامه 28GHQ است.نتایج: این پژوهش نشان داده است که تعداد 40.2% از آزمودنیها فاقد سلامت روانی بوده اند و همچنین بر اساس نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر، بین جنسیت و سلامت روانی افراد مورد مطالعه رابطه معنی داری (p<0.01) وجود داشته است.نتیچه گیری: از آنجا که بر اساس نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر، تعداد زیادی از دانشجویان فاقد سلامت روانی بوده اند لذا انجام اقدامات پیشگیرانه و انچام خدمات مشاوره ائی به آنان ضروری بوده، و پیشنهاد می شود به طور تخصصی در این زمینه اقدامات لازم انجام گردد.

مقدمه: سلاح های شیمیایی عوارض فیزیکی طولانی مدت و متعددی را القا می کنند که می توانند بر سلامت روانی هم اثر بگذارند. در این مطالعه جانبازان شیمیایی و غیر شیمیایی آسیب دیده در جنگ از نظر علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) بررسی می شوند.روش کار: پس از تائید و حمایت دانشگاه علوم پزشکی زنجان،این مطالعه به صورت مقطعی-تحلیلی بر دو گروه جانبازان شیمیایی (80 نفر) و غیر شیمیایی (89 نفر) ساکن شهر زنجان طی سال 1389-1390 انجام شده است. برای ارزیابی اختلال استرس پس از سانحه از اشتراک هر دو تست PTSD Checklist-Military و Event Scale-Revised استفاده شده است. تجزیه و تحلیل و مقایسه داده ها به وسیله SPSS انجام شده و P.value˂0.05 از لحاظ آماری قابل ملاحظه در نظر گرفته شده است.نتایج: شیوع علائم PTSD به ترتیب در جانبازان شیمیایی و غیرشیمیایی 40% و28 % بود. تفاوت قابل توجهی در شیوع و درجه PTSD بین دو گروه جانبازان شیمیایی و غیر شیمیایی مشاهده نشد (p>0.05) نوع اعزام به جبهه توسط سازمان های نظامی در افراد مبتلا به PTSD به صورت معنی داری متفاوت از سایرین بود (p<0.05) ، اما هیچ ارتباطی بین این فاکتورها و زمان آسیب، سطح سواد افراد، شغل و نوع عامل شیمیایی مشاهده نشد ((p>0.05نتیجه گیری: هرچند در این مطالعه شیوع علائم اختلال PTSD در افراد بین دو گروه جانبازان شیمیایی و غیرشیمیایی تفاوت آشکاری ندارد اما به نظر می رسد که سلامت روانی در افراد جانباز که در معرض عوامل شیمیایی قرار داشته اند به دلیل آثار مضر طولانی مدت تحت تاثیر قرار گرفته است.

مقدمه: استئوپروز شایع ترین بیماری متابولیک استخوان است که از بارزترین مشخصه های آن کاهش موادمعدنی و ماتریکس استخوان می باشد.این بیماری بیش از نیمی از زنان بالای 50 سال را درگیر می کند. این مطالعه با هدف بررسی میزان شیوع استئوپروز و استئوپنی در 5 سال ابتدای یائسگی در میان زنان مراجعه کننده به کلینیک روماتولوژی مرکز آموزشی-درمانی-پژوهشی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد، انجام پذیرفت.روش کار: در یک مطالعه مقطعی، 250 زن یائسه سالم مراجعه کننده به کلینیک روماتولوژی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد، با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب و بر اساس فاکتورهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. اندازه گیری تراکم معدنی استخوان در دو ناحیه فمور و ستون فقرات کمری (L2-L4) به روش دگزا انجام شد. داده ها وارد رایانه و به کمک نرم افزار SPSS Ver.17، تجزیه و تحلیل شد.نتایج: در این مطالعه 250 زن بین سنین 44 تا 62 سال با میانگین سنی 52.9±3.77 سال بررسی شدند. متوسط زمان یائسگی این افراد 2.8±1.5 سال و میانگین وزنی آنان 70.0±11.55 کیلوگرم بود. با توجه به BMD فمور، 40% افراد مورد مطالعه استئوپنی و 8% افراد استئوپروز دارند و بر اساس BMD لومبار، 44% افراد استئوپنی و 17% افراد استئوپروز دارند.نتیجه گیری: در نهایت حدود 70% افراد مورد بررسی در مطالعه ما (زنان یائسه در 5 سال اول دوران یائسگی)، در یکی از دو محل مورد بررسی، دچار استئوپنی یا استئوپروز هستند و تنها 30% افراد در وضعیت طبیعی می باشند.

مقدمه: روش آموزش نقش مهمی را در کیفیت آموزش بر عهده دارد. جهت بهبود کیفیت آموزش احیای قلبی و ریوی (CPR)از روشهای مختلف آموزشی استفاده می گردد . هدف از این تحقیق بررسی مقایسه ای دو روش آموزش عملی و چند رسانه ای (Multimedia) CPR برمیزان یادگیری دانشجویان پزشکی می باشد.روش کار: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشکی بابل بر روی51 نفر از دانشجویان پزشکی انجام شد. دانشجویان به صورت تصادفی به دو گروه آموزش عملی(25 نفر) و چند رسانه ای (26 نفر) تقسیم شدند. در هر دو گروه تست قبل و بعد از آموزش انجام گرفت و اطلاعات از طریق پرسشنامه و چک لیست جمع آوری شد. پس از ورود اطلاعات به رایانه برای تحلیل نتایج از نرم افزار های مناسب و آزمونهای تیاستفاده شد.نتایج: نتایج یافته ها نشان داد که مقایسه آزمون پس آزمون بین دو روش عملی و چند رسانه ای بجز در روش انجام شوک الکتریکی، در تشخیص وقفه قلبی تنفسی و انجام CPR، Intubation، LMA گذاری و در پاسخ پرسشنامه از نظر دانش و مهارت تفاوت معنی داری وجود داشت (گروه عملی بهتر بوده است.) (p<0.001)همچنین مقایسه میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه، در عنوان های آموزشی Intubation و LMA به طور معنی داری با هم اختلاف داشتند (گروه عملی بهتر بوده استچ)(p<0.01) نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میزان آگاهی و عملکرد در گروهی که کار عملی همراه با تئوری صورت گرفت بیشتر از گروه چند رسانه ای بوده است.

مقدمه: تاخیر کوتاه مدت در بیدارشدن بیماران بعد از اعمال جراحی تحت بیهوشی عمومی، یافته شایعی بوده و اغلب ناشی از باقیماندن اثر داروهای بیهوشی است. اما به هوش نیامدن طولانی مدت پس از خاتمه عمل می تواند به یک معضل برای متخصص بی هوشی تبدیل گردد. بیمار معرفی شده گزارش چنین موردی است.معرفی بیمار: بیمار خانم 28 ساله با تشخیص موکورمایکوزیس جهت آندوسکوپی و تخلیه سینوسها به اتاق عمل آورده شد که به علت AML-M5 تحت کموتراپی با Cytosar، Idarubicin بوده و پس از عمل به مدت یک روز تاخیر در به هوش آمدن داشت.نتیجه گیری: داروهای کموتراپی که سبب اختلال عملکرد مغزی و یا کبدی می گردنند می توانند با عملکرد طبیعی داروهای هوشبر تداخل نموده و سبب طولانی شدن اثر آنها گردند .هر چند این مسئله به اثبات نرسیده است اما با توجه به اهمیت و خطرات احتمالی نیاز به توجه و بررسی بیشتری را طلب می کند.استفاده از مونیتورینگ BIS (مونیتورینگ عمق بیهوشی) برای کاهش دوز داروهای مصرفی حین بیهوشی شاید بتواند در اینگونه بیماران کمک کننده باشد.همچنین کاهش مدت عمل جراحی سبب کاهش دوز داروها شده و می تواند احتمال بروز این عارضه را کاهش دهد.